Szpital w Hosence

Szpital jest sporym budynkiem położony niedaleko centrum miasta. Dla osób rannych podczas misji zostało wyznaczone specjalne skrzydło. Lekarze walczą nie wyczerpanie prawie cała dobę. Zwykle ciężko jest się dostać bez czekania, z powodu sporych ilości ludzi potrzebujących pomocy, lecz tym, którym jest ona niezbędna są przyjmowani od razu.

Wygląd pokoi:

Dziewięć! Gdy tylko Bane usłyszał tą cyfrę słabo mu się zrobiło bo on był 7. Ale gdy już cudak się poprawił oddech wrócił mu do normy, a serce znów zaczęło bić. Wakamano odżył i uświadomił sobie po chwili, że jednak mogła już wejść ósemka, a wtedy i tak by było już po nim. Ale, ale, ale nie ma co się zapędzać i gubić w domysłach, najwyżej jak przystało na przyzwoitego obywatela cudak go wpuści przed siebie…
Wakamano spojrzał na cudaka, który właśnie proponował mu chyba herbatę lub inne cudo w filiżance. Ale na szczęście białowłosy miał zasady. A jedną z nich było unikanie cudaków z rogami na czołach, poza tym druga mówiła o nie braniu od nich niczego, bo niewiadomo jak to się może skończyć…
- Wiesz? Podziękuję... -odpowiedział tak troszeczkę zagadkowo, a po części skromnie. Jakby był niewinną dziewczynką czekającą na wilka co ją by ten wilk tam wytarmosił. W sumie po chwili sam Wakamano się zdziwił jak to pięknie odegrał. Sam nigdy by nie przypuszczał, że drzemie w nim taki talent aktorski oraz takie kopalnie erotyki wszelkiego rodzaju. Ale tak, pamiętajmy oni byli w szpitalnej przychodni i czekali w kolejce na wizytę u lekarza...

Wakamano się zaśmiał, tak jest to się zdarzyło! Dziwiak dopiął swego i udało mu się wreszcie zmusić Bane’a do śmiechu! W sumie rozbawiło go nagle jego stwierdzenie, że nie są w szpitalu. No bo jak nie byli jak byli? Wakamano widział znajome pokoje, w sumie to ich drzwi, ale pamiętał gdzie wchodził. No przecież przychodził tutaj od dziecka, więc ciężko aby pomylił budynki. A gdy już chciał odpowiedzieć dziwakowi coś złego zaczęło się dziać. Coś tak okropnego i szokującego, że Wakamano rozdziawił gębę i zamiast odpowiedzieć nieznajomemu wymsknęło mu się tylko krótkie.
- O cholera.
Facet był w szoku. W naprawdę dużym szoku, który porównywalny może być gdy kobieta z którą spałeś miesiąc temu przychodzi do ciebie i mówi, że jest z tobą w ciąży. Tak jest taki to był szok dla białowłosego, kiedy nagle pokój zaczął się zmieniać. Jednak Wakamano był twardzielem i jak na twardziela przystało szybko się ogarnął. Znaczy prawie szybko i prawie ogarnął, ale teraz jego zdziwienie i oszołomienia przerodziło się w złość. Znaczy nie był jakimś warczącym psem, czy innym nabuzowanym nastolatkiem który nie mógł pójść na imprezę. W sumie raczej teraz był rodzicem, który przyłapał dziecko na czymś złym. Dlatego jedyne co zdołał z siebie wydusić, bardzo, ale to bardzo przypominało mu słowa nauczycieli oraz jego mamy, ale tylko to teraz przychodziło mu do głowy.
- CO. TU. SIĘ. DZIEJE. ŻĄDAM. WYJAŚNIEŃ. -każde słowo wypowiedział oddzielnie, mocno je akcentując oraz wymawiając przez zaciśnięte zęby. Bo tak był zdenerwowany, a w takich sytuacjach szczękościsk to rzecz całkiem normalna.

