Plain sette foglie

First topic message reminder :



Po niedawnych zajściach, gdy zniszczono rzekome przejście, przez które owe stwory dostały się do tego świata, udało się zgromadzić je w jednym miejscu, chociaż zdawać by się mogło, że same się tam nagromadziły. Tak czy inaczej, problem nie był jeszcze rozwiązany bo ich ilość uniemożliwiała łatwą eliminację celu. Obecnie bardziej przypominało to nagromadzenie wojska przed bitwą. Bo tak to miało się rozegrać. Po wypłoszeniu stworów z gór, udało się ograniczyć ich przestrzeń poruszania się, a teraz? Cóż, magowie, przybyli na tę misję (tu chodzi jeno o graczy) dostali przydział do 2 czerwonego oddziału, o czym świadczyły opaski na ich ramionach. No i musieli je nosić. Bo inaczej won z obozu albo kosa pod żebra od strażników za naruszenie terenu. Problem trzeba było rozwiązać. No, a na razie byli w swoim namiocie i mieli czas na ogar.

Info od MG:

72h na odpis, na razie taki bardziej zapoznawczy post

Patrząc na to jak dowódca wystrzelił jak w procy złapał się za głowę. Chyba to on będzie tutaj robił za ich lodołamacza. Tak czy siak Ryu westchnął po czym popatrzył na potwory i pociągnął nosem.
- Ogólnie to powiem prosto. Jebie tu demonami jak skurwysyn - po czym w sumie podrapał się po brodzie - Ale to chyba widzicie - wskazał kciukiem w stronę pasma, które się zbliżało. Spojrzał na Raekwona - Poza tym walą jak to gówno z katedry wtedy - zaraz po tym jedynie postanowił iść za dziewczyną z dużym mieczem, a właściwie to dotrzymać jej kroku i pod nosem rzucić "czarny czerwiec" by przyzwać swój miecz do ręki. Biorąc pod uwagę, że będzie tu pewnie dość spora zabawa. Od razu zaczął patrzeć za jakimś co się odłączył od grupy by następnie wskazać go palcem i zawołać do reszty że tego będzie trzeba brać. A następnie postanowi się na takiego rzucić z mieczem jak to Ryu ma w zwyczaju. Najwyżej znowu skończy z jedną ręką mniej...
Otóż plan wyglądał tak, że tylko jak się jakiś zbliży i wszyscy obiorą na niego focus, a przynajmniej większość osób to Ryu odpali Krew Demona (C), by następnie zacząć od tego by obiec go dookoła, a następnie przy pomocy swojego miecza przeciąć mu nogi, ale to dopiero wtedy gdy tylko będzie zdezorientowany i nie będzie zbytnio zagrożenia ze strony tego, że zaraz poleci na niego reszta, gdy ten postanowi zadać mu obrażenia. A gdy tylko stwór się ugnie wtedy postara się przynajmniej bić ostrze w jego cielsko i wyciągnąć miecz, no cóż, że tak powiem Ryu postanowi się do niego zabrać od dupy strony aniżeli od przodu. Ale zrobi to dopiero wtedy jeśli ludzie się pofatygują by zacząć się bić.

Dwu godzinny marsz to nie było coś, co mogło powalić kogokolwiek. Acz bynajmniej nie było to mądre. Dwie godziny marszu. Dla przeciętnego karzełka to pewnie około 10 kilometrów. A 10km to jednak dystans który męczy. Męczy i nudzi, na tyle że dalsza wojaczka nie będzie w pełni efektywna. Wejście ich "Dowódcy" robiło wrażenie. Vit gardził magią, ale jednak pokazał jaja a to ważne, chociaż raczej to zbyt niewiele by podbudować siły stracone na ten bezcelowy marsz. Vit ryknął ile miał sił w płucach, jak na woja przystało. Podczas wojny trzeba sobie pokrzyczeć. A wrzask olbrzyma miał nietylko napawać serca wrogów lękiem, ale też gotować krew w żyłach towarzyszy. Tak więc Vit złapał swoją ukochaną siekierę w prawicę i ruszył do ataku. Jego celem był najbliższy czerwony stwór a plan był prosty jak budowa cepa, zamach lewą ręką od dołu, w celu odepchnięcia ewentualnych ataków czy kończyn, a następnie zamach prawą ręką w celu wbicia siekiery prosto w czerep stwora. Stara się rzecz jasna biec do maszkary tak by nie podeptać karzełków, ani nie wejść w ich zaklęcia. Jeśli ta prosta kombinacja powali to - zdaniem Vita - bezrozumne stworzenie, to rozejrzy się szybko czy coś nie czycha na jego życie, lub na życie towarzyszy. W obu przypadkach zamierzał robić za tarczę, większość ciosów kończynami przyjmując na muskularne ramiona, którymi otaczał głową i tors, krzyżując ręce przed sobą. W razie jakichś dziwnych ataków, próbowałby je zbić swoją siekierą.

