DU JU ŁONA FAJT!?

Zielonowłosy siedział w namiocie z czterema innymi osobami, z których dwójkę znał lepiej lub gorzej. Alezja, obecny Mistrz gildii do której należy obecnie mag jak i Torashiro, ktoś kto kiedyś sam nosił znak FT na ciele. Dlaczego opuścił on tą grupę niezbyt spokojnych i prawie zawsze demolujących coś ludzi, to niezbyt interesowało go. Każdy ma swoje życie, każdy ma swoje plany na przyszłość i każdy może znaleźć się w takiej sytuacji, która sprawia, że trzeba zrobić coś ze swoim dotychczasowym życiem. Tak w ogóle to Sam znalazł się tutaj z powodu turnieju, który zapowiadał się co najmniej interesująco. Znalezienie się w lesie, który podobno jest przesiąknięty magią jak i w którym znajduje się tereny kiedyś zamieszkałe przez ludzi. Może tej Wróżek znajdzie tutaj coś interesującego, jakiś przedmiot bądź coś zupełnie innego, co sprawi, że on sam stanie się silniejszy. Tego Samael nie wiedział i nie dowie się dopóki nie wyruszy na poszukiwania do tego lasu w którym znając życie może spodziewać się dosłownie wszystkiego. W swoim życiu spotkał wampiry, wilkołaki, gigantyczne ośmiornice, więc w miejscu które jest praktycznie przesiąknięte magią może spotkać coś niesamowitego. Więc gdy tylko mag błyskawic spotkał się z pozostałą czwórką uczestników, przedstawił tym, których jeszcze nie miał okazji poznać z imienia i nazwiska jak i życzył im powodzenia. Gdy już to zrobił, spojrzał mapę, która oprócz piątki ludzi znajdowała się w tym miejscu, taka która pokazywała im miejsce w którym niedługo każdy z nich się znajdzie. Teren wyglądał interesująco, mnóstwo drzew, duży teren, jak i wiele miejsc, gdzie coś może na któregoś z nich czekać. Jak i dość do starcia między nimi, dlatego zielonowłosy stara się jak najlepiej zapamiętać mapę, choć zdaje sobie sprawę, że może coś źle zapamiętać. Skupienie przy tym jest ważne, dlatego próbuje nie zwracać uwagi na to co się dzieje w tym miejscu w którym znalazł się z innymi. Gdy uznaje, że dłuższe spoglądanie na mapie nie da żadnego efektu, wie już co zrobi jak pojawi się na tej arenie. Wyruszy z miejsca swojego startu w kierunku wschodnim, tempem nieco szybszym niż marsz patrząc pod nogi jak i rozglądając się co się wokół niego dzieje. Czuje, że ten kierunek będzie na początek dobry, może wcześnie uda mu się znaleźć coś interesującego, kto wie.

