Ca=elumskie szlaki

First topic message reminder :

Drogi, takie czy owakie, przemierzane przez wszelakie środki transportu.

____
Jeden problem zdawał się być rozwiązany. Znalazła się w Ca=elum tak, jak zakładała. Dalej jednak to nie była ta część kraju, którą chciała a to oznaczało dalsze wędrówki. Tym razem już jednak mniej drogą morską, a bardziej lądową (chociaż patrząc na to, że Caelum to jednak państwo wyspiarskie...) to też zdecydowanie bardziej przydałby się jej kolejny środek transport. W porcie zakupiła sobie mapę, notes i dlugopis, po czym ruszyła na poszukiwanie dorożki. Albo stacji z pociągami. W przypadku tego drugiego sprawdzi, który pociąg jedzie najbliżej miejsca, do którego chce się dostać, zakupi bilet i w drogę. Jeśli zostanie jej dorożka... Znajdzie takową, po czym korzystając z mapy pokaże, gdzie chce się dostać. Nawet, jeśli nie będzie w stanie zabrać jej idealnie tam, ale jednak w tamtym kierunku (i gdzieś, gdzie mogłaby wziąć kolejną dorożkę) to jak najbardziej Anka będzie kontent.

Koniec końców zapakowano się do wozu i nasze trio pań mogło wypłynąć w szeroki rejs ku nieznanym (a przynajmniej przyprawiającym o strach i panikę) wodom. Łódź powoli ruszyła, a Sichiya z drugą Anką wspomagały niezbyt przychylny wiatr wiosłami. Ale nie przeszkadzało to alternatywnej wersji pani snajper rozmawiać.
-Kilka godzin. Przy sprzyjającym wietrze i normalnym wodom. Ale z tego co Mefisto mówił, bardzo prawdopodobne, że Tamriel nawet się nie zorientowała, jak bardzo nieprzychylnie zmieniła to miejsce. A to... może być kłopotliwe. Aha. I kazała naprawdę niczego nie zniszczyć, jak już wylądujemy na wyspie. Jeśli... wylądujemy. - powiedziała spokojnie i wiosłowała dalej. Po blisko godzinie spokojnego rejsu Anka mogła dostrzec w oddali ciemne, burzowe chmury. Nawet wiatr się wezbrał, popychając łódź naprzód i odciążając jej dwie towarzyszki. I zdawało się, że właśnie tam się kierowali.

// "Koniec końców zapakowano się do wozu i nasze trio pań mogło wypłynąć w szeroki rejs [..]. "
Płyniemy wozem? 0.0


Kilka godzin w ich towarzystwie? Nie tak źle. Zwłaszcza, że jej alter-ego siedziało póki co cicho i nie irytowało. Z drugą zaś mogła sobie spokojnie porozmawiać. Całkiem dobrze. Sama z chęcią w sumie by im pomogła w wiosłowaniu, jednak dość szybko doszło do niej, jak słabe posiada do takich rzeczy rączki. Co ona może, potaplać kawałek drewna w wodzie? Tak też tę robotę pozostawiła obu paniom, samej siedząc i co jakiś czas rzucając okiem na morze przed nimi. - Jeśli...? Cokolwiek przytrafi się po drodze, nie będę dla was raczej większą pomocą. Nie w tym stanie... - stwierdziła niezadowolona zerkając na wózek. No co ona z nim może? Z drugiej strony i bez niego niewiele by zrobiła. No bo co? Wyrecytowałaby Brzechwę? - Wiadomo, na co możemy się natknąć, czy jednak stawiamy na szczęście? - zapytała kapkę zaciekawiona. No bo hej, kto nie byłby ciekawy, czy na drodze to raczej będzie się musiała zmagać ze sztormem czy jednak z rybą mutantem wielkości okrętu? Tak... Zaczynała rozumieć, dlaczego rybacy nie specjalnie chcieli jej pomóc.

