Wioska drwali

First topic message reminder :

Trochę, ale nie za daleko, w północnej części lasu znajduje się wioska drwali. Domy tam są drewniane. Ludność choć prosta, to jednak silna i siekierami wymachiwać potrafią. Żyje tam blisko dwudziestu tęgich mężów do wycinania drzew przywykłych. Tam też prowadzona jest wycinka lasu, z którego to drewno dostarczane jest do Fiore i sprzedawane zostaje. Niezaprzeczalnie jest to drewno bardzo dobrej jakości.

MG:
Do wioski drwali przybył Liang, a wraz z nim Evan. Słońce jasno świeciło, a ptaszki śpiewały. Zapowiadało się na naprawdę ładny dzień bez ani jednej chmurki i być może problemów. Jednak nie dla mieszkańców wioski drwali, w której tych problemów ostatnio było niemało. Idąc pośród wyciętych pni, Liang i Evan zdołali dostrzec jedno samotnie rosnące drzewo, a nieopodal był też zrujnowany drewniany dom. W niektórych były widoczne liczne usterki, a jednemu ze wszystkich okien i z komina wyrastały grube gałęzie.
W końcu jednak dotarli tam gdzie mieli dotrzeć, czyli na główny plac wioski, gdzie czekało już na nich trzech brodatych drwali, a jeden był łysy i gładko ogolony. Pierwszy był rudy, drugi miał czarne włosy, a najstarszy był siwy. Podpierali się o siekiery, czekając przybycia magów. Na powitanie im wyszedł ten łysy.
- Witojcie w naszych skromnych progach! Wyglądacie jak magowie i pewnie magami jesteście! - przemówił tymi słowami.
- Tędzy to oni nie są - skomentował wzgardliwie rudy.
- Ale czary majo! - wytłumaczył mu siwy.
- Tak, tak... - napomknął łysy, machając na nich ręką, po czym zwrócił się z powrotem do magów. - Wiedźmę trza kłopotliwą ubić. Na północ stąd w przeklętym gaju mieszka - wytłumaczył pokrótce, nie owijając w bawełnę, aczkolwiek gotów był na pytania, gdyby te miały się pojawić.

MG:
Sprawa była iście zawiła, albo to magowie sami ją sobie skomplikowali? Przywdziali inne twarze i wyszli naprzeciw drwalom, z chęcią pertraktacji. Może i mieszkańcy wyglądali na przerażonych, ale biła od nich determinacja i upartość.
- Będziemy bronić naszej ziemi! Nieważne jakie bestie tu przyślecie! - odkrzyknął ktoś Evanowi.
Po chwili przed szeregi drwali wyszedł tęgi mężczyzna z czarną brodą i z wielką siekierą. Uśmiechnął się do zamaskowanego Evana.
- Więc próbujcie. Pokażemy tym szczurom siłę naszych ramion, a potem, jeśli będzie trzeba, wykarczujemy cały las! Nie mamy zamiaru się poddawać! - rzekł gromkim głosem, a pozostali mieszkańcy poparli jego słowa bojowymi okrzykami i zaczęli zagrzewać się do walki.
Najwidoczniej negocjacje nie szły po myśli magów. Zastraszanie nie zadziałało najlepiej.

Evan: 110 MM; Maska Osobowości x2 1/5

Wycofałem się do Evana... Biłem się z myślami, jednak musiałem postawić obie strony na szali...
Duch natury, jakim jest opiekunka i wioska drwali, w której znajdują się również kobiety i dzieci...
Wiedziałem, który wybór jest słuszny... Pierwotny cel, w jakim tu przybyliśmy, musiał zostać osiągnięty.
-Evan, nie mogę ich zaatakować... Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym nauczyć ich pokory... ale nie przez śmierć... Wiesz, co musimy zrobić, prawda?-
Wiedziałem, że Evan zrozumie, co mam mu do przekazania...
-Zajmę wszystkie zwierzęta i drwali... A ty idź... Uważaj na Wolgryka... Upewnij się, że Cię nie widział-
Kiedy Evan się wycofa, ja stanę na przeciw ludziom zgromadzonym w wiosce...
-Wkrótce się przekonacie, że wasze ramiona łamią się tak łatwo, jak malutkie gałązki przy najmniejszym nacisku... Ale jeszcze nie teraz... Uderzymy, kiedy nie będziecie się spodziewać...-
Ruszyłem wokół wioski wolnym krokiem, skrajem lasu, ledwie na granicy widoczności. Przechadzałem się tak kilka minut...
-Ilu was tak naprawdę jest? Jesteście w stanie stanąć na przeciw tysięcznej armii dzikich zwierząt? Z każdą godziną przychodzi nas coraz więcej... powoli kończy wam się czassss-
W tym momencie, upewniwszy się, że Evan zdołał się już oddalić, wsunąłem się w cień lasu i pozostałem tam, by czekać na dalszy rozwój wydarzeń...