Bardzo mądra decyzja ze strony dowództwa, nie ma to jak osłabić oddziały takim długim marszem tuż przed bitwą. Brawo dla nich. Fiołek było to w sumie obojętne, przyzwyczajona do długich, samotnych wędrówek. Trzymała się gdzieś w środku oddziału, nie chcąc być ani zbyt na przodzie, ani za bardzo z tyłu. Jeżeli ktokolwiek myślał, że kobieta rzuci się na łeb, na szyję w środek oddziałów wroga, to byli w błędzie. Życie było jej miłe i nie zamierzała ryzykować. Była tylko najemnikiem, pomocą dla tych tutaj, ale nie zamierzała być ryzykantką. To, co zobaczyła średnio na nią jakoś wpłynęło (spokojny umysł).
– Hermiona, robisz za wsparcie, uważaj na siebie. Lena, asekuruj ją. Kaoma i Vista na prawo, Asteria ze mną. Trzymać się blisko siebie, nie pozwólcie się rozdzielić. Działamy razem. Starajmy się być w zasięgu Hermi. – Proste rozkazy, wypadły z ust Fiołek, tuż przed tym, jak głównodowodzący wpadł pod postacią pioruna w oddziały wroga. Fiołek nic nie powiedziała. Wyciągnęła katanę z pochwy. Skinęła tylko głową, dla dziewczyn był to jasny znak, że pora zacząć zabawę.
Fiołek przy użyciu Gravity: Come in, baby! (B) przyciąga najbliższego siebie stwora z zamiarem nadziania go na katanę – prosto w serce. Przy pomocy Asterii zabicie go będzie zapewne łatwiejsze. Gdyby pojawiły się jakieś komplikacje, zagrażające jej bądź Asterii użyje Anti-gravity: Push (D) by odepchnąć potwora od siebie. Cały czas zachowywała spokojny umysł, chłodno kalkulując sytuację, jednocześnie będąc gotową również na ataki z tyłu. Gdyby takowe się pojawiły, również używa Anti-gravity: Push (D).

Cały czas trzymała się z tyłu, ale kiedy Fiołek zaczęła mówić, szybko się do niej zbliżyła.
- Hai - krótka odpowiedź na rozkaz. Od razu stanęła po lewej stronie mistrzyni i przerzuciła swoją katanę do lewej ręki. Asteria nauczona była walczyć oburącz. Kiedyś zawsze do walki używała zarówno ostrza jak i jego pochwy. Teraz jednak pochwy nie posiadała, ponieważ nie potrzebowała. mogła za to bez trudu walczyć dwoma mieczami. A to było lepsze.
I tak właśnie skupiła swoją magiczną moc na swoim ostrzu i używając zaklęcia Powielenie [C], aby drugą ręką chwycić miecz. Pierwsze powielenie daje jej dwa ostrza.
- Lena! Dla ciebie. Przyda wam się - powie krótko podając dziewczynie miecz zanim odejdzie z Hermioną. Syreny miały tę przewagę, że się znały. Znały swoje umiejętności, możliwości i nawyki. Asteria przekazując swój miecz towarzyszce również miała cel. Dzięki temu będzie wiedziała czy dziewczyny ciężko walczą, a i w razie potrzeby będzie mogła go powielić.
Na początek to powinno wystarczyć.
Czarnowłosa nie zamierzała wybiegać do przodu, ani tym bardziej zostawać za bardzo z tyłu podczas bitwy. Najlepiej zrobi, jeśli będzie się trzymała blisko mistrzyni. Wszak musiała dopilnować aby tej nic się nie stało i wspomóc ją w walce jak tylko będzie mogła.
I tak, jeśli Fiołek przyciąga do siebie wroga, lub wrogów, Asteria krótkim i nieskomplikowanym ruchem zamierza pomóc. Czy to dźgnąć w bok, czy uderzyć w kończyny, aby się ich pozbyć, czy nawet odciąć głowę. Nieważne. Ważne, aby okazało się skuteczne i żeby nie skończyło się obosiecznym ostrzem - głupio byłoby skrzywdzić kogoś ze swoich.

