Komenda Główna we Wschodnim Posterunku

First topic message reminder :

Tymczasowa siedziba Komendy Głównej. Frontowe drzwi prowadzą do dużego pokoju, od którego odchodzą tylko jedne drzwi do gabinetu Zastępcy Komendanta. W "poczekalni" znajduje się duża kanapa i biurko, za którą siedzi sekretarka. Jedynym dodatkowym wyposażeniem jest dystrybutor wody stojący w jednym z rogów pokoju.

W gabinecie znajduje się biurko, za którym ustawiony jest wygodny fotel, dwa krzesła przed biurkiem oraz kilka regałów. Za fotelem widnieje duże okno. I tyle. Tymczasowa kwatera wyglądała dość skromnie, w przeciwieństwie do zniszczonej siedziby w Erze.


_____________________________________________________________


Richard jak zawsze siedział za biurkiem. Dzisiaj przyszła kolej na podpisywanie dokumentów związanych z działalnością funkcjonariuszy na wschodzie. Młodzieniec głowę miał zaprzątniętą tylko pracą. Zapomniał, że dzisiaj ma przyjąć trójkę ochotników starających się o pozycję w jego oddziałach...

Ciekawość Alexa niestety nie została zaspokojona. Finnian nie miał pojęcia jak wyglądają takie badania, więc nie pozostało nic innego jak zwyczajnie poczekać na nie. Okaże się w trakcie. Lex miał tylko nadzieję, że nie będzie to żadnym zabiegiem wymagającym operacji czy innych bolesnych przeżyć. Nie to, że bał się bólu, bo przecież wciąż rozmyślał o samobójstwie, jednak nie chciał cierpieć. Musiał cierpliwie czekać i tak też robił.
W końcu ktoś się pojawił. Białowłosy nie myślał, że komendy policji mogą być tak puste i obojętne wobec osób, które tutaj przychodzą. W sumie to nie wiedział jak powinno coś takiego wyglądać, jednak zdawało mu się, że jakaś kontrola powinna być kto wchodzi. Nie było to wyjątkowo istotne, gdyż zjawiła się osoba, która potencjalnie mogła wreszcie im pomóc. Lex był lekko zaskoczony widokiem dziewczyny. Młoda dziewczyna, która zdecydowanie miała problem z przeniesieniem jakichś stert papierów. Nie musiałaś brać wszystkiego na raz. Chciał już zaoferować się do pomocy, lecz Finn zrobił to pierwszy. Zastygł na chwilę z otwartymi ustami gotowymi do wypowiedzenia słowa "pomogę", jednak po chwili je zamknął. Może nie powinien dotykać tych rzeczy? Może nie miał takiego prawa? Tak naprawdę nie znał tego świata, więc nie wiedział jak powinien się zachować, co było właściwe i jak należało postąpić w podobnej sytuacji. Kierował się jedynie jakąś intuicją, która znajdowała się w nim. Zastanawiało go to, skąd ona się wzięła. Czy swe podstawy miała w naturze człowieka, czy może została rozwinięta przeszłością Alexa, którą utracił? Na te pytania raczej nie uzyska odpowiedzi kiedykolwiek. Stał zatem w milczeniu i pozwolił zająć się wszystkim kuzynowi. Nawet jeżeli chciałby mu pomóc, to nie wiedział w jaki sposób. Było to niezmiernie męczące - to uczucie bezradności. W tym momencie nie mógł nic na to poradzić, więc musiał być cierpliwym.

MG

- Nie trzeba, nie, nie wiem, ja nic nie wiem, ja tu tylko sprzątam. Uwaga, bo idę i nic nie... - przerwała swoją wypowiedź, kiedy tylko odsunęła odrobinę stertę papierów, tak, aby w ogóle zobaczyć czy dobrze stawia kroki. Kiedy dostrzegła policjanta wydała z siebie charakterystyczny pisk zaskoczenia i potykając się o własne nogi, wylądowała na kolanach rozsypując wokół wszystkie dokumenty, które niosła. Jednak zamiast od razu zacząć je zbierać wpatrywała się w niego niczym w jakieś widmo i jedyne na co było ją stać, to poprawienie swoich okularów. A kiedy zobaczyła z kim ma do czynienia, na jej policzkach od razu pojawiły się wielkie rumieńce...
- P-pan Finnian? Finnian J-jerome? Pan tutaj? A-ale jak to? - wpatrywała się w policjanta nie wierząc własnym oczom i kompletnie zapominając o jego pytaniu i nie zwracając uwagi na nieznajomego, z którym przybył.

