Sklep Magiczny

Biedny rudzielec musiał pozbyć się niechcianego płaszcza, który to niemalże natychmiast przylgnął do podłoża, a i który zdawał się mieć niemalże niezawodną lepkość! Płaszcz gdy tylko opadł na ziemię, to nawet nie drgnął! Poza tym, gdy tylko Tsubaki zakrzyknął, usłyszał, jak coś ponownie jest przerzucane na zapleczu, a chwilę później z tamtej okolicy wyleciała około półtora metrowa tuba kleju, która skończyła swój lot na ladzie! Ba! Z owej tuby wypływała nawet biała zawartość, pokrywając granice blatu, jak i boczną ścianę, ale dziewczynki ni śladu! Dopiero to po paru chwilach, gdy ponownie dosłyszano odgłos upadku większej szafy dało się usłyszeć dźwięk zamykanych drzwiczek, po czym ledwo wystająca zza lady ruda czupryna dała się dostrzec! Ba! Po chwili najpewniej wspięła się na jakiś stoliczek, a gdy tylko dostrzegła wroga wolności rekinów numer jeden zareagowała dość prosto! Mniej więcej o tak, pozwalając na opadnięcie kilku fioletowych kropelek na blat, po czym to jak gdyby nigdy nic zeskoczyła na dół, jakby nie miała zamiaru tracić czasu na bezczelnego polowacza na rekiny.

Patrząc na sprzedawczynię, Tsu zamarł. Wypiła to. Nie żeby ją ostrzegał, czy coś. Ale nie. Małe rude samo sprawdzić musi. I teraz pewnie winą na niego zwala! Co za... Co za lama. Mała, głupia, plująca lama. Plująca, k*rwa, klejem, bo czym mogłaby innym. - Chan, wracaj tu! Dalej nie wiem, co z tą krwią! - krzyknął, zastanawiając się co mógłby rudej pokazać, żeby ta zaczęła współpracować. 
Gdyby życie było kreskówką, nad czerwonowłosą głową Tsubakiego właśnie pojawiłaby się żaróweczka. - I hej, pokazać Ci czego się nauczyłem? To naprawdę super! - dodał z uśmiechem na ustach, wyobrażając sobie minę dziewczyny na widok poznanego niedawno zaklęcia. No bo kurczę. Pokaże jej... Smoka! Taak! Od tego Chan wszystkie włosy dęba staną! Wszystkie! - Tylko musimy wyjść na zewnątrz, bo tu byłoby niebezpiecznie. To co Ty na to? Chcesz zobaczyć coś zajęzacnego, co świetnością przebije nawet dwużaborożca?

Nim w jakikolwiek sposób Tsubaki dał radę zareagować - na stole pojawił się pucharek! Ba! Idealnie wypielęgnowany pucharek z lodami, bitą śmietaną, startą czekoladą, ciasteczkami, toną posypki, a do tego fioletowo-różową polewą, która zwieńczała wszystko, a i zdawała się niemalże wylewać z ów półmiskowatego tworu, który pomieściłby pewnie piłkę do kosza! Co więcej, znajdywała się tam tylko jedna łyżka, co ewidentnie mogło świadczyć o tym wszystkim. - ...nie chcę. - burknęła tylko, po czym zajęła się konsumpcją lodów, która to szła jej nad wyraz sprawnie, a niejednego na sam widok przyprawiłaby o odmrożenie mózgu, czy coś! W dodatku w międzyczasie w kierunku rudzielca poszybowała jedna z pustych, a zarazem wyczyszczonych fiolek, która ewidentnie rzucona była w kierunku jego twarzy! - Bardzo niebezpieczne. Może zmienić ludzi i ich możliwości, ale może też zabić na śmierć - rzuciłaby tylko jeszcze dziewczyna w przerwie na ochłonięcie łapki, która to ciągle pracowała jako naczelny dostawca pokarmu, by zaraz potem wrócić do przerwanej czynności. Taki lajf?