Szła przed siebie, starała się nie być z tyłu, aczkolwiek trzymała się blisko dziewczyn, lepiej nich niż tamtych dwóch przygłupów, którzy od razu rzucili się do walki. Spojrzała na Fiołek kiedy tak zaczęła wydawać rozkazy.
-Ay Sir - rzekła krótko lekko przy tym kiwając głową na zgodę. Zdjęła miecz z barków, trzymała go jedną dłonią, obróciła go w dłoni jakby ważył tyle co nic. Uniosła barki i przechyliła głowę na prawo i lewo tak, że kości jej strzeliły. Nawet nie specjalnie się zmęczyła po tym spacerze dzięki umiejętności sportowiec, a teraz był czas na jej szermierke. Uśmiechnęła się stojąc po prawej stronie mistrzyni. Wzrokiem szukała pojedynczego celu szybkiego do wyeliminowania. Ruszyła na swój cel trzymając mocno broń w dłoni, następnie zamachnęła się mieczem w celu odcięcia głowy stworowi, jeżeli to nie pomogło to po prostu przecięła go tyle by się wykrwawił. Jeżeli by została otoczona przez większą ilość stworów to weźmie miecz w dwie dłonie i zacznie kręcić kółka wokół własnej osi, nie za szybko by nie zakręciło jej się w głowie, ale też nie za wolno by obić wszystkich wrogów, którzy ją otaczają. Jeżeli się to udało to na chwile wycofuje się w stronę Fiołek by w razie czego ją wspierać, aczkolwiek jeżeli nie będzie jej potrzebować to będzie dalej mogła swobodnie zabijać stwory wszystkie jakie zobaczy.

Gdy tylko usłyszała głos mistrzyni, stanęła na baczność. Teraz, zaczęła się ich pierwsza syrenia bitwa. Dobrze znała możliwości Kaomy oraz Asterii. Były od dawien dawna przyjaciółkami z gildii. Wiedziała, że wszystkie przeżyją. Nie miała, co do tego większych wątpliwości. Cała ta bitwa była tylko wątpliwością. Hermiona chciała udowodnić wszystkim, że syreny są najsilniejszą gildią Fiore. Dobrze wiedziały na czym polega współpraca, a rozkazy Fiołek nie wydawały się jej rozkazami. Bardziej dobrymi radami, lub przykazaniami życia jak mają współpracować ze sobą by wszystko poszło po ich myśli.
- Tak jest mistrzyni - krzyknęła ruda. Już była gotowa do walki z towarzyszkami. Jeżeli kolejny raz musiałaby wyruszyć w podróż, teraz musiała na nią zapracować. Wskrzesić dawną świetność syren i z rekrutować duszą liczbę nowych członkiń. Nie da się tego zrobić bez odpowiedniej reputacji gildii.
Gdy Asteria przekazała miecz, Metherlance tylko się uśmiechnęła do niej. Lena była jej aniołem. Nie musiała się o nic bać w tym momencie. Lena jest jej aniołem, a ona będzie ją wspierała. Podczas takiego układu nie może się stać nic złego. Wpierw Hermiona używa groźnego zawodnika i stara się wydawać wszystkim tym demonom jak największą ofiarą. Nie chce by zwracali za nią za bardzo uwagę. Ma pomagać towarzyszom ale sama przy tym nie chce być mocno poszkodowana. Następnie używa na siebie dryfu genetycznego i tym samym zmienia nieznacznie kondycje. Musi być w dobrej formie aby nadążać za dziewczynami. Używa na samą siebie algorytmy ewolucji, plus w czepku urodzony. Zraniony supprot to zły support, dlatego cały czas podczas przemieszczenia musi na siebie uważać. Uważa na wszelakie pociski/macki/kopyta, czy wszelkie ataki skierowane w stronę Hermiony. Sama stara się trzymać jak najbliżej dziewczyn. Na Fiołku i Kaomie używa wytrzymałości.

