Wioska drwali

First topic message reminder :

Trochę, ale nie za daleko, w północnej części lasu znajduje się wioska drwali. Domy tam są drewniane. Ludność choć prosta, to jednak silna i siekierami wymachiwać potrafią. Żyje tam blisko dwudziestu tęgich mężów do wycinania drzew przywykłych. Tam też prowadzona jest wycinka lasu, z którego to drewno dostarczane jest do Fiore i sprzedawane zostaje. Niezaprzeczalnie jest to drewno bardzo dobrej jakości.

MG:
Do wioski drwali przybył Liang, a wraz z nim Evan. Słońce jasno świeciło, a ptaszki śpiewały. Zapowiadało się na naprawdę ładny dzień bez ani jednej chmurki i być może problemów. Jednak nie dla mieszkańców wioski drwali, w której tych problemów ostatnio było niemało. Idąc pośród wyciętych pni, Liang i Evan zdołali dostrzec jedno samotnie rosnące drzewo, a nieopodal był też zrujnowany drewniany dom. W niektórych były widoczne liczne usterki, a jednemu ze wszystkich okien i z komina wyrastały grube gałęzie.
W końcu jednak dotarli tam gdzie mieli dotrzeć, czyli na główny plac wioski, gdzie czekało już na nich trzech brodatych drwali, a jeden był łysy i gładko ogolony. Pierwszy był rudy, drugi miał czarne włosy, a najstarszy był siwy. Podpierali się o siekiery, czekając przybycia magów. Na powitanie im wyszedł ten łysy.
- Witojcie w naszych skromnych progach! Wyglądacie jak magowie i pewnie magami jesteście! - przemówił tymi słowami.
- Tędzy to oni nie są - skomentował wzgardliwie rudy.
- Ale czary majo! - wytłumaczył mu siwy.
- Tak, tak... - napomknął łysy, machając na nich ręką, po czym zwrócił się z powrotem do magów. - Wiedźmę trza kłopotliwą ubić. Na północ stąd w przeklętym gaju mieszka - wytłumaczył pokrótce, nie owijając w bawełnę, aczkolwiek gotów był na pytania, gdyby te miały się pojawić.

MG:
Evan i Liang powrócili do lasu, gdzie było ciemno, ale spokojnie i bezpiecznie. Leśne ogniki oświetlały im drogę, a żadne stworzenia ich nie atakowały. Nic im tam nie zagrażało i mogli odpocząć, planując kolejne działania. Tak przynajmniej mogło się wydawać. Nie minęło kilka chwil, kiedy odnalazł ich mówiący wilk, który niemalże natychmiast domagał się sprawozdania.
- I jak wam poszło? Pozbyliście się drwali? - zaczął pytać dociekliwie i zdawałoby się, że dość entuzjastycznie, jakby spodziewał się usłyszeć dobre nowiny i że drwale nigdy więcej już nie naruszą lasu.

Usiadłem zmęczony na ziemi. Nie wiedziałem jak teraz będzie wyglądała sytuacja. Uśmiechnąłem się do Evana, chcąc dodać mu otuchy, której sam nie posiadałem. Mimo, iż drwale się wycofali, nie wyglądało na to, że szybko opuszczą wioskę i przeniosą się gdzieś indziej... Do tego wszystkiego odwiedził nas jeszcze wilk, który pytał jak nam poszło...
-Witaj Wolgryku... Nie wiem za bardzo na czym stoimy. Wystawiliśmy im możliwie największe przedstawienie, jakie mogliśmy, a i tak zdecydowali się z nami walczyć. Niby się wycofali, daliśmy im trzy dni na wyniesienie się. Nie wykluczone, że będziemy potrzebowali waszej pomocy, Wolgryku-
Obiecaliśmy drwalom jeszcze większą armię. Jeszcze więcej strachu. Armia wilków, Wolgryk i być może jeszcze inne leśne stworzenia o których nie wiemy z pewnością wystraszą drwali jeszcze bardziej...
-Jest tylko jeden warunek... Nikt nie może zginąć... A wtedy być może osiągniemy sukces...-
Teraz jednak przyszedł czas na odpoczynek... Zwinąłem się w kłębek na miękkim mchu, wtulony między otaczające mnie, wystające korzenie i zamknąłem oczy... Czas zregenerować trochę energii, bo czułem, że nie pozostało jej już tak dużo.

-Mam plan. I nie, nie będziemy nic palić. Po prostu ich postraszymy. Nie damy im spać cała noc, to rano będą zbyt zmęczeni, aby myśleć o walce. Ale do tego będziemy potrzebować pomocy Opiekunki.
Oho, Wilk wydawał się zniecierpliwiony. Najwidoczniej miał nadzieję, że załatwią to za pierwszym podejściem. Właściwie też miałem taką nadzieję. Jednak nie dało się to tak łatwo załatwić. Będziemy musieli trochę pokombinować. Miał tylko nadzieję, że Drwale posłuchają po dobroci.
-Nie wyszło tak, jak byśmy chcieli. Potrzebujemy więcej czasu. I chyba waszej pomocy. Czy możesz zabrać nas do opiekunki?
Zapytałem, chociaż Liang wyjaśnił już po trochu cała sytuacje.