Obserwując rudzielca Tsu nagle o czymś sobie przypomniał. Na misji w Bodrow, Perci opowiedział mu o smoczym zabójcy z Fairy Tail... Czy ona nie była przypadkiem zabójcą lodu? A czy on przypadkiem nie miał jej odwiedzić? Chyba miał. Cholera. 
- Mówisz teraz o lacrymie czy o tej krwi? - zapytał spokojnie, starając się złapać rzuconą przez dziewczynę fiolkę. W końcu był zwinny, zwinniejszy niż inni ludzie (Skrytobójca). W razie jednak, gdyby fiolka leciała zbyt szybko Tsu aktywuje Mięśnie (D), co powinno przyśpieszyć jego czas reakcji a co za tym idzie umożliwić złapanie rzuconej przez sprzedawczynię buteleczki. Niezależnie od odpowiedzi, Tsu pyta dalej.
- W jaki sposób zmieniać? I... Jaka jest szansa na śmierć?

Najwyraźniej sprzedawczyni nie zamierzała przerywać swojego posiłku, spoglądając tylko co jakiś czas na gościa jej sklepu, a i w odpowiedzi na pierwsze pytanie prychając tylko coś pod nosem, co mogło wydawać się czymś w obcym języku! Wszystko to działo się na tyle długo, że po drugim pytaniu zadanym przez rudzielca - zdawała się zapaść głucha cisza, którą jedynie co jakąś krótszą chwilę przerywał brzdęk łyżeczki o szklane naczynie. - Hm... - rozległo się tylko, przerywając owy bezgłos, a zaraz potem poleciało dość suche i nietypowe dla sprzedawczyni: - Drastyczne zwiększenie zdolności wraz z ryzykiem mutacji, czy sporymi szansami na śmierć... Przeżywa może... 10%, jeśli nie mniej. Trochę kosztowały te badania, ale bez ludzkiego czynnika niewiele się oceni - dopowiedziałaby tylko, jednak w przeciwieństwie do zwyczajnych wypowiedzi, tutaj raczej nie było mowy o żartach. No cóż - takie życie?

Hmm... - Czyli wbrew pozorom to cholerstwo okazało się całkiem niebezpieczne! Ale, wykorzystane w odpowiedni sposób może ułatwić życie. I Tsu wiedział nawet, w jaki. - Jest na to jakaś odtrutka? Albo coś, co będzie w stanie zniwelować działanie tej substancji? - zapytał gorączkowo nad czymś rozmyślając. Tsubaki miał już plan wykorzystania tej krwi, jednak wciąż potrzebował informacji. Bo inaczej kupa. - I... W jakiej ilości zabija? Tak na amen. I w jakiej może tylko sparaliżować? - dopytywał dalej, spoglądając sprzedawczyni w oczy. Tylko te dwie informacje i plan pozyskania pierwszego towarzysza będzie gotowy. Niby tak niewiele, a jednocześnie... 
- Czy cena się jakoś zmieni pod wpływem pozyskanych informacji? - pyta jeszcze, po czym gdy Chan odpowie na wszystkie zadane do tej pory... Tsu przechodzi do sedna sprawy, czyli głównego powodu dla którego pojawił się w sklepie. - Co ze smoczymi lacrymami? Masz już może dostęp do takiej? W jakiej cenie? - kolejne pytania, potrzeba kolejnej odpowiedzi. - To naprawdę ważne - dodaje na sam koniec w swym rodzimym języku.

- Nie. Tak jak na nowe lekarstwa i trucizny - powiedziała tylko, po czym zaraz po dokładnym opróżnieniu półmiska lodów miotnęła nim gdzieś w kierunku zaplecza, jednak - co najdziwniejsze - ten chyba się nie rozbił, acz było słychać odgłos odkręcanej wody, a i szorowania, jakby to naczynie samo się myło. - Dowolna ilość zabije, jeśli nie wzmocni - dodała, jakby od niechcenia, spoglądając na Tsubakiego, a potem na zegarek i wzruszając rękoma tylko po to, by dopowiedzieć jeszcze jedno proste zdanko: - Pół miliona wzwyż, a i pora na drzemkę~
Powiedziawszy to rudowłosa ukłoniłaby się tylko nieznacznie, po czym zeskakując ze stołka zniknęła na zapleczu, najzwyklej w świecie ignorując inne pytania chłopaka. No cóż... po posiłku wypada odpocząć, czy coś, nie?

