Morze między Fiore, a Ministrelem

MG:
Zatem Tora, żądny wiedzy i nauki, zapytał Tserila o naukę. Ten uśmiechnął się, wyraźnie zadowolony, aczkolwiek uśmiech do jego postaci mało co pasował. Sięgnął pod biurko po czysty papier i pióro, a następnie wręczył je Torze.
- Dobrze, mogę cię nauczać, skoro tego chcesz. W trzy dni ciężko będzie się wiele nauczyć, ale podstawy może zrozumiesz. Więc, odmień "być". - powiedział, chcąc sprawdzić wtajemniczenie Tory w danym języku.


Natomiast Arisu grzebała w rzeczach Tory i szukała. Przetrząsając jego torby nagle poczuła się obserwowana. I to uczucie wzrosło, kiedy odrzuciwszy jedną z bluzek Tory ujrzała wpatrujące się w nią złote oko. Po chwili pod oczkiem zaczęło się formować czerwone, nieprzyjemnie pachnące coś, aż w końcu stanął przed nią półmetrowy czerwony ludek, uśmiechający się na szerokość całej swej główki.
- Hej ślicznotko. W końcu chyba mogę wyjść - oznajmił ludek i wyskoczył z torby, po czym ruszył w kierunku łóżka i zaczął konsumować prześcieradło.

Przez dłuższą chwile szukała czegoś w ubraniach Tory, ale zatrzymała się kiedy poczuła coś dziwnego. Odsunęła się kawałek widząc jakiegoś dziwnego stworka przed sobą.
-Kim jesteś? I czym? - powiedziała zaskoczona i rozkojarzona. Nie słyszała by ktoś wchodził do pokoju ani nie widziała, to było dziwne. Był dość niski, może na oko z pół metra.
-Co tutaj robisz? - dodała po chwili trzymając w ręku jedną z książek od Tory, no raczej nie zamierzała jej użyć do samoobrony, był to czysty przypadek. Spoglądała na niego niepewnie, póki co nie wyglądał zbyt wrogo.

No i fajnie. Tseril, mimo dość sporej ilości rzeczy do ogarnięcia, zgodził się jednak edukować Torę w kwestii języka. Kiwnął głową, na znak, że rozumie, że raczej większości nie ogarnie, ale chociaż podstawy. Wziął więc do ręki pióro, położył kartkę na wolnym elemencie blatu i... zaczął odmieniać. Bo od czegoś książki miał i je na szybko przeglądał, więc coś kojarzył. Raczej bardziej fonetycznie (no bo mówił do siebie by utrwalić), więc bardzo możliwe, że błędy w pisowni zrobił. No i że ogólnie nie do końca wszystko było poprawnie, ale ej! Przynajmniej nie zaczynał od zera. A to już było coś. Po skończeniu, podał kartkę Tserilowi, zastanawiając się, jak bardzo się pomylił w pisowni i w odmianie.

MG:
Tora rozpoczął żmudny i trudny proces nauki języka. Niektórzy mają do tego talent, inni mają go nieco mniej. Jedni to lubią, inni nie. Jak to było z Torą? Chyba miał do tego zapał. Odmienił więc "być" i podsunął kartkę Tserilowi, który popatrzył na nią, podrapał się po głowie, po czym trochę pozakreślał, popoprawiał i oddał Torze papier.
- Mogło być gorzej... - westchnął, po czym wstał od biurka i podszedł do półki z książkami. Palcem przejechał po nich i wybrał jedną, którą wręczył Torze. Był to zbiór poematów Ministrelskich. - Masz. Postaraj się je przetłumaczyć - oznajmił, po czym powrócił do swoich obowiązków.

//Wierszyki piszesz sam, w ramach nauki języka. Im większy zachwyt wzbudzisz w MG, tym lepiej go przyswoisz itd...


