Górskie przejście do Wioski i sama Wioska

First topic message reminder :



MG:
To był kolejny letni dzień, a pogoda była zimowa! Bynajmniej w tych okolicach, gdzie to należało się trochę powspinać, przejść przez zaspy śniegu, by dotrzeć do określonego konkretnymi współrzędnymi miejsca, gdzie to rozbity był zielony namiot, w pobliżu ledwo co widocznej przez zaspy jaskini. Przed namiotem rozstawiony był czerwony stolik i dwa składane krzesełka, a przed padającym śniegiem osłaniał je wielki, niebieski parasol.
Przy stoliku siedział odziany w fioletową, zimową kurtkę jegomość, wyglądający na mniej więcej lat czterdzieści. Czubek jego głowy był łysy, a jedynie po bokach rosły siwiejące włosy. Na haczykowatym nosie miał okrągłe okulary z grubymi szkłami. W momencie, w którym Raylin zakłóciła jego samotność, akurat nalewał sobie herbatki ze srebrnego termosu do srebrnego kubka.
- Niech będzie pochwalony! - zakrzyknął jak tylko ujrzał zbliżającą się dziewczynę. - Nazywam się Joahon Niche. Pani w sprawie misyji? Może herbatki? - spytał pogodnym głosem i uśmiechnął się przyjaźnie.

MG:
Może i było lato, ale to wcale nie oznaczało, że będzie ciepło. W tych okolicach, gdzieś w górskich odmętach rzadko kiedy temperatura sięgała powyżej zera. Lecz warto patrzeć na pozytywne aspekty pogody, jak chociażby to, że akurat nie padał śnieg!
Zatem Adam dotarł na wskazane miejsce, gdzie rozstawiony był zielony namiot, przy którym rozstawiony był niebieski parasol, a pod parasolem stał stolik i dwa krzesełka. Jedno z nich było zajęte przez łysiejącego człowieka w okularach o grubych szkłach, z haczykowatym nosem, odzianego w fioletową, grubą kurtkę zimową.
Dostrzegł Adama zapewne zanim on dostrzegł jego i wstrzymał w połowie drogi kubek z herbatą z wrażenia. Przez długą chwilę wpatrywał się w wielkiego maga z nieukrywanym podziwem, aż w końcu przemówił onieśmielony.
- Niech będzie... Pochwalony... Nazywam się Joahon Niche... Pan jak mniemam w sprawie misyji... Może ciepłej herbatki?
Niezaprzeczalnie widoczne było po czterdziestolatku, że obecność Adama nieco go krępowała i nie do końca wiedział jak się wobec niego zachować. Jakby jednak nie patrzeć, to próbował być miły.

//Wybacz, że nie będzie z capsem - odebrali mi tą możliwość na fabule : <

Jakaś dziwna siła pokierowała mnie na północne krańce Fiore, gdzie przez dłuższy już czas nie mogłem znaleźć żadnej ślicznej dziewczyny na noc. Tak jak mówiły plotki usłyszane po drodze północne tereny faktycznie były znacznie gorzej zaludnione niż centralna część miasta. Liczyłem, że może w miejscu mojej misji odnajdę swoja jedyna miłość. Po dość długiej, pieszej wędrówce w końcu dotarłem do miejsca, gdzie czekał na mnie pracodawca. Niestety nie okazał się on śliczną, brunetką z dużymi i jędrnymi piersiami, ale łysiejącym dziwakiem. Westchnąłem ciężko, gdy go zobaczyłem.

Zanim jednak zdążyłem zareagować w jakikolwiek sposób zostałem powitany w należyty i godny mojej osoby sposób.
- Na wieki wieków moje imię. Nazywam się Adam Arclight. Tytuł: Bóg. - oznajmiłem uśmiechając się od ucha do ucha - I zgadza się, doznałeś zaszczytu, aby ktoś tak wspaniały jak ja wypełnił dla Ciebie misję. Możesz opowiedzieć mi o osobie i tej tajemniczej studni tyle co dowiedzieliście się do tej pory, a czego być może nie było w ogłoszeniu.

