Ca=elumskie szlaki

Drogi, takie czy owakie, przemierzane przez wszelakie środki transportu.

____
Jeden problem zdawał się być rozwiązany. Znalazła się w Ca=elum tak, jak zakładała. Dalej jednak to nie była ta część kraju, którą chciała a to oznaczało dalsze wędrówki. Tym razem już jednak mniej drogą morską, a bardziej lądową (chociaż patrząc na to, że Caelum to jednak państwo wyspiarskie...) to też zdecydowanie bardziej przydałby się jej kolejny środek transport. W porcie zakupiła sobie mapę, notes i dlugopis, po czym ruszyła na poszukiwanie dorożki. Albo stacji z pociągami. W przypadku tego drugiego sprawdzi, który pociąg jedzie najbliżej miejsca, do którego chce się dostać, zakupi bilet i w drogę. Jeśli zostanie jej dorożka... Znajdzie takową, po czym korzystając z mapy pokaże, gdzie chce się dostać. Nawet, jeśli nie będzie w stanie zabrać jej idealnie tam, ale jednak w tamtym kierunku (i gdzieś, gdzie mogłaby wziąć kolejną dorożkę) to jak najbardziej Anka będzie kontent.

Problemem była komunikacja. Wszak Caelumski nie był podobny do fioryjskiego. Do Minstrelskiego owszem. Ale to raczej nie rozwiązywało problemów Anki. Tym bardziej, że jej dodatkowym problemem była jej niepełnosprawność. Bo nawet jak jakoś udało jej się znaleźć dorożkę jadącą w stronę, którą wskazywała, jej wózek stanowił sporą przeszkodę. W transporcie. Musiała kombinować. Bo jednak pociągu nie było. Nie w tej miejscowości przynajmniej. O ile dobrze zrozumiała co jej tłumaczyli miejscowi.

Sytuacja mogłaby być dużo lepsza. Tymczasem zaś miejscowość z portem, która zdawać by się mogło miała potencjał do bycia jakąś bazą turystyczną (przynajmniej wnosząc po porcie i kursujących statkach) nie miał pociągów. I nie miał dorożek przystosowanych dla niepełnosprawnych. Spróbowała nawet zerknąć na wózek, czy czasem nie jest w jakiś sposób składany (w końcu od czego ma się Inteligencję?) jednak jeśli nie będzie miała żadnych poszlak co do tego, to nawet nie próbowała z niego się sturlać. Jak składany, to raczej z dorożką problemu już nie będzie. Pomogą jej wsiąść, wózek się złoży i w drogę, jaki problem? Jednak jeśli nie... Po znalezieniu dorożki spróbowałaby pewnej alternatywy. Chwyciłaby notatnik i długopis, po czym korzystając z suchej wiedzy słownikowej (Chodzący słownik) (i ewentualnym wkładką językowym często gęsto do nich dołączanych i oczywiście Inteligencji). Jeśli umie coś rozczytać na podstawie takiej wiedzy to czemu by nie napisać czegoś własnego? Powinno być mniej problematyczne niż próba sklecenia zdania.


Ot, czysta sugestia, pomysł na rozwiązanie problemu. Bo jakoś musiała go rozwiązać, a jak jeszcze dostanie okejkę od tutejszych... Chociaż wolałaby pierwsze rozwiązanie. Przy drugim jej wózek mógłby mieć problem z survivalem.

