Park Miejski

First topic message reminder :

Niewielki parczek z bujną roślinnością, znajdujący się na obrzeżach miasta. Pośrodku niego umiejscowiona została dość duża i piękna, kamienna fontanna. Osadzona jest na zielonym placu wokół, którego rozpościera się kamienna dróżka, przy której co parę metrów, porozstawiane są drewniane ławeczki, tak by każdy zmęczony spacerowicz mógł chociaż na chwilę spocząć i podziwiać piękne widoki wokół.

/opis by Colette

Nie znała się na kwiatach. Nie znała się na niczym. Zawsze miała od tego ludzi, którzy mieli zadbać, by wszystko było doszlifowane, jak na leży.
- Lubię wiele rzeczy i czasami myślę, jak to jest, że coś lubię - odpowiedziała filozoficznie - Bo jak to jest, że jeden zapach podoba się nam, a inny odpycha nas? Czemu jedna twarz wydać nam się może sympatyczna, a druga, choć o rysach czystych, to i tak budzi w nas niechęć? Dlaczego jedna rzecz ma być nam właściwa, a inna nie i dlaczego ma o tym decydować coś poza nami? Nie wiem... - zamyśliła się. Chyba naprawdę nie miała pojęcia, mimo tych usilnych poszukiwań odpowiedzi - Bo to tak, jakby musieć iść jedną drogą, zamiast móc mieć wybór. To tak... niesprawiedliwie.
Cały czas stała tyłem, odwrócona, z włosami rozczesywanymi przez wiatr.

Xaki lekko zmieszany odpowiedzią nieznajomej odchrząknął, założył ręce na piersi i pociągnął w nozdrza woń kwiatów. Przez chwilę upajał się ich zapachem zatracając się w słodkiej wizji pasującej do zapachu, poczym lekki, acz żeśki pomuch wiatru sprowadził chłopaka do rzeczywistości. Mag kocha rośliny, kocha ich zapach, barwę, krztałt pędów. Ale koniec bujania w obłokach, przecież był tu w konkretnym celu.
- Mam na imię Xaki. Bardzo lubię rośliny, dendrologia to moja pasja. -

- Słuchasz ty mnie w ogóle? - machnęła teatralnie rękoma - No proszę, przychodzi taki, i nie słucha, co to ma być za zachowanie? - odwróciła się, jednak widok Xaki'ego beztrosko wąchającego kwiaty, co najmniej wybił ją z rytmu.
- Nazywam się Solvej, Solvej Sakura. Oceniając twój jakże ekstrawagancki strój, wnioskuję, że twoją pierwszą pasją jest magia. Iluzjonista sceniczny, jak mniemam?

Xaki nie wziął do siebie przytyków kobiety, bo wiedział, że jednak ma trochę racji. - Żeczywiście jestem magiem, ale nie trudnie się zabawianiem dzieci na przyjęciach urodzinowych, ani bezmyślnej tłuszczy śmiesznymi sztuczkami z dymem i lustrami. Jestem magiem dźwięku przynależnym do gildi Lamia Scale- Młody mag pociągnął kolejną porcję woni parkowej flory, a następnie uśmiechnął się ciepło.
- Piękne nazwisko, Sakura-kwiat wiśni. Bardzo miło Cię poznać. - Xaki uk£onił się dziewczynie jeszcze raz i pomyślał, że zachował się naprawde niegrzecznie olewając filozoficzny wywód Solvy. Pstryknął w palce, a potem znowu się odezwał tym razem bardziej powarznym tonem -A co do twoich pytań to konkretnej odpowiedzi nie zna nikt. Być może to przeznaczenie, lub fatum czy tragizm. A może poprostu zwykły zbiór losowych zbiegów okoliczności. Jednak moim zdaniem to o czym mówiłaś to wielka niewiadoma, ale wiem, że powinniśmy dziękować za to wszystko co nas otacza, ponieważ każdy choćby najmniejszy organizm to arcydzieło, perfekcja w każdym calu, a jednak wszystko pozostaje różnorodne zachycając każdego kto potrafi to docenić. -

Zadziornie podniosła głowę do góry. Xaki był wyższy, więc nie było innej możliwości, aby spojrzeć na jego twarz. Nie patrzyła w jego oczy, choć zgodnie z regułami kultury, powinna tak uczynić. Spojrzenie kierowało się jednak na nos i policzki, i to nie z powodu wzrostu, a świadomego wyboru. Kiedy Xaki mówił, Księżniczka obserwowała go, jak to robi, zachowując odpowiednią dyskrecję. Wyglądał na szczerego człowieka.
- Scale Lami - wprowadziła żart słowny - A ja jestem fioletowym pegazem. Pokazałabym Ci znak, ale jest za zimno.

