Plain sette foglie

First topic message reminder :



Po niedawnych zajściach, gdy zniszczono rzekome przejście, przez które owe stwory dostały się do tego świata, udało się zgromadzić je w jednym miejscu, chociaż zdawać by się mogło, że same się tam nagromadziły. Tak czy inaczej, problem nie był jeszcze rozwiązany bo ich ilość uniemożliwiała łatwą eliminację celu. Obecnie bardziej przypominało to nagromadzenie wojska przed bitwą. Bo tak to miało się rozegrać. Po wypłoszeniu stworów z gór, udało się ograniczyć ich przestrzeń poruszania się, a teraz? Cóż, magowie, przybyli na tę misję (tu chodzi jeno o graczy) dostali przydział do 2 czerwonego oddziału, o czym świadczyły opaski na ich ramionach. No i musieli je nosić. Bo inaczej won z obozu albo kosa pod żebra od strażników za naruszenie terenu. Problem trzeba było rozwiązać. No, a na razie byli w swoim namiocie i mieli czas na ogar.

Info od MG:

72h na odpis, na razie taki bardziej zapoznawczy post

No i ruszył, jak było planowane. Trzymał się raczej w środku, czekając jak rozłożą się ich siły, by automatycznie wesprzeć najgorzej radzącą sobie grupę. Czy to broniąc ich przed niespodziewanym atakiem bestii, czy po prostu atakując bestie, uderzając swoją siekierą, oburącz w czerep stwora. Rzecz jasna uważał na jeszcze jedną rzecz, a mianowicie Sally. Młoda już pokazała, że lubi zaglądać niebezpieczeństwu między pośladki, tak też Vit postanowił że to właśnie jej poświęci najwięcej uwagi. No, przynajmniej póki nie był zajęty wrogiem.

Ruszyła maszyna po szynach ospale. Pomijając mechaniczną cześć, podobnie miał się stan panienki Viscotte. Poranki z pewnością nie były jej mocna stroną, toteż dziewczę przebrało się raz jeszcze w zbroję gwiezdnej strażniczki(A), aby być w gotowości. Wszystko po to, aby trzymać się swojej grupki i czekać na składniejsze polecenia, albo sytuację, w której to ktoś będzie wymagał jej pomocy. Nie była typem bezmyślnego wojownika. Bardziej zależało jej na obronie sojuszników, aniżeli pchaniu się w wir walki, dlatego też czas pokaże, co dziewczę zrobi.

Po powrocie do obozu niemal natychmiastowo walnął się na swoje łóżko i jeszcze szybciej zasnął. Przespał kilka dobrych godzin, wstał, nie mogąc przypomnieć sobie czy śnił o czymkolwiek, a gdy wyszedł z namiotu w poszukiwaniu jedzenia, w oddali dostrzegł grupę stworów. Większą, wielokolorową bandę odrażających istot. Minęło kilka chwil i strużka śliny zaczynała spływać po bladej gębie Raekwona, kiedy do jego nosa dotarł zapach jedzenia. Potrząsnął głową, by się rozbudzić i ruszył w poszukiwaniu śniadania. Szczęśliwie było co jeść, więc Ill szybko się nasycił, po czym poprawił czerwoną opaskę na ramieniu i ruszył do reszty oddziału. Szczęśliwie do ich grupy ponownie dołączyły dwa inne oddziały z grupy napierdalaczy. Nie trudno było dostrzec rosłego Vita, dwukrotnie przewyższającego wszystkich innych z oddziału. Na słowa kompana odpowiedział jedynie kiwnięciem głową. Nie wiedział, jakby to wyglądało, gdyby rzeczywiście wypił cokolwiek z czaszki demona. Nie sądził nawet, by podjął się takiej próby. Nie chcąc pozostać w tyle, ruszył przed siebie, trzymając się blisko Vita.
-To samo, co wczoraj?-rzekł pytającym tonem w stronę towarzysza.
-Jeszcze tylko ktoś od leczenia i robimy wyścigi...-pomyślał, uśmiechając się sam do siebie.