- Wszystko w porządku? - podstawowe pytanie dobyło się ze strony młodego Jerome, aby wysunąć dłoń w jej kierunku z zamiarem pomocy. Nie obeszło się jednak bez obrzucenia kartek wzrokiem, bo te stanowiły niemały problem. Pomagając wstać dziewczynie, a przynajmniej usiąść, dopowiedziałby jeszcze: - Powinniśmy pomóc, prawda?
Wraz z ostatnim zdaniem spojrzałby na kuzynka, kiwając do niego głową, jakby sugerując mu to, że przydadzą się każde ręce do pomocy. Nie miał pewności, że zrozumie ten gest, ale zawsze istniała szansa. Sam z kolei zacząłby zbierać kartki, aby ułożyć je jakoś składnie. - Gdzie trzeba to zanieść? - dopytałby się jeszcze, jakby chwilowo zbaczając z głównego celu ich odwiedzin. Ich 'gospodarz' i tak się spóźniał.

Gdyby tylko Alex znał swoją przeszłość, to wiedziałby, że właśnie robi coś, co jest dla niego wyjątkowo charakterystyczne. O co chodzi? O stanie z boku i obserwowanie z zaciekawieniem czegoś, co ma potencjał na większe wydarzenie. W tym przypadku była to dziewczyna, która niosła stertę papierów. Lex z pewnym napięciem przyglądał się jak drobna pracownica komendy stawia kolejne kroki, usilnie starając się nie wywrócić, ani w nic nie wejść. Nie mogła przenieść tego na dwa razy? Tak byłoby łatwiej. Może i białowłosy stracił pamięć, ale nie logiczne myślenie, więc kwestionował spryt nieznajomej, chociaż dosyć nieświadomie. W końcu dało się usłyszeć pisk, upadek i szelest dziesiątek, a może setek kartek papieru, które z mniejszą lub większą prędkością opadały na ziemię niczym... no właśnie, co? Alex był święcie przekonany, że coś mu to przypomina, że już kiedyś widział coś podobnego, ale nie mógł złapać tej myśli. Było to trochę dręczące, ale myśl ta szybko została odtrącona na bok, gdyż chłopak zwyczajnie patrzył. Dla niego był to widok dosyć fascynujący. Wyglądało to według niego zwyczajnie... interesująco. Głos dziewczyny nieco ocucił go, ale nadal nie spoglądał na nią. Obserwował do samego końca jak kartki opadają, a później patrzył jak są rozłożone na ziemi - niektóre nawet tuż pod jego stopami. W końcu spojrzał na kuzyna lekko zaskoczony tym, co usłyszał. Jest znany? Nie miał pojęcia jaką przeszłość ma Finn, skąd jest kojarzony i jaką sławą się cieszy. Nie było to nic dziwnego, ani nowego, bo Lex nie miał pojęcia na wiele tematów. Prawdę powiedziawszy, to stosunek wiedzy do niewiedzy był mniej więcej taki, jak kropli deszczu do bezkresu oceanów. Jednak czy coś takiego tyczyło się wyłącznie białowłosego? Świat był gigantyczny i najdrobniejsza rzecz potrafiła kryć w sobie opis, który szczegółowo zapisany zajmowałby setki ksiąg. Nawet licząc to, że człowiek potrafiłby przyswoić każdą informację, to czy starczyłoby mu życia, aby chociaż posiąść ćwierć wiedzy, którą zawierał świat? Na to rozmyślanie Alex nie otrzymał odpowiedzi ze strony swojego umysłu, gdyż rozmyślania przerwał mu kuzyn. Wskazał mu zwyczajnie słowami, że powinien pomóc w zbieraniu papierów, a gest chyba wskazywał na to samo.
- Oczywiście. - odezwał się jedynie na potwierdzenie, że powinni pomóc i zabrał się do roboty. Gdyby nie Finn, to pewnie nie tknąłby kartek i zostawiłby drobną dziewczynę samą ze swoim upierdliwym problemem, bo uważałby, że pewnie nie ma prawa dotykać tych rzeczy. W końcu nie są jego, nie został poproszony, a jest w budynku... policji, czyli władzy. On zaś jest praktycznie pustą skorupą, chodzącymi zwłokami i duchem w ciele mężczyzny. Tym wszystkim z osobna. W każdym razie - tak jak pomyślał, tak zrobił, więc kucnął i zaczął zbierać karteczki jedna na drugą, aż w końcu wyzbieraliby wszystkie. Wtedy też pomógłby zanieść te sterty papierzysk w odpowiednie miejsce. Tak, taki był uczynny i grzeczny - robił to, o co go poproszono, bo w końcu się uczył również zachowań.

