Rynek

Mag, który nie jest w stanie odnaleźć swojego prawdziwego ja nie jest w stanie w pełni korzystać z pokładów mocy, które w nim drzemią. Do tego doszła… no właśnie, kto? Nori? A kimże ona była? Zwykła mrówka wśród magicznego świata, dziewczę nie mające wpływu kompletnie na nic. Będąca gdzieś na marginesie, z której tak naprawdę nikt nie miał pożytku. Wróciła, by znów odejść, nie odnajdując swojego miejsca w Fiore.  Wsiąknęła, zostawiając wszystkich przyjaciół daleko za swoimi plecami. Odeszła, by żyć w samotności. To mogło się wydawać absurdalne, niedorzeczne i niemożliwe. Jak to? Nori, która chciała być otaczana ludźmi przyjaznymi sobie, która tak bardzo się obawiała bycia osamotnioną… sama się osamotniła?
Gdy przeszłość puka do drzwi, wszystko inne przestaje mieć znaczenie.
Nori. Tak się nazywała. A tak chociaż jej się wydawało… Nori, która nigdy nie posiadała nazwiska. Nori, której rodzice byli członkami gildii Grimorie Heart. Zabici przez Policję Magiczną. Nori, która trafiła do sierocińca dla magicznie uzdolnionych. Nori, która postanowiła się zemścić, zejść na złą drogę… by w końcu na swojej drodze spotkać pewne osoby, które pokazały jej, że świat naprawdę może być piękny. Które obdarzyły je czymś… czymś wielkim i sprawiły, że postanowiła się zmienić. Nori, która dołączyła do Fairy Tail, stała się częścią jej społeczności. Wraz z ludźmi sobie bliskimi spędziła wiele czasu… Takara. Ta Takara, która jako pierwsza zobaczyła w niej iskierkę dobra, która stwierdziła, że… że powinni dać jej szansę. Nori, która odeszła i wróciła do Magnolii zupełnie odmieniona. Nori, która myślała, że już tu pozostanie i wszystko się ułoży…
Nori, która tak bardzo się pomyliła.
Była lipcowa noc X801 roku. Była pogrążona w objęciach Morfeusza, śniąc o baśniowych krainach, o których opowiadała jej mateczka, gdy jeszcze była dzieckiem. Wtem marzenie przerodziło się w istny koszmar. Cały świat na jej oczach upadał, a ona nie była w stanie nic zrobić. Wszystko wokół niej płonęło… płonęły domy, płonęli ludzie… Płonął pałac. Pałac… do którego chciała wracać. Ktoś w nim był. Ktoś… bliski jej dziecięcemu sercu. Ale nie mogła. Służąca trzymała ją mocno za rękę i prosiła, by szła szybciej… Ciągle powtarzała te same słowa: Szybciej, panienko Eleonore,  proszę! Następnie Nori (Eleonore?) potknęła się o kamień i upadła, raniąc swoją delikatną niczym skrzydła motyla skórę. I w tym momencie sen się kończył, a czarnowłosa obudziła się z krzykiem, cała zalana potem. Co to było? – pytała samą siebie w myślach.
Koszmar ten od tamtej pory nawiedzał ją co noc i za każdym razem kończył się tak samo – upadkiem dziewczęcia na ziemię i kompletną czernią przed oczyma. Starała się jednak to ignorować, twierdząc, że to tylko chory wymysł jej podświadomości, nie chcąc dopuścić do siebie myśli, że ta sama podświadomość podsuwała jej obrazy z przeszłości, o której zapomniała. A raczej o której kazano jej zapomnieć…
Nieraz się Nori zdarzyło, że szła ulicą, gdy nagle uderzała ją tajemnicza wizja, w której widziała siebie… ale w sytuacjach zupełnie sobie obcych. Bawiącą się w pałacowym ogrodzie wraz z tłumem służących i nianią. Biegającą po korytarzach pałacu, bawiącą się w chowanego wraz ze swoimi opiekunkami, podczas którego zawsze się kryła zza stojakiem ze zbroją... To nie trzymało się kupy. Jej rodzice byli… prostymi ludźmi, matka wychowywała ją sama. Żadnych luksusów wychodzących poza normę. Do czternastego roku życia z nimi mieszkała, aż pewnego dnia Policja Magiczna ich zabiła, bo kiedyś mieli do czynienia z nielegalnymi gildiami. Ona zaś została rzucona na pastwę losu, musiała się tułać by w końcu trafić do „gildii”, będąca sierocińcem dla dzieciaków z magicznym potencjałem, która została również napadnięta, a Norka znów musiała żyć sama… Dołączyła do GH, następnie do Fairy Tail… To była prawda. A nie jakieś przypadkowe obrazy, które pojawiały się w jej chorym umyśle.
