Szczyt Góry Hakobe

First topic message reminder :

MG

Niektórzy z was dotarli już na szczyt góry, na której odbywało wydarzenie, które mogło zmienić historię Fiore. Był to ostatni przystanek przed latającą wyspą ostatnie miejsce, gdzie mogliście nieco odpocząć. Pierwsi dotarli samotnicy, nie zrzeszeni w żadnej gildii co mogło nieco dziwić i hańbić grupy, które powinny być lepiej zgrane i szybciej przejść swoją drogę. Co zaś zobaczyliście bardziej was pewnie interesowało. Ano ponad wami znajdowała się wcześniejsza wyspa, którą zobaczyliście u podnóża góry. Z dołu wydawało się malutka, dopiero teraz zauważyliście jej ogrom, który mógłby was przytłaczać. Jak się jednak można było dostać na jej powierzchnię ze szczytu góry? Nie było żadnej drabinki, ani niczego innego. Jedynie strop światła, który unosił piasek ze szczytu Hakobe ku górze. Wyglądało to jak jakiś teleport, tak jak w ilustrowanych książkach o ufo porywającym niegrzeczne dzieci. Tyle, że tym razem działo się to naprawdę. Nie powinniście tutaj za długo siedzieć, ponieważ robiło się już zimno i mogliście przemarznąć. Wiedzieliście również, że po wejściu w snop światła przedostaniecie się do celu waszej wędrówki, gdzie rozegra się decydująca walka. Czy w tak nielicznej grupie byliście jednak na nią gotowi? Decyzję pozostawiam wam. Od tej pory osoby, które zakończyły swoje stoki mogą udać się teleportem na latającą wyspę - Atlantydę. Niech jednak najpierw napiszą w tym temacie jak wchodzą w snop światła.

Chwila na odsapnięcie, więc czas na przygotowanie. Przysiadł na śniegu (i tak było mu zimno, więc gorzej już chyba być nie może) i wyjął rycynę. Na szczęście nie zamarzła. Odkorkował buteleczkę i zaczął przygotowywać swoją broń do dalszej części misji. Tu nikt im w końcu nie przeszkadzał.
Hmm, Kyouma się pojawił i od razu poszedł do snopu światła. No proszę, proszę, odważny chłopak. Makbet zerknął na Ayano, której najwidoczniej było jeszcze zimniej niż jemu. Biedna dziewczyna, w sumie trudno było bronić się przed syreną z czekoladą w ręce. Podszedł do niej, kucnął i uśmiechnął się, co nie zdarzało mu sie zbyt często, bacząc na jego charakter.
- To jak? Idziemy? - Nie czekając za bardzo na jej odpowiedź, chwycił małą za rękę i ruszył w kierunku snopu, ciągnąc małą za sobą. Przecież jej tu nie zostawi... Był na tyle dobrze wychowany, by wiedzieć, że dam w opresji się nie zostawia. Dotknął światełka ręką, którą trzymał dziewuszkę i pewnie zrobili puc na drugą stronę.

Dziewczynka trzęsła się z zimna.. Jakoś ta cała akcja się mimo wszystko jej nie podobała. Chłopak się szykował tak więc i ona wypiła ostatnie łyczki swojej gorącej czekolady... Co by dała teraz za suche ubrania...
Makbet podszedł do dziewczynki, która i również się uśmiechnęła.
- Tak! Pokażemy im wszystkim moc naszej gildii! - krzyknęła ochoczo dziewczynka. Co jak, co ale wiarę w siebie i swoich towarzyszy miała wielką. Po chwili jej towarzysz wziął ją za rękę i ruszył razem z nią.. Po chwili i Ayaś zrobiła puc na drugą stronę.. Po części obawiała się tego, co tam właściwie zobaczy...

MG

Było zimno. Czegóż innego spodziewać się po górskim szczycie, odsłoniętym na wiatry, deszcz i chłód świata? Na czubku świata stały dwa odosobnione stworzenia, przywiane tu chęcią zmiany. Wystarczyło o niej pomyśleć, by nagle, magicznymi siłami, dwa koty znalazły się na szczycie, patrząc na jasnowłosą kobietę spokojnie popijającą herbatkę. Samo otoczenie, choć nieprzyjemne i lodowe - zaskakiwało. Na szczycie wybudowano arabeskową altankę, otwartą z czterech stron świata. W środku był stolik oraz cztery krzesła, przy czym jedno z nich zajmowała kobieta, ubrana w błękitną, lekką suknię. Uśmiechnęła się w stronę kotów, odkładając filiżankę.
- Ach, jesteście już! - zawołała radośnie. - Usiądźcie! - Wskazała na krzesła przy stoliczku.

