Trakt

First topic message reminder :

Jest to jedna z wielu dróg łączących Magnolię z okolicznymi wsiami, miasteczkami etc. Droga blisko Magnolii całkiem ładna, dalej trochę się psuje aż w końcu zamienia się w coś na kształt polnej.

---

Gdy Ururu zapytała Abri o jej przemiany, Akiko nadstawiła uszu. Ją tez ciekawiło jak to jest zmieniać się w zwierzęta. Podskoczyła lekko, zaskoczona jednoczesnym pytaniem w jej stronę.
Pomarańcza nie wiedziała, czy powinna odpowiadać teraz, czy zaczekać aż skończą rozmowę na temat Abri, której również chciała wysłuchać.
- Z.. Znamy się dopiero od niedawna... Rina bardzo pomogła mi i... i mamie.- Opowiedziała po krótce. Mocno spłycona wersja zdarzeń ale cóż... TE TRANSFORMACJE!- Więc... Uważasz się bardziej za... kota?

Akiko przyglądała się poczynaniom swoich towarzyszek zakutych w owoce. Zdziwienie, rozbawienie, a nawet zachwyt! Nic niezwykłego biorąc pod uwagę jaką magią dysponowała Pomarańcza.
- Tak, jeśli nie jesteś przyzwyczajona do noszenia takiego uzbrojenia... Może przeszkadzać bardziej niż pomagać...- Przyznała Ururu rację. Taka była prawda.- Wygląd zależy od owocu i zazwyczaj dopasowują się do osób, które mają je nosić...
Akiko spauzowała na chwilę, jakby zastanawiając się co powiedzieć dalej. W końcu magia to temat rzeka.
- Niektóre posiadają specjalne efekty, a inne to tylko zbroje.- Podjęła znów.- Truskawka na przykład sprawia, że poruszasz się szybciej... Nie jest to jakieś potężne przyspieszenie, ale ... Zawsze coś.
Pomarańcza rozejrzała się. Mimo wczesnej wiosny, słońce zaczęło zachodzić dość wcześnie. Niebo na zachodzie przybierało już różowy odcień.
- Powinnyśmy iść...

Słuchała uważnie tego co mówi Akiko. Jej magia wydawała się naprawdę ciekawa. Jednak miała nikłe zastosowanie w codziennym życiu. Ururu swoimi pajączkami mogła... no w sumie też jakoś specjalnie nie używała tego na co dzień, ale rozmowa z pająkami to też jakiś sposób na spędzanie wolnego czasu. Co nie?
Ururu spojrzała w tą samą stronę, co Akiko. Niebo przybrało ładny kolor różu, co oznaczało, że niedługo będzie ciemno.
- Już zaraz noc? - zdziwiła się. - Przecież dopiero co wychodziłyśmy.
Gdzie ten czas zniknął? No nic, trzeba iść. Tylko w tej zbroi niezbyt się da...
- Akiko, mogłabyś już zdjąć ze mnie tego owocka? Nie uda mi się w tym dotrzymać wam kroku - uśmiechnęła się szeroko.

Abri sprowadzona na ziemię myślała dosyć intensywnie przez chwilę i wpadła na praktycznie dwa pomysły...
- Może twoje zbroje potrafią sprawić, ze ktoś jest lżejszy? Mogłabym wtedy ponieść was praktycznie bez wysiłku, niczym z jednym jeźdźcem - powiedziała spokojnie, po czym trochę bardziej ostrożnie dodała drugi pomysł
- Albo mogę polecieć z wiadomością, o ile wytłumaczycie mi drogę i do kogo mam się z nią udać, ale wtedy musiałabym zostawić was same na trakcie. Ten pomysł mniej mi się podoba, ale też może być rozwiązaniem... - oczywiście sama bardziej wolałaby zostać z dziewczynami. Kto wie co może spotkać je po drodze, kiedy będą same? A tak gdyby była koniem, mogłaby je w każdej chwili szybko zabrać z niebezpiecznego miejsca.
Osobiście wciąż uznała, ze magia Akiko jest bardzo cennym talentem w grupie. Mogła ubrać zbroje każdemu towarzyszowi i w ten sposób wspomóc go np w walce. Wyobraziła sobie samą siebie w postaci białego tygrysa w samym środku walki mającą na sobie jedną z jej zbroi. Och, to by musiało być świetne!

