Wioska Hvaat

Wioska taka o. Są krowy i domki. Pola i Łąki. Nawet świnie są. I ludzie pewnie też.
~~

MG

Wieś jak wieś, znalezienie dużo Feelanowi nie zajęło. Dotarł więc na czas wraz z Sisi. W samej wiosce jakaś miła staruszka wskazała mu drogę do domu jego nowego mistrza i tak w końcu Feelan dotarł. A była to rezydencja mało imponująca. Zwykła chatka, z słomianym dachem. Po podwórzu biegały gęsi, na łące brykały kozy, w stajni rżały konie. Przed domem znajdowała się również studnia. Nim jeszcze chłopak zapukał do drzwi, rycerz wyszedł mu na spotkanie, zapewne się go spodziewając. Ubrany był w jednoczęściową brązową piżamę, taką z klapką na tyłku. Podrapał się po biodrze opierając o framugę drzwi z fajką w buzi.-Spodziewałem się tutaj ciebie, jakieś 6h temu.-Powiedział rycerz, wskazując na słońce. Była może 11

Trzy dni, chyba tyle właśnie minęło, od kiedy ostatni raz widziałem się z rycerzami. Tyle wystarcza, aby dotrzeć do wskazanej wioski. Okolica wydaje się być doprawdy przemiła. Ach, te swojskie powietrze! Czyste, zdrowe i przyjemne! Choć momentami dość specyficzne, lecz wciąż wspaniałe! I ludzie także całkiem mili. Podziękowawszy staruszce, pędzę z entuzjazmem do domu Sir Connora. Może i nie wygląda jakoś wyniośle. Ani pałac, ani zamek to nie jest, ale w tej prostocie tej chatki i tak jest coś niesamowitego! Zbytni przepych z czasem staje się przytłaczający, iż ciężko jest żyć w pełnym obyczajowości i dworności pałacu. Zaś taką chatkę z pewnością łatwo jest uprzątnąć i też nie ma potrzeby zanadto dbać o własny wizerunek. No bo niby przed kim? Przed gęsiami?! Poza tym, skromność i ubóstwo, to jedne z najszlachetniejszych cech rycerstwa. Rycerzowi zawsze powinno wystarczyć to, co ma, niezależnie od tego, czy to wielkie bogactwa, pałace i zamki, czy też drobna chatka, parę krów i skrawek ziemi. Dla rycerza wszystko co do niego należy jest skarbem, o który powinien się troszczyć i o niego dbać! Czuję, że spędzę tutaj naprawdę piękne i wspaniałe chwile! Choć... Początek nie jest najlepszy...
- Proszę o wybaczenie, Sir. Przybyłem tak szybko, jak tylko mogłem - oznajmiam, skłaniając się lekko. Chcąc zostać wzorowym rycerzem, powinienem także być i wzorowym giermkiem. Moim giermkowskim obowiązkiem jest spełnianie wszelkich wymagań rycerzy. To może być momentami ciężkie, ale zdołam to znieść, aby zostać rycerzem! - Postaram się zatem jak najprędzej nadrobić ten czas, ciężką pracą! Jakież więc są twe rozkazy, mój panie? - melduję swoją gotowość do działania, dalej trzymając pochyloną głowę w ukłonie. Szacunek rycerzowi zawsze się należy, niezależnie od tego czy jest w zbroi, czy też w piżamie.

MG

Rycerz machnął ręką, zapraszając Feelana do środka. Tam w głównej izbie znajdował się normalny salon. Nawet zadbany. Połączony był on z kuchnią, w której to już jednak było nieco brudnawo. Poza tym były tutaj trzy drzwi. Mężczyzna wskazał te najbardziej na prawo.-Moja sypialnia-Potem podszedł do tych na wprost wejścia i otworzył ukazując Feelanowi niewielki pokoik, w którym prócz okna i łóżka znajdowała się tylko stara szafa.-Twój pokój-A następnie otworzył drzwi na lewo, ukazując Feelanowi przepastne pomieszczenie z broniami, zbrojami a nawet kowadłem i piecem.-Kuźnia.-I tyle ze zwiedzania domku.-Wychodek i prysznic na dworze. Ciepłej wody trzeba nagotować. Wstajemy o 4 rano, spadź idziemy o 24, czy wszystko jasne?-To dawało Feelanowi "Całe" 4h snu dziennie.

