Szczyt Góry Hakobe

First topic message reminder :

MG

Niektórzy z was dotarli już na szczyt góry, na której odbywało wydarzenie, które mogło zmienić historię Fiore. Był to ostatni przystanek przed latającą wyspą ostatnie miejsce, gdzie mogliście nieco odpocząć. Pierwsi dotarli samotnicy, nie zrzeszeni w żadnej gildii co mogło nieco dziwić i hańbić grupy, które powinny być lepiej zgrane i szybciej przejść swoją drogę. Co zaś zobaczyliście bardziej was pewnie interesowało. Ano ponad wami znajdowała się wcześniejsza wyspa, którą zobaczyliście u podnóża góry. Z dołu wydawało się malutka, dopiero teraz zauważyliście jej ogrom, który mógłby was przytłaczać. Jak się jednak można było dostać na jej powierzchnię ze szczytu góry? Nie było żadnej drabinki, ani niczego innego. Jedynie strop światła, który unosił piasek ze szczytu Hakobe ku górze. Wyglądało to jak jakiś teleport, tak jak w ilustrowanych książkach o ufo porywającym niegrzeczne dzieci. Tyle, że tym razem działo się to naprawdę. Nie powinniście tutaj za długo siedzieć, ponieważ robiło się już zimno i mogliście przemarznąć. Wiedzieliście również, że po wejściu w snop światła przedostaniecie się do celu waszej wędrówki, gdzie rozegra się decydująca walka. Czy w tak nielicznej grupie byliście jednak na nią gotowi? Decyzję pozostawiam wam. Od tej pory osoby, które zakończyły swoje stoki mogą udać się teleportem na latającą wyspę - Atlantydę. Niech jednak najpierw napiszą w tym temacie jak wchodzą w snop światła.

Zdecydowanie rozmowa nie należała do najprostszych, a stopień jej skomplikowania idealnie odzwierciedlało lekkie skołowanie powoli odmalowujące się na pyszczku Czarnego. Co się dziwić w takich okolicznościach? - Nyah... sporo tego - mruknąłby tylko kotowaty, jak dziewczyna skończyłaby mówić, mając nadzieję, że większość wypowiedzianych kwestii spamiętał, a przynajmniej, że te przydadzą się nieco bardziej, niż wcale! W końcu marnowanie czasu też było czymś złym, ale... no cóż. Tylko pytanie, czy miał już wszystkie potrzebne informacje, a dokładniej? - Czyli ona chce... stworzyć świat? - dodał tylko pod nosem raczej sam do siebie, próbując wysnuć własną teorie, po co kobiecie były te księgi, acz... Czy tworzenie nowego świata było czymś złym? Stworzenie miejsca dla innych ludzi... Więc może mimo wszystko ta kobieta z góry nie była taka zła? - W którą stronę te księgi, nyah? - dopytałby tylko Kuro, licząc, że bibliotekarka, czy tam też katalog poprowadziłby go, a on w tym czasie zadałby jej kolejne pytanie, a dokładniej: - Jak stąd wrócić na Hakobe? - jeśli zaś nie chciałaby mu towarzyszyć w drodze, czy pokazać jej, to wtedy Czarny najwyżej spróbuje sam się rozeznać, w którym kierunku się udać, ot co!

Suri przyglądała się Davidowi. Wydawał się być naprawdę miłym człekiem! Miała nadzieję, że jej da te łzy i będzie po sprawie. Nawet dała się podrapać za uszkiem (co się często nie zdażało! Ludzie, którzy przekraczali jej strefę osobistą i nie będący Reną albo Finnkiem byli od razu traktowani pazurami). Ale najwidoczniej to nic nie dało. Jakby kotka była człowiekiem, jej policzki by teraz się wydymały w niezadowoleniu.
- Ta kobieta to Twoja siostra? - zapytała, jakby chciała się upewnić. - Trochę dziwna - powiedziała raczej do siebie niż do Davida, ale cholera wie czy tego przypadkiem nie usłyszał. - Widzisz, Davidzie... mi taka umowa pasuje, zawsze coś... ale nie mam pojęcia gdzie tego szukać. Powiesz mi? Powiesz? No i fajnie by było wiedzieć, jak się tam dostać!
Oj Suri, Suri. Rozgadała się troszkę, ale chciała się wszystkiego dowiedzieć no i oczywiście być pewną, co jak i gdzie. Zastanawiała się także, czy to jest niebezpieczne. Miała nadzieję, że nie. Przeciez obiecała Finnowi, że będzie się opiekowała domem, a jak wróci posiatkowana to nie będzie miała jak tego robić no...