Zakapturzona postać w długim, szarym, obszernym płaszczu stała z "założonymi rękami", lekko oparta o jeden ze słupków podtrzymujących wewnątrz namiot. Oczywiście nie całym ciężarem, co by namiot nie złożył się nieproszony. Głowa, łącznie z psimi uszami, ukryta była w głębokim kapturze. Płaszcz był na tyle obszerny, że ogon, w trakcie poruszania się osoby był niewidoczny. Co było widoczne poza płaszczem? Że owa osoba nosiła luźną tunikę, uniemożliwiającą identyfikację płci na podstawie obserwacji klatki piersiowej. Tunika była opasana pasem, do którego przymocowana była pochwa z jakąś bronią białą o rękojeści w postaci końskiego łba. Do tego sajdak, strzały, łuk. Do tego długie spodnie i buty taktyczne. Do jednego z butów przymocowana od zewnętrznej strony składana saperka. Płaszcz szary, tunika zielona, spodnie brązowe, buty czarne. Płaszcz spinała brosza łącząca znak Fairy Tail z liściem dębu, srebrno-zielona. Na prawej ręce - rękawiczka. Na przedramionach karwasze łucznicze z ornamentem dębowych kwiatów. Dłonie, choć smukłe i o jasnej cerze, również nie były w stanie wskazać płci...
Osobnik postał, posłuchał, po czym - kiedy Samael wyszedł - ruszył do stołu. Z "drobną" pomocą Kartografa [PWM] "ogarnął" leżącą na blacie mapę, po czym żołnierskim krokiem udał się w stronę wyjścia z namiotu. Tylko na jego granicy stanął i nie odwracając się, rzucił:
- Niech wygra lepszy z nas... - a głos mógł brzmieć jak nie nawykły do kobiecej delikatności. Jak i po prostu głos młodzieńca. Za to zdanie padło tonem podprogowo sugerującym, że jego posiadać liczy na dobrą zabawę godną podwórkowego łobuzerstwa. W stylu wojen na proce, kamienie i drewniane miecze, kiedy to dzieciak wraca do domu zalany własną krwią ale szczęśliwy. Po tych słowach postać "zniknęła" puszczając się biegiem w sobie znanym kierunku, starając się przeskakiwać nad fragmentami odkrytej ziemi, by zostawiać jak najmniej śladów w podłożu...

Chłopak spokojnie czekał na rozpoczęcie zawodów oraz na swoją kolei. W międzyczasie jednak, udało mu się przedstawić każdemu ze swoich konkurentów. Nawet dwójkę z nich kojarzył: Alezję Gergovię i Samaela. Dwójkę magów Fairy Tail, których kojarzył za czasów, gdy sam należał do wróżek, ale później... później sprawy się pokomplikowały. Tak czy inaczej... Tora nie mógł się wprost doczekać konkurencji, uważnie przyglądając się mapie. Musiał obmyślić jakiś plan, co nie było trudne, więc z lekkim uśmiechem, patrzył jak najpierw czarodziej zielonej błyskawicy, a potem strażniczka znaków przeszłości opuszczają namiot, by udać się na swoje miejsca... zaraz nastąpi jego kolej. Jak wcześniej opuszczającym życzył powodzenia i dobrej zabawy... tak teraz musiał to zrobić dla ludzi, którzy opuszczą namiot po nim.

-Powodzenia... i niech wygra najlepszy! - rzucił tylko, po czym z uśmiechem udał się na swoje miejsce startu. Musiał zacząć działać od samego początku. Ostrożnie, uważając by nie nie zostawić śladów na ziemi, zaczął wprowadzać swój plan w życie... w końcu nawet przed walką, nawet przed szarżą, odrobina strategii się przyda.

Black przed wyjściem z namiotu nie miał zbyt wiele do powiedzenia, czy do roboty. Zajął się więc obserwacją pozostałej czwórki, z której wyłaniały się głównie magowie z Fairy Tail. I choć sroga polityka jego własnej gildii surowo przykazywała eliminować każdą taką napotkaną jednostkę, Rō nie było śpieszno do stawania na przeciw dwójce na raz, wolał poczekać i wyeliminować pojedynczo. Siedział na przeciw mapy, która przedstawiała całą arenę, słuchając tego, co mieli do powiedzenia na jego temat. Pomimo używania słowa "plotki" ich informacje były zaskakująco prawidłowe, co trochę trapiło maga. Oczywiście plotki nie były potwierdzone, jednak te informacje wystarczą, by nastawić pozostałą czwórkę przeciw maga Grimore. Taka polityka, choć w ostatnim czasie nie słyszało się o nich zupełnie nic. Z jednej strony to dobrze, bo wścibskie oczy szpiegów innych gildii nie miały czego oglądać i donosić całemu państwu o tym, że ktoś z GH puścił bąka w knajpie, nie stawiając tym samym pół Fiore w stan alarmu. Z drugiej strony, nie taka była polityka GH, siedzenie cicho i czekanie na śmierć nie było w ich stylu, a durne dziewczyneczki szukające po mrocznej gildii swojego zaginionego rodzeństwa nie działały na jej korzyść. Miejmy nadzieję, ze sama góra coś wymyśli, a nie tylko skupi się na czubku swojego nosa i nie siądzie na wielkich dupskach gapiąc się tępo w jeden punkt i zastanawiając się nad sensem istnienia i rozmnażania się jedwabników.
Kiedy nadeszła jego kolej na pokazanie się światu, zwyczajnie opuścił namiot, kierując się swoim tempem w obranym już podczas spoglądania na mapę kierunku. Nie było potrzeby sprawdzania sprzętu. Ostatnim razem działał, teraz też zadziała.

