Plain sette foglie

First topic message reminder :



Po niedawnych zajściach, gdy zniszczono rzekome przejście, przez które owe stwory dostały się do tego świata, udało się zgromadzić je w jednym miejscu, chociaż zdawać by się mogło, że same się tam nagromadziły. Tak czy inaczej, problem nie był jeszcze rozwiązany bo ich ilość uniemożliwiała łatwą eliminację celu. Obecnie bardziej przypominało to nagromadzenie wojska przed bitwą. Bo tak to miało się rozegrać. Po wypłoszeniu stworów z gór, udało się ograniczyć ich przestrzeń poruszania się, a teraz? Cóż, magowie, przybyli na tę misję (tu chodzi jeno o graczy) dostali przydział do 2 czerwonego oddziału, o czym świadczyły opaski na ich ramionach. No i musieli je nosić. Bo inaczej won z obozu albo kosa pod żebra od strażników za naruszenie terenu. Problem trzeba było rozwiązać. No, a na razie byli w swoim namiocie i mieli czas na ogar.

Info od MG:

72h na odpis, na razie taki bardziej zapoznawczy post

Chociaż walki powoli się kończyły, dziewczyna nie mogła jeszcze odpocząć. Omiotła spojrzeniem pole bitwy, oceniając, czy Syrenki potrzebują jej pomocy. Mimo wszystko, te należały raczej do stosunkowo silnej grupki, toteż nie martwiła się ich powierzchownymi ranami. Postanowiła za to pomóc tym biednym i uciemiężonym przez spore bestie ludziom. Rozsyłając swoją pozytywną i heroiczną aurę dookoła oraz pozostawiając gwieździste pasmo z każdym krokiem, Viscotte plątała się po polu bitwy, pomagając poszkodowanym przedostać się w bezpieczne miejsce. Wszystko po to, aby podnosić ich na duchu bajecznymi opowiastkami. To o pani, która miała raka jelita, przez co musiała przejść poważną operację w szpitalu w Erze. To o znajomej pani sekretarce, która w sekrecie poskarżyła jej się na hemoroidy. Zupełnie tak, jakby w ten sposób chciała poprzeć swoją magiczną formułkę, która z promienistym uśmiechem zdawała się padać przy każdym poszkodowanym. Shsh, że jej nie rozumieli w sporej mierze. Ba! Jeśli gdzieś takowe były, to nawet naklejała pacjentom urocze plastry, coby jakoś bardziej się przydać, acz lekarzem to ona nie była. Liczyło się to, że się starała! Starała się i mówiła tym bardziej uszkodzonym proste:
- Wszystko będzie dobrze! Do mojego pierwszego wesela się zagoi!

I tak oto ostatnie z bestii padły, a spocony Vit sapnął, opierając siekierę o ramię. Nie ma to jak drobny wysiłek. Spojrzał na otaczające go niziołki, ale wpierw zwrócił się do Sally.-Dobrze się żeś spisała. Idź że ulecz się gdzieś i uważaj następnym razem.-A następnie spojrzenie przeniósł na Illa.-Może mag-Splunął.-Ale dzielny z ciebie chłop. Vit Ferlicz z wielkiego rodu Ferliczów.-Przedstawił się, skinąwszy Raekwonowi głową. Ręki mu nie podawał, bo z karłami to nigdy nie wiadomo, mógł mu kości połamać. Pojawiła się jeszcze jakaś abominacja w postaci Ryudogona, ale dla Vita to był zwykły randomik, to na niego nawet specjalnie uwagi na razie nie zwracał. Starał się za to odzyskać siły. Więc jak zobaczy że nigdzie więcej go nie potrzeba i faktycznie mają chwilę odpoczynku po skończonej bitwie to sobie nawet usiądzie.-Za proste to. Głupie stworzenia, bez krzty pomyślunku.-Pokręcił smutno głową.-Za moich czasów, z takimi to się na gołe pięści, po mordach prało.-Tak było, tak było. Większość blizn uzyskał walcząc z ogromnymi zwierzętami w górach. Na gołe klaty, a jak inaczej.