Moment pierwszego zdziwienia minął u Arisu, a czerwony ludek zdążył zjeść całe prześcieradło i zabrał się do zjadania kołdry. Gdy jednak usłyszał głos dziewczyny, zaprzestał obżerania się pościelą, spojrzał na nią złotym okiem, po czym wyciągnął w jej kierunku swoją rękę, która się wydłużyła i sięgnęła jej kostki, po której to zaczął ją natrętnie smyrać, chichocząc i rumieniąc się całkiem, mrużąc nieśmiało jedno, jedyne oko. A czerwona łapka była śliska i zostawiała na skórze Arisu nieprzyjemnie pachnącą maź.

Szok minął, ale na to miejsce zajęło inna reakcja. Widząc, że ten mały szczur zjada prześcieradło, a potem kołdrę wstała z ziemi.
-NIE JEDZ TEGO! TY. MAŁY. SMRODZIE! - warknęła na niego i kiedy ją tylko dotknął odtrąciła go ręką. Podeszła do niego nieco nabuzowana złością i lekkim podirytowaniem po czym zamierzała pięścią uderzyć go w głowę (ale pewnie i tak jej ucieknie), a jeżeli tak by faktycznie było zaczęła by za nim biegać tylko po to by go uderzyć za to co zrobił. To był jej ciepły kocyk! A ten mały gnój go zjadł, on już ją popamięta. To była jedyna ciepła rzecz, którą mogła się okryć w nocy, a teraz go nie ma, a ten mały buc go zjadł na obiad!

Dobra, mogło być gorzej. Więc w sumie tak źle nie było. A to już jakiś plus. Więc Tora miał motywację do dalszej pracy. I... otrzymał książkę do przetłumaczenia. W sumie to tom poezji minstrelskiej. Kiwnął głową na polecenie, wziął zapisaną lekko kartkę i otworzył tomik na pierwszym dziele. I akurat trafił na dość sporego potwora. Ale cóż, praca to praca, a nauka to nauka. Dlatego Byakuton chwycił pewniej pióro i rozpoczął pisanie, naturalnie rozpoczynając od autora oraz tytułu dzieła. No bo w sumie tak jakoś by wypadało.


Tora, pisząc ten wiersz miał wrażenie, że nawiązuje on do religii Minstrelu oraz tamtejszych wierzeń, związanych ze stworzeniem świata. Domyślał się, że w oryginale brzmiało to zapewne lepiej, temat sam mógł zostać lepiej przedstawiony, może nawet w sposób bardziej poważny. Ale cóż. Dopiero zaczynał. Nie można od niego za wiele wymagać.

MG:
Tora uczył się języka, a Tseril co jakiś czas spoglądał na jego pracę. Spojrzał na oryginał wiersza, po czym na tłumaczenie Tory i uśmiechnął się. Jednakże nic nie powiedział. Mogło to oznaczać zachętę do dalszej pracy, lub też pochwałę. Jak wiadomo, w trzy dni nauczyć się języka nie sposób, ale tłumaczenie wierszy szło Torze całkiem dobrze. No i to chyba dobrze...

Tora: Pobieżna znajomość Sinya. Zrozumie co trzecie słowo.
//Jak chcesz możesz pisać i uczyć się dalej, w ten sam sposób, jak nie, robisz co chcesz.


Stworek czerwony, kiedy zauważył reakcje agresji ze strony Arisu, zebrał w sobie całą swoją konsystencję i przeobraził się w czerwoną kałużę ze złotym okiem, która przemknęła dziewczynie pod nogami, po drodze łaskocząc ją po łydkach. Potem stworek pośpiesznie wpełznął na ścianę, w którą jakby się wrósł, a następnie wyłonił głowę, cały czas uśmiechniętą. I dostał w oczko, jak dziewczyna go dorwała, na co zareagował,
- Auć! To bolało okrutnico! - krzyknął, po czym zmierzył ją spojrzeniem złotej tęczówki. - W ogóle to... Kiedy ostatnio goliłaś nogi? - zapytał tak trochę bezczelnie, wciąż przyklejony do ściany.

