Peron

Senka była w dość ponurym nastroju. Jej zwyczajowy uśmiech zniknął z twarzy. Zdenerwowanie wcześniejszymi sytuacjami dość mocno odbiło się na jej wyglądzie i mimice. Przybrała marsową minę, toteż wyglądała dość groźnie, choć dziecięca buzia mocno odciągała uwagę od chmurnego czoła. Włosy zaplotła wcześniej w dwa warkocze, bo nawet rozwiane włosy potrafiły bardziej ją zdołować.
Właściwie w tym miejsce nie miała już nic do roboty. Najgorsze było to, że poprzez to uniesienie obecnie była stratna. Właściwie to chyba już nie mogło być gorzej. Ta myśl jakoś spowodowała napływ optymizmu. Niedługo znajdzie się znowu w stolicy i będzie mogła dalej prowadzić swoją kawiarenkę. A następnym razem, gdy będzie się chciała udać po jakieś dodatkowe źródło zarobków, wybierze o wiele bardziej rozważnie. Możliwe nawet, że nie uczepi się znowu banalnie prostego zadania, tylko wybierze coś, na przyzwoitym poziomie.
Gdy wstała, by skontrolować czas, jaki jej pozostał do odjazdu pociągu, poczuła, że jej torba nagle staje się dziwnie lekka. Zaraz potem usłyszał łupnięcie, które zostało spowodowane przez jej zestaw szachowy. Wszystkie pionki ładnie rozsypały się wokół niej, turlając się dalej, pomiędzy nogi ewentualnych oczekujących. Rzuciła się lekko spanikowana, by je pozbierać. Jeżeli jakiś się zagubi, to chyba zejdzie na zawał.

Jednym z pociągów, a dokładniej, pociągiem z miasta Era, gdzie mieścił się pewien szpital, jechał sobie Sethor. Za bilet, co oczywiste, zapłacił. Był przykładnym obywatelem Fiore, a przynajmniej starał się szanować niektóre reguły. Mógł przecież przesiedzieć całą trasę w jednej z toalet, lecz ani trochę mu się to nie uśmiechało.
-Pociąg z Ery zatrzyma się przy peronie pierwszym- czarnowłosy chłopak usłyszał przez otwarte okno miły głos pani z głośnika, wciąż jednak mieszający się z odgłosami, wydawanymi przez lokomotywę. Jego pociąg własnie się zatrzymywał, Sethor więc postanowił ruszyć cztery litery do wyjścia.
Od razu po wyjściu z pociągu, rozejrzał się dookoła. Szedł chwilę przed siebie, podziwiając dość urokliwą budowlę dworca. Chłopak kątem oka zobaczył jednak kogoś z całą pewnością bardziej urokliwego niż budynek dookoła niego. Nie tylko zobaczył, również miał okazję usłyszeć, ponieważ z torby dziewczyny o brązowych włosach wysypały się figury szachowe. Seth przyklęknął obok niej, podnosząc figurki i oddając je właścicielce.
-Jeśli zabraknie Ci białego króla- powiedział, wyciagając z rękawa swą ulubioną figurę, którą nosił zawsze ze sobą i chwycił ją pomiędzy palcem wskazującym a kciukiem, uśmiechając sę delikatnie- tylko rzeknij słowo-
Niedosyć, że natura nie poskąpiła niewiaście wdzięków, to jeszcze lubiła ona, a przynajmniej tak się mogło Sethowi zdawać, tę samą strategiczną grę planszową co on.
-Nazywam się Sethor. Jeśli masz chwilkę czasu, może porozmawiamy? Nieczęsto widuje się dziewczyny, które noszą przy sobie figury szachowe. stwierdził przyjaźnie Sethor, przyglądając się dziewczynie ciepłym, jak na maga lodu, spojrzeniem. Była dużo niższa niż on, lecz chyba nikomu to nie przeszkadzało... Wzrost nie miał znaczenia, dopóki dziewczyna nie byłaby od niego wyższa.

