RE:

First topic message reminder :


Oraz bardzo randomowy opis, którzy rzecze, że w tym miejscu jest kawiarnia, w której można chlapnąć sobie kawki, herbatki i przegryźć to kawałkiem ciastka, albo innej kanapki. Brak alkoholu. Ani innych używek, ale za to jest niewielka strefa dla palących.
Na miejsca siedzące składają się trzy okrągłe stoliki przy tarasie oraz kilka zwykłych, świetnie zakamuflowanych w paprotkach, czy też innym zielsku. Nie zapominajmy również o ladzie, przy której bezpośrednio pracownicy tegoż przybytku najpierw robią, a następnie serwują ciepłe trunki.

Wróżki nie wyrzucą na bruk gościa? No cóż, właściwie to nie miał argumentu, że stanie się inaczej, gdyż jeszcze nie próbował zawitać do ich gildii, ale wystarczyło mu to, jak został potraktowany przez ich mistrza na trybunach. Ale przecież nie wspomni o tym Sorze.
- Może. - westchnął, lekko nieobecny. Dokończył pierwszą kanapkę, by następnie porządnie zapić ją herbatą. W drugiej kolejności wyciągnął ponownie papierosa i go odpalił, tym razem mając zamiar wypalić go do końca.
- Niestety, drogi chłopcze, nie ma różnicy, czy przyjdę w mundurze, czy bez niego. Dla wszystkich zawsze będę policjantem, czy tego chce, czy nie. Można to uznać za efekt uboczny służby w mundurach. - zakręcił bez większego powodu kółko papierosem w powietrzu, by po chwili się nim zaciągnąć. - Ale jak widać, rozmawiamy sobie teraz i jest całkiem miło, więc może jest nadzieja? - uśmiechnął się.

- ...na pewno nie wszyscy tacy są. Ponoć niektórzy mają kłopoty z policją przez swoją hm... destruktywną siłę, ale większość raczej nie ma nic do gości, chociaż... - przerwał, wysłuchując dalszych kwestii, które miał do powiedzenia czerwonowłosy. Przy okazji skończył już jeść pierwszą połowę swojej kanapki, zabierając się powoli za drugą. Mężczyzna po części miał racje, a przynajmniej z tym, że wróżki zwykle miały coś na pieńku, czy to z radą, czy z policją. Niby ten sam front, ta sama linia działania, ale metody niemalże całkiem różne. Przynajmniej tak to wyglądało z jego obserwacji dotychczasowych kilku osób. - Każda praca ma swoje minusy, prawda? Właściwie to ciężko jest być policjantem? - dopytałby się jeszcze karzełek, wracając do kanapki, a i zagryzając jej kolejny kęs i przysłuchując się odpowiedzi, by w kwestii ostatniego pytania niepewnie przytaknąć, bo przecież nigdy nie należało mówić nigdy.

- Chociaż? - uniósł pytająco brew. Któż taki z Wróżków mógłby być, co miałby coś przeciwko gościowi w gildii? Właściwie to nie trudno się domyślić, ale jakoś nie miał zamiaru pomagać Sorze. Niech sam powie. A nóż dowie się o kimś nowym. W między czasie skinął na kelnera i gdy ten podszedł, zamówił imbryk herbaty. Nie było sensu zamawiać kolejnej, pojedynczej filiżanki, gdyż ta zbyt szybko zostałaby opróżniona. A wyglądało na to, że mieli tu troszkę posiedzieć, tak więc odpowiednia ilość napitku musiała być ciągle pod ręką, by zwilżać wysychające gardło.
- Łatwo nie jest, niemal codziennie kładziesz swoje życie na szli, wszyscy, którzy łamią prawo najchętniej wbiliby ci nóż w plecy, takie ryzyko zawodowe. Ale ktoś to musi robić. - odpowiedział bez wyraźnego przejęcia się tym faktem. Śmierć? Phe, jego takie rzeczy nie ruszały. Tak wiele razy powinien być trupem, czy też powinien gnić w więzieniu do końca swych dni, że nie robiło to na nim wrażenia. Ale przynajmniej jest zabawnie. Adrenalina. Życie bez niej nie byłoby warte przeżycia.
Na koniec zaciągnął się dymem i wypuścił go przez nozdrza. - Bycie Wróżką chyba też nie jest łatwe, hm? - odkopnął to samo pytanie w stronę chłopaczka.

