Wioska Hvaat

First topic message reminder :

Wioska taka o. Są krowy i domki. Pola i Łąki. Nawet świnie są. I ludzie pewnie też.
~~

MG

Wieś jak wieś, znalezienie dużo Feelanowi nie zajęło. Dotarł więc na czas wraz z Sisi. W samej wiosce jakaś miła staruszka wskazała mu drogę do domu jego nowego mistrza i tak w końcu Feelan dotarł. A była to rezydencja mało imponująca. Zwykła chatka, z słomianym dachem. Po podwórzu biegały gęsi, na łące brykały kozy, w stajni rżały konie. Przed domem znajdowała się również studnia. Nim jeszcze chłopak zapukał do drzwi, rycerz wyszedł mu na spotkanie, zapewne się go spodziewając. Ubrany był w jednoczęściową brązową piżamę, taką z klapką na tyłku. Podrapał się po biodrze opierając o framugę drzwi z fajką w buzi.-Spodziewałem się tutaj ciebie, jakieś 6h temu.-Powiedział rycerz, wskazując na słońce. Była może 11

Reakcja zarówno dzieci, jak i Sir Connora jest jak najbardziej zadowalająca. A nawet zaskakująco miła! Ich oklaski brzmią doprawdy miło dla uszu i kiedy trwają, skłaniam się nisko, wdzięczny za ich przychylność. Uśmiecham się jeszcze do nich, a potem posłusznie przysiadam wśród nich, czekając na lekcję matematyki. I...
Początkowo myślałem, że w matematyce chodzi o bardzo skomplikowane obliczenia, dotyczące mnożenia, dzielenia, potęgowania, pierwiastkowania i jeszcze wielu innych trudnych słów. Aż mi trochę niezręcznie się robi. Wszakże tu się okazuje, że to tylko dodawanie i to jeszcze na palcach! Chociaż to dopiero rozgrzewka... Potem palce mogą się skończyć i jak wtedy liczyć? Ale póki co, to jest jeszcze łatwo! Wiadomo przecież, że w jednej rączce palców jest pięć i w drugiej też. Chyba, że ma się ich więcej, bo i takie przypadki się zdarzają. Sukuke niech będą dzięki, że ja nie mam tego problemu i mogę wystawić wszystkie dziesięć palców! Ale tylko tych u rąk... Te u nóg niech sobie cierpliwie czekają na swoją kolej...
Nie wyrywam się przy tym zbytnio przed inne dzieciaki, żeby i one miały jakąś szansę, lecz dyskretnie unoszę rączki do góry. Bo może być tak, że dzieciaki tylko czekają, aż ja pokażę właściwy wynik? Jeśliby już uznały mnie za wzór do naśladowania i kogoś mądrego? To by było takie wspaniałe i cudowne! Nie mógłbym więc ich zawieść! Jeśli mam być dla nich wzorem, to byleby jak najlepszym i dlatego muszę się dokładnie przyłożyć do tej całej matematyki!

MG

Dzieci jednak na Feelana nie czekały i od razu uniosły rączki do góry. No ale Feelan też, więc nie było źle. Connor pokiwał głową.-dzisiaj kilka prostych zadań. Każdy po kolei, a dobrym przykładem będzie jak zaczniemy od Feelana prawda?-Dzieci zgodziły się z tym i teraz każdy obserwował Feelana.-Dobrze Feelanie, zadanie dla ciebie. Każdy rolnik wstaje przynajmniej o 5 rano by zająć się swoim polem i zwierzętami. Potrzebuje na to przynajmniej 6h. O której rolnik kończy początkowe zajęcia i o ile spóźnił się jego pomocnik, jeśli stawił się właśnie o godzinie kończącej początki pracy i zwiastującej porę na modlitwę?-Zapytał Connor i choć twarz wcale surowa nie była, to Feelan mógł się łatwo domyślić, dlaczego dostał akurat takie zadanie.

