Ca=elumskie szlaki

First topic message reminder :

Drogi, takie czy owakie, przemierzane przez wszelakie środki transportu.

____
Jeden problem zdawał się być rozwiązany. Znalazła się w Ca=elum tak, jak zakładała. Dalej jednak to nie była ta część kraju, którą chciała a to oznaczało dalsze wędrówki. Tym razem już jednak mniej drogą morską, a bardziej lądową (chociaż patrząc na to, że Caelum to jednak państwo wyspiarskie...) to też zdecydowanie bardziej przydałby się jej kolejny środek transport. W porcie zakupiła sobie mapę, notes i dlugopis, po czym ruszyła na poszukiwanie dorożki. Albo stacji z pociągami. W przypadku tego drugiego sprawdzi, który pociąg jedzie najbliżej miejsca, do którego chce się dostać, zakupi bilet i w drogę. Jeśli zostanie jej dorożka... Znajdzie takową, po czym korzystając z mapy pokaże, gdzie chce się dostać. Nawet, jeśli nie będzie w stanie zabrać jej idealnie tam, ale jednak w tamtym kierunku (i gdzieś, gdzie mogłaby wziąć kolejną dorożkę) to jak najbardziej Anka będzie kontent.

MG:

Młoda kobieta spojrzała zaskoczona na Ankę i przyjęła jej pomoc wstając, ale patrząc ze zdziwieniem n dziewczynkę. Zwłaszcza po jej słowach.
-T-to moja kwestia! - powiedziała, gdy pierwszy szok jej minął. -Jestem Tamriel, a to moja biblioteka. Co tu robisz? Albo... dlaczego tak długo nikt mnie nie odwiedzał? - spytała zaskoczona, jakby nie rozumiejąc, dlaczego Anka jest pierwsza. Wszak, jak sama zobaczyła, tu było tyle książek, że szok. Tyle wiedzy. -No, ale to na bok. Czego szukasz w mojej bibliotece? Jakie tematy cię ciekawią? Polecisz coś ciekawego? U! A może znasz coś ciekawego z nowszych czasów. Wiesz, długo mnie nie było, więc próbuję nadrobić. Ale dużo tego. Nawet jak na mnie. - i jak się nam rozgadała o książkach, to chyba nawet nie ogarnęła, co Anka by robiła. Nawet, gdyby odjechała. A Picatrixu jak nie było, tak nie ma.

//"patrząc ze zdziwieniem n dziewczynkę" ile wynosi n? @@


- Jak to...? - zapytała nieco zaskoczona. Jak to "jej kwestia"? Od kiedy? To pytanie samo cisnęło się na usta i żadną siłą nie była w stanie go zatrzymać. A ta mówiła dalej. I dalej. I właściwie nie była pewna, co o tym wszystkim myśleć. Szukała Tamriel - znalazła Tamriel. I ona mówiła. Dużo. Ale kamienne serduszko Anki od razu wybaczyło jej ten cały potok słów. Mówiła o książkach, a o książkach nigdy nie można było powiedzieć za dużo. Można było powiedzieć coś źle i zostać przez Ankę faktycznie zbesztanym, ale Tamriel przybrała ten dobry, podekscytowany książkami ton głosu. - Nic specjalnie ciekawego. Wałkują ciągle te same, stare motywy. Odgrzewany kotlet, nic więcej. W zasadzie przybyłam szukając Picatrixu ale... Chyba zostanę tu chwilę dłużej. - rozejrzała się raz jeszcze po bibliotece. Duża. I dużo książek. Książek, których jeszcze nie przeczytała, a przeczytać chciała. I W TYM WŁAŚNIE MOMENCIE JĄ NASZŁO - Powiem ci, że ludzie w tych czasach nie szanują książek. - zaczęła, widocznie urażona, ugodzona w dumę i zbulwersowana. - Jak szukałam Picatrixa, to wstąpiłam do jednej z bibliotek, a tam jakaś franca siedzi i piwo chla, ja nie wiem... I to jeszcze ktoś od tego waszego Mefistotelesa....- prychnęła. Musiała się z kimś tym podzielić. Musiała. To było okropne, straszne i nie do pomyślenia, a w tym właśnie miejscu czuła, że znalazła kogoś, kto zrozumie cały ten bulwers. No jak tak można? - A właśnie... Picatrix. Gdzie go znajdę? - no bo w sumie to była taka wisienka na torcie, a Tamriel zdawała się być osobą, która najprędzej by się w temacie orientowała.