Koniec walki, przyszła pora spoczynku. Fiołek spała czujnie, nie śniła o niczym. Czarny obraz pozwalający na odpoczynek zarówno ciału jak i umysłowi. Następnego dnia wstała wypoczęta, gotowa do drogi, tak samo jak reszta Syren. I tak jak poprzednio szła mniej więcej w środku kolumny, z ręką na mieczu, obserwując uważnie otoczenie. Trzeba było uważać, bo pewnie to, co było poprzedniego dnia to przystawka przed naprawdę ogromną sieczką… No cóż, jak już tu są to trzeba skończyć sprawę raz na zawsze, co nie?

To samo gówno inny dzień. Ryu się przeciągnął patrząc na całą masę potworów i jak zwykle pozostało tylko ruszyć na jakiegoś potwora. Dlatego też Ryu chciał wybrać jakiegoś skurwysyna, co by mu wpierdolić miecz w dupę, bo co się będzie z nimi bawił. Niestety Ryu supportować by nie mógł, nie posiadał zdolności wspierających innych, jedynie samego siebie więc... Popatrzył czy ktoś sobie nie radzi, a jak kogoś takiego znajdzie to idzie napierdalać, robiąc to co wcześniej, niech skupią się na nim i niech reszta go obije, najwyżej rzuci w którego demona nieszczycielem piekła (B), co by się na nim skupił, a wtedy już uniki i odskoki, co by go nie trafiło.

Asteria upewniła się, że jest gotowa do walki. Zakręciła mieczami - najpierw prawym nadgarstkiem, potem lewym. Poprawiła chwyt na rękojeści i podniosła wzrok stając obok Fiołek.
- Wiemy na co stać czerwonych, więc zajmijmy się nimi. O tych drugich nic nie wiemy. Nie chciałabym dowiedzieć sie tego co potrafią na własnej skórze - pozwoliła sobie na tę krótką sugestię do mistrzyni nie odrywając jednak wzroku od zbliżających się przeciwników. Westchnęła.
- Zróbmy co mamy zrobić i wracajmy do domu - doda na koniec do wszystkich dziewcząt oczekując oczekiwanego...

Walki się skończyły w zaskakująco szybkim tempie. Pierwsze natarcie okazało się nie być tak straszne, jak to przedstawił dowódca oddziału, jednak bardzo szybko pojawiła się informacja, ze to dopiero pierwszy dzień bitwy i następne już mogą nie być takie łatwe. Strzepnęła krew z ostrza szybkim i pewnym ruchem. Będzie gotowa. Spojrzała jeszcze raz na stan swoich sojuszników, po czym uśmiechnęła się lekko i szczerze w stronę Syren.
- Nic mi nie jest - odpowiedziała ruszając w stronę obozowiska i pilnując, by nikt nie zranił jej towarzyszek. Widziała już te spojrzenia, ba, znała bardzo dokładnie nienawiść kryjącą się w takich spojrzeniach! Gdy tylko wyszła z lasów na Zachodzie, tamtejsi też tak na nią spoglądali. Westchnęła ciężko. Będzie ich bronić, nawet nocą.

Dla niej nie liczyły się słowa, chodziło tylko o czyny. Dlatego też wzięła pierwszą nocną wartę, by pilnować obozowiska. Słyszała rozmowy w nieznanym języku, postękiwania tych, którzy wciąż żyli lub byli na granicy śmierci. Siedziała przy ognisku, nasłuchując odgłosów nocy, starając się wyłapać choćby najdrobniejszy szmer przeciwnika, ale warta upłynęła spokojnie. Udała się na spoczynek, zastanawiając się, co przyniesie dzień następny. Byli nieco osłabieni po walce, a jutrzejszy oddział miał być większy...