MG:
Wilk warknął zwiedziony i spuścił łeb. Zasmucił go fakt, że problem nie został jeszcze zażegnany, ale nie obwiniał o to zbytnio magów. Wziął kilka głębszych wdechów i pokiwał łbem.
- Byłoby to najprostsze rozwiązanie... I pewnie najskuteczniejsze - burknął w kwestii zabijania. - Ale my także tego nie chcemy... Zależy nam na tym, by obronić las i jego mieszkańców. Tylko co jeśli ludzie wrócą z większą siłą? Jeśli następnym razem nie okażą nam litości? - zaskomlał żałośnie i jak na wielkiego wilka zrobił bardzo smutne oczęta. Skoro jednak magowie mieli inny pomysł, postanowił się do niego dostosować.
Zaprowadził więc Lianga i Evana przed oblicze Opiekunki. Ta przesiadywała akurat na jednej gałęzi przeogromnej wierzby i z góry patrzyła na przybyłych. Nic nie powiedziała, tylko smutno się uśmiechnęła. Zapewne poprzez jedność jaką stanowiła z lasem, znała już całą sytuację.  
Liang dostrzegł fragment mchu, bardzo wygodny, pod drzewem, na którym to mógłby spocząć. Chyba, że miał coś jeszcze do powiedzenia.

Nie odpowiedziałem Wilkowi. Sam martwiłem się tym samym. Nie wiedziałem, czy dam radę doprowadzić do rozwiązania konfliktu bez rozlewania krwi. Nie miałem zamiaru atakować drwali, ale... Cholera jasna, ale się wkopaliśmy. Prościej byłoby chyba zabić Opiekunkę... A teraz musiałem kombinować. Podszedłem do Opiekunki i usiadłem pod drzewem, na którym siedziała.
-Będziemy potrzebować twojej pomocy. Czy mogłabyś wysłać w ptaki nocne i... najlepiej wilki... do wioski, aby w nocy narobiły hałasu i nie dały spać mieszkańcom? Niech wyją i kręcą się w zasięgu wzroku drwali, ale niech ich nie atakują. Mają się bać i się zmęczyć. Sami udamy się po zmroku do wioski w ramach sabotażu... Ale wolałbym mieć las po swojej stronie. Straszymy ich, ale narazie moje słowa to puste pogróżki. -urwałem i westchnąłem.-Przepraszam, ale ta sytuacja jest zdecydowanie... skomplikowana.-mruknąłem i podrapałem się po głowie. Byłem zmęczony, jednak nie mogłem się jeszcze położyć. Musiałem porozmawiać z Opiekunką.

Zanim ułożyłem się do snu, by zregenerować trochę magicznej mocy, rozważyłem słowa Evana i reszty obecnych stworzeń.
Sytuacja była trudna. Jeśli uda się wystraszyć drwali, nie ma żadnej gwarancji, że już tutaj nie wrócą.
Trzeba było jednak zaryzykować, zważywszy, że sprawa już teraz wyglądała tragicznie. Wspólne wyżynanie się do niczego nie prowadziło.
-Mamy jeszcze kilka godzin. Evanie, powinieneś w tym czasie odpocząć, bo szczerze powiedziawszy, wyglądasz gorzej ode mnie. Z pewnością straciłeś więcej magicznej mocy ode mnie. Następnie ruszymy. Dzięki nam, drwale pójdą spać zapewne dość późno, więc nie musimy się spieszyć. Wilki i ptaki mogą nawet zacząć bez nas, stopniowo dawkując im strach... Jeśli jednak jest coś, co chcesz omówić, teraz jest najlepsza chwila... Jednak w tej chwili mogę przyzwać co najwyżej jedną onikumę, więc streszczajmy się, proszę-
Spojrzałem teraz na Opiekunkę.
-Nie ma gwarancji, że wszystko pójdzie po naszej myśli. Zobowiązaliśmy się jednak zrobić co w naszej mocy...-
Wygląda na to, że tego lasu nie opuścimy jeszcze przez dłuższy czas.

