Plain sette foglie

First topic message reminder :



Po niedawnych zajściach, gdy zniszczono rzekome przejście, przez które owe stwory dostały się do tego świata, udało się zgromadzić je w jednym miejscu, chociaż zdawać by się mogło, że same się tam nagromadziły. Tak czy inaczej, problem nie był jeszcze rozwiązany bo ich ilość uniemożliwiała łatwą eliminację celu. Obecnie bardziej przypominało to nagromadzenie wojska przed bitwą. Bo tak to miało się rozegrać. Po wypłoszeniu stworów z gór, udało się ograniczyć ich przestrzeń poruszania się, a teraz? Cóż, magowie, przybyli na tę misję (tu chodzi jeno o graczy) dostali przydział do 2 czerwonego oddziału, o czym świadczyły opaski na ich ramionach. No i musieli je nosić. Bo inaczej won z obozu albo kosa pod żebra od strażników za naruszenie terenu. Problem trzeba było rozwiązać. No, a na razie byli w swoim namiocie i mieli czas na ogar.

Info od MG:

72h na odpis, na razie taki bardziej zapoznawczy post

Ogólnie działy się rzeczy. W wielkim uproszczeniu, Kaoma postawiła blokadę, która miała przyjąć na siebie atak potwora, a w tym samym czasie Lena zaatakowała jego nogę. Nie wiedziała, jak wiele ma czasu aż wypuści on atak, a wolała nie stać do niego wówczas frontalnie. Jednak atak w nogi go przechylił, przez co fala ognia poszła bokiem. Zniszczyła blokadę stworzoną przez Kaomę, a ta odruchowo pociągnęła Hermionę w bok i na ziemię, przez co wsparcie syrenek nie zdążyło rozeznać się w sytuacji, będąc zajętym wspieraniem swoich. Szczęśliwie, po chwili Lena odrąbała głowę bestii, a następnie wylądowała. Troszkę nogi zabolały, ale nie aż tak. Nawet zdążyła odetchnąć.

Nasz improwiowany duet się rozdzielił. Vit musiał się trochę namęczyć z dobiciem bestii, bo ta tak łatwo nie dała się wyrwać, jednak po dłuższym jej okładaniu, wreszcie udało się ją wykończyć. Bestii w tej części pola było już mniej. Walka rozciągnęła się na pole, przez co Vit dopiero zaczynał szarżować.

Ill w tym samym czasie ogarnął, że w sumie nie ma w pobliżu drzewek czy skał za bardzo. Owszem zdołał się wycofać i przygotować swoje bombki. Które były nad wyraz efektowne w Bodrow.

Tymczasem mistrzyni MC wraz z zastępczynią oraz Radną. Po pierwszym ataku, po którym Asteria musiała odskoczyć, syrenka odczuła, że atak był potężny. Ba, podmuch wiatru skutecznie utrudnił jej natychmiastowe natarcie, ale z racji różnicy w wymiarach i masie ta mogła go ciąć. Ba, strzała posłana przez Vistę skutecznie go osłabiła i zdekoncentrowała. Wręcz szokująco, bo Fiołek mogła wyprowadzić potężne cięcie na szyję bestii. Owszem, atak zaskutkował. Krwawiło cholernie. Jednak gruba warstwa tłuszczu oraz masa, nawet z tak uzdolnioną czarodziejką próbującą wykonać dekapitację, uniemożliwiał zwyczajnie tego dokonanie. Mimo wszystko jednak bestia wyła z bólu, tym bardziej, że Asteria też ją cały czas cięła, uniemożliwiając skupić się na jednej przeciwniczce. W końcu Fiołek musiała uniknąć, gdyż bestia pod naporem tego wszystkie padła na ziemię. Warczała i wyła, gdyż jeszcze żyła. Acz ruszała się już raczej tak, jakby po prostu próbowała przetrwać. A nie zabić.