Plan ze słownikiem był na swój sposób genialny. Nie wymagał od Anki rozumienia języka, a mogła poprzez to się komunikować. Problem pojawił się z wózkiem. Jak kiedyś może zostanie on dzielnym Mechem do walki z Decepticonami, ale to nie jest ten dzień. A nikt się nie kwapił do wózkowego survivalu. Jeszcze się zepsuje i im niepełnosprawna utknie w dorożce. A z tego co zauważyła, ta osada... no nie była turystyczna. Znacznie bardziej przypominała osadę handlową. Nawet statek, który ja tu przywiózł tak naprawdę przyjechał tu z towarem. I z Anką. I tak wśród tych problemów napotkała na pewną sposobność. Mianowicie wóz. Z tego co jej napisał starszy Pan, który nim powoził, sprzedał co miał i wracał do siebie. A sąsiednia miejscowość już miała pociągi. Tylko no... będzie zmuszona zostać przywiązana na wózku do wozu. W sumie to sam wózek. Ona mogłaby usiąść z przodu. Taka opcja.

Słownik to zdecydowanie cudo, z którego powinno się korzystać jak najczęściej. Zwłaszcza przez dziesięciolatki i niedorozwiniętych ludzi biorących się za pisanie w Interne... Znaczy. Wracając do głównego problemu - znalazła wóz. Taki, który w sumie mógł ją zabrać dalej, a to oznaczało, że nie utknie w byle osadzie na wieczność. Zależało jej na czasie. Wyspa niby nie zając, ale to w sumie magiczna wyspa, to nawet i zając. Większego więc wyboru nie miała.


Napisała ponownie, czekając na ostateczną decyzję w jej sprawie. Gdzie będzie siedzieć - nie obchodziło ją. Dopóki zostanie przewieziona dalej, to nie widziała problemu z warunkami podróży. W tej kwestii obecnie wybredna nie była. Nie stać ją było na to.

Przewoźnik spojrzał zdziwiony na Ankę, ale wykonał jej prośbę. Podróż się dłużyła ze względu na sposób, w jaki czarodziejka była transportowana, koniec końców jednak po półtorej godzinnej podróży znalazła się na dworcu. A wiadomo pociąg był zdecydowanie bardziej przystosowany do transportu osób na wózkach inwalidzkich. Ba, przewoźnik, który dowiózł ją na dworzec nawet nie chciał od niej pieniędzy. Dla niego większość tej trasy i tak była "po drodze". A pociąg? Cóż, musiała zapłacić równowartość 20 za transport. Zasady to zasady, a C.K.P. zarabiać musi. Tak czy inaczej pod wieczór znalazła się w północno-zachodniej części Ca=Elum. I dość dużo kutrów wypływało o tej porze w morze. Wiadomo, niektóre gatunki ryb lepiej się łowi właśnie nocą. Podobno.

-20

Podróż sama w sobie minęła w miarę sprawnie - i bardzo dobrze, bo nie miała specjalnie czasu do stracenia. Ile można gonić za jedną książką? Jak widać - długo. Wewnętrznie uradowana Anka stanęła zaś teraz przed kolejnym problemem. Wyspa. Musi się dostać na wyspę. A to znowu oznacza szukanie transportu. I pisanie. Nie tracąc więc czasu ruszyła na swoim Małym Wózku Zagłady w stronę kutrów już chwytając w rączki notesik, długopis i mapę.


Naskrobała, po czym tak uzbrojona zaczęła przybliżać się do potencjalnych przewoźników pokazując zdanie a następnie wskazując punkt na mapie, gdzie powinna być jej wyspa. Ale o wyspie nic nie mówiła. Jeszcze stwierdzą, ze tam nie ma wyspy i lipa, nie ma rejsu ku kolejnej przygodzie, na spotkaniu demonom i innym takim.

Jednak zdaje się, że Anka nie musiała nic mówić. Marynarze sympatycznie podchodzili do naszej niepełnosprawnej czarodziejki, skorzy do pomocy. Jednak gdy tylko wskazywała dystans zaraz rzedła im mina i informowali, że tam to oni już nie pływają. Tam dziwne i zue rzeczy są. Ogólnie domyślała się, że coś się musiało stać, że tam prości rybacy nie żeglowali. Ogólnie ludzie woleli nadłożyć dzień dwa drogi i ominąć ten obszar aniżeli w niego wpływać. Tak przynajmniej zrozumiała ze swoim ułomnym Ca=elumskim. A to dopiero stacja przesiadkowa.