Po tych słowach słuchałem człowieka, który był pracodawcą. Od takich osób właśnie uwielbiałem przyjmować zadania i z chęcią bez żadnej agresji mogłem wysłuchać czego ode mnie oczekiwali.
- I uprzejmie dziękuję za herbatę, mało pijam tego napoju

MG:
Joahon napełnił srebrny kubek herbatą z termosu i wręczył go Adamowi. Poczuł ulgę na widok uśmiechu Maga-Boga, rozluźnił się, a nawet krótko się zaśmiał. Zaś herbata była ciepła, zwykła czarna, niesłodzona.
- Dobrze więc - zaczął Joahon. - Otóż o samym człowieku nie jestem w stanie powiedzieć nic, poza tym, że siedzi na ławce w Wiosce i całymi dniami i nocami pali fajkę. Mieszkańcy czują niepokój przez niego, więc pomyślałem, że dobrze byłoby, gdyby sprawą zajął się jakiś mag. Wiadomo, magowie potrafią się więcej dowiedzieć niż prości ludzie i mogłoby to uspokoić mieszkańców. Jeśli zaś chodzi o samą studnię, to człowiek ów wyszedł ze starej, nieużywanej już studni, prawdopodobnie wyschłej. Nikt jej dokładnie nie badał. To co widać z góry, to jedynie ciemność i pustka.
Tak orzekł staruszek, po czym jednym przechyleniem kubka, wypił resztki swojej herbaty.
- Zatem, możemy przejść do Wioski, czy może ma pan jeszcze jakieś pytania?

Wziąłem bez żadnego zawahania kubek herbaty i wypiłem dość szybko uważając jednak na temperaturę wywaru, aby następnie podać z powrotem kubeczek pracodawcy. W międzyczasie wysłuchałem jego słów dotyczących człowieka, który wyszedł ze studni. Nietypowy gość - to akurat było dość pewne. Ile można palić papierosy nie próbując poderwać żadnej dziewczyny, napić się wódki czy oddać czci mojej osobie. No jak widać dość długo. Ciekawe czy problem tkwił z osobą samego człowieka czy też studni, z której wyszedł. Tak czy inaczej trzeba było z nim porozmawiać poważnie porozmawiać.
- Wszystko co mi jest potrzebne chyba już wiem, dzięki wielkie - odpowiedziałem - fajnie jakbyśmy po drodze zahaczyli do jakiegoś sklepu. Zrobiłbym małe zakupy.

Jeśli po drodze wstąpimy do sklepu na chwilę wejdę do niego kupując 1 litr czystej wódki z dwoma kieliszkami do wódki 100ml. (no przecież Adam, taki chłop z mniejszych pić nie będzie). Tak można było pójść do studni. Po wódce facet przy studni na pewno stanie się weselszy i bardziej rozmowny. Czasami staroświeckie, niemagiczne sposoby na rozwiązanie ust okazywały się najlepsze. Jeśli to nie zadziała cóż... może w studni znajdowała się odpowiedź. Ale średnio widziało mi się schodzenie na dół i późniejsze życie w celibacie paląc fajkę nad studnię. Tak czy inaczej najpierw trzeba było się napić i dowiedzieć czegoś od gościa. Po drodze oczywiście oceniam płeć piękną w wiosce. Jeśli spotkam jakąś ślicznotkę z rozmiarem miseczki ponad F. Cóż proszę o stopklatkę, bo z pewnością zagadam do takiego anioła jeśli będzie w wiosce.