-Oczywiście Ururu.
Gdy Pomarańcza pstryknęła palcami, obydwie zbroje natychmiast spłynęły z Abri i Ururu niczym sok (ale ich nie zamoczyły ani nic).
- Nie...- Odparła Akiko kręcąc głową.- Nie mam takiej zbroi...
Chociaż idea takiej była całkiem ciekawa. Zbroja, która sprawia, że stajesz się lżejszym... Ciekawe jaki owoc powodowałby taki efekt?
- Musimy dostarczyć te dokumenty- Tutaj Akiko wręczyła kopertę Abri.- Do mężczyzny nazywającego się Flu Phlegming... Powinien znajdować się w Muzeum w Magnolii...
Tyle było pewne, ale co dalej? Akiko spojrzała na Ururu, jakby szukając wsparcia. Pomysł Abri aby ruszyła sama nie wydawał się być zły...
- Jeśli dotrzesz do Magnolii i uda ci się go znaleźć to dobrze byłoby, gdyby na nas zaczekał. Wtedy eskortuję go z powrotem do wioski... Postaramy sie dotrzeć do was jak najszybciej.
W końcu Flu to tylko naukowiec. Sam się nie obroni.
- Abri... Nie zniknij dopóki mu tego nie dostarczysz... Proszę.

Ururu zastanowiła się nad propozycją Abri.
- Jeśli zaniesiesz mu wiadomość nim tam dotrzemy, nie stracimy czasu na jego przygotowanie się do podróży - myślała na głos. - W sumie dobry pomysł. Jak zamienisz się w jakiegoś orła to przekażesz mu wieści szybko i bez zbytniego narażania się. Na orły raczej nic nie poluje... ale nie wiem nic o sezonach polowań przez ludzi - uśmiechnęła się szeroko, jakby to było coś zabawnego. No ale czasami już tak miała, że szczerzyła się nawet w niezbyt stosownych chwilach.
Zaczęła się zastanawiać jak sama mogłaby pomóc w przyspieszeniu tego wszystkiego, ale raczej była bezradna. Mogła przyzwać jakiegoś wielkiego pająka, ale on nie byłby raczej zbyt szybki (chociaż kto go tam wie). A na pewno nie jechałoby się na nim komfortowo. Kiedyś próbowała, ale co chwila ześlizgiwała się z jego obłego ciała. Próbowała go osiodłać, ale żadne siodło nie pasowało. Jaka szkoda.
Jeśli Abri od razu zamieni się w jakiegoś ptaka czy coś, żeby zanieść wiadomość, Ururu natychmiast ruszy w stronę, w którą szły przed zatrzymaniem się.

- Na pewno sobie poradzicie? - zapytała chowając kopertę i upewniając się, że jej nie zgubi podczas przemiany. Spojrzała na dziewczyny.
- Magnolia, muzeum, Flu Fleming. Do zobaczenia na miejscu...- powtórzyła jeszcze żeby zapamiętać wcale nie przejmując się tym, ze źle wymówiła nazwisko mężczyzny i pożegnała się, po czym zamknęła oczy przywołując w wyobraźni wygląd jaki chciała uzyskać. Może nie zmieniła się w orła, ale po chwili przed nimi pojawił się biały sokół. Wzniosła się na wysokość ich oczu, posłała im ostatnie spojrzenie, po czym przy kilku uderzeniach skrzydeł już jej nie było...

[zt w takim razie tak?]

Gdy Abri odleciała, Akiko i Ururu pozostały same. Przed nimi zostało jeszcze jakieś 9 kilometrów drogi. Zwykłym marszem przejście tego dystansu zajmie im jakieś półtorej godziny, co znaczy, że do miasta dotrą gdy będzie już ciemno.
- Ruszajmy.
Powiedziała tylko do Ururu, narzucając tempo.
- Więc Ururu... Twoja magia... Dotyczy Pająków?- Zapytała, próbując kontynuować wcześniejszą rozmowę.

Szła dynamicznym krokiem rozglądając się od czasu do czasu wokół. Akiko natomiast postanowiła kontynuować rozmowę.
- No, dokładnie. Mogę rozmawiać z pająkami, tworzyć magiczne pająki i pajęczynę. Całkiem to fajne, szczególnie jak ktoś się boi pająków. Wtedy nawet nie muszę się starać, żeby takiego pokonać. Na przykład, patrz - idąc wyciągnęła rękę przed siebie. - Zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie~
Na ich drodze pojawił się pająk z charakterystycznym krzyżem na odwłoku. Miał tak 120 cm długości. Podreptał w miejscu, po czym ruszył w tą samą stronę co one idąc metr przed Ururu.
- Fajniuchny, co nie? - obróciła głowę w stronę koleżanki, aby posłąć jej szeroki uśmiech. I przy okazji sprawdzić czy nie zemdlała, albo co.