Xaki w końcu doczekał się możliwości zobaczenia twarzy rozmówczyni, poniewa stanęła do niego przodem. Gdy mag ujrzał ją w całej okazałości uśmiechnął się lekko, ale zauważył, że dziewczyna nie chce spojrzeć mu w oczy, nie wiedział z jakiego to powodu. Była niższa od niego, ale jednak nie ujmowało jej to ani krztyny kobiecości, a nawet sprawia£a prze to wrażeni delikatnej, jak stokrotka - mała a jednak przyciąga wzrok i potrafi zachwycić. A więc była Pegaze, tylko o co jej chodziło z tym znakiem, czyżby miała go umieszczonego gdzieś.... te myśli zaczęły zaprzątać myśli chłopaka.
- Tak? To gdzież się ten znak znajduje co? A skoro już o gildiach to chyba źle trafiłaś, bo skrzydełek u ciebie nie widzę, a i twarzyczki też nie masz jak koń. - Po tych słowach mag puścił oko do dziewczyny, a potem podjął rozmowę dalej.
- A tak wogóle co taka dziewczyna jak ty robi sama w parku, prócz wąchania kwiatków ?

- Jaaaa... tak sobie wędruję tu i z powrotem. Nudno mi trochę, nic się nie dzieje a i znajomych też nie mam jeszcze zbyt wielu. No i myślałam sobie na przykład - tutaj wręczyła kartę z ogłoszeniem - żeby się wybrać na jakąś imprezę, którą tu organizują w okolicy... Może akurat się kogoś pozna.
W tym momencie skrzywiła twarz. Jeśli to miał być komplement, to zdecydowanie, wyrecytowany przez kogoś z nizin społecznych.
- Nie jestem koniem tylko legendarnie lśniącym zwierzaczkiem którego olśniewający blask jest najpiękniejszym widokiem, jaki kiedykolwiek miały szanse ujrzeć twoje oczy.
Skrawek kartki poświstywał w powietrzu.
" Wielki Teatr  Onibus zaprasza na Zombi Show 801. Poczuj się jak mag walczący z ząbiakami. Przyjdź, nie czekaj".
- Idźmy tam - powiedziała
[z/t]

Nie wiedząc co ze sobą zrobić postanowiłem pójść do parku zaczerpnąć świeżego powietrza, przechodząc przez bramę stanąłem na środku parku, zrobiłem głęboki wdech, i wypuściłem powietrze nosem...
-Hmm... dopiero co zostałem przyjęty do gildii, i już nie mam nic do roboty? Huh..., czułem jak mnie łapie trochę śpioch, ale znalazłem w pobliżu strumyk, podszedłem do tego strumyka, usiadłem na kamieniu który był dwa razy większy ode mnie, i patrzyłem na wchodzących i wychodzących ludzi z parku...
Ptaki śpiewały, woda płynęłą, a w tej wodzie mieniły się różnokolorowymi kolorami kamyki na dnie..
-Ahh co ja bym dał za taki wieczny spokój...- pomyślałem i oparłem się o wielkie drzewo za mną, zamknąłem oczy i udawałem że śpię, ale tak naprawdę drzemałem pilnując czy ktoś mnie przypadkiem nie okradnie...

