Południowy las

Podróżowanie bez konia, którego straciła rok temu, było prawdziwą udręką, jednak musiała iść dalej, żeby dotrzeć do Magnolii. Tylko tam miała szansę odnaleźć maga, który mógłby jej pomóc w poszukiwaniu pozostałych członków jej klanu, o ile Ci jeszcze żyli. Jednak zanim zacznie poszukiwania takiej osoby, która będzie miała te konkretne umiejętności magiczne, to będzie musiała zarobić trochę klejnotów, żeby móc mu potem zapłacić. Swoją drogą to klejnoty przydałyby się już teraz. Prowiant powoli się kończył i jeśli po drodze czegoś nie upoluje, to będzie głodować. Na szczęście jej wnyki okazały się być na tyle dobre, że złapały ładnego królika i dzięki temu Czerwonowłosa miała teraz coś na kolację. Pozostało tylko rozejrzeć się za odpowiednim miejscem na ognisko. Była zmęczona i głodna, dlatego też nawet nie pomyślała, że może nie być sama w tym lesie i nawet nie próbowała być cicho. Jej długi, jasny płaszcz z kapturem szorował po ściółce leśnej, trącając liście i gałęzie, lecz nie miała zamiaru go zdejmować. Chronił ją przede wszystkim przed chłodem i ukrywał pozłacaną zbroję, jak i jej ogniście czerwone włosy. Nie miała pewności, czy nadal powinna się tak ukrywać, pomimo że była tak daleko od swojego kraju, jednak wolała nie ryzykować. Rozmyślania o przeszłości przerwała jej jednak obecność obcego. Widziała go pomiędzy drzewami, siedzącego sobie na korzeniu i spoglądającego w górę. Medytował, czy co? W każdym razie należało zachować ostrożność, dlatego też przełożyła martwego królika do lewej ręki, a prawą chwyciła za rękojeść gladiusa. Oczywiście wszystko działo się pod jej okryciem, więc Shade mógł się tylko domyśleć po wypukłościach materiału, za co teraz łapie postać w długim płaszczu z kapturem na głowie. Zapewne już zdążył ją usłyszeć, dlatego też nie było sensu ukrywać swojej obecności. Luna stanęła więc na widoku, przyglądając się nieznajomemu i zastanawiając się, czy ma uciekać, rzucić się na gościa, czy też nawiązać rozmowę? Z jego punktu widzenia musiała wyglądać dość kiepsko. Znoszony, jasny płaszcz był brudny, a ciemne sińce pod czerwonymi oczami kobiety świadczyły, że musi być potwornie zmęczona, lub nawet chora. Co zrobi Shade?

Widząc jak osobnik wstaje i sięga po broń, do tego ostrą jak brzytwa katanę, Luna szybko oceniła swoje możliwości i stwierdziła, że jest zbyt zmęczona długą podróżą i wyczerpana z powodu niedożywienia, dlatego lepiej nie wchodzić z nieznajomym w konflikt, bo pomimo swojej siły, może nie wyjść cało z tego pojedynku, dlatego też zdjęła rękę z rękojeści gladiusa trzymanego pod płaszczem i wolną ręką odrzuciła kaptur do tyłu, ukazując czerwone włosy. Z resztą nie tylko włosy, ponieważ unosząc prawą rękę, mogła zaprezentować pozłacany ochraniacz na przedramieniu.
- Pozwól, że imię na razie zachowam w tajemnicy. - Odpowiedziała zmęczonym głosem. - Nie mam złych zamiarów. Szukałam tylko spokojnego miejsca na odpoczynek i kolację.
Na dowód wyciągnęła spod płaszcza królika, którego wcześniej złapała na wnyki.
- Mam za sobą bardzo długą i męczącą podróż. - Wyznała. - Czy będzie Ci przeszkadzać moje towarzystwo? Zdaje się, że dalej nie dam rady już iść z pustym żołądkiem, a nie chciałabym robić Ci niepotrzebnego tłumu.
Teraz, kiedy Czerwonowłosa ściągnęła kaptur, cienie pod jej oczami były znacznie bardziej wyraźnie. Wyglądało, jakby nie spała z trzy noce, a blada cera świadczyła o nie najlepszym samopoczuciu. Czy Shade będzie chciał zaatakować prawie że bezbronną kobietę?