Sytuacja nie była ciekawa. Drwale nie chcieli rozmawiać, więc nie odezwałem się już, tylko wycofałem się, aby znaleźć się po za zasięgiem ewentualnego ostrzału. Kończyły mi się już pomysły. Co robić? Musieliśmy w końcu przełamać się i zaatakować. Bo groziliśmy i groziliśmy i nic z tego nie wychodziło. Ale w tym momencie podszedł do mnie Liang i powiedział coś, czego się nie spodziewałem. A więc jednak... Szkoda, że musieliśmy najpierw zrobić tyle niepotrzebnych rzeczy. Kiwnąłem głową. Wiedziałem. Tylko czy dam sobie radę sam? Czy wszystkie zwierzęta zebrały się do walki? Czy w lesie będzie jeszcze ktoś, kto go powstrzyma? Po za zasięgiem wzroku drwali anulowałem Maskę osobowości, po czym aktywowałem maskę kamuflażu i udałem się w głąb lasu, starając się dotrzeć do miejsca, gdzie znajdowała się Opiekunka.

MG:
Ostatecznie Liang zdecydował, który wybór był słuszny. Odesłał Evana, samemu pozostając ze zwierzętami i drwalami. Policjant oddalił się z miejsca zdarzenia bez większych problemów, wszelkie zostawiając Liangowi.
- Skoro tak powiadasz... Nie mamy na co czekać! Za mną bracia! Zobaczmy, czy istotnie mamy się czego obawiać! - ryknął drwal i machnął siekierą, dając nakaz do ataku.
Pozostali drwale ruszyli za nim i dopadli do pierwszych zwierząt na skraju lasu, kilka z nich pozbawiając życia, celnymi uderzeniami. Natomiast spanikowane zwierzęta nie miały pojęcia co robić. Starały się unikać walki, tak jak nakazał im Liang i to jeszcze bardziej podburzyło agresywnych drwali, zwiększając ich pewność siebie.

Natomiast Evan szedł przez las, który nie potrzebował oczu, by go widzieć. Jednakże drzewa nie znały jego złowrogich intencji, więc traktując go jako sojusznika, wskazywały mu drogę prosto do Opiekunki. Tą Evan zastał stojącą przed swoją wielką wierzbą, zupełnie samotną, pozbawioną wszelkiej obstawy.

Evan: 103 MM; Maska Osobowości 2/5; Maska Kamuflażu 1/3

Wszystko powoli zaczęło się sypać. Kiedy Evan zabije Opiekunkę, wszystkie zwierzęta powinny wyrwać się spod jej woli, dobrej czy niedobrej, albo przynajmniej zbiegną się do niej, chcąc dowiedzieć się, co się stało.
Teraz jednak musiałem dać chłopakowi czas, by mógł wykonać swoje zadanie.
Na tą chwilę jednak będzie trzeba obronić zwierzęta, które tu są, a także uchronić drwali przed poważniejszymi obrażeniami, kiedy obecne tu bestie stracą cierpliwość.
-Wycofać się, dajcie znak do odwrotu. Piętnaście metrów w las- krzyknąłem do zwierząt w pobliżu licząc na to, że mnie zrozumieją.
Sam przyzwałem Onikumę a także Yamata no Orochi, by unieruchomić drwali, a niedźwiedzia wysłać do dywersji.
Onikuma miał zająć drwali nawet za cenę własnego istnienia. Pozwoliłem mu na ranienie napastników ale w taki sposób, by ich nie zabić. Nadal miałem w zanadrzu Inugamiego, który mógłby wyleczyć większe rany.
Sam postanowiłem odbiec w kierunku, gdzie znajdowało się najmniej drwali i najmniej zwierząt, a które było wysunięte najdalej od przyczółka Opiekunki. Nie miałem gwarancji, że kiedy Evan wykona swoje zadanie, zwierzęta nie rzucą się na mnie w ramach zemsty.

