Kawiarenka pani Imbryk~

First topic message reminder :

Niespecjalnie wyróżniająca się jedna z niewielu kawiarenek w mieście. Niewielki budyneczek, pomalowany na błękitno, gdzieniegdzie namalowana porcelana, ciasteczka, herbatka i nawet kwiatuszki. Same malowidła oraz kolorki są łagodne, więc przyciągają stałych klientów, ale i często można tu odpocząć w ciszy bo jak wspomniano - specjalnie nie jest to wyróżniające się miejsce, więc i zdarza się, iż nawet przez cały dzień nie zajdzie w to miejsce chociaż pięć osóbek. Aczkolwiek jakoś się trzymają! Wnętrze urządzone jest w tych samych kolorkach co budynek. Lada znajduje się tuż przy wejściu co by nikt nie uciekł, nie płacąc za pyszności, które zamówił. Okrągłe stoliki, z okrągłymi krzesełkami umieszczone są zarówno w środku, jak i na zewnątrz lokalu. Bo nie ma to jak odprężyć się przy herbatce i to na świeżym powietrzu.
Obok kawiarenki znajdują się inne budynki, ale na przeciw widnieje parczek, ogrodzony małym murkiem, na którym można sobie usiąść.

Po ciężkiej...nie ciężkiej, ale ciekawej misji, na której poznała ciekawe osóbki, Raven odwiedziła parę miejsc. Pierwszym przystankiem był oczywiście domek, gdzie przeglądając swoje rzeczy, zorientowała się, że wciąż ma wodę święconą! Swoją drogą ciekawe jak ją święcą? No cóż...Rena nie święci takich rzeczy, więc zachowa to cudo bo może kiedyś jej życie uratuje! Trzeba wierzyć w moc takiej wody.
W każdym razie po tym odwiedziła sobie parę posterunków - ot tak by popatrzeć na nie z daleka i powzdychać, że się nie dostała...ale się dostanie! Póki co musiała zadowolić się członkostwem w elitarnym oddziale Baltazara i oczywiście super broszką, którą postanowiła mieć cały czas przy sobie. Jeszcze by szef wpadł z inspekcją, a tutaj lud nie nosi 'munduru' broszkowych motylków! Co to to nie! Rudowłosa będzie pilną...pilnym...żołnierzem? Powinna zapytać o więcej szczegółów...No nic...Po tych jakże krajoznawczych wycieczkach, zawędrowała do kawiarenki, w której niegdyś zauważyła jego - gościa jedzącego coś innego niż ciastka w kawiarence! Naprawdę do dzisiaj nie potrafiła tego zrozumieć, ale na pewno go zapyta jak spotka! No i ta dziwna maska...Przecież maska prosiaczka byłaby ładniejsza! Co więc powinna zrobić Rena by w końcu jeden z jej celi się spełnił? Powinna czuwać! Usiadła więc sobie na murku na przeciw kawiarenki, ale tylko dla zmyły! Rozglądnęła się na boki i jak nikt nie patrzył, 'upadła' do tyłu, gdzie już się schowała niczym komandos! Tylko główka z oczkami wystawała nad murkiem, a owe oczka obserwowały bacznie kawiarenkę w nadziei na swój cel. Nie myślcie sobie, że Raven nie zna się na kamuflażu. Ba! Na główce położyła sobie kawałek krzaczka by ludzie myśleli, że krzaczek ich obserwuje! W tym kamuflażu czekała...pierwszą godzinkę...drugą godzinkę...

