DU JU ŁONA FAJT!?

Czasami bywa tak, że wypada zwyczajnie zignorować jakieś większe wydarzenia i zająć się monotonnym nic nie robieniem, albo robieniem rutynowych rzeczy. Nic się nie działo, nie dla niego. Praktycznie mógłby stać w miejscu i chyba w sumie to zrobi. Wszak może poczekać aż reszta się wybije, potknie, czy nie wiadomo jakim cudem zostaną usunięci z egzystencji. Grunt, że mniej rywali do walki i można pozagarniać PDki. Więc plan wtedy byłby może taki, że gdyby oni sobie zostali w jakiejś stazie, to może po prostu pokonać ich, póki nic nie robią, zgarnąć doświadczenie i zdobyć skarb! Tak, brzmi jak piękny, genialny w swej prostocie plan. Czas go wykonać!

Whoa, sytuacja była dziwna. Jakby od dobrych kilku sekund(miesięcy) nie robił nic oprócz stania i czucia obolałego ciała. Otrząsnął się z tej stazy, próbując zorientować co się dzieje. Spojrzał na swojego przeciwnika, który stał nieruchomo blisko niego. Postanowił zdjąć, w końcu był przeciwnikiem.
- Jol! - Krzyknął w twarz Samaela, powodując zapłonięcie jego gałek ocznych. Następnie wyskoczyłby, kopiąc go w twarz z pół obrotu, potem dobiegając do niego i wykonując serie kopnięć w czułe miejsca, tak by się nie poparzyć, a by spowodować spory ból, lub śmierć od spalenia mózgu ofiary, przez oczy.

Nic nie robisz, stoisz jak kołek, płonie ci ubranie, masz poparzenia pierwszego stopnia, a ty nadal stoisz i nic nie robisz. Zielonowłosy postanowił otrząsnąć się z tego zamyślenia, szoku, czy co tam tak naprawdę z nim było, aby powstrzymać dalsze palenie się jak i nie pozwolić przeciwnikowi do kolejnego ataku. Bo ten widocznie szykował się do zrobienia czegoś, co dla Sama prawdopodobnie nie miało być czymś przyjemnym. Jego plan jest prosty, odpalić ja najszybciej tylko się da Raimei, robiąc jednocześnie unik w bok przed atakiem i zrzucając z siebie płonący płaszcz, blokować ciosy kończynami przeciwnika, jeśli wyprowadzi jakiś. Oczywiście unik nie będzie polegał tylko i wyłącznie na przemieszczeniu się w bok, mag błyskawic korzystając z obecnie posiadanej prędkości zamierza przy pomocy kilku prostych jednak bardzo szybkich okrążyć przeciwnika. Chcą znaleźć się za jego plecami i złapać go od tej strony za górną część ubioru, prawa ręka u góry, lewa natomiast na dole. Dzięki trzymaniu go w tym miejscu i byciu gotowym zatrzymania przeciwnika ewentualnego obracania się, ma szansę nie pozwolić mu zaatakować siebie.

Ogień, który pojawił się wcześniej na jego ciele został powstrzymany, chociaż nie udało się doprowadzić do braku obrażeń spowodowanych przez ten żywioł. Podczas trwania do tej pory tego pojedynku dwóch osób o nadzwyczajnych zdolnościach, Liściastowłosy zdążył co nieco dowiedzieć się o drugiej osobie. Jego stylu walki, tego na czym może polegać jego magia, jak i to jakie są słabe strony, które udało mu się do tej pory dostrzec. A słabe strony ma podobno każda magia, tak przynajmniej dawno temu podczas nauki opanowania własnej mówiła mu jego mistrzyni w sierocińcu. Nie miał na sobie swojego ciemnego płaszcza, miał całą rękę poparzoną, jednak na szczęśnie nie było ono poważne, mógł nią poruszać jak i zrewanżować przeciwnikowi za to co zrobił. A miał w obecnej sytuacji w jakiej znalazł się Zielonowłosy sporo możliwości, aby tego dokonać. Udało mu się przy pomocy własnego zaklęcia uniknąć kolejnego ataku jak i znalazł się w bardzo krótkim czasie za nim, co postanowił od razu wykorzystać. Miał ręce już odpowiednio ułożone, dlatego odpala Kaminari Hebi, potężny piorun w plecy przeciwnika w najkrótszym czasie w jakim mógł to zrobić. Widział, że przez to jak i wcześniej użyte zaklęcia jego magiczna moc zostanie mocno uszczuplona, jednak chciał dzięki temu spróbować jak najszybciej wyeliminować jednego przeciwnika, aby móc skupić się na ewentualnym następnym.  Jeśli samo "ugryzienie węża" nie wystarczy, wtedy Sam zamierza podbiec do  niego, oczywiście gdyby zaszła taka potrzeba. W tak bliskim dystansie do jakiego zamierzał doprowadzić jak i z potężnym przyśpieszeniem każdego wyprowadzanego przez niego ciosu, zamierzał zakończy ten pojedynek magów. Na start zostanie wyprowadzone silne uderzenie zdrową lewą ręką w tors przeciwnika, po którym od razu wystartuje prawy sierpowy w szczękę. W potrzeby dalszego okładania oponenta, zostanie wyprowadzone cios lewym kolanem w bok, ponownie wyruszy lewy prosty, tym razem w twarz, a na samym końcu kopnięcie z półobrotu z wyskoku dodatkowo, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Wyszło? Wyszło. Jeszcze żył, nawet był w jednym kawałku i było ładnie. Było pięknie. Więc czemu miałby nie kontynuować wspaniałości swojej egzystencji na tychże zawodach? Nic mu nie groziło (chyba), więc pozostało być uważnym i dalej w radości egzystować na tym turnieju. A w końcu jeszcze nikt nie odpadł. Więc... trzeba było uważać, by ktoś nagle nie pieprznął w niego jakimś pociskiem. On tu był od mordowania laserem. A nie od bycia mordowanym jakimś postrzałem, prawda?