// n dziewczynek = U*L/W + P, gdzie U to uroczość, L loliwatość, W wiek, a P to preferencje


Tamriel wysłuchała słów Anki i pokiwała głową wzdychając. To ją chyba zasmuciło. Czego zresztą wyraz dała w swoich następnych słowach:
-To smutne. Książki to historia. Wiedza. Doświadczenia. Marzenia. Wszystko to co autorzy chcieli przekazać. A powielając, nie tworząc niczego nowego, nie odnosząc się do dawnych mistrzów, popełniając stare błędy i zapominając swego dziedzictwa... to smutne. - powiedziała wyraźnie zawiedziona, a po tym dodała -JAKTOMOŻNANIESZANOWAĆKSIĄŻEK!?JAKTOMOŻNAPIĆIBEZCZEŚCIĆBIBLIOTEKI!?TOĆSIĘNIEGODZI! - właściwie to wybuchła mieszaniną szoku, gniewu oraz słowotoku, że trudno było ją zrozumieć. Odkaszlnęła jednak odzyskując trochę normalny ton, ale widać było, że przejęła się brakiem poszanowania dla lektury, bo oto coś innego ją zainteresowało -Znasz Mef-onii-san? N-nie zniszczyłby mi nigdy książek! - powiedziała stając w jego obronie z łzami w oczach, ale na ostatnie słowa spoważniała -Czemu miałabym oddać ci Picatrix? - ach te wahania nastrojów.

Właściwie uczestniczenie Anki w tej rozmowie sprowadzało się do przytakiwania głową. Miała rację. Mówiła z sensem. Brzmiała jak ktoś, kogo mogłaby "polubić". Szanowała książki. Ale zdawała się jej nieuporządkowana. I to było drażniące. Nieco. - Mef-onii-san...? A, tak. Miałam okazję spotkać. - stwierdziła bez większego entuzjazmu na myśl o tym panie, przez którego w zasadzie skończyła jak skończyła. I było atakować Magnolię akurat wtedy, kiedy tamtędy przechodziła? No było trzeba? Ehh... No i pojawiło się pytanie. Jedno z tych trudniejszych. Dlaczego miałaby oddać Ance Picatrix? Bo prosi? No w sumie... Musiała coś wymyślić. Wyglądało na to, że to w rękach Tamriel leży to, czy osiągnie swój cel. Musiała improwizować. -... ponieważ głęboko wierzę, że książki to dobro, którym trzeba się dzielić. - odpowiedziała równie poważnie, a nawet bardziej. W zasadzie to chciała Picatrix, bo wydawał jej się użyteczny. Ale nie była przekonana, by ten argument jakkolwiek skłaniałby do oddania go jej.

Tamriel wciąż lekko się trzęsła po rewelacjach dotyczących braku szacunku do książek, jednak rozmowa z Anką działała na nią chyba kojąco. Demonica pokiwała kilkakrotnie głową, przyjmując do świadomości wypowiedzi czarodziejki, po czym... westchnęła.
-Mogę ci dać "Wykaz klątw i czarów na przestrzeni wieków", czy też "Dziedzictwo Agalasta - Encyklopedia Magiczna Państwowego Wydawnictwa Rady Magii". Jako książki posiadają znacznie większą wartość dotyczącą zawartości niż Picatrix, który jest tabula rasa. - powiedziała z zamyśleniem, po czym uważnie zlustrowała Ankę wzrokiem -Więc zapytam inaczej. Dlaczego Picatrix? Dlaczego nie inna księga? Albo inna z Piątki Grymuarów? - oj, szykował się teścik.