Sichiya, która zdecydowanie była bardziej kompatybilna do rozmowy z Anką niż jej drugie oblicze robiła ze swego rodzaju kapitana tejże łajby. I też za jedynego rozmówcę, który nie generował żądzy mordu. A to już coś. Niestety... alternatywna wersja morderczyni z Kardii pokręciła głową:
-Zależy. Od tego na jakim obecnie jest etapie. A minęło trochę czasu, ma dużo do nadrobienia... Wiec może być... chaotycznie... - rzuciła po czym... cóż... tak jakby duży... duży, biały wieloryb wyskoczył z wody kilkadziesiąt metrów przed nami. Chyba coś go ścigało, bo jakiś okręt, dziwnie nowoczesny, nieznany nawet Ance ścigał go, próbując go zaatakować. -To chyba jesteśmy w strefie wpływów Tamiel... - stwierdziła Sichiya, spoglądajac na to oraz na fakt, że zaraz nad nimi przeleciał jakiś gość w turbanie na latającym dywanie.

//Człowiek już nie może ze zmęczenia jednej literówki, góra kilku walnąć bo się czepiajom ;-;

Hmmm... Tak. Będzie zabawnie. Anka czuła to już w kościach, nóżkach, potylicy i trzecim żebrze po lewo. Patrzyła nie bez zaciekawienia na statek czy wieloryba. Właściwie dopóki ich wszyscy mijali to było w porządku, a Anka mogła sobie pooglądać dziwne rzezy. Ale ciekawe rzeczy! Rzeczy, które kompletnie jej się ze sobą nie kleiły. - Jaką moc ma Tamriel? - zapytała dalej wgapiona w statek. Bo w sumie to mogły być całkiem fajne umiejętności. Umiejętności, które, czemu by nie? mogła skopiować.Na przykład taki wieloryb. Nasłać na kogoś Abri wielkiego walenia. Na środku morza. Brzmiało super. Brzmiało jak coś, co Anka chciałaby zrobić, ale nie ma na podorędziu waleni. Ale może niebawem będzie miała Picatrix, a wtedy i o wieloryba nie powinno być aż tak trudno.

Wkrótce wstąpili w owy sztorm, otoczeni dziwnymi rzeczami, które szybko pojawiały się i znikały. Niektóre rzeczy zdawały się być zabawne - np. Jakaś duża humanoidalna mysz bez koszulki w czerwonych spodenkach i białych butach, z kolei inne aż nadto niebezpieczne - jak szafirowa smoczyca z jakimś młodzieńcem na jej grzbiecie.
-Najwyraźniej właśnie taką... - mruknęła Sichiya, której zdecydowanie nie podobał się ten chaos. I to w środku morza. A patrząc po jej ekwipunku, wolała walczyć w zwarciu. Anka z działającymi nóżkami wiosłowała cicho, co jakiś czas popijając​ jakimś trunkiem. A tak to nie licząc wiatru to była cisza. Aż nagle dwóch biegających za sobą po powierzchni morza ludzików - blondyna i czarnowłosego, którzy zaczęli się na siebie drzeć:
-NARUTOOOOH!
-SASUKEEEEEH!
-NARUTOOOOH!!!
-SASKEEEEEH!!!
-NARUTOEEEEH!!!!!
-SASUKEEEEEH!!!!!
A po tym zniknęli, jakby byli tylko fatamorganą, piaskiem na wietrze. I nagle o coś zarysowali dnem. AlterAnka wyjrzała za burte.,a w tym samym momencie woda zaczęła znikać, dookoła nich znajdował się teraz podziemny wąwóz, ciągnący się na kilometry długości i głębokości. Oni sami znajdowali się w tym momencie na cienkim, kamiennym moście, a naprzeciwko nich z ogromnym przejęciem przyglądała się wydarzeniom ósemka osób - 4 jakichś niskich, troszkę przy kości panów, jeden też niski, masywny i z sporą brodą, jeden wysoki blondyn z łukiem oraz dwóch mężczyzn z mieczami. Po chwili poczuli ogromny gorąc, a za nimi rozległ się krzyk:
-Nie przejdziesz! - to jakiś starszy, widoki mężczyzna stal naprzeciwko jakiemuś płomienne mu demonów, najwyraźniej stając do pojedynku z poczwarą. Problem był taki, że z potężną siłą uderzał on w most, wprawiając i tak zbyt szeroką na ten obiekt łódkę w drgania. A nie chcieliby chyba spaść w otchłań tegoż kanionu.