Ten świat was odrzuca... Zaprzecza egzystencji - te słowa, jak i podobnie cała pozostała zawartość nietypowego listu krzątały się po głowie kotowatego podczas podróży w te jakże chłodne strony. Ostatnio jakoś często miał okazje gościć w zimniejszych stronach Fiore, a więc może i to już stało się jakimś hobby czarnego Exceeda? Możliwe, jednak ostatecznie tu był. Ba! Nawet widział wcześniej spotkaną już postać, jaką była kotka o jasnej tonacji sierści, a on... On odziany był w swój płaszczyk, coby jeszcze mniej było go widać. Po co tu się stawił? Cel. To było raczej logiczne, prawda? Jednak ciekawiło go jeszcze jedno, a może i więcej rzeczy, ale: - Jaka to gra, nyah..? - rzuciłby tylko podchodząc w kierunku miejsca, które wskazano, jednak mimo wszystko póki co go nie zajmując. Zaproszono ich do gry, więc wypada się dowiedzieć do jakiej, a może poznać nawet - reguły?

Dostała list... i to jaki. Był dość dziwny i tajemniczy, bardzo zainteresował naszą kotkę. Dlatego postanowiła go nie ignorować. Była bardzo ciekawa, co z tego wszystkiego wyniknie. Jak się okazało wylądowała na szczycie samej góry... a wraz z nią Kuro, którego to już znała. Kiedyś się ich ścieżki skrzyżowały, ale potem już ani razu się nie spotkali. Jednakże Suri była zadowolona, że mogła go spotkać. Na jej mordce można było zobaczyć pewnego rodzaju szczęście. Spotkała swojego kociego znajomego... jak się tutaj nie cieszyć, co?
- Dzień dobry - przedstawiła się najpierw, a potem wskoczyła na miejsce, które jej wskazano. - Cześć Kuro. - Tym razem zwróciła się do kota.
Suri była baaardzo ciekawa, co dalej się wydarzy, jak ich losy się potoczą... to wszystko się okaże w najbliższym czasie.

MG

Kobieta nie traciła łagodnego uśmiechu. Sięgnęła po filiżankę.
- Nic skomplikowanego - odparła na pytanie Kuro, dolewając sobie herbaty z niewielkiego czajniczka i pytająco uniosła go w stronę kotów. - Kawy? Herbaty? - zapytała grzecznie. Prawda wyglądała jednak tak, że od niej biła jakaś nieprzyjemna energia i oba exceedy dobrze to czuły. Pomimo łagodnych gestów i ładnych uśmiechu, było w niej... coś, co napawało ich nieprzyjemnymi przeczuciami. Klasnęła w dłonie. - W każdym razie, przyszliście tu prosić o zmianę, prawda? - upewniła się, nie tracąc radosnego tonu. Wyciągnęła nie wiadomo skąd cztery karty i przedstawiła je Suri, ponieważ była najbliżej. - Wybierz dwie karty, dobrze? - poprosiła. pokazując cztery karty odwrócone koszulkami do góry. Co było pod nimi?

Nic skomplikowanego? - przemknęło tylko pytanie przez koci móżdżek, a ten przyjrzał się tylko uważniej kobiecie, jakoś wątpiąc w prostotę owego zabiegu. Coś mu nie pasowało w tym stwierdzeniu, a może w samym spokoju, jaki zachowywała nieznajoma persona? Herbatki? Kawy? Raczej kotowaty nie był tym zainteresowany, a przynajmniej nie w takiej sytuacji! - Nie, nye trzeba. - mruknął tylko cicho pod nosem, odmawiając owego poczęstunku, bo jakoś wolał nie ruszać niczego, co należało do danej kobiety. Nie. Na kolejne pytanie właściwie już nie odpowiedział, bo skoro odpowiedź była oczywista, to czy i musiała paść na głos? Dalej lustrował tylko postawę kobiety, jakby chciał przeniknąć przez jej myśli, czy zachowania, jednak wszystko raczej z nikłą szansą powodzenia. Nikłą, albo nawet zerową. - Zaczekaj. - rzuciłby tylko do Suri nim ta sięgnęłaby po karty. Czemu? Skoro coś mu ewidentnie nie grało, to czy branie i rozpoczynanie potencjalnej gry z kobietą było czymś, co powinni robić? - Po co ma wybierać karty, nyah? Możesz to chyba wyjaśnić, nye śpieszy się nam aż tak chyba... - spytałby się ostatecznie Kuro, woląc mimo wszystko zapobiegać, aniżeli leczyć, a lepiej nie mieć przykrej niespodzianki spowodowanej niewłaściwą kartą czy czymś, prawda? Bo wszystko - byłoby zbyt łatwe?