MG

Suri
David uśmiechnął się nieznacznie. Chyba dotarły do niego słowa Suri na temat własnej siostry. Przeciągnął się.
- Nie ma najmniejszego problemu, wystarczy, że znajdziesz Annę i powiesz, że potrzebujesz tego utworu - powiedział jedynie, klasnął i kotka poczuła, jak otoczenie powoli się rozmywa a grunt ucieka spod jej łapek. - Następnym razem jednak uważałbym na to, co mówi się o czyjeś rodzinie - dodał, a na jego twarzy pojawił się nieprzyjemny uśmiech. Uprzejmy, jednak... Widać drugi raz źle coś skomentuje i mogło się to dla niej źle skończyć.
Przed jej oczyma ukazała się biblioteka.

Kuro
Tymczasem Kuro miał inne problemy, pokroju nieśmiałości i strachu drobnej panienki. Nie ważne, ile pytał, ta się opierała. A słysząc kolejne pytania i wątpliwości po prostu zasłoniła usteczka rękoma, upuszczając papiery i pobiegła w swoją stronę, byle dalej. Kot, pozostawiony sam sobie postanowił poszukać książki. Wiedział, że książki rozłożone były datowo. Sprawdził najbliższe. Rok y789. Następny rządek po prawej - y799. Na lewo - y779.

Ech... Czyżby nieznajomą miał z głowy i więcej od niej by się nie dowiedział? Najwyraźniej, bo ta jakoś w popłochy uciekła, zostawiając Kuro samego sobie. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło i już po krótkim rozejrzeniu się po datach książek, Czarny wiedział w mniej więcej którym kierunku zmierzać! Ot co! Dlatego też po niemym "do widzenia" w kierunku bibliotekarki, ruszyłby w prawo, aby tak dojść orientacyjnie do y1050 roku. W końcu wtedy jakoś powstały dzieła i to tam powinien ich szukać, a potem... Potem rozejrzałby się po okładkach książek, czy czymś takim, szukając tam imienia autorki i mając na celu jakoś dobyć całą kolekcje dzieł kobiety i... tu pojawiał się problem? Jak wrócić, prawda? - Nyah...

Suri spoglądała na Davida, ale nic nie powiedziała. Nie miała zamiaru kłamać czy czegoś ukrywać. Mówiła to, co myślała i nie przejęła się jakoś jego komentarzem. Nie musiała brać wszystkiego do siebie, prawda?
Nagle zaczęła tracić grunt pod łapkami i... znalazła się jakby znikąd w bibliotece. Co to za czary? Najpierw była na Hakobe. Potem u Davida... a teraz biblioteka. Niech jej ktoś wyjaśni, o co tutaj chodzi?! Kotka westchnęła ciężko.
- Halo! Jest tu kto? - powiedziała głośno, ale nie krzyczała. W bibliotece nie wypada przecież.
Kotka zaczęła się rozglądać za potencjalną Anną, którą miała poprosić o ten utwór. Skąd ona biedna miała wiedzieć, gdzie jej szukać? Przecież biblioteki są zawsze takie duże...

