Zrujnowana krypta

Czuł się jak zabawka… Jak kukiełka w rękach urojonych istnień, spełniająca ich zachcianki… Życie to tylko głupia gra, ale on chyba zdążył już umrzeć. Jednak wciąż nie był to koniec... Nawet po śmierci niemożliwym było uzyskanie pełnej niezależności... Zawsze musiał być ktoś nadzorujący, obserwujący, sterujący tym wszystkim… Męczyło go to wszystko. Nasilające się głosy w głowie, wydawały się prowadzić dalej. Miał wybór albo usłuchać ich, albo wrzasków z czeluści. Obydwie drogi nie za bardzo mu odpowiadały. Ale czy mógł zrobić jeszcze cokolwiek innego? Wkurzało go to… Nie chciał podporządkowywać się nikomu, ani niczemu. Chciał obrać własną, inną drogę… Temu najpierw spojrzał w górę, na ścianę przy której się znajdywał, by ocenić czy nie dałoby się jakoś po niej wspiąć. W górę i w górę. Powoli i ostrożnie, po sam szczyt. Nie chciał, by ręka przypadkiem mu się osunęła, czy też noga poślizgnęła…
Wspinaczka mogła się jednak okazać być czymś niemożliwym, choćby dlatego, że nie miałby się czego złapać… Wtedy po prostu ruszył dalej po grani w stronę czarnego czegoś. Tak jakby go prowadził za rękę… Nie wiedział o co chodziło, ale miał tego dosyć. Chciał się wydostać z tego miejsca, o ile to w ogóle byłoby możliwe… Wątpił, żeby akurat do niego prowadziły go szaleńcze głosy, lecz prędzej zaufałby im, niż dziwactwom z przepaści.

Coś się udało. Takie przynajmniej Igles miał wrażenie. W końcu mógł sobie spokojnie leżeć w wygodnym łóżku. Zmiana była dość nagła i niespodziewana, ale ostatecznie chyba właśnie o to chodziło. Przekręcił się na plecy, wkładając ręce pod głowę. Wszystko było tak ładne, że aż mu przeszkadzało. Ciasna chatka… Wygodne łóżko… Książę? Że on? Kogoś widocznie tu zdrowo pooo… pomyliło tutaj kogoś. Spojrzał od niechcenia w stronę dziewczyny. Najprawdopodobniej to ona była przyczyną jego zmęczenia, ale poza tym kim ona była do cholery? Co ona tam robiła? Co on tam robił? Zwrócił swój wzrok na drzwi, potem poszukał okna, a ostatecznie zerknął na dziewczynę. Na szybko ocenił jej figurę. Jednak tym co mu się w niej najbardziej spodobało, to były włosy. To właśnie ta ognista barwa była czynnikiem, dla którego nie chwycił za nie i nie pieprznął głową dziewczyny o najbliższą ścianę. Ot tak, ze zwykłej zachcianki wyżycia się na kimś... Chociaż był na to zbyt zmęczony. W sumie nie pamiętał żeby kiedykolwiek kogokolwiek miał. Oczywiście zdarzało mu się myśleć o takich rzeczach, ale to dawno… Z czasem przestał przykładać do tego jakąkolwiek większą uwagę. Lecz obecnie znajdował się w dość dziwnej sytuacji. Był zmęczony i nie za wiele mu się chciało. Właściwie to nic… Albo i może…
- Zapaliłbym… - powiedział, wkładając prawą dłoń we włosy dziewczyny. Przez chwilę bawił się nimi, prostując i zginając palce. Ostatecznie mocniej je ścisnął, odchylając jej głowę do tyłu. Sam zaś odwrócił się w drugą stronę. Chciało mu się spać, ale niełatwo jest zasnąć nie będąc samemu w łóżku.