Spokój! Wszystko zmierzało w dobrą stronę, jednak chociaż na chwilę Metherlance nie chciała odpuścić. Hermiona lata po różnych żołnierzach potrzebujących pomocy. W końcu, nawet na chwilę nie może odpuścić. Stara się pomóc im, porozmawia z nimi, może im jakoś pomoże? Ruda chce być po prostu aktywna i pomocna dla wszystkich znajdujących się tu osób, a wszystko dla syren.

Ryu wykonał swoje zadanie tutaj i odwołał swój miecz. Nie interesował go olbrzym ani żaden z magów, którzy też przybyli na to zlecenie. Szukał ludzi, którzy mieli problemy z chodzeniem i tak dalej, którzy sami nie mogli chodzić lub mieli problemy i pomoże im dojść tam, gdzie wszyscy mieli się zebrać. Zaraz po tym pójdzie się spotkać z dowódcą.
- Dużo ich jeszcze zostało? - spyta, bo w sumie nie ma pojęcia ile tych kurw pozostało do ubicia, w końcu trzeba będzie zacząć się liczyć z tym, że w końcu bestii będzie jeszcze więcej. A tak to potem Ryu w sumie poszuka czegoś do jedzenia.

Obok samotnie stojącej czarnej kreski pojawiły się dwie kolejne, kiedy to Ill wraz z ziomkami posłał kolejnego demona do najgłębszych czeluści piekła. Gdy pył po walce opadł, Spinebreaker zaczął rozglądać się za płaskim kamieniem, na którym mógłby usadzić swój blady tyłek i odpocząć chwilę.
-Z Wielkiego to na pewno.-skrzyżował ręce na klatce piersiowej, widząc, że na polanie odpowiednich skał do siedzenia nie było.
-Jestem Ill.-przedstawił się Olbrzymowi. Spojrzał w górę na Vita, gdy ten niejako zganił inteligencję demonicznych przeciwników.
-Przez to, że głupie, to właśnie niebezpieczne. Nieprzewidywalne. Drugi raz walczyłem z tymi stworami. Pierwszym razem na jednego takiego nas pięciu było trzeba.-jednym zdaniem podsumował swoją przygodę z demonem w Bodrow, przy okazji niejako nakazując Vitowi ostrożność. Niemożność przewidzenia kolejnego ruchu takiego stwora to najgorsze, co może spotkać podczas walki.

A Asteria tak po prostu sobie dalej siedziała na zwłokach stwora i obserwowała Fiołek, która przechadzała się po polu bitwy. Nawet pozwoliła sobie zamknąć na moment oczy i skupić się na swoim wnętrzu, zupełnie jakby chciała sprawdzić czy tam w środku wszystko było z nią w porządku. Swoje dwa miecze położyła sobie na kolanach. Nie wycofała ich jeszcze, ponieważ nie miała pewności, czy to aby na pewno był koniec bitwy. Nawet nie przysłuchiwała się rozmowom - i tak nie rozumiała tutejszego języka. Jedyne na co czekała, to na jakiegoś wroga, lub na słowa którejś z jej towarzyszek.

Nie mam zielonego pojęcia, co mam tu napisać, ale wypada jakiegoś posta rzucić, więc piszę. Fiołek zrobiła sobie obchód po polu walki. Nawet jakby chciała pomóc rannym to nijak miała jak. Nie nosiła przy sobie żadnych bandaży i tego typu rzeczy. Postanowiła więc wrócić do Syrenek, by postać przy nich, milcząc i uważnie obserwując otoczenie. Czuła, że to tak naprawdę dopiero początek i jeszcze wiele przed nimi i nie powinni spoczywać na laurach. Czekała też na ewentualne polecenia ze strony tych, którzy ich najęli. Była gotowa do dalszego marszu, walki czy czegokolwiek innego. Nic nie mówiła, tylko spoglądała na swoje dziewczęta, dumna ze współpracy pomiędzy nimi. Ale to chyba oczywiste i nie musi tego mówić, prawda?
I nie będzie pewnie zaskoczeniem, jak napiszę, że w razie potrzeby używa Shielda? Druga Takara.