-Zasłużyłeś! Nie je się cudzych rzeczy! - warknęła na niego. W końcu kto normalny trzyma stworka w pokoju, który je kołdry? No ludzie proszę was. Dziwadło jakieś. Nie, że ma jedno oko, je pościele to jeszcze zmienia się w plamę jak jakiś śluz czy inne dziadostwo.
-Niedawno! Nie zaglądaj mi pod spodnie, zboku - dodała po chwili, co za dziwactwo, serio. Pokręciła głową i spojrzała na tego stworka unosząc brew do góry.
-Skąd żeś się tu wziął? - spytała na spokojnie.

Dobra, jeden wierszyk zrobiony, a z reakcji Tserilla Tora doszedł do wniosku, że chyba tak źle nie poszło. A więc nic więcej do roboty mu nie pozostało, jak tylko dalej szlifować język. Zabrał się do kolejnego dzieła.


I podobnie jak poprzednią, także i ją podał Tserilowi, a gdy ten sprawdzał Torowe tłumaczenie, sam Byakuton zdecydował się zadać mu pytanie:
-Czy będę też uczył się przez praktykę? - spytał raczej retorycznie, ale no, mimo jego podłego humoru to niezbyt lubił siedzieć w ciszy. Może właśnie dlatego, że wówczas to wszystko wracało. Wracało z okrutną siłą. I bojąc się tego... nie chciał ciszy.Niby nic wielkiego, ale dla Tory naprawdę wiele to znaczyło.

MG:
Kiedy Torashiro przetłumaczył kolejny wiersz i podał go Tserilowi, ten w spokoju i ciszy go przeczytał, po czym odłożył na bok. Zapewne liczył na to, że Tora będzie dalej wykonywał swoje zadanie, lecz zostało zadane mu pytanie, na które nie pozostał obojętny. Spojrzał na chłopaka, westchnął i uśmiechnął się niepewnie.
- W porządku - przemówił w Sinya, czego Tora mógł się domyślić. - Więc... Może opowiesz coś o Fiore? - zapytał, po czym splótł ze sobą dłonie, na których podparł głowę i spoglądał na Torę z wyczekiwaniem.

Natomiast Arisu mierzyła się z problemem, którym było czerwone coś pełzające po ścianie jej wspólnej kajuty z Torą. Złote oko patrzyło na nią z niemałą perwersją.
- Nie powinnaś! Owłosione są takie... Milutkie... Hehe... - powiedział, po czym zaśmiał się rozmarzony, lecz szybko się opanował. - Skąd ja się wziąłem?! Wskoczyłem do torby... Poczułem, że mogę stać się potrzebny, więc jestem! A... Gdzie właściwie jesteśmy? - dopytał stworek, nerwowo rozglądając się po kajucie.

-Wyskoczyłeś z torby? - spytała zdziwiona. Na temat owłosionych nóg nic nie powiedziała. W końcu ma takie dni, ale nie zawsze. Mniejsza. Spojrzała na Torbę Tory.
-Stąd wyskoczyłeś? - spytała i ręką wskazała na torbę tygrysa. Jeżeli tak faktycznie było to może był to jakiś zwierzak czy coś.
-Myślę, że jesteśmy już na otwartym morzu. Płyniemy na misję - odrzekła spokojnie. Usiadła na ziemi i zgięła kolano i oparła na nim łokieć, oparła policzek na dłoni. Spoglądała na to stworzenie pytająco, przynajmniej nie będzie nudno.
-Znasz Torashiro? - zapytała. Może uda jej się wyciągnąć jakieś informacje od tego małego śmierdzącego stworka.

No i się zaczęło. Pierwsza poważna próba rozmowy. Trochę miał wyrzuty sumienia, że odrywa Tserila od jego pracy, ale z drugiej strony dzięki temu mógł sam podszkolić swoje zdolności, a to było zawsze na plus. Przełknął ślinę zastanawiając się, co by tu powiedzieć. A mówić planował powoli i ostrożnie, uważnie analizując słowa, których zamierzał użyć. No i jeszcze musiał wykminić o czym będzie gadał. Bo to jakby nie było też jakaś sprawa do ogarnięcia, więc no.
-Fiore jest monarchią. Istnieje już od wielu lat. Mamy Radę Magii, która podlega królowi i kontroluje magiczne aspekty państwa. Podobna w sumie do rządu. - stwierdził, próbując powiedzieć mniej więcej coś takiego w Sinya. Zastanawiał się co jeszcze dodać, więc po chwili dodał -Magowie często gromadzą się gildiach, ostatnio jednak wiele z nich rozwiązano, by ułatwić zarządzanie nimi przez Radę Magii. - powiedział po chwili ciszy i wpatrywał się w Tserila. Był ciekaw jego reakcji i czy jakoś pociągnie dalej tą rozmowę.

