Rozdroże

Wiedział, kto tutaj czekał. I wiedział, że z całą pewnością wypadało zachować odpowiednią powagę, czy też coś w rodzaju formalnego nastroju, zwłaszcza, że miał do czynienia ze zleceniodawcą, czy też raczej - mistrzem. Na powitanie tylko skinął nieznacznie głową, woląc nie bawić się w odzywki, czy nazbyt wymuszone i przesadne formalności. - Pojawiły się drobne komplikacje, ale zadanie zostało wykonane bez większych problemów. Nie licząc zbędnego balastu, który ostatecznie jeszcze przeżył - stwierdziłby pokrótce streszczając misje, a zarazem wyrażając ciut beznamiętnie swoją dezaprobatę względem irytującej drużyny, z którą dane mu było wykonywać zadanie, a która mogła równie dobrze wyparować. - Całkiem interesująca kotka - dopowiedziałby tylko, odkładając ową "Ren" na motocyklu, a i nie mając zamiaru zadawać zbytecznych pytań, czy prosić się o jakiekolwiek wyjaśnienia. Aktualnie nie były mu potrzebne. Poza tym najpewniej zaczekałby na odpowiednie polecenie, czy też rozkazy ze strony Araty, aby to potencjalnie podjąć się nowego zadania, czy też... oddalić?

Jedynie przez krótką chwilę obserwowała drugiego człowieka, który się tu zjawił. Z kotem. Tak, miał kota. I wydawał się jej dość specyficzny, choć wolała w to w tej chwili nie wnikać. Zauważyła kolejnego mężczyznę dopiero po dłuższej chwili, ale jeszcze nim ten się odezwał zarówno do drugiego oczekującego, jak i do niej. Słuchała najpierw uważnie tego, co ma do powiedzenia trzymającemu kota, a później równie uważnie skupiła się na słowach skierowanych do niej samej.
- Miejsce jak miejsce, rozmawiałam z różnymi ludźmi w gorszych, nie robi mi to większej różnicy - stwierdziła, wzruszając ramionami. Powolnym ruchem zsunęła kaptur z głowy, wbijając spojrzenie zielonkawych oczu w twarz mężczyzny, z którym aktualnie prowadziła rozmowę. - Żądam sprawiedliwości, żądam zemsty.
Te słowa wypowiedziała z dziwnym sykiem. Zdawało się, jakby w ogóle ich nie wypowiadała, a ktoś zrobił to za nią. Mimo wszystko, wróciła już po krótkiej chwili do właściwego sobie stanu.
- Chętnie wyżrę oprawcom mojego męża i córki wnętrzności. Nie pogardzę też posiłkiem z innych mężczyzn, jeśli o to pytasz - odparła pewnie, dodając jeszcze:
- Wysłano mnie z powrotem tutaj z Krainy Wiecznej Zimy w jednym celu, ale sądzę, że Erynie nie będą miały nic przeciwko, jeśli zabawię tu nieco dłużej. Nieczęsto widzicie powstałych z martwych, prawda?
Mówiła to z ogromną obojętnością, mając jednak na uwadze to, z kim rozmawia.
- Polowałam już jako samotnik, ale nie przyniosło to skutku, wnioskuję więc, że jeśli pozwolisz mi dołączyć do twojej gildii, będę mogła wreszcie wypełnić swoje zadanie.
Został jej tylko jeden. TYLKO JEDEN. Morderca Elinor będzie musiał zapłacić za to, co zrobił.

Zlecenie zostało wykonane, zaś jakakolwiek konieczność bytności Artura podczas tego spotkania nie została podkreślona. Ciemnowłosy skinąłby tylko głową. - Będę czekał na kolejne rozkazy, a póki co oddalę się - stwierdziłby tylko Artur, czekając na stosowną okazje, aby to oddalić się w bliżej znanym sobie kierunku, a zarazem nie urażając ani kobiety, ani mistrza. Zwłaszcza, że najprawdopodobniej pierwszy, jeśli nie ostatni raz mógł zobaczyć coś nietypowego... coś dziwnego... radość? W każdym bądź razie postanowiłby zająć się - własnymi sprawami...