Suri spoglądała na kobietę, uważnie się jej przyglądając. Coś w niej kotce nie pasowało, dlatego też postanowiła się bardziej skupić na jej personie. Jej uprzejme zachowanie było sprzeczne z tym, co czuła... biła od niej jakaś negatywna "aura" czy jak to tam nazwać to cuś. Pojęcia nie miała, co to mogło znaczyć. Była raczej inteligentna, ale i tak... jakoś miała wrażenie, że jej nie wolno ufać.
- Ne, dziękuję. Piłam przed wyjściem - odpowiedziała kotka. Bądź co bądź, ale kultura obowiązuje! Jest damą, prawda?
Spojrzała na karty, które kobieta ku niej wyciągnęła. Nie lubiła takich rzeczy, zawsze wybierała te nieodpowiednie. Kuro nie musiał nawet jej mówić, żeby ich tak szybko nie wybierała. Dlatego też postanowiła poczekać, aż kobieta odpowie na pytanie kocura. Postanowiła nawet dodać swoje, w razie czego.
- Są jakieś "nieodpowiednie" karty? - zapytała.

MG

Kobieta cmoknęła z niezadowoleniem, jednak nie powiedziała nic więcej na temat tego, co uskuteczniały oba koty. Wszak nie chodziło tu o walkę i okazywanie szacunku, a cała trójka była tu w konkretnym celu, prawda?
- Nie ma złych czy dobrych kart. One po prostu są - odpowiedziała na pytanie Suri, przyglądając się jednak czarnemu kotu. Ten najwidoczniej jej się nie podobał za bardzo, dlatego też znacznie dłużej rozważała opcję odpowiedzi na jego wątpliwości. Uśmiechnęła się w jego stronę - Oczywiście, że się nie spieszy. Nie wiem jednak, jak długo dwoje z was wytrzyma w tych warunkach - odparła lekko. A było tu zimno i nieprzyjemnie. Jakby powolne imadło zaciskało się na czaszkach obu zwierząt. - W każdym razie, karty przedstawiają przedmioty. Gdy wybierzecie dwie karty, będziecie musieli odnaleźć przedmioty, które są na nich przedstawione. Gra w chowanego - odpowiedziała ostatecznie, ukazując zęby. Czy nie mogło być nic prostszego?

Niby wszystko było wiadomo... Co? Jak? Dlaczego? No właśnie pozostawał ten problem, że nie każdy niestety wiedział, jak to wszystko ma przebiegać. I w tym właśnie Czarny widział swego rodzaju problem, który wymagał rozwiązania, a przynajmniej rozjaśnienia obrazu na tę sprawę. Dlatego też słuchał kobiety, licząc, iż otrzyma wszystkie odpowiedzi, a przynajmniej większość, bo jednak wiedza czasem potrafiła pomóc, prawda? A jej brak - zaszkodzić? O tym możliwe, że przekonał się ostatnio, jednak dalej wolał wierzyć, że tak nie było... A przynajmniej oby tak nie było. - Znaleźć dwa przedmioty? Ale... tutaj, nya? I właściwie po co one, nyah? - mruknąłby tylko, woląc mieć wszystko wyłożone czarno na białym, aniżeli potem użalać się przez jakieś powikłania. Lepiej zapobiegać, nye?

Suri przyglądała się cały czas kobiecie, zastanawiając się o co może to jej chodzić z tymi kartami. Kotka wolałaby wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi, ponieważ... ten. Zawsze lepiej zapobiegać problemom, to wiedziało nawet dziecko. Jednakże, gdy dowiedziała się, że nie ma żadnych złych kart, nieco się uspokoiła. Musieli znaleźć dwa przedmioty, które gdzieś tutaj były - okej. Nie wydawało się to jakoś bardzo trudne, ale przy obecnych warunkach może jednak być ciężej... zwłaszcza też dlatego, że zaczął już powoli doskwierać jej chłód. Kotka westchnęła ciężko i wzięła jedną z kart w pyszczek - tą najbardziej po lewej. Drugą, niech losuje Kuro.
- Ty weź jedną - powiedziała jedynie do kocura.

MG

Kobieta westchnęła z niejaką irytacją, stukając palcem o blat stolika. Spieszyło jej się? Mówiła, że nie. Jednak nie mogła ukryć swojego zniecierpliwienia. Westchnęła i ruszyła dłonią, wybierając drugą kartę, po czym sprezentowała je kotom. Jedna z nich prezentowała łzy a druga księgę.
- Łzy Nay oraz Skrypty Miry. Dla ciebie - zwróciła się do Suri, - najważniejszym zadaniem będzie udanie się do Davida i przekonanie, by dał ci dwie łzy. Z kolei ty - przeniosła swoją uwagę na Kuro, - musisz znaleźć księgę zawierającą twórczość Miry de Leone w Bibliotece. Nie czytaj ich jednak, może się to źle skończyć. Powodzenia. - Klasnęła dłonie, a świat zawirował i koty się przeniosły. Ponownie.

