Wody okalające St. Ameil

First topic message reminder :



Na horyzoncie wyspa była już bardzo dobrze widoczna, jednak marynarka Midi nie przybyła tutaj, by po prostu pozwiedzać rejony kolonialne. Przybyła po to, by ugruntować swoją pozycję, jako suwerenów tego miejsca. I jedyne, co stało im na przeszkodzie, to nadciągająca z północy flota Minstrelu. Wojna dopiero się zaczynała, więc statków stricte bojowych wiele nie było. W sumie tylko 5 okrętów można by uznać za dopasowane do walki na morzu. Pozostałe 7 to były mniejsze transportowce. I na jednym z nich znajdował się obecnie Ejji.
-Słuchać mnie uważnie! - krzyknął grubszy oficer do najemników. Był to starszy wiekiem Midyjczyk, acz płynnie mówił po fioryjsku. Pewnie dlatego, większość najemników, żołnierzy oraz niewolników na tym statku pochodziła z Fiore lub rozumiała ten język. -Musimy powstrzymać natarcie Minstrelu, przed zajęciem St. Ameil. W przeciwnym razie utracimy siłę ognia i możemy zostać odcięci od Midi. A bez wsparcia, nie utrzymamy oblężenia Minstrelu. - po chwili splunął za burtę i kontynuował -Nasze okręty zetrą się w boju z Minstrelskimi, a wtedy transportowce ruszą, by dokonać abordażu. Macie wyrżnąć jak najwięcej tego minstrelskiego ścierwa. ZROZUMIANO? - zakrzyknął głośno, po czym dodał -Jakieś pytania? - i... czekał. Bitwa zbliżała się wielkimi krokami, a to zdawał się być ostatni moment na jakieś pytania bądź sugestie.

Minerva ledwo kontaktowała. Rozumiała tylko, że to tutaj to jedzenie, a reszta to jakiś jeden wielki chaos i rozgardiasz, którego wiedźma po prostu nie ogarniała. Nie próbowała ogarniać. Nie sądziła też, żeby jedzenie jej jakkolwiek pomagało, jednak nie szkodziło. Więcej - prawdopodobnie tylko dlatego jeszcze się trzymała. Zupełnie nie zwracała uwagi na Abri i Hoś, Nie widziała ich. Nie słyszała. Przewijały jej się jakieś obrazy, słyszała jakieś dźwięki ale zdawały jej się być bez jakiegokolwiek znaczenia. A nawet, jakby rozumiała - nie sądziła, żeby dała z siebie radę wydusić cokolwiek. Ledwo zachowywała świadomość. To wszystko, co była w stanie zrobić.

Hotaru rozglądała. Jedną z wielu rzeczy jakich nie lubiła, był atak. Dlatego wróżka ma dosyć pozytywne usposobienie do wszystkich ludzi. Ceni każde życie. Strasznie żałuję decyzji, których podjęła w lesie Twain. Widok śmierci magów zszokował ją. Zmroził jej krew w żyłach. Przecież spokojnie mogłaby teraz pić herbatę i podjadać sernik. Czas zakasać spódnicę i działać tak jak przystało na Hotaru. Już wszystko w jej głowie było w porządku. Cel, pomagać innym stworzeniom w przeżyciu wojny, przynajmniej jednemu. Wiedźmie którą poznała na bazarze.
Gdy tylko będzie obok Minervy od razu przystępuje do leczenia. Rozpoczynając od pleców będzie schodziła powoli w stronę jej dłoni.
- Myślę, że nie zrozumie Cię w takim stanie - przyznała Hotaru - jak możesz podnieś jej rękę to powinno ograniczyć krwawienie z ręki dopóki tam nie dojdę z leczeniem i w razie czego chroń nas.
Przez chwilę Hotaru zamilkła.
- Zwijamy się stąd jak zakończę leczenie, dobra?
Dawno już nie wykonywała żadnego czaru, aż tak dokładnie. Starała się w końcu nie pozwoli osobie, którą zna umrzeć. Do tego nie mogło dojść! Różowowłosa zaczęła płakać. Nie wiedziała w sumie dlaczego. Już wiedziała, co to znaczy być wróżką. Chronić bliskie osoby i towarzyszy. Mimowolnie Minerva stała się jedną z towarzyszek Gordwig. Uczestniczyły razem w tym horrorze, nie pozwoli jej teraz zejść z tego świata.