Oh...krąg policyjny! Jeszcze nie słyszała by tak na stróżów prawa mówiono, ale...to znaczy, że jak się dostanie to zobaczy twarz swego idola! I imię! Oooo! Kolejny powód by walczyć o miejsce w tej jakże zacnej...placówce? No wiadomo, że chodzi o policję magiczną! Ah ah, celów coraz więcej! Naturalnie nie zastanawiała się czemu jej autorytet chce jej pomóc. Spójrzcie na nią - wulkan energii i pozytywnych myśli! Chociaż więcej gada niż myśli, ale nie jej wina, że jest taka radosna.
W każdym razie kolejne zdania ani na chwilę nie ostudziły zapału rudowłosej. Ba, wciąż trzymała swój poziom zaangażowania.
- Zawsze będę gotowa na sprawdzian! Tak jak na to by spodziewać się niespodziewanego, więc nie masz się co martwić, panie kapitanie - rzekła z uśmiechem - Hmmm...skąd jestem, skąd jestem...Z końca tęczy - zanuciła radośnie, nie widząc w tym nic dziwnego - Ale garniec złota już ktoś zabrał, więc nie trzeba tam spacerować. No chyba, że dla widoków...A pan kapitan skąd jest? - nie ma to jak odbić pocisk - Jak do kogo dać? Oddać? Do oddziału? - uśmiech nie znikał z twarzyczki niewinnego dziewczęcia - A Twój gdzie jest? Bo niestety nie wyniuchałam tego jeszcze.
Rzekła tak jakby to było coś normalnego. Wszak prędzej czy później i tak by się dowiedziała, prawda? Nie bez powodu czatowała wcześniej jako krzaczek by nie dostać informacji - bo idola już spotkała.

Uśmiechnął się lekko słysząc o gotowości do sprawdzianu. Dalsze odpowiedzi znów należało skwitować westchnięciem. Z końca tęczy... naprawdę..? Pokręcił lekko głową.
- Chodziło mi raczej o miejsce zamieszkania... na to chciałem zwrócić uwagę przydzielając Cie gdziekolwiek. W końcu im bliżej mieszkasz posterunku tym lepiej... - powiedział ze stoickim spokojem, chociaż w środku powoli zaczynał się gotować.
- Mój? Stacjonuje tutaj, w Erze... .

- To ja też w Erze mieszkam - dodała z niewinnym i słodziachnym uśmiechem - Nie mam stałego zameldowania czy jak to się zwie. Chodzę sobie od miasta do miasta wykonując misje i pomagając tych, którzy tego potrzebują. No i odwiedzam hipcie w przeróżnych ZOO, tak by mnie zapamiętały! Kiedyś jednego na pewno kupię i wezmę do domku - nie ma jak marzenia - Dlatego wynajmuje sobie pokoiki na parę dni, a potem idę daleeeej...Ale oczywiście wynajmę mieszkanko jak praca będzie! Tak jak pan kapitan mówi, dobrze mieć blisko do pracy.
Sama prawda! W dodatku pochwaliła Tristana za prawdę, którą głosi. Poza tym miała pieniądze z domku, więc i z wynajęciem mieszkanka problemu mieć nie będzie, ale po co się osadzać jeśli się nie ma powodu? A praca byłaby na pewno powodem. O, o - jeszcze praca na tym samym posterunku - albo chociaż mieście - co jej idol to piękne marzenie! Właściwie od czasu do czasu mieszkała, gdzieś dłużej, ale cóż...Lubi sobie zwiedzać i poznawać przeróżny lud.
- Oh! To chronisz całą Rade! Ważne zadanie!
Ponownie zaświeciły się oczka z podziwu dla pana kapitana, który tak wiele robi! Niby Raven nie zna szczegółów, ale wie, że chłopak robi na pewno bardzo sporo! Swoją drogą ciekawe jak Rada radziła sobie wcześniej bez Blaszak - cud! A może działał w ukryciu, a teraz...teraz też się kryje, ale do ludzi wychodzi bo się dzielny przemógł i pokonał swą nieśmiałość - tak tak, to na bank o to chodzi.

- No to wygląda na to, że zostaniesz tu na dłużej. Chyba, że dasz mi powód, bym Cie wyrzucił - mruknął spokojnie.
- W wolnej chwili pokażesz mi swoje umiejętności. Jak na razie, jedyne co mogę powiedzieć, to "witamy na pokładzie", wrzucę Cie do fioletowych. Do czerwonych się nie nadajesz, a cienie nie są tak wygadane... - pokręcił lekko głową, mówiąc to pół szeptem.
- Widzisz... teraz i ty będziesz chronić Rade. Dlatego radzę Ci się postarać, bo inaczej... może być nieciekawie- Uśmiechnął się lekko i wstał - No to chyba wszystko, jak chcesz mogę Ci pokazać posterunek... - mruknął i ruszył powoli w kierunku Rady.
- Laveth... - rzucił za siebie, dość cicho, ale pewno dziewczyna to usłyszy... ona przecież wyłapie wszystko.