Ryu walczył. W sumie to uciekał. Jednak widział, że nie zdoła w pełni uniknąć ataku, już się szykował do sparowania fali mieczem, gdy nagle przed nim pojawiła się ściana z czystego onyksu, która zablokowała atak.
-Ruszaj! Osłonię cię! - powiedziała kobieta nieskładnym fioryjskim. Miała przy sobie kilka innych kamieni szlachetnych. W tym samym czasie bestia dostała ostrzał od kilku innych magów, przez co Ryu mógł zaatakować i wbić w nią swój miecz dość głęboko w plecy. W sumie to wisiał na rękojeści. I pewnie wkurwiał i bolał stworka, który w międzyczasie dostał istny ostrzał artyleryjski na ryj od grupki magów.

Szczęście jednak kiedyś się kończy. Gdy walki się przeciągają, czasami wyszukuje się słabsze jednostki wroga, by dać sobie czas na odpoczynek i zmniejszenie liczebności wroga. Tak oto Sally dostrzegła czerwoną, grubą bestię szarżującą w jej stronę. Co gorsza, przez tworzenie bariery (które nie była jeszcze skończona), oddaliła się od grupy. Była sama. I wątpiła, by ktokolwiek był w stanie jej pomóc dostatecznie szybko. Musiała poradzić sobie sama.

Vista: 107 MM | Gwiezdna Strażniczka
Kaoma: 116 MM | Zangetsu, Tarcza, Wytrzymałość 1/2 | Ból brzucha, obita i pobolewa
Ryudogon: 87 MM | Krew Demona 3/3
Fiołek: 93 MM | Flight 1/2 | Obolały lewy bok oraz lewe ramię, nadal funkcjonują, acz pewnie będą siniaki
Asteria: 110 MM | Powielenie (4szt.) | 2 miecze
Hermiona: 90 MM
Raekwon: 132 MM | Clay Bomb 10x| -2 shurikeny
Lena: 111 MM | Przedłużenie 2/3, Lekki krok 2/2 | 2 miecze

Wszystko poszło jak miało puść, a przynajmniej w połowie, dobrze że znalazła się osoba z tarczą, która go osłoniła. Jednak teraz był większy problem, trzeba było zabić tego potwora. Dlatego też Ryu postanowił wspiąć się potworowi po plecach, swój miecz odwoła gdy tylko uda mu się jakoś złapać skórę potwora i wspiąć się wyżej, gdzieś na wysokość głowy, by następnie przyzwać czarny czerwiec i wbić mu go w głowę lub też po prostu przeprowadzić na nim dekapitacje. Ludzie tutaj zabijają i wbijają fragi to Ryu nie może? No własnie. Jednak jeśli potwór go zrzuci to Ryu wbije mu wtedy miecz w dupala, tak, w dupala, w kakaowe oko, a następnie szybko spróbuje przeciągnąć do góry, co by potworowi nie fajnie się zrobiło. A następnie gdyby bestia spróbowała go zaatakować to spróbuje znowu ją obiec dookoła i zaatakować cięciem. Ile ten skurwysyn może wytrzymać? To było bardzo dobre pytanie, ale na razie najważniejsze było by ucięcie głowy się udało. Wtedy to już w ogóle będzie bajlando.