Suri
Ostry zapach przypraw i ziół uderzył w delikatne powonienie kotki, która kichnęła kilka razy, przyzwyczajając się do nowego miejsca. Był to kamienny korytarz, cieplejszy niż na szczycie Hakobe, jednak niczym nie przystrojony. Tuż przed nią znajdowały się proste drewniane drzwi, zza których dochodził ostry zapach. W środku ktoś się krzątał.

Kuro
Czarny kot z kolei wylądował w innym miejscu - wysoko sklepionej bibliotece, wypełnionej książkami i zwojami od podłogi do sufitu. Nie było regałów. Były tylko książki ułożone w stosy, sięgające przynajmniej pięć metrów wzwyż. Jak tu cokolwiek znaleźć? Może ktoś tu był? Pozostawało się rozejrzeć.

Czas - niby ich nie ograniczał w żaden sposób, jednak kobieta zdawała się śpieszyć. Pośpiech bez pośpiechu mógł spokojnie stanowić dość nietypowe zjawisko, jednak nie Kurosiowi decydować o tym, jak przebiega owe spotkanie. On tu był tylko gościem i nawet jeśli coś mu w tym wszystkim nie pasowało, historia musiała biec dalej. Sama się pisać... - Dlaczego, nyah? - mruknął tylko pod nosem, zastanawiając się, czemu nie powinien czytać tej książki. Co takiego znajdywało się w tych dziełach? Jednak chwilę potem dotarły też do niego słowa powodzenia ze strony kobiety, a i świat zaczął się zmieniać. - Czekaj! Co z... - rzucił tylko Exceed, jednak jego słowa zabrzmiały w zupełnie innym miejscu, a myśli ponownie dręczyła niezbyt kojąca niewiedza. Po co te rzeczy były tej kobiecie? Jakie korzyści będzie miała z ich - zmiany? - Nyah... - westchnął tylko, próbując odłożyć to na dalszy tor, ażeby skupić się na poszukiwaniach. Nie mógł tracić czasu, a nawet jeśli myśli raczej działały na jego niekorzyść, same nic nie uczynią. Póki nie wykona zadania, to nie spotka znów tej kobiety i się jej nie zapyta, prawda? Właśnie, dlatego też postanowił rozejrzeć się dookoła i spróbować odkryć swego rodzaju porządek, a może układ wśród książek, ażeby w razie czego spróbować odnaleźć owym systemem szukaną lekturę. Mira. De Leone. Leone. Skrypty. Tyle możliwych opcji, tylko czy to coś da? Przy okazji rozejrzałby się pewnie za jakimiś objawami żywej duszy w otoczeniu, nyah... Miał czas?

MG

Kuro
Kot nie otrzymał odpowiedzi na żadne ze swoich pytań. Co było w książce? Czemu kobieta się tak śpieszyła? Było coraz więcej pytań, coraz mniej odpowiedzi. Można było nawet odnieść wrażenie, że kobieta zmuszała oba koty do podjęcia takich a nie innych decyzji. Szczęśliwie w bibliotece dziwne uczucie bolącej głowy przeminęło. Tymczasem Kuro zaczął się rozglądać, szukając jakiegoś porządku pośród stosów książek. Pierwszy stos nie pomógł w niczym. Autorzy byli uporządkowani byle jak - ani po imionach, ani po nazwiskach, ba, nawet porządek po nazwach książek się nie zgadzał. Kompletny chaos. Widać metoda znajdowała się gdzie indziej. Nie było też żadnego śladu po ludziach.

Odpowiedzi... Gdyby chociaż jakieś się pojawiły, a tak pozostawały same pytanie. Same niewyjaśnione kwestie, które - kto wie - czy tylko bardziej nie zaszkodzą kotowatemu? Czy Czarny aby na pewno chciał ryzykować? Chciał grać w grę, której reguł nie znał do końca? Na te pytania niestety było już chyba za późno, a mu... mu zostało się rozglądać, szukać, uważać. Wstępne poszukiwania nic nie dały? To najwyraźniej musiał zająć się czymś innym, znaleźć owy zbiór. Musiał jakoś to znaleźć, bo mimo wszystko tracenie czasu na księgozbiory. Jeśli nie znalazłby szczęściem, czy przypadkiem, czy też inteligencją jakiegoś klucza rozmieszczenia utworów w tym miejscu, ani nie wyłapałby nikogo, najwyżej zacząłby przeglądać kolejne pozycje, kolejne tytuły, kolejne sterty papieru, ewentualnie wspomagając się Cats Company, czy też Aerą, jakby skończyły się wszystkie pozycje.