Nie spodziewała się żadnej pomocy z zewnątrz, toteż zdziwiła się, gdy ktoś prócz niej zaczął zbierać rozsypane figury. Popadła w lekką konsternację, bo osobnik ten był dla niej zupełnie obcy i nigdy nie spodziewała się po kimś „z zewnątrz”, że zainteresuje się jej osobą. Nawet w tak nieciekawej sytuacji. Zwykle była sama.
Niepewnie spojrzała na króla w jego dłoni. Nie był jej, więc z jednej strony mało ją obchodził. Z drugiej dziwnym był fakt, że ktoś nosił ze sobą takie rzeczy. Typ wydawał się być jej co raz bardziej podejrzany. Jego słowa na dodatek obudziły jakieś nieprzyjemne wspomnienia, o których sama Senka wolała zapomnieć. Dziewczyna zmarszczyła nieświadomie brwi na wieść o zaginionym królu. Jej wzrok stał się przy tym lekko nieobecny, jakby nagle duchem przeniosła się gdzieś indziej.
- Vasilić.
Nie przedstawić się byłoby niegrzecznie, a podanie samego nazwiska pozwalało jej utrzymać póki co dystans, którego potrzebowała przy osobach, którym nie ufała. Propozycja rozmowy była niespodziewana. Nie miała chyba za wiele czasu do odjazdu pociągu, ale znowu nie chciała wyjść na niewychowaną… A chłopak, podejrzany czy nie, pomógł jej choć trochę.
- Chyba możemy… porozmawiać.
Spojrzała ponad ramieniem Setha na zegar. Ma jeszcze czas, choć właściwszym określeniem byłoby, że jest w stanie poświęcić swój czas i siebie, bo akurat minut miała w swoim życiu całkiem przyzwoity zapas. Wszystko zależało od jej chęci.

Po pierwszym zdaniu, wypowiedzianym przez wysokiego, szczupłego chłopaka, dziewczyna jakby lekko odpłynęła myślami. Wzrokiem lekko błądziła, jednak po chwili wróciła do peronu w Oak. Przedstawiła się jedynie nazwiskiem, nie brzmiącym wcale a wcale swojsko.
-Vasilić...- pomyślał Seth, by utrwalić sobie w pamięci nazwisko rozmówcy i wciąż życzliwie przyglądając się dziewczynie. Ku zadowoleniu chłopaka, panna Vasilić zgodziła się chwilę pokonwersować z Lodowym Szermierzem. Gdy dziewczyna o brązowych włosach wypowiedziała swe słowa, spojrzała się gdzieś za plecy Sethora. Chłopak automatycznie się obrócił i stwierdził, że nowo poznana dziewczyna chciała jedynie skontrolować czas.
-Po co przybyłaś na ten peron? Masz zamiar wyechać z Ery, czy właśnie przyjechałaś?- spytał, drapiąc się za uchem. Możliwe, że dziewczyna nie miała zbyt wiele czasu i za chwilę będzie zmuszona odejść.
-Ale gdzież moje maniery- stwierdził, lekko modulując głos i podchodząc do dziewczyny- Usiądźmy, jeśli nie masz nic przeciwko- zaproponował, wskazując ręką na ławkę, przy której się właśnie znajdowali. Jeśli panna Vasilić nie będzie miała obiekcji, chłopak również usiądzie, a jeśli będzie chciała stać, mag też postoi. Był jeszcze młody i pełen wigoru, w miłym towarzystwie mógł stać i rozmawiać godzinami. Mag, reprezentujący gildię Lamia Scale po raz kolejny zerknął na twarz dziewczyny, chcąc spojrzeć jej w oczy. Rysy twarzy dziewczyny były bardzo delikatne, podszedłszy do niej, Seth stwierdził, że była ona pełna dziewczęcego wdzięku i nie sposób określić jej wieku. Mogła być w wieku Setha, choć niekoniecznie...
-Masz... fascynujący komplet figur szachowych, nigdy nie widziałem tak pięknie wykonanych pionków- stwierdził, wciąż mając przed oczyma figury, które podnosił. To nie był zwykły komplet szachowy, jaki można kupić w byle sklepie z grami planszowymi... Był wykonany z wielką dbałością o detale i precyzją, istny majstersztyk.