Z tygodnia na tydzień było coraz to gorzej. Koszmary nawiedzały ją nawet na jawie, niemalże ciągle słyszała czyjeś głosy. Głosy, których przecież słyszeć nie powinna. Nori myślała, że zwariuje… o ile już się to nie stało, bo raczej takie rzeczy nie zdarzały się ludziom, którzy mieli wszystkie klepki w odpowiednim miejscu. Nocą bała się zmrużyć oczy, by nie zostać zaatakowaną ze zdwojoną siłą. Wszyscy widzieli, że coś z nią jest nie tak. Chcieli pomóc, ale ona nie chciała tej pomocy. Twierdziła, że wszystko jest w najlepszym porządku i niepotrzebnie wtykają nos w nie swoje sprawy…
Aż pewnego dnia umówiła się z Alezją na spotkanie, by powiedzieć krótkie „odchodzę”. Bez wyjaśnienia. Próby wyciągnięcia z niej czegokolwiek skończyły się fiaskiem. Mistrzyni nie uzyskała odpowiedzi na żadne swoje pytanie. Musiała przyjąć rzeczywistość taką, jaką była. Nori pozbyła się znaku, który widniał na jej sercu… Znów była pozostawiona sama sobie.
Na własne życzenie.
Postać Eleonore chodziła za czarnowłosą niczym cień. Była z nią cały czas. Wierciła dziurę w mózgu i próby odrzucenia jej gdzieś na dno świadomości były za każdym razem nieudane. Wracała ze zdwojoną siłą, uderzała w nią niczym tornado i siała spustoszenie w spaczonym umyśle dziewczęcia. Czuła się zagubiona… jak nigdy dotąd. Nie wiedziała, kim jest, co robi na tym świecie. Miała wrażenie, że balansowała pomiędzy dwoma światami, że jej dusza była rozdarta… Jakby jakaś inna ona była gdzieś tam ukryta, zapomniana i po wielu latach dawała o sobie znać. Na początku subtelnie, ale im bardziej luzował się łańcuch, tym bardziej agresywna była. Tylko skąd ona się tam w ogóle wzięła?
Każdy z nas ma swoje demony, zamknięte w głębi nas, o których istnieniu nie zawsze zdajemy sobie sprawę...

Słyszałeś może kiedyś o kraju, a raczej królestwie, które zwie się Eyjndrak? Nie? Nic dziwnego. Mało kto zdawał sobie sprawę z istnienia tego państewka, które było ulokowane na niewielkiej wyspie o tej samej nazwie daleko od Fiore, daleko od innych krajów. Zamknięte w swoim hermetycznym świecie, otoczone murami i potężną magią, która uniemożliwiała dostanie się nieprzyjaciela zewnątrz. Eyjndrak było samowystarczalne pod każdym względem. Samo produkowało sobie żywność, było bogate w złoża surowców naturalnych, a ludzie, którzy mieszkali w tym kraju, byli ślepo zapatrzeni w królewską parę i im oddani po kres swych dni. Nikt nie narzekał na swe życie, każdy żył na równym, godnym poziomie. Medycyna była naprawdę wysoko rozwinięta… brzmi niczym utopia, prawda? Kraj idealny, nie spaczony żadną skazą… I właśnie w tej idealności tkwił problem. Historia nieraz pokazała, że taki twór nie miał prawa istnieć. Niezależnie od tego, jak doskonale wszystko funkcjonowało, w pewnym momencie coś MUSIAŁO pójść nie tak i sprawić, że wszystko zaczęło runąć niczym domino… I tak było w tym przypadku. Zaufaniem została obdarzona osoba, która tym zaufaniem nie powinna była zostać obdarzona. Osoba ta dostała naprawdę wysokie i wpływowe stanowisko, które postanowiła wykorzystać w niekoniecznie uczciwych celach. Tysiącletnia tradycja o izolacji została złamana. Magiczna bariera, chroniąca przed wszelkim złem prysnęła niczym bańka mydlana, a Eyjndrak, które wydawało się być niezniszczalne, okazało się być kolosem na glinianych nogach. Nagle świat zewnętrzny zainteresował się niewielką wysepką… Ktoś usłyszał, że ludzie żyją tam zdecydowanie lepiej niż inni, że panuje tam dobrobyt i bogactwo. A nikt nie lubi, gdy komuś się żyje lepiej. Tak niewiele wystarczyło, żeby Eyjndrak stanęło w płomieniach, a cała okoliczna ludność wraz z nim… wciąż ślepo zapatrzona w swój kraj i chcąca zginąć wraz z nim.Legenda głosi, że na tym świecie żyje jednak wciąż osoba, która pochodzi z tej tajemniczej wyspy, która aktualnie… jest wszędzie i nigdzie jednocześnie. Ci, którzy wierzą w jej istnienie, są uznawani za szaleńców, że wymyślają sobie miejsce, które nigdy nie istnieje – Fiorańczycy nie zdają sobie sprawy z tego, że Eyjndrak naprawdę kiedyś istniało. Nawet Ci najwyżej położeni. Ta sama legenda mówi, że tą osobą jest sama księżniczka Eleonore, cudownie uratowana. To jednak zwykła bujda… mogłoby się wydawać. Ale przecież w każdej legendzie jest ziarno prawdy, czyż nie?