Przyszła w to miejsce, poznać idola, a idol...wcielił ją do policji! Przez chwilę nawet nic nie mówiła - o dziwo - bo ta radość była tak wielka, że aż słów zabrakło. No, ale oczywiście tylko przez chwilę bo pomimo, że cisza była to uśmiech ciągle się powiększał i powiększał, aż wydała z siebie radosny dźwięk.
- Yaaaaay! Naprawdę naprawdę?! Zupełnie jak gwiazdka! I na pewno nie zawiodę Cię, panie kapitanie! Nie będzie złych powodów! Będę oczkiem w główce! Takim co widać tylko w samych superlatywach! Będę stróżem prawa co zawsze jest na miejscu! O, o! Oczywiście, że chętnie zobaczę miejsce pracy!
Cały kosmos nie miał tylu gwiazdek ile się pojawiło dzięki radości Raven...Ba, gdy nowy przełożony wstał to ona również, ale z dodatkiem - z pięknym piruetem szczęścia! Można nawet rzec, że kręciła się radośnie i energicznie niczym jakaś balerina. Aczkolwiek w podskokach ruszyła za...Oh, za Lavethem! Kolejny szok bo znalazła się w kręgu znającym imię szefa! Prawie nawet upadła z tego nadmiaru radości...Ale nie! Dzielnie stawiła czoła ziemi i nie upadła! Ha!
- Waaaa to jeszcze lepsze imię niż Tristan - skomentowała z uśmiechem, zrównując się z Blaszakiem - To tajne imię, tak? W tłumie nie mówić bo ktoś może podsłuchiwać i wykorzystać, rozumiem! Tak więc w tłumie Blaszak lub pan kapitan, tak panie kapitanie?
Zapytała energicznie choć pewnie i retorycznie...ale widać było, że rozumie takie rzeczy! No co? Została chyba przyjęta to się będzie starać nie zrobić takiego błędu już pierwszego dnia pracy! Tak więc dreptała sobie obok Lava.

Nie powiedział nic więcej, a jedynie uśmiechnął się pod nosem. Ruszając w kierunku posterunku, na szczęście pojawiły się małe sygnały, że nie będzie tak źle! Tak tak! W końcu rozumiała, żeby nazywać go Blaszak lub też per "pan kapitan", co nie było z jednej strony złe. Idzie do tego przywyknąć.
Po czasie znalazł się na miejscu docelowym. Chciał mieć to wszystko już za sobą. TO czyli robotę papierkową. Dość szybko skorzystał z przywileju rekrutacji, ale cóż. Sytuacja wymagała, więc i tak się stało. Co poradzić. Wziął odpowiednie dokumenty, leniwie je wypełniając, a następnie pokazał to dziewczynie, siadając przy pierwszym lepszym stoliku jaki znalazł. Akurat ta część posterunku nie była zbyt zaludniona.
- Znajdź sobie miejsce zamieszkania... wykup je, wtedy wrócisz do mnie i wypełnisz to... - tutaj wskazał na owy dokumencik. - Wtedy też zostanie Ci wydany mundur i ruszysz w tango. Jeszcze Cie będzie czekała rozmowa z pewną osobą.... Jakieś pytania?

W większej lub mniejszej ciszy - raczej mniejszej bo przez całą drogę Rena gadała o wszystkim - doszli w końcu na nowe miejsce pracy. Naturalnie rudowłosa skakała sobie wchodząc za przełożonym do środka budynku i przyglądając się niemal wszystkiego dość uważnie - wszak lepiej wszystko zapamiętać! Oczywiście dała w spokoju wypełnić dokumenty, ale to tylko przypadek bo akurat wtedy kręciła się, dalej oglądając swe nowe miejsce pracy. Aczkolwiek, gdy została zawołana to w jednej chwili znalazła się przy Lavethcie, oglądając swoje dokumenciki.
- Ay, ay, panie kapitanie! Kupię mieszkanko i wrócę. Wiem, że już tęsknisz za nową podwładną - rzekła z uśmiechem - Z jaką personą? Hm hm? Ktoś ważny pewnie. To kto to, kto to? Kogo mam szukać? - wszak lepiej wiedzieć, prawda? - Oh, a teraz pokaże pan kapitan twarz? Choć na chwiiilkęęę. Przecież ktoś może się pod Ciebie podszyć i chcieć mnie wykorzystać do niecnych celów, a wtedy spadnie Ci reputacja, a na to nie można pozwolić!
W jej ustach brzmiało to dość...prawdziwie - bo niby czemu miałaby nie uwierzyć komuś kto podaje się za Lava, a nim nie jest? Wszak to jej idol, więc mu ufa w tysiącu procencikach i wykona każdy rozkaz! Choć pewnie nad tymi dziwnymi i niepokojącymi by się zastanowiła, ale kto wie? Dla lepszego efektu nawet zrobiła smutną minkę bo fakt faktem bardziej byłoby jej żal biednego Blaszaka i jego super reputacji niż siebie samej. Trzeba dbać o autorytet!