MG:
Opiekunka nie była zadowolona z takiego obrotu spraw. Smutek widniał na jej twarzy. Spuściła wzrok i westchnęła.
- Zrobię co mogę... Ale powinniśmy się śpieszyć. Ci ludzie mogą sprowadzić innych do obrony. A ci mogą nie być tacy mili, jak wy - oznajmiła Opiekunka, po czym podeszła do swej wierzby. Pogładziła ją, a wtedy liście zaszumiały. Najpierw na wierzbie, a potem szum rozszedł się po całym lesie. Z koron drzew wzleciało wszelkiego rodzaju ptactwo i dało się usłyszeć głośne wycie wilków.
To już od Evana i Lianga zależało, czy ruszą teraz do wioski, czy zdecydują się jeszcze jakiś czas odpocząć.

Liang: 83 MM
Evan: 51 MM

Wstałem z miejsca w którym siedziałem. Spojrzałem na Opiekunkę i jak widać, zaczęła już wykonywać swoje zadanie...
-Zostaniemy tu jeszcze chwilę. Z aktualną energią magiczną nie osiągniemy takiego efektu, jaki zamierzamy osiągnąć-
Mówiąc to, ruszyłem do miejsca, które wyglądało na najwygodniejsze...
-Wstajemy za dwie godziny- powiedziałem jeszcze do Evana, gdyż wyglądał na bardziej niezdecydowanego, niżby mi na tym zależało. Był to też znak dla Opiekunki, by w razie czego nas zbudziła.
Zamknąłem oczy, dając się zabrać objęciom Izanami

Opiekunka miała rację i o tym wiedziałem. Ale Liang również... Po ostatnim starciu nie zostało mi wiele mocy magicznej i musiałem odpocząć, jeśli chciałem zrobić cokolwiek. Tym bardziej, że musiałem utrzymywać maskę osobowości... Moją i lamijczyka. Bez tego prawdopodobnie źle się skończy. Ale z drugiej strony, jeśli sprowadzą pomoc, będziemy mieli problem. I to spory. Ale musiałem zaryzykować.
-Odpocznijmy jeszcze chwilę.-mruknąłem i otuliłem się płaszczem.-Nie wiele zrobię w takim stanie.
Chociaż nie byłem pewien, czy w ogóle coś zrobię. Sprawa za bardzo się skomplikowała.

MG:
Być może to atmosfera tego miejsca sprawiła właśnie, że sen Liangowi i Evanowi przyszedł lekko, a kiedy się zbudzili, czuli się w pełni wypoczęci, mimo iż, jak to ich zapewniała Opiekunka, spali tylko przez dwie godziny.
W tym czasie zebrały się siły natury, wilki, złowieszcze ptactwo, a nawet i dwa niedźwiedzie. Zwierzęta oddały się pod komendę Lianga i Evana, gotowe na ich rozkazy. Pozostało już tylko ruszyć do wioski i zacząć działać. Chyba, że magowie mieli jeszcze jakieś inne pomysły.

Liang: 180 MM
Evan: 130 MM

No i od razu lepiej. Czułem się wypoczęty i sprawny do działania... Niestety, miałem nadzieję, że w trakcie snu przyjdzie mi do głowy jakieś wyjście z tej sytuacji, jednak nic takiego się nie stało. Czułem coraz większy niepokój... Bo widząc mini armię, która na nas czekała, czułem się, jak gdybym szedł na wojnę. A nie chciałem tych ludzi zabijać. Chciałem, żeby wszystko było dobrze, a wyszło ja zawszę. Westchnąłem.
-Bywaj Opiekunko. -powiedziałem i ukłoniłem się jej nisko. Po tych słowach, wziąłem swój kij, dałem znak Liangowi i ruszyliśmy w kierunku wioski, wraz ze swoimi "towarzyszami". Czułem się dziwnie, idąc przez las wraz z niedźwiedziami.
-Myślisz, że wezwali posiłki? Co wtedy zrobimy?... Przecież nie będziemy z nimi walczyć na śmierć i życie.-mruknąłem do Lianga, podchodząc do niego bardzo blisko.-Masz jakieś pomysły ?- zapytałem, chociaż w mojej głowie już powoli malował się odpowiedni plan działania.

Miejsca, w których leżeliśmy, były tak wygodne, jakby stworzono je specjalnie do spania. Oboje czuliśmy się wypoczęci i co ważniejsze, pełni magicznej mocy.
Od razu poprawił mi się humor i byłem gotowy do działania.
-Do zobaczenia, Opiekunko. Zrobimy co w naszej mocy-
Odszedłem razem z Evanem z powrotem do wioski drwali.
Evana jednak ciągle niepokoiły myśli...
-Nie sądzę. Mieli tylko kilka godzin, do tego chyba bali wychodzić się z domów. W końcu było już dobrze po zmroku, kiedy wróciliśmy tutaj.-
Kiedy doszliśmy do wioski, odwróciłem się do zwierząt podążających za nami. Jeśli nie wszystkie, to któreś z nich na pewno nas zrozumie, wszak opiekunka oddała ich pod nasze dowodzenie.
-Otoczcie wioskę i nie pokazujcie się. Zostańcie idealnie na skraju światła. Kiedy gwizdnę, zaczniecie hałasować. Macie kilka minut-
Ja zaś pociągnąłem Evana ze sobą, również na skraj lasu, tak, by mieć idealny pogląd na całą wioskę.
-Obserwujemy. Zobaczymy jak zareagują na nasze przedstawienie. Niestety takie dyplomatyczne wyjścia są często najtrudniejsze i najnudniejsze-
Tak więc zasiedliśmy na skraju i po upływie mniej więcej 10 minut, zagwizdałem tak głośno, jak to tylko było z mojej strony możliwe. Ufając dobremu słuchowi zwierzęcych poddanych, w skupieniu obserwowałem poczynania mieszkańców wioski.

