Pace vs Dwadzieścia Cztery

Arena była... najzwyklejsza. Ot, piaski areny odgrodzone przezroczystą barierą i wyznaczającą tym samym okrąg o promieniu 20 metrów. Dwójka przeciwników znajdowała się w chwili obecnej 15 metrów od siebie, równo oddaleni od środka areny. Przez moment była cisza, gdy na niewidzialnej ścianie usiadł pan w płaszczu, odchrząknął i wskazał palcem najpierw na jednego, potem na drugiego, mówiąc:
-Egregoris II Pace kontra Dwadzieścia Cztery. Nie zabijać się, walczyć. Hajime! - polecił beznamiętnym tonem mężczyzna wzdychając, po czym przyglądał się magom, którym chyba... dano polecenie do startu, o czym informował odgłos trąbki. Więc chyba... czas pokazać, kto jest tu potężniejszy.

Czas na odpis: 10 kwiecień 2.00, kto pierwszy, ten lepszy

Dwadzieścia Cztery
Postać odziana w biały płaszcz wkroczyła powoli na arenę. Białe włosy wypływały spod kaptura, zaś na twarzy widać było białą maskę w kształcie pysku smoka z czerwonymi wzorami. W zasadzie cała była na biało, jednak miało się wrażenie, że spod maski widać błysk karmazynowych oczu. Nie mniej nie wydawałoby się, żeby miała siać pożogę i zniszczenie. Stała spokojnie, czekając aż przeciwnik wykona ruch. To jednak nie nadeszło, więc sama ruszyła powoli, w dłonie chwytając po nożu do rzucania. Miała zamiar pokonać 5 metrów, by po tym czasie cisnąć w tors Packa broń, a następnie poczekać, aż ten wykona unik i na podstawie ruchu ciała cisnąc kolejny biorąc poprawkę na zmianę położenia. I w zasadzie tyle na początek. W razie ataków stara się zejść z drogi atakowi, zaś w najgorszym wypadku używa Liska i dashuje na bezpieczną odległość.

Ach... już drugi raz na Igrzyskach... ostatnie skończyły się dość tragicznie... Domus Flau w ogóle się nie zmieniło. Jest takie, jakie zapamiętałem. Wielkie, monumentalne i spektakularne... Udeptana ziemia... To dobrze, da silne oparcie dla stóp...
Przede mną stała sobie dziewczyna w białym płaszczu. Nie wyglądała na szczególnie chętną do walki... na niechętną też nie. Właściwie wyglądała nijako... Cóż, Wychodząc, pokiwałem publiczności podnosząc rękę do góry. Część z nich pewnie gardziła Lamia Scale, ale być może niektórzy nadal pamiętali starą, dobrą gildię...Stanąłem naprzeciwko dziewczyny. Czekałem na jej ruch. Gdy w końcu go wykonała, wyciągnęła dwa noże i rzuciła... Pierwszy leciał prosto na mnie. No cóż, nie było za wiele możliwości, jak tylko szybko się schylić. Drugi został wyrzucony, gdy tylko wykonałem unik. Więc zaraz po wykonaniu drugiego rzutu, przeturlałem się w prawo. 10 metrów to spora odległość, a opór powietrza nadal tutaj istniał.
-Hej, słyszałem, że nie mamy się zabijać- mrugnąłem i uśmiechnąłem się szeroko. Może dziewczyna jest emocjonalnym drewnem, ale nie ja.
Zaraz po przeturlaniu się, wycelowałem dłonią i wystrzeliłem Wodne pociski. Trzy serie po dwa pociski.

I walka rozpoczęła się. Szybki rzut sztyletem przeciął powietrze, jednak mag Lamii uniknął go schylając się dość szybko. Mimo wszystko jednak ostrze przeleciało mu gdzieś pomiędzy szyją a barkiem delikatnie go kalecząc, acz poza delikatnym skaleczeniem nic mu się nie stało. Drugi atak zaś uniknął już sprawniej, gdyż widząc, że atak był wycelowany w miejsce, gdzie uniknął... czyli  trochę niżej niż wcześniej. Zręczne przeturlanie się pozwoliło uniknąć ostrza, choć chłopak teraz leżał, to zdołał zaatakować swoim zaklęciem, niestety nie trafił liska, w jakiego przemienił się jego oponent, który dość szybko unikał pocisków przy pomocy widmowej szarży. A przynajmniej tak by było, gdyby wystrzelił wszystkie na raz. Bowiem trzy podwójne serie pozwoliły mu dość szybko zmienić kierunek swoich pocisków, i ostatecznie trafił liska dwoma pociskami, sprawiając dość sporo bólu zwierzątku.