Słuchając szczegółów dotyczących magii Ururu, Akiko zwalniała kroku a jej twarz stopniowo bladła. Kulminacja tego nastąpiła, gdy srebrnowłosa wezwała ogromnego pająka. Gdy Ururu się odwróciła, jej oczom ukazała się trzęsąca się Pomarańcza, trzymająca w rękach równie trzęsący się miecz tak, by oddzielał ją od pajęczaka.
- J-jest... Fa...Fajny...- Wyjąkała, wyglądając jakby zaraz miała się popłakać.
Faktycznie, z osobami, które boją się pająków Ururu nawet nie musi walczyć. Przykład stał tuż za nią.

Ururu zatrzymała się nie spuszczając z niej wzroku. Pajączek również się zatrzymał.
- Oh, no tak - roześmiała się. Machnęła ręką na pająka, a ten zniknął w chmurce magicznego dymu. - Wiesz, trzeba było tak od razu z tym, że nie lubisz - podeszła do Akiko i poklepała ją po ramieniu. A przed chwilą była taka wesoła, kiedy pokazywała im swoje zbroje. No cóż, lęk to lęk. Ururu już kiedyś próbowała to zrozumieć, ale nie wyszło. Prowadziła nawet całkiem konkretne badania. W tym wypadku najlepiej chyba po prostu zmienić temat. Poza tym to nie tak, że miały czas na chodzenie.
- Lubisz puszyste kotki? Bo ja bardzo. Właściwie lubię tylko takie duże i puchate, bo są takie przytulaśne. Chociaż ich kłaki wchodzą do nosa - zaśmiała się. - Ale nie stójmy tak, chodźmy!

Pająki, takie zwykłe, same w sobie nie przerażały jej bardzo. To była taka bardziej... Niechęć spowodowana tym jakie są... Akiko wiedziała, że pająki są pożyteczne i raczej nigdy nie zabiła żadnego, ale... Nie chciała mieć z nimi zbyt wiele wspólnego. Inaczej rzecz się jednak miała z gigantycznymi pajęczakami, takimi jak ten wezwany przez Ururu. Ogromne stworzenie budziło w Pomarańczy lęk. Chyba nie tylko ona by tak zareagowała na tego rozmiaru Pająka, prawda?
Na szczęście, gdy tylko Ururu zauważyła w jaki sposób pająk oddziałuje na jej towarzyszkę, szybko go odesłała i starała się zmienić temat. Niestety, takie wrażenia (ogromny pająk znikąd ;-;) nie opuszczają zbyt szybko, dlatego Akiko wciąż wyglądała na zdenerwowaną.
- To... Nie tak, że nie lubię...- Odpowiedziała.- On... się pojawił... Nagle... Znikąd...
Akiko nie widziała w życiu zbyt wiele, nie podróżowała zbyt wiele po świecie. Dlatego małe rzeczy mogły ją łatwo ekscytować... A duże szokować. Tak to bywa z ludźmi jej pokroju.- Ostrzeż... Następnym razem mnie ostrzeż, Dobrze?
Następnym razem Pomarańcza już tak nie spanikuje. Oj na pewno nie. Następnym razem to będzie wyglądało zupełnie inaczej... Prawda?
- Bardzo lubię koty... Możesz wierzyć, lub nie... Ale gdy pierwszy raz spotkałam Abri, nieświadoma tego kim jest... Wygłaskałam ją... Dość dokładnie.- Wyznała Akiko wciąż będąca w lekkim szoku, przez co nawet nie zdałą sobie sprawy z tego, że powiedziała coś wstydliwego.