Chłopak zachowywał się przemile, ale czy mogła mu zaufać? Czy raczej: potrafiłaby mu zaufać? Nadal podchodziła do niego z pewnym dystansem, nie chcąc zdradzić zbyt wiele faktów o sobie. Na dodatek stawianie jej osoby w samym centrum uwagi było lekko deprymujące. Zawsze starała się stać jak najbardziej na uboczu, a teraz stała się podmiotem zainteresowania obcej osoby. Nie potrafiła go zbyć jednak zimnymi słowami. To nie ten typ.
- Wracam do domu.
Taka wypowiedź powinno go usatysfakcjonować. Jej samej pozwoliło zachować czyste sumienie, gdyż nie musiała kłamać. Jeżeli jednak będzie dalej się dopytywać… Cóż jeszcze nie wiedziała, co zrobi. Zobaczy, jak wszystko potoczy się dalej.
Z miłą chęcią skorzystała z propozycji i usiadła na ławce, robiąc oczywiście miejsce dla swojego rozmówcy. Zamknięte pudełko położyła sobie na kolanach. O nie dopiero oparła łokcie. Głowa spoczęła podparta na dłoniach. Wpatrywała się przed siebie, choć od czasu do czasu rzucała ukradkowe na Setha. Jakoś nie miałą zbytniej odwagi, by spojrzeć mu prosto w oczy.
Komplement (bo chyba nim był, prawda?) na temat swojego zestawu skwitowała rumieńcem na twarzy. Jeszcze chyba nikt nie zwrócił aż takiej uwagi na to, co ze sobą wszędzie nosiła. Zwykle obdarzali pudełko krótkim spojrzeniem i tyle. A on…
- Dziękuję… Dostałam go.

Może i dziewczyna nie należała do najbardziej gadatliwych osób w królestwie Fiore, jednak odpowiadała na pytania lub stwierdzenia Sethora. Chłopak usiadł obok nowej znajomej i dowiedział się, że ma ona w najbliższym czasie zamiar wrócić do domu. Nie ujawniła kiedy i dokąd, lecz nie było to teraz istotne. Przecież chłopak nie miał zamiaru śledzić jej, czy coś w tym guście, o nie. Jedynie chciał miło spędzić czas i, może, nie wiedział przecież, czy brunetka nie męczyła się teraz, a była jedynie zbyt miła by go spławić, umilić czas komuś innemu.
Gdy dziewczyna odpowiedziała Sethowi, że jej komplet szachowy był prezentem, Seth pokiwał głową, jednocześnie opierając ją na trzech palcach prawej ręki i spoglądając na pannę Vasilić. Wyglądała, jakby się przed chwilą zarumieniła, lecz chłopak nie dałby sobie ręki uciąć.
-Szachy to piękna gra, zresztą moja ulubiona... Potrzeba do niej nie lada umiejętności taktycznych i giętkości strategii, by dostosować się do ruchów przeciwnika- powiedział, spoglądając raz na brązowe włosy panny Vasilić, raz na to, co trzymała na kolanach. W lewej ręce wciąż trzymał swojego białego króla i obracał go w swych kościstych, długich palcach. Dziewczyna unikała kontaktu wzrokowego, więc smukły chłopak postanowił nie naciskać i obserwować też wszystko to, co ich otaczało, by dać jej możliwość odwrócenia wzroku od tego, co było przed nią i co tak bacznie obserwowała.
-Lubisz obserwować ludzi, którzy goniąc czas, nie zwracają uwagi na to co ich otacza i jedynie śpieszą przed siebie? Spoglądają co i rusz na zegarek, by sprawdzić ile jeszcze cennych sekund im zostało do odjazdu pociągu, do zmiany w pracy. Osobiście lubię ten widok, moge się pocieszyć, że jeszcze przede mną takie wędrówki i gonitwy- tu Seth westchnął głęboko, patrząc na przemykających czasem ludzi i wciąz opierając głowę na palcach prawej dłoni. Nie był to jakiś specjalnie zatłoczony peron, co zresztą nie było wcale takie złe. Brak tłoku oznaczał, że nie muszą unosić głosów, by dać szansę współrozmówcy na zrozumienie słów. Bo gdzie tłum ludzi, tam hałas, a gdzie hałas, tam niezrozumienie...

