Plain sette foglie

First topic message reminder :



Po niedawnych zajściach, gdy zniszczono rzekome przejście, przez które owe stwory dostały się do tego świata, udało się zgromadzić je w jednym miejscu, chociaż zdawać by się mogło, że same się tam nagromadziły. Tak czy inaczej, problem nie był jeszcze rozwiązany bo ich ilość uniemożliwiała łatwą eliminację celu. Obecnie bardziej przypominało to nagromadzenie wojska przed bitwą. Bo tak to miało się rozegrać. Po wypłoszeniu stworów z gór, udało się ograniczyć ich przestrzeń poruszania się, a teraz? Cóż, magowie, przybyli na tę misję (tu chodzi jeno o graczy) dostali przydział do 2 czerwonego oddziału, o czym świadczyły opaski na ich ramionach. No i musieli je nosić. Bo inaczej won z obozu albo kosa pod żebra od strażników za naruszenie terenu. Problem trzeba było rozwiązać. No, a na razie byli w swoim namiocie i mieli czas na ogar.

Info od MG:

72h na odpis, na razie taki bardziej zapoznawczy post

Ludzie wchodzili, wychodzili, ogólnie masa osób chodziła to tu, to tam. Nic specjalnego. Vita nie interesowali inni ludzie, ani on nie interesował ich i tak układ mu pasował. Mieli tu do wykonania zadania i na wykonaniu zadania musieli się skupić. Tylko na razie nie było jeszcze jak. Na szczęście dość szybko pojawił się ktoś wydający polecenia a to rozwiązywało problem. Mimo że Vit nie znał Boscańskiego, jasno dało się zauważyć że padł rozkaz, a ludzie znający ten język dokądś szli. Tak więc spokojnie wstał i ruszył tam gdzie trzeba.

Po podróży się przeciągnął i w sumie prawie się spóźnił, te cholerne połączenia między krajowe. W sumie wypoczęty jak nigdy bo praktycznie całą podróż przespał był gotowy do działania. Przyszedł ubrany w czerwony płaszcz i ciemną koszulkę z czarnymi spodenkami za kolano oraz parę swoich ulubionych buciorów. Podążał za tłumem i szukał ludzi w takimi opaskami jak on. I w sumie paru znalazł oraz rozpoznał jedną osobę z tych wszystkich. Był to blady typek z katedry, kojarzył go przynajmniej że tam był. Jedynie podszedł od tyłu i klepnął go w plecy.
- Raekwon jak dobrze pamiętam? - spytał niepewny - Spotkaliśmy się w katedrze - rzucił krótko. Jedynie starał się przysłuchiwać rozmową osób, które pochodziły z Bosco, może plotkują o czymś ciekawym.

MG:

Po ponagleniach bądź nie, wszyscy w końcu się zebrali. Dało się dostrzec, że ich oddział posiadał w końcu 25 osób + 3 stojących nieco z przodu. Zostali bowiem ustawieni w kwadrat. I tak 5x5 kwadrat z kwadratów powstał. I takich jeszcze 4, bo inne oddziały. No i mieli miejsca w pierwszym rzędzie, bo "dwójka". Tyle szczęścia. Na podwyższeniu przed nimi stała szóstka osób, starszy mężczyzna wysunął się na prowadzenie i przemówił, a jego głos rozległ się po wszystkich zgromadzonych tu osobach (oczywiście, gdy się już ustawili), a każdy słyszał go w języku, który najbardziej rozumiał.
-Witajcie. Przejdę do rzeczy, bo zbyt długo to się ciągnie. Wyruszamy. Czerwoni, czarni i biali na front, niebiescy w odwecie, zieloni robią za wsparcie. Czerwoni atakują frontalnie, czarni od zachodniej strony, biali od wschodniej. Ruszać za dowódcami kampanii. - po tych słowach piątka osób za nim przeniosła się (ach to tp) przed swoje oddziały każda. Czerwonym trafił się mężczyzna około 40 z czerwonymi włosami spiętymi w kucyk. No i ruszyli. Powoli rozdzielając się z innymi kolorowymi oddziałami.