Zaciągnął się dymem, delektując się jego smakiem, aby ostatecznie wypuścić go w powietrze przed sobą. Dawno nie palił, więc przyszło mu odkaszlnąć za pierwszym razem, ale już drugi był już w porządku. Dziwne głosy znowu do niego powróciły.
Gówno też jest jadalne, wystarczy tylko dobrze przyprawić - pomyślał.
Całkowicie zignorował wszelkie głosy, rude włosy, rżenie koni... A przynajmniej sprawiał wrażenie takiego, co nic go nie obchodziło. Trzymając papierosa w usta, przypatrywał się chmurom z całkowicie obojętną miną. Nawet nie drgnął kiedy ruda dama wstała i zaczęła się ubierać. Oddychał trującym powietrzem papierosa, czekając, aż ostatecznie drzwi się zamkną. Dopiero wtedy postanowił sobie wstać. Rozejrzał się za jakimś ubraniem dla siebie. Co jak co, było ładnie, miło, ale Igles nie miał zamiaru tam zostawać, zwłaszcza, że do chatki wparowało jeszcze gromadą jakiegoś człowieka, których zamiarów nie mógł być pewien. Więc postanowił ulotnić się w pięknym stylu.
Niezbyt przejmował się tym kim mogli być mężczyźni, kim była kobieta, oraz co z nią zrobią. Wiedział, że nie ma najmniejszego sensu, by zostawać w pokoju dłużej. Chciał się wymknąć niepostrzeżenie, przez okno. To jednak znajdowało się na pewnej wysokości od ziemi, lecz nie był to większy problem. W końcu miał ze sobą czystą, bialutką pościel. Wziął więc prześcieradło i oderwał z niego niewielki kawałek. Powietrze na zewnątrz nie należało do najprzyjemniejszych, dlatego materiał miał posłużyć jako prowizoryczna chusta na twarz. Pozostałą część prześcieradła przywiązał do kołdry, którą jeszcze przywiązał do nogi łóżka, aby na pewno wszystkiego wystarczyło Następnie otworzył okno, a gdyby się nie dało, to zawsze można je czymś rozbić. Wyrzucił przez nie pościel i zjechał po niej, niczym rycerz w złotej zbroi. Z tą różnicą, że zamiast księżniczki miał paczkę papierosów i zapalniczkę, które postanowił sobie przywłaszczyć. Natychmiast przyległ do ściany budynku i powoli zaczął się wzdłuż niej przesuwać, by nie zostać przypadkiem zauważonym. Zdawało mu się, że usłyszał rżenie koni. Ich właściciele, raczej nie powinni się pogniewać, jeżeli jeden im zniknie. Igles nie miał zamiaru przebywać tych dziwnych krain na własnych nogach, dlatego postanowił przywłaszczyć sobie jednego konika. Zakradł się do jakieś ładnego i dużego, aby wskoczyć mu na grzbiet i ruszyć. Co prawda nigdy nie jeździł konno, ale z czego słyszał nie jest to takie trudne. Wystarczy odpowiednio trzymać uzdę, nie wskakiwać na konia od tyłu, a z boku, żeby nie wyjechał z kopyta, a cała reszta przyjdzie sama. Gdyby ktoś pilnował koni, to szybko rusza na zwierzątka, by jednego zdobyć, a przy okazji staranowałoby się jeszcze typa. Raczej powinno się wszystko udać... Raczej... Zawsze pozostawał plan zapasowy, żeby pieprznąć tego najbliższego gościa pięścią w łeb.
Jakby cały plan się powiódł, podjechałby jeszcze pod swoje okno, no chyba, że panowie wcześniej zorientowaliby się brakiem jednego zwierzaka. Wtedy od razu zacząłby stamtąd spieprzać. Ale gdyby mógł zdążyć, podpaliłby zwisającą pościel, aby puścić chałupę z dymem, dla opóźnienia pościgu. Potem wyrzuciłby niedopałek papierosa na bok, usta i nos przewiązałby kawałkiem prześcieradła i pojechałby galopem w nieznane krainy...