Nori z trzaskiem zamknęła książkę. Kompletna bzdura. Wymysły jakiegoś bajkopisarza, który był na skraju bankructwa i musiał napisać jakąś sensację, żeby mieć co do garnka włożyć. Takich farmazonów już dawno nie czytała… Ale przyznaj, czarnowłosa, że opowieść ta poruszyła twoje serce, zasiało w nim jeszcze większy niepokój a ty sama w jakiś sposób zaczęłaś się utożsamiać z tą historią, czyż nie? Wiele rzeczy z tej opowieści pokrywało się z twoimi wizjami, które wciąż nie dawały zmęczonemu umysłowi spokoju, czyż nie? Z wizjami, które łączyły się logiczną i spójną całość. I to przeraża cię najbardziej… no przyznaj! Przestań udawać, że tak nie jest!
Po porcelanowych policzkach spływają łzy. Łzy bezsilności i braku zrozumienia… siebie, świata… wszystkiego. Była kompletnie w tym wszystkim zagubiona. Cztery miesiące. Tyle minęło od czasu, gdy odeszła z gildii, gdy zaczęła się włóczyć po świecie, bez konkretnego celu. Pozostawiona sama sobie… Skupiająca się na swoim wnętrzu i temu, co się w nim działo. Na tym rozdarciu, które się w niej pojawiło. Dochodziła właśnie do rozstaju drogi, którą kroczyła i musiała podjąć, którą ścieżką teraz podąży, bo nie będzie odwrotu. Drzwi się zamkną, a ona będzie musiała iść tą drogą, którą wybrała. Czemu nie ma przy niej nikogo, kto mógłby pomóc w podjęciu tej decyzji, który sprawiłby, że byłaby ona łatwiejsza?
Dla przypomnienia – zostawiłaś tych ludzi cztery miesiące temu, są daleko za twoimi plecami i nie ma już możliwości, żeby cię dogonili. Nie ma też opcji, żebyś ty do nich wróciła. Jesteś samotnym wilkiem. Wilkiem pozbawionym stada i jego wsparcia. Na własne życzenie. Musisz sobie radzić sobie sama, droga Nori…
...Eleonore?

Kolejny sen dręczy twój zmęczony umysł. Kolejny koszmar, który się urywa w niewyjaśnionym momencie, a ty budzisz się znowu cała przestraszona, oblana zimnym potem daleko od miejsca, które zwykłaś zwać domem. Heh… dom. Gdzie tak naprawdę on jest? Czy było nim niewielkie mieszkanko, które wynajmowałaś w Magnolii? A może sięgnij wspomnieniami jeszcze dawniej… do niewielkiego domku, w którym mieszkałaś wraz z rodzicami? Ale czy na pewno on kiedykolwiek istniał? Jesteś w stanie w stu procentach stwierdzić jego prawdziwość? Co prawda znasz adres. Mogłaś tam pójść, wejść bez problemu i zobaczyć zdjęcia, która zapewne wciąż tam stały i się kurzyły, zupełnie zaniedbane… lecz czy jesteś pewna, że nie są one tylko zwykłą ułudą? Czyjąś mistyfikacją, iluzją nałożoną na  twój umysł?