MG:
- Cóż... Sklep dopiero w wiosce będzie... Zaś jeśli chodzi o samą drogę... - Joahon powstał, gestem ręki nakazując Adamowi, żeby za nim ruszył. Wtedy też mag dojrzał wejście do jaskini, którego początkowo nie zauważył. Dość dobrze zlewało się z tłem. - To tędy.
Ściany i sufit jaskini były z lodu, przez który prześwitywały promienie słońca, lub mogło to być zupełnie inne źródło światła. W każdym razie, było widoczne którędy szli. Adam musiał się nieco pochylić, aby tam wejść. Lodowy korytarz był istnym labiryntem pełnym zakrętów, ale Joahon pewnie prowadził maga, aż po chwili znów ujrzeli światło słoneczne.
Oczom Adama ukazała się niewielka wioska z siedmioma wybudowanymi bez żadnego schematu domkami, jeden był tam kościółek i dwa większe budynki. Wioska otoczona była z każdej strony wysokimi, stromymi górami. Zaś przed wejściem do jaskini była tablica z nazwą wioski, która brzmiała "Wioska".
- To tutaj. Żeby dojść do studni, trzeba iść prosto i za tamtym domkiem w prawo. Sklep jest na wprost i na skos w lewo. W razie czego, będę tutaj czekał - oznajmił Joahon i pozwolił Adamowi odejść.
Ludność w Wiosce wydawała się być bardzo prosta, mało cywilizowana. Oczywiście Adam zwracał na siebie taką uwagę, że niektórzy ludzie zaczęli się potykać. I rzekomo proste dziewczęta to najpiękniejsze dziewczęta. Taka niewysoka niewiasta niemalże wpadła w objęcia Adama, potykając się, kiedy akurat opuszczała sklep z koszem jabłek, które to biedaczce wysypały się na ośnieżoną ziemię. Niewiasta złote włosy miała, w dwa warkocze splecione, a rozmiar jej piersi ciężko było stwierdzić, gdyż grubo była odziana. Zdawała się być lekko zakłopotana ze swego niezdarnego postępowania.

Droga do wioski była naprawdę niezwykła. Labirynt lodowych korytarzy mógł zgubić większość nowoprzybyłych, gdyby nie przewodnik zwykły człowiek mógłby spędzić tutaj nawet kilka dni. Dla szczęście dla mnie, Boga przejście tego labiryntu nie było najmniejszym problemem. Moja światłość po prostu rozświetliłaby moją drogę. Odizolowana od zewnątrz wioska, o nazwie Wioska była dość niewielka. Oceniając ilość domów zapewne mieszkało tutaj kilkanaście osób. Dobrze, że znajdował się tutaj chociaż jakiś sklep, gdzie można było kupić alkohol, chociaż nie wątpiłem, że w każdej wiosce w jakiś sposób mógłbym znaleźć jakiś trunek.
- Twój problem już został praktycznie rozwiązany. - oznajmiłem - Daj mi kilka minut.
Po tych słowach zgodnie ze swoim planem ruszyłem w stronę sklepu, gdzie zamierzałem kupić alkohol dla lepszej rozmowy. Po drodze jednak wpadła na mnie prosta wiejska dziewczyna niosąca kosz z jabłkami. Jeśli rozsypały się pomogę jej je zbierać.
- Witaj jestem Bogiem - Adam Arclight - przedstawiłem się - Czy tak wspaniała nimfa jak ty ma jakieś imię, którym mogę Cię nazywać? Jaki masz rozmiar stanik?
Ostatnie pytanie musiałem zadać, gdyż grube odzienie dziewczyny uniemożliwiało mi poprawną ocenę tego niezwykle ważnego aspektu zadania.

MG:
Zapowiadało się całkiem miło, kiedy Adam pomógł zebrać jabłuszka i przedstawił się jako Bóg. Na twarzy niewiasty pojawił się nieśmiały uśmiech, ale dość szczery. Zapytana o imię bez wahania odpowiedziała.
- Jestem Hiacyndia. Bardzo dziękuję - lecz kiedy Adam spytał o rozmiar jej stanika natychmiast poczerwieniała z zawstydzenia. - Prze... Przepraszam. - zdołała tylko wyjąkać i odbiegła. Ciężko stwierdzić czy poczuła się urażona, czy była tak onieśmielona, iż po prostu nie była w stanie odpowiedzieć. Speszona odbiegła, z pochyloną głową. Bynajmniej nie biegła szybko, więc Adam nie miałby większego problemu z tym, żeby ją dogonić, ale mógł też zająć się czymś zupełnie innym. Decyzja już należała do niego.

Po przedstawieniu się z dziewczyną i zapytaniu o rozmiar jej stanika ta uciekła nie mogąc widocznie uwierzyć, że tak boska osoba jak ja zapytała ją o tak intymne pytanie. Na pewno teraz chwali się swoim koleżankom tym, że zainteresowałem się jej osobą. Wioska nie była duża więc z pewnością mogła mnie jeszcze odnaleźć jeśli była na tyle odważna, aby spędzić ze mną resztę swojego życia.