- Wio koniku... - rzucił gdzieś w międzyczasie.
Poszło całkiem nieźle. Mniejsza z tym jakie było jego ubranie, ważne, że po prostu było. Co prawda, niektóre rzeczy okazały się dość problematyczne. Chociażby sam koń... Sterowanie nim nie było łatwe, jeżeli w ogóle Igles miał jakiś wpływ na zwierzaka. Najważniejsze było to, żeby z niego nie spaść. Pochylił się, mocniej ściskając mocniej wodze. Chciał jak najwięcej wykrzesać z wierzchowca, którego raczej bardziej popędzał strach przed wystrzałami, niż sam Igles.
Domyślał się, że ktoś będzie go gonić, ale nie spodziewał się strzałów. Zatrzymanie się, bądź jakakolwiek próba walki źle by się skończyła. Gdyby tylko on miał czym do nich strzelić, to może jeszcze miałby jakieś szansę. Właściwie to nie miał nic na swoją obronę... Jedynie pędzącego konia, oraz gigantyczną pustynię, bez niczego. W ciągu tych pięciu minut ciągłej jazdy, szukał jakiejkolwiek możliwości pozbycia się pościgu. Nie przyszło mu jednak do głowy nic, poza dalszym uciekaniem. Co mógł właściwie zrobić? Oni mieli przewagę liczebną, bronią też dysponowali lepszą, oraz jeźdźcami musieli być sprawniejszymi. Do tego Igles był dość zmęczony, ale to nie była właściwa chwila na odpoczynek. Musiał jeszcze wytrzymać, chociaż niezwykle irytował go taki przebieg zdarzeń. Gdyby chociaż mógł jakoś świadomie panować nad koniem, byłoby dużo lepiej. Jedyną drogą ucieczki wydawało się pojechanie w stronę gór, lecz czy udałoby mu się dotrzeć tam, zanim by go zestrzelili? Chyba nie miał innego wyboru... Postanowił jakoś skierować w ich stronę konia, jeżeli ten już wcześniej sam nie skręcił w ich kierunku... Powoli zaczął żałować, że wszystko zrobił tak pochopnie, lecz nie miał już jak się z tego wycofać.
Co jakiś czas spoglądał przez ramię, by określić jaki dystans dzieli go od typków. Liczył na to, że znajdzie się wśród nich jakiś odważny indywidualista, który popędzi na czele, przed wszystkimi, wierząc w swoje wybitne umiejętności. Wtedy Igles mógłby przystąpić do dość ryzykownego planu awaryjnego, który na swój sposób był dość szalony. Jednak wolał spróbować tego, niż dać się złapać. Gdyby znalazł się taki bohater, który zbliżyłby się co najmniej na odległość mniej więcej trzech, czterech metrów, wtedy Igles gwałtownie zahamowałby skradzionego konia, szarpiąc wodze z całej siły do siebie. Według wszelkich własnych, szybkich kalkulacji zaskoczony osobnik powinien go lekko wyminąć, a w takiej chwili, Zee wyskoczyłby na niego, łapiąc go za rękę, próbując zrzucić go z konia, a tym samym chciał wyrwać mu broń. Był to jednak plan na ostateczną ostateczność, na wypadek gdyby okoliczności idealnie, by ku temu sprzyjały.
W innym wypadku pozostało mu popędzać wierzchowca, z nadzieją, że nic ich nie trafi, oraz uda im się dojechać w jednym kawałku do gór...

Głupi osioł... Wszystko szło w miarę sprawnie, a nagle konikowi zachciało się stać. Igles zdążył tylko uderzyć otwartą dłonią w czoło, w geście całkowitego załamania. I cały piękny plan trafił szlag... Mogło być gorzej? Oczywiście, jakżeby inaczej... Niespodziewanie go dorwali. Nie było nawet jak zaprotestować. Jedynie warknął coś pod nosem, rozzłoszczony. Wzięli go, związali i wrzucili na konia. Więc taki miał być wszystkiego koniec? Ostatnią zbrodnią, którą wykonał, miała być kradzież konia? Nie miał zamiaru tak łatwo i szybko odpuścić. To by było zbyt proste... Lecz nie chciał, żeby znowu coś źle poszło. Przecież nawet nie wiedział dokąd go wiozą. Raczej nie do wesołego miasteczka...
Podróż spędzał w milczeniu, w bezruchu, jakby było mu wszystko jedno co, jak i gdzie. Zwisał na koniu, niczym świeże zwłoki. Nikomu nie przeszkadzał jakimkolwiek bezsensownym gadaniem, gdyż i tak nie wierzył, że coś mogłoby mu ono dać. Jedynie liczył, że ludki będą coś mówić pomiędzy sobą i z tego się czegoś dowie. Gdyby mu się udało, to podpatrzyłby jeszcze ilu ich jest, gdzie jadą, jak wyglądają i co robią. Potem padł... Cierpliwie czekał na jakąś odpowiednią chwilę, aby zrobić coś w kierunku uwolnienia się. Zastanawiał się tylko, czy czerwony pyłek nie dręczy również ich.
W czasie tejże miłej jazdy, w pewnej chwili, w pewnym momencie ugryzł się w wewnętrzną stronę prawego policzka. Mocno, do samej krwi. Odczekał, aż tej zbierze się wystarczająco dużo w jego ustach. Następnie sobie odkaszlnął, trochę słabo. Potem już nieco mocniej. Przez chwilę tak kasłał, wypluwając krew. Chciał jedynie zwrócić na siebie uwagę. Może ktoś podejdzie z zaciekawieniem wystarczająco blisko. Na razie potrzebował tylko tego...