Przemijanie. Wszystko przemijało, jednak najszybciej przemijali ludzie…
Na słowa rozmówcy zareagowała dość specyficznie. Z początku zmarszczyła czoło, lecz jej twarz zaraz się rozpromieniła, gdy usłyszała dalszy ciąg wypowiedzi. Odwróciła głowę w kierunku Setha i posłała mu serdeczny uśmiech. Niespodziewanie słowa ukontentowały ją całkowicie. Zdawało jej się, że całkiem nieźle się z nim rozumie, choć to on głównie mówił.
- Tak… Szachy to magia.
Słowa mogły się wydawać lekko wyrwane z kontekstu, bo wypowiedziała ja bez większego zaangażowania emocjonalnego, dla niej jednak znaczyły wiele. Ktoś kto ją poznał bliżej, mógłby stwierdzić to samo. Szachy i magia były w końcu całym jej życiem.
Pokiwała głową na znak, że go słucha. Sama nie wiedziała, co może odpowiedzieć czy dopowiedzieć. Prywatne rozmowy jakoś jej się nie kleiły. Chociaż ostatnie spotkanie przebiegło dość sympatycznie… Tylko tam ktoś przejął władzę nad konwersacją, a w tym momencie… No cóż.
Zaczęła się z uwagą przyglądać jak Seth obraca w dłoni białego króla. Ciekawe , czemu go nosił. Może chciała o to zapytać, dowiedzieć się czegoś, ale chyba sama sobie nie zdawała z tego sprawy.