MG

Kuro
Kuru, pozbawiony problemów w formie towarzystwa, zaczął szukać tego, po co tu przyszedł. Książka. Powoli idąc w prawo i sprawdzając daty doszedł do "regału", którego potrzebował. Przejrzał szybko grzbiety książek. O, to chyba tak! Dla sprawdzenia, wyciągnął tom i otworzył. Na pierwszej stronie było napisane wyraźnie "Dzieła Miry de Leone" i mnóstwo mniej przydatnych informacji. Kot znalazł to, co chciał, tylko poczuł nieodpartą chęć przewrócenia kartki i przeczytania zawartości. Już już odwracał stronę, gdy świat wokół zawirował i ponownie znalazł się na górze Hakobe, w altanie, siedząc na stole na przeciwko kobiety, która klasnęła w dłonie.
- Brawo! Zrobiłeś to szybciej, niż myślałam! - rzuciła całkiem obojętnym tonem, całkowicie kontrastującym z jej słowami. Westchnęła, przewracając karty książki. - A więc czeka cię nagroda - dodała już cieplej, nawet posyłając uśmiech w stronę kota. - Z pewnością początkowo ci się nie spodoba, jak każdemu, jednakże z czasem zobaczysz jej profity. W końcu nie każdego dnia zostaje się człowiekiem. - W jej oczach pojawił się wesoły błysk i machnęła dłonią a kot łagodnie poszybował w górę, machając łapkami. Powoli czuł narastające ciśnienie wewnątrz ciała, a kobieta spokojnym głosem recytowała coś z tomu, który przyniósł kot. Mówiła w zupełnie innym języku, początkowo niezrozumiałym, jednak gdzieś tam w umyśle kota pojawiały się słowa. Słowa zmiany.

Suri
Biblioteka. Bez wątpienia. Tylko trochę dziwna, biorąc pod uwagę to, że zamiast regałów były tu niepodpisane czy oznaczone kolumny książek. Jak się w tym połapać? Kotka nie musiała długo czekać, ponieważ usłyszała czyiś płacz. Poszła w kierunku, z którego on dochodził i znalazła jasnowłosą dziewczynkę, skuloną pod jedną z kolumn. Mówiła coś pod nosem, ale nawet za cicho dla uszu Suri. Czyżby była to Anna?

Jak inaczej mogło się skończyć poszukiwanie ostatniego kawałka układanki? Właśnie! Oczywistym sukcesem, bo mimo wszystko Czarny nie miał większych problemów ze znalezieniem książki, która okazała się... nad wyraz magiczna? Zdecydowanie należało to do nietypowych zdarzeń, a nawet wrodzona kocia ciekawość zdawała się nie mieć z tym nic wspólnego - a może? Nie dane było mu się dowiedzieć, ale Kuro ostatecznie znalazł się na... Hakobe? Znikąd? Z całą pewnością nie spodziewał się takiego obrotu spraw, a tym bardziej pierwszych słów, jakimi został przywitany. - Nagroda? - mruknął tylko pod nosem, zastanawiając się, jakiego rodzaju nagrodę ma na myśli kobieta, która mimo wszystko więcej przemilczała, niż powiedziała. - Czekaj! Po co ci ta książka, nyah? Po co to wszystko? Dlaczego nye mogłaś sama? - spróbował dopytać się Exceed, licząc, że może słowa jakoś wpłyną na postępowanie kobiety, a przynajmniej dadzą jakieś - chociaż szczątkowe - informacje kotu? A później... Później nastąpiło to? To co miało nastąpić? Nie mógł być pewien, ale w końcu musiał przetrwać to, bo inaczej się nie dowie... Inaczej nie będzie mógł... nye było odwrotu?

Suri zastanawiała się, co to ma być... jakaś dziwna ta biblioteka. Jak wszystko tutaj. Coraz mniej się jej to podobało, no ale co mogła zrobić. Musiała zdobyć to, o co prosił ją David, bo inaczej nie wróci na Hakobe. A chciała juz naprawdę mieć to za sobą. Ta cała sytuacja wydawała się być dziwna, chora czy jak to tam nazwać.
Kotka zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu, szukając jakiejś wskazówki. Anna... miała ją znaleźć. Westchnęła ciężko, zrezygnosana, gdy usłyszała czyjś płacz. Poszła w tamtym kierunku. Ujrzała dziewczynkę zwiniętą w kłębek.
- Hej, coś się stało? Jak się nazywasz, co tu robisz sama? - zapytała. Ona nie chciała jak na razie wspominać o Annie. Jeszcze ją przestraszy. - Nazywam się Suri. Lubisz słodycze? - Uśmiechnęła się. Chyba coś słodkiego znajdzie się w jej przestrzeni.