Ta dziewczyna przypominała nieco... zwierzątko? Wchodzisz do nowego miejsca, zaraz musi wszystko obejrzeć, rozejrzeć się w sytuacji, a zawołane znów pojawia się przy tobie. Rena podeszłą do tej sytuacji... tak jak do wszystkiego. Optymistycznie. Na pytanie o pokazanie twarzy i usłyszanym argumencie zaśmiał się cicho.
- Zawsze możesz mu kazać zjeść metal, nieprawdaż? Jest wielu magów którzy potrafią podszyć się pod kogoś, ale nikt jeszcze nie został połykaczem żelastwa - powiedział spokojnie i wstał - No skoro to wszystko, to ja muszę dokończyć swoje sprawy, ty załatw swoje. - Przyłożył rękę do maski i odsłonił połowę twarzy z nieco wrednym uśmiechem - No to do zobaczenia~

z/t

Buu...piękny i inteligentny argument Reny nie przemówił do Smoczego Zabójcy! A nawet nie zdążyła odpowiedzieć, że są na świecie osóbki - nawet zwykli ludzie - które na pewno potrafią zjeść metal! Tak tak - dla Raven to argument pana kapitana był łatwy do podważenia! No, ale przyjął ją do policji, to pierwszy dzień i jest jej idolem to...będzie łaskawa i dzisiaj mu odpuści. Dodatkowo słyszała cichy śmiech chłopaka - wooooooo, zapamięta to dobrze! Toż to było takie urocze!
W każdym razie słysząc, iż Laveth sobie idzie, rudowłosa miała zamiar się rozpłakać bo jednak twarzyczki wciąż nie widziała! O dziwo jednak - ku jej uciesze - przed wyjściem, Blaszak odsłonił pół twarzy, zaszczycając swą nową podwładną wrednym uśmiechem, który jednak dla tego dziewczęcia był super cool!
- Paaaaa, panie kapitanie! Już tęsknię~
Gdyby nie radość, która zapanowała w serduszku Reny po ujrzeniu przynajmniej połowy twarzyczki to pewnie od razu rzuciła by się za panem kapitanem w pogoń chcąc zobaczyć całą twarz! No niestety jak widać i tak cieszyła się przynajmniej z tego malutkiego gestu bo jednak już wiedziała jak szef wygląda. Drugą połowę twarzy mogła sobie wyobrazić, prawda? Przynajmniej jej twarz jest raczej symetryczna, więc innych też musi być! No...są pewne dziwadła na świecie, ale nie jej oceniać! A może...może miał po drugiej stronie blizny?! Albo...albo tatuaż w kształcie serca, i dlatego się wstydził pokazać! Ha - to na pewno to! Twardziel i idol, ale wstydzi się pokazać wymalowanych kwiatuszków lub serduszek na policzku! Już ona się dowie czy druga połowa twarzy Lava nie ma przypadkiem malowideł - tak! Komandos Raven wkracza do akcji! Czas znaleźć mieszkanie, dokończyć papierki i wymyślić plan na miarę komandosa by zedrzeć maskę!
- Do boju ja!
Krzyknęła radośnie i energicznie, po czym - zabierając całą energię ze sobą - okrążyła wpierw parę biurek by zobaczyć czy nie ma tam czegoś ciekawego...oh, ale nic nie dotykała! No i po tym w podskokach opuściła budynek.