Znowu problemy. Ale tak to już bywa, kiedy człowiek pcha się tam, gdzie go pewnie nie chcą. Ale tak - książka. Czego się nie robi dla książki? Co prawda czuła się trochę jak Wiewiór z Epoki Lodowcowej, ale najwidoczniej taki póki co los biednej Anki. Widząc, że takim sposobem nic nie wskóra, chwyciła jeszcze raz za długopis i notes, kreśląc ponownie literki na kartce:


Co prawda średnio jej się widział samotny transport w tym stanie, ale miała cichą nadzieję, że jej desperacja w końcu przyciągnie kogoś chętnego. Tak samo jak wieść o pieniążkach. Znowu więc zaczęła swoje poszukiwania mając nadzieję na jakieś informacje o pobycie potencjalnego jej przewoźnika. Bo to, że nie ma go obecnie w okolicy nie oznacza chyba, że nie ma nikogo takiego, kto by jednak nie zaryzykował. Czy będzie to rybak, jakaś tutejsza gildia, służby bezpieczeństwa czy sam demon - nie robiło jej to różnicy.

Niestety, nikt nie chciał przewieźć tam Anki. Co gorsza, wynajem łodzi był drogi. Zwłaszcza w tamte rejony koszta nagle rosły. Ech, niefajnie. W pewnym momencie niektórzy nawet zaczęli ignorować dziewczynkę na wózku. Znieczulica społeczna. I wtedy coś usłyszała. Czkawkę. Pijacką. I głos. Który jakoś automatycznie ją wkurzył:
-Oh, nikt nie chce pomóc naszej zmotoryzowanej czarodziejce? - spytała kobieta, z którą walczyła w Kardii. Kiedy jeszcze Anka miała nóżki. Tylko... czy ona przypadkiem nie była martwa? I co w ogóle tu robiła?

Nic nie chciał pomóc - całkiem smutne. Chociaż w przypadku Anki - upierdliwe. To może kupi łódź? Chociaż, czy aby na pewno było ją stać? W każdym razie nie wyglądało to dobrze. Nie miała, czym podpłynąć, a jej wózek jeszcze nie posiadał funkcji zamiany w rejowiec czy megazorda. Westchnęła ciężko przystając z wózkiem gdzieś na uboczu obmyślając jakiś bardziej cwany plan, niż liczenie na zwykłą dobroć obcych jej ludzi. I wtem coś szarpnęło jej mocno za nerwy. Głos, tak dobrze jej znany, a tak irytujący. Dość szybko przypasowując głos do osoby, odwróciła głowę w stronę tejże po czym mlasnęła niezadowolona. Czy to...to... to COŚ, nie było przypadkiem martwe? Ale mniejsza z tym.
- O, czyżby komuś znudziło się rozbijanie po bibliotekach? - odpowiedziała z przekąsem jasno dając do zrozumienia, że kompletnie za jej pomocą nie przepada. - Jeśli przyszłaś mnie zabić, zemścić się, czy po prostu dokończyć naszą potyczkę z Kardii - nie mam ani czasu, ani sił, ani chęci. Dam znać, jak już uzbroję swoją małą maszynę śmierci w jakąś parę rakiet... -ostrzegła, po czym westchnęła ciężko. Tak bardzo chciała ją spławić. Tak po prostu. Ruszyć dalej, a tą wywłokę mieć z głowy, Tylko, że jeśli żaden człowiek nie bardzo chciał jej pomóc z dotarciem do celu, to może... Czasem trzeba przełknąć dumę. Skierowała wzrok w stronę wybrzeża, dalej mówiąc do AlterAnki, jednak z wyczuwalną niechęcią do samej kobiety. - Jak mogę szybko dostać się do Tamriel? - zapytała sucho, wracając wzrok na rozmówczynię. Nie. No po prostu no nie...