Hmm...wszyscy wyglądają na zdolnych magów. Wiedzą co tu robią i wiedzą co robić. A on? Pierwszy raz dołączył do tego typu przedsięwzięcia. Co nie oznaczało, że jest gorszy, o nie. Będzie się on starał z całych sił by nie wypaść źle przed wszystkimi. Musi pokazać, że potęga Thu'um nie ma sobie równych!
Spojrzał na swoich przeciwników. Dwójka członków Fairy Tail, jeden z bodajże farbowanymi zielonymi włosami, choć kto wie, może to jakaś zmienna jego magii? Drugi był to dziwny młodzieniec, chcący jakby mocno coś ukryć. Wyglądał prawdę mówiąc na szczyla, ale jak to się mówi pozory mylą. Dalej mamy członka Violet Pegasusa. Ten wyglądał prawdę mówiąc...groźnie? Niby nic groźnego na niego wskazywało i właśnie w tym był problem. Wydawał się bezbronny. Jakby był dość słabym magiem.
I to właśnie niepokoiło go. Musiał ukrywać coś, być może był to spory potencjał, albo coś w rodzaju tajnej broni, kto wie...
Ostatnim zawodnikiem był dość mroczny jegomość, który najwyraźniej nie przepadał za swoimi przeciwnikami. Wydawał się dość podłym facetem, który dociera do celu po trupach. Heh...zobaczymy.
Kyle podszedł do mapy, przyglądając się jej przez chwilę. Kiedy już wiedział gdzie się udać uśmiechnął się, a następnie ruszył w stronę wyjścia, zapalając sobie papierosa po drodze(tak! To zapałka!). Zatrzymał się jeszcze przy wejściu i obejrzał się za siebie. W namiocie już nikogo nie było. Był ostatni, ale nie oznacza to że był gorszy. No trudno...czas przeżyć kolejną, niezapomnianą przygodę!

Spacery po lesie są miłe, pozwalają odpocząć jak i dają możliwość w spokoju rozmyślać nad wieloma rożnymi sprawami. Nie zwraca się wtedy zbytnio uwagi na otaczające nas rzeczy, nasze reakcje bywają opóźnione, gdyż często myślami jesteśmy gdzieś indziej. Tak jest zazwyczaj, gdy jest się w zwykłym lesie, a nie w takim w jakim znalazł się mag błyskawic. Była to arena podczas której mogło dość do starcia z czterema różnymi osobami, którym sztuka magiczna nie jest obca. Dlatego Sam już na wstępie porzucił myśli o relaksacyjnym spacerze, a o skupieniu jak i wykorzystaniu swoich zmysłów na 100%, a może nawet na więcej, jeśli w jakiś sposób jest to możliwe. Przeszedł już kawałek jak i zaobserwował wokół siebie niemało, postanowił jednak ruszyć dalej w danym przez siebie kierunku. Również podczas tego marszu zielonowłosy obserwuje okolice jak i próbuje wychwycić jakieś nietypowe dźwięki, co będzie miało szansę uznać za coś ciekawego lub zagrażającego jemu samemu, które wymuszą na nim zrobienie uniki w bok. Członek FT stara się przejść w ten sposób wyznaczoną wcześniej sobie samemu odległość, aby dość do miejsca i tam się zatrzymać.