Szedł za dowódcą, starając się wyłapać co ważniejsze fragmenty rozmów. Większość była pozytywnie naładowana i gotowa do wyrżnięcia kilku plugastw. To wręcz doskonale. Odpowiednie nastawienie to połowa sukcesu. Ill wiedział jednak, że załatwienie nawet jednego to nie spacerek po polance. Przytaknął, słysząc słowa dowódcy odnośnie wyrównanej walki. Wtedy w Bordow na potrzeba było pięciu chłopa, by powalić jednego grubego czerwonego skurwiela. Tutaj było ich znacznie więcej. Z drugiej strony ludzi również było znacznie więcej. Zwrócił wzrok na dziewczynę z fioletowymi włosami, wydającą rozkazy innym dziewczynom, które jak jeden mąż wykrzykiwały tylko słowa pokroju "Tak jest Mistrzyni!"
-Mistrzyni?-na twarzy bladego chłopaka wymalowało się lekkie zdziwienie. Wyjął z kieszeni Oko Aratara, po czym spojrzał przez nie, skupiając się na grupce dziewczyn, olbrzymie, znajomym, którego imienia zapomniał oraz na sobie. Informacji nigdy za mało. Przeszedł na tyły, wyjmując jeden shuriken, jednak nie nałożył jeszcze żadnego znaku. Po wszystkim również zajął się wypatrywaniem osłabionych, lub zranionych przeciwników. Takich szybciej zatłuc.

- Ale pierwsze, czy drugie prawo? - spytała się dziewczyna, kierując nieco skołowane spojrzenie na Fiołka. Zupełnie tak, jakby nie do końca umiała w rozróżnianie kierunków, czy różnych tego typu rzeczy. Wszystko pewnie przez tamtą wędrówkę w góry, która całkowicie zamotała jej orientacje w terenie. Masz teraz babo placek. Nie wiedząc do końca, co powinna robić, postanowiła nie robić zbyt wiele. Czekała na rozwój sytuacji. Z jednej strony kusiło ją rzucenie się w wir walki ze złymi bestiami, które samą jej obecnością powinny być teraz osłabione. W końcu wszystko co złe zaczyna wątpić we swoje złe występki. Aktualnie jednak, nie miała pojęcia gdzie powinna się udać, ani co takiego robią. Dlatego też no - zostawało wyczekiwać tego, aż sytuacja się zadeklaruje, a jeśli jakiś przeciwnik spróbowałby się przed nią pojawić, poczułby na własnej skórze jak niszczycielska jest Potęga Miłości i Przyjaźni(B) wspierana pasywnymi, destruktywnymi zdolnościami jej uzbrojenia!

Walka zaczęła się dość ciekawie. Niektórzy zaszarżowali za dowódcą, inni szli spokojniej ruszyli do boju. Z tego dystansu nie dostrzegli początkowo, że ich przeciwnicy... to jednak dość duże istotki. Czerwone osobniki miały bowiem po 3 metry minimum!

Tak też sam Ryudogon, widząc oddaloną od grupki bestię i to, że kilku czerwonych ją zaatakowało, sam rzucił się na nią. Jednak, choć zadał dość głębokie cięcia, bestia nadal żyła. Ba, jednym silnym ruchem odrzuciła całą nacierającą grupę i teraz brała zamach by uderzyć Ryudogona.

Z kolei Vit był... no wzrostu tych czerwonych istot. Zbił może ich łapy, jednak sam cios siekierą bestia przyjęła na łapę. Do tego otwarła szeroko paszczę i zaczął się w niej gromadzić szaro-czarny płomień.

