Ca=elumskie szlaki

First topic message reminder :

Drogi, takie czy owakie, przemierzane przez wszelakie środki transportu.

____
Jeden problem zdawał się być rozwiązany. Znalazła się w Ca=elum tak, jak zakładała. Dalej jednak to nie była ta część kraju, którą chciała a to oznaczało dalsze wędrówki. Tym razem już jednak mniej drogą morską, a bardziej lądową (chociaż patrząc na to, że Caelum to jednak państwo wyspiarskie...) to też zdecydowanie bardziej przydałby się jej kolejny środek transport. W porcie zakupiła sobie mapę, notes i dlugopis, po czym ruszyła na poszukiwanie dorożki. Albo stacji z pociągami. W przypadku tego drugiego sprawdzi, który pociąg jedzie najbliżej miejsca, do którego chce się dostać, zakupi bilet i w drogę. Jeśli zostanie jej dorożka... Znajdzie takową, po czym korzystając z mapy pokaże, gdzie chce się dostać. Nawet, jeśli nie będzie w stanie zabrać jej idealnie tam, ale jednak w tamtym kierunku (i gdzieś, gdzie mogłaby wziąć kolejną dorożkę) to jak najbardziej Anka będzie kontent.

Ance nie było trzeba powtarzać dwa razy. Wielki potwór w połączeniu z pewniejszym gruntem dawało Ankę zapieprzającą na wózku jak najdalej stamtąd. Gdzie? Byle dalej. Byle gdziekolwiek, gdzie nikt nie będzie ciskał w nią kulami ognia. A najlepiej do Tamriel. W sumie to była już wyspa? Nie była pewna. W każdym razie krajobraz się już nie zmieniał, więc może jest na miejscu? O, ale by było dobrze! W każdym razie Anka teraz nad tym nie myślała. Była zbyt pochłonięta myślami o ratowaniu się, dociskaniu joysticka do przodu i uciekaniu, bo obecnie w sumie tylko tyle Anka mogła zrobić. Nic po za tym. A to oznaczało, że nawet Sichi się za bardzo nie martwiła. Została z tyłu - super, kupi jej czas. Przeżyje? Jeszcze lepiej, bo pewnie zaprowadzi ją prosto do Tamriel, a póki co mogła tylko szukać jej na oślep. No, przynajmniej dopóki stabilny grunt jej się nie skończy, bo wtedy to za daleko nie zajedzie. Na pewno.

Zostawiając za sobą Sichiyę, Anka popierdzielała na wózku. Jak mogła się zorientować, ten stwór nie był jedynym, ustawionym dookoła ogromnej latarni, jednak większość nie zwróciła jeszcze na czarodziejkę Lamii uwagi. Prędzej walka Sichiyi z ich pobratymcem by ich zainteresowała, co dało Ance czas by się trochę rozejrzeć. I znaleźć duże drzwi, prowadzące do wnętrza latarni. Tymczasem z plaży, gdzie walczyła Sichiya, dało się słyszeć jakiś głośny wybuch, który zwrócił już uwagę innych bestii. A kto wie, czy przez to, nie zaczną się rozglądać i nie znajdą Anki...

Problem Anki polegał na tym, że śmigała na wózku i nie wiedziała w sumie, gdzie śmiga. I to było problematyczne strasznie, bo albo wpadnie na Tamriel, albo na coś, co chce ją zabić. No i właśnie trafiła na to drugie. Zatrzymała się nie bardzo wiedząc, co dalej. W sumie obok były drzwi. Drzwi oznaczały no, wejście gdzieś. Pilnowały latarnii? Może tam była Tamriel? Bardzo dużo myśli kłębiło się teraz w głowie Anki, ale wiedziała jedno - albo się schowa, albo zostanie podwieczorkiem. Tak też licząc na swoją PWM Duch spróbuje, póki atencja stworku skupiona jest na Sichi, przedostać się do drzwi i się schować przed smokami. I przy okazji poszukać, co jest w środku. Miała już dość skakania pomiędzy krajobrazami, pływania, szukania i niespodzianek. Im bliżej celu, tym bardziej kontent Anka.