Dwadzieścia Cztery: 90MM | Spory ból prawego boku ciała. | Lisek 1/6 postów, Widmowa Szarża 1/3 0/1
Pace: 80 MM | Leżysz |
Kolejność: Pace -> Dwadzieścia Cztery
Termin: Pace - 12 kwietnia 2015 roku godzina 16.00, Dwadzieścia Cztery - 24h po Packu

Wszystko poszło ładnie i zgrabnie, chociaż przyznam, że było blisko. Przejechałem ręką po rance, by sprawdzić, na jak daleko jest głęboka. Ledwie zadrapanie, więc jedziemy razem.
Po przeturlaniu się i wystrzeleniu pocisków, szybko podniosłem się na nogi.
Lisek jest obolały, więc nie ma co czekać i szybko przejść do kolejnego ataku.
Kiedy wstaję na nogi, staram się zbliżyć jak najbardziej do przeciwnika i będąc około 2-3metry od niego, używam wodnych klonów, z czego każdy z nich ma w rączce kunaia. Klony mają za zadanie zaatakować liska od frontu.
Jeśli przeciwnik zamiast uciekać, zechce w obronie zaatakować, klony wyczaruję wcześniej i użyję ich jako tarczy.
Niezależnie od sytuacji, czy przeciwnik ucieknie czy zaatakuje, wtedy wychodzę z kataną na przeciw. Znaczy się tak. Klony, które znajdą się przede mną, powinny mnie zasłonić, przez co ja będę miał pole do ataku. Wyciągając katanę, zbliżam się jak najbardziej do klonów i atakuję zza nich szybkimi pchnięciami. W razie gdyby lis atakował w akcie obrony, staram się uniknąć ciosów przez cofanie się do tyłu i ewentualne uniki w bok.

Dwadzieścia Cztery
Cóż... nie było to konkretnie to, czego się spodziewała. W zasadzie liczyła na to, że będzie stał i da jej wygrać, jednak nawet taka kolejność rzeczy bardziej jej odpowiadała. Bo grunt, to się nie nudzić, a ta walka miła potencjał, by nudną nie był. Ból boku doskwierał, jednak musiała się z nim jakoś uporać. Póki co jednak czekała na ruch przeciwnika. Czekała, aż podbiegnie na te kilka metrów czekając z zaklęciem, by następnie widząc klony zacząć uciekać (bez zaklęcia, to jednak w pogotowiu) starając się wykonać kilka slalomów w zupełnie nieregularnym wzorku licząc na to, że trafienie takiego liska będzie upierdliwe. Jeśli jednak wyczuje gdzieś jakimś lisim zmysłem, że zaraz faktycznie oberwie, wtedy też castuje zaklęcie.

Jeśli klony wyrzuciły co miały, a dash został został na chwilkę wyczerpany, musi zdać się na naturalną, lisią zwinność i utrzymywać dystans pięciu metrów od klonów jak i oryginału. Jeśli jednak odległość nie uchroni jej przed niespodziewanym - widząc nadchodzącą klingę stara się uskoczyć w bok (jeśli Pacek jest praworęczny to na tego lewą stronę. Jeśli lewo - odwrotnie) czyli wykonać tradycyjną obronę przed pchnięciem mieczem. Jeśli będzie to możliwe, stara się dziabnąć go w rękę, starając się ząbki wbić głęboko licząc na to, że jak ta trafi na miejsce gdzie są ścięgna.

Jeśli jednak dash został, to sprawa ma się nieco inaczej, bowiem widząc miecz nie tylko dashuje w bok, ale również do przodu za niego (po skosie, jeśli Pacek jest praworęczny to na tego lewą stronę. Jeśli lewo - odwrotnie) i siedzi na tej odległości pięciu metrów, nie ruszając się zbytnio. Chyba, że do obrony, wtedy też po prostu znowu zaczyna biegać slalomem.