PERSPEKTYWA GREY
Po ostatniej misji Never-kun dostał sporej depresji. Ta bariera była tak mocna, na jaką wyglądała. Bohater uderzał w nią ile sił, bardzo długo, ale nie mógł jej przełamać. Lecz się nie poddawał, musiałam użyć swojej manipulacji, aby go odciągnąć od tego. Jednak o tym nie zapomniał i wiem, że długo będzie go to gryzło. Oby to była ostatnia tego typu misja. Póki co...
- UOOOOOOOOOOOOOOOW! NIE UCIEKNIESZ, ZŁODZIEJU!
Westchnęłam, podążając za Never-kunem, kiedy on gonił opryszka, który się najwyraźniej nie spodziewał, że ktoś go dostrzeże w czasie kradzieży torebki. Co prawda, był wolny, ale dzięki szczęściu i mojej niewielkiej pomocy przeprowadziłam go tak, że doganiał tego gościa. W końcu wyskoczył i staranował go, co spowodowało, że zwarli się w uścisku... Wystarczająco długo, aby straż miejska dotarła i aresztowała przestępcę. W tym czasie Never-kunowi wrócił humor.
- Hahaha! Tam gdzie idzie Never, zło schodzi z drogi!
Zaśmiał się, a ja uśmiechnęłam się ciepło. Ach, on jest taki cudowny, kiedy jest szczęśliwy... Chciałabym wtedy go sama schrupać... MÓJ NEVER-KUN!!!!

(To dzieje się na twoich oczach. Obecnie możesz dostrzec śmiejącego się młodzieńca i lewitującą za nim wróżkę z dziwnym wyrazem twarzy)

Obudziły mnie krzyki w pobliżu mnie, otworzyłem oczy i zobaczyłem trzy osoby, jedna biegła w moją stronę z torebką natomiast chłopak z wróżką u boku, owy chłopak gonił tego faceta, ale nie interweniowałem, przebiegł obok mnie...
Gdy straż miejska aresztowała tego faceta, zaczął rozmawiać ze swoją wróżką, nie wiedziałem czy dalej śnię ale wróżki nie istnieją według mnie w prawdziwym świecie!
Patrząc się tak zauważyłem że owy chłopak się przechwala, podszedłem do nich, i zapytałem się -Hej widziałem że go złapałeś, widać że jesteś lepszy niż myślałem na początku obserwując całą sytuację, jak się zwiesz?, zapytałem się go, i zaproponowałem abyśmy siedli na tamtych kamieniach skąd go obserwowałem..

PERSPEKTYWA NEVERA
Kolejny raz sprawiedliwość wygrała! Popatrzyłem dumnie, jak odprowadzają złoczyńcę i zwracają torebkę właścicielce. Dałem radę sobie z tym poradzić! To kolejny krok, abym został superbohaterem... Znowu jednak zakuło mnie serce, że ostatnia misja nie poszła tak, jak powinna. Nie uratowałem nikogo... Ale trzeba było mieć nadzieję! Jak Grey powiedziała, nie widziałem, żeby Annie oraz reszcie cokolwiek się stało! To musiało być kłamstwo złego! Moja towarzyszka nie mogła mnie okłamać... W końcu, była moją towarzyszką! Śmiechem starałem się odsunąć niepokojące myśli.
... I wtedy podskoczyłem, bo ktoś do mnie zagadał, kiedy się tego nie spodziewałem! Odwróciłem się do niespodziewanego gościa. To był młody człowiek, aczkolwiek wyższy i lepiej zbudowany ode mnie (mimo że anorektyk... 186 cm i tylko 50 kg?!?! are you girl or what?), zdawał mi się zadać jakieś pytanie. To było... Etooo... Ach!
- Hahaha! To jest naturalne dla superbohatera... Aczkolwiek on nie jest lepszy od innych. On służy innym, chroni niewinnych od złego, co daje mu siłę! - podniosłem miecz! - Gdy zło wychyla swój mroczny łeb... gdy świat spowijany jest mgłą... pojawia się blask i wśród światła sprawiedliwości przybywa wybawienie! Waleczny bohater, Never Winter, do usług!
Przedstawiłem się. Wszyscy wtedy na mnie patrzyli jak na najlepszego herosa. Jednak nie powinien on stać się pyszny, tak więc schowałem miecz i z zagadkowym uśmiechem (przynajmniej tak bardzo, jak starałem się go naśladować) kiwnąłem głową nieznajomemu.
- Tak więc...
- Hola!
Usłyszałem za sobą. To była Grey, która podleciała nieco bliżej i patrzyła na przybysza ze ściągniętymi brwiami.
- Rozumiem, że jesteś zainteresowany rozmową z bohaterem, ale mogłabym się dowiedzieć, jaki jest tego powód? Jestem wierną towarzyszką Never-kuna i chciałabym się tego dowiedzieć, nieznajomy... Także, jeśli pytasz się kogoś o imię, powinieneś podać swoje własne.
Dodała po chwili, zaplątując dłonie.