Podnosisz się leniwie z łóżka i patrzysz w okno, za którym wciąż panuje mrok. Już teraz wiesz, że nie zaśniesz już i znów będziesz wyglądać niczym cień, udręczona i bez chęci do życia. Najchętniej rzuciłabyś się w przepaść… albo zasnęła i już nigdy więcej nie obudziła. Lecz zamiast tego egzystujesz z dnia na dzień… z tygodnia na tydzień, choć czas tak naprawdę nie ma dla Ciebie żadnego znaczenia, czyż nie?
Spójrz w lustro. W lustro, które jest poddane twej woli. Kogo widzisz? Czy jesteś wciąż tą samą osobą, za którą się uważałaś? A może… a może nawet ty nie jesteś prawdziwa? Przykładasz swoją drobną dłoń do odbicia w zwierciadle, by następnie ją zacisnąć w pięść i z całej siły uderzyć w lustrzaną taflę, nie zważając na to, że twa delikatna skóra została pokaleczona przez odłamki. Po policzkach znów płyną łzy, których ty nie jesteś w stanie opanować. Słone krople upadają na podłogę, mogłoby się wydawać, że zaleją cały pokój… Chciałabyś tego, prawda? Żeby ktoś w końcu się zainteresował, żeby zapytał, czy wszystko dobrze. Ale to się nie stanie. Wiesz o tym doskonale. Jesteś obcą, w zupełnie obcym miejscu. I tych ludzi interesują tylko pieniądze, którymi płacisz za wynajem pokoju. Nawet nie pytają, skąd je masz…
Czy podjęłaś już decyzję? Czy wiesz, którą ścieżką chcesz podążyć?

– Na pewno nie będzie nic pamiętać? – upewniła się kobieta. Mężczyzna jedynie przytaknął głową. To było… dosyć potężne zaklęcie, na pewno zadziała. I przy odrobinie szczęścia jego moc nie powinna nigdy stracić na siłę. Czyli panienka Eleonore na zawsze zapomni, że kiedykolwiek należała do rodu de Blair.– Ja nie chcę, zostaw mnie! – krzyczała, ale na nic się to zdawało. Poczuła, jak niania mocno chwyta ją za ramiona, a nieznajomy mężczyzna przykłada rękę do czoła, wypowiadając jakieś słowa. – Jak śmiesz mnie dotykać?! – wydarła się na cały głos, ale nieznajomy nie zwrócił na to najmniejszej uwagi. Eleonore nagle poczuła jak ogarnia ją ogromna senność. Powieki stały się ciężkie, niczym były zrobione z ołowiu. Ciało odmówiło posłuszeństwa. Kazała mu się wierzgać, uciekać… a to było wątłe. Martwe. Czuła, jak spada. Spada gdzieś głęboko na dno i mimo prób wydostania sięna powierzchnię, nie jest w stanie tego zrobić. Coś ją ciągnęło, tam na dół. Jakaś niewidzialna siła, która najwidoczniej pragnęła zabrać ją w swoje silne ramiona i zniewolić. Spojrzała w dół… lecz na dole nic nie było oprócz ciemności i łańcucha. Grubego łańcucha, który oplótł całe jej ciało i zabrał w bezgraniczną otchłań.###Stała, zupełnie sama wśród śniegu. Było jej zimno, bardzo zimno. Jednak nikt nie był na tyle miły, żeby wziąć ją pod swoje skrzydła, zaproponować herbatę na rozgrzanie. Co z tego, że była dzieckiem, zupełnie samym? W dzisiejszych czasach taki widok nikogo już nie dziwił. Została sama na tym świecie. Rodzice… rodzice zostali zabici, a ona musiała radzić sobie sama.Wtem do niej ktoś podszedł. Dziewczyna spojrzała na kobietę, która… nie wiedzieć czemu postanowiła się zainteresować.– Co tu robisz? Gdzie są twoi rodzice? – zapytała kobieta. Nori jednak milczała. Nie ufała jej. Ta dobroć patrząca z jej oczu… ten troskliwy głos. To wydawało się jej aż nadto podejrzane. Jaki interes miała w tym, żeby być wobec niej miłą? – Jak masz na imię? – zapytała. Dziewczynka ściągnęła brwi, wahając się przez chwilę.– Nori – szepnęła, jednak z wyraźną niechęcią. – Miło mi cię poznać, ja jestem Lina. Chodź, nie będziesz stać na mrozie. Tam mieszkam – wskazała na przytulnie wyglądający domek – wraz z moimi wychowankami. Napijesz się herbaty, zjesz coś i przeczekasz śnieżycę. Co ty na to? – zaproponowała, uśmiechając się ciepło.