Teraz jednak wróciłem do zajęcia się misją, o której właśnie sobie przypomniałem. Poszedłem do wspomnianego wcześniej sklepu i tam zakupiłem za posiadane pieniądze 1 litra wódki oraz dwie szklanki na rozlanie tego trunku. Byłem osobą dość sporej postury, która potrafiła naprawdę sporo wypić, dlatego ta ilość wydawała się odpowiednia dla tego zadania. Niosąc w rękach wszystkie potrzebne akcesoria udałem się w stronę celu mojej misji i wspomnianej studni.

Gdy tam doszedłem usiadłem bez słowa obok dziwnego człowieka, o ile znajdowało się tam miejscu i nalałem mu około 100ml wódki, sobie dając taką samą ilość. Następnie przekazałem mu jego szklankę i położyłem bliżej niego, aby oczywistym był gest, że chcę się z nim napić. Spojrzałem na niego z uśmiechem.
- Jestem Bogiem, Adamem Arclightem - przedstawiłem się - Masz niebywałe szczęście i możesz się dzisiaj ze mną napić. No to chlup za kobiece piersi
Po tych słowach wypiłem jednym haustem swoją dawkę alkoholu. Nie potrzebowałem przepity. Czekałem na reakcję dziwnego człowieka.

MG:
Adam zostawił dziewczynę, a potem zakupił płyn zwany gdzieniegdzie aqua vitae, lub też po prostu wódką. Z tym oto płynem skierował się do miejsca, gdzie przebywać miał ów człowiek, który rzekomo miał wyjść ze studni. Jak to zostało powiedziane siedział i palił starą, drewnianą fajkę, bogatą w trójkątną ornamentykę. Wyglądał na takiego, którego wiek ciężko było określić. Mógł mieć dwadzieścia, lub równie dobrze czterdzieści. Wszystko przez czarny zarost i krzywo ścięte czarne włosy. Pustym wzrokiem wpatrywał się przed siebie, aż przyszedł Adam. Powoli odwrócił głowę w stronę Boga, podawał mu szklankę z wódką. Mężczyzna uśmiechnął się niemrawo, ale nie przyjął szklanki.
- Widzę cię - powiedział, a jego głos zdawał się być dziwny, pusty, ledwo słyszalny. Jednakże natychmiast zwrócił uwagę na Adama, więc jakiś sukces był już osiągnięty. - Dzięki, ale nie mogę wypić, nawet jeśli naprawdę jesteś Bogiem, to jednak jesteś nim wśród żywych. Ale nie jesteś stąd. No bo widzisz... Jakby to ująć... No ja właściwie to już nie żyję, od blisko pięćdziesięciu sześciu lat... Mam więc nadzieję, że zrozumiesz, dlaczego nie mogę z tobą wypić... - powiedział smutno i zaciągnął się fajką, której dymem lekko się zakrztusił. - Kurcze... Ale klepie... Za kobiece piersi... Naprawdę chętnie bym wypił... - rzekł i wyczekiwał na reakcje Adama. W końcu to nietypowa okazja spotkać kogoś kto od pięćdziesięciu sześciu lat już nie żył. Podobno.

Chociaż to co powiedział dziwny mężczyzna wydawało się nieprawdopodobne to doskonale potwierdzało ono dziwne zachowanie mężczyzny, fakt, że nie jadł, w jakiś nawet sposób, dlaczego wyszedł bez tak nagle ze studni. Pójście i powiedzenie mieszkańcom, że mają ducha zapewne nie przyniesie kasy, a przydałoby się w końcu zarobić, dlatego trzeba było jakoś rozwiązać ten problem. Chociaż nie chciało mi się gadać z kimś kto jest owłosionym, mało zadbanym facetem to jednak musiałem dowiedzieć się czegoś więcej.
- Może spróbujesz? - kiwnąłem głową - Skoro jesteś martwy na pewno nie zaszkodzi już twojej wątrobie. Ludzie w wiosce nieco się martwią tą sytuacją tak w ogóle i wynajęli mnie, abym nieco rozwiał ich obawy - oznajmiłem prosto z mostu, mężczyzna w końcu wydawał się w porządku. - Skoro jesteś taki martwy to, dlaczego tutaj zostajesz i czekasz na coś? Jak w ogóle umarłeś? Zgaduję, że studnia odegra dość ważną rolę w tej historii. Dobra opowiadaj. Jeśli masz problem może cos na niego zaradzimy.
Po zadaniu pytań prosto z mostu liczyłem na odpowiedź. Nie wyglądał na kogoś, kto musiał zachować tajemnicę więc o wszystkim najprościej było dowiedzieć się od źródła. Może okaże się dość dziwną, ale dość rozmowną osobą. Na razie zakładałem, że może faktycznie jego wersja jest prawdziwa, a nie okaże się zwykłym wariatem.