Seth, po wypowiedzeniu swego stwierdzenia o grze w szachy lekko się przestraszył, widząc zmarszczone czoło dziewczyny. Na szczęście po krótkiej chwili rozpogodziła się i uśmiechnęła. Wyglądała jeszcze bardziej uroczo, gdy posyłała mu ten uśmiech. Chłopak w odpowiedzi również uśmiechnął się, przeczesując swe kruczoczarne włosy. Gdy tylko usłyszał słowo magia, wytężył mocniej słuch, jednak na lakonicznym, i po części niespodziewanym, stwierdzeniu, panna Vasilić zamilkła.
-Widzę, że bierzesz na poważnie tę wspaniałą grę- roześmiał się Seth serdecznie, odchylając się na swym siedzisku i spoglądając w sufit. Miał nieodpartą ochotę pogłaskać ją po głowie, jednak wiedział, że nie był w żaden sposób człowiekiem godnym zaufania. Wymienili przeciez dopiero kilka słów... Swym śmiechem mag Lamia Scale nie chciał urazić dziewczyny, po prostu stwierdził, że jest to dość ważny element jej życia, skoro przyrównuje go do magii... Może i świat jest jej pełen, jednak czy rzeczywiście można to powiedzieć o komplecie figurek? W sumie dziewczyna nie musiała mówić tego w sensie dosłownym, to że Sethor był magiem, nie oznaczało wcale a wcale, że i brunetka musi nim być. Mogła po prostu użyc takiej metafory, znając pojęcie magii z prasy, lub z opowieści, których wiele było w ostatnich czasach.
-Ja bardzo szanuję grę w szachy...- zaczął z bardzo poważną miną, spoglądając raz jeszcze na to, co miałą na kolanach panna Vasilić- To jest jak cicha wojna, wojna umysłów. Nie leje się krew, nikt nie umiera, a jednocześnie to walka na śmierć i życie- stwierdził w swoim stylu i przy końcu wypowiedzi przerzucił wzrok z kolan nowej znajomej na jej urokliwą twarz. Uśmiechnął się lekko, gdyż w jego głowie obudziły się wspomnienia z przeszłości.
Kiedyś miał w zwyczaju grywać w szachy bardzo często, jednak przez zatrudnienie w Lamia Scale i wyjazd na daleką misję zaprzestał. Zresztą, nigdzie nie mógł znaleźć godnego przeciwnika do gry, więc po prostu zakończył swą karierę szachisty. W sumie kariera maga wydawała się ciekawsza, choć to subiektywna opinia. Może nie każdemu jest to pisane? W końcu każdy jest inny, każdy może myśleć jak mu się podoba i tak zorganizować swą egzystencję, by być z niej zadowolonym, nie dla innych...
-Lubisz zimę?- spytał bez ogródek Sethor, domyślając się, że takie pytanie lekko zdziwi współkonwersantkę i nie da jej zbyt wiele czasu do namysłu.
-Bo dla mnie magią są płatki śniegu... Ich kształty, zawsze są inne... Biały puch spadający z nieba, pokrywający okolicę zawsze dostarcza mej duszy ukojenia- dodał swą odpowiedź na własne pytanie i wpatrując się w dziewczynę. Niewielu Seth spotkał ludzi, którzy lubili zimę... Odpowiedzią najbliższą zazwyczaj była wiosna, bo wszystko kwitnie, ptaszki śpiewają. Ale i zima ma wiele zalet i pięknych widoków.

Widząc śmiejącego się (nie z niej, to ważne!), uniosła kąciki ust jeszcze wyżej. Chyba jednak nie był takim złym człowiekiem. Uśmiechał się, był miły… no i- chyba najbardziej istotne dla Senki- lubił szachy. Nie. Na pewno nie mógł być zły!
Widząc, że chłopak interesuje się jej szachownicą, zacisnęła mocniej palce na pudełku. Poczyniła to instynktownie. Nie chciała, by czasem ktoś próbował jej to zabrać i choć była świadoma, że to raczej teraz nie nastąpi, zareagowała tak a nie inaczej.
Była jedna kwestia, z którą nie mogła się zgodzić zupełnie. W szachach nie było śmierci. Było coś o wiele gorszego, co chyba powodowało głębsze rany. Była przegrana, która odciska się na duszy zapalonego gracza. Z drugiej strony jednak nie jest się całkowitym straceńcem losu. Człowiek zawsze się przy tym uczył czegoś nowego i miał kolejne szanse, by móc tę widzę wykorzystać. Nie podzieliła się z Sethem tymi przemyśleniami. Były dla niej zbyt intymne.
Uniosła brwi do góry, gdy zapytał o zimię. Nagła zmiana tematu trochę wybiła ją z toru. Na szczęście miała czas wykupiony przez dalszą wypowiedź. Z kolejnymi słowami zdawało jej się, że co raz bardziej poznaje tego człowieka.
- Lubię zimę, choć nie tak bardzo jak jesień.- odpowiedziała sama, gdy tamten skończył. Nie wytłumaczyła, czemu akurat tak wybrała. Nie chciała zbytnio się odkrywać, a jeżeli będzie chciał wiedzieć, to zapyta.- Ach! Właśnie… Mów mi Senka…