Walka na tym etapie była... interesująca. Mianowicie klony Packa zaczęły się oczywiście zbliżać do liska, który jednak... zaczął uciekać. A lis to szybka i cwana bestia. I tak se uciekała, nawet nie mając potrzeby. I choć wzrost przeszkadzał w osiągnięciu pełnej, lisiej prędkości, to wciąż mimo wszystko był szybki. I to na tyle, że na spokojnie uciekał, utrzymując dystans od Packa i jego klonów, których ataki nie przyniosły skutku (bo nie wiedziałem co w sumie robiły). I w ten oto sposób nadszedł czas na kolejną turę.

Dwadzieścia Cztery: 90MM | Spory ból prawego boku ciała, choć już trochę żeś przywyczajony/a | Lisek 2/6 postów, Widmowa Szarża 2/3 1/1 1/5 WS CD
Pace: 60 MM | Stoisz | 2 wodne klony
Kolejność: Dwadzieścia Cztery -> Pace
Termin: Dwadzieścia Cztery - 14 kwietnia 2015 roku godzina 22.00, Pace - 24h po Dwudziestce Czwórce

Przepraszam ;-;

Dwadziescia Cztery
Poki co bylo dosc spokojnie pomijajac dosc istotny fakt - mianowicie walczyli. I tak sie w zasadzie zlozylo ze mogla przystopic do jakiejs wiekszej ofensywy. Ruszyla spokojnie po okregu chcac otoczyc Packa by stipniowo acz dosc szybko przejsc w bieg. Cztery kolka w odleglosci tych 5 - 6 metrow uznala zas za dosc by nagle zwrocic się w strone Packa, zamienic sie w Mantykore i skoczyc z tylnych łap w strone maga. Jesli mialby byc to dystans zbyt daleki naturalnie wspomaga sie skrzydlami. Nie skacze nad nim a centralnie w niebo chcac powalic go swoim ciezarem a przez wyciagniete przed siebie lapy jednoczesnie chce i wbic mu pazury i polamac zebra przy ladowaniu. Jest wyczulona na wszelakie ruchy reka zwlaszcza jesli mialaby byc w niej bron. Stara sie wtedy wbic ogon w jego dlon a sama wgryza sie w kark. A przynajmniej wwgryzlaby sie gdyby sie bylo zasady o mordowaniu tego zaciska tylko nieco szczeke. Gdyby jednak sie wiercil to az do tetnicy by stracil przytomnosc jednak karku nie pusci.

Gdyby jednak uprzednio zaslonil sie klonami przy skoku wpada na nie lapami powalajac je w tyl. Jezeli sie rozpadna to liczy na to ze woda go troche zdekoncentruje a sama leci w gore w obawie przed wyciagnietym przed nim potencjalnym czyms co by ja moglo zranic. Nastepnie zas laduje szybko na nim o ile ten nie podnioslby miecza w gore albo za nim jesli jednak by do tego doszlo. Wtedy tez nim sie zdarzy obrocic wkonuje skok na jegi plecy wbija ogon w prawe ramie i szczeka laduje na karku. Oczywiscie jesli miecz lub inne cosie zostana uzyte bez wczesniejszego uzycia klonow rowniez odbija w gore na kilka metrow nad ziemia

W przypadku zas spelli ofensywnych stara sie je wyminac jak tylko jakies distrzeze nie bojac sie przy tym lawirowac w powietrzu tworzac nieregularne wzory a kiedy tylko nadarzy sie okazja a rany nie beda zbyt wielkie stara sie wyladowac za nim skoczyc mu na plecy powalic wbic ogon w prawe ramie i umiescic jego kark pomiedzy jej uzebieniem.