SPOILER ALERT
Widoki zaprawdę były osobliwe. Smoki, łajby z przyszłości, ogromne wieloryby. Ale... Anka miała wrażenie, że nie jest to w zasadzie jej aż tak obce. Zwłaszcza, jak dwóch ludzi zaczęła biec po wodzie. Tak, chyba już wiedziała, co się tutaj święci. Westchnęła ciężko obserwując, co się dzieje po za łodzią. Ze wszystkich dobrych tworów... Dlaczego akurat to? O ile początek był w porządku, tak od pewnego momentu cały twór zrobił się dziwny i ciężko jej było polubić kolejne chaptery - Ta dwójka pod koniec zostaje przyjaciółmi. - rzuciła chłodno, przenosząc znudzone spojrzenie na demona i Drużynę Pierścienia. Tak, to też znała. Klasyka! Dużo lepsze od tego pierwszego, chociaż opisy przyrody czytała sobie na dobranoc. - Biegnijcie! On przeżyje... - rzuciła widocznie niezadowolona. Nie miała nic do Gandalfa, ale zawsze była ciekawa, jak duży wpływ na fabułę wywarła by jego śmierć w walce z Balgorem. Drgająca łódka jednak zaczynała robić się problemem. Problemem który starała się rozwiązać chwytając się ręką jednej z towarzyszek patrząc jednocześnie na otchłań. Nie, nie chciała tam spaść. Aż spojrzała pytająco na obie, czy może mają jakieś pomysły, jak się jakoś uchować. Bo ona tak trochę nie miała.

Cóż, klasyki zawsze dobre, jednak gdy tylko Anka odwróciła się w stronę drużyny pierścienia, by zaspoilerować im dalszą fabułę (bo kogo by obchodziło, że Boromir umrze lub że jednak im się uda), tak znajdowali się obecnie na środku jakiejś sali tronowej. Przed nią znajdowała się czwórka tronów i czwórka dzieciaków - dwóch chłopców i dwie dziewczynki. A pośrodku lew. I to gadający lew. Ogólnie dwór wypełniały mityczne stworzenia oraz zwierzęta. A lew nieprzerwanie mówił, jednocześnie najwyraźniej koronując czwórkę dzieciaków. I chyba ceremonia była w trakcie...
-W imię gorącego słońca południa, oto królowa Zuzanna... Łagodna! - i jakiś faun w fancy szaliczku (w sumie to tylko w szaliczku) ukoronował najwyższą z dziewczynek. -I w imię czystego, północnego nieba, oto król Piotr... Wspaniały! - tylko dlaczego nagle przez tylną ścianę wbił im tam jakiś feniks z starą czapką, kierując się najwidoczniej nad Ankę i spółkę?
-Chyba utknęliśmy... - warknęła Sichiya, widząc jak co chwila zmienia im się otoczenie.

Oho, kolejna książka. Czuła się trochę, jakby brała udział w jakimś dziwnym quizie i właściwie nie bardzo on ją interesował. Chciała tylko dopłynąć do wyspy, no hej! A, no i wziąć książkę. Bo właśnie dla książki cała ta podróż. Widząc kolejną scenę na twarzy Anki pojawił się drobny grymas. Nie przepadała za tą książką. - Za kilka lat i tak wrócą do Narni... - wzruszyła ramionami, po czym spojrzała w górę. Feniks... Feniks... Tam nie było feniksa. Drobna abominacja. - Faweks? - zapytała na głos, chociaż to by oznaczało, że niesie Tiarę Przydziału. - Czyli, że co? Najpierw Balrog, teraz Śmierciożercy? - dodała na prawdę nie wiedząc, co teraz z tym wszystkim zrobić. Ciężko się płynie przez salę tronową. Z drugiej strony pewnie zaraz znowu będzie inna sceneria. - Po prostu płyń prosto. Najwyżej umrzemy. - odpowiedziała Sichiyi niewzruszona. No bo co miała zrobić? Magicznie wstać i przenieść łódkę? A no do wioseł i wsio.