Odpowiedź na pytanie o stosunku dziewczyny do ulubionej pory roku Setha lekko zadziwiła chłopaka, choć nie mógł zaprzeczyć, że spodziewał się jakiegoś sztampowego tekstu.
-Jesień, powiadasz? Mi ta pora roku kojarzy się z nostalgią i odchodzeniem, zamieraniem, w końcu jesień życia to jego schyłek... Czy mógłbym wiedzieć, dlaczego taki padł z Twych ust? Jeśli to pytanie Cię krępuje, nie odpowiadaj. Po prostu chciałbym Cię lepiej poznać, Senko... Bardzo ładne imię, nawiasem mówiąc. Dzieli ono z moim aż dwie pierwsze litery- kontynuował rozmowę Sethor. Dziewczyna o opadających daleko poza ramiona brązowych włosach była bardzo interesująca osobą... Niedosyć, że tak jak i Sethor lubowała się w grze w szachy, to jeszcze nie odpowiedziała na jego pytanie o zimę w sposób conajmniej płytki... Chłopak często słyszał odpowiedzi typu "Nie lubię zimy. Lubię lato, bo ciepło". Tym razem jednak ktoś odpowiedział inaczej, stąd ciekawość Setha.
Senka Vasilić nie wyglądała na podejrzaną osobę, lecz nawet gdyby wyglądała na szpiega Mrocznej Gildii, Seth nie zmieniłby swego postępowania. Jego wiara w ludzi wciąż była niezachwiana i chciał wierzyć, że każdy z ludzi istnieje, by być dobrym i miłym. Po prostu niektórzy nie dopuszczali do siebie wewnętrznej myśli, która kołatała w ich niejednokrotnie strudzone serca.
-Nie przeocz czasem swojego pociągu. Nie chciałbym, abyś przeze mnie była zmuszona siedzieć tu, czekając na kolejny kurs. Choć rzecz jasna, dotrzymałbym Ci towarzystwa- zaśmiał się chłopak szczerze- O ile nie przeszkadza Ci moja gadatliwość, po prostu zawsze mówię, co mi leży na duszy- Seth złożył ręce niczym do modlitwy i wsadził je między własne uda i uśmiechnął się raz jeszcze do Senki.

Mimo, że znał ją od kilku chwil, już chciał, by uśmiechała się jak najwięcej. Uśmiech pięknie dopełniał jej aparycję, choć i bez niego jej kobiece wdzięki trafiały do płytkiego, męskiego umysłu Setha. Zazwyczaj mag Lodowego Tworzenia nie rozmawiał z ludźmi, głównie jednak dlatego, że pracował jak najciężej na własny sukces i nie zawsze miał czas na to, co lubił robić. Czyli po prostu na obijanie się i rozmawianie z ciekawymi personami. Może słowo "ciekawymi" było tu mylące, Sethor po prostu uważał, że każdy człowiek zasługuje na to, by poświęcić mu chociaż chwilkę, kilka zdań i ciepły uśmiech, by nie pozostawał w obojętności.
-Może chcesz zadać mi jakieś pytanie? Bo póki co to ja Cię wypytuje jak na jakimś przesłuchaniu normalnie. Nie krępuj się, odpowiem na każde- mrugnął porozumiewawczo do Senki, przyglądając się jej z zaciekawieniem.