I co raz więcej cięższych pytań. Gdzieś w głębi może faktycznie sądziła, że pójdzie łatwo szybko i przyjemnie, a tymczasem było kompletnie inaczej i ciężko jej było wytłumaczyć zwykły, dziecinny kaprys. Bo tak, widziała w tym zwykłą zachciankę. Ludzkie dążenie do mocy i swego rodzaju władzy objawiające się tym silniej, im mniej ktoś jej ma w ogóle. Nie czuła wielkiego parcia by być potężna, ale po ostatnich wydarzeniach z Kardii wiedziała, że w obecnym stanie nie pociągnie nazbyt długo. - Pozwól, że nie będę owijać w bawełnę. Mam nadzieję, że to, co zaraz powiem będzie wystarczające. - zaczęła, po czym poprawiła się na wózku. - Prawdą jest, że Picatrix to księga z pustymi stronicami bez słowa na nich. Prawdą jest, że każda książka wygląda na bardziej wartościową ze względu na treść w porównaniu z tym grymuarem którego ten nie posiada. Ale posiada coś innego - ogromną użyteczność per se. To, że jest tabula rasa to w tym wypadku ogromny plus, prawda? Można ją zapisać wedle swojej woli, wypełnić stronicę czymś, co nie jest przeznaczone dla jakiegokolwiek zwykłego zeszytu. Idąc tym tropem - idealnie pasowałaby do zdolności, które posiadam sama. Spójrz na mnie. Zdajesz sobie sprawę z tego, dlaczego jestem teraz na wózku? - zapytała, robiąc krótką chwilę na złapanie oddechu. Tłumaczenie pewnych rzeczy było męczące. A to się dodatkowo tłumaczyło ciężko i opornie. - Jak go nazwałaś... Mef-onii-san pośrednio przyłożył do tego rękę. Niefortunnie się stało, że postanowił zabawić się w Magnolii, kiedy ja tam byłam... W każdym razie zdaję sobie sprawę, że oberwanie walącym się budynkiem to też poniekąd wina mojego pecha i to nie jest miejsce, bym zrzucała ją na każdą jedną jakkolwiek powiązaną z tym osobę. Czegoś zabrakło, bym dała radę się obronić, prawda? Z drugiej strony - poniekąd naraziłam się przy okazji bardzo niebezpiecznym ludziom. Podałam do opinii publicznej informacje, które możliwe, że woleli by zataić. W tym wypadku mogę skończyć ze strzałą w głowie w każdym jednym momencie. Potrzebuję czegoś, co pozwoliłoby mi być silniejszą. przynajmniej na tyle, by przeżyć. Picatrix byłby jak znalazł. - tak, to chyba wszystko. Po cóż mogłaby go chcieć jeszcze? Dopóki mógł zapewnić jej dłuższe egzystowanie w tym świecie, to nie widziała powodu, by go nie znaleźć.

Tamriel zaklaskała w ręce, a cały bałagan, z którego już się otrząsnęła (i który spowodowała), zaczął samoistnie się sprzątać. Ta zamyśliła się na moment i westchnęła:
-Dokładnie. Jest wyjątkowa. Jest jednym z moim najlepszych dzieł. - powiedziała rozmarzona, wracając wspomnieniami do dawnych czasów. -Rozumiem twój powód, ale nie oddam człowiekowi nie związanemu ze mną Picatrixa. - dodała po dłuższej chwili -Dlatego, będziesz musiała zostać moim heroldem. Wówczas możemy o tym podyskutować. - powiedziała uśmiechając się lekko i spoglądając na czarodziejkę, choć wyglądała też na trochę przybitą. Jednak mimo to, swą uwagę poświęcała czarodziejce Lamia Scale.

