Sklep Magiczny

- Całość, 84 tysiące. Sprzączka - 39 - powiedziała ciemnowłosa, spoglądając na Gumisia, aby chwilę później chwycić też czerwoną płachtę i pociągnąć za nią, ukazując kolejne drzwi z pełnym imieniem oraz nazwiskiem Hana. Dlatego też po dokonaniu odpowiednich opłat - jeśli korzystasz ze zniżki to jest to 100k+26/56k - pozwalając członkowi GH skorzystać z jego drzwi. Tam zastał trójkątne pomieszczenie, jednak nie było tutaj żadnych luster. Drzwi za nim zniknęły, a przejście po prawej przypominało stylistycznie rzymskie koloseum, w których znajdywało się jedno wyjście. Po drugiej stronie znajdywała się zupełnie czarna ściana, pośrodku której znajdywał się czarny tunelik, a na jego końcu tliły się płomienie i bił stamtąd żar. Przy obu przejściach znajdywała się kartka z opisem Sacred Relict oraz jego możliwościami. Decyzja należała teraz do Hana, z którym przedmiotem opuści to miejsce.

No, teraz cena była dużo lepsza. Łącznie z paskiem więc Gumiś rzucił sklepikarce odliczoną ilość pieniędzy i kupon zniżkowy a następnie wszedł odebrać swoją życiową nagrodę. Spojrzał na to jakie SR były dostępne dla niego i mimo że strasznie ciągnęło go do tego po prawej to postanowił skręcić w lewo. Jak to mawiali ludzie od wieków, YOLO nie? Dlatego Gumiś postanowił zaryzykować i wziąć tego co chciał. Gdy przeszedł na drugą stronę a na jego ramionach pojawiły się tatuaże, mróknął coś zadowolony a następnie wyszedł ze sklepu magicznego kierując się w sobie znanym kierunku

[z/t]

Śledziła? Nie, skąd. Niestety nie miała czasu na tak "finezyjne" sposoby szukania kogoś, kto nie chce być znaleziony, by przypadkiem spotkać go w sklepie. Na jej ustach błądził dziwny uśmieszek.
Gdy stanęła przed lustrami i wczytała się w szczegóły musiała przyznać, że wybór był ciężki. Było to niemal jak decydowanie o własnej przyszłości, a to z reguły było trudne. Po długim namyśle postanowiła jednak sięgnąć po wstęgi. Zdecydowanie bardziej pasowały do tego, co planowała. Gdy przeszła na drugą stronę, a na nadgarstkach pojawiły się wstążki, po prostu wyszła ze sklepu, nie patrząc na nikogo.

[z/t]

Podróż przebiegała nad wyraz spokojnie. Pomimo pewnych, problematycznych sytuacji na dworcu, wybrał się do Clover dorożką, przez co znalazł się tu w dość późnych porach. Przynajmniej nie musiał obawiać się, że sklep będzie oblegany przez masy gapiów i potencjalnych fanów dziewczynki o niebieskich włosach. Westchnął, a na samą myśl aż ciarki go przeszły. Wszedł do pomieszczenia, ostrożnie kierując swoje kroki do lady, aby poinformować jakoś osóbki o tym, że znalazł się w środku. - Dzień dobry, chciałbym dowiedzieć się, czy istnieje sposób, abym przerobił ten przedmiot na dwie niewielkie broszki z nim w środku. Broszki byłyby ze sobą połączone, a patrząc się przez jedną, można by dostrzec obraz, który zarejestrowałby kamień w drugiej. Oczywiście wszystko za sprawą niewielkiej ilości mocy magicznej - powiedział nastolatek, dzieląc się z panem/panią sprzedawcą informacjami względem przedmiotu. Nie miał pojęcia, czy mógłby to załatwić własnoręcznie, czy jednak przyjdzie mu zapłacić za to krocie, jednak kto wie. Zawsze to jakieś nowe doświadczenie.