Większość powodów Seth zawarł już w swoich słowach. Nie wiedziała, co może jeszcze dopowiedzieć, do tych trafnych spostrzeżeń, lecz po chwili naszła ją pewna myśli.
- Jesień to ostatni oddech wisielca, taniec zmysłów, rzewny płacz wiatru nad czyimś nieszczęściem. Nieprzewidywalność, deszcz tworzący symfonię na szybkie okna… To chyba jest jesienią najpiękniejsze. A gdy nadchodzi zimna wszystko nagle ustaje i zamiera. Jesień wydaje się być preludium śmierci…
Ojć chyba trochę za bardzo się zapędziła z tym wymyślaniem. Nie chciała swoimi dziwnymi przemyśleniami wystraszyć rozmówcy. W końcu nie mówiła jak ktoś… normalny? Zaśmiała się więc cicho i wbijając wzrok w przestrzeń ponad sobą.
- Głupoty dzisiaj gadam…
Po tych słowach znowu spojrzała na Setha. Teraz już się z tym nie kryła. Rozmowa na temat tak błahy jak pory roku, przełamał grubą ścianę, którą zazwyczaj oddzielała się od świata. Choć może lepsze by było określenie, iż otworzyła jedynie drzwi, które może w dalszym ciągu znowu zatrzasnąć.
- Jestem spokojna. Mam czas… Poza tym właściwie nie mam żadnych obowiązków.
Bo kawiarenkę nie nazywała obowiązkiem czy pracą. Jej zdaniem był to miły odpoczynek po bardziej wyczerpujących zajęciach jak chociażby misje. Mogła się wtedy poddać dumaniu i przejść na bardziej spokojny tryb życia.
- Nie, nie. Po prostu jestem mało rozmowna…

Sethor ze skupieniem, wymalowanym na swej młodzieńczej twarzy wsłuchiwał się w słowa Senki. Jej argumentacja, dotycząca wyboru ulubionej pory roku troszkę przerosła wyobrażenia Setha. Nie spodziewał się tak głębokiej, metaforycznej wypowiedzi z ust dziewczyny, która dotychczas rzucała jedynie lakonicznymi odpowiedziami.
-Pięknie to ujęłaś, choć nie wszystkie Twe wyrażenia są dla mnie jasne- odpowiedział Seth z podziwem, obserwując dziewczynę. Wciąż się nie mógł nadziwić, że wybór pory roku nie był jedynie przypadkiem, lub nie odnosił się do, pieknego zresztą, widoku podczas jesieni. Zrobiło mu się trochę wstyd za swą wstępną ocenę Senki Vasilić.
-A wiesz dlaczego ja lubię zimę? Tu też posłużę się metaforą, porównując rok do życia ludzkiego. Wiem, że zima jest smutna, jednak ja wolę patrzeć na coś, co umarło, niż na to, co umiera. Przeżywać schyłek egzystencji i rozstanie ze światem doczesnym, najtrudniejsza rzecz w życiu każdego z nas- odpowiedział, przemyśliwszy sprawę dogłębnie. Tu ich poglądy lekko się rozdzieliły, jednak każdy człowiek jest inny, a porównywanie swych poglądów na tak głębokie tematy może jedynie wzbogacić obie strony rozmowy.
Gdy z pięknych ust Senki wydobyło się stwierdzenie, że ma czas, Sethorowi ulżyło. Przyjemnie mu się prowadziło tę konwersację i w głębi duszy cieszył się, że rozmowa nie urwie się nagle.
-W takim razie nie będe nalegał, choć jeśli znajdziesz jakieś pytanie, zawsze możesz je zadać- rzekł z odprężeniem, lekko się przeciągając. Co chwila rzucał ukradkowe spojrzenia na brązowowłosą dziewczynę. Sprawdzał, gdzie kieruje swój wzrok i jednocześnie cieszył swe oczy jej widokiem.
-Wiesz, cieszę się, że Cię tu spotkałem... W sumie mam teraz przydługą przerwę od pracy, a teraz przeżywam rekonwalescencję po ostatniej podróży. Miło spotkać kogoś, z kim można porozmawiać na poziomie- stwierdził mag lodu, próbując spojrzeć Sence prosto w oczy. Dotychczas dziewczyna zgrabnie unikała przecięcia się ich spojrzeń, lecz może teraz się przełamie. Czego jak czego, ale oczu nie powinna się wstydzić, duże, piękne, kolorem zbliżone do jej włosów, o przenikliwym spojrzeniu. Nie wyrażało może zbyt wielu emocji, lecz na pewno choć troszkę chwytało za serce młodziana, reprezentującego barwy gildii Lamia Scale.

