RE:

First topic message reminder :


Oraz bardzo randomowy opis, którzy rzecze, że w tym miejscu jest kawiarnia, w której można chlapnąć sobie kawki, herbatki i przegryźć to kawałkiem ciastka, albo innej kanapki. Brak alkoholu. Ani innych używek, ale za to jest niewielka strefa dla palących.
Na miejsca siedzące składają się trzy okrągłe stoliki przy tarasie oraz kilka zwykłych, świetnie zakamuflowanych w paprotkach, czy też innym zielsku. Nie zapominajmy również o ladzie, przy której bezpośrednio pracownicy tegoż przybytku najpierw robią, a następnie serwują ciepłe trunki.

Niby wszystko ładnie się układało, a jednak problem z drzwiami dalej pozostawał nierozwiązany. Marcel nie wymagał, aby je naprawić, tylko żeby coś z nimi zrobić. Coś, żeby nie stanowiły żadnego problemu. Wysyłanie gołębia raczej nie było właściwym rozwiązaniem. Tego jednak Marcelino postanowił nie komentować. Wzruszył jedynie ramionami z obojętnością. W sumie to niezbyt go obchodziły te drzwi, a skoro nie było potrzeby, to po co miałby je naprawiać.
- Trudno, najwyżej zostaną tak jak są - powiedział znudzony. Chowając jedną rękę w kieszeni, a drugą poprawił po raz kolejny okulary, spoglądając ze zdziwieniem na dużą ilość drożdżówek, a potem na dziewczynę.
- Nudny strasznie ten finał. Spodziewałem się czegoś lepszego. Jak dla mnie najlepiej by było, jakby wszyscy przegrali - skomentował jeszcze temat igrzysk. Niezbyt ogarniał skąd się wzięła różowowłosa, kim była i czemu w ogóle z nią rozmawiał, ale jednego mógł być pewien. Będzie gruba...

Słysząc wypowiedź dziewczyny Mikazuki wolno opuścił głowę na stół przymykając oczy. Ona się chyba z gównem na mózgi wymieniła. Wielkie cycki, mały mózg. I co mial z tym zrobić Mikazuki? Chciał sobie stąd iść. Daleko. Jak najdalej. Byle z dala od kłopotliwej dwójki.-Nie wiem, a ma to jakieś znaczenie?-Zapytał szukając jednoczesnie jakiegoś sposobu na wyrwanie się z tego piekła. Niestety ta dwójka otoczyła jego stolik i nie wydawało się że zamierzają się odsunąć czy cokolwiek. Jak normalni ludzie radzili sobie w takich sytuacjach? Po prostu wstawali i odchodzili? No bo co ich w zasadzie obchodziło zdanie jakichś randomów? Eh.

Pierwsza z drożdżówek zniknęła w zatrważająco krótkim czasie. Dziewczyna już miała zabrać się za drugą, jednak spojrzała po zebranych przy stoliku dżentelmenach, aby to spojrzeć później na swój talerzyk. Potem powtórzyła tę czynność jeszcze ze dwa razy. - Panowie mogą śmiało się częstować - powiedziała, upijając łyczek swojej wodnistej kawy. Ta dość szybko znikała, jednak ciągle pozostała w filiżance. Dlatego też dziewczę miało chwilę czasu na zastanowienie. Wszystko po to, aby ostatecznie przypomnieć sobie o tym, że zapomniała pewnej jednej, dość istotnej rzeczy. - Viscotte Tangerine de la Cruz - przedstawiła się, naprawiając swój brak manier z nieco wcześniejszej części rozmowy. Wypadało w końcu, żeby znali jej imię!

Coś nie bardzo Marcelino odnajdywał się w tej sytuacji. Czemu tam właściwie stał i rozmawiał jeszcze z tymi przypadkowymi osobami? Skąd oni w ogóle się wzięli? I wszystko z powodu głupich drzwi. Ponownie spojrzał na tłuste, według jego mniemania drożdżówki, przez co od razu przeszła mu chęć na jedzenie. Duży brzuch, to zły brzuch...
- Raczej sobie daruję - odpowiedział tak samo obojętnie, jak obojętny był jego wyraz twarzy. Doszło do takiej sytuacji, że różowowłosa się przedstawiła. Zapewne oznaczało to, że już są znajomymi i Marcelkowi również wypadałoby się przedstawić. Westchnął cicho. W sumie to i tak nie miał nic ciekawszego do roboty, jak zapoznawanie się z uosobieniem tęczy i radości.
- Marcelino, ale może być po prostu Marcel - również się przedstawił, spoglądając z góry na dziewczynę. Potem wziął, podsunął sobie krzesło i usiadł. Zapowiadało się na jakąś głębszą dyskusję, w której może nie chciał jakoś zbytnio się udzielać, ale nie zaszkodziłoby mu posłuchać, co mądrego ma do powiedzenia Vista, czy też ten ponury osobnik. Z pewnością lepsze to i ciekawsze, niż wyrywanie drzwi...