Anka bez problemu dostała się do wnętrza latarni. Tylko czy to miejsce można w ogóle nazwać latarnią, jeżeli poza zewnętrznym wyglądem w ogóle nie przypominało takowego budynku. Za drzwiami bowiem Anka znalazła się miedzy ogromnymi regałami pełnymi najróżniejszych książek. Drzwi zamknęły się za nią z cichym trzaskiem, a gdzie tylko okiem sięgnąć - książki. Ale nie tylko. Kartki, pergaminy, notatki. Niektóre nowe, niektóre jakby sprzed kilku wieków. Niektóre lewitowały. I nagle... głośne łubudu gdzieś z przodu i na prawo od miejsca, gdzie teraz czarodziejka LS się znajdowała. A za bardzo miejsca do operowania wózkiem nie miała.

Czy Anka przejęła się zamkniętymi za nią drzwiami? Nie. Czy przejęła się, że latarnia nie wygląda jak latarnia? Nie. Właściwie to tak siedziała przez chwile wpatrując się we wszystkie regały, aż w końcu doszła do dość poważnej konkluzji - umarła, a to jest niebo. Feel free to read. Idealne miejsce dla Anki. Nie specjalnie nawet zwróciła uwagi na hałas, tylko zaczęła wyglądać za jakąś starszą księgą, której być może jeszcze nie czytała. A skoro pewnie jest martwa, bo to to pewnie jakieś niebo jest, to nie było problemów z czasem. Miała go pod dostatkiem. Tylko co z książkami położonymi wyżej? W takim wypadku po prostu użyje Harvesta, by jej małe żołędzie zdjęły jej chcianą lekturę z półki, a następnie chyżo weźmie się za czytanie. Zdecydowanie było warto przedzierać się taki kawał drogi!

Problem ze znalezieniem starej księgi nie istniał. Istniał problem z wyborem. Poza masa nowo wyglądających książek, półki uginały się także i pod toną naprawdę wiekowych tomiszczy. No i zauważyła jedną ciekawą rzecz. Gdy już się zdecydowała na jedną z nich, ta po prostu do niej podleciała. Był to stary tom napisany najpewniej w mowie wspólnej, ale na pewno używanej minimum kilka wieków temu. Rozprawka na temat gwiazd, ich układu oraz dlaczego jaśnieją nad talerzem Earthlandu. Traktowało również o tym, dlaczego okręty pozornie znikają za horyzontem mimo płaskości świata, którego utrzymuje 7 smoków początku, spoczywających na ciele wielkie ośmiornicy nieustannie płynącej przez ogrom wszechświata.

Annie dostała książkę. Był to wystarczający powód, by kompletnie zapomnieć o reszcie świata tonąc w informacjach, które starannie podważała swoją własną, bardziej aktualną wiedzą. Nie mogła jednak powiedzieć, że lektura była mało ciekawa. Wręcz przeciwnie! Czy było coś równie pięknego niż poznawanie wierzeń oraz nauk wcześniejszych epok? Zapewne zgłębianie informacji bardziej aktualnych, jednak czerpała równie wielką, wewnętrzną radość, taką bardzo wewnętrzną, nikomu nie okazywaną a objawiającą się zwykłym samozadowoleniem z własnej osoby obcującej z kawałkiem nauki. Co z kolei zainspirowało ją do sięgnięcia po kolejną książkę. - Poproszę cos traktującego o mitologii... Niech będzie Midi. - przynajmniej na początek, bo miała zamiar sobie przejrzeć wszystkie. Co. Do jednej. Zaraz po tym jednak posiedziała w chwili zadumy. - ... I Picatrix? - zapytała niepewnie. Skoro to jakiś raj czy coś w tej deseń, to może i będzie Picatrix? Zawsze jakieś wynagrodzenie za całą swoją drogę w to miejsce.