Nie podobijała bestii, ale za to chwilowo była chwila przerwy. Wróciła więc do syren i jeżeli faktycznie miała chwilę wytchnienia to usiadła na ziemi, a jej miecz leżał obok niej wzdłuż nóg. Dopiero teraz jakoś poczuła, że boli ją brzuch ogólnie pobolewa jej ciało, wcześniej nie zwracała na to większej uwagi. Właściwie co najwyżej wyjdą z tego siniaki nic więcej.
-Ile jeszcze tego dziadostwa będzie? Ch*je są twarde do zabicia - powiedziała głośno właściwie w eter. Miała nadzieję, że ktoś jej odpowie na to pytanie. Było by jeszcze lepiej gdyby gdzieś niedaleko nich był ten cały dowódca co zniknął na początku walki i czy w ogóle jeszcze żyje. Zamknęła na chwilę oczy i odchyliła głowę do tyłu w miarę możliwości próbowała odpocząć, zobaczymy na jak długo.

Czas pozostawiony samemu sobie każdy spożytkował jak potrafił najlepiej. Vista pomagając na swój własny sposób. Hermiona na swój bardziej ewolucyjny tok rozumowania także pomagała. Asteria odpoczywała, a Fiołek wędrowała, aż w końcu wróciła do grupki. Vit z Illem ucięli sobie krótką pogawędkę. Natomiast Ryu podszedł do dowódcy. Po tym, jak trochę popomagał.
-To był niewielki oddział. Mieliśmy przewagę liczebną. Za godzinę ruszamy dalej, rozstawić obozowisko. Prawdziwa bitwa zacznie się jutro. - skomentował. A Kaoma też to słyszała. I faktycznie, w przeciągu godziny pojawiło się wsparcie medyczne, które łącznie nakazało przerwać dalsze walki prawie 25 osobom. Jeden z oddziałów w praktyce wypadł. Po szybkiej reorganizacji i opatrzeniu rannych grupa ruszyła dalej. Tym razem już bez niespodzianek, aż do wieczora. W oddali Ryu czuł wprost natężenie stworów i to kilkakrotnie większe niż tutaj. Nakazano rozłożyć obóz oraz by jeden oddział był na warcie cały czas. Zmiana co godzinę. Więc tak... mieli czas na to, by odpocząć, najeść się i przygotować do walki, która zdecydowanie nastąpi jutrzejszego dnia...

*tu ogólnie możecie napisać jakiś swój sen, patrol, etc. lub nie*

Następnego dnia, wszyscy obudzili się wypoczęci. Niektórzy może obolali, inni może trochę zmęczeni, ale ogólnie to czuli się dobrze. W oddali widzieli nagromadzenie stworów. Tym razem jednak trochę bardziej kolorowo. Czerwone i Szare. Na dodatek, zdawać by się mogło, że od czasu do czasu jakiś biały im mignął. Ale za to biali przybyli na wsparcie. W sensie kampania biała. Dowódcy trochę pogadali, a następnie poinformowali.
-Tym razem nie szarżujemy. To co było wczoraj, było łatwizną w porównaniu do tego. Nie oddalamy się od siebie, nie dajemy się rozbić na pojedyncze osoby. Jeżeli ktoś spotka białego stwora, niech natychmiast da znać i próbuje dołączyć do większej grupy. Czy to jasne? - proste, prawda? Tym razem przynajmniej mieli całą noc (nie licząc godziny warty) wypoczynku. Czyli całkiem sporo, jakby nie było.