-Jakieś pytania, zanim nastąpi rzeź? - rzucił w eter dowódca i ponownie, jego głos rozbrzmiał tak, że wszyscy go słyszeli. No i rozumieli.

Info od MG:

Vista: 127 MM | Gwiezdna Strażniczka

Patrząc i nasłuchując co się dzieje nagle zaczęto przemówienie. A właściwie nie tyle przemówienie co od razu przygotowanie do bitwy, która ma się tu rozegrać. W Ryu zaczęło się już gotować z podekscytowania co się będzie tutaj działo. Zaciskał co chwila pięść nie tyle co nerwowo, co by dobyć miecza i zaczął już przelew krwi, który ma się niedługo rozpocząć. Dostali dowódcę, jednak na co on komu? Przecież wystarczyło ich zaprowadzić tam gdzie trzeba było. Nie zabrał głosu, jedyne o czym myślał teraz to tylko o tym, by wyruszyć, walka to było to co mu teraz bardzo odpowiadało.

Przemówienie jej się podobało mieli się ustawić i słuchać swojego "dowódcę" nie lubiła za bardzo się kogoś słuchać, ale to była misja. Na misji dają dużo hajsu więc trzeba się słuchać, a że Kao lubiłą walczyć to tym bardziej pchała się do tej roboty.
-Ilu będę mogła pozabijać? - zapytała się kiedy padło pytanie dowódcy. W końcu po to byli by zabijać i mordować, a Kao to lubiła. Może mordować nie lubiła, ale jej dusza wojownika domagała się krwi i rzezi. A podekscytowania uśmiech jej stał się ciut złowieszczy.

Lekko zamulił, jednak szczęśliwie, udanie się za tłumem było dobrym wyborem. Stanął gdzieś pomiędzy innymi osobami z czerwonymi opaskami, mogąc przyjrzeć się im bliżej. Kilka dziewczyn... mniej, lub bardziej zwariowanych, szczególnie patrząc na tą błyszczącą, będącą na dobrym speedzie, przy koleżance o fioletowych włosach. Nigdy za mało podjaranej płci pięknej w oddziale udającym się na wojnę. Do tego dziewczyna trochę podobna do bladego maga, mówiąca coś o gildii...
-No nie bardzo...-uniósł lekko brew ze zdziwieniem. Choć dawno temu słyszał o gildii, w której były jakieś syreny...
Wtem poczuł klepnięcie, a gdy odwrócił się za siebie, dostrzegł znajomą gębę.
-Cześć...-odparł krótko. Nie miał pamięci do imion, więc wolał nie ryzykować, że coś przekręci. Choć u ziomków to pół biedy, a spróbowałbyś przekręcić imię dziewczyny... Ill wzdrygnął się na samą myśl o kilku czarodziejkach łączących siły przeciwko jednemu Raekwonowi. Co, jak co, ale gdy jednej coś się stanie, jej koleżanki na pewno zrobią za nią robotę. Resztę oddziału stanowił gigant.
-Zajebiście, mamy tankera.-podsumował z uśmiechem, przyglądając się mężczyźnie.
Jego przypuszczenia co do kolorów opasek się sprawdziły. Wylądował w grupie napierdalaczy, choć miał wątpliwości co do tego frontu, ale o tym będzie jeszcze miał okazję się przekonać.
-Tanker, paru z bliska, co najmniej jeden średni... Brakuje leczącego...-pokręcił lekko głową na boki. Przy takim ustawieniu szykowała się powtórka z Bodrow. Nie powiedział jednak ani jednego słowa na pytanie skierowane do oddziału przez dowódcę. Na pewno i tak na samym polu walki dojdzie do przemieszania oddziałów. W razie problemów, ktoś z zieloną opaską na pewno się znajdzie.