To jest ten moment, gdy Sichiya spojrzała na Ankę jak na ostatniego debila.
-Jak ty chcesz pływać na ziemi? - zadała pytania z totalnym załamaniem, gdy nagle... duża Anka zniknęła, przywdziewając jakąś zbroję, a następnie z głośnym hukiem opadła tuż za łodzią, potężnym młotem powalając gigantycznego węża.
-I to ja tu kurwa się pierdolę od rzeczy? - rzuciła z wyrzutem, po czym ponownie wzięła zamach i mocnym uderzeniem zmiażdżyła głowę, a krajobraz... znowu się zmienił. Znajdowali się... w kanałach? Ale dość szerokich z płytką wodą. Równie dobrze mogły to być jakieś podziemne korytarze. Tylko właśnie słyszała, że w oddali odbywa się jakaś bitwa. Szybko jednak otoczenie się zmieniło. Byli w jakimś ciemnym pomieszczeniu, pełnym ziół i innych środków. Tak trochę znachorstwo level hard. I tylko czarny koteł na czymś przypominającym ladę. Tylko duży koteł. I może wyglądający na trochę zaniedbanego. Ale miał w sobie to coś... Tylko... gdzie się podziała druga Anka?

Pływać? Po ziemi? Co to za durny pomysł? Możliwe, że Anka faktycznie zaproponowała coś takiego, ale zdecydowanie myśląc do przodu. Bardzo do przodu. Westchnęła ciężko na pytanie Sichi. - Jesteś głupia? Może tego nie zauważyłaś, ale cały krajobraz zmienia się co chwilę, jak w kalejdoskopie. A to oznacza, że niebawem możemy dostać taki, przez który damy radę przepłynąć. - wyjaśniła pokrótce, bo widocznie takie proste rzeczy były zbyt skomplikowane dla minionów Mefista. Było też tak, jak zakładała. Wszystko zaczęło zmieniać się tak szybko, że sama nie nadążała. Jakiś wąż, jakieś kanały, jakieś... Coś. Znowu pomieszczenie bez wody. Westchnęła ciężko. No i co mają z tym zrobić? Skoro jedyne, co te mogą, to machać wiosłami... Tak, Anka musiała działać. Włączyła kolejno Rozeznanie C i Oko Obserwatora C. Jeśli to jakaś iluzja - dowie się. Jeśli to jakieś inne cudo - dowie się, jak przez to przejść. Bo widocznie po dobroci, kulturalnie, się nie dało

Kłócenie się z towarzyszami w tak chaotycznym miejscu było ciekawą strategią. Mimo wszystko Sichiya nie przejęła się obelgami, a tylko je skomentowała:
-Jak brakuje ci argumentów, to obraza drugiej osoby nie świadczy o twojej inteligencji. - stwierdziła wciąż podłamanym głosem, gdy obraz znów się zmienił. Teraz byli na szczycie jakiejś góry, ale... bez dużej Anki. A gdy obraz się ponownie zmienił na jakiś pustynny, jak okiem sięgnąć jej nadal nie było. -Zostaliśmy rozdzieleni. - zauważyła z przekąsem wstając i opuszczając łódkę -Krajobraz zmienia się na tyle szybko, że nie ma znaczenia przy będziemy pływać czy iść. Tym bardziej, że częściej mamy krajobraz bez wody. - stwierdziła, wyjmując wózek i Ankę z łodzi. Zgodnie lub wbrew jej woli. Rozeznanie nie dostarczyło ciekawych informacji. Była na pustyni. Oko też jej to mówiło, gdy nagle... oko zaobserwowało jak cała struktura otoczenia się zmienia. Zupełnie tak, jakby wszelkie cząsteczki, składające się na piasek, zmieniły się, tworząc dookoła nich... karczmę. I żywych ludzi. Rozeznanie zgłupiało, bo nagle miała wciąż przestarzałe informacje o pustyni, a teraz zaczął się jakiś pub. Mimo wszystko, widziała, od której strony zmiana się zaczęła... i właśnie nadciągała kolejna "fala".