Vista: 160 MM |
Kaoma: 130 MM | |
Ryudogon: 130 MM |
Fiołek: 130 MM | | Duży siniak na lewym boku i na lewym ramieniu
Asteria: 130 MM | |
Hermiona: 130 MM
Raekwon: 200 MM | -2 shurikeny
Lena: 118 MM | |
Sally: 130 MM | | Problemy z koordynacją lewej ręki
Vit: 100 MM | |

Gdy tylko dostał odpowiedź poszedł na swój odpoczynek. W rozbitym obozie położył się gdzieś w namiocie mając pod głową zawinięty płaszcz. Zastanawiał się jak duże będzie to co nadejdzie jutro. Ciarki trzymały się jego pleców odkąd tylko wyczuł to ogromne natężenie. Tak myślał tylko o tym jak powalenie jednego było ciężkie, a przeczucie mówiło mu, że nie będzie zbyt proste tutaj. Przewracał się z jednego boku na drugi nie mogąc usnąć na dość twardej ziemi. Złapał jedynie butelkę wody obok i pociągnął z niej porządnego łyka. Westchnął ciężko i dalej próbował usnąć, spojrzał na dokeshiego, którego odpiął od swojego paska i się mu tak przyglądał. Zawsze go uspokajał i dlatego też Ryu poszedł od razu spać jak dziecko.

Następnego rana zabrał się z wszystkimi osobami. Spojrzał w kierunku wszystkich potworów i ten migający nie dawał mu spokoju. Czyżby był aż tak silny? Niby mógł próbować oka arata ale pewnie się ta energia magiczna mu przyda. Dlatego też przyzwał swój miecz i czekał aż ktoś ruszy do walki... sam może jednak tego nie zrobić, by powalić wszystkie potwory.

Vit nie spał wiele. Znaczy, całkiem sporo jak na standardy, ale mniej niż inni. Ile tylko się dało, pomagał knypkom. Rozstawiać obóz, w patrolu, przenosić rannych. Niejako przez swój wzrost, czuł się za nich odpowiedzialny. Nie licząc magii, fizycznie był pewnie najsilniejszy z nich wszystkich. To też robił co mógł żeby pomóc. A potem nadszedł kolejny dzień walki. Stworów było więcej, na dodatek różniły się kolorami. Coś Staruchowi podpowiadało że to inne mogą być silniejsze i bardziej... 'Magiczne".-Hmh...-Mruknął wzrokiem wyłapując dziewczynę której wczoraj pomagał. Miała jakąś dziwną magije i znów mogła się odłączać. Dlatego Vit zakodował sobie by szczególnie uważać właśnie na tą dziewczynkę. Odszukał też przed bitwą Illa.-Wieczorem będziemy pić wino z czaszek tych bestii.-Zawyrokował. I skinął jeszcze młodzikowi głową, by potem ruszyć za wszystkimi do ataku. Tym razem nie szarżował na przodzie. Trzymał się raczej w środku, czekając jak rozłożą się ich siły, by automatycznie wesprzeć najgorzej radzącą sobie grupę. Czy to broniąc ich przed niespodziewanym atakiem bestii, czy po prostu atakując bestie, uderzając swoją siekierą, oburącz w czerep stwora.

Czy się wyspała? Zdecydowanie tak.
Asteria miała to do siebie, że potrafiła to w każdych warunkach. Chociaż tę jedną rzecz w sobie lubiła. Nie sniła o niczym, tak samo jak i starała się o niczym nie myśleć. Uważała, ze nic dobrego jej to nie przyniesie, a tylko rozproszy ja przed zrobieniem tego co miala zrobić.
Zadanie było proste. Wyeliminować stwory i nie dac sie przy tym zabić. Co jak co, ale za odrobinę klejnotów nie da sie zabić.
Dlatego, kiedy juz przetlumaczono slowa dowódcy, Asteria tak jak poprzedniego dnia stanie obok Fiołek czekając na rozkazy. Od razu dobedzie swoje ostrze i od razu uzyje na nim powielenia. Dwa razy, aby miec cztery. Korzystajac z tego, ze maja jeszcze chwile ukryje prawdziwy miecz w lewym przedramieniu. Nie moze dopuścić do tego, aby ten znowu zostal jej odebrany. Lepiej miec z nim caly czas kontakt...
- Lena... - powie krótko podajac dziewczynie jedno ze stworzonych przez siebie ostrzy. Wiedziała, że ta calkiem nieźle radzi sobie z bronią, mimo iż nie posiada własnej. Ale to nic. Asteria moze mieć ich calkiem sporo jeśli się postara. Poinstruowala jeszcze bialowłosą, aby nie tracila głowy przy kolejnych powieleniach a jesli miecze będą jej przeszkadzały to nie rzuci je w jej stronę.
- Proponuje walczyć z tym co znamy - powie krotko do mistrzyni. Uznała ze skoro juz wie czego mozna sie spodziewac po czerwonych stworach to walka nie powinna byc ryzykowna. Liczac na to, ze Fiołek zrozumie jej mysl bez rozwijania jej stanie po jej lewej stronie i poczeka na dalsze rozkazy...