No tak, to było poniekąd oczywiste już od samego początku. Chcesz ubić deal z diabłem? Będziesz płacił duszą. Czy czymś tam. W każdym razie wizja sprzedania... siebie, w jakimkolwiek sensie (chociaż tutaj raczej jako... co? Sługę?) nie była w jej oczach zła czy straszna. Przynajmniej nie aż tak jak wizja dostania strzałą w szyję i duszenie się przez następne kilka minut. - Nie lubię kruczków. - stwierdziła spokojnie, nie specjalnie przejęta warunkiem. Ale ale! Było coś, co jej mimo wszystko w słowach Tamriel nie pasowało. - Możemy wtedy o tym podyskutować? Widzisz, wolałabym uniknąć sytuacji, gdzie wniosę opłatę, ale nie dostanę towaru. Co ty więc na to, że przedyskutujemy sprawę już teraz, tak, jakbym już się zgodziła, a kiedy obie strony będą zadowolone dopełnimy wszystkich formalności? - bo tak, jeżeli przedyskutują, to znaczy, ze pchała się w coś niepewnego. Czuła, że ta chce ją za Picatrix wpuścić w jakieś bagno, z którego później nie wylezie. - Pozwól, ze zapytam też o jeszcze jedną rzecz. Myślę, ze całkiem istotną, skoro niejako dotyczyłaby też mnie. Do czego byłabym ci potrzebna jako herold? Jakby nie spojrzeć, jestem małym, słabym i niepełnosprawnym molem książkowym. Jeżeli chcesz mieć pewność, że nie sprzeniewierz twoje dzieło równie dobrze mogłybyśmy pozostać przy jakiejś przysiędze wieczystej czy czymś w tej deseń... - ale nie miała zamiaru się przy tym upierać. Jeżeli będzie chciała herolda, to dostanie herolda. O ile ona oczywiście dostanie książkę.

Anka była pragmatyczna. Co nie zdziwiłoby chyba nikogo, kto ją spotkał. A do grona tych osób Tamriel się nie zaliczała. Lekko uniosła brew, ale się uśmiechnęła, ponownie zaklaskała, a przed nimi wyrósł niewielki stoliczek, a dla niej - krzesło. Usiadła naprzeciwko, niczym pracodawca z pracownikiem podczas rozmowy o pracę i powiedziała:
-Zgoda. - czarodziejce zdawało się, że demonica czerpie z ich rozmowy jakiś dziwny rodzaj radości, po czym dodała -Po pierwsze! Jako mój herald będziesz związana ze mną. Więc jako autorka Picatrixa, będę miała pewność, że jest w dobrych rękach. Po drugie... - tu lekko się zarumieniła -Mef-onii-san rozpoczął wyścig w poszukiwaniu heroldów i nie chcę przegrać z Bakabubem. - ostatnie słowo powiedziała bardziej naburmuszona, po czym wyjaśniła -Przysięgi można obejść, nadpisać, złamać. Nawet, jeśli pozornie jest ona bez wad, świat się stale zmienia. Te wszystkie książki podczas naszego uwięzienia są tego przykładem. Teraz może być ta przysięga prawdziwa, ale co, jeśli za ileś lat nastąpi akcja, która umożliwi jej złamanie? Z kolei zostanie heroldem, to coś na zasadzie nieustannego połączenia. Ty mi oferujesz swą wierność, siłę oraz mądrość, ja ci oferuję to samo oraz szereg przywilejów, jak np. okazja do zyskania Picatrixu, możliwość kontroli niższych demonów czy też szansę na zwiększenie własnej wiedzy... albo siły. - ostatnie powiedziała bardziej "na odwal się". Widocznie bardziej zależało jej na atrybutach umysłowych niż na brutalnej sile. -No i nie mam teraz tej książki i potrzebuję pomocy w jej odzyskaniu. Bakabub mi ją zabrał. Sama nie znam się na tym za bardzo, ale razem, możemy mu pokazać co spotyka tych, co sprzeniewierzają się szacunkowi do wiedzy! - oj, mówiła z naprawdę wielkim przekonaniem.