- N-Nie... To nic takiego! Po prostu niektórzy mogą mieć niezbyt miłe skojarzenia z policją - odparł dość szybko karzełek, zaprzeczając dopytywaniu policjanta. Liczył, że tyle zadowoli czerwonowłosego, bo sam z pewnością nie mógł się nazwać specjalistą do spraw wróżek. Ciężko było jednak przeoczyć to, że niejednokrotnie ich imiona przewijały się na mandatach, czy różnych listach, które wiązały się ze zniszczeniami, a nawet sam pokój kominkowy zdobiły różne różności związane ze złamanymi przypadkiem przepisami, czy wywołanymi losowo uszkodzeniami. Westchnął na myśl o tej destrukcyjnej sile, wracając do bardziej przyziemnego świata. - Czyli wymaga to sporo odwagi? Nie boi się pan, że jeśli by się coś panu stało, to komuś by pana zabrakło? - zadał tylko pytanie, które nawiązywało do tej odważnej tematyki, a zarazem, które zaciekawiło po części Sorę, który wcześniej widział jak Zenko przygląda się jednej z osóbek na zgłoszeniu. Prędzej, czy później pojawiły się też inne kwestie, które ewidentnie nawiązywały do jego egzystencji jako wróżki. - Nie mam pewności. Dopiero od kilku dni należę do gildii i nie było okazji się o tym przekonać. Nawet nie znam za wiele osób...

- No cóż, chyba tak. Tak mi się wydaje. ...Czy komuś by mnie zabrakło...? - owe pytanie zawisło w powietrzu. To było bardzo dobre pytanie, które nie było skomplikowane, a jednak odebrało mowę Zenkowi. Czy ktoś będzie po nim płakał? Czy ktoś będzie czuł pustkę, gdy on zginie? Pfff, a kogo to obchodzi- a może nie? Jakby się tak zastanowić, pomijając Fufusia, to był taki ktoś. Przynajmniej tak mu się wydawało. Sheyla. Czy będzie jej smutno, gdy go zabraknie? Czy zapłacze nad jego grobem? Nie no, na pewno tak. Na sto procent. Nie mogło być inaczej. ...A co jeśli nie? Jeśli to tylko jemu się tak wydawało?
I tak mijały kolejne sekundy, a Zenko wprowadzał się w co raz bardziej grobowy nastrój. Pojawiało się co raz więcej wątpliwości.
- Droga wojownika, to trudna droga i pełna wielu wyrzeczeń. Zapamiętaj to sobie, chłopcze. - burknął na odczepnego jakimś zmyślonym, bądź też i nie, frazesem. A następnie skończył niemal na raz papierosa i wyciągnął następnego. Może sprawdzimy czy ktoś za nim zapłacze? Rak płuc to też jakaś opcja.

- Ten motyw pojawia się w wielu książkach - napomknął tylko Sora, podtrzymując tematykę samotnej, trudnej drogi wojownika. Chwilę zajęło nim ponownie się odezwał, popijając swoją herbatkę. Nie było też mowy o tym, że nagle przestaną rozmawiać, czy któryś z nich sobie pójdzie, jednak zdawało się, że wszystko jakby przygasa. Na dodatek karzełek nie za bardzo wiedział, o czym mógłby rozmawiać z policjantem poza wcześniej napoczętym tematem. - Z pewnością ktoś taki jest... Każda osoba ma chyba kogoś takiego - przynajmniej mam taką nadzieje - mruknął karzełek, zamyślając się względem kilku tematów powiązanych z całą tą tematyką. Do tego wszystkiego na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech przyćmiewany kubeczkiem herbaty, z którego to sączył swój napój.

A więc owe powiedzonko było z książek? No dobra, może tak też być, Zenek zbyt wielu książek nie przeczytał w swoim życiu, więc wiedzieć nie mógł, ale warto go pochwalić, że coś podobnego sam wymyślił. Choć wcale autorem tych słów nie był.
- Możliwe. - odpowiedział obojętnie. - Taaa, z pewnością, ale proponuje zmienić temat. - zaproponował i rozejrzał się za kelnerką. A ta akurat miała tajming, że po chwili się pojawiła i zaserwowała Zenkowi jego imbryczek z herbatą. Policjant grzecznie podziękował, a następnie nalał sobie do filiżanki i rzecz jasna posłodził.
I znów zapadła niewygodna cisza. Szczerze powiedziawszy, to Zenko nie bardzo wiedział o czym może jeszcze porozmawiać z Sorą. Z małymi człowieczkami był ten problem, że ciężko było znaleźć jakąś nić porozumienia, choć ten akurat wydawał się nad wyraz dorosły. Hmmm... czy on właśnie pomyślał 'mały człowieczek'? No właśnie!
- Hoshino-kun, lubisz grać w gry? - zapytał, nieco się ożywiając.