MG:

Niebieskowłosy ujrzał jak tylko wszedł do tego budynku po drugiej stronie lady właściciela. Człowieka ubranego w różowe kimono w białe misie, włosami stojącymi w praktycznie każdym możliwym kierunku z mocno podkrążonymi oczami. Co chwilę ziewając i przymykając na kilkanaście sekund oczy próbował z pewnymi problemami utrzymać równowagę i prowadzić sklep. Sprzedawca spojrzał się, a przynajmniej starał się to zrobić na Sorę, oraz na przekazany mu przedmiot, po czym wziął kulkę w lewą rękę, którą następnie wyprostował przed siebie. Zrobił to tak, że o mało nie uderzył swoją dłonią w głowę klienta, którego przedmiot teraz badał, a przynajmniej próbował to zrobić.
- Można to zrobić... Będzie to kosztowało, jednak można zrobić... Chcesz widzieć tylko jeden obraz z dane chwili, gdy tego używasz, czy może kilka lub kilkanaście sekund ? To drugie ciekawsze, jednak znacznie droższe i w zapłacie i w zużywanej mocy magicznej... - powiedział mężczyzna w kimono po czym zrobił z trudnościami o mało nie wywracając się 3 kroki w tył. Po ostatnim kroku uderzył dosyć solidnie w ścianę stojąca za nim po czym pochylił głowę na dół i zasnął. A tak przynajmniej mógł stwierdzić Niebieskowłosy słysząc dochodzący do niego dźwięk chrapania. Sprzedawca jednak w dalszym ciągu miał skierowaną przed siebie swoją lewą ręką i trzymał w niej przedmiot od klienta.

Sklep zdawał się opustoszały, przez co niebieskowłosy musiał stwierdzić jedną, prostą rzecz - oczekiwał czegoś innego. Spodziewał się, że miejsce będzie bardziej ruchliwe, jednak ostatnimi czasy najwyraźniej wszystko wyglądało inaczej. Westchnął tylko, nerwowo odsuwając się przed prawie-że-atakiem na jego osobę. Słuchał uważnie tego, co sprzedawca miał do powiedzenia. Mimo wszystko - postanowił wziąć sprawy w swoje ręce, coby nie przeszkadzać sprzedawcy. Sięgnął ostrożnie łapką po broszkę i przeskanował najbliższą okolicę za pomocą swojego zaklęcia. Wszystko miało na celu rozeznanie się w budowie tego miejsca i rozkładzie pomieszczeń. Wszystko też po to, aby wrócić w końcu uwagą do pana sprzedawcy. - Dałoby się oszczędzić nieco, gdybym zdobył odpowiednie przedmioty potrzebne do przeróbki, albo... pomógł przy jej wykonaniu? Poza tym... ile to by kosztowało? I ile kosztowałoby przerobienie tego na nadajnik i odbiornik w takich broszkach. Jedna potrafiłaby pokazać przybliżoną lokalizację osoby mającej drugą broszkę - dopowiedział jeszcze karzełek, czekając na odpowiedzi i szukając wzrokiem i umysłem potrzebnych przedmiotów.

MG:

Tak więc Sora odebrał z ręki sprzedawcy ten przedmiot z którym przybył do tego miejsca, po czym rozpoczął działanie. Młodemu magowi zajęło dłuższą chwilę, nawet ze swoim zdolnościami,  przeskanowanie najbliższej okolicy w celu rozeznania się w budowie tego budynku jak i rozkładnie pomieszczeń. Niebieskowłosy niektórych z nich nie mógł przejrzeć, jakby coś zbadanie jej uniemożliwiało, podobnie jak samo skanowanie nie należało do najlepszych, jakie wykonał w swoim życiu czarodziej. Tak jakby wszystko zostało utrudnione jak i zablokowane, aby dowiedzenie się niektórych rzeczy na temat tego sklepy nie był możliwy bez pomocy właściciela. On sam natomiast podniósł głowę, otworzył oczy, rozejrzał się po okolicy po czym zapewne jakimś magicznym sposobem przedmiot Sory nie był już u niego w ręce. Pojawił się on nagle na ladzie oddzielającej go od sprzedawcy, kulka leżała sobie spokojnie tak, że  linia dzieląca kolory przebiegała prostopadle do samego blatu. Mężczyzna natomiast sięgnął po coś pod ladę prawą ręką, po czym wyciągnął z tamtą zwykłą, jednak wyglądającą na porządnie naostrzoną siekierę. Wziął porządny zamach po czym uderzył nią w kulkę znajdującą się przed nim, powodując tym samym dużą ilość światła. Tak dużą, że nie można było patrzeć w tym kierunku, tak więc Niebieskowłosy odruchowo zamknął oczy. Gdy je otworzy, na blacie znajdowały się 2 półki poprzedniego przedmiotu, jedna cała czarna, druga cała biała.
-  Gotowe... Należy się 50.000 ... Jakieś jeszcze pytania ? - powiedział mężczyzna, ziewając porządnie co każde zdanie oraz kładąc sobie siekierę na prawy bar, oczywiście nie ostrą stroną.