Po stworzeniu śmiercionośnej serii bomb Ill rozejrzał się po całym polu. Zaletą obserwacji pola bitwy z oddali jest fakt, że można dostrzec więcej rzeczy, niż będąc w ferworze walki. Rezultaty były zadowalające. Wielkolud dobił wspólnie rozoraną bestię, Shozo i koleżanki również radzili sobie dobrze ze swoimi demonami. Dopiero, gdy zwrócił uwagę na obrzeża, dostrzegł samotnego stwora zasadzającego się na jakąś małolatę, która chyba nawet nie zwróciła jeszcze uwagi na nadciągającego przeciwnika.
-Wielkoludzie!! Tam!!-wrzasnął, chowając pięć ze swoich świeżo zrobionych bomb do torby. Na wszelki wypadek machnął jeszcze ręką, gdyby wysoko usadowiony łeb kompana nie dostrzegł w pierwszej chwili niskiego bladego maga. Ruszając w stronę osamotnionej parki, omijając lekko dziwne symbole na ziemi, prawdopodobnie tej małej, miał już naszykowane pięć bomb, które uzupełnił nienaładowanym jeszcze shurikenem. Choć mógł już nasączyć broń kolejną porcją swojej wybuchowej energii, postanowił nie działać zbyt pochopnie. Przez hałas i przelatujące nad bladym ryjem Raekwona części ciała demonów oraz szare kule wypluwane z ich paszcz nie było czasu na ocenę odległości. Zwyczajnie nie był pewien, czy naładowana gwiazdka doleci. Wolał być pewnym na sto procent, że shuriken dosięgnie celu, gdy będzie służył za kluczyk do bramy na tamten świat dla kolejnego demona.
Gdy dobiegł na odległość około dwudziestu metrów, cisnął pięć bomb wprost w stwora (Ninja II) licząc, że zaraz zza jego pleców wyskoczy olbrzym i wpakuje stworowi swój wielki topór. Gdyby jednak tak się nie stało i demon przerzucił swoją uwagę bezpośrednio na Illa, ten nakłada znak na shuriken, po czym rzuca go w ziemię około piętnaście metrów przed sobą tak, by rozjuszony i nacierający na bladego maga stwór oberwał po raz drugi. Ostatnią częścią planu jest wyrzucenie kolejnych pięciu bomb i detonacja przy łbie demona, gdyby się okazało, że ma jeszcze chęci do ataku.
Gdyby jednak stwór chciał go poczęstować szarą kulą, Ill odskakuje na prawo, licząc, że gówniara ma jakiś potencjał magiczny i razem z Raekwonem będą mogli pograć w demonicznego ping ponga.

Większe nogi, większe kroki. Słysząc znajomy już głos, zareagował błyskawicznie, spoglądając w miejsce, w które wskazywał mu Raekwon. Widząc małą durną owieczkę odłączoną od stada, ryknął gniewnie i zaczął biec byle szybciej, byle dotrzeć na czas. Jeśli na drodze stał przeciwnik, to z bara. A i swoich starał się omijać. Byle zdążyć po Sally, byle ocalić owieczkę. Jeżeli biegł tak, że w razie ataku nie trafi dziewczyny, to dobrze. Wtedy jeśli miałby nie zdążyć dobiec, to rzuci w potwora siekierą. W innej sytuacji istnieją dwie opcje, które też mogą zaistnieć w sytuacji w której rzut siekierą kupi mi czas. Czyli albo dobiegnie do stwora i odciągnie go lewą ręką od dziewczyny, prawą bez opamiętania okładając po pysku, albo nie dobiegnie do stwora na czas, ale dobiegnie do Sally. W takim wypadku albo zasłoni ją własnym ciałem, albo jeśli będzie czuł że istnieje taka możliwość, to pochwyci ją w dłoń i odbiegnie raze z nią. Rzecz jasna nie zdusi za mocno, co by jej żeber nie połamać czy ręki z barku nie wyrwać, zależy za co złapie. No i cały czas ma na uwadze, że Raekwon to bardzo wybuchowy koleś a i owieczka może coś potrafić. Więc mimo że biegnie niczym głodny murzyn do schabowego, to ma jednak na uwadze pewne kwestie, aczkolwiek nie mają one priorytetu.

Tym razem Hermiona po prostu stara się unikać wszelkich ataków wroga nic trudnego. Poza tym znowu używa pwm groźnego zawodnika, aby zostać nieszkodliwym osobnikiem dla populacji demonów. Sama używa pwm, zdolności fenotypowa doboru naturalnego, aby polepszyć sobie wzrok. Stara się ustalić za pomocą pwm, doboru naturalnego kto z jej sojuszników jest osobą, która potrzebuje pomocy? Cóż dodać? Hermiona stara się nie wyróżniać i raczej woli zostać szarą myszką. Do tego jest pomocną syreną, cóż może dodać? Czasem po prostu może wychwyci osobę, której byłaby w stanie pomóc.