MG

Dziewczyna jeszcze przez chwilę wpatrywała się w policjanta, jakby nie wierząc w to co właśnie jej się przytrafiło, po czym kiedy panowie zaczęli zbierać dokumenty, sama się otrząsnęła i przystąpiła do działania. Kiedy wszystko było zebrane, a każdy z obecnych trzymał niewielki stosik papierów, dziewczyna w końcu wstała i skierowała się do drzwi na wprost
- Tutaj jest archiwum. Wystarczy, że je zostawimy na biurku, archiwistka sie nimi zajmie jak przyjdzie jutro... - wyjaśniła otwierając kluczem drzwi do pomieszczenia pełnego półek, na których stały opisane pudełka, bądź po prostu leżały teczki. Zdecydowanie jednak był tutaj porządek, a na biurku nie leżało nic.
Jak dziewczyna zamierzała otworzyć drzwi do archiwum ze swoim początkowym stosem dokumentów? To mogła wiedzieć tylko ona...
Kiedy w końcu jej zadanie zostało wykonane, wyprowadziła panów z powrotem na korytarz i poprawiła swoje okularki i wbiła wzrok w Finny'ego, jakby tylko on był tutaj ważny.
- To mówiliście, że w jakiej sprawie przybyliście? Mogłabym wam pomóc. Wszyscy istotni utknęli na jakimś tam spotkaniu, a cała reszta pracowników poszła już do domu. Na razie tylko ja jestem wolna i chętnie wam pomogę. Nawet jeśli w nadgodzinach...

Z ledwością zatrzymał słowa, które chciał wypowiedzieć. Zwyczajne przytaknięcie głową musiało wystarczyć, aby potwierdzić słowa dziewczyny. Pracował w końcu na tym posterunku nie od wczoraj. Co więcej, nie miał dokładniej pojęcia, co stało się z Kardią, czy Magnolią podczas jego nieobecności. Załatwiwszy jednak pewne sprawy, mógłby przejść do własnych interesów. Zaśmiał się lekko, jakby bardziej dla formalności.
- To taka jedna drobnostka. Mieliśmy sprawdzić, czy mój kuzyn nadaje się do policji. Znaczy... czy posiada zdolności magiczne lub odpowiednie umiejętności fizyczne, ale... niekoniecznie je pamięta - wyjaśnił pokrótce chłopak, wskazując w międzyczasie na Lexa. Liczył, że chłopak sam jakoś się udzieli, ale domyślał się, że nie miał za bardzo nic do dodania. Gdyby pamiętał, jakie posiadał zdolności, nie potrzebowali by pomocy w ich przypomnieniu. W ten sposób pozostawało zdać się na kogoś innego. - Jeśli dasz radę nam jakoś pomóc, będziemy dozgonnie wdzięczni - dopowiedział jeszcze, uśmiechając się przy tym i licząc na jakąś pozytywną odpowiedź. Przynajmniej, że ich problem nie zostanie zignorowany lub wyśmiany.