Nie do końca dzień układał się po jej myśli. Znaczy, w momencie pierwszego pojedynku żałowała, że to nie ona trafiła na przeciwnika. W dalszej części... hmmm... Powiedzmy, że nie do końca było tak, jakby sobie tego chciała. Czuła potrzebę rozmowy, wypytania o okolicę, artefakt, przeciwników, ale, psia kość, nie było kogo...

- Heh. Wygląda na to, że na arenie zostały same Wróżki... - powiedziała Alezja tonem osoby pogodzonej z losem - Trudno, rozwiążemy to między sobą... - spojrzała na Torę - Może cofnijmy się do drzewa i tam spotkamy się z Samem, co?... - po czym wydarła się w eter - SAAAAAAAAAAAAAAAAM! SZUKAJ GADAJĄCEGO DRZEWA Z NIEBIESKIMI PATRZAŁKAMI! TORA I JA TAM BĘDZIEMY!...
Po czym odwróciła się plecami do Tory. Po cichu liczyła, że nie dostanie "brutusa" w plery. No i wróciła się do drzewa, o ile to było jej dane. Gdy była już na miejscu, odwróciła się twarzą do kompana...
- Zapewne rozwiązanie sprawy przez "papier-kamień-nożyce" odpada... - zaśmiała się - W razie jakbym przegrała, nie rozpowiadajcie jaką techniką mnie załatwiliście. Po co ułatwiać innym... - mrugnęła w stronę Tory...

Stanęła sobie rozluźniona, lewą nogę lekko wyprowadzając do przodu. Zapewne Sam jeszcze nie dotarł, więc póki co taktyka tylko na Torę. Miała kilka pomysłów, jak go zgarnąć prawdopodobnie na "1 hit" ale nie chciała tego. Co to by był za fun. Żaden...
- Dobra, to lecim na Szczecin, jak to w jednej książce fantasy było. RADŁO... - ostatnie słowo brzmiało niczym szczeknięcie rozkazu. Nie potrzebowała mówić zaklęć na głos ale i tak miała problem z nieuzasadnionym podniesieniem ręki na chłopaków. Tak czy inaczej, Radło powinno zostać przywołane, a wokół Tory powinno wyrosnąć niewielkie pole pszenicy. Jeśli tak się stało, Alezja naciera na "Tygryska", by po dotarciu podciąć mu nogi, przycisnąć kolanem do ziemi i przyłożyć do gardła ostrze falkaty. Tępym końcem...

/Jakby co, to (przynajmniej) jeden z mych oponentów ma nieobecność, a mi się z odpisem nie spieszy ;) ...

Wygrał ten pojedynek, pokonał jednego z konkurentów jednak nie było to proste, stracił większość swojej mocy, a jego prawa ręka odniosła obrażenia. Dlatego postanowił właśnie z nią coś zrobić niezależnie od tego tego czy usłyszy głos Mistrzyni gildii do której należał. Pamiętając mniej więcej mapkę terenu na której trwały te zawody, w których została tylko trójka z jednej gildii, ruszył w kierunku najbliższej znajdującej się niego małej rzeczki. Dochodząc do niej zdjął z siebie tą jeszcze swoją biała koszulę, którą następnie włożył do wody zdrową ręką, aby po tym obwiązać tym kawałkiem ubrania swoją poparzoną górną kończynę. Może zimna woda płynąca w tym lesie przyniesie ulgę, na co Zielonowłosy liczył, zmniejszając ból po poparzeniu. Nad takim strumieniem zamierza przez pewien czas Sam odpocząć, niech zmęczenie go opuści, może nawet w tym miejscu siedząc na ziemi zregeneruje część swoich sił, kto wie. Takie siedzenie pozwoli mu na przemyślenie w spokoju następnego ruchu, jaki powinien wykonać, aby wszystko od teraz potoczyło się po jego myśli.