- Osłaniaj mnie - rzuci krótko do Fiołek.
Kiedy stwór znalazł się na glebie, Asteria od razu postanowiła dokończyć to, co z dziewczynami zaczęły. Chce szybko i zwinnie wskoczyć na jego klatę i przystawić mu skrzyżowane ostrza do karku i pewnym ruchem rozciąć mu gardło obydwoma mieczami. Poderżnąć? A może pozbawić go głowy? Zamiary miała własne, a jej spojrzenie nie wyrażało nic oprócz chłodnej niechęci do stwora.
Dziewczyna czuła się jakoś inaczej. Czuła, jakby jej niedawno "zdobyta" moc chciała jej coś powiedzieć, ale odsunęła to od siebie.
Czy będzie bryzgać krew? Trudno. Asteria nie dbała o to. Nawet jak będzie musiała długo czyścić swoje ubranie po tych walkach jakoś sobie poradzi..
Jeśli po tym cięciu, stwór dalej będzie żyć, dalej będzie się poruszać, czarnowłosa zbliży do siebie dwa ostrza skupiając bezlitosne spojrzenie na jednym miejscu - na miejscu w którym człowiem miałby krtań. I pewnym, mocnym ruchem będzie chciała wbić w to miejsce obydwa ostrza w jednej chwili. Będzie posiłkować się przy tym mentalnie (PWM - Kontrola), aby uderzenie było mocne, zupełnie jakby chciała przebić jego kark na wylot. Nie dbała o to co się stanie. Liczyło się dla niej tylko to, aby przeciwnik przestał się ruszać. To nie podziałało? Będzie powtarzać te uderzenia tak długo, aż osiągną swój cel. Bezlitośnie i brutalnie.

A kiedy i jeśli się to uda, zeskoczy z jego ciała i mocno strzepnie świeżą krew z ostrzy rozglądając się po polu bitwy, jakby szukając następnej ofiary, lub okazji do pomocy dziewczynom.

Wbicie Zangetsu w ziemię to była dobra opcja, wbiła go tak żeby w razie co mogła go od razu zabrać by być gotowa do walki. Widząc fakturę broni w trakcie ataku już wiedziała, że tarcza nie wytrzyma i zostanie zniszczona.
-Dzięki za pomoc - rzekła krótko do Leny kiwając w jej stronę lekko głowę. Rozejrzała się krótko by w razie czego pomóc dziewczynom jednak nie było takiej potrzeby, wycofała się kilka kroków łapiąc do ręki Zangetsu. Wdech, wydech, wdech, wydech. Rozwinęła łańcuch z swojego przedramienia, a następnie założyła go za swoje plecy by móc przywiązać miecz na swoich plecach. Nie od parady posiada 1,5 metra łańcucha. Widząc biegnącego wielkoluda uniosła brew do góry, gdziekolwiek biegł zamierzała mu pomóc, aczkolwiek średnio było jej to na rękę. Trzymała się koło 3 metrów za nim, użyła Łucznictwa, wyjęła jedną strzałę, a potem naciągnęła cięciwę i skierowała strzałę 1-rwszą w serce potwora. Druga strzała i kolejne naciągnięcie cięciwy, celowała tym razem prosto w głowę. Dzięki umiejętności Łucznik powinno pójść jak po maśle. Kolejna strzała, tym razem celowała w łydkę potwora, kolejne dwa wycelowała w okolice głowy i przed ramienia potwora. Jedyne co chciała to pomóc dostać się do Sally, która najwidoczniej była gdzieś hen daleko od innych. W razie gdyby, któryś chciał ją zaatakować była gotowa się bronić, aczkolwiek ten wielkolud wystarczająco taranuje wszystko co napotka na swojej drodze. Kiedy wszystkie 5 strzał się skończyły odesłała łuk do wymiaru broni.