Dotarcie do celu nie było większym problemem... Z jednej strony nie dziwiłem się, ponieważ Opiekunka i Las mogły dalej uważać mnie za sojusznika. Chociaż, kiedy dotarłem na miejsce i zobaczyłem samotną i smutną Opiekunkę, pomyślałem że dobrze wie, dlaczego tutaj wróciłem. Przybyłem tutaj aby ją zabić. Aby rozwiązać problem raz na zawszę. Kiwnąłem jej głową na powitanie.
-Opiekunko.-mruknąłem... Po czym przywołałem Maskę wybuchająca i rzuciłem w jej stronę. Nie miałem teraz czasu na wątpliwości. Podjąłem decyzje. Liang podjął decyzje. Byłem w Policji Magicznej, więc musiałem ochraniać ludzi... Dlatego nie mogłem pozwolić, aby drwale zginęli.
Zaraz po rzucie maską, od razu rzucam się biegiem w jej stronę, w ręku trzymając swój kij i kiedy byłem blisko, wykonałem pchnięcie celując w jej serce wysuniętym z kija mieczem. Jeśli ta będzie próbowała się bronić, staram się uniknąć ataku, po czym rzucam jeszcze jedną maskę wybuchająca w jej stronę. Jeśli pojawi się jej pomocnik wilk, przyzwę Onikume, aby go zajął, sam zaś próbuje w tym czasie po prostu wykończyć Opiekunkę. Chociaż czułem ogromny smutek w sercu, kiedy to robiłem i nie miałem pojęcia skąd się to brało...

MG:
Zwierzęta znalazły się w niekorzystnej dla nich sytuacji. Wycofały się, jak nakazał im Liang, ale drwale nie zaprzestawali natarcia. Co prawda Liang użył zaklęć, by ich spowolnić, ale drwali było zbyt dużo, aby wszystkich zatrzymać. Kilka zwierząt padło trupem, a niektóre wszczęły lament po zabitych. Inne wbrew nakazowi rzuciły się do walki i zaczęły wgryzać się w nieostrożnych drwali.

Tymczasem Evan zajęty był własnym problemem. Opiekunka obdarzyła policjanta smutnym spojrzeniem, kiedy ten przyzwał wybuchającą maskę. Nie była w stanie w żaden sposób się bronić, nie dlatego, że nie miała ku temu mocy, lecz zadana jej rana była zbyt ogromna, mimo iż choć nie miała ona natury fizycznej. Najpotężniejszym ciosem była zdrada. Wzbudzenie zaufania, żeby je później bestialsko zniszczyć. Wybuch odrzucił opiekunkę pod wierzbę. Evan zadał ostatni cios, kończąc tym samym życie opiekunki i zadając ogromny cios naturze.

Natura prędko go odczuła i dała upust swemu żalowi. Drzewa zatrzeszczały, w niebo wzbiło się żałosne wycie zwierząt. Wiele liści momentalnie zwiędło i upadło na ziemię. Ziemia w dużym stopniu umarła i zgniła. Zwierzęta, które walczyły z drwalami momentalnie zrozumiały wiadomość, którą przekazał im las i zaczęły uciekać w popłochu, dając kolejny powód drwalom do triumfu. Stojący nieopodal Lianga Wolgryk rzucił tylko magowi wściekłe i nienawistne spojrzenie, po czym pomknął w głąb lasu. Liang został sam i to właśnie na nim mieli zamiar skupić swoją agresję, rozjuszeni drwale.

