Cmentarz im. Pomniejszych bóstw

First topic message reminder :

Cmentarz. Są w nim groby.

MG:

Na misje zgłosiła się dwójka magów z Fairy Tail, którym to rozkazano pojawić się bezpośrednio na miejscu, w godzinach popołudniowych. Miał tam na nich czekać wysłannik z miasteczka, który powinien wprowadzić ich na teren cmentarza i po krótce opisać co i jak. Pogoda była ładna, świeciło słońce, czasem tylko zawiał mocniejszy wiatr, który szeleścił liśćmi. Teren noclegowni dla umarłych otoczonym był gęstym lasem, oraz murem. Wejście do środka stanowiła ogromna brama, wykonana z żelaza i zamykana na stalową kłódkę. Obok bramy, w odległości kilku metrów, stał mały domek, w którym najwidoczniej mieszkał grabarz. To właśnie przy nim stał oparty o ścianę mężczyzna. Ubrany był w wytarty płaszcz przeciwdeszczowy, spod którego wystawała biała koszula. Czarne włosy sterczały mu we wszystkie strony, okulary miał krzywe i wyglądał na strasznie zaspanego. Kiedy dotarliście na miejsce, nie zauważył was, po prostu stał. Może zasnął...? Albo umarł?

MG:

Eisaku szybko otrząsnął się po oberwaniu od przeciwnika. Zaatakował go przy pomocy noża, zmuszając ghoula do zaprzestania ataku. Stworowi udało się w jakimś stopniu zablokować atak, jednak ostrze wbiło się głęboko w jego ramię, rozcinając je na wysokości przedramienia i praktycznie je odcinając. Mag odskoczył i wykorzystać swoje zaklęcie, do dobicia przeciwnika.
W tym czasie Jirri nie dawał czasu przeciwnikowi, aby wykonał kolejny ruch. Problem w tym, że uderzenie kolanem w ghoula nie było aż tak dobrym pomysłem, ponieważ stwór oprócz ramion miał jeszcze ostre zęby. Udało mu się ugryźć Jirriego w nogę, wbijając kły w jego mięśnie i boleśnie raniąc. Mag zachował jednak zimną krew i wbił sztylet w oko ghoula, tym samym pozbawiając go życia. Broń zaraz po tym rozpadłą się, zaś Jirri odniósł dość poważną ranę. Noga bolała ostro, uniemożliwiając stanięcie na niej.
I w tym momencie, stanęło się coś dziwnego. Pogoda zmieniła się diametralnie, niebo pokryło się czarnymi chmurami, zagrzmiało i w miejsce pod kryptą uderzył piorun, na chwilę oślepiając obu magów. Po chwili, kiedy mogli już normalnie przejrzeć na oczy, zobaczyli, że w miejscu uderzenia pioruna stał jakiś człowiek. Potężnie zbudowany i wysoki mężczyzna. Miał nagą klatkę piersiową, ubrany był jedynie w skórzane spodnie, które ciasno opinały jego ciało. Gęste czarne włosy sięgały mu aż pleców, oczy miał zaś czerwone. Spojrzał na magów.
-Oh.-zdziwił się. Zerknął na trupy ghouli.-Ooooh.-dodał jeszcze, po czym obrócił się i podszedł do krypty.-No tak. Tutaj się schowałaś. Ile razy Ci mówiłem, żebyś się tak nie bawiła?-powiedział po czym wszedł do środka i wyciągnął z niej mała dziewczynkę. Miała może maksymalnie dziesięć lat. Ubrana była w biała koszulę, która sięgała ziemi. W ręku trzymała coś w rodzaju wielkiej latarni. Krzyczała coś w innym języku. Mężczyzna spojrzał na magów.
-Panowie, przepraszam za kłopoty. Młoda lubi czasem po uprzykrzać życie zwykłym śmiertelnikom.-wziął dziewczynę na barana i westchnął.- I radzę wam szybko udać się do szpitala. Trupi jad jest dość groźny.-dodał jeszcze po czym rozległ się huk, błyskawica uderzyła jeszcze raz i zniknął tak samo szybko jak się pojawił. Pogoda wróciła do normalności. Zdaliście sobie sprawę z tego, że wszystkie ghoule zaczynały się rozpadać, jak gdyby były marionetkami. Po chwili przybiegł do was zleceniodawca. Wyglądał na przestraszonego i nie bardzo wiedział co się działo... ale wręczył wam worek z pieniędzmi i pomógł wam dotrzeć do szpitala.