Teoretycznie wszystko wydawało się w porządku. Wymiana. Coś za coś. Potężna książka w zamian za usługi Anki. A właściwie jej wierność i bycie jedną z poddanych demonów... Ale niech pierwszy rzuci kamień ten, kto nigdy nie zaprzedał duszy dla wiedzy! Tylko dalej był problem. Bardzo duży problem. Coś, co gryzło Ankę niczym rekin ludojad nieostrożnego plażowicza. Czuła, ze to "coś" zaraz odgryzie jej nogę. - Wspominałaś coś o wyścigu. Po co Mefisto miałby go organizować? Co by z tego miał? Czuję, ze chcesz mnie wciągnąć w coś większego niż zwykłe "dożywotnia wierność w zamian za książkę"... Po co wam tak na prawdę heroldowie? Jesteście potężnymi demonami. Zwykły człowiek nie zaoferuje wam większej siły czy wiedzy niż to, co już sami obecnie posiadacie.- Anka uniosła brew niepewna, co o tym wszystkim myśleć. Jasne, coś mówiła że mają użyczać swej siły i reszty takich w zamian za coś tam, jednak czy oni faktycznie ich potrzebowali? Ba, Ance wydawali się być oni stratni. Demony nigdy nie są stratne. Było w tym wszystkim coś, o czym jeszcze nie wiedziała i chciała się dowiedzieć. Ba, był to większy problem niż odzyskanie książki. Znaczy chyba. Obecnie była małym, przemądrzałym dzieckiem na wózku, a miała podwędzić książkę innemu demonowi? Czuła się jak to wiewiórcze... coś, z Epoki Lodowcowej goniące za orzechem.

Anka zadawała pytania, chcąc rozwiać wszelkie swoje wątpliwości, a Tamriel spokojnie wyjaśniała, chcąc dać czarodziejce pełny obraz wszystkiego, co może ją czekać.
-By zyskać niezależność. - odpowiedziała, a następnie rozwinęła myśl -Kiedyś, każdy z 13 Heroldów został wybrany osobiście przez Lucyfera wśród demonów, tym samym gwarantując mu władzę praktycznie nad każdym z Książąt lub ich domenami. Teraz Mef-oni-san sam wybrał sobie Herolda i to na dodatek człowieka. Tym samym, dał ogromne przywileje i potencjał komuś, nad kim Lucyfer nie ma władzy absolutnej. Iblis nie chcąc być gorszy też znalazł sobie człowieka, jednak w jego mniemaniu jest to kwestia pokazania, że "nie jest gorszy". Póki Lucyfer zbiera siły, nie wybierze nowych Heroldów, więc książęta próbują zyskać autonomię. Jest to gra zapoczątkowana przez Mef-oni-san, dzięki której jeszcze nie rozpoczęła się wojna w tym świecie. - wyjaśniła na spokojnie, po czym spojrzała na Ankę -Ponadto, jako Herold, masz immunitet. Zabezpieczenie Lucyfera, by książęta tak łatwo nie mogli się pozbyć swoich lub cudzych Heroldów i odzyskania autonomii. Normalnie zaś demony nie mogą lub mają problem z zaatakowaniem wyższych rangą demonów. Jako człowiek-herold, nie masz tych problemów, co pozwoli nam odzyskać Picatrix od Bakabuba. - wyjaśniła.

No tak, właśnie tego chciała, dać się wmieszać w jakieś wojny demonów, jak gdyby to, co dzieje się w śród ludzi jej nie wystarczało.
Ale to znowu stwarzało możliwości, a im lepsze możliwości do zdobywania wiedzy, tym lepiej, bo przecież wiedza to złoto. Nie potrafiła pozbyć się wrażenia, że chce się władować w coś bardziej niebezpiecznego niż jakieś tam Grimoire. ALE PICATRIX! Te kilka kwestii walczyło między sobą, a ciekawość nie pomagała zdrowemu rozsądkowi. Zdecydowanie była zbyt chciwa. - Mam nadzieję, że nie oczekujesz ode mnie fenomenalnych umiejętności walki... - mruknęła pod nosem, dalej jeszcze nie rozumiejąc dokładnie, jak ten cały mechanizm działa. Nie mniej wyglądało na to, że to jedyna droga do jej książki. Strasznie upierdliwy kawałek literatury, ale z drugiej strony jaki biały kruk się wtedy przed nią uchroni. - Pewnie jeszcze będę miała kilka pytań, ale powiedzmy, że w to wchodzę. Gdzie mam podpisać? - oho, pakty z demonami. Miodzio. Była do tego wszystkiego nastawiona dość sceptycznie. Mefisto już pokazał, co potrafi. Tamriel nie wyglądała na kogoś o równej mocy, ale szanowała książki, a więc miała wiedzę. A wiedza to złoto. No i hej, przeszła już tak daleko, najwyżej będzie jeszcze zabawniej niż do tej pory... Zastanawiała się, o co powinna jeszcze zapytać, już tak ostatecznie, ale chyba będzie musiała pierw zobaczyć, jak to wszystko wygląda od środka by wiedzieć, co w sumie faktycznie chce jeszcze wiedzieć.

