Rezydencja Yamato

First topic message reminder :

~MG~

Dzisiejszy poranek był taki sam jak każdy w tym domu. Młoda kobieta krzątała się po kuchni szykując śniadanie i nucąc pod nosem jakąś melodię, ojciec czytał gazetę, a dzieci, cóż...biegały dookoła stołu krzycząc wesoło.
A przynajmniej tak wydawało się na pierwszy rzut oka.
Rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej.
Matka owszem, krzątała się po kuchni, szykując śniadanie, ale wcale nie nuciła sobie żadnej melodii, ale mamrotała inkantację przekleństwa, a kiedy kończyła - zaczynała na nowo, starając się jak najmniejszą uwagę zwracać na dzieciaki.
Ojciec czytał gazetę przy stole popijając przy tym kawę i odzywając się spokojnie do bawiących się pociech.
A dzieci?
Istne diabły. Biegały po całej kuchni, wrzeszczały na siebie, a kiedy jedno dopadło drugiego - bili się przez chwilę, dopóki ofiara nie uciekła.
A o co poszło?
- MAMO! Aiko zabrała mi mojego misia!
- Bo jesteś już za duży żeby z nim wszędzie chodzić!
- NIE PRAWDA!
- Właśnie że prawda! Wyrzucę ci go!
- MAMOOO!
- Do jasnej cholery zrób z nimi porządek bo ci za chwile jajka spale!
- Akio prawda jest taka, że Aiko ma racje. Jesteś już dużym chłopcem, powinieneś zostawić tego misia - pomimo krzyków i wrzasków w kuchni, ojciec zachowywał się nad wyraz spokojnie. Już dawno sie przyzwyczaił do wybryków rodzeństwa
- Wyrzuciła mi już kocyk!
- I wyrzucę misia!
- MAAAMOOO!!
- ...
Ojciec w tym czasie odłożył gazetę dopił kawę i spojrzał na zegarek.
- Niania powinna niedługo przybyć...

Zwykle bywało już tak, że praca we dwoje trwa krócej. Tak mogło też być i tym razem, kiedy to nastolatek miał kogoś do pomocy przy zadaniu, z którym to nie do końca sobie radził. Chłopaczek mógł śmiało stwierdzić, że domowe czynności aż tak proste nie są, a ludzie miewają nieraz niemało pod górkę. Z tego też powodu jedyna przerwa jaka nastała, to ta w chwili pytania. Ewidentnie dało się wyczuć, iż chłopak spiął się i to nie mało. Przez dłuższy czas milczał, aby to spojrzeć w kierunku dziewczyny. - To trochę hm... nudne. Tak. Właściwie to nic specjalnego nie robiłem, a tak... może czegoś się nauczę. Zawsze warto spróbować nowych rzeczy - odpowiedział spokojnie, zastanawiając się, czy mają coś jeszcze do zrobienia. Spacer raczej nie wchodził w grę, ale może mógł wymyślić jakieś inne czynności lub te zostałyby mu jakoś zasugerowane.

- Ile miałeś lat, kiedy dołączyłeś do gildii - zapytała dziewczynka odkładając ostatni talerz na miejsce i rozkładając mokrą już ścierkę na blacie, aby wyschła i zamyśliła się nad czymś. Bardzo łatwo dało się zauważyć, jak zmieniały się dzieci, kiedy tylko zostawały same. Szczególnie siostra - wydawała się być doroślejsza niż przy rodzicach. A przynajmniej bardziej niż zademonstrowała to rano, kiedy walczyła z bratem o pozbycie się jego ulubionego misia, bo przecież już był za dużo na misie. Kiedy wreszcie doczeka się odpowiedzi na swoje pytanie znowu spojrzy na niebieskowłosego maga pełnym przejęcia spojrzeniem.
- Akio jest... - zamilkła na moment jakby szukała odpowiedniego słowa po czym pokręciła głową - ...nie. Sora, możesz z nim porozmawiać o tym? - poprosiła, jednak nie dała opiekunowi odpowiedzieć, ponieważ od razu postanowiła.
- Pójdę pobawić sie z psem. Nie będę przeszkadzać - i zanim dokończyła już była w drzwiach do kuchni. Wybiegła do ogrodu nie dając opiekunowi czasu na decyzję. Uznała, że jeśli nie da mu odpowiedzieć, to ten nie będzie mógł odmówić - była wręcz przekonana, że tak właśnie to działa.