MM: 109

Tłumne zlecenia miały to do siebie, że dość łatwo można było się w ów tłumie zgubić. Dziewczyna dalej czuwała nad mistrzowskim duetem z jej własnej gildii, będąc gotową, aby zareagować. Mimo wszystko, w międzyczasie zaczerpnęła nieco oddechu, rozejrzała się po polu walki i spróbowała zrozumieć ich sytuacje. Zdawała się nigdzie nie spieszyć, coby ogarnąć pole bitwy i samemu niczym nie oberwać. Coby w razie czego ostrzec jakąś potencjalną, zbłąkaną owieczkę przed zagrożeniem, czy interweniować, posyłając w danym kierunku swoją bohaterską strzałę, która miała ponownie zdezorientować monstrum. Wszystko w granicach rozsądku, którego może i Viscotte nie miała, jednak Vista była prawie, że inna! Byle tylko obronić pozostałe ludziki przed tymi nieczystymi mocami. Byle tylko asekuracyjnie wesprzeć Asterię swoim łukiem, jakby zaszła taka potrzeba. Byle nikomu na jej straży nie stała się zbędna krzywda!

Sally nie zamierzała dać się zgnieść jakiemuś pierwszemu lepszemu czerwonemu potworowi. Była w końcu Lordem Protektorem, choć mało jej to w tej chwili dawało. Ogólnie mało to jej dawało, ale teraz tym bardziej. W każdym razie postanowiła pokonać to monstrum za wszelką cenę. Miał to być dla niej taki test dorosłości. Co prawda nie była wcale dorosła, ale nikt jej takich prób zabronić nie mógł. A nawet jeśliby chciał, toby posmakował naginaty. Dziewczyna naładowała ją silnym ładunkiem, pisząc na niej słowo "THUNDER". Było to dość kosztowne zaklęcie, nie chciała jednak przegrać, kiedy była już tak blisko ukończenia bariery. Tak więc kontynuowała pisanie, zerkając na bestię, żeby jak najbardziej wykorzystać tą resztkę czasu. W ostatniej chwili chciała odskoczyć i zamachnąć się naginatą, licząc na to, że zdoła w ten sposób choć na chwilę pozbyć się tej bestii. Żeby potem dalej pisać barierę, żeby w końcu ją skończyć.

Bestia była praktycznie martwa, trzeba byłą ją tylko dobić tak naprawdę. Współpraca dziewczyn naprawdę szła dobrze i Fiołek była dumna, że potrafią się ze sobą zgrać. Przytaknęła jedynie głową na słowa Asterii. Wciąż pozostawała w powietrzu, oczywiście bacznie uważając na ataki tak naprawdę z każdej strony. Zamierzała również chronić Asterię oraz Vistę przed ewentualnymi atakami przy użyciu zaklęcia Anty - gravity: Shield (B). To się toczyło również jej samej, choć zanim użyłaby zaklęcia, ewentualne ataki będzie próbowała uniknąć poprzez poruszenie się w odpowiednim do tego kierunku (w zależności od tego, skąd tak naprawdę przyjdzie atak).  Tylko kwestią czasu było zabicie tego monstrum. Gdyby cokolwiek próbowało się do nich zbliżyć, Fiołek używa Gravity: Push (D).
Fiołek rozgląda się po polu bitwy, szukając następnej ofiary, bądź Syren, które potrzebowały ewentualnej pomocy. Wciąż zachowywała spokojny umysł, starając się chłodnie kalkulując wszystko, rozeznać się w panującej sytuacji. Jako, że była nad ziemią, miała dosyć dobry widok na to, co się tak naprawdę działo. Ile ludzi poległo? Ile potworów zostało obalonych? Gdzie podział się dowódca oddziału? Jak wyglądał rozkład sił?