Tora, gdy tylko dowiedział się, że zostały same wróżki odskoczył od Alezji, następnie się odwracając, chcąc widzieć obecną mistrzynię wróżek. Szczęśliwie, jeszcze nie planowała walczyć, więc z lekkim uśmiechem ruszył do przodu, a na propozycję Alezji postał... pomyślał i z szczerym uśmiechem uderzył prawą pięścią w otwartą, lewą dłoń.
-W sumie... czemu nie? Papier... kamień... nożyce... - rzekł z uśmiechem, na koniec delikatnie uderzając pięścią w dłoń, by na samym końcu... pokazać swój symbol do Alv, pod warunkiem, że ona także by dołączyła do decydowania o losach DJŁF tylko i wyłącznie na podstawie prostej, dziecinnej gry. Gdyby jednak po tym zaatakowała go Radłem, to Tora... stawia przed sobą Ścianę (C) i biegnie do tyłu przywołując Miecz (D), by przy jego pomocy ścinać zboże, cały czas starając się opuścić pole pszenicy, jednocześnie starając się, by ściana sama nie wychodziła ponad pole zboża, a ewentualny nadmiar (bo więcej niż 2 metry sięgać nie musi, a co dopiero jeśli chodzi o grubość) poszłoby w szerokość, ograniczając grubość o połowę.. Może i on nic w tym nie widział, może Alv w tym widziała, ale jego ściana to nie on. Chyba. Nieważne. Gdyby dostrzegł Alv za sobą, stworzyłby Twór (D), jako niewielki blok przed jej nogami, by się o niego potknęła, ewentualnie użyłby Nici (D), by tak samo, unieruchomić jej nogi. Gdyby ją unieruchomił, to w sumie... mógłby czekać na swoją turę ataku, gdyby nie uruchomił, spieprzałby dalej, ewentualnie próbując ją unieruchomić lub stawiając kolejną ścianę za sobą, byle tylko opuścić pole zboża.

Co tu mówić. Rozegrał się tu dość interesujący, a co najważniejsze zaciekły, pięcioturowy pojedynek. Każda kolejna runda była rundą pełną stresu i zwiększającego się zdenerwowania. Myśleli podobnie, więc tak naprawdę... trzeba było przechytrzyć samego siebie. I tylko pytania. Kto kogo bardziej przechytrzył. Tora Alv, czy może... Alv samą siebie? A może to Tora, przechytrzając sam siebie, jednocześnie przechytrzył Alv? W sumie, nie było to istotne. Na pożegnanie z Alezją tylko delikatnie się uśmiechnął, skinieniem głowy wyrażając szacunek do niedawno odbytego pojedynku.
-Gratuluję. Bawcie się dobrze, chłopaki... - rzuciła mistrzyni FT zanim zniknęła z areny.
-Będziemy. - odpowiedział już samemu powietrzu Tora, wciąż z uśmiechem na ustach, po czym obrócił się w stronę, w którą zmierzali. Na wschód. Wziął głęboki oddech, ale zanim to zrobił podszedł do drzewa, pod którym jeszcze powiedział, po krótkim namyśle -Walka jedna była, gdy szumiał cicho las. Czy pokazałem ci, żem as? - odczekując chwilkę, po czym udał się na wschód, starając się zachować w miarę cicho, bardziej przemykając się między krzewami i drzewami, wypatrując ostatniego pozostałego na polu bitwy wróżka. Ostatnia walka zbliżała się wielkimi krokami.

Zielonowłosy szybko się dowiedział, że na arenie pozostała już tylko dwójka Wróżków, on i Torashiro. Alv, znaczy się Mistrz został pokonany przez tego drugiego, jak wyglądał ich pojedynek tego nie wiedział przeczuwał jednak, że odbył się na nietypowych zasadach. Tak był, jest i będzie w tej zgrai magów, co pewnie nic i nikt nie zmieni. Teraz zbliżała się finałowa walka dwóch facetów, a skoro miała być ona ostatnią, trzeba było się do niej odpowiednio przygotować. Sam postanowił dalej odpocząć w miejscu w którym obecnie się znajdował, licząc na to, że zmęczenie po poprzedniej potyczce zniknie jak i poparzona ręka będzie mniej dokuczała. Siedzenie na ziemi przy wolno przy wolno płynącym strumyku w lesie, ciekawa forma wypoczynku. Chyba nawet gdzieś czytał w jakieś gazecie, czy słyszał coś o niby uzdrawiających możliwościach takich miejsc, czy to była prawda, tego nie wiedział. Jednak nic nie stało na przeszkodzie, aby sprawdzić tą informacje. Co pewien czas przyglądał się swojemu zrobionemu na szybko z koszuli opatrunku na poparzenie, czy dobrze leży jak i czy nie przeszkadza w poruszaniu tą kończyną. Nie wiedział w jakim stanie znajdował się drugi Wróżek, dlatego sam chciał doprowadzić się do najlepszego w jakim po tym wszystkim co przeszedł na tym turnieju doprowadzić. Również co pewien czas rozglądał się jak i nasłuchiwał przy pomocy swoich zmysłów, nie chciał wyjść na zaskoczonego Liściastowłosy, że nie spodziewał się spotkania.