Kiedy tylko słowa czerwonowłosego dotarły do karzełka, ten skinął głową. Zdawał się to rozumieć. Nie każda osoba lubi tego typu rozmowy, a Arai najwyraźniej nie przepadał za tą tematyką. Dla niektórych pewne kwestie mogły podziałać niczym płachta na byka, dlatego też Sora nie chciał drążyć tej kwestii, milknąc i czekając. W dalszym ciągu zajadając się swoim posiłkiem. Wszystko do czasu, aż w pewnej chwili padło dość nietypowe pytanie. Wyrwany ze swoich rozważań ludek spojrzał na policjanta, jakby w tym pytaniu szukał drugiego dna. - Zależy. Nie grałem w zbyt wiele, bo tylko w te, które nie męczyły za bardzo brata - odpowiedział spokojnie, przegryzając kolejny z kęsów, a i uświadamiając przy tym, iż kanapka powoli się kończy. Oczywiście nie pozostał dłużny, bo już po krótkiej chwili poleciała jeszcze seria pytań: - A pan? Ma pan jakąś ulubioną grę? Albo w ogóle pan w nie gra? Nie każdy ma wystarczająco czasu...

- Czas się zawsze znajdzie. Coś trzeba w końcu robić w czasie wolnym, bo człowiek, by zwariował od tej pracy. - wyjaśnił, a następnie sięgnął do kieszeni płaszcza skąd wyciągnął talie kart, która pamiętała próbę rozgrywki z królem Fiore. To były czasy. Szkoda, że mu się wtedy nie udało zagrać, no ale co zrobić. Kraj się sam nie mógł uratować, w końcu Inkwizycja i te sprawy. Ciężko powiedzieć, czy będzie miał jeszcze okazję, ale kto wie? Bycie w policji dawało więcej możliwości, a na pewno już stwarzało więcej okazji, więc trzeba było tylko czekać.
- Wszystkie są moimi ulubionymi. Karty, planszówki, gry w klasy, do wyboru do koloru. A co powiesz na karty? Proste i nie wymagają dużo myślenia. No i nie przeszkadzają w rozmowie, czy jedzeniu. - przetasował zgrabnie talię, a następnie rzucił ją na stół w stronę Sory. Siorbnął sobie jeszcze herbaty, dokończył papieroska, a następnie wziął się za ostatnią kanapkę, oczekując jednocześnie decyzji chłopaka.

- Zawsze?! Więc to pewnie po prostu brak chęci - odpowiedział tylko, spuszczając nieco wzrok. Fakt - faktem. Kiirobara nie należał do osób, które wykazywały się nadmierną aktywnością, jednak karzełkowi to nie przeszkadzało. Każda chwila spędzona razem zdawała się unikatowa i nawet lenistwo starszego z braci nijak w tym przeszkadzało. Westchnął tylko, wspominając to wszystko, a i przenosząc spojrzenie po raz kolejny na czerwonowłosego. - Karty? - dopytał się ciut zaskoczony, a jego myśli poszukały kilku, różnych gier karcianych, które nie wyglądały nazbyt prosto. Wszystko to zmierzało do prostego wniosku, a dokładniej do komplikacji wynikających z gier karcianych. - Nie grałem chyba w nic innego jak Piotruś - odpowiedział jedynie policjantowi, zastanawiając się do czego ten zmierzał, a i kończąc swoją kanapkę.

Skrzywił się.
- No nie zawsze, tak się tylko mówi. Nie łap mnie za słówka. - westchnął, a następnie wziął wcześniej rzuconą talię. - Tak, karty. No chyba, że nie chcesz, hmm? - spytał. Na siłę nie miał zamiaru z nim grać, bo to żadna frajda. Tak samo ogrywanie kogoś niechętnego, czy nie umiejącego nie sprawiało Zenkowi przyjemności. ...No dobra, to kłamstwo, pokonywanie przeciwników w grach sprawiało mu frajdę, nieznależnie od okoliczności.
- Piotruś, hmmm, dobry wybór. Ile to było? 25 kart? - zamyślił się na chwile, po czym zaczął przebierać w kartach i odrzucać niektóre z nich. A gdy skończył, uśmiechnął się.
- Dwanaście par od króla do ósemki. Para to dwie karty z taką samą figurą. Piotrusiem będzie as, bądź joker, pasuje? - a następnie zaczął porządnie tasować, coby mieć pewność, że niektóre karty się nie skleją ze sobą.