... Piękne, białe ciało Ehecata wznosiło się ponad lasem. Majestat smoka uderzał w Lenę i pomimo blasku, który wyciskał jej z oczy łzy, patrzyła dalej, nieprzetrwanie. Powoli na ciele bestii pojawiały się drobne skazy, płatki czerwieni, które z czasem przybierały na ilości i zastępowały białe łuski szkarłatem krwi. Na ziemię zaczął padać krwisty deszcz, ale Lena patrzyła, niestrudzenie, tak samo, jak niestudzenie Ehecat wznosił się w powietrzu.
Nagle w powietrze wzbiła się srebrna lanca, która przeszyła serce smoka i sprawiła, że magiczna bestia zniknęła z nieboskłonu. Lena, skąpana w smoczej krwi, wciąż płakała, tym razem z powodu utraty niezwykle ważnej w swoim życiu istoty. Światło słońca przybierało na sile, a okrzyki bitwy toczącej się wokół niej wznosiły się w niebo, jednak ona nie zwracała na nie uwagi. Stała w kręgu ludzkiej krwi z mieczem w dłoni i patrzyła, jak biała kula przybliża się do niej coraz bardziej, aż w końcu staje się jej całym światem. W tej bieli była... Ona.

Ranek przyniósł jej mieszane uczucia. Sen, który widziała napełniał ją niepokojem. Nie lubiła takich snów, bo zatrważająco często mieszały przeszłość Ehecata z jej obecną sytuacją, a ten był wyjątkowo... dziwny. Szybko przygotowała się do wymarszu, nie chcąc myśleć zbyt długo nad sensem sennej mary. Martwiła ją zarówno krew na polu walki i śmierć Ehecata, jak i tajemnicza dziewczyna, którą widziała we śnie. Mimo wszystko ruszyła do bitwy, tak jak dzień wcześniej, nie przejmując się uwagami na swój temat. Odgarnęła długie, białe włosy, by nie przeszkadzały jej w walce i ruszyła do najbliższego przeciwnika całkiem spokojnie. Najpierw użyła Lekkiego Kroku, by być szybszą i też szybciej unikać ewentualnych wielkich ciosów wymierzonych w jej stronę. Tak jak poprzedniego dnia, zamierzała użyć Przedłużenia na mieczu, który otrzymała od Asterii i wykonać poziome cięcie w nogi przeciwnika demona, gdy będzie w wystarczającym zasięgu, by zadać mu porządne obrażenia (coś koło ~3m od niego). Oczywiście nadal uważała na to, by nie oberwać ręką lub nogą wielkiego demona, w razie czego posiłkując się Odbiciem w odpowiednim kierunku, by uniknąć obrażeń. Jeżeli jedno cięcie nie powali bestii na kolana, zrobi to po raz kolejny w bardzo szybkiej sukcesji, by dać demonowi jak najmniej czasu na reakcję, po czym zada dwa kolejne cięcia, tym razem pionowo, by przeciąć potwora na pół. Cały czas stara się pozostać w ruchu.

I w końcu starcie miało się zacząć. Zaczynając od syrenek to... większość czekała na rozkazy Fiołek. Ta jednak się nie odezwała a ruszyła do przodu. Zmieszane dziewczyny także. Przynajmniej w większości. Koniec końców jednak zostały rozbite, gdy starli się z wrogiem. Fiołek, wraz z Vistą stanęli naprzeciwko jednemu czerwonemu stworowi, wykonującemu zamach lewą nogą, który najwidoczniej miał zmieść Vistę z ziemi. Hermiona i Kaoma tymczasem natrafili na czerwonego stwora, który posłał w ich stronę kulę ognia.

Natomiast Asteria wraz z Leną... cóż, też wkroczyły do walki. Tu jednak smocza zabójczyni pierwsza zaatakowała, gdy stwór chciał zaatakować od góry łapą. Potężne cięcie jednak w jego nogę go musiało zaboleć, gdyż skupił swoją pełną uwagę na niej, podczas gdy zostawił Asterię.