...nie sądził, że tak to się potoczy. Nie miał pojęcia, że niektórzy ludzie potrafią odnosić się do innych taką impertynencką postawą, która na dodatek stawiała go teraz przed faktem dokonanym. Zupełnie tak, jakby nagle został pozbawiony wyboru, a jakakolwiek siła decyzyjna nie leżała w jego rękach. - Z pewnością wykonanie nie było taktowne, a cena przedmiotu, czy też tej prostej obróbki jest za droga. Nieakuratna do włożonej pracy - spróbował powiedzieć to na tyle spokojnie, na ile tylko potrafił. Przerzucił wzrok z jednej połówki na drugą, zastanawiając się, czy ten wysiłek byłby warty chociaż sto klejnotów. Niezbyt widziało mu się przepłacać po kilkaset kroć za podarunek. Nawet jeśli miał on zostać wręczony dla szczególnej osoby. Poza tym nie podobało mu się podejście sprzedawcy, przez co przygryzł jedynie wargę. - Aktualnie wolałbym sprzedać ten przedmiot. Zwłaszcza, że nie raczył pan nawet poinformować o jego właściwościach, a podzielić coś na pół potrafi każdy samodzielnie - dodał, stwierdzając, że wiedza potrzebna do krojenia była ogólnie dostępna, a za taką fuszerkę nie było co płacić. Więcej korzyści będzie jeśli zyska fundusze, aniżeli z tego, że dostałby lipny, przereklamowany i zdecydowanie nieopłacalny przedmiot, który spokojnie przy obróbce nabyłby za góra kilka tysięcy klejnotów.

MG:

Sprzedawca po słowach Wróżka przestał wyglądać na takiego, kto przed paroma chwilami podczas nieobecności klientów smacznie sobie spał. Teraz miał on oczy szeroko otwarte, wyraz jego twarzy również się zmienił, w ruch poszła również siekiera, która została oparta z impetem po drugiej stronie lady. Po tym mężczyzna porządnie uderzył obiema otwartymi dłońmi płasko w  ladę, która dzieli go oraz Niebieskowłosego.
- Słuchaj dzieciaku. To, że nie rozumiesz sztuki obróbki magicznym przedmiotów to dla mnie nic nie znaczy. Mało kto to rozumie, a jeszcze mniej jest istot w stanie nauczyć się tego. Jednak twierdzenie, że według ciebie obróbka była prosta, czyli że każdy coś takiego może zrobić oraz to, że cena za moją pracę za wysoka, tego nie mogę tak zostawić. Nic nie widziałeś co robiłem widziałem, że masz zamknięte oczy, więc nie wiesz co z tym zrobiłem - powiedział sprzedawca twardo, po tym gdy jedną rękę podniósł i palec wskazujący przyciskał podczas swojej wypowiedzi do czoła Sory.
- Nie skupuje przedmiotów, które sam przed chwilą wykonałem. 60.000 chce za swoją pracę - kolejne słowa zostały wypowiedziane przez mężczyznę, gdy jego ręka którą dotykał głowę młodego maga powróciła na blat.