Słuchanie się kogokolwiek nie było mocną domeną Fiołek, jednakże w tym wypadku „przymknęła” na to oko. Bądź co bądź, ale nie była nawet we własnym kraju, więc trochę głupio byłoby się panoszyć (tsa, jasne). Jednakże nie odezwała się nawet przez chwilę. Tyle dobrze, że zaczęli gadać po fioryjsku, przez co była w stanie cokolwiek zrozumieć. Jak wróci po misji do Królestwa musi się wziąć porządnie za naukę języków. Przyda się na przyszłość.
Była pewna siebie, spokojna i opanowana (spokojny umysł). Czyli Fiołek cała w swojej osobie. Nie miała żadnych pytań. Wszystko było jasne i klarowne. Dłoń kobiety już spoczywała na rękojeści katany, gotowa do użycia jej.

W końcu ktoś, kto mówił po ludzku. Ale Vit bynajmniej się w dyskusje wdawać nie zamierzał. Miał prosty cel z jakim tutaj przyszedł. Wyjął zza pasa siekierę, swoją wierną i kochaną towarzyszkę z którą miał już naprawdę wiele przygód i aż zachciało mu się na próbę zamachnąć. Niestety pod nogami biegało mnóstwo karzełków i byłoby to zadanie conajmniej ciężkie. W każdym razie wędrując za resztą oddziału, rozglądał się uważnie w poszukiwaniu różnego rodzaju drzew, wielkich kamieni i przeciwniów. W zasadzie to wszystkim dało się rzucać. Np. Jak przeciwnik dostanie takim koniem, to na pewno go to zaboli. W zasadzie jeśli będzie trzeba, taki koń mógł posłużyć jako całkiem niezła maczuga.

Ech, widać nawet znajomość Boscano nie miała uczynić ją użyteczną. To nawet trochę smutne. Po co ona w ogóle tu przychodziła? Przynajmniej miała powód. Tym, co było dla niej najważniejsze w tej sytuacji, były pieniądze. Bez pieniędzy człowiek jest słaby, nic nie może zrobić. No, poza pieniędzmi liczy się też wiedza. A na tej misji miała szansę dowiedzieć się czegoś nowego i przy okazji zarobić, więc jej to odpowiadało.

Sally skupiła się, po czym uniosła dłoń. Maksymalnie wymyślną czcionką wypisała w powietrzu słowo SCABBARD, po czym sięgnęła, jak gdyby chciała je chwycić. Zamiast tego w jej dłoni pojawiła się jej ukochana, antypoślizgowa naginata. Szczerze żałowała jednak, że wylądowała w grupie atakującej.

- Czy wynagrodzenie będzie stosownej wielkości? - zapytała Sally w Boscano. Po co miałaby mówić w języku, który wszyscy rozumieją.

Pytania?
Pfff, po co komu o cokolwiek pytać.
Jest zadanie - trzeba je wykonać i nie dać się zabić po drodze.
To było właśnie podejście Asterii, która teraz zbliżyła się do reszty Syren, aby upewnić się, że wszystko w porządku.
Rzuciła krótki uśmiech do Kaomy - ta jak zawsze po prostu rwała się do walki. Miały bardzo podobną magię, a jednak kiedyś zawsze były swoimi przeciwieństwami. Kiedy Asteria wolała spróbować porozmawiać, aby uniknąć niepotrzebnego rozlewu krwi, Kaoma rzucała się w sam środek bitwy, aby siać spustoszenie.
Uśmiechnęła się.
Podczas tej bitwy nie będzie musiała przejmować się, że zabije człowieka, prawda? Tego Asteria nie lubiła...
I właśnie dlatego tutaj była. Musiała upewnić się, że nie jest już taka słaba. Że to, co stało się tamtego dnia na plaży miało jakiś sens. Że jej poszukiwania człowieka, którego i tak nie znalazła, pomogły jej odnaleźć przynajmniej siebie.
Od czasu rozwiązania gildii nie była sobą - była w rozsypce. Tamtego dnia jej życie straciło cel. Nie wiedziała co ze sobą począć. Ale teraz wszystko wracało do normy. Szła ramię w ramię z dziewczynami. I tylko to się liczyło.