MG:
Mężczyzna uśmiechnął się smutno, kiedy Adam zachęcał go do alkoholu. Wtedy wyciągnął rękę po szklankę i wtedy jego dłoń przeniknęła przez nią, jak i przez rękę trzymającego ją Adama. Bóg odczuł jedynie delikatny chłód, kiedy miał styczność z mężczyzną. To samo przez siebie wyjaśniało, dlaczego nie mógł przyjąć alkoholu i wcale go to nie cieszyło.
- Można rzec, że jestem tutaj domagać się sprawiedliwości - oznajmił, lecz nie należał do tych dusz, które miałyby bawić się w zagadki. Podobnie jak Adam otwarcie zadał swoje pytania, tak samo otwarcie umarlak na nie odpowiadał. - Otóż jak to wspomniałem, umarłem blisko pięćdziesiąt sześć lat temu, kiedy to siedziałem sobie na tej ławce i paliłem fajkę. Zostałem zamordowany, a potem mojego ciała użyto do plugawych ceremonii, po czym jego resztki wrzucono właśnie do tej studni. Przez pięćdziesiąt sześć lat moja dusza nie mogła zaznać spokoju... Przez pięćdziesiąt sześć lat mój duch cierpiał okrutne męki. Aż w końcu nadarzyła się okazja, by powrócić i domagać się sprawiedliwości. Nie mogę nawiązać kontaktu z nikim z tej wioski. Potrzebowałem przybysza. I oto jesteś. Tylko ty możesz mi pomóc, odnajdując mordercę. Jeżeli jego zwłoki dołączą do moich zwłok w studni, mój duch wreszcie odnajdzie upragniony spokój - tak orzekł, po czym smutno westchnął i głęboko zaciągnął się fajką.

Chociaż w naturalnych warunkach ciężko jest zaufać osobie, która nie napiła się z tobą za kobiece piersi, to tym razem okoliczności nieco zmieniały tą sytuację. Sytuacja, że szklanka przeniknęła przez dłoń osoby, z którą rozmawiałem upewniła mnie w fakcie, że faktycznie dziwna istota mogła być jakimś duchem, który szuka sprawiedliwości. Nie wydawało mi się, że próbuje mnie oszukać.
- Pięćdziesiątsześć lat, faktycznie kawał czasu. Tyle spędzić w studni to faktycznie nie mogło być zbyt fajne, nie dziwię się, że domagasz się sprawiedliwości - przyznałem - Masz szczęście, ale Bogowie jak ja zawsze poszukują sprawiedliwości i domagaj się jej. Pięćdziesiąt sześć lat temu umarłeś więc osoba, która to zrobiła, albo już umarła, albo ma już co najmniej siedemdziesiąt lat. Wioska nie ma zbyt wielu mieszkańców z tego co widziałem, tylko siedem domów co mocno zawęża nam poszukiwania. Wiesz może coś więcej o twoim mordercy? Nie powiem imię i nazwisko tej osoby mocno pomogłoby w poszukiwaniach. Ale to pewnie byłoby zbyt łatwe. Co prawda zasada ząb za ząb, śmierć za śmierć średnio mi się podoba, ale jak myślę, że przez tyle czasu ta osoba pozostawała poza wymiarem sprawiedliwości to chyba słuszna kara.
Starałem zebrać się jak najwięcej informacji. Kiedy uda mi się to zrobić wstaję i biorąc szklankę ducha do ręki.
- Głupio, aby taki toast przepadł, jeszcze okaże się, że piersi kobiet zaczną maleć - oznajmiłem pijąc kolejną porcję wódki - Uznajmy, że oboje wypiliśmy ten toast, możesz potem pochwalić się w zaświatach, że będąc duchem wypiłeś ostatni swój toast za piersi kobiet z Bogiem Adamem Arclightem.
Mając już jakąś ilość informacji udam się w stronę domu mojego pracodawcy w celu zweryfikowania informacji i odnalezienia mordercy sprzed lat.