Zrezygnowany niebieskowłosy mógł jedynie westchnąć. Z pewnością jego przedmiot został zniszczony bez jego woli, a prawo stałoby po jego stronie, jednak w niejednym źródle informacji potrafił doczytać się tego, że zwykle nie przejmowano się sprawami na małą skalę. Dlatego uspokoił swój umysł, nie obruszył się ani trochę, a następnie skierował swoje kroki do wyjścia. Nie kupował przedmiotu, ani go nie zabierał, toteż jakiekolwiek zapłaty były zbyteczne. Z tego też powodu z myślą o straconym artefakcie nie z własnej winy oraz czasie, który tylko zmarnował, musiał wrócić do rozważań w kwestii prezentu. Dlatego też rzucił ostatnie, stanowcze spojrzenie w kierunku lady, aby wymusić dość sztuczny uśmiech na twarzy, niczym ten pseudo-aktorski, dorzucając na siłę: - Do widzenia.

zt

Drzwi do sklepu magicznego się otworzyły.
Niesamowite prawda? Ten opis jest tak niezwykły, tak precyzyjny. Jedyny w swoim rodzaju! Bo kto otwiera w dzisiejszych czasach drzwi!? No chyba każda normalna osoba, dlatego też Kyle je otworzył nim wszedł do środka.
Blondyn rozejrzał się po pomieszczeniu. Nigdy nie był w tym miejscu, a słyszał o nim tyyyyyyyle dobrych, złych i ciekawych rzeczy, że aż grzechem byłoby w końcu nie przyjść tutaj jak jest się magiem.
W szczególności interesowała go jedna rzecz, jeden niezwykły, wyjątkowy magiczny przedmiot zwany...
- ...Sacred Relict. Byłbym zainteresowany kupnem tegoż przedmiotu. - Odezwał się do sprzedawcy, poprawiając swoje błękitne okulary przeciwsłoneczne.

Pierwszy problem pojawił się wraz z przekroczeniem progów sklepowych. Nikt nie stał w pomieszczeniu, które zdawało się być bezkresnym mrokiem. Nagle zapalił się reflektor, a jego światło padło na stojący po środku piedestał, na którym znajdował się pulpit z dwoma rysunkami. Oba przypominały plakaty sztuk teatralnych, jednak zamiast obsady widniały tam strzałki oraz działanie Sacred Relictów. Ponadto znajdywał się tam komunikat o uiszczeniu opłaty, przez co chłopak pierw musiał odłożyć odpowiednią kwotę do dziury wpustowej po środku pulpitu. Kiedy już to zrobił, kolejne dwa światła zapaliły się i po prawej chłopak mógł dostrzec coś, co przypominało uchyloną kurtynę, zaś po lewej coś, co wyglądało na bramę zamkową. Oczywiście otwartą. Którą drogę wybrał? To już zależało od niego samego...

Cóż, nie tego się spodziewał, to trzeba było przyznać.
Ale nie oznaczało to, że Kyle się czymkolwiek rozczarował, o nie. Tak było znacznie bardziej ciekawie. Poza tym cała sceneria przypominała mu trochę sytuacje w kinie lub też w teatrze. A to już było fascynujące.
Drapiąc się po podbródku zaczął czytać treści obu strzałek, chcąc wiedzieć co one oznaczają. W między czasie wyciągnął solidny plik pieniędzy o wartości 135.000 oraz bon zniżkowy o wartości 10% i wrzucił w przeznaczone ku temu miejsce.
Nie wiedział dokładnie co oznaczały obie czytane przez niego treści, jednakże to nic nie znaczyło. Wystarczyło wybrać to, co bardziej go przyciągało, coś co wręcz czuł, że powinien wybrać.
Dlatego też po krótkich przemyśleniach, blondyn uśmiechnął się promiennie, a następnie spokojnym i dostojnym krokiem ruszył w stronę bramy zamkowej.
Wnet poczuł, jak jego oczy zaczynają płonąć żywym ogniem, który z początku zdawał się mu sprawiać ból, ale po chwili uczucie zniknęło. Zorientował się, że ogień w jego oczach pozostał wraz z przedziwnym uczuciem dopełnienia w jego ciele. Czuł się dobrze... nad wyraz dobrze.
Zaskoczył go fakt, że nie znalazł się w sklepie po przejściu przez bramę, ale w centrum Ery.
No cóż... cokolwiek się stało, chyba dostał to co chciał i był w dobrym miejscu. Czas ruszyć dalej.