Pierwsze zadanie jest naprawdę łatwe, a i dzieciaki prędko na nią odpowiedź znajduje. Do drugiego zaś zostaję specjalnie wyróżniony, choć... Mogłoby się wydawać, że Sir Connor pyta o coś takiego, żeby podkreślić jaki to jestem spóźnialski, ale może mieć w tym zupełnie inny cel. Chociażby taki, żeby sprawdzić, czy wszystko dobrze zapamiętałem z rozkładu dnia. Wszakże jeśli by liczyć po prostu pięć dodać sześć, to by było zbyt proste... A tu trzeba trochę pokombinować.
- Zwykle rolnik przed pracą powinien coś zjeść, aby mieć na pracę siły. A całej pracy nie musi wykonywać od razu, więc zakładając, że poświęca godzinę na zjedzenie śniadania, a pora na modlitwę jest o godzinie dziesiątej i o tej właśnie stawił się pomocnik, to... - chwila potrzebna na obliczenia... - Zakładając, że nie musiał jeść śniadania, tylko pracować, to spóźnił się na trzy godziny porannej pracy. Pozostałe trzy godziny obowiązków, mogliby już zatem wykonać razem... - oznajmiam niepewnie, jakby nie patrzeć jest to dość skomplikowane zadanie, wymagające nie tylko znajomości matematyki, ale również paru innych rzeczy.

MG

Conor westchnął. W zasadzie odpowiedź Feelana miała sens, jednak w tym konkretnym momencie była... błędna-Źle. Rolnik kończy pracę o 11. Zaś pomocnik spóźnił się o 6h. Kto wytłumaczy Feelanowi jego błąd?-Zgłosiła się może siedmioletnia dziewczynka, która podbiegła do Feelana i oparła rączki na jego kolanach.-Zobacz. pięć dodać sześć to jedenaście. Proste prawda?-Powiedziała łagodnie.-I skoro praca trwa 6h, a on przyszedł na koniec, to spóźnił się o sześć.-A następnie stanęła na palcach i pogłaskała siedzącego blondyna.-Nie martw się, następnym razem pójdzie ci lepiej.-I odbiegła. I teraz Feelan mógł poobserwować jak sobie radzą z zadaniami inne dzieci.

To... To było jednak zbyt podchwytliwe pytanie, żeby móc na nie poprawnie odpowiedzieć... Matematyka jest jednak zbyt skomplikowana, jak na mój umysł... Ale to wcale nie oznacza, że nie muszę się jej uczyć! Nie wypadałoby przecież, żeby rycerz musiał być poprawiany przez małą dziewczynkę. Co prawda, bardzo się jej to chwali, że jest taka mądra! I przede wszystkim bardzo miła. Grzecznie przytakuję jej głową i uśmiecham się do niej. Bo w istocie, następnym razem na pewno pójdzie mi lepiej! Zresztą, chyba i tak mam wystarczająco dużo czasu, żeby się jeszcze wszystkiego nauczyć, a póki ten czas jest, to należy jak najlepiej go wykorzystać, słuchając jakież to mądre są dzieciaki i jak ogromną wiedzę już posiadają!

MG

Lekcje matematyki skończyły się, zaraz za tym dzieci uczyły się wypowiadać niektóre trudniejsze słowa, oraz miały krótką lekcję z historii hargeonu. Tym razem jednak Feelanowi dane było tylko słuchać. I tak po skończonej lekcji wraz z Conorem udał się na powrót do domu, przygotować obiad.-Zrobimy rosół.-Powiedział Conor jeszcze w drodze-Umiesz robić rosół?-Zapytał na wszelki wypadek, a jeśli nie, to szybko wytłumaczył jak się go przygotowuje, w domu od razu wziął się za robienie makaronu, zaś to właśnie Feelanowi, zostawił sam wywar. Jak zepsuje - będą jedli niedobry rosół.