MG

Kuro
Po co to wszystko? Kuro już niedługo miał się dowiedzieć. Ciśnienie wewnątrz niego wciąż napierało, aż w końcu poczuł, jak jego członki się rozrywają. Mięsień po mięśniu, ścięgno po ścięgnie... rozwarstwiają, rozrywają, po czym ponownie łączą. Futro jaśniało, po czym wypadało, ustępując jasnej skórze. Co jeszcze dziwniejsze, nie czuł przy tym żadnego bólu a jedynie łagodne ciepło, w tych rejonach niewątpliwie można było je podciągnąć pod przyjemne. Ta dziwna sytuacja trwała mniej, niż minutę, a po niej... Kuro stanął na nogach. Ludzkich. Patrząc z wysokości na siedzącą przy stoliku kobietę. Ta z uznaniem pokiwała głową.
- Pasuje ci - powiedziała z zadowoleniem, a kot, czy też już człowiek poczuł w sobie dziwną słabość i zemdlał. Obudził się w Magnolii. Całkowicie przemieniony w człowieka.

Suri
Kotka podeszła bliżej, chcąc dowiedzieć się nieco więcej. Dziewczynka uniosła głowę do góry, nieco spłoszona, i szybko zaczęła wycierać buźkę o ręce i poły sukienki.
- Nic się nie stało!- zaprzeczyła szybko, jednak i tak jasne było, ze wydarzyło się coś poważnego. Inaczej by nie płakał, prawda? Pociągnęła głośnej nosem, nie posiadając pod ręką żadnej chusteczki. - Jestem Anna... opiekuję się biblioteką - powiedziała markotnie, wciąż walcząc z zaczerwienioną buźką. Chciała wyglądać dumnie! Jednak w tym momencie raczej się nie zanosiło na to.


Stan postaci:
Kuro - przemieniony w człowieka. Wygląd - czarne włosy, wysoki, szczupły, czerwone tęczówki, nieco kocie

Kotka chciała być pomocna w jakiś sposób. Lubiła pomagać innym, tak jak Finn pomógł kiedyś jej. On w jej oczach był bohaterem i niezależnie od tego, co by zrobił i jak bardzo coś zawalił, to jej światopogląd o nim by się nie zmienił. Można by powiedzieć, że jest jego wielką fanką. Jakby była człowiekiem i miała własny pokój, to byłby on obklejony plakatami z każdej strony. No ale nie o tym teraz. W tej chwili musiała porozmawiać i delikatnie z niej wyciągnąć, co się stało.
- Oj przecież widzę, że coś jest nie tak - powiedziała kotka i podeszła jeszcze kilka kroków bliżej i usiadła na przeciwko dziewczynki. - Gdyby nic się nie stało, to byś nie płakała. Nie mogę patrzeć, gdy taka ładna mloda dama roni łzy. - W Suri chyba odezwało się jej królewskie pochodzenie.
Gdy usłyszała jej imię, kamien spadł jej z serca. Okej, nie będzie musiała krążyć po bibliotece w poszukiwaniu odpowiedniej osoby.
- Miło Cię poznać, Anno - powiedziała uprzejmym tonem do niej. Na razie nie będzie nic wspominała o Davidzie. - To jak, masz ochote na coś słodkiego? - zapytała raz jeszcze.

MG

Suri nie wyglądała na zadowoloną z faktu, ze ktoś płacze a ona niespecjalnie może pomóc. Dlatego też ze wszystkich sił starała się jakoś podnieść na duchu zapłakaną dziewczynkę i spróbować dojść, co się stało.
- P-poproszę... - powiedziała dziewczynka, słysząc propozycję o słodyczach, już nieco bardziej podnosząc głowę i wycierając buźkę. Kolejna rzecz, z której Suri mogła być zadowolona - krocze po kroczku budowała się więź między nimi i pierwsze lody zostały przełamane. - S-suri, tak? - upewniła się Anna. - Ładne imię - przyznała. Widocznie była to odpowiedź na wcześniejsze komplementy.