Sen…
Bane Wakamano zasnął w kolejce do lekarza, w której już czekał dość długo! Ba! On nie tylko tam długo czekał, on ogólnie długo czekał już na tą wizytę! A co dopiero na wejście do samego lekarza! No, więc to była przesada!
- Nie ja naprawdę podziękuję za herbatę. -powiedział spokojnym, a zarazem zmęczonym głosem. Wakamano na serio chciał pójść do lekarza, ale jednak chyba to nie było mu dane. Mężczyzna więc swój cały stan skwitował teatralnym facepalm’em. - Ja chciałem iść tylko do lekarza. -doda pod koniec jeszcze cichszym głosem.

- Ja znikam! -krzyknął Bane i to nie był krzyk radości, tylko czystego przerażenia! Bo jaki facet nie wystraszyłby się gdyby nagle zaczął znikać? Tak, tak na pewno każdy, nawet Wakamano, który do znikania przywykł bo był magiem niewidzialności i tak się wystraszył. Bo wicie jak wam zacznie znikać ręka to jest straszne, ale jak dojdzie do pysiora to wtedy już jest to porównywalne do klęski narodowej lub innej okropnej rzeczy jaka może przydarzyć się na świecie!
- Ja już mam dość! Tamtego, tego, wszystkiego! Ja chciałem pójść tylko do lekarza! -tak jest Wakamano podniósł głos, a wraz z nim pojawiły się łzy w jego oczach. Mężczyzna był zdruzgotany, bo zapewne znikanie postępowało i było coraz bliżej najważniejszej rzeczy na świcie. Tak dobrze myślicie, tutaj chodzi o klejnoty! - Ja nie chce umierać! -wyrzucił z siebie wszystkie smutki i żale. A to właśnie mogło być powodem, nagłej zmiany charakteru. Z rozpaczy, Wakamano przeszedł płynnie w agresję i świdrującym wzrokiem przeszył cudaka i wypowiedział krótki rozkaz.
- Zrób coś...

Wakamano panikował niczym nastolatka, która pierwszy raz dostała okresu. Jednak gdy cudak zapytał go o jego “zdolność” to mężczyzna z miejsca zrozumiał, że chodzi o magię i się uspokoił. Pytanie dla niego było tak głupie, jakby ktoś go nagle zapytał o to czy ma ptaszka lub muszelkę. A wiadomo co każdy facet ma!
- Jestem magiem niewidzialności. -odpowiedział na pytanie po czym wzruszył ramionami. Bane na chwilę ochłonął, bo jedno pytanie wystarczyło aby wytrącić go z równowagi. Jednak efekt nie był stały. Wakamano po chwili spojrzał na swoją rękę, która dalej znikała i znów zaczął panikować. Jego oczy ponownie się rozszerzyły, a jego twarz wykrzywiła jakby ktoś zadawał mu ogromny ból.
- ALE CO TO MA DO CHOLORY WSPÓLBO! -wykrzyczał, a z nerwów lekko przekręcił słówka, jednak co z tego skoro znikał! Tak jest facet znikał, a cudak się gapił i zadawał jakieś głupie pytania! On miał mu pomóc a nie wypełniać jego kwestionariusz osobowy!

- Co jest kurwa! -krzyknął gdy tylko zobaczył dziwne oko. Jednak nie zdążył powiedzieć czegokolwiek więcej, czy też jakoś przyjrzeć się bardziej dziwnemu czemuś, bo cudak złapał go za rękę i pociągnął. Wakamano nie wiedział skąd cudak ma taką siłę, ale o mały włos nie wyrwał mu tej ręki.
- Co tu się dzieje!? Kim ty jesteś!? I czemu zawsze ja! -wyrzucił z siebie wszystkie żale. Bo naprawdę on chciał iść tylko do lekarza, a nie wylądować w jakimś dziwnym miejscu, gdzie znikają kończyny, wielkie gały patrzą z nieba, a chudzielce traktują go jak szmacianą lalkę. To chyba jego najgorsza wizyta u lekarza, no chyba, że dentysta to też lekarz. Nie ma nic gorszego niż dentyści...