- Nie. Nie przeszkadza mi to... - zaśmiał się tylko karzełek, kiedy to policjant wypomniał mu łapanie za słówka. Szczegóły nieraz potrafiły wiele zmienić, dlatego nie sądził, że zrobił coś złego, jednak reakcja stróża prawa go jakoś tak rozbawiła. Oczywistym było też to, iż przystanął na zaproponowane reguły przez mężczyznę, podkreślając to prostym skinieniem głowy. Wszystko to po to, aby przenieść spojrzenie na karty i przyjrzeć się nim uważnie. - Myślę, że powinno być w porządku. Możemy też zagrać chyba na więcej kart - napomknął tylko niebieskowłosy, upijając ostrożnie łyk herbaty i czekając, aż wszystkie karty zostaną rozdane, kości rzucone i inne takie.

- No niby na upartego możemy zagrać całą talią, ale nie wiem czy jest sens. - zastanowił się przez chwilę. Niby więcej kart to tym dłuższa gra, ale z drugiej strony może się to przeciągnąć w nieskończoność. O ile rzecz jasna będą co jakiś czas tasować swoje karty. To coś jak z grą w wojnę - rozgrywka może nie mieć końca i w ostateczności się znudzić. A przecież nie może być nudno. Granie powinno sprawiać frajdę od początku, aż do końca.
Gdy się upewnił, że karty są porządnie przemieszane, rozdał cały komplet. - W takim razie Joker będzie Piotrusiem. - poinformował i wziął swoje karty i zaczął w nich przebierać, po kolei odrzucając pary. Gdy już wybrał wszystkie, wolną ręką sięgnął po paczkę papierosów i wyłuskał jednego.
- Możesz zaczynać. - zaproponował, a następnie wyciągnął dłoń z kartami, uśmiechając się przy tym.

Przyglądał się temu jak czerwonowłosy rozdaje karty, uśmiechając się pod nosem. Nie miał zamiaru w żaden sposób ingerować w ów zajęcie, a i miał zamiar odczekać na to, co stwierdzi los. Po części przyznał racje mężczyźnie, chociaż nie znał jego myśli. Dłuższa gra wcale nie musiała oznaczać pełni emocji i wrażeń. Dlatego też czekał na swoje karty, które wziął w łapki dopiero wtedy, kiedy wszystkie zostały rozdane. Wtedy też zaczął je sortować od najniższej do najwyższej. Od pików po kiery. - ...musi pan naprawdę lubić gry. Ile ich pan zna? - dopytałby się tylko niebieskowłosy, aby następnie sięgnąć łapką po kartę umiejscowioną na środku i w kolejnej chwili wyrzucić parę, czy też dwie. Następnie upił łyczek herbaty, wyciągając karty w stronę mężczyzny, a i dopytując. - Właściwie - to czy z grami nie wiążą się też oszustwa? - dorzuciłby kolejne pytanie, dając Muto temat, na który ten mógł się wypowiedzieć i czekając na jego ruch.

Ile ich znał? Hum. Dobre pytanie, no właśnie - ile? Tak właściwie to nigdy się nad tym nie zastanawiał. Oczywiście jeśli chodziło o liczby, bo tak to znał praktycznie każdą grę i zabawę. KAŻDĄ. Rzecz jasna każdą Fioryjską i taką znaną wszędzie, bo przecież nie mógł wiedzieć, co wymyślili w takim Pergrande, albo Dessertio, prawda? Nie zmieniało to jednak faktu, że jego wiedza na ten temat był dość obszerna. Ale nie mógł o tym powiedzieć Sorze, bo jeszcze by wziął pod wątpliwość jego przynależność do policji. W końcu taki dorosły chłop, a tylko zabawa mu w głowie?
- Lubię, lubię i znam parę. W końcu co w tym złego? - zamruczał coś wesołego pod nosem, a następnie nachylił się nad stołem, spoglądając na karty chłopaka. Następnie kolejno przejeżdżał po każdej palcem, spoglądając na twarz Hoshino, sprawdzając, czy zareaguje kiedy ten chwyci Piotrusia. Gdy już przeleci po wszystkich, chwyci drugą od swojej prawej. O, akurat para. To można odrzucić - i tak też zrobił.
- Oszukiwać można we wszystkim, nie tylko w grach. A co, chcesz oszukiwać w tej grze? - wyszczerzył się i zaśmiał. - Żartuje tylko. - dopowiedział szybko, wyciągając karty w jego stronę.