<zt>

MG


Dostaliście wytyczne by przyjść pod wieczór - co zważywszy na okoliczności wcale nie było takie dziwne - więc tak... było koło dziewiętnastej wieczorem. Październik, więc już się ściemniało, słoneczka widać nie było, ale za to wiał lekki, chłodny wietrzyk. Dość szybko dostaliście informacje od przechodniów, odnośnie tego, gdzie to znajduje się Kawiarenka Pani Imbryk, a z tego co usłyszeliście, wiele osób lubiło tutaj spędzać czas. Nie mniej, gdy dotarliście na miejsce, prędko zauważyliście, iż budyneczek jest zamknięty na cztery spusty, a w środku nie świeciło się nawet światełko. W dodatku, w ogródeczku przed kawiarenką, nie było również stoliczków.
To właśnie tutaj mieliście spotkać się ze zleceniodawczynią. Co jakiś czas ktoś przechodził ulicą, nie zwracając na Was szczególnej uwagi, ale za to zerkano smutnym wzrokiem na budynek. Z drugiej strony kilka osób rzuciło zaskoczone spojrzenia Pyzie i... przyspieszyło kroku by być jak najdalej stąd. Może wzięto Was już za owych włamywaczy?


Termin 10.06 godz. 11:00

Tia... jednak Pyza nie da spokoju... No trudno, tak bywa. Wystarczy, że raz się ocknęła i nie zlokalizowała mamusi, to od razu zaczęła podtapiać siedzibę Fairy Tail swoimi łzami. Ponownie większość magów w gildii miało ochotę zamordować niewinną istotkę, acz te uczucia nikły, gdy tylko dostrzegły to urocze, spanikowane i dziecięco płaczące ciałko. Ale oni też chcą chwili spokoju! Co więc wykombinowały te cwaniaki? Znalazły jakąś misję, będącą zgodnie z opisem niezbyt trudnym zadaniem, a następnie, dowiedziawszy się, że ktoś z wróżkowej gildii też idzie ją wykonywać niemalże natychmiast kazali Pyzuni pilnować karteczki z ogłoszeniem, a także napisano list, że ta istotka to mag Fairy Tail, który chce wykonać misję. Szkoda, że samo zwierzątko zbytnio nie wiedziało o co chodzi i dopiero po jej uspokojeniu i zapewnieniu, że dzięki temu mamusia będzie dumna z niego, udało się przekonać ją do wyjazdu. Kazali jednemu magowi FT się nią zająć i pilnować, po czym udali się na odpoczynek. Z kolei teraz najważniejszy problem jaki się pojawił... to próba powstrzymania Pyzy od niezatopienia pociągu. Tyle nowych osób, nowe otoczenie i tylko wujek w pobliżu! Praktycznie cały czas musiała być głaskana, a także uspokajana, a i tak szklane oczy były obowiązkowe przez cały czas podróży. Chociaż kilka zaciekawionych dziewczynek chciało poznać osobliwą istotkę i w ten oto sposób Pyzunia dorobiła się kilku kuzynek. I wreszcie znalazła się tutaj... w Erze przed jakimś zamkniętym budynkiem. Tylko pobliska obecność wujka, jakoś uspokajała niewielki drożdżowy bycik, który w swych ustach trzymał zaciekle list z informacją, że bierze udział w misji oraz ogłoszenie ze zleceniem. Nie wiedziała w sumie co robić, więc robiła to co umiała, gdy nie było mamusi... płakała... a w chwili obecnej tylko się zbierała, bo ludzie patrzyli na nią tak bardzo źle. Smutna Pyza ze szklistymi oczkami.

Dae spoglądał na wszystkich ludzi, którzy patrzyli na Pyze, jakby chciał ich zamordować. Był za nią odpowiedzialny, a co za tym idzie musiał o niego dbać i się nią opiekować. Ten mały i mimo wyglądu niejadalny skarb, był jednym z nielicznych osobników, który podbił jego serce. Ale co się dziwić, skoro Pyza miał takie słodziutkie oczka, które wbijały się wręcz w owy bijący i umięśniony narząd, który kontrolował przepływ krwii.
Stanął kilka metrów przed budynkiem i zastanowił się co mają teraz robić, jednak postanowił czekać.
Spojrzał na Pyze, który płakał by po chwili tylko powiedzieć:
- Hej, malutki, nie płacz. Zaraz po misji udamy się prosto do mamusi i się do niej przykleisz. - uśmiechnął się pokrzepiająco - Zresztą mamy misję i nie możesz płakać.