I co? Że miał się teraz przedstawić? Wziąć babeczkę? Nie ma szans. Nie będzie się spoufalał. Jak się spoufali to będzie mu się cieżko wycofać. Szybko więc przeanalizował imiona których już używał aż w końcu wybrał to które akurat teraz brzmiałoby całkiem nieciekawie.-Jean Laforet.-Powiedział odwracając wzrok od tej siedzącej PRZY JEGO stoliku dwójki i modląc się w duchu żeby sobie poszli, lub dali mu okazję to szybkiego odwrotu. No przecież on się nie chcial z nikim zaprzyjaźniać. Nie szukał kolegów. Zwłaszcza z krtynką i narwańcem. Przyszedł tu tylko popatrzeć jak idzie siostrze. Nic więcej.

- Wielka szkoda, ale przynajmniej zostanie więcej dla pana Ondreja. Zauważyliście, że to brzmi trochę jak Andrzej? - ożywiona gestykulacja ponownie zagościła przy stole, przez co dziewczyna o mało nie szturchnęła ręką Marcelino. Ten na szczęście był na tyle oddalony, że nic mu się nie stało. Do tego, spojrzała na drożdżówki, skubiąc powoli drugą z nich, jakby jej procesy myślowe zaczynały działać. Zjawisko to nasiliło się, gdy drugi z panów się przedstawił. - Laforet? Jak ta słynna aktorka i piosenkarka z Seven? Jest pan jej bratem? Kuzynem? A może mężem? - dopytała się podekscytowana Vista, kiedy dotarło do niej, gdzie mogła usłyszeć podobne nazwisko. Z tego też powodu skupiła swoją uwagę na Mikazukim, jednak to się nie liczyło w tej chwili. Nie. Myśli dziewczyny dość prędko się zmieniały, więc też po krótkiej chwili były przy zupełnie innym temacie. - Szkoda, że koleżanka z korytarza nie przeszła do finału. Ta... Takata? Takara? Biedna dziewczyna... Na dodatek nie chciała pomocy z demonem, który opętał jej oko... - dodała zrezygnowana, albo nieco zasmucona, wspominając niedawną rozmowę z Kamishirosawą. Cóż - zostało jej tylko trzymać kciuki, coby ta nie zrobiła sobie nic nazbyt niedobrego.

To było niezwykłe spostrzeżenie, z tym Andrzejem. Marcelek tak bardzo był tymi wszystkimi nowinkami zainteresowany, że prawie się wzruszył, zacząłby klaskać, a z oczu pociekłyby mu łzy zachwytu. Jednakże średnio obchodziły go te tematy. Wręcz przeciwnie. Współczesne piosenkarki tylko go irytowały. Były dla niego jedynie beztalenciem, wznoszącym się na szczyt po słodkiej tęczy. Tęcze również go irytowały, ponieważ były zbyt oczojebne. Podobnie z Seven. Nie lubił ludzi z tamtego kraju, ot tak, po prostu. I jakby tego było mało, to jeszcze trafił się temat irytujących igrzysk. Bardzo powoli zamknął i otworzył oczy. Choć nie odzywał się, ani też nie dawał jakichkolwiek większych oznak swojej obecności, to jednak dało się wyczuć narastającą w nim złość. Najchętniej to by komuś obił w takiej chwili pyska. Problem w tym, że nie było ani pretekstu, ani też za bardzo komu. A siedział dalej w karczmie, ponieważ mu się nie chciało wstawać i nie miał nic lepszego do roboty. Dlatego też Marcel próbował przynajmniej zachować pozory spokoju.

No i masz ci los, różowa personifikacja głupoty uczepiła się teraz jego. Jak żyć, jak żyć? Najlepiej wcale, rzekli by niektórzy, na przykład zakład ubezpieczeń emerytalnych państwa Fiore.-Nie znam żadnych aktorek z Seven-No taka była prawda. Piosenkarek też nie. W zasadzie nie znał też tancerek, barmanek, kelnerek i pielęgniarek, ale chyba kiedyś spotkał jakąś kurierkę z Seven, czy to się liczyło? Raczej nie. I dlaczego on w ogóle się nad tym zastanawiał? Z jakim przystajesz takim się stajesz jak to mówią, czy Mikazuki powinien się więc ewakuować? Nie, raczej nie, to inni zmieniali się przy przebywaniu z nim. Na samo wspomnienie klątwy Mikazuki skrzywił się, jednak kolejne słowa dziewczyny były niczym lepka pułapka na muchy. Niemal natychmiast go pochłonęły.-Demon opętujący oko? A cóż to znowu za wymysł?-Zapytał nieco wzgardliwie, chcąc w ten sposób zmusić dziewczynę do próby udowodnienia mu że mówi prawdę. Coś stało się Takarze? Jeśli tak... to w zasadzie co? No przecież nie pobiegnie jej szukać... ale może mógł coś z tym zrobić. Tylko czy to nie był kolejny wymysł obłąkanej drożdżówkocholiczki?