Zaiste, ładny domek. Nie ma co narzekać. Warunki może nie są pałacowe, ale lepsze to, niż brak jakiegokolwiek domu. Może i mój pokój nie jest jakoś wybitnie wielki i przestronny, ale ma wszystko, co jest potrzebne. Nawet jeśli to tylko łóżko i szafa oraz okno. Właśnie... Dobrze, że ono chociaż jest. Bywają takie pomieszczenia, które okien nie mają. Raczej mieszkanie w takich warunkach nie jest niczym, czego nie byłbym w stanie znieść. Chociaż... Kiedy to ja ostatni raz spałem w łóżku? Od kiedy wyruszyłem z rodzinnej wioski, byłem cały czas w podróży. Tylko co jakiś czas zatrzymywałem się w niektórych miejscach na dłużej, ale czegoś co mógłbym nazwać domem, to od tego czasu nie miałem.
Szczególnie interesująca jest kuźnia! Mam nadzieję, że Sir Connor pozwoli w niej spędzić dużo czasu. Będę mógł się tyle nauczyć o powstawaniu broni i pancerzy! Może nawet pozwoli mi wykuć coś własnego? Byłoby wspaniale!
Wszystko jest wręcz cudowne! Jak tu się miałbym nie cieszyć, kiedy to właśnie spełniają się moje marzenia! Nawet te cztery godziny snu nie wydają się być problemem. Może w ciągu tych dwudziestu godzin znalazłby się czas na drzemkę... Chociaż nie ma co marnować czasu na sen! Powiadają, że ten jest dla słabych! Oczywiście nie mam zamiaru dyskryminować kogokolwiek, kto lubi sobie długo pospać, ale ja wcale nie muszę1 Będę miał o wiele ciekawsze i szlachetniejsze rzeczy do zrobienia, aniżeli spanie. Z czasem przyjdzie się przyzwyczaić do takiego trybu życia. Nawet jeśli miałoby być z początku ciężko, to jestem pewien, że dam sobie radę!
- Jak najbardziej, Sir! - melduję, wypełniony entuzjazmem i radością. - Czym zatem powinienem się teraz zająć? Lub w czym miałbym pomóc? Jestem gotowy do wszelkich działań! - dopowiadam jeszcze, z trudem powstrzymując nadmiar sił i entuzjazmu. Ale to wszystko jest takie wspaniałe, że aż mnie rwie do pracy! Jakakolwiek ona by nie była!

MG

-Spokojnie Feelan, spokojnie. Po kolei.-Powiedział mężczyzna drapiąc się po głowie.-Więc, o 4 pobudka. Bierzesz szybki prysznic i jemy śniadanie. Od 5 rano do 6 biegasz i ćwiczysz. Pompki, brzuszki, jak lubisz. Zostawiam to tobie. O 6 karmimy zwierzęta. Kury, kozy, gęsi, konia.-Wymieniał na palcach-O 7 przegląd pola i prace na nim. Wyrywanie chwastów, podlewanie, pielenie i pielęgnacja grządek. O godzinie 10 na msze do kościoła Sukue-Czyli nawet na modlitwę było trzeba znaleźć miejsce-O 11 na rynku opowiadamy dzieciom bajki i historie, nauczamy też wspólnej mowy i matematyki. O 13 wracamy do domu na obiad. O 14 kolejne karmienie zwierząt, o 15 ich mycie o 16 sprzątanie obory-Zajęć nadal było bardzo dużo.-O 18 ruszamy na obchód po wiosce. Słuchamy co ludzie mają do powiedzenia, pomagamy w razie potrzeby z ich problemami. Około 22 wracamy do domu. Szybka kolacja, raz jeszcze karmimy zwierzęta i około 00:00 idziemy spać. Czy to jasne?-zapytał mężczyzna Feelana. Według tej rozpiski obowiązków, wynikało że przez spóźnienie Feelana, dzisiejszy dzień rycerza był już i tak nieco poza planem.