No cóż, pogoń za lisem nie bardzo wyszła, a okazja na atak w tym momencie przepadła... Raz na wozie, raz pod wozem, nic na to nie poradzę. Pora jednak przejść do defensywy. Pierwszym co robię, to zaklęcie Krwawego Deszczu. Oczywiście tylko jego pasywnej, nie zadającej obrażeń części, czyli na okręgu o średnicy 20m, zaczyna padać sobie deszczyk. Epicentrum tego okręgu jestem ja sam. Powinno to trochę przestraszyć przeciwnika. Nikt ze zdrowym rozsądkiem nie wejdzie na teren kontrolowany przez innego maga. Ale przeciwnicy rzadko kiedy posiadają zdrowy rozsądek.
Pierwszym ruchem przeciwnika jest bieganie w kółko... Okej, gdybym był sam, mogłoby mnie to zmylić. Ale nas było trzech. Ustawiliśmy się plecami do siebie tak, by każdy z nas obserwował lisicę, czekając na atak.
Kiedy przeciwnik wykona ruch, zostanie zwyczajnie od razu zauważony. Wtedy każdy z nas wykonuje odskok w inną stronę i ucieka aż na skraj okręgu, na którym pada deszcz. Biorąc pod uwagę to, gdzie skoczyła lisica, znajduje się ona w centrum zaklęcia. Jeśli przeciwnik zdecyduje się atakować dalej, wtedy używam katany i kunai'a, wykonując bloki. Kiedy przeciwnik zaatakuje, wykonuję blok kataną, wtedy jeśli przeciwnik zaatakuje inne miejsce w tym samym czasie, blokuję kunai'em. W ten sposób mogę bronić kilka miejsc naraz. Jeśli lisica nadal będzie próbować na mnie skoczyć, wykonuję przeturlanie się przed siebie, czyli przekulnięcie się pod atakującym zwierzęciem.

Plan byłby fajny, a nawet był. Gdyby nie to, że Dwudziestka Czwórka utrzymywała dość niewielki, bo około 5metrowy dystans od Packa. Kręciła się i kręciła i bzium bzium i w ogóle, gdy nagle... przemiana i skok. I choć trójka Packów była gotowa na coś takiego, nie spodziewali się krótkiego lotu, jaki to został przez bestię wykonany. Dodatkowo, klony, choć pomagały może ogarnąć gdzie jest bestia, to jednak nie posiadały mentalnej więzi z magiem, by na bieżąco dzielić się posiadanymi informacjami. A w wypadku, gdy bestia leciała w jego stronę... wręcz utrudniały manewry. A bestia mała nie była. Dlatego wylądowała na Packu, skutecznie go przygniatając, acz szczęśliwie, mag zablokował główną siłę ofensywną kataną i kunaiem, raniąc łapy bestii, przez co ta nie wbiła w niego pazurów. Zresztą ugryźć czy wbić ogon też nie miała jak, bo klony skutecznie uniemożliwiały bestii taką swobodę.

Dwadzieścia Cztery: 60MM | Ból prawego boku ciała, poranione kończyny górne, dokładniej łapy| Lisek 3/6 postów, 2/5 WS CD, Manticore 1/3
Pace: 27 MM | Przygnieciony przez Manticore, ręce praktycznie unieruchomione, ale poza dość sporą masą leżącą na tobie nic poważnego | 2 wodne klony, Krwawy Deszcz 1/5
Kolejność: Pace -> Dwadzieścia Cztery
Termin: Pace - 21 kwietnia 2015 roku godzina 22.00, Dwadzieścia Cztery - 24h po Packu

Wszystko szło dobrze, do momentu, gdy wielka maszkara przywaliła mnie do ziemi. Co tu ukrywać, sytuacja nie była ciekawa. Jak się wtedy czułem? Tak, jak może czuć się człowiek, na którym leży dwustukilogramowa pokraka. Ciężar bestii sprawiał, że nie mogłem poruszyć się ani o centymetr.
Ale wszyscy patrzą.
Wszyscy czekają na wyrównaną walkę.
Wszyscy czekają na krew.
A jeśli publika tego chce, to publika to dostanie.
Natychmiastowo rozkazałem klonom zaatakować Manticore. A w jaki sposób? Jeden z klonów ma nadal w łapce kunai'a, Z zamachu wbija go jak najgłębiej w szyję/kark potwora. Oczywiście drugi klon także ma kunai'a. Z tą zaś różnicą, że drugi z klonów używa Wodnych Ostrzy. Jedną ręką, a zarazem ostrzem, stara się wbić dokładnie tak jak pierwszy. Drugą zaś stara poharatać bok lub podbrzusze stwora. Oba klony uważają także na skrzydła i ogon. W razie ataku któregoś z nich, starają się je poranić jak najbardziej, najlepiej odcinając atakujące "wytwory".
Jeśli zaś Manticora postara się obronić się łapą, wtedy sytuację wykorzystuję oryginalny ja, by wbić kunai'a bądź katanę w klatkę piersiową lub szyję, zależy jak jest wygodniej i szybciej.