Kartki zostały zebrane i zaniesione do archiwum. Pierwsze zadanie wykonane. Przynajmniej do tego się nadawał, ale czy to była jakaś umiejętność warta egzystencji? Może i byłby przydatny w tak błahej czynności, ale z pewnością nie czułby się, że żyje, a co dopiero spełnia. Takie podtrzymywanie życia można było nazwać sztucznym i bez sensu, więc musiał odkryć w sobie zdolności lub nawet zastosowanie dla siebie, które mogłoby dać mu sens przetrwania, a jak nie... no cóż, jak nie, to miał pomysł co zrobi. Umrze.
Młoda dziewczyna zdawała się być dalej zafascynowana postacią kuzyna. Alex nie do końca rozumiał dlaczego i czy rzeczywiście była to sława. Może Finnian był wyjątkowo przystojny, a Lex z uwagi na brak znajomości tego świata nie potrafił tego określić? Albo z uwagi na to, że był mężczyzną i jednak nie gustował w urodzie swojej płci. Chociaż i tak powinien mieć jakiekolwiek pojęcie na ten temat. No, przynajmniej szczątkowe. Coś musiało być w osobie kuzyna, że ta dziewczyna była w niego tak zapatrzona. Oczywiście Alex zauważył, że ta nawet na niego nie spojrzała chociażby na sekundę, ale nie miał jej tego za złe - było mu to zupełnie obojętne. Miał większe problemy i zmartwienia, niż brak uwagi.
Z rozmyślań został wyrwany przez Finna, który wskazał na niego. Lex zamrugał swoimi fioletowymi oczyma, gdyż nie do końca usłyszał wcześniejszą wypowiedź swojego towarzysza. Coś o policji? Coś o kuzynie? Przedstawił mnie? Kiwnął głową na znak potwierdzenia, chociaż nie wiedział dokładnie na co się zgadza i co zatwierdza. Po chwili uśmiechnął się trochę krzywo, gdy usłyszał "dozgonnie'. W jego przypadku mogło to być jeszcze dzisiaj. Wszystko zależało od... w sumie ciężko stwierdzić czego. Wydarzeń, słów, faktów i reszty. Jednak jeżeli nie znalazłby dla siebie miejsca na tym świecie, to z pewnością skończyłby z sobą. Ta dozgonna wdzięczność byłaby bardzo krótka i raczej dziewczyna niezbyt na niej skorzystałaby.
Nie miał nic do dodania. Co mógł powiedzieć? Że nie ma pamięci? Co ją to obchodziło. Przybył tutaj, aby sprawdzić się, sprawdzić swoje podświadome zdolności, o których nie ma pojęcia. Tak jak z czytaniem, niektórymi pojęciami czy rysowaniem. Coś umiał na zasadzie mechanicznej pamięci i... charakteru? Charakter też musiał jakoś przenieść, jednak skąd ta pewność, że ten jest taki sam jak starego Alexa? Może dawny Alex nie umiał rysować, a ten już potrafi? Nie mógł być już kimś, kogo nie pamiętał nawet, więc należało zostać kimś nowym, ale... czy było warto? Ogrom nieznanego był przytłaczający, a najbardziej dręcząca była myśl o bliskich. Finnian był kuzynem i dla niego też kontakt z Lexem mógł być ciężki, chociaż on już znał fakty i wychodziło na to, że wcześniej nie mieli zbytnio ważnej relacji. Inaczej byłoby, gdyby się okazało, że białowłosy ma matkę, brata czy może nawet narzeczoną. Wtedy... wtedy wolałby, aby uznali, że jednak nie żyje, gdyż z pewnością nie mógłby żyć z nimi i czuć tego samego, co oni do niego. To niszczyłoby obie strony.

MG

- Zdolności magiczne? - powtórzyła dziewczyna przenosząc wzrok na Alexa, marszcząc przy tym brwi zastanawiając się nad czymś bardzo intensywnie - Wiem że było gdzieś na posterunku takie... coś... dzięki któremu można by to sprawdzić. Co do umiejętności fizycznych, to nie wiem ale... Poszukam! - zakończyła z entuzjazmem i pobiegła gdzieś przed siebie dając przybyszom chwile czasu dla siebie...
Wróciła po kilku minutach z niewielkim pudełkiem w dłoniach i entuzjazmem który wręcz z wyciekał jej uszami. Spojrzała na dwóch Panów z szerokim uśmiechem.
- Chyba znalazłam. Zapraszam za mną, bo to może trochę potrwać... - powiedziała krótko i poprowadziła ich do pierwszego lepszego pokoju przesłuchań. Oczywiście przeznaczenie pomieszczenia nie było istotne. Dla niej ważne było, aby pokój był pusty i miał stolik...
W pomieszczeniu położy pudełko na stole i po otwarciu go zacznie wyciągać z niego jakieś przedmioty. W końcu położy przed nimi na stole przedmiot przypominający najzwyklejszy długopis i spojrzy na Alexa uważnym wzrokiem, skupiając się teraz przede wszystkim na nim. Zupełnie jakby tym razem zapomniała o obecności Finniana
- To pokaże nam czy i ile jest w tobie magii. Musisz go wziąć do jednej ręki... tej dominującej i skupić się tylko na nim. Musisz bardzo chcieć, żeby coś się zadziało, a jak się zadzieje, nie boj się tego - dodała z zachęcającym uśmiechem, czekając niecierpliwie na wynik "badania"