Wakamano chłonął informację jak gąbka. Chociaż nie było ich za wiele i nie były one za bardzo konkretne ale już coś tam wiedział. Po pierwsze cudak to jakiś Dziewiąty, więc pewnie jest jeszcze gdzieś pozostałą ósemka. Czyli gdzieś się szwęda jeszcze osiem takich debili, a to już naprawdę straszna wizja. No, ale wracając do tematu cudak przynajmniej wiedział, że robi kłopoty.
Tak to magiczne słowo, na które Wakamano reaguje jak uczniowie na niezapowiedziane kartkówki lub jak matki, które dowiaduję się, że są w dziewiątym miesiącu ciąży i rodzą za godzinę…
- Kłopoty? -wymsknęło mu się. Zupełnie przypadkowo, bo nie planował tego. Po prostu nie mógł zapanować nad swoim ciałem i wypalił. Jedno proste słowo, którego tak nie znosił. Kłopoty. - Kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty. kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty, kłopoty. Zawsze i wszędzie są kłopoty! Już nawet do lekarza nie mogę spokojnie pójść. -oszalał lub za bardzo zaczął się użalać nad sobą, tylko że na głos. A to nie wyglądało za dobrze. Jednak Wakamano nie zwariował do tego stopnia, aby paść teraz na ziemię i zaczął się na niej tarzać. Ojj, nie mężczyzna posłuchał się rady Dziewiątego i usiadł na łóżku. Nie położył się tylko usiadł i wziął głęboki oddech. Powietrze zaczerpnął nosem i wypuścił ustami. Tak oto, gotowy spojrzał na Dziewiątego i powiedział zrezygnowany.
- No to mów o co chodzi.

Cudak zaczął od gimnastyki i ruszył z opowieścią. Chociaż przed proponował jakąś herbatę. Wakamano nie był fanem herbaty, on wolał zwykłą, krystalicznie czystką górską wodę. Więc na pytanie o herbatce rzucił szybkim ”Nie” i zaczął słuchać Dziewiątego.
Początkowo szło całkiem nieźle. Wakamano zrozumiał nawet wstęp, później gdy cudak przeszedł do spraw rodzinnych białowłosy zaczął się gubić. Rozumiał, że nieznajomy-znajomy zajrzał do głowy swojej matki. Chociaż nie wiedział jak ale zajrzał, czyli tak magia i po tym jak zajrzał powoli zaczynało się już facetowi mieszać. Bo matka zabijająca swoje dzieci? W dodatku posiadająca ich przynajmniej dziewięć, DZIEWIĘĆ. CO ONA MUSIAŁA ROBIĆ PRZEZ CAŁE ŻYCIE!
Jednak Wakamano starał się wszystko ogarnąć. Było dość ciężko, ale ten się starał jakoś to ułożyć w głowie.
- Nie. -odpowiedział odruchowo na kończące pytanie Dziewiątego. Bo w pierwszej chwili za wiele pytań nie miał. Był cały czas przytłoczony nadmiarem informacji jakie teraz zbombardowały jego biedną główkę. Bo było ich naprawdę sporo, a on był zwykłym chłopakiem z osiedla. A jak na taką osobę takie cuda to chyba odrobinę za dużo.
- Znaczy tak! -rzucił po chwili, kiedy się zorientował, że czegoś tutaj nie rozumie. A raczej czegoś mu tutaj brakowało. Więc postanowił jednak zadać parę pytań. - Kim jest ta twoja “mamusia”? Co to za “kreatury”? Czy ten szajbus z okiem widzi nas teraz? I czemu ja? Czemu, ale to zawsze czemu pada na mnie? -chociaż to ostatnie pytanie miał zostawić dla siebie i powiedzieć sobie to w myślach to jednak coś mu nie wyszło. Ojj, tak Wakamano chyba będzie musiał się nauczyć myśleć, a nie paplać. Jednak ta nauka chyba będzie długa i wymagająca...