MG:
Przymierze zwierząt i dwóch magów zebrało się przed wioską, żeby zwalczyć złowieszczych drwali, którzy to ośmielali się naruszać spokój lasu. Zwierzęta zaczęły swój koncert, w samym środku nocy, co oczywiście spowodowało trwogę wśród mieszkańców. Ci zaczęli opuszczać swoje domy, przerażeni, uzbrojeni w topory, motyki i pałki. Wydawali się być jednak bardzo zdezorientowani, wszakże ich wioska została otoczona, a odgłosy zwierząt dochodziły do nich z każdej strony. Drwale, choć przerażeni, przygotowywali się do obrony własnych domostw. Widocznie byli bardzo przywiązani do tego miejsca i wcale łatwo nie chcieli odpuścić. Dwudziestu najwaleczniejszych mężów wysunęła się nieco, otaczając domy, byli gotowi ich bronić, zaś wściekłe zwierzęta, żądne zemsty wściekle warczały, gotowe do ataku. Lecz miały nakaz nie atakować, więc nie atakowały. Czekały i w tym oczekiwaniu hałasowały jak tylko mogły.

W końcu dotarliśmy do wioski. Kiedy zobaczyłem uzbrojonych drwali, poczuł jak nagle zalewa mnie bezsilność. Westchnąłem. I co mieliśmy teraaz zrobić? Nie obejdzie się bez walki. A wtedy może ktoś zginąć. A ja nie mogę do tego dopuścić... Co zrobić... co zrobić... Spojrzałem na Lianga. Cholera, gdyby nie jego poglądy, już dawno zabiłby Opiekunkę. A tak muszę się bawić w wojnę lasu z ludźmi.
-Nie będziemy czekać.-dodałem po chwili, nie dając Liangowi wciągnąć się w krzaki. Podałem mu Maskę osobowości która miała zmienić go w tą samą postać co wcześniej. Taką samą założyłem sam. -Spróbujmy jeszcze raz z nimi porozmawiać.-wyjaśniłem. I nie czekając na jego decyzje, ruszyłem do miejsca gdzie mogli znajdować się drwale. Wysunąłem się przed linie wilków.
-SŁUCHAJCIE LUDZIE, JESTEŚCIE OTOCZENI. Z KAŻDEJ STRONY CZEKAJĄ NA WAS DZIKIE ZWIERZĘTA, KTÓRE MOGĄ ROZSZARPAĆ WAS NA STRZĘPY. ALE NIE MUSI TAK BYĆ. PRZYŚLIJCIE DO MNIE GŁOWĘ WASZEJ WIOSKI. POROZMAWIAJMY.-krzyknąłem. Jednak cały czas uważnie obserwowałem... Jeśli usłyszę świst potencjalnej strzały, użyje Maski żelaznej skóry, aby przyjąć ją na siebie, lub jeśli będzie to zbyt niebezpiecznie, spróbuje dodatkowo odskoczyć.

Wziąłem maskę od Evana i założyłem ją na twarz... Nie wiem, ile da rozmowa, ale nie możemy sobie odpuścić już teraz. Jedno wiem na pewno. Nie mogę z nimi walczyć, nie tak postępuje Rada Magiczna. Mimo, że jestem tutaj nie z ramienia rady, a była to moja samodzielna decyzja, to jednak nie mogę postępować wbrew własnym zasadom.
Ruszyłem za Evanem ku czekającym na nas z bronią drwalom i uzbroiłem się w cierpliwość.
Jeśli cokolwiek leciałoby w nasz stronę, staram się uskoczyć w bok i ponownie stanąć na równe nogi, pokazujący tym samym, że nic nie jest w stanie zmusić nas teraz do odwrotu.
Czułem, że nasze postępy względem czasu są tak nikłe... Lecz całe to zajście przypominało wojnę, a postępowania wojenne właśnie tak wyglądały. Zanim przystąpi się do walki, rozsądzającej po której stronie będzie zwycięstwo, próbuje się rozwiązać wszystko za pomocą pertraktacji, kompromisu i rozmów. Jak daleko nas to zaprowadzi, nie miałem pojęcia.