Jeśli zaś Wodne Klony zawiodą,nie pozostaje mi nic więcej jak uaktywnić zaklęcie Krwawego Deszczu. Otwierając rękę przywołuję wodne igły, które tworzą się z padającego deszczu. Nie powinienem otrzymać tylu obrażeń co Manticora, w końcu zasłania mnie przed padającym deszczem. Kiedy postanowi mnie uwolnić pod naporem raniących igieł, staram się wycofać ze sfery zaklęcia Krwawego Deszczu.

Dwadzieścia Cztery
Nie było wątpliwości, że jednak liczyła na to, że cała walka potrwa nieco krócej. Nie mniej trwała dalej, a skoro trwała to musiała się w końcu skończyć. Widząc, że przeciwnik został przez nią powalony (chociaż nie poturbowany w takim stopniu, w jakim chciała), trzeba było się jeszcze upewnić, że jego koledzy nie będą zagrożeniem. Problemem jednak był jednak problem takowy, że... cóż, były problemem. Zwłaszcza teraz. Widząc, że szykują się na atak, postanowiła przygotować się do wybicia w górę, by w momencie kiedy przystąpią do ataku wzlecieć w powietrze (wystarczająco szybko, w sumie tak jak tylko da radę. Skok jak najszybciej da radę). Oczywiście liczy na to, że klony są zsynchronizowane i zaatakują w jednym momencie. A skoro tak, to trafią albo w eter, albo w siebie zwłaszcza, ze każdy atakuje od innego boku (a w zasadzie to już nie wiem... z resztą i tak ważne jest to, żeby jej się zanadto krzywda nie stała). Nie zwiewa jakoś zanadto wysoko. Nie ma po co. Ot, 3,5m powinno być ok. Z racji że Packowi raczej nie śpieszyło się, żeby wstać, ląduje za jego głową po czym wraca do ludzkiej postaci. Następnie zaś wyciąga katanę a następnie wbija ją w splot słoneczny Packa pchając klingę dalej, aż do podbrzusza. Stara się zignorować klona i deszcz. Jeśli jednak ten okaże się zbyt namolny, stara się po wbiciu katany wyciągnąć nóż i cisnąć nim klonowi prosto w twarz, zas jeśli wbicie katany nie starczy - po tym że ruchu kontynuować rozcinanie. Przynajmniej najbliższemu. A deszcz... Yolo.
Jeżeli wzbicie się w powietrze spowoduje mimo wszystko, że rany będą, stara się je póki co zignorować i doprowadzić walkę do końca. Nie mniej jeżeli rany będą na tyle duże, że lot będzie niemożliwy, wtedy od razu zamienia się w człeka i bez większych ceregieli kończy walkę w wyżej wymieniony sposób będąc jednak wyczulona na punkcie klona z kunaiem. Przed nim zasłania kark ręką. Nawet jeśli oznaczałoby to przełożenie katany do drugiej ręki, wszak zasłania się tą bliżej klona.

Walka zaczynała nabierać rumieńców. Szybki atak klonów, by oryginał nie został zraniony. Szczegóły, czy 24 wiedziała, że to oryginał czy nie, zachowamy na potem. Tak czy inaczej, Dwudziestka Czwórka starała się wznieść w powietrze, przy pomocy lotu, jednocześnie starając się uniknąć ataków, co nie do końca się udało. Samo jednak wybicie się w górę przysporzyło dość dużo bólu Packowi, na którego nadgarstkach praktycznie Manticora się znajdowała. I choć ataki na szyję/kark stwora nie były zbytnio udane, gdyż zakończyły się zaledwie niewielkim skaleczeniem po prawej stronie szyi, tak atak na podbrzusze trafił dość mocno, rozcinając lewą część brzucha. Po chwili jednak Dwudziestka Czwórka wylądowała za głową maga Lamii i odmieniając się przystąpiła do ataku z kataną na niego, jednak klony, a także ból brzucha uniemożliwiły wykonanie tego aż tak szybko. Dlatego teraz stanęła w zwarciu z klonem dzierżącym kunai, gdyż drugi, z wodnym ostrzem znajdował się trochę z tyłu.