Vit jednak zwracał uwagę swoim wzrostem. Co może i było plusem w walkach z czerwonymi bestiami, ale tutaj... zwrócił uwagę szarej bestii, która zasłoniła mu drogę i właśnie szykowała atak sierpowy prawą ręką z czarną kulą w łapie i głośnym rykiem na ustach. Ten jednak był większy. Około 5 metrów wzrostu skutecznie utrudniałoby trafienie porządne w czerep stwora. I to mógł być problem. Wraz z atakiem stwora. Na szczęście, Raekwon był w pobliżu. Blady mag zdawał się być jeszcze bardziej niepozorny przy tym ludzkim olbrzymie i jeszcze wyższym, szarym stworem, który prawdopodobnie go nie dostrzegł.

No i Ryu. Ten poszedł nakurwiać mieczem. I jak najpierw uniknął kopnięcia i ciął w okolice zada, tak dalej już nie mógł. No i o tyle miał peszka, że walczył 1v1. Trza było pokazać czerwonemu, który z nich jest lepszym. Bo pod względem wzrostu i masy to na pewno ten drugi.

Vista: 127 MM | Gwiezdna Strażniczka
Kaoma: 130 MM | |
Ryudogon: 130 MM |
Fiołek: 130 MM | | Duży siniak na lewym boku i na lewym ramieniu
Asteria: 110 MM | 3 Miecze |
Hermiona: 130 MM
Raekwon: 200 MM | -2 shurikeny
Lena: 181 MM | 1 Miecz, Lekki Krok 1/2, Przedłużenie 1/3 |
Sally: 130 MM | | Problemy z koordynacją lewej ręki
Vit: 100 MM | |

Te, he... Najwyraźniej czerwone monstrum postanowiło zaatakować ich wspaniałą drużynę. Viscotte jednak nie miała zamiaru pozostać dłużną. Dlatego też postanowiła skorzystać z nietypowej pozycji stworka, czy tego, że jego cielsko spoczywało aktualnie na jednej nodze. Nie czekając na zbyt wiele, niemalże od razu aktywuje Potęgę Miłości i Przyjaźni(B), mając zamiar trafić swoim jakby-laserem w głowę monstrum, coby odepchnęło jego górną część cielska do tyłu i potencjalnie wywaliło go na ziemię. Zwłaszcza, że ów technika jest super efektywna* przeciwko złym istotom i potrafi te nawet zabijać, co w przypadku plugawej energii jest zawsze mile widziane! Ponadto zaklęcia bohaterki zyskują przeciwko takim stworzeniom aż o rangę pod względem siły, toteż same te właściwości mogły dopomóc jakoś w powaleniu monstrum i przekazaniu go w ręce mistrzyni, coby ta jakkolwiek dobiła stworzenie, jeśli te jeszcze dychało.

Nie oznaczało to jednak, że przestała jakkolwiek myśleć o obronie. Gdyby tylko spostrzegła, że laser miłości i przyjaźni nie poskutkował tak dobrze, jak powinien, wtedy była gotowa przywdziać inną ze zbroi. Tutaj jednak zależało już to od oceny sytuacji. Jeśli przeczuwała, że czasu ma dość mało, aktywowałaby niemalże natychmiast zbroję Obrońcy Nocy(B) z aktywną wytrzymałością tarczy typu 'Niezniszczalny'. Wtedy korzystając ze zwiększonej wytrzymałości przesłoniłaby się tarczą, próbując przyjąć uderzenie i dzięki właściwością zarówno zbroi, co tarczy jakoś je przetrzymać i sparować, jak na prawdziwego tanka przystało. Wtedy też spróbowałaby skorzystać z chwili i... zaatakować tarczą w nogę monstra poprzez dość silne uderzenie jej kantem, aby to dać innym czas na wykonanie jakiś ofensywnych akcji i być może pozbawić go równowagi. Gdyby zaś miała wystarczająco czasu, aby odskoczyć i znaleźć się poza zasięgiem potwora - zwyczajnie oddala się poza jego kopnięcie, aby potem w bohaterskiej zbroi wystrzelić Bohaterską strzałę w kierunku oczu bestii, po czym powtórzyłaby czynność z przyzwaną strzałą z własnego wymiaru, która to miałaby zatopić się w głowie zdezorientowanego potwora. W końcu miała tam zestaw dziesięciu własnych strzał, ot co.