zt

Słuchała go uważnie i zamierzała w pełni wytłumaczyć swoje stanowisko.
- Nie mówię, że świat powinien w całości egzystować bez mężczyzn. Wbrew pozorom potraficie być często bardzo użyteczni. Ale niepotrzebnych powinno się już podawać do stołu - odparła spokojnie, spoglądając spod nieco przymrużonych powiek na Aratę. Wydawał się jej na tyle interesujący, że postanowiła kontynuować rozmowę, choć w pewnym sensie nie zależało to wcale od niej. Tak przynajmniej trochę czuła. Umiejętności? Cóż, rzeczywiście, prezentowanie ich nie byłoby najlepszym pomysłem. Prócz jednej.
Musiała się zmienić, bo bez tego opowieść byłaby niczym. Szybko zdjęła płaszcz, by przez dziury w kombinezonie mogła wyleźć para pokrytych czarnymi piórami nielotów. Następnie na końcówkach jej włosów wyrosły głowy węży, które jednak powstrzymały się od wydawania dźwięków. Zamiast paznokci pojawiły się grube, długie szpony.
- To jedyna rzecz, którą zaprezentuję. Tylko w tej postaci mogę korzystać ze swojej magii. Jednym mrugnięciem mogę sparaliżować przeciwnika, jednak na krótki czas, choć wystarczający na to, by wyrwać mu serce. - Pogłaskała jednego z najbliższych węży. - One też nie są tu jedynie do tego, by wyglądać. Ich ukąszenie czasem może narobić przeciwnikowi niemałych szkód. Potrafię też wzmocnić swoje szpony oraz ataki.
Przedstawiła mniej więcej swoje zdolności. Czego oczekiwał od niej jej rozmówca teraz?

Mężczyźni byli w stanie zrobić dużo, ale myśleli w sposób mniej skomplikowany niż kobiety. To ich gubiło. W wielu przypadkach wystarczyło, by pokazała trochę za dużo ciała i już miała ich w swoich szponach. To akurat wydawało jej się śmieszne - sama zresztą nie pamiętała, czy w podobny sposób szalała za swoim mężem. Teraz nie było to jednak istotne. Dostała przyzwolenie na ewentualne pozbawianie głów i przyrodzeń, nie miała więc nic więcej na ten temat do powiedzenia.
- Preferuję walkę w zwarciu, węże co prawda potrafią kąsać, ale nie ma niczego piękniejszego niż utrzymanie przeciwnika przy sobie i wtedy podkuszenie węży do gryzienia. Niespecjalnie boję się śmierci, więc lubię ryzykować, ale przyznam szczerze, że czasem lubię się za bardzo popisywać, do tego praca w grupie niespecjalnie mi odpowiada, zawsze byłam typem samotnika - odparła, opierając dłonie na biodrach. - Niespecjalnie ruszają mnie wyrwane flaki czy też różne zapachy, które większość przyprawiają o mdłości. Do tego sądzę, że sporo osób na początku może sparaliżować sam strach.
Nie mówiła o nim. Był inny. Nie bał się jej w żadnym calu. Zmrużyła oczy, przypatrując się dokładniej jego twarzy.
- Czasem ponoszą mnie emocje, choć zazwyczaj działam wbrew nim. I... jest jeszcze jedna sprawa.
Tu na chwilę umilkła. Nie lubiła o tym mówić, to rzeczywiście była jej słabość.
- Nie będę zabijać dzieci, to nie jest moje zadanie na tym świecie.
Na tym skończyła, czekając na odpowiedź Araty.