Nagrody:

Eisaku:
8.000 10 PD; Dwa dni w szpitalu;
Jirri:
8.000 12 PD; Trzy dni w szpitalu

Nie musicie już tu pisać, ale możecie dodać posta reakcji i zt. Ale uprzedzam, nawet jakbyście go zaatakowali, to by się nic nie stało i nie dalibyście dotrzeć do krypty przed nim.

Cóż, Eisaku był dość zdziwiony tą reakcją ale cóż miał teraz trochę więcej pieniędzy no i musiał pomóc Jirriemu dotrzeć do szpitala, bo on to by se sam poradził ale nie wie co z Jirrim, więc podszedł do Jirriego z zamiarem podniesienia go i zaprowadzenia do szpitalu.
- Chodź Jirri, raczej sam daleko nie zajdziesz
Wyciągnął do niego ręke i chciał mu pomóc wstać.
- Chyba że umiesz sam wstać i pójść
Cóż, teraz tylko odpocząć wykurować się i iść na kolejną misje, może coś kupie czy coś. Może potrenuje, choć wszystko w swoim czasie na razie trzeba dojść do szpitala!

---

Groby. Dużo grobów. Szkoda tylko, że pogodzie zebrało się na igraszki i jak już lunęło to porządnie. A nawet zbyt porządnie bo część cmentarza całkowicie zalało. Woda zmyła ziemię i dość szybko trupy zaczęły pływać - sprawa dość przykra i w sumie kłopotliwa, ale cóż robić. W końcu jednak, gdy wszystko opadło, zwłoki pozbierano, ułożono w ładne rządki i... no właśnie, trzeba było je zakopać. Szkoda tylko, że grabarz od tych opadów dostał grypy i katarek przykuł go do łóżka. Co więc postanowiono zrobić w tej sytuacji? Zwołać na pomoc magów. Lub innych chętnych. Whatever.

---

Czas na odpis: do 10.04

No i w sumie to Saulo przyszedł na miejsce, tam gdzie miał i zobaczył, że całkiem pełno tutaj trupków... Trochę za dużo jak na jego oko. Oczywiście przebrał się jak normalny grabarz, dzięki jego świetnej PWM Ubiór, dlatego też nosił fikuśny czarny cylinder oraz czarną kurtkę z ładną, niebieską chustą oraz ciemnymi butkami. Tak, miał na sobie też spodnie. Na to narzuconą pelerynkę przeciwdeszczową. Futerał z gitarą nosił na plecach. Tam też trzymał rapier, bo no... głupio przyjść z bronią na wierzchu. Ale mniej ważne! Bo na ryju dalej miał swoją kochaną, trupią maskę!
- Oj będzie dużo pracy...-mruknął pod nosem, ale cóż, chciał znaleźć teraz kogoś kto udzieli mu jakichkolwiek informacji gdzie i kogo zakopać. A jak znajdzie to się ładnie przywita - Saulo Fierro, przybyłem z pomocą -