Cóż za niezwykle napięty harmonogram zajęć... To znaczy się, bardzo to dobrze, że będzie tyle okazji, aby to się wykazać, ale jednak czasu na popołudniową drzemkę może być niewiele. No trudno. Co jak co, ale zajęcia te nie brzmią jakoś szczególnie skomplikowanie. W większości to praca ze zwierzętami i z innymi ludźmi, a zarówno te, jak i tych bardzo lubię. Tylko ta matematyka, brzmi tak trochę strasznie... Ale może to będą tylko proste wyliczenia, a nie jakieś liczenie przekątnej trójkąta wpisanego w okrąg, którego promień wynosi miarę kątów boków jakiegoś tam kwadrata. Brrr... Aż mnie ciarki na samą myśl przechodzą. Niemniej jednak zdolności liczenia są całkiem w życiu przydatne. I też nie wątpię, że samemu ucząc, także będę mógł się wiele nauczyć. A w razie, jak coś będzie nie tak, to przecież mogę zawsze poprosić Sir Connora o pomoc. Chyba... Ale z jego słów wynika, że większość rzeczy przyjdzie nam czynić razem. Jedynie poranny trening jest tym, czym powinienem się zająć samodzielnie. Lecz z tym nie powinienem mieć problemu. W pozostałych sprawach powinienem prędko nabrać wprawy i może kiedyś też będę mógł wszystkim się sam zajmować. Lecz to już raczej zależy od Sir Connora.
- Jasne jak słońce, w letnie, bezchmurne popołudnie - odpowiadam radośnie rycerzowi. - Będę zaszczycony, mogąc tyle robić - dopowiadam jeszcze. I czy coś jeszcze powinienem wiedzieć? Może poza tym gdzie jest obora, gdzie są zwierzęta, gdzie jest dla nich jedzenie i gdzie ogółem wszystko jest, to już chyba nie... Aghr... Ta beznadziejna orientacja w terenie... Tę chyba będzie najtrudniej sobie wyrobić...

MG

Rycerz wskazał Feelanowi raz jeszcze jego pokój a sam skierował się do swojego.-Odpocznij chwilę i się rozpakuj. Ja się szybko ubiorę i ruszamy do kościoła, chociaż się pomodlić, a potem do dzieciaków.-Zakomunikował rycerz Feelanowi kierując się do swojego pokoju, zatrzymał się jednak w drzwiach.-Jesteś wierzący, prawda?-W końcu było by słabo, gdyby nie był. Bóg jest jeden prawdziwy i jest nim Sukue. I będzie słabiej jak będzie trzeba tą wiedzę Feelanowi do głowy wbić. W każdym razie ubranie się nie zajęło rycerzowi długo i już po chwili czekał na Feelana, ubrany w skórzane spodnie, trzewiki i fioletową koszulę. Wyglądał bardziej jak wieśniak niż rycerz.

Skoro wszystko jest już wyjaśnione, to można przystąpić do działania i do wykonywania obowiązków. Chociaż jest jeszcze na to chwilka, żeby się rozgościć w pokoiku. Ale wpierw wypadałoby odpowiedzieć rycerzowi, na jego dość istotne pytanie.
- Oczywiście Sir! Jakże mógłbym nie wierzyć? Wiara jest mą siłą, moją tarczą, to ona mnie prowadzi - oznajmiam dumnie i wyniośle. Nie tylko dlatego, że odpowiadam przed rycerzem, aby to mu zaimponować. Ktokolwiek inny, w jakichkolwiek innych okolicznościach by o to zapytał, to zawsze udzieliłbym tej samej odpowiedzi. I bardzo chętnie pójdę do kościoła na modlitwy!
Wcześniej jednak zostawiam w pokoiku najważniejsze rzeczy, ale teraz niekoniecznie potrzebne. Miecz, plecaczek i zbroję. Nie ma chyba potrzeby nosić ze sobą całego tego żelastwa. Czapkę też odkładam, ponieważ nie wypada do kościoła w takiej chodzić.  Sisi oczywiście biorę ze sobą, ale ona nie jest przecież rzeczą, tylko moją wspaniałą, cudowną gołębicą. Zawiązuję jeszcze włosy z tyłu głowy i ruszam za rycerzem. W końcu to on wie gdzie tu jest kościół.