- Właściwie to dołączyłem do gildii całkiem niedawno... znaczy się... - zaczął swoją wypowiedź, urywając ją jakby w połowie. Zupełnie tak, jakby chciał się zastanowić nad tym, co powinien teraz powiedzieć. Spokojne wyjaśnienia raczej nie wchodziły w grę. Zupełnie tak, jak podzielenie się szczerą prawdą. Nie potrafiłby także wyjaśnić tego, czy jego magia towarzyszyła mu od zawsze, czy jednak wyłącznie w ciągu ostatnich dni lub tygodni. Dlatego też westchnął spokojnie, aby uśmiechnąć się nieznacznie i spojrzeć na Aiko. - ...to dość problematyczne. Przynajmniej jeśli chodzi o samą magię.
Dalsze kwestie pozostawił już bez słowa, mając zupełnie inne zadanie przed sobą. Przytaknął jedynie na słowa dziewczyny, mając nadzieje, że ta nie oddali się zanadto, aby przy okazji zostawić na niej znacznik. Gdzieś na plecach. Przezorny zawsze ubezpieczony! Wszystko po to, by następnie swoje kroki skierować do pokoju młodszego z rodzeństwa. Tam wszedłby do pomieszczenia - adekwatnego do lokalizacji Akio - uprzednio pukając dwa, bądź trzy razy w drzwi i pytając się o zgodę. Formalności należało zachować. Starałby się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów, ani nie rzucać zbytecznych słów.
- Wszystko w porządku? Mnie możesz powiedzieć... - starał się zachować opanowany i niezbyt nalegający ton. Zupełnie tak, jakby nie chciał nic wymusić, a zarazem chciał osiągnąć więcej, aniżeli powinien. Tak, to byłoby najlepsze rozwiązanie.

Dziewczynka nie odeszła daleko - rzeczywiście wyszła do ogrodu i ruszyła do budy w której leżał Pies. Zachęciła go do zabawy w ogrodzie jakimś wielkim patykiem, które leżał niedaleko.
Chłopiec zaś nie odezwał się kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Nie zezwolił na wejście, ale również i wchodzić nie zabronił. Drzwi były lekko uchylone - zapraszały do środka.
Chłopiec siedział na podłodze, oparty o swoje łóżko i przytulał do siebie swojego ulubionego misia, kiedy młody mag wszedł do środka.
Akio nie spojrzał na opiekuna, zamiast tego odsunął od siebie pluszaka i spojrzał na jego oczy.
"Mnie możesz powiedzieć"? - Czy aby napewno?
- Boję się... - to były jedyne słowa jakie chłopiec wypowiedział. Cichym i drżącym głosem skierował je do swojego misia. Zupełnie jakby to on zapytał czy wszystko w porządku.

Nie wchodził bardziej do pomieszczenia. Postanowił przystanąć nieopodal drzwi, coby nie spłoszyć jakoś chłopaka. Coby ten mógł spokojnie się wysłowić, czy też powiedzieć, co takiego może leżeć mu na sercu, bądź wątrobie. Spokojnie wysłuchał wszystkich słów, kierując swoje spojrzenie na pluszaka, jakby to on miał być problemem w tej całej sytuacji. Mimo wszystko, to nie starczyło, aby zaspokoić ciekawość młodszego Hoshino.
- ...nie masz się czego bać... - starał się zabrzmieć dość spokojnie, ucinając wypowiedź zanim padło niepewne 'chyba'. Brakowałoby mu jeszcze tego, aby nagle wywołać niepokój u malucha i doprowadzić do jakiejś paniki. Dlatego też liczył, że ten może dopowie coś więcej, a samemu dla pewności objął pluszaka swoim magicznym skanem, by upewnić się, co magicznym tworem jest, a co nie jest.

W pluszaku czuć było małą cząstkę magicznej mocy, która połączona była bezpośrednio z chłopcem. W nim samym ta moc była nieokiełznaną i nieukierunkowaną czystą energią. Każdy mag znał tę energię, każdy mag przeżywał te same doświadczenia, mimo iż nie dokładnie tak samo jak ten chłopiec.
Słowa opiekuna jakoś nie rozwiały wątpliwości chłopca, który wciąż wpatrując się w swojego pluszowego przyjaciela był przestraszony.
- Zawsze chcieliśmy z siostrą zostać magami. Razem próbowaliśmy ją obudzić, ale tylko mnie sie to udało... Nie chce zniknąć... - mówił do pluszaka załamującym się głosem. Wyglądało na to, że nie spodziewał się, że jego magia będzie tak destrukcyjna jak się okazała.