Tora był zadowolony. W chwili obecnej nie mógł za wiele zrobić, ale jednocześnie... miał też wiele możliwości. Wytrawny strateg czeka na odpowiedni moment, by ukazać swój kunszt, wytrawny łowca, wyszukuje wpierw najsłabszej zwierzyny lub czeka, aż ta zmęczy się jakimś zadaniem. Tak obecnie działał też Byakuton. Ostrożnie, bez pośpiechu, doglądając odpowiedniej okazji do działania. Mógł tylko... pozwolić wydarzeniom trwać swoim torem, tak długo, aż nie będzie miał odpowiedniej okazji do wkroczenia na scenę. Ostatecznie... miał jeszcze czwórkę konkurentów. Tajemniczego maga, rzekomo oskarżanego o bycie w nielegalnej gildii, którego ciało pokryte było wieloma ranami, zielonowłosego wróżka, którego kojarzył jeszcze, gdy był członkiem Fairy Tail, acz nigdy nie udało im się jakoś wcześniej nawiązać jakiegoś kontaktu, elegancko odzianego blondyna, o którym za wiele nie wiedział oraz... Alezję Gergovię, kobietę, która zastąpiła Takano Aio na stanowisku mistrzyni Fairy Tail. Zdecydowanie... zapowiadały się ciekawe zawody i Tora nie mógł aż się doczekać, gdy wreszcie zacznie się coś dziać. Mimo wszystko... miał jeszcze trochę do zrobienia.

Inu miała problem. A nawet dwa. Które znała. Samael. Torashiro. Dwóch Wróżków. Tora niby już nie był w gildii. I co z tego? Nie znała powodów, ale gdyby to było coś podłego, raczej wiadomość do niej by dotarła. Tak więc obaj należeli do jednego "stada". Niestety, nie ułatwiało to walki. W tym wypadku wręcz przeciwnie. Prędzej czy później będzie musiała na któregoś trafić. No, chyba, że sama wcześniej odpadnie. Ale jeśli nie, oznacza to bratobójczą walkę. No nic. Grunt, żeby cała trójka przetrwała jak najdłużej. Przegranej z nimi nie będzie mieć sobie za złe. Jak mawiał Mistrz Alv-Gon Jinn: "Zawsze znajdzie się większa ryba", co nie?...
Wciąż znajdowała się w środowisku, które wybrała. Teraz trzeba było ruszyć z miejsca i... no właśnie. Rozpocząć polowanie. Mózg sam z siebie załączył jej soundtracka, czy tego chciała, czy nie...

Spoiler:

Różnica była tylko taka, że sposób jej przemieszczania od teraz miał być mało proudly. Przynajmniej na razie. Stwierdziła, że nie będzie zmieniać środowiska, jeśli to nie będzie konieczne. Stopę na suchym, stabilnym gruncie będzie stawiać tylko wtedy, kiedy obecny obszar środowiska będzie się kończył, a do następnego będzie miała przerwę i nie będzie miała wyboru innego jak wynurzenie się na chwilę ze swojej kryjówki, ostrożne przetuptanie kawałek i ponowne danie nura w zieloną toń. Ta zmiana oraz potrzeba wychylenia się raz na jakiś czas chyba były najbardziej krytycznymi momentami. W razie spowodowania nadmiaru dźwięków, zamiera na chwilę i skupia się na otoczeniu, czy odczuwa obce bodźce (um. sokolooctwo, pół psiego węchu i pół kociego słuchu). Jeśli jest chwilę cisza i spokój, przemieszcza się dalej. Co poza tym? Kiedy tylko może i ma możliwość, patrzy na suchy, stabilny grunt, czy są ślady stóp (czy w ogóle wędrówki). Jeśli trawa jest powyżej najwyższego punktu, w którym znajduje się stopa w momencie robienia kroku, Inu będzie widzieć tylko wytorowaną drogę źdźbeł trawy. Może iść wówczas w jednym, bądź drugim kierunku (50% szans, że pójdzie tropem "ofiary" a nie w przeciwną). Natomiast jeśli trawa jest niższa, dzięki dynamice ludzkiego chodu będzie widziała, z której strony i w którą ów osobnik poszedł. "Podróżuje" oczywiście za osobą, której trop znalazła. Oczywiście to samo, jeśli znajdzie odciski stóp na zwykłym piasku, czy innym plastycznym podłożu. Non stop też skanuje teren Traseologią [PWM], w poszukiwaniu śladów, jakie mogła zostawić konkurencja. Jeśli odkryje obecność Tory lub Samaela, zmienia kierunek, starając się jednocześnie pozostać dla nich niezauważona. Poruszać się woli powoli, metodycznie, sprawdzając bezpieczeństwo okolicy, niż lecenie "na łeb na szyję"...