Dziewczyna z pewnością potrafiła sporo powiedzieć. Mimo wszystko, policjant zdawał się za nią nadążać. Z tego też powodu spojrzał na swojego kuzyna, aby kiwnięciem głowy zasygnalizować mu to, że powinni się ruszyć dalej. Udałby się za policjantką, pilnując by białowłosy nie został za bardzo w tyle. Nie odzywał się też za bardzo, pozwalając dziewczynie mówić i wyjaśniać istotniejsze kwestie.
- Jeśli to nie problem, zostawiłbym was na trochę... - powiedziałby tylko młody Jerome, mając na celu opuszczenie pomieszczenia, aby poszukać innej, żywej duszy, albo potencjalnych informacji względem własnej rodziny. Nie mógł mieć stu procent pewności, że kogoś w ten sposób odnajdzie, jednak zawsze istniała szansa, że jakieś informacje o kimś spokrewnionym znajdą się w policyjnych informacjach. Nazwiska raczej znał, imiona też, więc nie powinno to stanowić większego problemu. Chyba...

Okazało się, że dziewczyna mimo bycia stażystką jest w stanie sprawdzić czy Alex posiada jakieś predyspozycje czy to magiczne, czy fizyczne. Skoro mogła to zrobić tak świeża osoba, to znaczyło, iż nie jest to żaden trudny i skomplikowany proces. To napawało optymizmem Lexa, który nie do końca chciał spędzić tutaj masę czasu lub przeżyć sporo dyskomfortu, aby później dowiedzieć się, że jest równie beznadziejny we wszystkim. Tak, nie był wielce optymistycznie nastawiony co do tego wszystkiego, ale przynajmniej starał się.
Trafił do pokoju, z którego szybko wyszedł Finn. Alex jedynie odprowadził go wzrokiem, nie odezwał się w żaden sposób. Nie chciał, aby ten wychodził, bo jednak nie czuł się tutaj pewnie. Wydawało się, że jednak zostanie sam na sam z kobietą, to dosyć stresująca sytuacja. Same wyniki również go nieco martwiły, ale nie zamierzał tego okazywać. Na ile mógł, na tyle pozostał spokojny, czyli całkiem nieźle mu poszło. Może nie nawiązywał zbytnio wzrokowego kontaktu ze stażystką, ale po za tym wyglądał na dosyć swobodnego, chociaż było inaczej.
- Długopis? - wyrwało mu się półgłosem, gdyż nie spodziewał się, iż tak zwyczajny przedmiot może być elementem metody do sprawdzenia Lexa pod kątem umiejętności. - Rozumiem, spróbuję. - dodał po chwili, ale już pewniej i głośniej. Powoli sięgnął dłonią po długopis i uniósł go sobie przed oczy. Chwilę jego fioletowe tęczówki skierowane były na pisak, jakby mimo wszystko Alex nie był do tego wszystkiego przekonany. Lekko westchnął i obrócił długopisem w dłoni tak, by trzymać go, jakby chciał nim coś napisać.
- Żeby coś się zadziało... - mruknął pod nosem i nieśpiesznie zamknął oczy, by skupić się na zadaniu. Tylko co ma się zadziać? Co mam sobie wyobrazić? To nie było określone dokładnie, więc uznał, że będzie wyobrażał sobie różne sytuacje z myślą, że chce, aby cokolwiek się stało. Zatem jego głowę zaczęły zalewać obrazy potencjalnych wydarzeń. Najróżniejsze wersje rozwinięcia sytuacji, w której właśnie się znajdował. W jednej wybuchał długopis, w innej okazywał się być strzykawką, a w jeszcze innej miał właściwości szperania w mózgu. Takich opcji powstały dziesiątki, a Alex dalej liczył na wydarzenia i wymyślał ich tak wiele, aż coś się zadziało. Albo i nie - ale wtedy pewnie usłyszy słowa stażystki, że może przestać. Cóż, do tego momentu był skupiony na swoim niekonkretnym zadaniu.