Słuchając słów Araty, musiała się nieco zastanowić, ale w końcu odpowiedziała:
- Nie lubię, gdy ktoś zabija bez powodu. Wszystko zależy od tego, jakie to dziecko będzie miało znaczenie dla zadania. Nie lubię robić niepotrzebnych rzeczy i nienawidzę, gdy ktoś też robi niepotrzebne rzeczy - spojrzała na Aratę spode łba, nie chcąc jednak przedłużać już tego zagadnienia. Dzieci wciąż należały do trudnych zagadnień i nie chciała tego wyciągać na wierzch za wszelką cenę.
Jestem tu dla ukończenia zadania. Jestem tu dla wypełnienia zemsty.
Musiała powtórzyć to sobie w głowie, żeby przypadkiem nie zapomnieć. Wciągnęła powietrze nosem, napełniając nim płuca i powoli je wydychała. Uspokojenie? A może raczej test życia? Zdziwiła się, gdy Arata od razu przeszedł do zadania. Znów oparła dłonie na biodrach.
- Popracuję, o ile będę mogła, zobaczę, co da się z tym zrobić - odparła, a następnie dodała z lekką nutą ciekawości. - Co to za zadanie?
Siedziba gildii... No tak, musi przyjrzeć się bliżej temu miejscu.
- Sądzę, że to wszystko. Im szybciej ruszymy, tym lepiej - stwierdziła, wzruszając ramionami. Zmrużyła oczy, widząc wzrok swojego rozmówcy. Kim on, do cholery, był?

Mistrz przytaknął spokojnie głową na odpowiedź Moragi, która najwyraźniej była dla niego wystarczająca, a przynajmniej w tym momencie nie pytał o nic więcej. - Wyjaśnię wszystko na miejscu. - odrzekł też na pytanie kobiety. "O ile będę mogła"? Tak, lidera Grimoire Heart interesowało właśnie ile ta wojownicza kobieta będzie w stanie zdziałać, choć może sensowniej byłoby powiedzieć "wytrzymać". Zadanie, które miał zamiar jej zlecić można było określić jako nieco problematyczne, aczkolwiek niekoniecznie z powodu samej trudności zadania. Choć kto wie? A nuż okaże się, że jego myśli dotyczące tej kwestii okażą się nietrafione i wszystko, tak dla odmiany, pójdzie jak z płatka? Tak czy siak - w tym momencie należało już opuścić to miejsce. Z Moragą po boku, a swoim środkiem lokomocji po drugim, Mistrz spokojnie ruszył na piechotę, z powrotem do swojego gabinetu, gdzie przecież znajdowała się jeszcze jedna osoba, której los był niemniej ważny jak ten należący do Moragi.

[z/t x2] - następny post będzie w gabinecie na sterowcu.

Mag Grimoire Heart skierował swe kroki ku zachodnim lasom, jednak nim w pełni przebył tę drogę... wylądował na rozdrożach. Takich samych, na których zawarł pakt z Mefistofelesem. A przynajmniej bardzo podobnych. Ale teraz... czuł tylko pustkę. Był sam. Nie było już z nim Depore. Prawda ta bolała go niesłychanie. Uderzała z ogromną siłą. Wiedział natomiast o jednej rzeczy. Masce, której potęga potrafiła podobno odmieniać losy bitwy. I podobno znajdowała się gdzieś w Zachodnim Fiore. W jakimś lesie. W sumie... to mało zwierząt tu było. Nawet ptaki zdawały się tutaj nie latać.

Ezra wędrował przez las, pogrążony w myślach. Bo też i miał o czym rozmyślać, wiele rzeczy wydarzyło się ostatnio bardzo szybko. Jego myśli skupiły się na jednym celu - pozbyciu się osób winnych śmierci Dep i zlikwidowaniu Mefisto. Książę Piekieł pożałuje, że zawiódł i zdradził Al Sornę...

Mag zatrzymał się. Coś było nie tak... Rozejrzał się po okolicy, wyszukując wszelkiego rodzaju podejrzanych sygnałów, gotów do uniku lub kontrataku.

Jeszcze w lesie nie byli. Daleko za rozdrożem widział już pierwszy zagajnik. Jednak już teraz czuć było, że coś jest nie tak. Cisza jednak była nieprzerwana. I mimo złych przeczuć wciąż nic go nie zaatakowało. W sumie dookoła była tylko równina i pola i nie widział, by cokolwiek miało go zaatakować. I tak sobie stał. I nic się nie działo.
-O? Boimy się? - usłyszał w głowie dobrze mu znany głos Mefista. Chyba był lekko rozbawiony zaskakującą przezornością, jaką w tej chwili stosował jego podkomendny. Tym bardziej, że nic chyba nie planowało go teraz atakować.

