Goma Na'ru

First topic message reminder :


__________
MG

Sora dopłynął do Ro, skąd udał się pociągiem do miejsca docelowego. Nie mniej trochę liche Roszańskie Linie Kolejowe (w skrócie RLI) sprawiły, że z podróżą zeszły całe dwa dni nim znalazł się w stolicy GN - Llangardaix. Całkiem solidna miejscowość. Widać, ze umieją w beton i konstrukcje stalowe, zaś po ulicach śmigały dorożki ciągnięte przez jaszczurki przypominające małe dinozaury. Teren nieco górzysty. Plus był jednak taki, że mieszkańcy posługiwali się wspólną mową, wiec problem z barierami komunikacyjnymi nie istniał. Tyle, że Sora był zmęczony, klejnoty by wypadało rozmienić w kantorku na karole i odpocząć. A później ogarnąć plan, gdzie i jak szukać tygrysa.

Leczenie złamania trwało dalej, kiedy wielki Qilin stał się na powrót małym, uroczym stworzonkiem. Dzięki temu, że Qilin powrócił do swojej pierwotnej formy, Sora mógł upewnić się, że leczenie przebiega prawidłowo. W końcu te małe-rude mogło pozwolić sobie na odpoczynek, co też zrobiło, natomiast Sora, dopiero po zakończeniu leczenia zasnął zmęczony, nawet nie bardzo wiedząc kiedy dokładnie to uczynił. Zdolność, którą dostał od swojego nowego przyjaciela była bardzo wyczerpująca...
Sam Egon zaś pilnował śpiących, czujnie rozglądając się po najbliższej okolicy w swojej małej postaci przypominającej zwyczajnego dachowca...

I tak w końcu nastał poranek. Śpiący mogli się obudzić z tego niewygodnego snu, a sam strażnik siedząc nieruchomo niczym niewielki koci posąg pilnował tej drużyny przez całą noc...


Stan postaci:
Kiirobara - Wyspany, ale przyzwyczajony do wygodnego łóżka - obolały
Sora - Wyspany i tyle. Bez plecaka, a co za tym idzie bez ekwipunku, który się w nim znajdował.
Qilin - Zdrowy, sprawny, wyspany i w ogóle!

Kolejny dzień! Ale to nie jest moje łóżko... Czyli to wszystko nie jest jednak snem?! To prawdziwa i okrutna rzeczywistość?! Dlaczego ona jest za każdym razem taka okropna, kiedy się budzę! Ja mam już dość! Ja już nie chcę!
- Rawr! - warczy na pocieszenie Qilin, liżąc mnie po policzku. Uspokajam go, przyklepaniem jego rudej główki, po czym z niechęcią wstaję i umiejscawiam Qilina na ramieniu. Spoglądam jeszcze na Sorę, by upewnić się czy śpi, czy już może nie i ze wstrętem przenoszę wzrok na tygrysa... Ta poczwara ciągle tutaj? Musi istnieć jakiś skuteczny sposób, żeby się go na dobre pozbyć... I kiedyś go znajdę... Kiedyś... Póki co, nie ma co dłużej zwlekać.
- Wracajmy... - mówię do Sory zmęczonym głosem i ruszam przed siebie. A może to tylko sen we śnie i zaraz normalnie się obudzę we własnym łóżku?

Poranki nieraz potrafiły przynieść nowe nastroje. Nie było tak tym razem. Nastrój wydawał się równie ciężki, co wcześniej. Dlatego też bez większych słów, komplikacji, czy jakichkolwiek innych problemów, nastolatek wstał powoli i ruszył do kotowatego, aby wziąć go na ręce. Wszystko po to, aby spokojnym krokiem podążać za czerwonowłosym. Tak z dwa lub trzy metry za nim. Jaki miał jednak w tym cel? Dlaczego w sumie szedł dalej? Tego nie potrafił już powiedzieć, albo też nie chciał.

I tak sobie dalej szli brzegiem morza. Nie wiedząc czemu, nie wiedząc po co, ani nawet nie wiedząc dokąd. Tylko z nadzieją, że w końcu dotrą do jakiejś cywilizacji, która umożliwi im powrót do domu.
Czas płynął nieubłaganie, choć niespodzianek po drodze nie mieli żadnych. Ani nic ich nie zaatakowało, ani nie spotkali żadnej żywej duszy, ani nawet pogoda za bardzo ich nie zaskakiwała ponieważ był piękny słoneczny dzień.
I tak minął im cały dzień, aż w końcu wieczorem, w oddali dostrzegli pierwsze zabudowania. Niewielkie miasteczko, z niewielką przystanią. Nie było to te samo miejsce, do którego przybył Sora, ale jak się później okazało, można było wrócić stąd do domu...

Podsumowanie
Kiirobara otrzymuje + 50 PD.
Sora otrzymuje to co już dostał + 10 PD. Egon potrafi mówić dopiero kiedy urośnie do swoich pierwotnych rozmiarów. Zgubiony plecak, w którym jednak nie było nic, czego nie potrafiłby sobie kupić.

Kończymy to tak. Jeśli chcielibyście kontynuować razem lub osobno, to dajcie znać.

Czy jeśli rzeczy zaczynają się już na dobre pieprzyć, to jest jakaś możliwość, żeby je potem jakoś naprawić? I jak niby miałbym to zrobić? Jak niby miałbym dokonać tego, żeby było tak jak dawniej? Żeby wszystko się jakoś ułożyło... To chyba jest ponad moje siły... Jestem beznadziejny... Ta cała sytuacja jest beznadziejna... To już nawet nie jest tak, że jestem zły na braciszka, co po prostu nie mam pojęcia jak moglibyśmy się teraz dogadać... Po tym wszystkim... Nie wiem... Potrafię jedynie milczeć... I milczę przez całą drogę, tylko co jakiś czas spoglądając czy Sora idzie ze mną.
- Rawr! - Qilint radosnym warknięciem reaguje na widok cywilizacji. Samemu nieznacznie się uśmiecham. Wreszcie koniec lasów... Koniec tych udręk... Będzie można wrócić do domu! Do ciepłego łóżeczka... Do codziennej kawy... I... Do pracy? Cholercia... Teraz to przynajmniej przez najbliższe pół roku nie dostanę żadnego urlopu... Też żem sobie wspaniałe wakacje sprawił... Nie ma co... No trudno... Najwyższa pora wracać. Znaleźć właściwą łódkę, zapakować się na nią z braciszkiem i jakoś przeczekać podróż... A potem do domciu!

[z/t?]

Podróż powrotna nie należała do najprzyjemniejszych doświadczeń nastolatka. Minęła mu głównie w ciszy i milczeniu. Słuchał tego, co mieli do powiedzenia inni oraz nie wychylał się zanadto. Można by nawet pokusić się o stwierdzenie, że nie powiedział żadnego słowa, które wykraczałoby poza zwyczajową, kulturalną normę. Formułki na powitania, pożegnanie, czy może nawet jakieś odpowiedzi na prostsze pytania. Wszystko wydawało się jednak ciut odległe i nieco zobojętniałe. Jedynymi odstępstwami od normy zdawały się ze dwie, czy trzy sytuacje, w których to zdarzyłoby się, że został sam z tygrysem. Wtedy to najpewniej można by podłapać nieco zasmucone, czy przybite zgłoski, ale zwykle... starał się by nikt go nie słyszał. Przynajmniej nie wtedy, jak rozmawiali, a już na pewno nie Kii-chan, u którego takie coś najwyraźniej mogło zadziałać jak płachta na byka.

z/t