MG

- To nie jest długopis! Tylko tak wygląda...- powiedziała oburzona dziewczyna i poprawiła swoje okulary, przestępując tym samym z nogi na nogę. Przez cały czas wpatrywała się w Alexa, czekając aż coś się stanie. Oczywiście nie przyznała się do tego, że sama nie wie jak powinno wyglądać to badanie, jednak tak bardzo chciała im się przydać i przede wszystkim zrobic coś, co nie należało do jej obowiązków...
Alex jednak wciąż próbował sprawić cokolwiek z tym dziwnym długopisem. Momenty zmieniały się w chwile. Chwile zmieniały się w zniecierpliwione westchnięcia. I kiedy już mogło sie wydawać, że z tego nie będzie z przedmiotu zaczął wydobywać się cienki dymek. Delikatny, bez zapachu biały dym. Dziewczyna już chciała podskoczyć z radości, kiedy ten dym zmienił kolor na czerwony.
- Nie przestawaj robić tego co robisz! - poleciła z entuzjazmem kiedy dynek znowu zmienil kolor najpierw na niebieski, później na zielony. W końcu opar wychodzący z przedmiotu zmienił kolor na fioletowy i tak zostało, dopóki Alex nie przestanie się nim bawić...
- Piękne...- westchnęła dziewczyna i w koncu wyciągnęła do chłopaka dłoń, tym samym nakazując mu oddanie przedmiotu. Po schowaniu go ja miejsce uśmiechnęła się do niego promiennie.
- Zdecydowanie jest w tobie magia. Nie wiem dokładnie co znaczą te kolory, ale to chyba związane jest z twoją magią. Chyba... chyba fioletowe wyjdzie ci najłatwiej. Może... Może teraz sam skup sie na fioletowym, żeby coś sie zadziało? - zaproponowała patrząc na niego ciekawie.
- Nie martw sie, najwyżej cos wybuchnie, ale poradzimy sobie z tym. Chyba że jestes zmeczony i wolisz odpocząć. Sam fakt że jestes magiem może być szokiem w takim wieku...

Finny zaś po opuszczeniu swojego kuzyna kierował swoje kroki w znajome miejsca pustego posterunku. Cisza i spokój mogły wydawać się dosyć niepokojące, szczególnie w miejscu, które zwykle tętniło życiem. Ale dziewczyna mówiła coś o jakimś spotkaniu i rzrzeczywiście przechodząc obok zamkniętych drzwi od salki konferencyjnej słychać było głosy z niej dochodzące. Czy to był cel poszukiwań młodego Jerome, czy zaś drzwi po drugiej stronie korytarza prowadzące do miejsca w którym walczono z aktami niezamknietych spraw? A może z powrotem do archiwum?

//sorki ze z telefonu, ale nie mialam w domu czasu ^^

Nie mógł teraz myśleć o tym, czego dotyczyło spotkanie. Wystarczyło już tyle, że zostawił kuzyna pozbawionego wspomnień w pomieszczeniu tylko po to, aby odszukać jakieś informacje. Niczym najprawdziwszy śledczy, czy detektyw. Pozostawało mu mieć nadzieje, że nikt nie potraktuje go trucizną, która przeistaczałaby go w jego młodszą, sześcioletnią wersję siebie. W takiej sytuacji nie byłby najpomocniejszą jednostką na tej komendzie.
- Gdzie to może być..? - zapytał sam siebie cicho, jakby nie chciał dać znaku własnej obecności. Niestety, nie mógł polegać na tym, że w jego pamiętniku pojawi się jakaś informacja z przyszłości, co pozwoli mu poznać swój los przed czasem. Przynajmniej nie musiał się martwić jego zniszczeniem. Nie zmieniało to jednak faktu, że policjant udał się do miejsca, w którym spoczywały sprawy nierozwiązane, aby poznać losy własnej rodziny. Co prawda, miał tu do czynienia z dalszymi krewnymi, jednak istniała zawsze szansa, że coś uda się znaleźć. Jeśli nic tam nie było względem ów ludzi, musiałby pogodzić się z porażką. Nie mógł jednak przerwać swojej pracy. Chociaż ślinka mu pociekła, a jego wyobrażenia zapełniły myśli o wspaniałym obiedzie przygotowywanym przez najlepszych kucharzy, bądź osoby, które pragną nimi zostać. Prawdziwe Food Wars, jakby to niektórzy powiedzieli. Nie zmieniało to jednak jego sytuacji. Przełykając ślinę na myśl o pobliskiej restauracyjce, w której pracowały szczególne indywidua. Chociaż z zewnątrz wyglądała zwyczajnie, to w środku dałoby się poprowadzić jakieś wykłady z psychologii, czy stosunków międzyludzkich. Androfobie, czy skłonności zakrawające niemalże o pedofilistyczne uwielbienie małych i uroczych rzeczy. Ciarki przeszły aż Finniana, a ten z pewnymi obawami, że mógłby coś takiego odkryć w przeszłości Alexandra, musiał poważnie zastanowić się nad tym, co zrobić. Zwłaszcza, że w archiwum mogło nie być żywej duszy. Mimo wszystko wolał brnąć przez kartki, aniżeli należeć do jakiejś specjalnej jednostki, której głównym celem byłoby zapobieganie zbrodnią, zanim te jeszcze się pojawią, ponieważ czyjś wskaźnik przestępczy podskoczył zbyt wysoko. Z pewnością eksterminacja celi nie dość, że nie współgrała z samym policjantem to jeszcze z zasadami królestwa.