Uczenie się wraz z takimi dzieciakami to naprawdę wspaniała sprawa! Zwłaszcza, że są takie miłe i pojętne. Zaś po skończonych lekcjach, to najchętniej coś by się zjadło. Tylko, żeby jeść, trzeba wpierw to jedzenie przygotować. I po raz kolejny mogę się wykazać! Robiąc rosół...
- Trzeba mięso ugotować i je odpowiednio doprawić. Powinienem sobie dać radę! Wystarczy mi tylko wiedzieć co gdzie jest! - oznajmiam pogodnie, pełen entuzjazmu. W końcu wszelkie składniki potrzebne do zrobienia rosołu pozostają w dyspozycji Sir Connora. Ile z tego będę mógł użyć, to już zależy od niego. Nie pogardziłbym jednak marchewką w rosole, jakimś porem, selerem i lekko podsmażoną cebulą... Nadaje ona rosołowi szczególnie charakterystycznego smaku.
No i też jeszcze kwestia mięsa... Najlepsza byłaby kura. Lecz to by oznaczało, że jakąś trzeba by było ubić... Ale może Sir Connor ma w posiadaniu jakąś już martwą, oskubaną i gotową do wrzucenia w garnek. Wtedy można by było już wstawić wodę na gotowanie, wrzucić mięsko, trochę je podgotować, dorzuci warzywka i przyprawy też jakieś by się przydały. Trochę pieprzu, trochę pietruszki... Aczkolwiek nie za dużo, żeby można było jeszcze czuć smak samego rosołu! A jak mięsko już zmięknie, to obierze się z kości, żeby te nie psuły rosołowego wyglądu i najwyżej rzuci się je pieskom, jeśli jakieś są w okolicy. Tym oto sposobem, powinien zostać ugotowany prawdziwie domowy Feelanowy rosół! Zrobiony z sercem, determinacją i czułością! Mam nadzieję, że będzie dobry...

MG

I tak też Feelan wziął się za gotowanie. Wszelkie składniki były w pobliżu, więc nie było z nimi problemu i tak po godzinie, ugotowany makaron został zalany ciepłym rosołem, a Feelan z Connorem mogli zabrać się za jedzenie. Rosół był ok. Co prawda z restauracji by go wywalili i jeszcze kazali dopłacić za składniki, ale tutaj był ok. Nawet Connor z uznaniem pokiwał głową. Kucharzem Feelan nie będzie, ale domowe obiadki jak najbardziej.-No to teraz pół godzinki dla słoninki i nakarmić zwierzęta. Będziesz karmił świnie-Bo że z koniami sobie nie radzi to już głośno mówić nie chciał.

Dobry rosół to iście wspaniała rzecz! Makaron też jest niczego sobie. Po takim posiłku, aż się chce pracować! Czując przypływ sił, potęgi i entuzjazmu jestem gotów sprostać każdemu zadaniu, Nawet jeśli to ma być tylko karmienie świń. Trzeba przyznać, że są to dość zabawne zwierzęta. Mimo iż brudne i niekulturalne, to jednak są śmieszne. Mają zabawne ogonki. Takie kręcone. Gdyby niektórzy ludzie takie mieli, mogliby być równie zabawni co prosiaczki, ze swym świńskim zachowaniem. No niestety, nie każdy na świecie jest dobry. Wątpię, żeby się to zmieniło, jeśli karą za zło byłoby upodabnianie się do zwierząt, ale byłoby to całkiem zabawne.
Tak czy inaczej, świnki potrzebują jedzenia, a także kogoś kto im je da! I mnie przypada to zaszczytne zadanie! Czas napełnić korytka, odpędzić od nich polityków i przyprowadzić świnki, żeby zjadły to, co mają do zjedzenia. I przydałoby się też przypilnować, żeby żadna świnka nigdzie nie uciekła. I żeby też wszystkie zjadły w miarę po równo. A gdyby tak nauczyć świnie odrobiny kultury? Jakby podać im jedzenie na talerzach i wyuczyć je jeść sztućcami? To by było trochę trudne... Ale czy niemożliwe? Może kiedyś tego spróbuję. Ale póki co, prosiaczki muszą zadowolić się korytkiem i własnymi pyszczkami.