Słysząc odpowiedzi rudowłosej dziewoi chłopak troszeczkę się zawiódł. A więc nie będzie mógł zastosować tej krwi w swym jakże cudownym planie... No trudno. Coś jeszcze wymyśli, przecież ma kupę czasu... Prawda? Niby się z celem nie umawiał, ale wciąż się cel może gdzieś wybrać. A to będzie niedobre. Bardzo, bardzo niedobre.
Z drugiej strony, nie ma tego złego! Usłyszał cenę smoczej lacrymy! A skoro już zna cenę, może najspokojniej w świecie podpisać pakt z szatanem i zakupić ten magiczny artefakt. A to go wzmocni. Bardzo, bardzo wzmocni. A to będzie spoko. 
- Szykuj lacrymę błyskawic, Chan - zakrzyknął, ostrożnie wychodząc ze sklepu (zostawiając buty i płaszcz, bo były przyklejone. Samo wychodzenie też chwilkę mu zajęło, bo klej. I bo drzwi. I ostrożność coby się na klej nie wypierdzielić.)

//wizyta w banku po pożyczkę powinna troszkę zająć a co za tym idzie klej powinien zniknąć (znaczy, chyba) więc go teraz ignoruję. Gdyby jednak został, Tsu na niego uważa i wchodzi tak jak poprzednio (czyt. wpierw zostawia buty a potem okrycie wierzchnie którym tym razem będzie czarna bluza z kapturem, bez zamka z jedną kieszenią na środku)//

- Chan, wróciłem! Masz moje zamówienie? - rzucił na powitanie Tsu, wracając trzy dni po ostatniej wizycie. To nie tak, że opierdzielał się specjalnie. Nie. To bank. To wszystko bank. Bowiem gdy tylko Tsu wszedł do siedziby tego pięknego miejsca i zapytał o tak wielka pożyczkę, pracownica początkowo go wyśmiała. No kurczę, na co mu tyle pieniędzy? Co on, miasto chce kupić? Wioskę? Gdy jednak rudzielec w końcu dostał się do dyrektora tejże placówki, żarty się skończyły. Starszy mężczyzna był doświadczonym biznesmenem i mimo (jak się podczas rozmowy okazało) znajomości z rodziną Tsubakiego był nieugięty i na obniżkę oprocentowania się nie zgodził. Mówi się trudno.

I dzielny rudzielec, który zaopatrzył się w solidną dawkę gotówki - powrócił w skromne progi sklepiku magicznego, w którym to miał zamiar nabyć niemalże idealny jego zdaniem przedmiot. Ba! Wszystko zapowiadało się pięknie, acz biała plama mimo upływu dnia pozostała w dalszym ciągu i była równie lepka co wczoraj! Ba razy dwa! Na ziemi nadal leżały rzeczy, które to on pozostawił, a sprzedawczyni... tej z kolei nie było, zaś na stole oddalonym o dobre kilka metrów od chłopaka leżał słoik z cukierkami. Wielki, prawie że metrowy słój, o półmetrowej średnicy, który to wypełniony był kolorowymi łakociami, a przynajmniej okrągłym czymś, co ewidentnie znajdowało się w papierkach. Poza tym Tsu mógł odczuć na sobie wzrok, jakby ktoś go obserwował, ale... Nikogo nie było?

No i młodej ni ma. W sumie, można się było tego spodziewać skoro już ostatnim razem sklep był pusty. A jeszcze ostatnim Chan spała. Meh, co za dziewczyna... Chociaż patrząc na rzeczy leżące na podłodze nikt tu raczej nie zagląda. Więc się młoda panoszy. 
- Chan! Wyłaź! - zawołał głośno rudzielec, rozglądając się po wnętrzu pomieszczenia. Lalki, lalki i... Lalki. wiec dlaczego do jasnej cholery pojawiło się to dziwne uczucie obserwacji? Może to Chan gdzieś siedzi i na niego patrzy? Albo to te lalki wzrokiem starają się poprosić go o pomoc? Tyle możliwości, tyle niewiadomych...

Biedny rudzielec nie mógł nic poradzić, jak tylko obawiać się czegoś, co zdawało się bardziej niespodziewane od hiszpańskiej inkwizycji! Ba! Ni widu, ni słychu, aż tu nagle chłopak usłyszał, jak coś nad nim pęka, a tuż obok niego na ziemię runęło ludzkie ciało, które przy zderzeniu z ziemią dosłyszał łomot, jakby to jakiś metalowy pojemnik upadł na podłogę! Co więcej - ów element zdawał się być umieszczony aktualnie w kleistej mazi, zaś sam chłopak dosłyszał... śmiech? Tłumiony chichot z okolicy blatu, na którym to stały cukierki.