Gdy tak się przechwalał, myślałem że gadam z jakimś osobnikiem który uciekł z psychiatryka (bez obrazy ;D), gadał coś o superbohaterze, nie stronił od pochwał dla siebie, widać po nim było że niczego się nie bał...
No ale coż gdy tak wszyscy się gapili na nas chciałem odejść od niego udając że nie zagadałem, lecz owa wróżka podleciała do niego i skarciła mnie za to że nie podałem swojego imienia...
-Jak ja się zwę? Asahara Kadayuki, miło mi cię poznać - tak powiedziałem (boże dopomóż!), no ale skoro tak patrzyła się na mnie postanowiłem mówić dalej, -Tak z innej deski... z jakiej jesteś gildii? - powiedziałem kierując wzrok na całe jego ciało w poszukiwaniu znaku świadczącego że należy do gildii...

-Widzę że masz słodką wróżkę, jak ona ma na imię? A tak przy okazji... ona jest prawdziwa? - zapytałem lekko zdziwiony, gdyż jak wspomniałem wcześniej wróżki nie istnieją, jest wiele mitów i bajek świadczących że żyją, i mają różne słabości.
Np. jedną z nich jest że nie można mówić na głos przy jakiejś wróżce że one nie istnieją, bowiem może je to zabić!
No ale skoro owa wróżka splotła dłonie, wiedziałem że czeka mnie dłuuga rozmowa... lecz jeszcze dodałem -Hmm... a chciałbyś może spróbować sparing ze mna? Nie mam godnego przeciwnika do walki, a chciałbym się czegoś pouczyć, jakiegoś nowego zaklęcia podczas walki, albo czegoś innego...

PERSPEKTYWA GREY
Kiedy Never-kun rozpoczął swoje głośne przedstawianie, to ten nieznajomy miał wzrok dokładnie taki, jak wszyscy wokoło - wolałby mieć z nim nic do czynienia. Myślałam, że skoro podszedł bliżej, to jest inny, ale był taki sam. Co tu dużo mówić, to było trochę rozczarowujące. Przynajmniej się przedstawił, mimo że dużo później niż powinien.
- Mnie również miło poznać. Nazywam się Grey Eminence.
Odpowiedziałam z chłodną, powierzchowną uprzejmością. Kiedy zapytał o gildię, to popatrzyłam na niego jak na idiotę. On NAPRAWDĘ tego nie widział? Never-kun miał wszędzie znaczki z Violet Pegasusa, w tym olbrzymi na koszuli. Tylko ślepiec by nie zauważył.
- Haha! Należę do gildii Violet Pegasus, gdzie wraz z moimi towarzyszami bronimy niewinnych na świecie!
... Oczywiście, Never-kun był idiotą, więc naprawdę sądził, że ktoś mógł nie zwrócić uwagi na wszystkie te znaki. Odwracał się, aby pokazać symbol na pelerynie, mimo że z przodu ich nie brakowało.
Kolejne pytanie Asahary-sana było nieco dziwniejsze, trochę irytujące, trochę zabawne. Nie trzeba było odpowiadać, po prostu podleciałam jeszcze bliżej i uszczypnęłam go w dłoń.
- To chyba powinno cię przekonać, że nie jestem zjawą.
To było za to, że traktował mnie tak, jakby mnie tu nie było. A na pytanie o sparing ściągnęłam brwi. Ni stąd ni zowąd przyszedł, przywitał się i zapropnował od razu walkę. Ten „godny przeciwnik” mnie nieco zaniepokoił, najczęściej pytają się o coś takiego osoby żyjące i poszukujące walki. A Never-kun nie był zbyt silny, można powiedzieć, że w ogóle. Gdyby nie ja, to dawno by padł, pakując się w jakieś kłopoty... Na to pytanie odpowiedział jednak dopiero po chwili:
- Nie mam nic przeciwko wspólnej nauce! Trzeba stawać się coraz silniejszym, aby móc chronić więcej osób!
Teraz do mnie dotarło! Never-kun nie jest zbyt dobry w skomplikowanym słownictwie... I nie wie, co znaczy słowo „sparing”!!! Spojrzałam na Asaharę-sana z ostrzeżeniem w oczach, żeby nie podejmował pochopnych decyzji. Nie znałam jego siły, ale walka z wyszkolonym przeciwnikiem mogła się dla Never-kuna źle skończyć.