MG

Kościół znajdował się dalej w głąb wioski. Rzecz jasna nabożeństwo już trwało, więc grzecznie klęknęli przed drzwiami i to tam się modlili, by nie przeszkadzać w nabożeństwie. W końcu ludzie wyszli z kościoła, przyglądając się Feelanowi, jednak rycerz zabrał Feelana i podszedł do księdza który to wyszedł jako ostatni.-Wielmożny-Skłonił się lekko rycerz.-To ten chłopak o którym mówiłeś?-Powiedział łysy kapłan w okularach przypatrując się z uśmiechem Feelanowi. Kiedy rycerz skinął głową, ten wyciągnął do Feelana dłoń.-Ian. Miło mi cię gościć w naszej małej wiosce. Mam nadzieję że spędzisz tu inspirujący czas, niech światło Sukue oświetla twą drogę, byś jak najszybciej i ty, mógł strzec biednych i słabych-Powiedział kapłan, teraz spoglądając na Sisi-Twym towarzyszem jest symbol pokoju czy i jej imię mogę poznać?-Zapytał wskazując na gołębicę.

Spóźnianie się zawsze nosi ze sobą nieprzyjemne odczucie, jakoby to straciłoby się coś wartościowego. Na przykład to, że zamiast wejść do środka świątyni, spędzamy nabożeństwo na zewnątrz, na pogańskim placu... Tak to chyba ktoś kiedyś to gdzieś nazwał, ponieważ do świątyni powinni mieć wstęp tylko prawdziwie wierni, a także ci, którzy mają w sobie pragnienie wiary. Wszakże świątynia nie powinna służyć jako muzeum. Świętym miejscom powinno się okazywać należyty szacunek, a nie brukać ich czystość i świętość drobnymi zachciankami. To właśnie przez brak poszanowania wiary, ludzie tak często od niej odchodzą. Próbują ograniczyć jej piękną wyniosłość, dążąc do jak największej prostoty i łatwości. A wiara, wbrew wszystkiemu nie jest czymś łatwym. Niejednokrotnie może być wystawiana na próbę i żeby ją zachować niezbędny jest solidny fundament. Dopiero kiedy ten jest niezachwiany, można dopiero dążyć do lepszego zrozumienia wiary i Siły Stwórczej. Tak czy inaczej, wniosek z tego taki, że nie należy się spóźniać!
Kiedy nabożeństwo się kończy i ludzie zaczynają opuszczać świątynie, uśmiecham się przemiło do tych, którzy zwracają na mnie uwagę i lekko się im skłaniam. Nieprzyzwyczajony jeszcze jestem do zwracania na siebie aż tylu spojrzeń, ale jako rycerz i tego też pewnie będę się musiał nauczyć. Kiedy przychodzi wielebny, jemu także się skłaniam.
- Niech oświetla drogę nam wszystkim - odpowiadam na jego pozdrowienie, ściskając jego dłoń i z dumą mogę mu przestawić Sisi. - To jest Sisi. Moja wierna, wspaniała, cudowna towarzyszka.

MG

Kapłan skinął głową i gołębicy, znów przenosząc wzrok na młodziana.-Myślę że to cudowna towarzyszka, dbaj o nią i niech ona dba o ciebie. Biała gołębica to dobry znak, znak że masz dobre intencje i Sukue w sercu. Będzie z ciebie wspaniały rycerz-Powiedział kapłan, natomiast starszy rycerz, klepnął Feelana w plecy.-To jeszcze zobaczymy. Jak Ojciec widzi, młody się na razie jedynie spóźnia i pewnie nie ma ręki do zwierząt. Trzeba mu wbić nieco oleju do głowy, bo jeszcze wyrośnie na jakiegoś leniwego najemnika-Powiedział surowo rycerz.-Nie bądź dla niego tylko za ostry. W jego wieku również psociłeś.-Rycerz uśmiechnął się na te słowa i skłonił księdzu, by potem raz z Feelanem ruszyć w dalszą drogę. Do miasta, uczyć dzieci.-Co umiesz? Czego mógłbyś nauczyć biedne dzieciaki?-Zapytał rycerz w trakcie marszu.