Luna uśmiechnęła się nieznacznie, gdy nieznajomy pozwolił się zostać, bo dzięki temu już dalej nie musiała się nigdzie tułać. Dlatego też podeszła bliżej i wyciągnęła spod płaszcza swój worek podróżny, który wcześniej miała zawieszony na ramieniu pod okryciem. Rzuciła swój bagaż naprzeciwko Shade i zabrała się za rozgarnianie liści i runa leśnego, aby zrobić miejsce na ognisko. Nie chciała przecież podpalić całego lasu, a pod ręką nie było kamieni, żeby obłożyć palenisko. Gdy już prowizoryczny dołek ziemi był gotowy, Luna zabrała się za zbieranie suchych gałązek, który leżały w bliskiej odległości od niej. Było ich całkiem sporo w tej okolicy, dlatego też nawet nie musiała się ruszać z miejsca. Zajmując się układaniem stosu na ognisko, Luna podniosła swoje czerwone oczy na chłopaka, który zadał pierwsze z niewygodnych pytań.
- Nie jestem stąd. - Odpowiedziała szczerze, lecz wymijająco. - Mój kraj leży daleko na wschód od Fiore i nie jest teraz zbyt gościnny. Przynajmniej, nie dla mnie.
Opuściła wzrok ponownie na stos gałązek i zebrała trochę suchych liści, żeby lepiej się rozpalało. Z worka wyciągnęła krzesiwo i wzięła się do pracy, aby skrzesać iskrę na prowizoryczne ognisko. Czuła jednak, że jej odpowiedź nie do końca zadowoli ciekawskiego, dlatego też postanowiła nieco rozwinąć swoją wypowiedź.
- Byłam zmuszona wyjechać z kraju i od trzech lat tułam się po świecie. - Wyznała smutno. - Wcześniej podróżowałam konno, jednak dwa lata temu mojego wierzchowca dopadła wataha wilków. Od tamtej pory idę piechotę, ponieważ nie stać mnie, na nowego konia.
Wzruszyła ramionami i powróciła do skrzesania iskry, co w końcu się jej udało. Już po chwili ogień wesoło trzaskał wśród gałązek, a Czerwonowłosa mogła się zająć królikiem. Nie miała przy sobie noża, dlatego też musiała posłużyć się gladiusem. Ostrożnie więc wyciągnęła swoją broń spod płaszcza tak, żeby Shade nie poczuł się zagrożony i zaczęła obdzierać zwierzynę ze skóry, a potem patroszyć. Do tej czynności musiała odrzucić kremowe okrycie na ramiona, żeby jeszcze bardziej nie pobrudzić materiału, tym samym prezentując chłopakowi przód swojej pozłacanej zbroi. Trudno, będzie musiała zaryzykować. W razie czego ma miecz w dłoni.
- Co Ciebie sprowadza samego w środek lasu? - Tym razem to ona zapytała. - Nie obawiasz się, że ktoś może Cię zaatakować?