Książka o płaskim Earthlandzie choć zdecydowanie ciekawa, na pewno była już lekko nieaktualna. Natomiast o Midi. Łohohohohoho. Anka miała szczęście, że system transportu książek był na tyle inteligentny, że jej nie zasypał. Bo poza czymś na wzór wielkiej księgi wiary, otrzymała masę innych dzieł - pomniejsze mity, historie, niektóre w książkach, niektóre na pergaminach. Ale w ilościach hurtowych. Picatrixa, jakkolwiek by on nie wyglądał. Usłyszała natopmiast kolejny huk, jakby setek spadających książek, dziewczęcy pisk i ciszę. I to całkiem niedaleko.

Anka była w siódmym niebie. Tam książki, tu książki. Nawet nie musiała sobie zawracać głowy szukaniem ich i wspinaniem się po półkach. Ot, jedno słowo i co chciała, to miała. Jej oczy niczym pięciozłotówki wpatrywały się w całe to dobro, po czym chwyciła tę z pomniejszymi mitami. Jeśli gdzieś rozpoznała Picatrix - chwyci książkę i położy ją sobie na kolanach. A po tym nie pozostanie nic innego jak ponowne zagłębienie się w lekturę rzucając tylko krótkim - Ciszej! - kto to widział żeby drzeć się w bibliotece? Anka uważała to za brak wychowania. Nie wolno tak! Nie miała zamiaru sobie zawracać głowy źródłem hałasu po prostu biorąc się za czytanie. Czyli za to, co lubi najbardziej.

Anka upomniała hałaśliwą osóbkę, choć nawet jej nie widziała. Grunt jednak, że zapanowała cisza. Picatrixu jak nie było tak nie było. Wiedza o mitach, stworzeniu świata, patronkach jezior, więzień, wzniesień, wyniesienie ich do gwiazd i inne takie. Niby nic ciekawego, wręcz klasyczny motyw w wierzeniach Midijskich, ale mimo to, każdy czymś się różnił. Postaci miały inne charaktery, nawet pomimo kilku motywów przewodnich, które się przeplatały. Jednak nie to był problem dla czarodziejki Lamii Scale. A uczucie, że ktoś ją obserwuje. To dziwne, irytujące uczucie, gdy nie można przeczytać książki, bo ktoś patrzy. Nie można się skupić na literach, bo gdzieś w tyle świadomości jakiś głosik szepcze "a co czytasz?", które tak potrafi zdekoncentrować przy czytaniu.

Właściwie Anka chciała potwierdzić jedną tezę chodzącą jej po głowie, może nawet szukała swego rodzaju wskazówek co do pochodzenia wszystkich mitów. Szukała podobieństw. I szukała ich przyczyn. Dlatego też miała później poprosić o podobną literaturę, ale dotyczącą innych wierzeń. One zawsze miały w sobie coś podobnego, a przecież były to wyobrażenia kompletnie różnych ludzi. Coś jej jednak nie pasowało, jakby ktoś zawiesił na niej spojrzenie, które wyjątkowo ją irytowało. Starała się ignorować, jednak w końcu to "coś" wygrało i zmusiło nieco zirytowaną Anię do uniesienia wzroku znad książki i znalezienia tego, co działało jej na nerwy. - Co jest? - zapytała siląc się na spokój i należytą kulturę, nie krzycząc również a zachowując w miarę normalny ton, na którym i tak jej obecny stan odbił swe piętno. Nie lubiła, jak ktoś jej przeszkadzał. Zwłaszcza w czytaniu.