Dwie osóbki... No dobra, jedna osóbka i jedna Pyza - ale to jednak dwa rozumki do myślenia, ale nikt nie pomyślał by po prostu zapukać. Nie... staliście sobie, zwracając uwagę na przechodniów, pomimo tego, że to było miejsce, w którym mieliście być, a kawiarenka należała do Pani Imbryk - która też była w zgłoszeniu. Mimo wszystko nikt z Was nie miał zamiaru zapukać...
Przez to właśnie staliście tak na dworze z dobry kwadrans jak nie dłużej, a chłodnawy wiaterek coraz częściej dawał o sobie znać. Dopiero po tym czasie usłyszeliście przekręcanie zamków w drzwiach, gdzie pojawiła się starsza pani, o białych włosach spiętych w niski kok, ubrana w różową spódnicę do ziemi, fioletową bluzę, kapelusik i biały fartuszek. Miała nieco ciała, ale i też była nie była dość wysoka - na oko mogła mieć około 160cm wzrostu (LINK).
Drzwi otwarła powoli i ostrożnie, sama wychodząc na zewnątrz, ale póki co nie wpuszczając nikogo do środka. Przyjrzała się Wam uważnie, z niepewną miną...
- Proszę wybaczyć, ale kawiarenka na dzisiaj zamknięta.
Rzekła miło, niczym babcia, z ciepłym uśmiechem na twarzy, chcąc najwyraźniej przeprosić domniemanych klientów, za to, że już dzisiaj nici z podwieczorku, ale cóż... najwyraźniej nie byliście pierwszymi, którzy chcieli posiedzieć w jej kawiarence, a ona z bólem serca musiała Was odesłać.


Termin 12.06 godz. 11:00

W gruncie rzeczy, Pyza dopiero zbierał się na płacz, mając w oczach istne jeziorko już przygotowane. Ale na szczęście był tu wujek! I to miły! Uśmiechnął się ładnie, tylko drożdżowa istotka zaczęła się zastanawiać o co chodzi z misją... czyż wróżkowa rodzina nie wysłała jej na jakieś wakacje? Bo kto to widział dzieciaka do pracy posyłać! Chociaż... mamusia będzie dumna, jeśli dowie się, że Pyzuś zrobiła misję prawie samodzielnie. Pociągając więc przymknęła na moment oczy i powstrzymała zbierające się morze łez. Nie potrzeba wszak potopu w Erze. Magicznie zmodyfikowane więc zwierzątko doskoczyło bliżej wujka, bo jednak przy nim czuło się bezpieczniej, po czym razem z nim czekało. I wtedy jakaś pani wyszła z budynku. Taka... babciowata, że aż serce rośnie. Pyza była uradowana i nawet posiadając w ustkach ogłoszenie i list z wyjaśnieniami doskoczyła pełna zaufania do stóp starszej pani, jakby delikatnie wtulając się w spód jej sukni.

-Puciuuu!~ powiedziała cichutko z jakąś taką radosną i spokojną nutką w swoim słodkim głosie, nieświadomie też wypuszczając na ziemię karteczkę z informacją o misji, oraz wiadomość napisaną przez członków gildii, że Pyza wykona to zadanie... co z tego, że sama istotka nie miała pojęcia co tam jest napisane... ba czytać nie umiała. Ale taka miła starsza pani nie może być zła, więc Pyzunia nie bała się zbliżyć do niej. Po chwili odwróciła się do wujka i zachęcająco "rzekła" -Puciu!~ - jakby zachęcała do skrócenia dystansu i przywitaniu się z babcią.

Ejo, ejo,! Stwierdzam, że Pyza jest jeszcze młodą istotką, pani EmDżi, jednak wróćmy do kawiarenki.
Daeril stał i się rozglądał, obserwował ludzi i pilnował Pyzy. Maluch się troszkę uspokoił, co ucieszyło młodzieńca, bo nie miał serce patrzeć jak ta lekko kulkowata osóbka płacze. Nagle, ni stąd ni z owąd, drzwi otworzyły się, a w nich ukazała się... Stara babcia? No tak, pani Imbryk, która była właścicielką tego kawowego - podobno - raju. Usłyszał jej słowa, by następnie odpowiedzieć po spartańsku.
- Jesteśmy magami Fairy Tail i przyszliśmybw prawie ogłosznia. - schylił się po kartkę, która wypadła Pyzie z usteczek - Zaś to jest pozwolenie na udział w misji, tegoo malucha, który wbrew pozorom jest silny. - uśmiechnął się wesoło do staruszki, po czym znów spojrzał na Pyze, który adorował babcię wzrokiem.