Gdy okazało się, że mają ze sobą coś wspólnego, Luna odwzajemniła uśmiech. A więc rozumiał co musiała przeżywać, będąc tak daleko od domu i nie mogąc do niego wrócić. W każdym razie zrozumienie się na tym szczeblu sprawiło, że chłopak przestał trzymać za rękojeść katany, tym samym okazując jej nieco więcej zaufania. Tak więc Luna oporządziła swojego królika, by po chwili zrobić z kilku patyków prowizoryczny rożen i ustawić zwierzynę nad ogniem. Ze swojego worka wyciągnęła jeszcze pudełeczko z solą i jakąś aromatyczną przyprawą, którą natarła mięso, żeby dodać nieco smaku, po czym schowała pudełko i wytarła ręce oraz swoją broń o mech, aby ostatecznie schować ją pod płaszcz. Wszystko było już gotowe. Królik się piekł nad ogniskiem, a Czerwonowłosa mogła spokojnie odpoczywać i skupić się na swoim towarzyszu. Poprawiła więc płaszcz, który miała na ramionach i zwróciła czerwone oczy na jegomościa.
- No tak. Cywilizacja potrafi być czasami bardzo męcząca. - Odpowiedziała z uśmiechem. - Ja także nie lubię hałasu i tłoku, dlatego nie spotkałeś mnie na ulicy jakiegoś miasta, ale tutaj, w środku lasu.
Dalsze słowa chłopaka usatysfakcjonowały ją, ponieważ dały wyraźnie do zrozumienia, że ma do czynienia z wykwalifikowanym wojownikiem, a to się bardzo chwali.
- To prawda. Jeśli ma dojść do walki, trzeba przyjąć ją ze spokojem i opanowaniem. - Stwierdziła, potakując głową. - Każdy przejaw strachu i paniki tylko rozprasza koncentrację i czyni z nas łatwiejszy cel.
Obróciła swoją zdobycz na prowizorycznym rożnie, żeby równomiernie się piekł i ponownie skupiła wzrok na Shade, obracając w palcach kulkę kolczyka pod dolną wargą.
- Mam na imię Luna. - Wyznała w końcu. - I szukam pozostałych członków mojego klanu, którzy również musieli opuścić kraj, o ile w ogóle przeżyli. Nie widziałeś przypadkiem kogoś podobnego do mnie? Czerwone włosy i oczy, kolczyk taki jak mój, pozłacana zbroja, gladius przy pasie?
Musiała zaryzykować, bo może dzięki temu szybciej uda jej się kogoś odnaleźć. Jeśli teraz Shade pójdzie w swoją stronę to będzie o niej pamiętać i gdy tylko spotka innego Alexius, to przekaże mu, że widział ją w okolicy.

Luna wyraźnie posmutniała, gdy chłopak oznajmił, że nie widział nikogo podobnego do niej, jednak świat przecież na tym się nie kończył póki miała nadzieję. Ktoś z Alexius musiał przeżyć. Była tego pewna. Musiała tylko go/ją odnaleźć. Dlasza wypowiedź Shade podniosła ją jednak na duchu i obdarzyła towarzysza wdzięcznym uśmiechem.
- Będę Ci bardzo wdzięczna. - Odpowiedziała, nadal się uśmiechając. - Mam nadzieję, że ktoś jeszcze przeżył. Powiedz, że zmierzam do Magnolii. Stolica Fiore to idealne miejsce dla mnie, więc zatrzymam się tam na dłużej, ale pamiętaj. Przekaż wiadomość tylko osobie podobnej do mnie. Są tacy, co pragną śmierci mojego klanu i mogliby wysłać za nami szpiegów. Gdyby dowiedzieli się o mnie, miałabym kłopoty.
W sumie to i tak już dużo powiedziała, więc mogła powiedzieć więcej, aby Shade zrozumiał powagę sytuacji. W sumie to chłopak nawet się przedstawił, co Czerwonowłosa skwitowała kolejnym uśmiechem, lecz po chwili spoważniała całkowicie.
- Mój klan to wojownicy...bardzo silni wojownicy, lecz całym sercem oddani swojej ojczyźnie. - Wyjaśniła. - Z czasem nasza rodzina rozrosła się na tyle, że inne klany naszego kraju stwierdzili, że nasza liczba i siła, stanowi dla reszty zbyt duże zagrożenie i postanowili, że skoro nie mogą nas kontrolować, to należy nas wyeliminować. Nie mam pojęcia co się stało z moją najbliższą rodziną, ponieważ przez 10 lat byłam w niewoli, ale mam nadzieję, że ktoś jednak przeżył i chcę ich odnaleźć. Jeśli żyją, to na pewno uciekli na zachód...
To w sumie było na tyle. Luna zamilkła, doglądając aby królik upiekł się dobrze z każdej strony. Powieki niemiłosiernie ciążyły jej, lecz teraz nie mogła sobie pozwolić na sen. Nie ufała na tyle Shade, żeby móc normalnie położyć się spać w jego obecności. Gdy tylko zje kolację, to poszuka jakiegoś wygodnego drzewa i tam spędzi noc.
- A jak było z Tobą? - Zapytała. - Wyglądasz na porządną osobę i nie przychodzi mi do głowy, co mogło Cię zmusić do opuszczenia rodzinnego domu.