Helmut kwikał radośnie, kierując swoje kroki w stronę cmentarza. Ostatnimi czasy sporo padało i teraz na każdym kroku można było spotkać jakąś duża kałuże, czy też błoto. A świni w to mi graj. Dlatego kiedy dotarli na cmentarz, Helmut upaćkany był w błocie od stóp do głów. Za nim, powoli szedł Erlik. Nucił po nosem jakąś starą piosenkę, która pamiętał jeszcze z czasów dzieciństwa, co jakiś czas pogwizdując wesoło. Ah, jak dobrze być żywym. Niósł ze sobą swój ulubiony szpadel - niósł go opartego o prawy bark, tak że metalowa końcówka bujała się wesoło za jego plecami. Ubrał się dość prosto - biała koszula, czarne spodnie i na to czarny, trochę podarty płaszcz. Nie zabrał ze sobą kapatyka, zostawił go w domu, bo bał się, że pod czas pracy ktoś mu go ukradnie. Ah, a co to miała być za praca! Kopanie grobów! Miał wsadzać umarłych tam, gdzie ich miejsce. Bo jak wiadomo, jak ktoś umarł, to nie żyje i powinien spocząć pod ziemią. Albo zostać spalonym. Albo zmumifikowanym. Zależy od kultury. Ale pod żadnym pozorem nie wracać do żywych! Zgrzytnął zębami. Boże, jak on nienawidził nieumarłych. Z daleka już widział rządki ciał, które tylko czekały na zakopanie! Oh, jakże nie mógł się doczekać... Zobaczył jakiegoś ŻYWEGO osobnika i od razu zwrócił na niego cała swoją uwagę. Helmut również zaciekawił się nieznajomym i za chrumkał wesoło na przywitanie. Erlik podszedł do Saulo i uważnie mu się przyjrzał.
-Cześć, jestem Erlik. Z zawodu grabarz. Mam 33 lata. A ty? Ile masz lat? Ile ważysz? Ile masz wzrostu? Ile litrów wody pijesz dziennie?-zasypał go pytaniami, bo strasznie był ciekawy jak ten człowiek funkcjonuje.
-Chrum!-zawtórował mu Helmut.

---

Dwóch śmiałków pojawiło się w okolicy. Chociaż w sumie to było ich trzech, jak też było muszkieterów. Nie pozostawało im też nic innego jak chwytać w dłonie i racice łopaty, które były przygotowane nieopodal - wbite w ziemie tkwiły posępnie koło jakiegoś nagrobka, a na jednej z nich była przyczepiona kartka z koślawym, nieco zamokniętym i rozmazanym napisem: Poiszłem do klopa, zacznijcie kopać beze mnie. ALE NJE ZAKOPUJCIE. Będę za 5 minut. I wszystko jasne. Trupy były? Były. Narzędzia były? Były. Nawet w liczbie nadprogramowej, bo Erlik miał swój własny szpadel.

---

Czas na odpis: do 12.04

Saulo spojrzał na swojego towarzysza i uśmiechnął się pod swoją maseczką. Wypiął dumnie pierś i poprawił kapelusz - Jestem Saulo Fierro~! Z zawodu grajek, okazjonalnie mag, miło mi cię poznać! Fizycznie 22, zaś wiekowo mam 32, a wzrostu mierzę 192 cm, mój drogi przyjacielu! A ważę 74, trochę ze mnie chucherko, ale uwierz mi, mam trochę siły w łapce! A pić to pijam z około trzech, by zawsze być nawodnionym! - po czym zrobił przy pomocy swojej pwmki chlebek dla świnki, który od razu jej dał! Potem spojrzał na łopaty, więc od razu się do nich udał - Tutaj piszę by zaczynać kopanie, więc bierzmy się do roboty! - uśmiechnął się szeroko, a następnie wziął się do roboty pożyczając jedną z łopat.

Erlik był bardzo zadowolony z faktu, że w końcu trafił mu się człowiek, który odpowiedział na jego pytania bez większych "ale". Większość albo zadawała pytania typu " a po co chcesz to wiedzieć", albo po prostu mówiła mu, żeby spadał, ale o wiele bardziej ostrymi słowami. Szybko zanotował sobie w pamięci informację o Saulo i uśmiechnął się szeroko, widząc jak jego towarzysz karmi Helmuta. Świnia również wydała z siebie odgłos zadowolenia i zaczęła ze smakiem pałaszować chlebek.
-Masz racje. Nie ma czasu do stracenia, weźmy się za robotę!-odpowiedział Erlik i ruszył w kierunku łopat... Po chwili zatrzymał się jednak i spojrzał na Helmuta.-Tylko bądź grzeczny Helmucie.-powiedział do świni, po czym od razu zabrał się do roboty - kopał tam, gdzie było wyznaczone miejsce na dziury, podśpiewując sobie przy tym wesoło pod nosem. Nucił jakąś starą, piosenkę jeszcze z czasów, kiedy był małym dzieckiem.