MG

Jedzenie dla świń nie budziło wiele entuzjazmu. Dziwna zielono-brązowa papka, zdawała się mieć w sobie również kości, które z kury wyjął dzisiaj Feelan. Świnie jak widać dostawały do jedzenia resztki i inne cuda, o których normalne osoby wolały nie wiedzieć. W każdym razie z wielkim wiadrem tej potencjalnie pysznej brei, Feelan stanął naprzeciw koryta. Problem w tym że między nim a korytem było około dwudziestu świń! Wszystkie głodne, wesoło napierały na Feelana, nie chcąc go przepuścić i chcąc dobrać się do wiadra już teraz. A to było ciężkawe, więc i zadanie okazało się nie łatwe.

Wygląda na to, że z nakarmieniem świnek może być trochę kłopotów. Cóż z nich za pazerne i niecierpliwe stworzenia! Jak je tu nakarmić niby mam? Przecież nie dam im tak prosto z wiadra! Wtedy najadłyby się tylko te świnie, które jakie pierwsze by do niego dotarły, a przy korycie wszystkie powinny mieć równe szanse. Tylko jak się do tego koryta dostać? Bez skrzydeł byłoby ciężko, ale to by było nie w prządku, gdybym swoich używał do karmienia świń... Raczej nie po to je otrzymałem... Zaś Sir Connor jakoś sobie bez skrzydeł z tymi świniami musi radzić. A ja miałbym nie dać rady, jeśli chciałbym zostać rycerzem tak jak on? Przebić się jednak przez taką falangę świń byłoby ciężko i ktoś mógłby doznać krzywdy... Należałoby do tego podejść taktycznie, poczynając od taktycznego odwrotu... Tak! Taktyczny odwrót z wiaderkiem wydaje się być dość rozsądnym rozwiązaniem! Jeśli świnki pozostałyby grzecznie na miejscu, to wtedy możnaby było obmyślić jakąś taktykę...
Ale gdyby prosięta jednak nie ustępowały i bezlitośnie ruszyłyby szarżą, pozbawioną litości, wtedy trzeba będzie wziąć taktycznie nogi za pas i zacząć uciekać! Lecz nie dla samej ucieczki, ale po to, aby wojownicze świnie odciągnąć od koryta. Gdy będą biec za mną, powinny zrobić wystarczająco miejsca, abym mógł je otoczyć, znaleźć się na ich tyłach i wtedy może udałoby się wysypać zawartość wiadra do koryta, by to na nim już mogły się skupić te żądne krwi i pokarmu bestie, a nie na mnie. A ja przecież chcę dla nich jak najlepiej... Pazerność to jednak wstrętna cecha... U wszystkich stworzeń...

MG

Świnie swoimi słodkimi oczkami, żądnymi krwi i pomyj, przyglądały się karmicielowi. Ale świnie to nie były głupie stworzonka oj nie! I kiedy to Feelan postanowił się wycofać, ruszyły za nim, za wiaderkiem z pomyjami! Chrząkając i machając swoimi spiralnymi ogonkami. I wydawało się już że plan Feelana się powiedzie i poskromi żądne krwi bestie, jednakże pod wodzą wyjątkowo tłustego wieprzyka, część falangi się odłączyła i zaszła Feelana od boku! W ten sposób niefortunnie, blondyn został zapędzony w kozi róg, nie mając żadnej drogi odwrotu i prócz płotu za plecami i ściany po prawej, był całkowicie otoczony przez świnie. Które napierały coraz bardziej!