Wszystko wydawało się takie spokojne, że aż za bardzo. Rō na chwilę przystanął, po czym zaczął rozglądać się dookoła. Mógł zostać już zauważonym przez innych, choć jedyne "realne" zagrożenie stanowiła mistrzyni Fairy Tail. Takiej pozycji nie otrzymuje się od tak i chociaż w tych legalnych gildiach dokonuje się wyboru na podstawach zgoła innych, niż chociażby w jego gildii. Knowaniami i układami oraz zajebanym krwią statkiem, jeżeli ktoś odważy się sprzeciwić ogólnie panującemu porządkowi. W gildiach typu Fairy Tail siła liczyła się w mniejszym stopniu, a bardziej w grę wchodziły emocje. I właśnie dlatego Black nie przypasowałby do gildii, w której pierwszoplanową rolę grają uczucia, a dopiero później przychodzi siła i chłodna kalkulacja. No nic, trzeba było jakoś zacząć. Albo jesteś drapieżnikiem, albo zwierzyną.

No i w końcu dotarł. Ostatni, no ale w końcu się mówi, że ostatni będą pierwszymi. A Kyle chciałby być pierwszy czyż nie?
Tak więc...co teraz? Na pewno szybkie rozglądanie się za jakimiś śladami. Jeżeli znalazł jakiekolwiek to próbuje zapamiętać je. Szuka także jakiejś stosownej kryjówki. Tak...w razie czego. Ma dość mocnych przeciwników do pokonania, więc musi znaleźć jakiś sposób, by zwiększyć swoje szanse, coś co pozwoli mu na zdobyciu minimalnej przewagi.
Po chwili zastanowienia uśmiechnął się. Już wiedział co robić. Wspiął się na jedno z drzew, na tyle ile potrafił do góry, po czym spojrzał w stronę gdzie był wodospad. Następnie skupił się na głosie Torashiro, wziął głęboki wdech i cisnął jego głosem jak najdalej przed siebie, krzycząc najgłośniej jak potrafił(PWM- Powtarzanie głosów, Ciśnięcie głosem, i głośność krzyczenia 2x).
- CI KTÓRZY NIE BOJĄ SIĘ PORAŻKI NIECH ZMIERZĄ SIĘ ZE MNĄ PRZY WODOSPADZIE!
Zaraz po tym zszedł z drzewa i ruszył ostrożnym, choć nie wolnym krokiem w swoją stronę, skupiając się na żądzy walki i krwi przeciwników(Zmysł Walki).