Suri jest damą! Może i czasem myśli tylko o sobie i Finnku, ale nie mogła pozwolić, by taka śliczna dziewczynka, jaką była Anna, robiła łzy. Zazwyczaj nie dawała się dotknąć ani nic, jednakże nie tym razem. Jakby ją chciała pogłaskać czy co nie widziałaby w tym najmniejszego problemu. A co do słodyczy - w swojej przestrzeni coś się znajdzie. Może być to czekolada, lizak... cokolwiek. Prowiant dla jej przyjaciela był naprawdę rozmaity. Kotka bardzo dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że chłopak lubi słodycze i zawsze w nie się zaopatrzy. Wyczarowane jedzonko pojawi się tuż przy dziewczynce.
- Dziękuję, nadał mi je mój najlepszy przyjaciel, Finny. Kiedy mnie znalazł całkiem samą. Jak je usłyszałam bardzo mi się spodobało. - Kotka starała się nawiązać jakiś kontakt z dziewczynką, nie chciała, by jej się bała. - Co robisz całkiem sama w tej bibliotece? No i proszę, powiedz mi, co się stało. Obiecuję, że zostanie to między nami!

MG

Suri jest damą! I na pewno nie była obojętna na to, co się działo z innymi, w zupełnym przeciwieństwie od Kuro. Dlatego też próbowała pomóc dziewczynce, która, możliwe, pomoże jej zdobyć to, po co przyszła. Anna poczęstowała się przywołanymi słodyczami, nieco powoli odwijając czekoladę ze sreberka.
- Opiekuję się tą biblioteką... - bąknęła w odpowiedzi na pytanie białej kotki. Bibliotekarka, pomimo swojego wieku, najwidoczniej była z tego dumna, bo oczy jej rozbłysły jakąś większą energią. - ... Niedawno był tu inny kot, chciał wziąć ze sobą złą książkę... Powiedziałam mu, gdzie jej szukać, ale ja naprawdę nie chciałam! - No i się wyjaśniło. Widać strasznie się obwiniała z tego powodu. Tylko co mogło oznaczać "zła książka"?

Ona nie potrafiła być obojętna. Anna była kobietą, a jak ja to mówię "dziewczyny z dziewczynami, faceci z facetami", dlatego też kotka poczuła wręcz obowiązek pocieszenia dziewczyny. Widząc, że tak pokusiła się na czekoladę, kotka poczuła ulgę i mentalnie się uśmiechnęła. No bo... czy exceedy się uśmiechają? Trudno mi to stwierdzić.
- Odpowiednie zadanie dla takiej damy jak ty! - powiedziała kotka. Starała się ją podnieść na duchu no i na dodatek spróbować odbudować pewność siebie Anny! Było widać, że dziewczyna jest dumna z tego, że się opiekuje biblioteką. - Inny kot? Jak wyglądał? Był czarny? - zapytała Suri. Dziewczyna na jej pyszczku mogła zauważyć zaniepokojenie. Kotka nie wybaczy Kuro, że doprowadził Annę do płaczu. - I co masz na myśli mówiąc "zła książka"? Jaka to książka była? I nie powinnaś się o nic obwiniać, moja droga.No już, uśmiechnij się. Ten kot sam prosił cię, abyś mu powiedziała, gdzie jej szukać. - powiedziała kotka. Starała się nie być natrętna, ale musiała pamiętać o swojej misji. Nieco niepewnie, postanowiła pójść o krok dalej. - Anno, znasz może Davida? - Suri spojrzała na dziewczynę, oczekując jej reakcji.

MG

Dziewczynka się uśmiechnęła, słysząc kolejne słowa otuchy padające z ust Suri. Widać powoli przynosiło to oczekiwany skutek. Pokiwała głową w odpowiedzi na kolejne pytania. Kot. Czarny. Niewątpliwie Kuro. Przecież nie było tu innych kotów, prawda? W każdym razie kotka żadnego innego nie spotkała. Pociągnęła nosem.
- Zła książka sprawia, że ludzie zachowują się źle... nie tak, jak powinni. Mąci w ich głowie i uzależnia od siebie - odpowiedziała cicho. Skończyła jeść czekoladę i wstała, otrzepując sukienkę. - Dawid jest... Hmm... nie bratem, ale też nie znajomym. Łączy nas coś głębszego, niż przyjaźń, ale też nie jest to miłość... Może jednak pozostaniemy przy bracie? - próbowała wyjaśnić najlepiej, jak potrafiła, jednak jej tłumaczenia zbyt dużo nie tłumaczyły. - Coś się z nim stało? - zapytała po chwili, wpatrując się intensywnie w Suri.