*Poza opisem zaklęcia dochodzi jeszcze kwestia podstaw zbroi, czy też 'Pewnego dnia dobro znów zatryumfuje...' oraz 'Jam jest światłością', które negatywnie wpływają na złe/mroczne/demoniczne istoty wzmacniając zaklęcia Visty przeciwko nim nawet o jedną rangę.

No proszę. Jednak wśród tych bezrozumnych bestii, były takie które faktycznie myślały. Tak więc walki dzisiejszego dnia, miały być o wiele cięższe od tych dnia poprzedniego. Nie wiedział co planuje Raekwon, ale pamiętając jego sposób walki jak i mając na uwadze wielkość i ruchy stwora, jedna akcja była strasznie logiczna. Tak więc Vit schylił się kucając, tak by sierpowy przeleciał mu nad głową a ewentualne bomby Rae trafiły olbrzyma w pysk. Następnie Vit łapie bestie lewą dłonią za zgięcie kolanowe i trzymając mocno i porządnie, przypierdala czubkiem siekiery prosto w rzepkę bestii. Potem pcha zdecydowanie mniejszego i chudszego przeciwnika całym ciałem, tak by się przewrócił(O ile nie dostrzegł za nim sojuszników). Potem odsuwa się kawałek ewentualnie dając działać Rae, by na koniec, gdy nikt się nie wtrąca, zacząć ciąć to ścierwo siekierą. Nie celował w nic konkretnego, to jak z drewnem - w końcu porąbiesz. Rzecz jasna uważał na wszelkie pociski, gotów się uchylić czy odskoczyć.

Zaczęło się. Potwory zaczęły się pojawiać więc jak się okazało była w teamie z Hermi. Musiała ją obronić. Widząc lecącą kule ognia w ich stronę zamierzała zrobić tarczę koło 3-4 metrów przed sobą i wytworzyć największą tarczę jaką potrafiła. (2 metry wysokości i 2 m szerokości)
Miała nadzieję, że jej towarzyszka jej pomoże plus w razie czego miała na oku Hermi. Wiedziała, że jej tarcza może nie wytrzymać takiego ataku gdyby tarcza pękła od kuli ognia postara się odskoczyć by nie oberwać resztkami ognia. Gdyby jednak jakieś odłamki ognia kierowały się w stronę Hermiony do skoczy do niej, w locie przywoła Zangetsu[D] i wbije go w ziemię pod kątem ostrym. Jeżeli będzie trzeba złapie Hermionę i obejmie ją by jak najwięcej obrażeń przeszło na miecz, którym się ochroniła, a jeżeli i to nie pomogło to ochroni ją swoim ciałem.

- No dawaj piękny - powie do stwora machając mu łapką by podszedł bliżej. Dlatego też gdy potwór się odwróci Ryu się cofnie trochę i wywali mu na twarz niszczyciel piekieł (B), co by mu pokazać prawdziwą kulę ognia, w końcu co się będzie z nim bawił. Teraz będzie mu pewnie ciężej uciąć głową, a raczej tak jak ostatniemu biorąc pod uwagę, że teraz nie ma kto odwrócić uwagi. Chociaż w sumie jest parę takich co mogą to zrobić. Dlatego też Ryu przyzwie ogary (C) x2, za nim, by uczepiły się mu dupy, tam gdzie Ryu rozciął, tak by zaczeły go ciągnąć mocniej do ziemi, a jakby na nich usiadł to wtedy będą miały się od razu zapalić, oczywiście po jednym ogarze na pośladek. Gdyby jednak nie zwracał na nie uwagi to spróbuje wyczekać aż zaatakuje, by uniknąć pewnie ociężałego uderzenia stwora, by następnie jebnąć mu w łapę którą by atakował. Najwyżej jakby walił jakimś fajerbolem to wtedy pozostaje uciekać za niego, w końcu on tak szybko się odwracał chyba nie będzie, ewentualnie Ryu zwiększy dystans i pozwoli pieską poszaleć z gryzieniem go po dupie.