Nielubiana postać rzuciła tylko, "wieszając" się na Ance.
-No już tak nie smutaj. Przecież świetnie się w tej całej księgarni bawiliśmy. Książki amortyzowały upadki. - rzuciła rozbawiona, po czym westchnęła. -Nie. Tamta ja umarła. A mnie Mefisto stworzył, bym ci pomogła dostać się do Tamriel. Po chuj? Nie wiem. Wiem natomiast, że Sichiya czeka na nas z łódką. Co ty na to? Napijemy się, potańczymy i dobijemy do wysepki pani demon. Co ty na to? Hmmm? - spytała, wyraźnie zadowolona tym, że Anka jest zdana na jej dobroć. Ach, jakże jej było z tym dobrze i w ogóle. Zaskakująco... dobrze...

Umarła? Nie, była tak samo irytująca, jak wcześniej. Całe szczęście nie chciała jej robić dodatkowych problemów, a rozwiązać obecne. Ze względu na to zignorowała nazwanie biblioteki księgarnią, zaś na kwestię podróży zerknęła na swój wózek. - Taaa... Rwę się na parkiet. - odpowiedziała z przekąsem po czym westchnęła. Na prawdę nie było nikogo innego, kto mógłby jej pomóc? Z jednej strony miło ze strony Mefisto, że chciał jej ułatwić podróż, jednak forma tej pomocy, nie ukrywajmy, nie przypadła specjalnie młodej do gustu. - Powód znam ja, to wystarczy. Ktoś czeka na nas z transportem, tak? Prowadź. - rzuciła, gotowa do ruszenia swojej małej maszyny zagłady za dziewoją. I tak nie miała obecnie jakiejkolwiek lepszej opcji, więc dlaczego nie?

Czarodziejka Lamia Scale miała wrażenie, że jej dziwny sobowtór czerpie aż nad wyraz satysfakcji z tego, że to od niej jest Anka uzależniona w kwestii transportu. Ale cóż, jak się nie ma co się lubi, to się bierze co jest. I tak najpewniej było w tym wypadku. Duet oddalił się od tego bardziej uczęszczanego portu, aż w końcu trafili na takie skrajne obrzeża miasta. I tam niepełnosprawna magini dostrzegła kobietę, która była wręcz identyczna do tej, która strzelała z łuku w Kardii... i w sumie to była ta sama kobieta, która następnie kazała Ance udać się tutaj.
-Sama przybyłaś do Ca=Elum? W tym staniue? - spytała zdziwiona... Sichiya, jak to nazwała ją wcześniej pijacka Anka.

Poleganie na innych było irytujące. Myśl jednak, że w przyszłości jej wózek stanie się Megatronem Zagłady 5500 X rekompensował jej jednak obecnie niedogodności. Musiała Alter-Ankę jakoś zdzierżyć. No musiała. Inaczej mogłaby się pożegnać z Picatrixem a na prawdę - płynięcie samej łódką nie specjalnie do niej przemawiało. W końcu jednak dotarła na miejsce, gdzie czekała kolejna osoba, a jaj małe, aneczkowe serduszko momentalnie podskoczyło. TOŻ TO TEN MORDERCA, CHOLERNY SNAJP-- a nie, to to drugie. Czasami zapominała, że w sumie było ich po dwie sztuki, i ta raczej przypominała niewiastę, co jej wskazała drogę. - Gdybym mogła przybyć w innym - z chęcią bym skorzystała. - odpowiedziała, przy czym machnęła ręką. To z kim miała przebyć całą te drogę? Ze szwadronem wojska? - A więc... Sichiya, tak? Wyglądasz na bardziej rozgarniętą osobę od... od... od niej. Ile mniej więcej zajmie droga? - zapytała, nie żeby to miało jakiekolwiek znaczenie. Właściwie była gotowa wtoczyć się do łódki (z drobną pomocą) i ruszyć już teraz.