Fiołek wydała rozkazy i postanowiła zainterweniować. Przyciągnięcie stwora na pewno go zaskoczyło. A masę posiadał, więc... tak, dał się nadziać. I po serdszku. Astaria sama go też dźgnęła w bok. Tak chyba pro forma. I dobrze. Bo bestia... zaryczała wściekła, gwałtownie się podnosząc i zabierając dziewczynom ich oręże. Zabrał oręż, bo te zostały w jego ciele.

Kaoma tymczasem posłuchała się rozkazu mistrzyni i ruszyła na inną bestię. Była ona zbyt wysoka, by tak po prostu trafić ją w łeb, jednak porządne cięcie rozcięło jego otyłe cielsko. Szkoda, że jednak za wiele to nie dało, bo wkurzona istota brała zamach, by rąbnąć nim dziewczynę.

Hermiona natomiast wraz z Leną trzymała się z tyłu. A to zaowocowało mniej więcej tym, że mogła się trzymać z tyłu i obserwować walkę. I robić te swoje badania. I wspierać.

Zresztą podobnie Ill. Wycofał się i przeanalizował grupę, znajdując co ciekawszych osobników i oceniając ich poziom zdolności przy pomocy Oka. W tym także i dowódcy i jakiegoś ze stworków. Ba, nawet sam określił swój poziom.

Vista natomiast też radośnie sobie obserwowała i czekała. Tak jakoś wyszło...

Vista: 127 MM | Gwiezdna Strażniczka
Kaoma: 123 MM | Zangetsu, Wytrzymałość 1/2
Ryudogon: 120 MM | Krew Demona 1/3
Fiołek: 110 MM | Wytrzymałość 1/2
Asteria: 120 MM | Powielenie
Hermiona: 110 MM
Raekwon: 195 MM

Dla Raekwona:

Poziomy Mocy:

Ryu miał dość mało czasu na reakcje biorąc pod uwagę, że Bestia zechciała trzasnąć go łapą. Dlatego też postanowił szybko odskoczyć do tyłu by wyjść z jej zasięgu, a gdy tylko ona chybi to od razu ją obiegnie dookoła i zaatakuje z drugiej strony by ciąć pod kątem znowu w nogi. Przynajmniej Ryu ma nadzieje że to się uda. No cóż, nie wie jak bestia może być silna, a sam raczej nie da rady. Tak czy siak gdy tylko Bestia znowu zwróci na niego uwagę to ten znowu zacznie zapierdalać za nią jednak tym razem rzuci jej koło pyska Niszczyciel Piekła (A), niech sie chuj bawi z wybuchem. Jednak Ryu się oddala i krzyczy by się oddalić co by ludzie nie ucierpieli. Gdy tylko granat dotknie celu wtedy zacznie wydupcać by zobaczyć jakie szkody zadać i ewentualnie dobić/dalej się bawić z tym pierdolnikiem.
- ACHTUNG GRANADE - z czego ma nadzieje że to pierdolnie i go nie dotknie.

I ruszyli, wszyscy razem, z małymi wyjątkami. Oprócz Illa, który z tyłu odczytywał poziomy mocy poszczególnych osób w oddziale, zostały jeszcze dwie dziewczyny, wściekle skaczący przed "Mistrzynią" świrus i blada laska. Odczytując poziomy kolegów i koleżanek z grupy, doszedł do szybkich wniosków, że każdy, poza dziewczyną w kapeluszu jest niemal na tym samym poziomie. Jednak przy pomiarze mocy dowódcy, Ill rozwarł powieki ze zdziwienia. W sumie mógł się spodziewać, że osoba mianowana na dowódcę będzie silniejsza od reszty, ale żeby aż tak bardzo... Ill schował oko do kieszeni. Rozejrzał się po polu, oceniając szanse poszczególnych osób w starciu ze swoimi demonami.
-Shozo... No tak...-wreszcie sobie przypomniał imię znajomka. Jego sytuacja wyglądała całkiem przyzwoicie. Napierdalał demona w asyście kilku innych wojowników. Poradzi sobie. Dziewczyny... raczej też. Przynajmniej zraniły bestię, choć straciły miecze. 1-1. Gdy spojrzał jednak na olbrzyma, a raczej demona, który miał zamiar wypuścić kulę szarego ognia wprost w wielki czerep Vita...
-Powiedzcie koleżankom, niech uważają na szare kule...-rzekł ochrypłym głosem do Leny i Hermiony, po czym wyjmując drugi shuriken, ruszył w stronę Vita i jego przeciwnika. Pamiętał, co jeden taki pocisk może zrobić z człowieka, a na utratę tanka nie mógł sobie pozwolić. Nie było za niego zastępstwa...
Obchodząc teren, by nie napatoczyć się na żadnego demona, stanął w odległości kilkunastu metrów od przepychających się olbrzymów, widząc ich z boku, po czym obydwa shurikeny zajarzyły się bladoniebieską poświatą.
-Wielkoludzie!!! Łeb w dół!-wrzasnął w stronę Vita.
Jedna po drugiej, obydwie gwiazdki poleciały w stronę demona (Ninja II), mając wybuchnąć w okolicach demonicznego karku i tylnej części łba stwora. Następnie Ill ponownie rozejrzał się dookoła na wypadek nagłego i niespodziewanego ataku ze strony któregoś z demonów.