Samael usłyszał krzyk, jednak nie na tyle wyraźne aby zrozumieć dokładnie o co chodzi, jednak słyszał słowo "wodospad". Może ktoś z pozostałej czwórki zawodników liczył na uczciwi pojedynek jeden na jednego, bądź postanowił sprawdzić, czy ktoś oprócz niego nie chciał się bawić w te podchody. Istniała także szansa, że to wszystko był jakąś pułapką mającą na celu wyciągnięcie kogoś z ukrycia, wyciągnięciu na otwarty teren, a następnie zaatakowanie z zaskoczenia. Możliwości było jeszcze więcej, jednak te trzy jako pierwsze przyszły Wróżkowi do głowy, jak było na prawdę, mógł jedynie zgadywać. Albo iść samemu i przekonać się na własnej skórze co tak naprawdę chce osoba z której ust padło takie, a nie inne słowo. Mag błyskawic zauważył przy tych przemyśleniach, że teren w którym obecnie znajdował się zaczął się różnić od tego w którym był nie tak dawno. No może nie sam teren na tej arenie, nadal znajdował się obiema nogami twardo na ziemi jak i jak dla niego miała takie same właściwości. Zmieniała się za to roślinność, chociaż w tym nie jest w sumie nic dziwnego, w lesie nie znajdziesz raczej dwóch tak samo wyglądających drzew. A to będą miały inny kolor, a to różna wysokość gałęzi jak i ich liczba, jak i również one same podobnie jak ludzie różnią się rozmiarem, czy to wysokością, czy to grubością. Teraz na dodatek zielonowłosemu zaczęło się wydawać, że ich samych jak i rosnących gdzieniegdzie krzewów jest jakby trochę więcej, jednak to oczywiście może się wydawać. Czy tak było czy nie, taką odpowiedź mag mógłby uzyskać, gdyby liczył każdą napotkaną czy miniętą roślinę, a tak nie było. W sumie to nawet niecodzienny kolor jego włosów w takim terenie jakim był ten las jak i sama arena może okazać się przydatny. Pewny kamuflaż głowy, może nie z każdej odległości, za to prawdopodobnie z sporej istniała szansa na zlanie się z okolicą. Teraz nie miał raczej zbytnio czasu na jakieś większe rozmyślania na temat usłyszanego dźwięku czy w sprawie swoich włosów. Wyciągną ręce z kieszeni, na których miał założone metalowe rękawice z ćwiekami i które teraz miały szansę po raz pierwszy od znalezienia się tutaj okazać pomocne. Widział obecnie swojego przeciwnika, zapewne i on widział jego, choć mógł się mylić to i tak zabawa w chowanego dla Samaela zakończyła się, może po wszystkim zostanie wznowiona. Tego nikt nie wiedział, więc mag błyskawic śmiałym krokiem ruszył w stronę postaci, która znajdowała się w pewnej odległości od niego. Inny uczestnik na tej arenie ruszy w jakiś kierunku ? Członek FT rusza za nim przyśpieszając znacznie tempo swojego przemieszczania się.  Gdy odległość między nim, a tą osobą zmniejszy się tak do ok. 1/4 początkowego dystansu, wtedy do głosu dochodzi magia, a dokładnie zaklęcie A Raimei. Gdy jednak, jego przeciwnik szybciej ruszy i będzie starał się zwiększyć odległość lub zgubić Sama wśród znajdującej się wszędzie roślinności, wtedy aktywuje je znacznie szybciej to zaklęcie niż początkowo zakładał. Zmniejszyć dystans pozwalając na walkę na wręcz, nie zgubić celu jak i nie trafić w jakieś po drodze drzewo, a jeśli nawet jakieś znajdzie się po drodze, użyć je do ewentualnej zmiany kierunku czy odbicia się. Plan prosty pozwalający na zadanie uderzeń przy pomocy dłoni zaciśniętych w pięści jak i łokci, czyli ogólnie przy pomocy górnych kończyn. Na sam początek w stronę innego zawodnika poleci uderzenie prawą ręką, a następnie tuż po niej lewy sierpowy. Szybko zostanie do tego dodane uderzenie prawym łokciem oraz dwukrotnie prawą pięścią, a jak tylko ta ręka cofnie się, w ruch pójdzie lewy prosty. Jeśli będzie jeszcze taka możliwość Samael dodaje lewy łokieć w głowę, po czym naprzemiennie kilkukrotnie atakuje pięściami zaczynając od tej po której leży jego serce.