Bestia padła. Odetchnęła jeszcze raze (Smocza regeneracja), chcąc uzupełnić siły i nieco się uspokoić. Wyskoczyła na bestię, choć powinna była bronić Hermionę, jednak emocje wzięły nad nią górę. Spojrzała jeszcze raz na truchło demona ze wzgardą, po czym już spokojnym krokiem podeszła do Hermiony i Kaomy.
- Wszystko w porządku? Nie zrobił wam krzywdy? - spytała z przejęciem. Jeżeli coś by im się stało z jej powodu... Ale widziała, że nie doznały większego uszczerbku, co nieco poprawiło jej humor. Niby był środek walki między dwoma stronami, ale w pierwszej kolejności powinna zadbać o swoje towarzyszki. Dopiero po potwierdzeniu dobrego samopoczucia, zamierzała ruszyć dalej. Kaoma w tym czasie powinna zacząć wspierać natarcie na kolejnego demona, natomiast Lena zamierzała podejść do Fiołek i reszty, z tym samym pytaniem na ustach.

Bestia u Ryu ryczała, warczała, i ogólnie się miotała. Jednak dostawanie co chwilą słabą kulą ognia czy innego badziewia też koniec końców bolało. Jak to się mówi, kropla drąży skałę. Dlatego też gdy miecz mu zniknął praktycznie nie odczuł Ryu tylko rzucał swoimi kulami ognia w atakujących go magów. Gdy więc dostał potężne cięcie, które miało za zadanie odłączyć jego głowę od ciała, wtedy... no poczuł. Tym bardziej, że czerwiec jakoś utkwił mu w połowie szyi. Tak masywna i twarda to była bestia. Mimo wszystko to było już dość poważne obrażenie. Bolące, krwawiące cholernie. Czerwony stwór zachwiał się, a następnie padł, zrzucając z siebie Ryu. Ten jednak poza lekkimi zadrapaniami i obiciem nie miał innych obrażeń. Jeszcze się stwór wił, ale po takim arsenale jakim dostał wcześniej i z mieczem w szyi po prostu... umierał. I tak po chwili leżał już kompletnie bez życia.

Dziewczyna naładowała naginatę i ruszyła dalej pisać, uważając na bestię. W tym samym czasie dwójka innych magów zdecydowała się jej pomóc. Sam Vit nawet zdołał odepchnąć dwa czerwone po drodze, zdecydowanie przeszkadzając im w walce z resztą oddziału. Tak czy inaczej byli za daleko. Skupienie na barierze jednak utrudniało Sally w pełni działanie. Owszem, ciachnęła bestię gdzieś na wysokości jej lewego uda, ale potężny zamach łapą pewnie by ją połamał... gdyby nie siekiera, która to uderzyła potężnie w stwora i osłabiła atak. Wciąż, nie zmienia to sytucji, gdy dziewczynka po prostu przeleciała kilkanaście metrów i teraz leżała z 3 metry od swojej broni. Grunt, że czerwona istotka skupiła się na Vicie. I w sumie to ten gigant właśnie stał na drodze bombom Illa. Więc tak ciężki wybór troszkę. Pewnie normalnie Był jakieś 3 metry od czerwonego, a obok bestii leżał jego topór.

Grupa Leny, Kaomy i Hermiony się rozbiła. Hermiona łatwo określiła, że to Sally obecnie potrzebuje najwięcej pomocy, a Kaoma ruszyła jej na pomoc. Dokładnie to za wielkoludem. Ten jednak był szybszy. I podobnie jak Illowi, także i Kaomie stał on na drodze, by wystrzelić strzały

Vista zmieniła się w miejscowe działo, które strzelało i dekoncentrowało stwory. W tym samym czasie Asteria dobiła stwora, a Fiołek mogła się rozejrzeć. O dziwo, atak dowódcy, który wciąż znajdował się z dala od grupy otoczony kilkoma czerwonymi stworami był na tyle szokujący, że w większości to właśnie bestie padały, choć 15 osób było w ciężkim stanie. Ale za to kilkanaście potworów leżało już martwych, choć widać było, że część ludzi jest już zmęczona.