Nie do końca rozumiał co się działo. Miał wrażenie, że przywieźli go do jaskini, a potem stało się coś, że nic więcej nie pamiętał. Zaś kiedy odzyskał świadomość znalazł się w całkowicie innym miejscu, na pustej pustyni. Jeźdźcy gdzieś zniknęli, zostawiając go samego z przywiązanym kamieniem. Nie wiedział jak mogło się to stać, ale raczej nie było to jego głównym zainteresowaniem. Wydawało mu się to trochę dziwne, ale przynajmniej dobre to, że ich się pozbył, albo to oni pozbyli się jego. W każdym razie był sam. Trochę jak ponowne poczucie wolności, czy czegoś podobnego. Kamień zwisający mu z szyi trochę przeszkadzał, więc dobrze byłoby się go pozbyć. Właśnie od tego miał zamiar zacząć. Usiadł tak, żeby kamień był oparty o ziemię, a następnie przystąpił do rozwiązywania sznura. Nawet jeśli byłby to jakiś niewiarygodnie skomplikowany węzeł, to wystarczyłoby mu jedynie poluzować go na tyle, by potem wysunąć z niego głowę. Potem natychmiast przysłonił rękawem usta i nos, by nie oddychać drażniącym pyłem. Oczywiście wcześniej drugą ręką strzepałby pył z owego rękawa, żeby przypadkiem jeszcze bardziej się nim nie zaciągnąć. Niewiele mógł zrobić w swoim obecnym położeniu. Gdziekolwiek nie spojrzał tam nic, tylko pył, chmury, piasek… Przydałoby się w takim razie gdzieś iść. Mógłby też sobie usiąść na kamieniu i czekać, ale to raczej nie za wiele by mu dało. Postanowił więc, że pójdzie w lewo, a potem cały czas prosto, aż może kiedyś na coś trafi, albo padnie próbując...

Po raz kolejny trafił… Gdzieś… Co prawda pył całkowicie go pochłonął, a mimo to wylądował w całkowicie innym miejscu. Ktoś go tam przetransportował? Ktoś go znalazł? Sam tam trafił? Nie miał pojęcia co tam robił. Nie miał pojęcia co robić dalej. Leżał w błocie… Skąd wzięło się błoto, skoro wcześniej wszędzie był piach? Nie rozumiał co się działo, ale wątpił, żeby ktoś był na tyle miły, aby podzielić się wyjaśnieniami. I wszędzie było pełno ludzi. Głupich, żałosnych, cuchnących, parszywych, obrzydliwych… Wiele określeń by się jeszcze znalazło… Czuł do nich wszystkich ogromną pogardę, mimo iż sam nie był chyba w lepszej sytuacji od nich. Ich czynności były dziwne… Dźwięk stukającego w kamień młotka zaczął drażnić uszy Iglesa. Właściwie to nie było tam nic, co by go w jakiś sposób nie denerwowało. Rozejrzał się na szybko po okolicy. Spojrzał w prawo, w lewo, w górę i w dół, by mniej więcej ocenić w jakiej sytuacji się znajdował. Przez chwilę patrzył sobie na innych ludzi, analizując czynności, które wykonywali. Nie obchodziło go jaki mieli cel w tym wszystkim. Inna rzecz interesowała go bardziej. Ilu ich wszystkich jest i gdzie był młotek dla niego? Nie podobało mu się to miejsce… Chciał się z niego wydostać, lecz nie wiedział jak. Złość, którą wywoływała tak duża ilość ludzi rosła w nim z każdą sekundą, aż w końcu zdecydował się wziąć garść błota i podejść do jednego z osobników, który tak zażarcie uderzał młotkiem.
- Robisz to źle… Pokaż mi to… - wysyczał przez zęby, wyciągając w jego kierunku dłoń bez błota. Po młotek, oczywiście.
Jeżeli osobnik nie zareagował, wtedy Igles rzucił mu błotem prosto w twarz, prosto w oczy. Potem zabrał się do wyrwania mu młotka. Jedną ręką łapiąc mocno nadgarstek człowieka, a drugą złapał za uchwyt młotka. I tak szarpiąc do siebie, spróbował go odebrać siłą. Nie powinno mu to wiele zająć… W końcu to oni pracowali, raczej od dłuższego czasu. Człowieczek powinien być wystarczająco zmęczony, aby szybko odebrać mu młotek. Gdyby jednak ten grzecznie mu go dał, to i tak po zdobyciu go, w taki czy inny sposób robi tą samą rzecz… Uderza młotkiem w głowę gościa, od którego go wziął. Z całej siły. Raz, potem drugi i trzeci… I tak do czasu, aż z głowy tamtego nie zrobi się krwawa breja… Następnie zaśmiał się głośno, spoglądając na twarze innych osób, czekając na ich reakcję… Przez chwilę poczuł, że może robić wszystko, co tylko chciał… W tym roztrzaskiwać łeb każdej osobie, po kolei, w tym dole… Ale na razie wstrzymywał się tylko do jednego osobnika... Na razie...