Anka poczuła się nieco zbita z tropu. Brak argumentów? Przecież to był idealny argument> Obraza? Nikogo nie obraziła. Ba! Grzecznie zapytała! A ta już się do niej pruje. Wniosek jeden - faktycznie jest głupia. Westchnęła ciężko, machnęła ręką. Z drugiej strony wyciągnęła podobne wnioski co Anka widząc kolejne krajobrazy, więc po prostu nic nie mówiła. Dała się wyciągnąć z łódki, a następnie wróciła do analizowania wyników własnych spelli, które... Były dziwne. Ale wiedziała, że to nie iluzja. To wszystko faktycznie się zmieniało. No i wiedziała też mniej więcej, skąd owe zmiany następowały. To już coś. Tylko... Co teraz? Biec? Chociaż... Ahahahaha, biec, tak... Na wózku. - Cała ta "fala" zmian następuje stamtąd - wskazała ręką. - jeśli będziemy poruszać się w tym samym kierunku, może nas nie dopaść... Ale nie wiem, czy trafimy wtedy na wyspę. Ani gdzie trafimy. - wzruszyła ramionami. Informacja przekazana? Przekazana. Nie ona tu dowodziła. Nie jej łódka nie jej cyrk...

Sichiya spojrzała na Ankę, gdy ta podzieliła się z nią swoją wiedzą i lekko się uśmiechnęła, zaczynając pchać wózek w stronę, którą wskazała Anka.
-Więc chodźmy do centrum. Tam musi być Tamriel. - po czym ruszyli. I wtedy... coś się zmieniło. Początkowo cały obraz się przemodelował. Byli w jakichś slumsach. Błoto utrudniało poruszanie się, ludzie tu żyjący byli naprawdę biedni. Ale Sichiya, im bardziej pchała wózek, tym bardziej otoczenie się zmieniało. Bardziej... jednostajnie. Wkrótce znaleźli się w mieście. Tak samo biednym i zaniedbanym. Oglądając się za siebie dostrzegliby slumsy, które właśnie opuścili, jednak nie w naturalny sposób. To miasto jakby zbudowało się dookoła nich, przyśpieszając ich wędrówkę. A teraz? Teraz znaleźli się w jakimś ogromnym, szerokim budynku, z wieloma rzędami krzeseł. Szli w stronę jakiegoś podwyższenia, aż nagle... znaleźli się na piachu. Byli na wyspie. A przed nimi górowała ogromna, wielopiętrowa latarnia morska. Sięgając wzrokiem za siebie dostrzegli coś na wzór burzy piaskowej, wewnątrz której szalały pioruny. Wciąż nie było tu drugiej Anki. Ale było coś innego. Jakaś gruba, czerwona i wysoka na 3 metry istota. Spoglądała na nich ze zdziwieniem, aż zaryczała nagle ze wściekłości, najwyraźniej szykując się do ataku.

To była zdecydowanie męcząca podróż. Skinęła głową słysząc propozycję kobiety po czym nie pozostało jej nic innego jak podziwianie widoków. Chociaż czy było specjalnie co podziwiać? Bieda. Zwykła bieda. Nic interesującego. Krajobraz dalej się zmieniał rzucając im co to nowsze widoki aż w końcu znaleźli się na plaży. Niedobrze. Wózek raczej kiepsko się sprawdza w czymś takim. I jeszcze ta burza. I jeszcze ten potwór. - Albo zaraz krajobraz się zmieni, albo będzie źle. - rzuciła niezadowolona nie specjalnie mając nawet możliwość na zrobienie jakiegokolwiek uniku, jeśli stwór zaatakuje. Mogła więc tylko liczyć na Tamriel albo na Sichi. Bycie supportem, do tego supportem na wózku było wyjątkowo problematyczne. W ogóle poleganie na innych było problematyczne.

Sichiya jednak była zdolna. I utalentowana. Dlatego szybko podniosła wózek i z jakimś dziwnym rozbłyskiem światła pod jej stopami odskoczyła w bok. Tuż przed tym, jak stwór cisnął w nich ognistą kulą. W ten sposób przetransportowała Ankę na bardziej stabilny grunt, by mogła sama zapieprzać wózkiem. Po chwili jednak jej towarzyszka rozbłysnęła jasnym światłem, skupiając na sobie uwagę potwora i tymi zwinnymi susami ruszyła do walki z potworkiem, zostawiając Ankę samą. I w sumie z wolnością wyboru. Tuż przy ogromnej latarni morskiej. I coś tutaj się krajobraz nie zmieniał. Jak trwał tak trwał.