Dwadzieścia Cztery: 50MM | Ból prawego boku ciała, poranione kończyny górne, dokładniej łapy, niewielkie skaleczenie po prawej stronie szyi, rozcięta lewa część brzucha | 3/5 WS CD, Manticore 2/3
Pace: 17 MM | Mocno bolące nadgarstki, leżysz | 2 wodne klony, Krwawy Deszcz 2/5, Wodne Ostrze (klon) 1/2
Termin: Dwadzieścia Cztery - 29 kwietnia 2015 roku godzina 13.30, Pace - 24h po Dwudziestce Czwórce

Dwadzieścia Cztery
Z pewnością nie tak widziała tą walkę. Atak, chociaż wydawał się w porządku, niestety nie wypalił tak jak powinien. Nie mniej zaczęła powoli się przyzwyczajać, ze w walce z Lamijczykiem występuje niezwykły fenomen. Mianowicie - zawsze jest "coś". Coś, przez co nie idzie tak, jak Dwudziestce Czwórce się to widzi. Jednak nie była z tego powodu zła. Wręcz przeciwnie - przyszła tu tylko dla ciekawych walk. A ta, skoro dalej trwała, musiała do takich należeć. Przynajmniej z jej punktu widzenia.
Atakowała dalej. Cóż innego jej zostało jak nie pozwolić na wyprowadzenie kontry? Zbyt dobrze jednak wiedziała, że może jej się to bardzo, ale to bardzo nie udać, chociaż nie stanowiło to jakiegoś większego problemu. I tak nie przyszła tu wygrać. Wtedy z pewnością nie ograniczałaby sobie spektrum zaklęć.
Tymczasem postanowiła po prostu podejść prędko do Packa i wbić katanę w splot. Po prostu. I przeciągnąć ostrze do podbrzusza. Ona była zmęczona i poobijana - to był niezaprzeczalny fakt. Ale też dość istotne było to, że przeciwnik jeszcze przed kilkoma chwilami był przewrócony, przygnieciony przez spore bydle, wycastował miliard spelli - a Dwudziestka Czwórka jeszcze nie najgorzej trzymała się na nogach. I miała manę. Mana to skarb!
Tylko pojawiał się problem. Klon. Nie była za bardzo pewna, od czego zależy fakt, że jest czy robi cokolwiek, więc dalej był zagrożeniem. I mogło się pojawić kolejne. Nie wiedziała, ile jeszcze typ może. Tego stara się zakończyć to szybko. Jeśli klon podejdzie do niej zbyt blisko - wykonuje niespodziewane cięcie w kark klona. Jeśli będzie to dość mało możliwe ze względu na ustawienie to próbuje chociaż uderzyć rękojeścią. JEDNAK jeżeli zauważy, że zajęcie się klonem odbierze jej szanse na dobicie Packa bo ten będzie się szykował to odsunięcia się - ma gdzieś klona. Jeśli podejdzie za blisko po prostu go kopnie. O, po prostu. Jak będzie jakiś bardzo uciążliwy. Alb zablokuje cios i tak już poharataną ręką i to właśnie na opcję DRUGĄ najbardziej liczy.
Ale Pacek może spróbować się odwrócić, by ta nie trafiła. Wtedy po prostu koryguje uderzenie. Najwyżej trafi w bok i przybije katanę do ziemi. Jej wsio rybka, jeśli nie trafi akurat tam. Uszkodzenia brzucha to uszkodzenia brzucha. I tak będą upierdliwe. O czym ona sama dobrze wiedziała - przez wzgląd na rany brzucha stara się ograniczać wszelakie piruety, uniki, nie uniki, ruchy z Matrixa.
Ale wie, że pewnie to mało da. Jeżeli już zupełnie nie pójdzie po jej myśli - Pacek jeszcze będzie w stanie walczyć, zacznie tracić możliwość szybkiego dobicia go, jeszcze może klon gdzieś tam będzie albo deszczyk od Packa już w ogóle zacznie dawać swe znaki - ma zupełnie gdzieś ilość swojej many i odpala Nemean Liona. Tankowata bestia. Może nie jak czołg, ale obrażenia będą mniejsze, więcej siły, kły, pazury, zupełna bajka. Zupełnie ignoruje wszystko inne u rzuca się na Packa jak ludzie na mięso za PRLu, byleby go poharatać pazurami, pogryźć po przygniatać jeszcze do ziemi, może co połamać. Ignoruje wszystko inne. Gdzie będzie skrawek ciała, który będzie mogła dorwać tam stara się go pokaleczyć - czym wygodniej. Albo pazurami albo kłami. Aż nie zakończy się walka. Albo się podda. Albo po prostu to już nie będzie potrzebne. Wszystkie inne ataki przyjmuje na klatę. Jeżeli zaś ktoś by chciał celować oczy - nie musi patrzeć. Zamknie je i i tak kontynuuje rozróbę.