---

Trafił swój na swego - Erlik wreszcie spotkał kogoś, kto jego pytań nie zbył krzywym spojrzeniem lub pytaniem. Po tym małym sukcesie i nakarmieniu świni panowie też zabrali się do wyznaczonej im roboty - złapali za łopaty i ruszyli kopać groby w zaznaczonych miejscach. Erlik jednak poczuł, jak robi mu się zimno - nawet jeśli słabe promienie słońca chwilowo wyglądały zza chmur, nagle jakby straciły na sile. Mężczyzna bardzo dobrze znał ten rodzaj chłodu - pojawiał się, kiedy w jego okolicy gościły dusze. Uczucie było jednak wszechobecne, jakby nie pochodziło z konkretnego źródła.
Do uszu Saulo natomiast doszedł odgłos skrobania i jakby jęków - tego drugiego jednak nie mógł być w 100% pewien, bo było to na prawdę ciche i ledwo słyszalne. Obie rzeczy dochodziły z oddalonej o parę metrów budki, która znajdowała się przy jedynym, niewielkim budyneczku, jaki znajdował się na tym cmentarzu.

---

Cmentarze miały to do siebie, że czasami po za umarłymi, którzy grzecznie leżeli sobie w grobach i wykonywali to, co do nich należało, czasami na ich terenie pojawiały się zbłąkane duszę, no i oczywiście - nieumarli. O ile z tymi pierwszymi nie było zbyt dużego problemu, tak tych drugich Erlik miał po dziurki w uszach i miał nadzieję, że tym razem obędzie się bez konfrontacji. Jednak wykonując jedną ze swoich ulubionych czynności, ogarnęło go znajome uczucie... Chłód, który towarzyszył pojawieniu się duszy. Tym jednak razem, ciężko było mu określić z której strony on pochodził, tak jak gdyby Zagubionie -bo tak nazywał je Erlik- otaczały go ze wszystkich stron. Na chwile przestał kopać i rozejrzał się po otoczeniu.
-Zróbmy krótką przerwę.-mruknął, niezadowolony z sytuacji, po czym ruszył w kierunku największego skupiska "chłodu", zabierając ze sobą swoją łopatę.

No i tak to wesoły Saulo kopał groby. Robota nie była super trudna, zapierdalał z łopatą jak to na prawdziwego chłopa przystało. Cmentarz przypominał mu dzień, w którym wrócił do życia, nieco nostalgicznie, aż nawet pociągnął nosem. Nagle do jego uszu dobiegł dziwny dźwięk, którego nie mógł być pewien. 
- Huh? - rzucił sam do siebie wbijając sztych w ziemię na moment go zostawiając. Gdy tylko zaproponował przerwę to sam Mariachi zostawił łopatę i skierował się do swojego kolegi - Słyszałeś? -  od razu ruszyło go do użycia Szeptów (PWM), może coś usłyszy więcej niż zwykłe życia. Od razu do ręki wziął gitarę, tak w razie potrzeby.

---

Nagle niebo przysłoniły ciemne, burzowe chmury, a po okolicy przetoczył się burzowy pomruk. Dwójka magów nie musiała długo czekać - z nieba lunął zaraz deszcz, w ułamku sekund przemakając ich ubrania do suchej nitki. W wychodek natomiast walnął piorun, podpalając go, co dodatkowo zakończyło się wybiegnięciem z niego cmentarnego grabarza - całego usmolonego, pociągającego resztki spodni i z dymiącą czupryną. Uczucie chłodu zniknęło, a dwójka magów musiała się ewakuować, bo zmoknięta ziemia nie pochłaniała wody i po paru minutach stali w błocie po kostki.

[zt]

---

Saulo i Erlik: po 5PD i 1'000