MG:
Duch uśmiechnął się do Adama, kiedy ten wypił zamiast niego toast. Z pewnością był mu bardzo wdzięczny, za dotychczas okazaną mu dobroć.
- Dziękuję, że mnie rozumiesz. O tym co mnie zabił wiem tyle, że na pewno wciąż żyje. Lecz imienia jego nie znam. Po pięćdziesięciu sześciu latach na pewno nie będzie młody. Liczę na to, że sobie świetnie poradzisz - rzekł i nie zatrzymywał dłużej Adama, który skierował się z powrotem do pracodawcy.
Ten jednak nie przebywał w żadnym domu, a po prostu miał rozstawiony przy wejściu do jaskini podobny stolik z krzesłami i parasol. Siedział tam i popijał herbatkę.
- I jak? Dowiedziałeś się czegoś? - zapytał, kiedy zauważył powracającego Adama.

Co prawda miałem dość mocną głowę, ale po dość szybkim wypiciu 200 ml wódki zapewne odczuwałem już jej skutki (kiedyś tyle zerowałem więc zakładam, że Adam ma nie gorszy łeb ode mnie). Na twarzy pojawiły się pierwsze wypieki, ale mogłem kontynuować zadanie, a mój umysł pozostawał wystarczająco trzeźwy. Mimo to wolałbym nie ładować swoich kulek za pomocą jednej ręki. Gdy dotarłem do mojego zleceniodawcy zastałem go w podobnej pozycji co w momencie, gdy go opuszczałem. Tyle, że znajdował się po drugiej stronie jaskini
- Czegoś tam już się dowiedziałem - oznajmiłem - ale najpierw mam pytanie? Ile właściwie masz lat? - Poczekałem na odpowiedź. Wcześniej oceniłem go na około 40stkę, ale pozory mogły mnie zmylić. Po otrzymaniu odpowiedzi kontynuuję swój raport - Generalnie istota, która was niepokoi jest duchem wrzuconym do tej studni z tego co mi powiedziała. A ja jej wierzę. Teraz wyszła i szuka sprawiedliwości. Osoby, która pięćdziesiąt sześć lat temu wrzuciła ją do waszej studni i odprawiła jakiś plugawy rytuał. Wiele w wiosce macie osób, które mogły to zrobić? Zapewne będzie miała teraz koło, albo powyżej siedemdziesiątki. Wioska duża nie jest więc zgaduję, że takich osób też zbyt wielu nie znajdę. Wiesz w ogóle coś na ten temat? Jakieś morderstwa, albo mroczne rytuały? Albo kogoś, kto może coś o nich wiedzieć?
Po tych słowach czekałem na szczere informacje.

MG:
Alkohol zaczął co nieco działać na Adama, lecz żeby powalić takiego olbrzyma potrzeba było go więcej. A tyle wystarczyło, żeby świat wydał mu się piękniejszy, a ciało lżejsze. Większych problemów jednak mu to nie przysparzało, iż pracodawca nawet się nie zorientował, iż coś mogło być z nim nie tak.
- Ile lat? - to pytanie nieco zdziwiło Joahona, ale raczej dlatego, iż nie rozumiał jaki to mogło mieć związek z misją. Nie wahał się jednak z odpowiedzią. - Czterdzieści dziewięć, ale nie wiem do czego to potrzebne - po chwili jednak się zorientował, kiedy usłyszał pozostałą część historii Adama. - Pięćdziesiąt sześć lat... To bardzo dawno... W Wiosce jest tylko jeden człowiek, który byłby w stanie tego morderstwa dokonać, ale... Musi mieć już powyżej siedemdziesięciu lat! On ma już dzieci, a nawet wnuki! I... Plugawe rytuały? Jesteś pewien? - pracodawca wydawał się być bardzo mocno zaskoczony, wręcz zniesmaczony, tym co usłyszał. - Staruszek Lembert, mieszka w drugim domu na lewo, ale... Co masz zamiar z nim zrobić? - dopytał, nie ukrywając swojego dość sceptycznego podejścia.