Liang: 140 MM Onikuma 1/3
Evan: 93 MM; Maska Osobowości 3/5; Maska Kamuflażu 2/3

Cholerne emocje. Widziałem, jak patrzyła na mnie Opiekunka i był to... bardzo przykre. Naprawdę nie chciałem tego robić, to co planowaliśmy na początku z Liangiem jak najbardziej było dobrym planem... Ale jak zwykle, zawiodło wykonanie. Z drugiej jednak strony, nie czułem żalu z powodu tego, że ją zabiłem. Nie. Miałem zamiar zrobić to na samym początku, problem polegał na tym, że Liang się zawahał. Ale teraz podjęli decyzję. Czułem smutek, dlatego że musiałem ją oszukać. Zaufała mi, uwierzyła że ludzie mogą pomóc w obronie lasu, a tymczasem została oszukana i zabita. To nie było ani trochę fajne. Westchnąłem, po czym pochyliłem się nad Opiekunką i odmówiłem krótka modlitwę do Wilka, aby przyjął jej duszę do nieba. Do jakiego tam chciała. Po czym odwróciłem się i starając się pozostać w ukryciu przed zwierzętami, starałem się wrócić do wioski drwali. Jeśli maska kamuflażu mi się skończy, wtedy aktywuje ją jeszcze raz.

Wiedziałem, że Evanowi się udało się wykonać zadanie. Nie wiedziałem jednak, jakie były tego skutki.
Kiedy usłyszałem żałosne wycie zwierząt, łzy napłynęły mi do oczu. Czułem ich stratę, jakby to była moja strata. Nie było tutaj jednak innej drogi. Musieliśmy albo zabić drwali albo zabić Opiekunkę. Wybraliśmy, gdyż każdy wybrałby swój gatunek.
Drwale jednak postanowili rzucić się na mnie, przypieczętowując swoje zwycięstwo.
Nie myśląc wiele, przyzwałem kolejnego Onikumę by zajął drwali, a sam w tym czasie użyłem Daitengu.
Wzleciałem ku szczytom drzew przy przedostać się poza kopułę stworzoną z liści.
Oddaliłem się do miejsca, gdzie drwali nie było. Gdzie nie było prawdopodobieństwa, że mnie znajdą.
Usiadłem po cichu na jednej z grubych gałęzi i czekałem, aż maska Evana przestanie działać.

MG:
Rzecz się dokonała, Opiekunka umarła, lecz pozostało jeszcze kilka problemów. Nie były to jednak takie, z którymi magowie nie mogliby sobie poradzić. Liang wezwał niedźwiedzia, po czym wzleciał i uciekł drwalom, pozostawiając swoje zwierzęta na pastwę drwali, który ochoczo porąbali jego Onikurumę siekierami.
Natomiast Evan wracając, mijał liczne zrozpaczone zwierzęta, które mknęły prosto do Opiekunki. Żadne z nich nie zwróciło na niego uwagi. Być może za sprawą jego maski kamuflażu, albo po prostu były zbyt ogarnięte rozpaczą. W każdym razie, Evan i Liang spotkali się w końcu, pośród martwych drzew, w zupełnej osobności.

Liang: 110 MM
Evan: 93 MM;

Udało się. Teraz wystarczyło poczekać na Evana. Szczęśliwie ten zjawił się kilka chwil później.
Klepnąłem Evana po plecach, chociaż wiedziałem, że to co zrobiliśmy, nie było dobrym rozwiązaniem, choć być może jedynym, by wybrać właściwą stronę...
-Próbowaliśmy uratować obie strony Evanie... Być może nie jesteśmy jeszcze na tyle silni, by mierzyć się z takimi problemami...-
Czas przyszedł jednak na to, by dokończyć to co już rozpoczęliśmy
-Zdejmij nam te maski, które nas zmieniają. Musimy teraz jakoś przekonać drwali, że żyjemy i cały czas działaliśmy w ich dobrej wierze-
Przyszedł mi do głowy mój poprzedni pomysł.
-Kładź się, udajemy rannych i wykończonych. W sumie nasze ubrania i tak są całe poobdzierane od tego buszowania w lesie. Daj mi mówić, mam plan... Chyba, że chcesz to wcześniej przedyskutować-
A chodziło mianowicie o to, że byliśmy więzieni przez wiedźmę, ale udało nam się wydostać z okowów jej mocy i zadać decydujący cios.
I tak chyba wyglądałaby ta historia, którą nadal można trochę podkoloryzować. Tak czy siak, pierwotne zadanie wykonane.