JEZUSIE MARYJO ATAKUJO! ~ Gdyby odskoczyć Tsubaki mógł, to w tym momencie na 100% by to zrobił. Ale klej w pomieszczeniu był o wiele bardziej niebezpieczną rzeczą, niż martwe, metalowe... ciało. Bo to chyba ciało. Ale skoro już martwe, to nie ma co się przejmować, prawda? 
- Chan, wyłaź. Kiedyś Cię zabiję, przysięgam, ale teraz wyłaź. - powiedział głośno, dezaktywując pwmkę (Aura) która z nerwów aktywowała się sama. Bo tak. 
aktywując jednak inną pwmkę, Toster, Tsu próbuje sprawdzić, czy ktoś tu jeszcze jest. I jak już, to gdzie się takowy delikwent znajduje. I czy to obok to martwe już. - Proszę. - dodał po swojemu.

Nim rudzielec się poruszył, czy też aktywował pasywną zdolność swojej magii - teoretycznie martwe i nieruchome ciało zaczęło się poruszać, czy też raczej stawać na własnych nogach, ażeby to po odczepieniu lewej ręki w przedramieniu spojrzeć twarzą w twarz chłopakowi za pomocą jedynie jednego oka, gdyż drugi oczodół pozostawał pusty, ukazując metaliczne wnętrze. - Nie p-p-przeszkadzać. Drz-rz-rzeemka - padło tylko dość mechaniczne i nijakie względem rodzaju, więc i Tsubaki nie mógł stwierdzić, czy ma do czynienia z panem, czy panią - robot? Poza tym po aktywowaniu swojego Tosterka, chłopak mógł stwierdzić, iż w pomieszczeniu znajduje się kilka źródeł impulsów elektrycznych dookoła, jak to zwykle wykrywał rudy od marionetek, czy też jedno źródło ze strony lady, jak i spora energia ze strony słoika z cukierkami. - Co... pod-d-d-dać? - padło tylko po dłuższej przerwie, czy też wymianie jakże 'romantycznych' spojrzeń. No cóż... Chyba Tsubaki nie miał szczęścia, jeśli liczył, iż spotka Chan.

Obserwując poczynania "ciała" Tsu westchnął. Więc Chan śpi. Znowu. Tym razem chociaż nie na środku sklepu, chociaż to mogłoby być niebezpieczne patrząc na to, że cała podłoga jest w kleju. Mniejsza.
- Smoczą lacrymę z mocą błyskawic. Jedną. - Powiedział głośno, spoglądając z zaciekawieniem do środka trupa. Chociaż, czy to ciało można nazwać trupem? Ono tylko wygląda na ludzkie. - Swoją drogą cośku, może byś się przedstawił? - dodał spokojnie, jakby zapominając o wcześniejszych obawach. Kiedyś trzeba będzie się przyzwyczaić do dziwności tego miejsca, więc już teraz nie ma co okazywać zdziwienia czy czegoś w tym stylu. Tylko akceptacja i chęć jak najszybszego opuszczenia tego miejsca jest aktualnie wymagana.

- aR-No.24 - padły tylko kolejne mechaniczne zgłoski, kiedy to jednoręki aktualnie twór kuśtykał, czy też raczej próbował usilnie dostać się do lady, a wszystko to by - sięgnąć po słoik z cukierkami i dzierżąc go pod pachą pozostałej ręki z powrotem doczłapać w jakiś sposób do rudzielca, dodając tylko proste. - Z-Z-Zapłata z-z góry. Jed-d-dna sztuka - dopowiedział tylko, trzymając ów słój koło siebie, a i niezbyt mając jak przyjąć zapłatę, czy też podać lacrymę, chociaż... Tsubaki mógł stwierdzić, iż owe 'cukierki' mają na sobie jakieś drobne malunki, a na dodatek zdawały się - emanować jakąś energią? No cóż - taki już los, że musiał najwyraźniej teraz mądrze wybrać, jeśli nie chciał wyjść z jakimś zwykłym cukierkiem.