-2 shurikeny (1x Ill's Mark (B), 1x Ill's Mark (C))

Sally spojrzała krzywo na te czerwone stwory. Stały na jej drodze do bogactwa, były więc jej przeciwnikami. Do tego chyba były całkiem silne, więc trzeba było uważać. Przede wszystkim jednak miała je eliminować, jednak nie będzie to możliwe, jeśli nie zdoła uniemożliwić im ucieczki. Stała więc najpierw na uboczu, czekając, aż walka zacznie się na dobre. A potem ruszyła okrężną drogą, starając się nie zwracać na siebie uwagi. I pisała runy, na ziemi. Musiała jakoś otoczyć nimi cały teren walki, a to trochę zajmie. Z przejściem na tyły wroga rzecz jasna czekała, aż te tyły również dołączą się do walki i aż nie powstanie jedna, nieregularna mieszanka ludzi i potworów. A ona będzie pisać runy. Bo czemu by nie? Oczywiście jakby coś miało ją zaatakować, to będzie się broniła naginatą, w ostateczności podpaloną.

Nie ma co, to jednak wyzwanie ubić takiego stwora, a w dodatku wielki taki jak dom. Mimo to obserwowała jego ruchy i widząc jego zamach w pierwszej chwili chciała zasłonić się mieczem, ale to narobiło by tylko więcej szkód w jej ciele. Dlatego też zamierzała odskoczyć od niego kiedy będzie zajęty atakowaniem jej. Jeżeli w trakcie zamachu, stwór się pochyli, a Kao będzie miała jego kręgosłup w zasięgu wzroku to rozpędzi się i wyskoczy, a następnie spróbuje mieczem zranić dogłębnie jego kręgosłup. Odskoczy niemal natychmiast by uniknąć jego ataku, w razie co zaatakuje go po raz kolejny celując w jego brzuch oraz uda, spróbuje mu utrudniać poruszanie się w największym możliwym stopniu. Jeżeli z jakiegoś powodu wytrzymałość broni Kao będzie nie wystarczająco to pokażą się na niej faktura broni*, a ta po chwili rozpłynie się w powietrzu i zniknie wracając do wymiaru mieczy Kao. Tylko ktoś będąc bardzo blisko mógł to zobaczyć. Jeżeli tak się stało przyzwie miecz żelazny i spróbuje mieczem przeciąć mu mięśnie z tyłu łydek. Potwora ciągle otacza z każdej strony i tnie gdzie się da by utrudnić mu poruszanie i atakowanie jej.