Lena nie odzywała się za wiele. Nie miała ku temu powodów, a i też nikt zdawał się nie interesować jej osoba na tyle, by musiała wchodzić z nim w interakcję. Dobrze, pasował jej taki układ. Mogła po prostu stać z rękami za plecami i lekko bujać się na palcach w przód i w tył, czekając... w zasadzie na cokolwiek. Co prawda było wiele interesujących rzeczy dookoła, ale wszystko było zagłuszone przez odgłosy przygotowań do bitwy. Wszystko odbijało się echem w jej głowie, informując ja, że przy dłuższym przebywaniu w tak głośnym miejscu nabawi się bólu głowy.
Dlatego też wymarsz na pole za obozem był przyjemną zmianą, która dawała Lenie nadzieję, ze niedługo będzie niej ludzi dookoła. Co prawda dziwne ustawienie i podział na różne dywizje wydawał się w porządku, ale... Ilu z tych ludzi potrafiło władać magią? Ilu miało doświadczenie w bitwach? Mocno wciągnęła powietrze w płuca, jakby próbując to ocenić, po czym zwyczajnie się rozejrzała za przeciwnikami. Taki był chyba ich cel... Podrapała się po głowie, słuchając całego przestawienia, jakim ich uraczono.
- W zasadzie to mam sugestię - powiedziała Lena do ich "dowódcy", gdy już ruszyli. - Mówienie o rzezi niekoniecznie dobrze wpływa na ludzkie chęci do jakiegokolwiek wysiłku - stwierdziła całkiem spokojnym tonem, ani się nie unosząc dumą czy urażonymi emocjami, ani też nie prezentując strachu. Po prostu... stwierdzała fakt. Zwłaszcza, że nie do końca wiedzieli, z czym będą się mierzyć. Założyła swojego bokkena na ramiona, opierając na nim ręce i szla dalej, czekając na dalsze wyjaśnienia. czy też może ich brak i od razu maja przejść do bezpośredniego natarcia... Któż to wiedział.

- Ja! JA! - zaczęła się wyrywać z tłumu, dając chwilowo Fiołkowi spokój oraz skupiając na sobie uwagę wszelkich osób dookoła. Wszystko po to, aby zabłysnąć jakże wspaniałą wiedzą na temat magicznej kinematografii. - To będzie taka rzeź jak w 'Boscańskiej Masakrze Piłą Magiczną'? Szukamy przestępcy, tak? To nie miały być jakieś potworki? - zarzuciła osobnika swoimi pytaniami, w myślach widząc scenę, w której prosi Magiwoodzkiego aktora o autograf, coby powiesić nad łóżkiem. Skoro to miała być tylko taka na niby walka, to raczej nie musiała się przejmować. Mimo wszystko rozglądała się w każdym kierunku, aktywując przy tym swój instynkt fanki współczesnych filmów i gier, coby wyczuć potencjalnych policjantów i kryminalistę oraz trzymając się pani Fiołek. Nie chciałaby, coby ich wewnętrznej pani kapitan coś bodaj się stało.

Walka oznaczała dobór naturalny, a rzeź kojarzyła się Hermionie z efektem wąskiego gardła. Zamrugała. Poczuła falę ekscytacji. W jej oku pojawił się pewien charakterystyczny błysk, poprawiła jeszcze oprawki okularów. Będzie miała możliwość badań w terenie. Odkąd zakończyła podróże nie miała możliwości badań osobników żywych. Teraz, będzie mogła badać magów. Ucieszyła się w duchu. Chwilę pomyślała nad jakimś pytaniem, które mogłoby się jej przydać.
- O,o,o! - zaczęła nagle krzyczeć - Ja mam pytanie proszę Pana! Czy będę mogła przeprowadzać badania w trakcie walk, albo czy bym mogła stać na uboczu i spisywać różne wnioski z niej wynikające? Nawet Pan nie wie jak dla biologa jest emocjonująca taka bitwa! To prawie jak spełnienie moich marzeń. No i pamiętajcie jedno - SYRENKI SĄ NAJLEPSZE!
Istnieje jedna prawda życiowa. Ją własnie wygłosiła mała, ruda Hermiona. Nie było to kłamstwo, tylko czysta prawda. Pragnęła by syreny były najbardziej znaną gildią. Kto lepiej potrafi je zareklamować, niż Hermiona? Trzeba demonstrować kto tu będzie grał głównie skrzypce podczas bitwy.