Liang próbował mnie spierać, ale wciąż czułem ten dziwny smutek, który od tak dawna mi nie doskwierał. Czułem się źle, na prawdę źle. Nigdy bym nie pomyślał, że zdrada Opiekunki lasu będzie mnie tyle kosztować. Właściwie nie do końca podobał mi się plan mojego towarzysza, ja bym po prostu wyszedł i powiedział, że ją pokonaliśmy, ale po prostu nie miałem już sił na nic innego. Dlatego posłuchałem maga Lamii i zrobiłem tak, jak chciał. Niech to się już skończy... chciałem tylko wrócić do normalnego rytmu policyjnego życia i jak najszybciej zapomnieć o tej sytuacji.

MG:
Czy kwestią braku siły, czy może czegoś innego była niemoc oszczędzenia obu stron, to już kwestia nad którą długo by się można było zastanawiać. Jednakże czy był jeszcze sens, skoro rzecz już się stała? Magowie podjęli decyzję i teraz musieli żyć z jej skutkami. Ważne, że jednak do przodu. Jak nieco odpoczęli, powrócili do wioski, gdzie drwale już zaczęli świętować swoje zwycięstwo. Co prawda ponieśli parę strat, ale ostatecznie zwyciężyli. Ich humor jednak nieco osłabł, kiedy zauważyli wyłaniających się z lasu Evana i Lianga. Najważniejszy spośród drwali ruszył im na powitanie i zmierzył ich srogim wzrokiem.
- Wróciliście... Sporo wam to zajęło. Myśleliśmy już, że nie żyjecie. Sporo rzeczy się tu działo od waszego odejścia - powiedział niezbyt zadowolonym tonem. Teraz pozostało się magom wytłumaczyć.

Uśmiechnąłem się pomimo przeciwności losu, które nas spotkały. Pomimo tego, że znamy się już kupę czasu, to tak naprawdę była to nasza pierwsza wspólna misja, na której byliśmy tylko we dwoje. I chociaż wyrządziliśmy okropną rzecz, wygląda na to, że zakończyliśmy ją powodzeniem...
-Chodźmy do nich...- ruszyliśmy do wioski i chyba jednak nie tego się spodziewaliśmy, kiedy nas zobaczyli...
-Myślałeś, że zrobimy to za pomocą pstryknięcia palców? Nie było łatwo, ale widzę, że i wy też mieliście swoją przeprawę-
Wiedziałem co tutaj się stało. Co więcej, ja to wszystko widziałem. Udałem jednak, że wnioskuję to po śladach krwi na trawie i po trupach zwierząt, które leżały tu i ówdzie. Widziałem także, jak niektórzy z drwali zostali ranni, jednak ja nie mogłem im pomóc. Gdyby zobaczyli Inugamiego, wiedzieliby, że to my byliśmy obcymi, którzy im grozili.
-Kiedy ją znaleźliśmy, zaskoczyła nas swoją siłą. Uwięziła w klatce i zamierzała zabić na waszych oczach za kilka dni. Jej nieszczęście, że nas nie doceniła-
Pękało mi serce, kiedy to mówiłem, gdyż w prawdzie Opiekunka była szlachetnym stworzeniem. Niech jej duch spoczywa w ramionach Izanami.
-Nie będzie was już niepokoić. Jednak to, co ujrzycie w lesie z pewnością was nie zadowoli. Miała we władaniu mnóstwo drzew, a one uschnęły razem z nią. Co najwyżej te suche drwia posłużą wam za opał. To już jednak nie nasze zmartwienie-
I to byłoby chyba na tyle. Wykonaliśmy zadanie i czekaliśmy na zapłatę... Chociaż nic nie wynagrodzi ciosu, jaki musieliśmy zadać, by zakończyć ten cały spór. Takie jednak bywały wojny. I te duże, i te całkiem niewielkie.

Nie chciałem wtrącać się w to, co mówił Liang, więc jedynie stałem grzecznie i słuchałem, jak potoczy się rozmowa, aby w razie czego coś dopowiedzieć. Widząc rannych szybko przeleciałem w głowie całe wydarzenia z lasu... Czy drwale widzieli moją magie? Widzieli jakieś maski? Widzieli jak rzucam zaklęcia? Niby nie powinni... Dlatego ruszyłem do rannych, aby położyć im na twarzach Maski medyka i ich uleczyć. Plus był taki że widzieli tylko dwa moje zaklęcia, a przy żadnej z nich nie widać było masek, więc nie powinni się domyśleć. Ale... nie wiadomo.