Teraz to już przegiąłem... Powoli zaczynałem czuć osłabienie z powodu niskiego poziomu many. Coś czuję, że dzisiaj będę spał jak zabity. Jeśli ta dziewczyna mnie wcześniej nie poskłada.
Ona też zaczynała się niecierpliwić. Ale wytrzymać jeszcze kilka tur i przynajmniej zakończymy to remisem. W swojej historii nie przegrałem jeszcze żadnej walki. Nie darowałem nikomu. Teraz też nie dam się zaciupać na leżąco.

Jeśli dziewczyna zechce podejść do mnie bezpośrednio, wtedy ja zwyczajnie zasłonią się klonami. Jednego byłoby jej łatwo unicestwić, za to z dwoma, z czego drugi z nich posiada wodne ostrza, nie będzie zbyt łatwo.
Ona ma tylko katanę, nie będzie trudno blokować jej uderzenia kilkoma ostrzami. Każde cięcie klony starają się sparować i zablokować. Bronią siebie wzajemnie. Uważają na wszystkie niespodziewane uderzenia. Wszelkie kopniaki i ruchy nieuzbrojonymi kończynami także sparują bronią. Obrona to obrona, nie ważne co dzieje się atakującemu, ważne by broniący się był cały. Głównym zadaniem klonów jest ponad wszystko odgrodzenie przeciwnika od oryginału. Nie liczy się nic więcej, niż utrzymywanie ją na dystans jak najdłużej.
Gdyby jednak się przedarła, a Pacek leżałby na ziemi, wtedy stara się odkulać daleko w którąś ze stron. Na filmach zawsze wychodziło.

Dobrze, a co robi Pacek kiedy klony zapewniają mu wsparcie?
A no, ja sobie wstaję jak najszybciej mogę. Zagryzając zęby, by jakoś przetrzymać ból w nadgarstkach, szybko podskoczyłem na równe nogi. Ale na zgiętych kolankach. Klony w jakiś sposób ograniczały Dwudziestce Czwórce pole widzenia. Więc chybcikiem myknąłem na skraj okręgu, na którym padał deszcz i uaktywniłem zaklęcie. No cóż, zrobiło mi się smutno, że musiałem poświęcić tak oddane klony, ale czego się nie robi dla obrony własnej i pokonanie przeciwnika. Deszcz odpalam tylko wtedy, kiedy sam znajdę się poza zasięgiem, a przeciwnik nadal będzie w środku. W środku, że w środku, a nie jak zrobi dwa kroki to wyjdzie z zasięgu.

Jeśli w czasie ucieczki poza pole działania deszczu, DwaCztery mnie zobaczy i zmieni się w Lwa, wtedy ja zmieniam się w gazelkę i skocznymi ruchami sobie uciekam.
Nie no, żarcik. No cóż, z taki to nie ma już zabawy. Trudno jest bronić się przed lwem. Ale wiadome jest, że przez swoją masę i natłok mięśni, zmierzę to nie jest do końca zwrotne. Staram się zmieniać swoje położenie, całkowicie zmieniając kierunki biegu. To chyba pierwszy raz kiedy człowiek ucieka przed lwem na arenie. A nie, zaraz... Czy to nie zaczyna wyglądać jak walka gladiatora z bestią?
Mam w ręce katanę. Przy pasie nadal wisi no-dachi. A jak się bronić przed dzikimi bestiami? Macha się im ogniem przed mordą. Tylko że nie mam ognia. Sama "pochodnia" musi wystarczyć. Wyjmuję no-dachi i chyba nie bardzo wiem, co chcę z nią zrobić. Chyba blokować co popadnie. Jeśli to coś będzie chciało mnie ugryźć, wyciągnę wakizashi i wepchnę mu krótkie ostrze w paszczę. Tak żeby przez przypadek nie zatrzasnęła się na jakieś części mojego ciała. Prawie jak zapałki na powieki, żeby przez przypadek nie zasnąć. Tylko z tym będzie gorzej. Próba zatrzaśnięcia paszczy skończy się raną z góry głowy. A to oznaczałoby ogromny ból.