To bardzo miłe ze strony wielebnego, że wierzy w mój potencjał do zostania rycerzem. Jego słowa są doprawdy bardzo motywujące!
- Dziękuję, Ojcze - mówię z uśmiechem.
Szkoda, iż Sir Connor nie ma tego samego zdania, ale z pewnością jeszcze będę miał okazję, aby udowodnić swoją wartość! I ta okazja przytrafia się całkiem szybko! Bo wygląda na to, iż to ja miałbym czegoś nauczać młodszych od siebie, a może nawet osoby w moim wieku? Przecież sam nie jestem jakoś wybitnie stary, ale mam w sobie mnóstwo entuzjazmu, aby zostać rycerzem!
- Nie jestem najlepszy z matematyki, jeśli o to chodzi - odpowiadam rycerzowi, niepewnie drapiąc się po głowie. - Ale sądzę, iż dzieci zarówno zadowoliłaby i wiele nauczyła, jakaś pouczająca opowieść. Taka, w której to wartości takie jak przyjaźń, rodzina i dobroć okazują się być o wiele cenniejszym skarbem, aniżeli wszelkie bogactwa, czy też władza, a nawet sława - prędko dopowiadam, żeby nie wyszło na to, że nic nie jestem w stanie powiedzieć. Owszem, jakaś historyjka na pewno się znajdzie! Tylko to czy ją opowiem zależy od tego, czy Sir Connor przyzwoli na mój pomysł. Bo może być i tak, że ma jakiś inny pomysł. Ale to czego ich chcę nauczyć też jest bardzo ważne! Ważne dlatego, żeby w przyszłości te dzieciaki wyrosły na dobrych ludzi i by potrafili doceniać wszystkie skarby, które mają. Bo w istocie mogą być one bardzo bogate, pomimo bycia biednymi z materialnego punktu widzenia.

MG

Conor podrapał się po brodzie, przez chwilę krytycznie przyglądając się Feelanowi.-No to będziesz się uczył matematyki razem z nimi.-No i niestety wychodziło na to że Feelan i tak musiał się będzie uczyć i tak. Teraz jednak dotarli na plac, na którym bawiła się grupka dzieciaków. Jakieś osiem. Sześciu chłopców i dwie dziewczynki. Od 4 do 12 lat. Podbiegli i otoczyli i Conora i Feelana. Temu drugiemu przyglądając się z zainteresowaniem.-No i jak urwisy? Zanim przejdziemy do matematyki, poznajcie Feelana, pobędzie tu chwilę, a dzisiaj opowie wam jakąś ciekawą historię, więc siadajcie.-I tak wszystkie dzieciaki przywitały Feelana i skłoniły się grzecznie a następnie usiadły na ziemi w cieniu jednego z budynków. Conor również i teraz wszyscy czekali na bajkę od blondyna.