Cóż za niebywałe zastosowanie ukształtowania terenu i zmysłu przywódczego wielkiego knura... Z tych świń to powinni zostać prawdziwi żołnierze! Gdyby ktoś tylko potrafił odpowiednio wykorzystać ich bojowy potencjał, bez wątpienia stanowiłyby potężną siłę bojową dla kraju! A to wszystko tylko z powodu wiaderka pełnego świńskiego jedzenia...
Nie jest to jednak czas na podziwianie zmysłu taktycznego prosiaków! Ani też ich ogonków! Do tej sprawy trzeba podejść na poważnie, ponieważ inaczej źle się może dla mnie skończyć. Nie chcę, żeby Sir Connor znowu miał być niezadowolony. Zadeklarowałem swoją gotowość i zdolność do działania, więc muszę się swych słów trzymać! Niezależnie od tego ile jest świniaków, muszę stawić im czoła, dotrzeć do koryta! Paktowania raczej nie wchodzą tutaj w grę... Albo ja, albo one...
- Żywcem mnie nie weźmiecie! - krzyczę do prosiaków, unosząc wiaderko wysoko nad głową.
Następnie biorę głęboki wdech. Będąc otoczonym, jedyną nadzieją pozostaje stoczenie heroicznej walki... Przeprowadzenie desperackiej szarży, której główną przewagą jest zaskoczenie. Jeśli uda się je odpowiednio wykorzystać, to może uda się nawet przebić przez świńskie szyki obronne, aż do samego koryta. Trzeba tylko znaleźć najsłabszy punkt... Lukę w świńskich szeregach... Miejsce, gdzie nie są zbyt stłoczone, lub nie wyglądają na tyle silne, żeby mnie powstrzymać. Rycerz musi mieć charakter! Musi być stanowczy, odważny i bezwzględny, kiedy przychodzi chwila próby! A ta właśnie nadeszła! Moment chwały karmiciela świń! Sisi nade mną czuwa! Nie mam się czego obawiać! A nawet jeśli polegnę, to nikt nie zarzuci mi, że się nie starałem! Teraz zaś czas ruszyć do boju! Chwała, albo błoto!

MG

Feelanowi choć z trudem, udało się unieść wiaderko nad głowę. A przecież chłop był z niego mocarny! Widocznie świnie były karmione czymś co normalni śmiertelnicy podnosili z trudem. W każdym razie blondyn dzielny i odważny postanowił przedrzeć się przez pierwszą linię wroga. Mimo rozsianych po polu kup, udało mu się przedrzeć przez pierwszych agresorów. Do korytka dzieliło go kilka bardziej opasłych macior no i rzecz jasna... błoto! Feelan był jednak odważny i nieustraszony. Przedarł się dzielny przez obóz wroga, już się zbliżył do korytka i wtedy to się stało. Noga poślizgnęła się na błotku. Ślizgiem niczym rasowy łyżwiarz figurowy, dotarł do korytka, a następnie wraz z wiaderkiem i jedzeniem, sam do niego wpadł. I siedział tak biedny, oblepiony cuchnącymi pomyjami, a zadowolone świnie podeszły i zaczęły się zajadać. Któraś nawet zlizała cuchnącą breję z jego twarzy.

A było już tak blisko... Tak niewiele zabrakło... Mogło się tak chwalebnie to skończyć, a niestety wyszło jak wyszło. Cóż... To dopiero pierwszy dzień, mych rycerskich zmagań ze świniami. Chyba nie jest jeszcze aż tak źle! W końcu udało się dotrzeć do koryta i co prawda samemu w nie wpaść, ale istotne jest to, aby świnki były nakarmione. I pomimo brudu i bólu mentalnego, uśmiecham się do przemiłej świnki, co to postanawia zmyć ze mnie część tej hańby. Śmiejąc się przyklepuję jej głowę, po czym próbuję powstać. Nie wypada tak siedzieć w korycie, gdy świnki chcą jeść. No i też przydałoby się zabrać wiaderko. Tak ogólnie rzecz biorąc, to zadanie swoje spełniłem! Może nie tak dobrze jak powinno być zrobione, ale jednak! Świnki będą nakarmione i radosne! A przecież to do tego miałem doprowadzić! To teraz chyba wypadałoby odnaleźć Sir Connora i zameldować gotowość do dalszych działań. Chociaż przydałoby się wykąpać... Lub przynajmniej umyć ręce i twarz. Następnym razem na pewno pójdzie lepiej!