Oddział maszerował, niektórzy rozmawiali między sobą, inni rzucali pytania do dowódcy. Ten odpowiadał na każde po kolei.
-Tyle ile zdołasz. - odparł lekko się uśmiechając, na pytanie Kaomy, a następnie spoważniał, słysząc pytanie Sally. -Najpierw trzeba przeżyć. - zauważył, wymijając odpowiedź na pytanie. Potem nagle odezwała się mężczyzna, który w dłoniach trzymał jakiś różaniec:
-Czy naszym celem jest tylko parcie naprzód, czy mogę się skupić na ochronie reszty naszych ludzi? - spytał spokojnie:
-Tak, jeśli nie osłabi to naszej siły. - odpowiedział czerwonowłosy, a następnie odpowiedział Lenie -To nie czas na bajki, że będzie to wyrównana bitwa. Albo my ich zdziesiątkujemy, albo przebiją się przez nas i to oni zasieją spustoszenie. Musimy być czujni i uważni. - no i nagle Pierwszy Róż Rady Magii też się wtrącił do dyskusji. Westchnął -Będziemy walczyć z masą potworów. Duże jak nasz olbrzym. - tu wskazał na Vita -Albo i większe. No i bardziej masywniejsze. Czerwone, irytujące. Zaatakujemy frontalnie. Ja zacznę, rozbijając ich formację, wy potem skupicie się na eliminacji tych, którzy zostaną rozdzieleni i ogłuszeni. A potem po prostu przemy naprzód. - wyjaśnił na spokojnie, po czym wysłuchał słów Hermiony -Przyszliśmy tu walczyć, nie odpoczywać. Jeśli się zatrzymasz, możesz spowolnić oddział. W trakcie walki i po niej możesz prowadzić badania. - odpowiedział

Szli tak z dwie godziny, aż nagle Ryu poczuł demoniczną obecność. Przed nimi. W dość sporej, wręcz hurtowej ilości. Ba, wszyscy wyczuli negatywną falę energii, gdy przed nimi zaczynała się czerwono-szara fala stworów. Ill kojarzył czerwonego. Takiego wyeliminował w Bodrow. No i mieli tą samą energię, co tamto czarne coś w Angeldrii.
-Gotowi? - spytał, po czym dało się poczuć elektryczność w powietrzu. Nie trzeba było długo czekać, aż czarny piorun dosłownie trafił dowódcę, a ten sam zaszarżował z niesłychaną prędkością, przypominając bardziej czarną błyskawicę, wbił się w środek jednostek wroga. Z oddali rozległy się ryki, a ludzie zaczęli biec za dowódcą. W ruch poszły już pierwsze zasięgowe zaklęcia.


Vista: 127 MM | Gwiezdna Strażniczka

-To się zapowiada niezła jadka - rzekła zadowolona. Może i nie zabije wszystkich i wszystkiego, ale to co zdoła to zabije, zamorduje z uśmiechem na ustach. Słuchała też rozmów innych osób, średnio się interesowała, grunt, że będzie się mogła wyżyć na tych stworach. Kiedy poczuła dziwną i złowrogą energię zwolniła nieco kroku rozglądając się za zagrożeniem, a dostrzegła je szybko, a całe stado. Ta błyskawica to była całkiem całkiem! Uśmiechnęła się. Obserwowała potwory podchodząc pod nie, poszukiwała wzrokiem pojedyncze osobniki oddzielone od stada. Zamierzała poczekać nim zaatakuje, ale też nie będzie bezbronna.
-Zangetsu* - przywołała swój ulubiony miecz. Był ledwie 5 centymetrów krótszy niż Kaoma, a ona sama posiada przecież 160 cm wzrostu. Położyła miecz na swoim karku i ramionach, na jej prawym ramieniu był łańcuch opleciony od nadgarstka po same ramie. Wolnym krokiem kierowała się w stronę przeciwników.

* Wygląd miecza => KLIK!