[z/t]

Do sklepu magicznego zawitał dość wysoki mężczyzna, cały ubrany na czarno. Dało się wyczuć bijący od niego mocny zapach papierosów. Zdjął kapelusz, odsłaniając kasztanowe włosy i twarz, którą szpeciła blizna przechodząca przez prawe oko. Skłonił się lekko na powitanie i uśmiechnął w niepokojąco miły sposób. Trzymając kapelusz w ręku wszedł głębiej do środka. Jego uprzejmość była tak wyrazista, że aż sztuczna i na pewien sposób groźna.
- Dzień dobry – powiedział spokojnie i wyraźnie. – Chciałbym kupić Sacred Relict. Byłaby taka możliwość?
Złożył swoje zamówienie, dodając do tego uśmiech. Od razu sięgnął wolną ręką do kieszeni po gotówkę, ale oprócz niej miał jeszcze jedną interesującą rzecz, którą miał zamiar wykorzystać. Igles nie pamiętał dokładnie skąd w jego posiadanie trafił dziwny kupon o wartości pięćdziesięciu tysięcy. Jednakże nie zastanawiał się długo na co go wymienić.
- Oprócz tego jestem zainteresowany wymianą tego kuponu na pewną zabawkę – wyraźnie podkreślił, że to ma być zabawka, a nie broń. – Nic nadzwyczajnego, zwykły pistolet. No, może nie do końca zwykły. Otóż broń palna jest bardzo niebezpieczna. Nic dziwnego, że potrzebne jest pozwolenie, aby ją posiadać. Lecz mi nie chodzi o prawdziwą broń palną. Chciałbym, aby pociski tego pistoletu zamiast czynić uszczerbki na zdrowiu, niszczyłby jedynie magiczną moc trafionego. Im więcej, tym lepiej. Oczywiście wszystko ma być w pełni bezpieczne dla zdrowia. Nie chcę przecież nikomu zrobić krzywdy – powiedział uśmiechając się w aż nazbyt miły sposób, dając BARDZO WYRAŹNIE do zrozumienia, że on nie chce niczyjej krzywdy i chodzi mu tylko wyłącznie o zabawkę. Zabawkę, do zabawy…

- Witam. -

Rozbawiony głos mógł dobiec sklepikarza ze strony wejścia do jego sklepu, gdy dziewczyna o nietypowym kolorze (kolorach) włosów przekraczała jego dobytek. Z nieco psotnym, ale na pewno pogodnym uśmiechem na ustach podeszła ona bliżej lady, omiatając krótkim spojrzeniem innych kupujących, nie poświęcając im jednak zbyt wiele czasu.

- Chciałabym dostać nową parasolkę. Wyglądać miałaby ona mniej więcej jak typowa parasolka, ale w kolorze lekkiego różu. W parasolce schowane miałoby być ostrze, składałam podobne zamówienie jakiś czas temu. Sama parasolka winna być jednak wykonana z tytanu - tak, by była w stanie zatrzymać spokojnie kule pistoletów, a także niektóre silniejsze zaklęcie. Chciałabym też, by ostrze zawarte w parasolce raziło raz na jakiś czas prądem elektrycznym w wypadku kontaktu z ciałem przeciwnika. I ostatnia rzecz - chciałabym za to wszystko zapłacić tym kuponem. - tu dziewczyna pomachała kuponem na darmowy przedmiot magiczny do sumy 50.000 klejnotów, a następnie z uśmiechem wpatrzyła się w sklepikarza. Właściwie tylko tyle od niego chciała.