Dwa światy kompletnie się ze sobą mieszały. Nori nie miała już pojęcia, co ma uważać za prawdę, a co za ułudę i wymysł jej chorego umysłu. Zmęczona tym wszystkim bała się zasypiać z obawą, że koszmary znowu wrócą i jeszcze bardziej pomieszają jej w głowie. Powoli miała tego wszystkiego dość. Im dłużej przebywała poza Magnolią, im dłużej się z tym wszystkim próbowała mierzyć… tym gorzej na tym wychodziła.

Starucha spojrzała na Nori, uśmiechając się paskudnie. Dziewczyna rzuciła jej na stół sakiewkę z pieniędzmi. Nie zamierzała oszczędzać. Podobno ona posiada… potężną magię, która mogła jej pomóc. Poszukiwanie sama, na oślep nie miało najmniejszego sensu. Czarnulka uciekała się do wszystkiego, co dawało chociaż cień szans na wyjaśnienie tego wszystkiego…
– Usiądź, kochanie, usiądź. Herbaty? – zapytała. Dziewczyna jedynie pokręciła przecząco głową. Wiedziała po co przyszła, tylko to ją interesowało. Babuszka westchnęła ciężko i chwyciła Nori za rękę. Zaczęła się jej uważnie przyglądać.
– Widzisz coś tam? – zapytała, gryząc się język by nie powiedzieć „starucho”…
Wiedźma nie odezwała się tylko uniosła dłoń, uciszając Norkę. Zamknęła oczy i zaczęła coś mruczeć pod nosem. Gdy otworzyła oczy jej gałki oczne były całe białe, pozbawione tęczówek i źrenic. Wyglądały, jakby naszła na nie jakaś mgła. Usta staruszki były szeroko otwarte. Zawiał silny wiatr… (skąd?!) i nagle kobieta wróciła do normalnego wyglądu.
– Masz bogatą przeszłość, kochanie, naprawdę bogatą – powiedziała, uśmiechając się tajemniczo. – Przeszłość, o której kazano Ci zapomnieć, nadając zupełnie inną… by teraz zaczęła do ciebie wracać. Czyż tak nie jest? Ha! Nie odpowiadaj. Wiem, jaka jest prawda. Naprawdę, ciekawe, ciekawe…
– Do rzeczy – pogoniła ją. Niecierpliwiła się. Nie miała czasu na słuchanie farmazonów, które niczego konkretnego jej nie mówiły. Jak nie pomoże ona, znajdzie kogoś innego. Już miała wstawać i wychodzić, gdy starucha złapała ją za rękę.
– Proszę wybaczyć, panienko Eleonore. Nie chciałam panienki urazić. Jak się ma… Eyjndark? Och. No tak. Nie istnieje. Wraz z jego upadkiem, upadłaś i Ty, księżniczko. Princessa Eleonore Louise Marie de Blair… na zawsze wymazana z ludzkiej pamięci, by odrodzić się jako zwykła dziewczyna o imieniu Nori. – Zaśmiała się. Czarnowłosa przymrużyła oczy. Skąd ona… ona o tym wszystkim wiedziała? Nie wspominała jak się nazywa, nie mówiła o swoich snach. Czyżby potrafiła czytać w myślach? Tak, to na pewno to!
– Na głowę upadłaś – warknęła w jej stronę. Babuszka jednak uśmiechnęła się do niej paskudnie, pokazując swoje wybrakowane uzębienie. Nic jednak nie odpowiedziała. Zamiast to, rozmyła się niczym mgła. Zniknęła.
Nori została sama.
A może… Eleonore?

Nori pakowała w pośpiechu swoje rzeczy. Musiała wracać do Magnolii. Doszły ją słuchy, że nieciekawie się tam robi. Nie poznała jeszcze całej prawdy. Nie wiedziała, czy słowa, które powiedziała tamta starucha były prawdą. Nie miała jednak czasu dociekać tego. Teraz były ważniejsze sprawy niżeli jakaś jej zaginiona tożsamość.  Aktualnie liczyło się tu i teraz, nieprawdaż? Czarnowłosa założyła plecak na swoje barki i spojrzała ostatni raz w lustro. Zmieniła się… znowu. Z każdym rokiem przypominała siebie coraz mniej. Westchnęła ciężko i tylko zarzuciła kaptur na głowę.
– Magnolio, Fairy Tail… wracam do was – powiedziała z delikatnym uśmiechem.