Odpowiedziała jej cisza. Ale gdyby tak się rozejrzeć, miała wrażenie, że kogoś dostrzegła, kto chował się zaraz za rogiem regału z książkami. Jednak tyle ksiąg tu latało, tyle zwojów się przewijało, że równie dobrze mógłby to być omam, gdyby nie to, że z tamtej strony czarodziejka Lamii Scale słyszała wcześniej krzyk. Zawsze był to jakiś trop, a tak to nawet nie mogła się wczytać w inne mity, poszukując podobieństw. Bo owszem, takowe zawsze się znajdowały. Jak chociażby "Na początku był Chaos" czy pierwsze pokolenie bóstw. Naprawdę fascynujący temat. Tylko ktoś się kurde balans patrzył!

Stare ludy nie umiały w nerfy, ale pewnie dlatego, że im bardziej mocarny bóg tym większa motywacja, by jednak go czcić. Głupio by było później spłonąć gdzieś wesoło za zapomnienie o jakiejś ofierze. W każdym razie czuła, że ktoś tu jest i ktoś coś od niej chce. A przynajmniej gapi się na nią, a Anka nie lubiła takich rzeczy. Położyła więc książkę na kolanach i zaczęła próbować się jakoś przedrzeć do miejsca, gdzie widziała ruch. Z resztą ktoś tu na pewno jest, słyszała. Nie no... Może pogada z tym kimś i powie, że nie wolno tak się lampić jak ktoś czyta i wróci do pracy? No ale przede wszystkim, to trzeba to to znaleźć, a póki co jedyny trop to niby-ruch gdzieś w kącie. Tak też i tak się uda.

Uporczywe uczucie zmusiło czarodziejkę do ruchu. Ruszyła więc w kierunku, gdzie widziała ruch. I w sumie to dobrze zrobiła, bo znów zobaczyła, jak ktoś panicznie chowa się za regałem, jednak tym razem chyba coś nie wyszło, bo usłyszała, jak wiele książek spada i słychać jęk bólu. Gdy Annie wreszcie wyjechała i mogła ujrzeć ten obraz rozpaczy to ujrzała... młoda kobietę, może z dwudziestoletnią, z długimi, brązowymi włosami, okrągłymi okularami, która leżała na podłodze przygnieciona kilkudziesięcioma książkami i masującą się po głowie. Wyglądała, jakby miała się popłakać. Po dłuższym przyjrzeniu się, można było dostrzec niewielkie różki, wystające trochę za skroniami dziewczyny, dobrze maskujące się na tle włosów.
-Ałałał... - jęknęła, po czym otworzyła swoje duże, okrągłe, złote oczy, a gdy ogarnęła, że patrzy na Ankę pisknęła przerażona i zasłoniła się pierwszą lepszą książką -K-kim j-jesteś? - spytała, nie wychylając głowy zza lektury.

O nie, rogaty człowiek, co za abominacja! Spojrzała na kobietę z niewielkim zainteresowaniem nie do końca rozumiejąc, o co chodzi. Znaczy to był jakiś raj dla moli książkowych, który pozwoliła już uznać za swoje miejsce na ziemi (bądź w zaświatach) i jakiekolwiek inne osoby były niewskazane. Niezbyt mile widziane. Po co jej ludzie, skoro ma książki? - Kim jestem? - powtórzyła, dalej się zastanawiając, dlaczego to leży pośród książek. - A ty? Kim jesteś i co robisz w mojej bibliotece? - zapytała swoim typowym, wyzutym z emocji głosem. Tak, ta biblioteka została już zaanektowana, przywłaszczona i podbita przez Anię-Ridera na wózku. Prawdziwy Heroic Spirit. Ale Anka nie była tak kompletnie bez serca, o nie. Wyciągnęła do niej rękę próbując jako tako pomóc jej wstać. Rozejrzała się jeszcze raz by się upewnić, czy na pewno ten Picatrix to do niej w końcu przyleciał czy nie, bo tak się zaczytała że już nie była pewna. Znaczy pamiętać pamiętała, ale nie dokładnie w tej chwili. Nie zwróciła wtedy większej uwagi chyba...