Spoiler:

Na oburzenie dziewczyny, że nie jest to długopis zareagował jedynie uniesieniem na nią oczu i krzywym, lekko rozbawionym uśmiechem. Nie odezwał się i przeszedł do prób skorzystania z nie-długopisu. Czas mijał, a efektów nie było widać. Już po chwili uznał, że jednak nic z tego i nie ma w sobie ani krzty talentu magicznego, jednak kontynuował próbę ze względu na to, że nie dostał sygnału do poprzestania.
Nagły podniesiony głos nieco go rozkojarzył, aczkolwiek nie na tyle, by otworzył oczy i przestał robić to, co robił. A co robił? Jedynie sobie wyobrażał, że długopis dymi jak zgaszona świeca. Utrzymał ten obraz w umyśle i dopiero na słowa "piękne" uchylił oczy, by dostrzec efekt starań. Fioletowy dym unosił się z długopisu tak, jak w jego wyobraźni, chociaż tam akurat nie miał koloru. Ten widok rozkojarzył go już wystarczająco, aby przerwał krótki pokaz. To znaczy, że jestem magiem? Zapytał najpierw sam siebie i zwrócił nie-długopis dziewczynie. Po chwili usłyszał twierdzącą odpowiedź na jego pytanie i kąciki jego ust drgnęły w przebłysku drobnego uśmiechu. Nieco poczuł ulgę, a z drugiej strony nagle poczuł się bardziej rozdarty, niż był przed chwilą. Wystarczyło upewnić się, że nie ma szczególnych predyspozycji i mógłby mniej-więcej w spokoju ducha odebrać sobie życie i nie męczyć się z problemami przeszłości, której został pozbawiony. Teraz miał ostoję i to go martwiło. Coś niemalże pewnego zostało mu odebrane i musiał się pogodzić z tym, że ma stawić czoło życiu w praktycznie obcym świecie.
- Coś się zadziało? Ale... - nie do kończył tylko westchnął i zmrużył oczy. Mimo wszystko otworzył je w momencie, gdy usłyszał o wybuchach. - Wybuchami? - zapytał półgłosem, ale nie chciał w sumie drążyć tematu. Wolał nie obawiać się w tym momencie, że skrzywdzi ją lub kuzyna, bo jego fioletowe coś co wykrył nie-długopis nagle postanowi eksplodować. - Prawdę mówiąc, nie było to w żadnym stopniu męczące. Zwyczajnie korzystałem z wyobraźni. - powiedział unosząc wzrok na sufit tak, jakby poszukiwał tam jeszcze szczątek fioletowego dymu. - W gorszym szoku niż byłem już nie da się być. Kontynuujmy. - cóż, mówił jak czuł. Obudzenie się bez wiedzy kim się jest, gdzie się jest, co to za świat i jaka jest data, to dosyć szokujące wydarzenie.
Ponownie westchnął i zmrużył oczy. Miało się coś zadziać i przykładowo mógł być to wybuch. Magia... fioletowe... wybuch... Powtarzał w myślach te trzy słowa w kółko jakby miało mu to pomóc w wyobrażeniu sobie czegoś odpowiedniego. Wybuch, czyli atak. Magiczny atak. Jaki mógłby być magiczny atak, który pokolorowałbym na fioletowo? Obrał dosyć specyficzną drogę do wyobrażenia sobie zjawiska, które zadziać się mogło. Nie miał pojęcia jak mógłby wyglądać atak czymś, co jest fioletowe ot tak. Naturalnie pierwszy przyszedł mu do głowy dym, który już raz się pojawił. Atak dymem był trudny do wyobrażenia sobie z logicznej strony spojrzenia, jednak postanowił uznać go za duszący obłok o fioletowej barwie. I coś takiego próbował, jednak nie czuł, aby cokolwiek się wydarzyło, a dziewczyna nie reagowała tak, jak wcześniej. Czyli nie chodzi o dym. I od tego momentu począł wyobrażać sobie różne inne rzeczy - strzał fioletowym ogniem, strumień fioletowej wody, wysunięcie się fioletowych kolców, pojawienie się fioletowej broni i mnóstwo innych obrazów o fioletowej barwie głównej.