Uwaga bestii nie była tym, czego Lena oczekiwała, jednak cięcie w nogę musiało zdekoncentrować przeciwnika. W tym czasie Asteria mogła mieć okazję do wyprowadzenia swojego ataku, podczas gdy Sorvegen zajmie się zabawianiem demona w jedyny możliwy sposób. Widząc uwagę na sobie po prostu zada poziome cięcie prosto w łeb potwora, z zamiarem zniszczenia mu oczu a w najlepszym wypadku pozbawienia połowy mózgu. Podbiegnie nawet bliżej, jeżeli będzie taka możliwość, korzystając z okazji, że wciąż porusza się szybciej, niż normalnie. Zamierzała również skoczyć w górę o dwa metry, by lepiej wyprowadzić cięcie, korzystając z odbicia. Chyba, że nie będzie miała okazji do wyprowadzenia tego ataku ze względu na ofensywę demona, wtedy po prostu skupia się na unikach i odskokach wspomaganych odbiciem, próbując podejść pod nogi bestii i wyprowadzić cięcie pionowe w górę, by odrąbać jakąś rękę, nogę, a może nawet przeciąć całe ciało bestii na pół.

Kiedy demon ruszył na Lenę kompletnie olewając Asterię, ta druga uśmiechnęła się poprawiając chwyt na swoich mieczach. Uznając, że lepszej okazji do szybkiego zakończenia pojedynku nie będzie, ruszyła na przeciwnika. Ale nie na wprost. Asteria najpierw ruszy w bok, tak aby okrążyć stwora i zaatakować go od tyłu. I nie będzie wykonywać pchnięć. Po wczorajszych walkach wiedziała już, że jedno celne pchnięcie może na niewiele się zdać. Tym razem zdecydowanie postawiła na cięcia. A konkretniej ujmując - na odcięcia...
Cały czas uważając na Lenę, aby nie wejść pod jej ostrze i aby jej samej krzywdy nie zrobić, Asteria będzie próbowała przede wszystkim odciąć przeciwnikowi kończyny górne. Najpierw jedną, potem może drugą. A nuż przeciwnik zwróci się wtedy ku niej i nie dostrzeże nadciągającego ze strony Leny ataku z wyskoku. Tak, żeby ona mogła w ten sposób go powalić. I może od razu wykończyć.
Oczywiście podczas każdego manewru, Asteria za wszelką cenę nie chce dać się zranić - nie chodziło o to żeby dać się zabić za jakieś marne pieniądze. Czy to odskoczy jeśli będzie trzeba, czy to się uchyli przed jakimś zamachem. A jeśli będzie zmuszona przykucnąć - też machnie sobie mieczem w nogi przeciwnika, bo czemu nie? Może Lena wyeliminuje jedną jego nogę, ale kto powiedział, że Asteria nie może pozbyć się drugiej? A jeśli już nie ma nóżek? Trudno. I tak ciachnie bo może sie wykrwawi...?

Ale jak to? Stwory zauważały ją? W duchu przeklęła. Kaoma postawiła tarczę, a Hermi rzuciła na nią wytrzymałość rangi C i stanęła od razu za nią. Wolała zostawić starszej koleżance wszelkie kwestie związaną z walką. Metherlance nie radziła sobie z tym za dobrze. Cały czas nic jej nie wychodziło i nigdy nie wiedziała w jaki sposób ma walczyć. Wolała wspierać innych z daleka. Jeżeli zdarzy się, że tarcza pęknie, Hermi falą skacze za Kaosie.