Info od MG, bo zapomniał w Marnad:
Lewa ręka Ezry zbudowana jest z czystej energii magicznej, przez co nawet ucięta, zregeneruje się wraz z energią magiczną. Dodatkowo nie ma w niej krwiobiegu czy układu nerwowego, toteż nie odczuwa w niej bólu i nie można pod nią podpiąć kroplówek. Sama ręka pełni też funkcję dodatkowej energii magicznej - Ezra może ją poświęcić (jej regeneracja zajmuje wówczas fabularny tydzień), by jednorazowo zdobyć 50 MM. Jednocześnie, siła tej ręki jest zależna od procentowej wartości energii magicznej Ezry. Przy 100% MM Ezry jest ona w pełni sprawna, im mniej, tym bardziej pojawiają się na niej ubytki, a także jest słabsza od prawej. Przy 0% MM ręka znika i wróci, gdy zacznie sobie regenerować MM. Dodatkowo, rany zadane tej ręce odbierają MM - zarówno ze zbiornika Ezry, jak i te możliwe do zyskania poprzez jej poświecenie. Innymi słowy, ucięcie ręki zabierze Ezrze 50 MM, natomiast ucięcie jej palca czy dłoni analogicznie mniej, acz wspólnie nigdy nie straci jednorazowo (raz na misję/walkę/event/tydzień fabularny etc.) więcej jak 50 MM w wyniku obrażeń zadanych tej ręce. Poza tym, to normalna ręka do trzymania rzeczy. Po ucięciu odradza się przez tydzień. Efekty wyłączające magiczne efekty wyłączają rękę. Obrażenia odpowiadające utracie 50 MM tworzą rękę niezdatną do użytku. Dodatkowo MM tracone jest zarówno z boostu, jak i ze zbiornika magicznego (obrażenia za 10 MM, sprawią, że Ezra straci 10 MM ze swojego zbiornika oraz boost będzie słabszy o 10 MM).

Ezra rozluźnił się nieco, jednak nadal jego ręka spoczywała na rękojeści zdobycznego w Marnad miecza. Chociaż daleko mu było do jego wcześniejszych mieczy, to jednak mógł się za jego pomocą obronić, a lepsze to niż nic. Słysząc głos Mefista wzruszył lekko ramionami:
- Raczej jestem ostrożny. Po tym co stało się na wojnie... - mag zamilkł na chwilę, wspominając Depore. - Poza tym jestem teraz zdany tylko na siebie. Ty zaś...
Al Sorna szukał przez chwilę odpowiedniego doboru słów.
- Nie wiem co się tam stało, ale jestem pewien, że mnie okłamałeś. Nie mógłbyś jej zamordować, bo to złamałoby nasz pakt. Do tego zaś nie doszło. Dlatego nawet jeśli miałeś w tym jakiś udział, to jestem pewien, że Dep działała dobrowolnie. Co nie zmienia faktu, że najprawdopodobniej mogłeś mi pomóc tak, aby nadal żyła. - Ezra odpowiedział zadziwiająco spokojnie i logicznie. Jeszcze niedawno roznosiła go furia i żal, jednak po drodze tutaj poukładał sobie kilka rzeczy. - To zaś sprawia, że jeśli o mnie chodzi, równie dobrze mógłbyś ją sam zabić. Ja zaś nie puszczam takich rzeczy płazem. Będę ci nadal służył, jednak bądź pewien, że pewnego dnia cię dopadnę. Mógłbym teraz wygrażać ci, obiecując cierpienie i ból, co jednak nie zmieni faktu, iż obecnie jestem za słaby aby cię pokonać. To zaś czyni z ciebie mojego sojusznika. Przynajmniej do czasu, aż zdobędę wystarczająco dużo sił. A wtedy... Kto wie. Role mogą się odwrócić. A teraz... Wspominałeś coś o Maskach. Jak mam je znaleźć?