Ururu wciąż się szczerząc ruszyła do przodu. Misja musi trwać!
- Dobrze, dobrze, zapamiętam, będę ostrzegać!
Nie wnikała, czemu Akiko bała się rzeczy pojawiających się znikąd. Z jednej strony sama nie lubiła jak coś nagle wyskakiwało (i ją atakowało), lecz z drugiej przecież z owocowych kłódek zbroja też pojawia się znikąd... no, w sumie to z kłódek. Ururu wyobraziła siebie w owockowej zbroi ujeżdżającą pająka. Cudowny widok.
- Aaaaaaaaa, to dlatego tak niezręcznie ci było~ - Ururu ucieszyła się, że kolejne rzeczy zostają wyjaśnione. Sama nie uważała tego za jakiś wstydliwy temat. Gdyby Abri była tłustym puchatym kotem i nie byliby w niebezpiecznym miejscu, sama rzuciłaby się do głaskania. Znaczy. Jej głaskanie polegało na ocieraniu swojej twarzy o koci brzuch i łapaniu za łapki. Zastanowiła się, czy byłoby jej niezręcznie, gdyby taki wypieszczony przez nią kotek zamienił się w człowieka. Ciekawe, czy sierść, którą by taki kociak zostawił na jej twarzy, zniknęłaby czy może zamieniła w ludzkie włosy? Byłoby śmiesznie. Jak zwykle.

- Tak... To dlatego...
Dla niezbyt śmiałych ludzi nawet drobne problemy potrafią urosnąć do rangi poważnego problemu. Sporo osób skwitowałoby takie coś śmiechem, ale dla Akiko, to jeszcze świeże wspomnienie wcięz było krępujące. Może za parę miesięcy...?
- Wydaje mi się, że jesteśmy już blisko.- Powiedziała Pomarańcza.- Zbliża sie koniec naszej podróży.
I faktycznie, w półmroku wieczora widać już było nieodległe światła miasta.
- Teraz musimy znaleźć muzeum.

z/t

Uśmiechnęła się tylko idąc dalej. Zastanowiła się jak Abri się czuje, kiedy ktoś ją wygłaska. Albo, kiedy jest psem to da jej kość. Albo w panice skoczy na stół, gdy dziewczyna spaceruje w postaci myszy. Ciekawe jakie ma relacje z innymi zwierzętami. Fajnie by było to kiedyś zbadać.
Magia Akiko też była całkiem ciekawa. A na pewno bardzo pachnąca i Ururu chętnie by znowu przywdziała taką zbroję. Tylko nieco lżejszą od poprzedniej, oczywiście.
Kiedy ujrzały miasto, Ururu zastanowiła się, czemu nie wzięły ze sobą koni. Na pewno gdzieś dałoby radę takie wynająć. A może jednak nie.
- Szybko ten dzień minął - powiedziała ziewając. Znaleźć? - Ale wiesz, mniej więcej, gdzie się ono znajduje, prawda? Moje nóżki raczej nie byłyby zadowolone z dodatkowego błądzenia po nieznanych terenach...
No tak. Teraz jej się przypomniało, że ma nogi. Abri ma fajnie, może zamienić się w węża i po sprawie. Ururu zastanowiła się, czy kiedyś uda jej się zmienić w pająka. Fajnie by było.

[zt]

Abri kompletnie nie miała pojęcia gdzie się udać, aby pobawić się swoja nową bronią. Szła traktem i rozglądała się wokół za jakimś miejsce które mogłaby potrzaskać swoją Wskazówką. Była z siebie bardzo zadowolona - sama wymyśliła, żeby spróbować dorobić Wskazówce coś, dzięki czemu nie pokaleczy się chcąc jej używać. Mało tego sklepikarz odwalił niezłą robotę. Całość wyglądała tak, jakby trzymała w ręku cienki, czarny miecz. No po prostu super...
Dziewczyna, aż podskoczyła z radości na tę myśl. Tak...teraz przynajmniej wygląda jakby nie była bezbronna nawet w ludzkiej postaci.
- Właśnie! - wykrzyknęła i szybko rozejrzała się wokół czy na trakcie jest zupełnie sama. Głupio byłoby się tłumaczyć obcym ludziom, czemu gada do siebie. Kiedy upewniła się że nikogo w pobliżu nie ma, zeszła z drogi gdzieś na bok tak, aby mogła na chwilę usiąść i się skupić. Zdjęła z pasa Wskazówkę, wyciągnęła ją z pochwy i usiadła na piętach. Zrobiła kilka głębszych wdechów i położyła ostrożnie swój oręż na ziemi przed sobą. Skupiła się na przedmiotach chcąc wlać w nie trochę swojej magii tak jak to kiedyś zrobiła ze swoimi ciuchami. Chciała koniecznie, aby wskazówka zawsze była przy niej, nawet kiedy zmieni postać...