MG
Finny:

Akta z niedokończonymi sprawami zawierały przedawnione już zgłoszenia kradzieży magicznych artefaktów w różnych miejscach Fiore. Żadnych poszlak, żadnych powiązań kradzieży ze sobą więc tym bardziej brak wyników. Z tego powodu sprawy zostały odpisane jako "zamknięte". Te same wzmianki pojawiły się przy zgłoszeniach o zaginięciach zwykłych obywateli okolic Magnolii sprzed lat. Jednak fakt, że dokumenty te wciąż znajdowały się na miejscu mógł świadczyć o tym, że ktoś w dalszym ciągu nie pogodził się z zamknięciem tych spraw, lub po prostu sprzątano te stare akta. Wśród tych najświeższych Finnian mógł znaleźć jedynie raport z niedawnej sytuacji w Magnolii, która doprowadziła do zburzenia katedry Kardii, oraz listy gończe znane każdemu funkcjonariuszowi Policji Magicznej.
Żadnych informacji o rodzinie policjanta...
Dokładnie to samo znalazł w archiwum - jedno wielkie nic. Wyglądało na to, że magowie policji w Magnolii nie posiadali żadnych raportów z działań za granicami państwa. Nic tylko Fiore, Magnolia i jeszcze troche Fiore...

Amethyst:

Dziewczyna pokiwała głową, kiedy otrzymała potwierdzenie, że zabawa z "długopisem" wcale go nie zmęczyła i uśmiechem zachęcała go do dalszych prób obserwując go przy tym uważnie. Oczywiście na początku znowu nic się nie działo. Ani wyobrażenie ataku fioletowym dymem, ani fioletowym ogniem czy wodą. Nic z tego nie przyniosło żadnego efektu.
- To jest to! - Wykrzyknęła nagle dziewczyna cofając się dwa kroki w tył, wpatrując się w coś nad głową chłopaka. Wskazała dłonią na unoszące się nad Alexem trzy kryształowe sople, które wyglądały dosyć niebezpiecznie - prawdopodobnie właśnie z tego powodu instynktownie się wycofała.
- To... to chyba zaklęcie, ale jakoś nie chcę wiedzieć co one potrafią... co Ty potrafisz... - powiedziała poprawiając okulary na swoim nosie a z jej twarzy zniknął wcześniejszy uśmiech. Na szczęście nic nie wybuchło.
- Są piękne. Ładniejsze niż dym z urządzenia. Jak myślisz? Możesz stworzyć więcej takich? Ciekawe czy tylko fioletowe... - dodała pod nosem cały czas wpatrując się w kryształowe sople z mieszaniną podziwu i niepokoju.

Znalazł calutkie... nic. Nie miał pojęcia, czy wina leżała w braku komunikacji między państwami, czy może kompletnej bezkarności jego rodziny. Druga opcja z pewnością wydawała się milsza, jednak nie potrafił uwierzyć w to, że nic nie wydarzyło się jego krewnym, zważywszy na stan samego Alexa. Westchnął dość ciężko, pozwalając zawiedzionej minie zniknąć z jego twarzy. Co prawda, zadowolenie z poszukiwań miało jeszcze długo nie nadejść, jednak nie oznaczało to bezczynności ze strony policjanta. Sam spróbowałby pierw zająć się czymś innym, a mimo wszystko potrzebnym. Spokojnym krokiem ruszyłby do swojego biurka. Musiał chwilę odpocząć od samego archiwum i zastanowić się nad tym, co dalej powinien zrobić. Nie mógł też zaniedbywać własnych obowiązków. Sięgnął po parę kartek papieru, aby na spokojnie - wraz z użyciem kalkulatora - podliczyć swoją ilość przepracowanych godzin, czy należne zarobki, uwzględniając przy tym coś takiego jak podatki. Musiał w końcu oszacować, czy starczy mu pieniędzy na potencjalną podróż za informacjami oraz czy znaleźliby jakiegoś tłumacza, by porozumieć się z mieszkańcami Minstrelu. Mimo wszystko, inne opcje wydawały się jedynie ślepymi korytarzami, które do niczego go nie doprowadzą, chyba że... zapytałby może w sekretariacie, czy nie mogą się jakoś porozumieć z policją zamorskiego kraju. Chociaż gazety pisały tam coś o wojnie, więc niekoniecznie mógł to być najlepszy moment. Co tu robić, o to jest pytanie.