Ciężkie, niemalże teatralnie wymuszone westchnienie dobyło się ze strony niebieskowłosego. Ten nie do końca wiedział, jak postąpić w takiej sytuacji, jednak postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Podszedł do chłopca, coby przykucnąć koło niego, a następnie chwycić go za ramię. Wszystko tylko po to, aby jakoś go uspokoić. Wszystko po to, aby skupić jego uwagę na sobie.
- Nie musisz znikać. Jeśli się boisz, to nie jest wcale wstydem poproszenie kogoś o pomoc. Wiesz... jest wielu magów, którzy z chęcią pomogą. Jeśli chcesz... możemy jutro wybrać się do siedziby mojej gildii i kogoś poszukać. Na pewno ktoś się znajdzie i wszystko będzie w porządku, nie? - dokończył, uśmiechając się przy tym. W końcu niejednokrotnie mówiono, że wróżki lubiły pomagać. Teraz mogliby isę o tym przekonać też inni, ot co.

Za oknem robiło się już ciemno, dzień powoli dobiegał końca. Chłopiec spojrzał poruszony na opiekuna. Nie wiedział co zrobić, czy powinien powiedzieć rodzicom, czy zrobić co ma zrobić zanim ci wrócą? Czy powinien najpierw nauczyć się swojej magii, zanim dołączy do gildii? Czy będą go chcieli przyjąć, jeśli ten za pomocą magii potrafi tylko...niszczyć?
- To co teraz? - zapytał pełen obaw.
Aiko przez cały ten czas była poza domem. Wciąż nie wróciła do domu, a Sora dzięki swoim umiejętnościom właśnie zauważył, że siostra wzięła psa i wychodzi z nim na spacer - możliwe, że do parku.

- Może na razie spróbuj o tym nie myśleć? - zasugerował niebieskowłosy, przysiadając obok. Wiedział, że takie zadanie mogło być dość trudne, jednak nie miał na razie żadnego planu, coby zdziałać coś w tej sprawie. Ponadto pora niezbyt pozwalała na wędrówkę do gildii i zawracanie czterech liter jakimś bardziej wprawnym magom. Wszystko to zaś skończyło się pewną inspekcją, a zarazem sugestią. - Możemy pójść teraz na jakiś spacer z waszym psem. Jeśli się pospieszysz to dogonimy jeszcze Aiko - dopowiedział nastolatek, czekając na reakcję malucha. Najlepiej w końcu myśli zająć czymś zupełnie innym. Przynajmniej na razie.

- Ok... - powiedział chłopiec i poprosił opiekuna, aby poszedł przodem, bo chciał się przebrać. Długo nie trzeba było czekać na chłopca, a i tym bardziej nie musieli zbyt długo szukać siostry, która dopiero co zdążyła tylko okrążyć dom. Całą trójką i psem poszli sobie ładnie do parku, gdzie Aiko udało się odciągnąć brata od ponurych myśli poprzez prowokowanie psa do zabawy. Pies był duży, mógł spokojnie złapać dzieci w zęby i zabrać je gdziekolwiek. Ale jednak mimo to był bardzo usłuchany. Bardzo ładnie aportował, za każdym razem przynosząc kijek do kogoś innego (nawet kilka razy przyniósł go Sorze), innym razem wpadł z impetem w gołębie, usiłując złapać w zęby choć jednego...
Ogólnie dzieci na koniec dnia bawiły się doskonale.
Kiedy w końcu wydawały się opiekunowi zmęczone, ten zabrał je z powrotem do domu, przygotował szybką kolację, wysłał dzieciaki do spania, bratu poczytał jakąś bezpieczną dla jego stanu psychicznego książkę, a później sam się położył.

Następnego ranka, kiedy dzieci zeszły na śniadanie do domu wrócili rodzice. Wszyscy byli zdziwieni ich rychłym powrotem, wszak zapowiadali, ze nie będzie ich trzy dni ale:
- Hotel który zarezerwowaliśmy to jakieś żarty. Naobiecali naobiecali a i tak nic nie dali, phi! - oznajmił ojciec. Sorze pozostało się tylko zastanawiać, lub też i nie, jakie to cuda zadowoliły by rodziców dzieci. Ale pracę swoją wykonał. Zapłatę otrzymał, pożegnał się z dziećmi i opuścił dom...


~Koniec~

Nagroda za tę misyję będzie następująca:
25'000
35 PD
Za to że misja dłużyła nam się w nieskończoność.
Jeśli chcesz, możesz napisać posta kończącego, jeśli nie chcesz - rób co chcesz :P
Tyle!