Sam Seth też się podzielił swoimi przemyśleniami na temat pór roku. Przysłuchiwała mu się w milczeniu. Też miał trochę racji, lecz dla Senki zimowa stagnacja była po prostu nudna. Nie dla niej było obserwowanie śniegu, który wszędzie był taki sam. Jesień za to zadziwiała świat ilością barw, a potem szarości. Była tak pięknie zmienna…
Przerwa od pracy… Zastanawiające było czym się on mógł zajmować. Wyglądem nie odstawał od reszty ludzi, więc chyba czymś zwyczajnym. Chociaż może skorzystać z tego małego przywileju i się po prostu zapytać?
- A czym się zajmujesz? Jeżeli mogę spytać…- dodała na końcu. Wciąż jeszcze nie była na tyle pewna, żeby zadawać bezpośrednio pytania.

Czym się zajmuje Seth? To było w sumie bardzo dobre pytanie.
-Jestem... światełkiem w tunelu... Poszukiwaczem odpowiedzi... Spełniającym marzenia... Wypełniającym ostatnią wolę... To zależy od pracodawcy- odpowiedział uśmiechając się. Sam z siebie bardzo lubił pomagać innym w potrzebie. Jego serce, choć stworzone z lodu, zawsze topniało, gdy widział radość na twarzach innych. Maga lodu ciekawiła teraz jednak reakcja Senki. Jeśli na jej twarzy pojawi się dość widoczna, nawet chwilowa konsternacja, będzie to znaczyło, że na codzień zajmuje się czymś odmiennym od Setha. Tych kilka metafor wskazywało jednoznacznie na niestałą posadę kogoś, wypełniającego zlecenia, a kto najczęściej się tym zajmował? Magowie, otóż to. Młodzian odpowiedział niewprost, ponieważ z ust dziewczyny o orzechowych włosach wypłynęło słowo "magia". Nieważny był kontekst, rodziło się przypuszczenie, że była magiem. Możliwe nawet, że chłopak dał zbyt klarowną podpowiedź co do swojego zawodu i panna Vasilić od razu zgadnie profesję Setha polegając jedynie na swojej wiedzy, a nie doświadczeniu.
-A czym Ty się zajmujesz? Bo nie poddaję w wątpliwość tego, że masz jakąkolwiek pracę- zadał pytanie, które sam otrzymał. Mimo, że Senka wyglądała na spokojną osobę, Seth ani myślał ocenić ją po wyglądzie i zachowaniu. Czasem, jak to mówią, "cicha woda brzegi rwie"...

Więc Seth był, jakby nie patrzeć, najemnikiem. Pytanie było czy takim zwykłym, czy ciut magicznym. Senka raczej obstawiała to drugie, bo chłopak raczej nie wyrażał się jak normalna osoba. Zachowywanie też miał niecodzienne. Może to były tylko jej przypuszczenia, ale chyba chciała wierzyć, że rozmawia z kimś niezwykłym. Swoją drogą ostatnio wszędzie spotykała magów… Coś za dużo się ich robiło.
Pytanie trochę zbiło ją z tropu, ale nie dała po sobie tego poznać. Nie chciała się chwalić na lewo i prawo swoimi zdolnościami, które właściwie nie uważała za coś ciekawego. U innych może wyglądało to zjawiskowo, ale siebie uważała za przeciętniaka, nie wartego uwagi.
- Pracuję w kawiarni.
W większe szczegóły nie zamierzała wchodzić. Zresztą nie były one zbytnio interesujące. Ważne, że miała stały dostęp do różnych słodkości.
- Miło się z tobą rozmawiało, ale muszę już jechać. Mam nadzieję, że kiedyś się jeszcze spotkamy~!
Po czym weszła do pociągu, odjeżdżającego w kierunku Magnolii.

[z/t]