Grey Eminence? Ładne imię ładne nazwisko, ale słodka jest (*,*), wiedziałem od razu że nie jest jednak zjawą..
Kiedy powiedział że należy do Violet Pegasus byłem nieco oszołomiony, patrząc na niego myślałem że sobie żartuje, ale do Pegasus przyjmują silnych...
-Violet Peagsus mówisz? Nie słyszałem nic jeszcze o tej gildi - powiedziałem i dodałem -Ja należę do Fairy Tail, odsłoniłem lewy rękaw koszuli, i odsłoniłem swój znak na ramieniu...
Kiedy zgodził się tak w 50%, postanowiłem go trochę zachęcić do wspólnego sparingu, -Wiesz co, ja proponuję po sparingu założyć jakąś drużynę... wiesz bo ja... jestem sam, i nie mam nikogo z rodziny, jestem z sierocinca..., mówiąc to zakręciła mi się łezka w oku...

Wiedziałem zapewne że Grey-chan, myśli zapewne że jestem słabeuszem który zawsze płacze... ale to nie prawda! Próbuje dowieść swojej odwagi jak i siły, mam mięśnie ale to nie znaczy że jestem odważny...
Patrzyłem na Grey-chan (:3), tak jakbym chciał ją porwać, ale nie patrzyłem zbyt nachalnie bo wiem że moje zboczenie jest dosyć straszne...
Ale potrafię się opanować podczas patrzenia na piękną "dziewkę" (taa napewno...)
Bez namysłu powiedziałem -To jak? Sparing???.

PERSPEKTYWA GREY
Ta osoba nie wzbudziła jakoś we mnie wielkiego zaufania. Patrzyła się na mnie... Wyjątkowo dziwnie. Strasznie. Mimowolnie odleciałam trochę dalej. Trochę ciężko było uwierzyć, że ktoś nie zna Violet Pegasusa - członkowie jego byli na pierwszych stronach gazet. Ale jako mężczyzna mógł chyba nie kojarzyć (to były pisma dla kobiet). Przy tym oczy Never-kuna na widok symbolu gildii rozgwieździły się.
- Tak! Fairy Tail! W Turnieju Magicznym zajęli bardzo dobrą lokatę! Wielka i bohaterska gildia! Ja... - zaczął, lecz umilkł, kiedy wspomniany został sierociniec. Sam Never-kun z niego podchodził. Chwycił za jedno z ramion Asaharę-sana, po czym wyrzucił z siebie słowa z ognistym wzrokiem. - Doskonale cię rozumiem! Sam pochodziłem z sierocińca i wiem, jak to człowiek musi się czuć! Wyruszyłem w drogę, aby zostać bohaterem i odpłacić ludziom, którzy mną się opiekowali!
... Zabrzmiało to, jakby miał im spuścić łomot. W rzeczywistości wiedziałam, że Never-kun dobre wspominał sierociniec i chodziło mu o dobrą formę odpłaty. Podniósł rękę do góry i wskazał niebo.
- Tak więc, aby sprawiedliwości stało się zadość, załóżmy ligę bohaterów, która zawsze będzie szła z pomocą ludziom, którzy tego potrzebują! Powinniśmy stać na pierwszej linii frontu w walce ze złem, poświęcać wszystko, co można, aby uratować wszystkich! Takie jest przeznaczenie superbohatera.
... I wynikło z tego coś bardzo dużego. Ja z przerażeniem mogłam jedynie obserwować, jak Never-kun się coraz bardziej nakręcał. I w końcu wypowiedział słowa, których najbardziej się obawiałam:
- Tak, zróbmy ten "sparing", jeśli tego potrzebujesz!
Zgodził się, nawet nie wiedząc o co chodzi! Teraz nic nie mogłam powiedzieć, inaczej mój ukochany wyszedłby na głupca. Pozostało mieć nadzieję, że owy nowo poznany osobnik nie miał serca z kamienia... Jednak wciąż na mnie się dziwnie patrzył, co powodowało mój dyskomfort.