Anka, mimo obaw i wewnętrznych zastrzeżeń zdecydowała się jednak pójść na ugodę z Tamriel. Ta uśmiechnęła się lekko i zaczęła szybko spisywać stosowny dokument. On zaś był bardzo prosty w swym brzmieniu:
-Jak masz na imię? - zapytała po chwili przypominając sobie, że w sumie podczas całego tego dialogu czarodziejka ani razu jej się nie przedstawiła. Tak czy inaczej, poza tym fragmentem, Tamriel pisała dalej:
- prosty pakt, bez zbędnych uwag i pod spodem ona sama się podpisała i było też miejsce na Aneczkowy podpis.
-Jeśli masz jakieś pytania, zadaj je teraz. Jak mówiłam, nie potrzebuję wojowników. Tylko osoby kochającej książki, by pomogła mi je chronić i gromadzić. To wszystko. No i dzięki temu Bakabub oduczy się kraść mi książki. - ostatnie zdanie powiedziała lekko warcząc. Oj, jak ona go nie cierpiała.

Hej, chciałbym trochę polepszyć swoje zdolności MGowania etc. i do tego bardzo bym prosił o wypełnienie tej ankiety. Z góry dzięki!

Wyobrażała to sobie nieco inaczej. Raczej w takich momentach podpisuje się jakieś świstki własną krwią, robi inne, dziwne rzeczy, a tutaj tak bardzo urzędowo. I Ance to nawet odpowiadało, tak bez tych wszystkich zbędnych ceremoniałów. Machnąć podpis i gotowe. - Annie Simon D'arc.- przedstawiła się, kiedy zapytano o imię, po czym w ciszy patrzyła, jak Tamriel dalej spisuje cały dokument. - O to, co najważniejsze zapytałam. Reszta... Reszta to niuanse. W przeciwnym wypadku nie musiałabym się zastanawiać... - no tak, ciężko zapytać o coś, jeśli nie wie się, o co. Ale wiedziała, ze pewnie coś takiego jeszcze się pojawi, może nie teraz, może nie zaraz. Wzięła też zaraz od Tamriel pióro, długopis czy to, czym pisała po czym postawiłaby własny podpis we wskazanym miejscu.

I to... tyle?
- Mogę prosić o kopię?

Pakt podpisany, a Anka poczuła, że coś się wewnątrz niej zmieniło. Tamriel szybko też coś pomruczała, a następnie pojawiła się druga kopia ich paktu, który to czarodziejka Lamii Scale otrzymała dla siebie.
-Cieszę się, że się dogadałyśmy. - powiedziała Tamriel lekko się uśmiechając, po czym dodając -Przygotuję wszystko co niezbędne na odzyskanie Picatrixu. I dam ci wówczas znać, gdy będziemy gotowe go odzyskać. Co ty na to? Choć będziesz musiała być gotowa do podróży do Norgath. - poinformowała czarodziejkę, po czym dodała -No to, na razie jesteś wolna. Wpadaj kiedy chcesz. Dla ciebie nie będzie już oddziaływać tutaj to otoczenie. - powiedziała radośnie, po czym... no Anka była wolna. Mogła robić co chciała. Poczytać tu książki. Wrócić do domu. Wolność. Tamriel natomiast zaczęła znów przeglądać książki...

Anka - Herold Tamriel - Anka, poza faktem, że demony niższych kręgów, rang nie mają chęci jej zaatakować, ma również dostęp do wiedzy posiadanej przez Tamriel. A to oznacza, że ma dostęp także do części informacji zakazanych, ukrytych bądź zapomnianych, o których teoretycznie nikt nie powinien wiedzieć. Nawet kolekcjonerka informacji. Ponadto, jest w stanie nawiązać proste połączenie telepatyczne z jedną osobą w promieniu 5 metrów od niej. I jest w stanie samodzielnie nawiązać kontakt z Tamriel.
+ 7PD
Jesteś wolna :)