Matematyka, to bardzo rozległa nauka, mająca w sobie wiele pojęć. Nie wiem czy ktokolwiek zdołałby całą opanować, ale jedni potrafią jej więcej, a inni mniej. Na naukę jednak nigdy nie jest za późno! Wszelka wiedza zaś z pewnością kiedyś się przyda! A nawet jeśli nie, to lepiej ją posiadać. Tak na wszelki wypadek. Kto wie co nas może czekać w przyszłości?
Na widok gromadki dzieci, uśmiecham się radośnie, widząc ich zaciekawienie i entuzjazm.
- Witajcie. Tak, jestem Feelan. Feelan Koei. A to jest Sisi - przedstawiam moją wspaniałą gołębicę, wszakże ona też jest bardzo ważna! I jeśli dzieciaki mają znać mnie, to dobrze, żeby znały i ją. Po tym krótkim przedstawieniu, usiadłbym gdzieś naprzeciwko dzieci, żeby mnie dobrze widziały i słyszały. - Opowiem wam historię, która mogła się zdarzyć zarówno w przeszłości, jak w dzisiejszych czasach, a może nawet powtórzy się za lat kilkaset. Pokazuje ona jednak rzecz piękną i cudowną. Otóż jest to historia o pewnej niebogatej rodzinie, która musiała bardzo ciężko pracować, aby przeżyć każdy kolejny dzień. Wstawali wcześnie rano i późno kładli się spać. Dawali jednak jakoś sobie radę. Ledwo co, ale jednak dzięki współpracy i wspólnej miłości, byli w stanie przebrnąć przez wszelkie problemy. Czy wy kochacie swoją rodzinę i zawsze ją wspieracie? - przerywam na chwilę opowieść, by dać dzieciom możliwość wykazania się swą dobrocią. Cokolwiek odpowiedzą, uśmiecham się do nich i kontynuuję swoją opowieść. - Pewnego razu w progi tejże rodziny zagościło trzech utrudzonych wędrowców. Był to okropny dzień. Burza szalała, lał obfity deszcz. Strach było wyjrzeć za okno! Rodzina skryta w swej chatce, obawiała się, czy wiatr niebawem nie zerwie dachu znad ich głów! I w taką właśnie pogodę, przybyli wędrowcy. Nie mając nic do stracenia, rodzina przyjęła ich, lecz wędrowcy byli zmarznięci, głodni, a nawet ranni i nie posiadali nic, czym sami mogli się podzielić. Jednakże to była dobra rodzina, nie wymagająca wdzięczności za okazaną pomoc. Chcąc się zatroszczyć o przybyszów, użyła własnych mebli, by napalić w kominku, własnymi strojami obandażowali ich rany, a dzieci zrezygnowały z kolacji, aby to wędrowcy mogli się najeść. Bylibyście gotowi zrezygnować z własnej kolacji dla strudzonych? - kolejne pytanie, dające dzieciakom się wykazać, a jak już odpowiedzą, to kontynuuję. - Potem nastał dzień. Wyszło słońce, a wędrowcy mogli ruszyć dalej. Nie mieli jednak nic do zaoferowania na chwilę obecną, poza tym, że się wdzięcznie ukłonili swoim dobroczyńcom. A wiecie kim byli ci wędrowcy? Jeden z nich był królem, którego władza nic nie mogła zdziałać wobec srogiej burzy. Drugi był wojownikiem, który nie miał tyle siły, aby przeciwstawić się wichrom. Trzeci zaś, to był mędrzec, któremu na nic zdała się wiedza, wobec potęgi natury. Swoje życie zawdzięczali prostym ludziom, którzy posiadali tylko to, co do życia potrzebne. Nie była to władza, wielka potęga, ani siła, ale dom, jedzenie i ciepło. Wędrowcy odeszli, ale nie pozostawali niewdzięczni. Król ofiarował wiele ze swych terenów łowieckich pod uprawę, wojownik bronił tych ludzi przed bestiami i najeźdźcami, zaś mędrzec opracował nową metodę nawadniania pól, która wielce pomogła tym ludziom w ich pracy. Historia ta bardzo dobrze pokazuje, jak bardzo sobie wszyscy nawzajem jesteśmy potrzebni. Zarówno ludzie prości, jak i wielcy wojownicy, władcy i mędrcy. W istocie, wszyscy sobie wzajemnie służymy i rola każdego jest niebywale ważna. Budowanie pięknego świata i społeczeństwa polega przede wszystkim na wzajemnym wsparciu i zaufaniu. Z pewnością każdy z was ma w sobie coś, czego nie mają inni i czym możecie się nawzajem wspierać - tym morałem kończę swą opowieść i uśmiecham się do dzieciaków, po czym spoglądam na Sir Connora, ciekaw jego opinii. Mam nadzieję, że dzieciakom spodobała się opowieść, jak i również jemu oraz wszystkich zadowoliła.

MG

Gołębica gdy tylko została przedstawiona, przeleciała nad głowami dzieci by się zaprezentować i pokazać że nie jest jakimś tam zwykłym gołębiem, a jednak towarzyszką życia Feelana. Przy pierwszym pytaniu dzieci zgodnie stwierdziły że jak najbardziej! Wszystkie kiwały główkami i zgadzały się z tym, co mówił blondyn. Kolejne pytanie było jednak trudniejsze. Cześć dziec kiwała głowami,jednak niektóre raczej kręciły, inne milczały. Nie każdy był gotów zrezygnować z posiłku, dla jakiejś bandy nieznajomych osób. Zwłaszcza że mogli być bandziorami. Kiedy jednak skończył dzieci zaklaskały, bo bajka się jednak podobała. Nawet Conor zadowolony, pokiwał głową. Feelan zaś mógł wyciągnąć wnioski z tej przygody. Następnie Conor zagonił Feelana do dzieciaków, sam zaś wyciągnął kredę i zaczął rysować po ścianie budynku. Widocznie stanowiła tablicę.-No to na rozgrzewkę. Wynik pokażcie na palcach.-Powiedział, a na tablicy zapisał 5+5.