MG:
Torashiro mógł sobie pokonwersować z Tserilem, który w milczeniu wysłuchiwał jego odpowiedzi. Nie wypominał błędów Torze, a jedynie lekko się krzywił, kiedy ten popełniał jakiś mniejszy, bądź większy błąd językowy. Dalej jednak postanowił ciągnąć ich rozmowę.
- Czy uważasz Fiore za swoją ojczyznę? Jak ono jest dla ciebie ważne? I jak ważna jest dla ciebie twoja gildia? - zapytał, powoli, głośno i wyraźnie, jak na nauczyciela przystało.

Zanim czerwony stworek odpowiedział cokolwiek, popatrzył na Arisu, jakby nieco zdegustowany, a potem wyrzygał na podłogę trochę czerwonego... Czegoś... To śmierdziało gnijącym mięsem... Zaś sam stwór poczuł się znacznie lepiej i ponownie spojrzał na dziewczynę, z szerokim uśmiechem.
- Wybacz, dawno nie oddychałem - rzekł tak jakby prześmiewczo, po czym spojrzał na torbę Tory, Arisu, ponownie na torbę i na dziewczynę. - To co ty, ślepa jesteś, że nie widziałaś skąd? Ech te baby... Ale jak to na morzu? Jaka misja? - dopytał stworek, coraz bardziej rozrastając się na ścianie. - Same kłopoty... A Tora... Masz na myśli tego transerwytatora? Co mnie z piwnicy ugonił i laserem po oku świecił? Taa... Coś tam kojarzę... Przez jakiś czas u niego rezydowałem, ale wyruszał w podróż! Dorzuciłem mu cząstkę mnie do bagażu, po czym TRACH! I jestem! - rzekł z dumą stworek, natrętnie wpatrując się w przestrzeń pomiędzy szyją, a brzuchem Arisu.

To coś co wyrzygał nie pachniało za ładnie i na chwilę musiała wstrzymać oddech, bo zrobiło jej się nie dobrze. Dopiero po chwili mu odpowiedziała.
-No, no widziałam, ale wciąż nie wiem jak się nazywasz. A co do misji to płyniemy do zamku, który jest atakowany przez potwory i musimy go obronić - rzekła powoli. Nie spieszyło jej się nigdzie aczkolwiek mieli przed sobą jeszcze dwa dni drogi do celu.

Tora przynajmniej wiedział, w których miejscach popełnia błędy. A to zawsze cenna informacja. Nawet gdy jego nauczyciel się wykrzywiał z tego powodu. Ale cóż, dostał okazję i nie planował jej zmarnować. W Minstrelu będzie chciał korzystać z tego języka jak najczęściej byłoby to możliwe. Zastanowił się nad odpowiedzią na pytania, które zadał mu Tseril. Wbrew pozorom, były to bardzo fundamentalne informacje, które można w różny sposób użyć.
-W Fiore się urodziłem. W fioryjskim mówię. I zawsze będę tam wracał wspomnieniami do dni, gdy byłem młodszy. - mówił spokojnie, ostrożnie ważąc słowa, ze względu na to co mówi, ale też ze względu na to w jakim języku mówił. -Tyle dla mnie znaczy. Gildia znaczy dla mnie więcej. Jest mi domem, rodziną, do której z chęcią się wraca. I nigdy nie chciałbym jej zdradzić. - tu mówił już ostrożnie, starając się nie dać po sobie pokazać pogorszonego humoru. Zwłaszcza, że widział teraz Sucharka, roztrzęsionego jak zwykle, próbującego ogarnąć papiery w gabinecie Tserila. Powstrzymywał się, by na niego nie reagować.