Aktywne umiejki:
- Szermierz 1 lv
- Sportowiec 1 lv
Faktura broni =KLIK

Przyglądała się uważnie całemu zajściu, będąc gotową na każdą sytuację. Wiedziała, że skoro są to złe, podstępne bestie, to musi być gotowa na każdą ewentualność. Niczym Vista, która to robiła za wspaniałą bohaterkę ulic Ery, która to przeprowadza staruszki przez ulice, czy ściąga kotki z drzew dla małych dzieci i jedynie sporadycznie rozbija się motorem o witryny sklepowe, czy kawiarnie. W ostatnim miesiącu tylko dwa razy, jakby... To jednak teraz się nie liczyło! Najważniejsza była ta perfidna akcja ze strony czerwonego złodziejaszka. Ten próbował okraść jej przyjaciółki z oręża, toteż niewiele myśląc o konsekwencjach, różowa istotka mieniąca się aktualnie pseudonimem Visty, postanowiła działać.
- W imieniu najwspanialszej Potęgi Miłości i Przyjaźni(B) zaniechaj swych złych występków! - normalnie wysiliłaby się jeszcze na charakterystyczny, bohaterski śmiech, który miałby rozświetlić drogę tej niezbyt ładnej istocie, teraz jednak walczyła dla dobra swoich koleżanek z nowej gildii. Ba! Dla swoich potencjalnie przyszłych żon, toteż niemalże od razu wystrzeliła laserem w takim kierunku, coby objął obszar pomiędzy łepetyną, a sercem monstra. Zupełnie tak, jakby laser miał odrąbać głowę czerwonemu stworkowi, a nie zapominajmy, że wspaniała dobroć i potężna energia gwiezdnych strażników przemawiała teraz poprzez jej zaklęcia, wspomagając jej własną retorykę i pokrywając obszar błyskotliwością bohaterów. W międzyczasie spojrzałaby też na swoje znajome z gildii, aby rzucić jedno, dość istotne pytanie, które znaczyło znacznie więcej, aniżeli te potwory. - To jak? Kwiecień pasuje?
Wszyscy wiedzieli, że terminy należy ustalać wcześniej, a do tego je rezerwować. Chyba chcieli mieć miejscówki dla gości podczas ceremonii, prawda? Oczywiście gdyby to nie wystarczyło, a bestia próbowała im przeszkadzać w planowaniu przyszłości, to radna nie zawahałaby się z podzieleniem się szczęśliwą energią wypełniającą jej duszyczkę z tym monstrum poprzez wszelkie, radosne Bohaterskie Strzały. Oczywiście non stop działa najwspanialsza podstawa jej zbroi! W końcu Pewnego dnia dobro znów zatryumfuje... No i te wszelkie poprawy retoryki i łucznictwa.

No, bestia była silna i wytrzymała. W zasadzie była prawie taka, jak Vit, a to było na swój sposób całkiem zadowalająca. Tylko że bestia planowała użyć jakiejś diabelskiej mocy, a to się już Vitowi nie podobało. Nie dlatego że sam nie umiał, co raczej dlatego że gardził magią. W każdym gdy tylko usłyszał Illa, przeklnął pod nosem, wiedząc że będzie ratować go magia, ale obrywanie spellem za bestie nie byłoby mądre, dlatego też Vit szybko przykucnął, czekając na efekt bomb Illa. Następnie wyszarpuje broń z ręki stwora[Mocarz], by następnie jeśli coś z jego czerepa wciaż zostało, wbić mu wolną pięść prosto w twarz. W trakcie walki Vit stara się też rzecz jasna na oko określić ciężar stwora i to jak duże problemy miał z podniesieniem takiego. Skoro nie było koni by nimi rzucać, zawsze mógl pustoszyć szeregi przeciwników, rzucajac w nich truchłami kumpli. Jeżeli stwór dalej jakoś dycha, to tym razem Vit uderza w gówniaka, trzymając siekierę oburącz i wkładając w cios nieco więcej siły[Mocarz]. Jeśli potwór miałby wystrzelić, nim Ill krzyknie do Vita, to ten po prostu zamknie stworowi gębe, tuż przed wystrzałem, uderzając wolną dłonią w brodę potwora i zatrzaskując mu ryło, jednocześnie próbując przepchnąć je w górę, tak by ewentualne "Przecieki" jego pocisku, uderzyły w niebo, a nie w walczących. Tak czy inaczej, jakkolwiek zostanie pokonana bestia, następne co robi Vit to rozgląda się czy ktoś nie jest w niebezpieczeństwie, by natychmiast takiemu komuś pomóc. Czy to zasłaniając przed jakimiś atakami, czy też odciagając potwora, jednocześnie uderzając go w pysk trzonkiem siekiery. Na podziękowanie Illowi jeśli ten pomógł, jeszcze przyjdzie pora. Na razie musieli przeżyć, a im więcej ich przeżyje, tym wiecej potworów pokonają.