Vista: 107 MM | Gwiezdna Strażniczka
Kaoma: 109 MM | Zangetsu, Wytrzymałość 2/2, Łucznictwo 5/5 strzał | Ból brzucha, obita i pobolewa
Ryudogon: 87 MM |
Fiołek: 93 MM | Flight 2/2 | Obolały lewy bok oraz lewe ramię, nadal funkcjonują, acz pewnie będą siniaki
Asteria: 110 MM | Powielenie (4szt.) | 2 miecze
Hermiona: 90 MM
Raekwon: 132 MM | Clay Bomb 10x| -2 shurikeny
Lena: 118 MM | Przedłużenie 3/3 | 2 miecze
Sally: 110 MM | Thunder 1/2 | Lewa część ciała boli jak cholera, problemy z władaniem lewą ręką.

Hermiona ma prosty plan. Pomagać innym! Czas na działanie dlatego od razu biegnie za Kaomę. Na Sally używa od razu regeneracji, w końcu dziewczynie potrzebna jest pomoc! Tego nie można było ukrywać. Sama Hermi stara się dojść jak najbliżej do Sally i potwora. Gdy dziewczyna będzie w jej zasięgu rzuca od razu na nią wytrzymałość. A siebie w ogóle nie wzmacnia? Jak ostatnio rzuca na siebie pwm groźnego zawodnika, by stać się dla innych ofiarą. Dalej woli być niewidoczna dla stworków. Przy okazji używa pwm doboru naturalnego na demonie by określić mniej więcej jego siłę. Podczas biegu do Sally używa pwm dryfu genetycznego, aby zwiększyć szybkość.

Nie wiedziała czy pomogła mężczyźnie czy też nie. Cofnęła się trzymając w ręku Zangetsu. Nie zamierzała nikogo atakować, zamierzała być teraz bierna i poczekać na jakiegoś stwora, który sam się do niej zbliży [dziewczyn oczywiście też]. Trzymała się blisko nich i starała się specjalnie nie oddalać.
-Wszystko w porządku, dzięki - odpowiedziała szybko na słowa Leny i uśmiechnęła się kącikiem ust do niej, gdyby nie ona nie wiedziała czy nie stała by się jej krzywda bądź Hermionie. Więc cóż stała i czekała na to co się stanie.

Fiołek zgrabnie wylądowała na ziemi, zadowolona z tego, co udało się jej zobaczyć. Zaczesała niesforny kosmyk włosów za ucho, by następnie spojrzeć ze spokojem na swoje towarzyszki. Trzeba im przekazać radosną nowinę, prawda?
– Większość padła. Kilkunastu rannych w ciężkim stanie. Syreny całe. – To było chyba najważniejsze ze wszystkiego. Dla Fiołek jacyś pomniejsi ludzie nie mieli większego znaczenia. No cóż, to była walka, ciężko uniknąć rannych i zabitych. Kobiecie zależało na tym, żeby dziewczęta wyszły z tego cało.
Wtem do nich podeszła Lena. Przytaknęła głową, dając znać, że z nią wszystko dobrze i nie ma o co się martwić. Co prawdę dostała w bok, ale nie było tragedii. Hermiona zrobiła kawał dobrej roboty tym pancerzem ochronnym czy jak to tam nazwać. Pewnie bez tego skończyłoby się znacznie gorzej.
– A Ty, Lena? – Oczywiście miała na myśli, czy wszystko z nią w porządku. No bo jednak robiła te swoje akrobacje i mogło się to różnie skończyć.
Fiołek bacznie cały czas obserwowała otoczenie, nie mogąc sobie pozwolić na to, żeby cokolwiek je zaatakowało. Dziewczyny zapewne potrzebowały chwili wytchnienia i było to zupełnie normalne. Wykonały kawał dobrej roboty. Kobieta klapnęła tyłkiem na ziemię, gotowa w razie czego do użycia Anti-gravity: Shield (B). Odpoczynek się przyda, biorąc pod uwagę fakt, ile tutaj szły. Niech jakiś potwór sam do nich podejdzie, to pogadają.
Przydałaby się herbatka. Zbliżała się ta godzina, w której Syreny piją tenże misterny napój. Cóż, zastępczyni mistrzyni d.s herbaty misyjnej zawiodła, tak więc muszą się obyć bez i napiją się dopiero po misji z małym spóźnieniem.