*pisanie z telefonu to zło. Sorki za wszelkie literowki...

Tym razem jednak nie było szarży. Wyruszyli z obozu, a następnie, ustawiwszy się w formacji wraz z białym oraz czarnym oddziałem. Na przód wyszła trójka dowódców, którzy wydali dość proste rozkazy. Oni sprowokują bestie do ataku i ich wyprowadzą w stronę wojsk. Dopiero wtedy, na otwartym polu wojska ruszą by zawalczyć z armią bestii. Dowódca czerwonych był już widziany, a Białych? Cóż, szczupły, wąski, mizerny chłopak. Taki typowy outsider, kujon. Ale miał w sobie coś... podejrzanego. Natomiast czarnymi dowodziła kobieta, która po prostu była masywna i przy kości. Mimo wszystko, wyglądała sympatycznie. Teraz to ta trójka miała ściągnąć na nich masę bestii i po to właśnie ruszyli.

Z oddali trudno było określić, cóż dokładniej dowódcy uczynili, ale zdecydowanie dało się odczuć, jak cała ziemia trzęsie się pod wpływem ogromnej liczby gigantycznych bestii. Wkrótce też były one widoczne jak szarżują, goniąc dowódcę czerwonych, który emanował czarną aurą i wyraźnie wkurzał bestie. I wtedy też, przy żołnierzach pojawiła się pozostała dwójka dowódców.
-Ruszamy. - powiedziała kobieta, a choć zdawała się mówić cicho, jej głos rozniósł się echem tak potężnym, że zdawało się, że ziemia zatrzęsła się bardziej od samego jej tonu. I ruszyli. Chcąc nie chcąc, inaczej zostaliby zadeptani przez innych.

Koniec końców, ilość potworów tym razem była większa. Na jednego potwora przypadało po dwóch żołnierzy. Przy dobrych wiatrach.

Vista: 160 MM |
Kaoma: 130 MM | |
Ryudogon: 130 MM |
Fiołek: 130 MM | | Duży siniak na lewym boku i na lewym ramieniu
Asteria: 110 MM | 3 Miecze |
Hermiona: 130 MM
Raekwon: 200 MM | -2 shurikeny
Lena: 140 MM | 1 Miecz |
Sally: 130 MM | | Problemy z koordynacją lewej ręki
Vit: 100 MM | |

- Mistrzyni, czekam na rozkazy - powiedziała Hermiona, spoglądając na Fiołek i jednocześnie do niej salutując. To była ostateczna walka, którą musieli stoczyć w Bosco. Stop Potworom! To jedyne, co mogła w tej chwili odpowiedzieć Hermiona. Czeka na rozkazy mistrzyni, aby je wykonać. Pójdzie za dziewczynami, które zostaną jej wyznaczone przez mistrzynię. W wielkim skrócie po prostu wykonuje rozkazy Fiołka. Co poza tym? W razie jakiegokolwiek ataku ze strony demonów na Metherlance, wykonuje unik. Poza tym jak zawsze używa pwm groźnego zawodnika, aby zostać olana przez demony.

Dzień minął rany się zagoiły i znowu trzeba było walczyć z tymi potworami. Wsunęła ręce do kieszeni kiedy jakaś kobieta nimi przewodziła. Szła obok dziewczyn i samej Mistrzyni. Tych stworów było więcej niż wczoraj, a były trudne do zabicia z powodu swojego wzrostu. Spojrzała pytającym wzrokiem na Fiołek oczekując jakieś rozkazy.