Luna słuchała opowieści Shade, która była równie okrojona co jej. Oboje ukazali ogólną część problemu, jednak nie wdawali się w szczegóły, zachowują dzięki temu więcej prywatności i tym samym ostrożności.
- Nie mnie to osądzać. - Odpowiedziała na jego słowa. - Każdy był kiedyś zmuszony do zrobienia czegoś co inni uważają za złe, a co dla nas było jedyną szansą ratunku. Mam sporo krwi na rękach, ale musiałam zabijać, żeby przeżyć.
Oczywiście mówiła o swoich walkach na arenie, o swoich walkach o przetrwanie, ale o tym Shade nie miał zielonego pojęcia. Pogrzebała w ognisku, aby lepiej się paliło i ponownie przewróciła królika, który powoli robił się brązowy i chrupiący.
- Zjesz ze mną? - Zapytała. - Chętnie się podzielę, bo sama nie jestem w stanie zjeść go w całości.
Uśmiechnęła się szerzej, wskazując na zwierzynę. Chciała chociaż tak odwdzięczyć się za jego gościnność, bo przecież równie dobrze mógł ją pogonić i kazać tułać się dalej po lesie.
- Daleko stąd do Magnolii? - Zadała kolejne pytanie. - Słyszałam, że można tam znaleźć ciekawe zajęcia za sporo klejnotów.
Jak już wcześniej wspomniała, kasa by się przydała, aby odświeżyć ekwipunek i może kupić konia, który dalej będzie ją niósł na grzbiecie.

Kiedy Shade przyjął jej propozycję wspólnego posiłku, Luna uśmiechnęła się i przez chwilę skupiała na obracaniu prowizorycznego rożna, aby zwierzyna nie spaliła się za mocno z którejś strony. Słysząc, że do Magnolii nie jest już daleko, wyraźniej nabrała optymizmu, ale i tak była już dzisiaj za bardzo zmęczona, aby dalej podróżować. Musiała spokojnie przespać chociaż kilka godzin, aby się zregenerować.
- Moja podróż od początku nie była prosta. - Odpowiedziała z uśmiechem. - Ale myślę, że dam sobie radę. Lata treningu naprawdę się przydały.
Skinęła głową, na potwierdzenie, że w stolicy można ładnie zarobić. Nic dziwnego. Po drodze Luna słyszała wiele opowieści o gildiach magów, które biorą zlecenia i wypełniają je, pomagając tym samym innym. Najwięcej jednak słyszała o Fairy Tail, która górowała nad innymi szlachetnością i determinacją. Może warto by było odwiedzić to miejsce? Ktoś z nich mógł jej pomóc w poszukiwaniach zaginionych członków rodziny, jeśli zaoferowałaby nagrodę. Musiała jednak zarobić, aby móc wykonać ten plan.
- Co Ci się stało w oko? - Zapytała, przyglądając się twarzy Shade. - Pewnie kryje się za tym jakaś przykra historia.
Oczywiście zasłonięte oko chłopaka mogło sprawić, że Luna pomyślała, że jest to sprawa odniesionej kiedyś rany. Nie mogła przecież przypuszczać, że kryje się za tym coś innego. W każdym razie gdy królik był już gotowy, wskazała go ręką.
- Częstuj się. - Oznajmiła, sama odcinając gladiusem całą nogę królika. - Smacznego.
Zajadając mięso, przez chwilę nasłuchiwała otaczającej ich przyrody, by ostatecznie powrócić uwagą do towarzysza rozmowy.
- Niedługo się ściemni. - Stwierdziła. - Wygląda na to, że będę musiała spędzić noc w lesie.