Jedna oberwała, no i drugiej też coś weszło... Powinny już wiedzieć, że nie jestem pobłażliwym, łagodnym chłopczykiem, który znalazł się tutaj zupełnym przypadkiem... I nie odpuszcza tak łatwo...
- Nie lubię jak się mnie tak po prostu ignoruje... - oznajmiam, zaciskając mocniej dłonie na mieczykach. Może i nie mają zamiaru już dłużej walczyć, lecz nim odlecą i całkowicie uciekną, zostawię im coś jeszcze, żeby mnie lepiej zapamiętały na przyszłość. Miałbym je tak puścić bez żadnego pożegnania? Żadnej pamiątki po tym spotkaniu? Jak już robić sobie złowieszczą reputację, to po całości...
Zakręcam mieczykami i ruszam za nimi, o ile jeszcze nie wzbiły się za wysoko. Wszystko to wyłącznie po to, żeby podbiec do nich, wyskoczyć i ciąć od góry mieczykiem z lewej. Na ile się załapie, o tyle oberwą i o tyle przysporzę im cierpień. Może to je nauczy, że nie warto stawać do walki z takimi jak ja i zapamiętają sobie tego niezbyt przyjemnego chłopca z mieczykami.
Jeszcze jedna rana i niech już sobie lecą gdzie chcą. Nie obchodzi mnie to... Wystarczająco złego zrobiłem już na tej wojnie, by jeszcze czegoś żałować. Jak sobie czmychną i pozostaną poza moim zasięgiem, rozejrzę się gdzie zostały jeszcze jakieś miejsca, w których mógłbym się przydać i gdzie jeszcze ktoś walczy. Zapewne ta bitwa nie potrwa jeszcze długo, lecz tyle ile tego będzie trzeba, tyle mam zamiar zrobić. Ubić jak najwięcej Ministrelczyków, póki nie zaczęli się wycofywać. Jak się jakiś napatoczy pod mieczyki, to zabijam... Jak jakiś będzie atakował, blokuję, unikam i zabijam... Prosta mechanika... Prosta i dosyć skuteczna... I przy okazji staram się ocenić jak wiele tego jeszcze zostało... I czy warto jeszcze szaleć, czy tylko czekać na uspokojenie...

Młody Wiekowy Nekromanta rozejrzał się szybko po polu bitwy. Trudno mu to było przyznać, jednak cała ta wojna chwilowo go nudziła. W tym nie było niczego ciekawego, naprawdę. Banda grzeszników bijąca drugą bandę grzeszników, takie fascynujące. W sumie, to jedyna interesująca rzecz na tej wojnie to ów najemnik, który jeszcze przed chwilą walczył z dwoma dziewczynkami. Był... frapujący.

Shiyume przyglądał się ostatniej, nieco desperackiej próbie dosięgnięcia odlatujących czarodziejek atakiem. Cóż, ta walka zdecydowanie straciła na ważności. Przewoźnik podszedł zatem do najbliższego martwego ciała, i skoncentrował się na ujrzeniu błąkającego się po świecie ducha tej pechowej istotki. A potem otworzył bramy Świata Umarłych, pozwalając tej duszyczce przejść na drugą stronę. Następnie powtórzył  to z kolejną. I kolejną. Był w końcu kapłanem, nie mógł zaniechać swoich obowiązków. Starał się też towarzyszyć w ostatnich chwilach życia konającym. Koniec końców zrobiło mu się nieco żal tych ludzi. Uronił więc dla nich kilka łez, ochraniany przed ewentualnymi atakami przez Leindera.

Bitwa zmierzała do końcowego stadium. Minstrel mimo przewagi okrętów transportowych przegrywał w bojowych. A to ich działa zdecydowały o potężnym zredukowaniu liczby żołnierzy walczących pod banderą większego powierzchniowo kraju. Toczące się pojedynki były już ostatnimi. Zarządzono odwrót. Problem był jeden. Statki zostały zamrożone, jedynym możliwym polem ucieczki była pobliska wyspa, do której można było dostać się po lodzie. Tam też uciekły siły Minstrelu, ponosząc kolejne straty po drodze. Ta bitwa nie należała do zwycięskich. Grunt, że chociaż okręty udało się zniszczyć, nim Midi je przejęło. A przynajmniej tym mógł się Minstrel pocieszać, bo niedobitki ich sił nie miały łatwo...

Siły Minstrelu: 30PD
Siły Midi: 40PD
Dodatkowe PD: Zależne od ilości pkt w Statistics w przeliczeniu 1 wyeliminowany=1 dodatkowy PD. Bel wlicza się do Minowych PDków.
Hajs Minstrelu: Obecnie brak
Hajs Midi: 30.000
Przerwa między misjami dla Midi: brak
Przerwa między misjami dla Minstrelu: miesiąc (nie dotyczy drugiego etapu tej bitwy)
Zapraszam na drugi etap tej bitwy, do zapisu w temacie z misjami wojennymi odpowiednimi dla każdego z krajów.
P.S. Nie trzeba pisać z/t