Rezydencja Yamato

First topic message reminder :

~MG~

Dzisiejszy poranek był taki sam jak każdy w tym domu. Młoda kobieta krzątała się po kuchni szykując śniadanie i nucąc pod nosem jakąś melodię, ojciec czytał gazetę, a dzieci, cóż...biegały dookoła stołu krzycząc wesoło.
A przynajmniej tak wydawało się na pierwszy rzut oka.
Rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej.
Matka owszem, krzątała się po kuchni, szykując śniadanie, ale wcale nie nuciła sobie żadnej melodii, ale mamrotała inkantację przekleństwa, a kiedy kończyła - zaczynała na nowo, starając się jak najmniejszą uwagę zwracać na dzieciaki.
Ojciec czytał gazetę przy stole popijając przy tym kawę i odzywając się spokojnie do bawiących się pociech.
A dzieci?
Istne diabły. Biegały po całej kuchni, wrzeszczały na siebie, a kiedy jedno dopadło drugiego - bili się przez chwilę, dopóki ofiara nie uciekła.
A o co poszło?
- MAMO! Aiko zabrała mi mojego misia!
- Bo jesteś już za duży żeby z nim wszędzie chodzić!
- NIE PRAWDA!
- Właśnie że prawda! Wyrzucę ci go!
- MAMOOO!
- Do jasnej cholery zrób z nimi porządek bo ci za chwile jajka spale!
- Akio prawda jest taka, że Aiko ma racje. Jesteś już dużym chłopcem, powinieneś zostawić tego misia - pomimo krzyków i wrzasków w kuchni, ojciec zachowywał się nad wyraz spokojnie. Już dawno sie przyzwyczaił do wybryków rodzeństwa
- Wyrzuciła mi już kocyk!
- I wyrzucę misia!
- MAAAMOOO!!
- ...
Ojciec w tym czasie odłożył gazetę dopił kawę i spojrzał na zegarek.
- Niania powinna niedługo przybyć...

- Nie - odpowiedziała krótko dziewczynka wpatrując się w opiekuna wzrokiem, który nie przyjmował kompromisów. Nie chciała bawić się w zgadywanki, przecież to tylko nazwisko! Ona mu swoje powiedziała, czemu on nie chciał powiedzieć jej swojego?
Chociaż z drugiej strony magiczna sztuczka mogła być ciekawa...
Kiedy Sora ruszył w stronę pokoju młodszego brata, Aiko zerwała się od stołu i pobiegła za nim chcąc go powstrzymać. Po co on tak bardzo chce wiedzieć, co Akio tam robi?

Po zapukaniu do drzwi, Sora wszedł do pokoju. Młodszy siedział na łóżku i wpatrywał się w swoje dłonie. W pokoju panował bałagan. Poprzewracane zabawki, książki leżące w nieładzie i coś, co mogło zaniepokoić - jeden pluszowy misio (nie, nie ten sam z którym chłopiec wszędzie chodził) był...rozerwany. Jego wnętrzności leżały w nieładzie na podłodze.
Chłopiec tym razem nie walczył z intruzem, tylko po chwili podniósł wzrok na siostrę. Wyglądał na zdziwionego, ale i szczęśliwego. Nawet nie przejął się obecnością opiekuna w pokoju.
- Udało mi się! Chyba...Ale udało mi się!

- Co się tu stało? - zadał proste pytanie, spoglądając to raz na młodszego z dwójki rodzeństwa, a raz na wiedzącą coś Aiko. Najwyraźniej miało miejsce coś, co nie wyglądało najzwyczajniej i to dość niepokoiło karzełka. Ten z całą pewnością nie sądził, że zastanie taki widok. Nawet zdarzyło mu się tupnąć raz, czy dwa - jakby wyczekując na odpowiedź. Wszystko po to, aby posiłkować się kolejnym pytaniem, a dokładniej: - To mogę się dowiedzieć, co się udało, czy mam użyć do tego nieco... innych środków?
Przez chwilę w spojrzeniu niebieskowłosego dało się dostrzec jakby magiczny błysk, a ten starał się wychwycić, co jest kłamstwem, a co nie. Poznawanie prawdziwych informacji przychodziło mu z jego magią o wiele łatwiej niż zwykłej osobie. Dlatego też czekał na odpowiedzi, aby ostatecznie skupić spojrzenie na rozmówcy, bądź Aiko, jeśli nie dowiedział się jeszcze prawdy. Z tego też powodu zostawiłby rodzeństwo w pokoju, idąc samotnie do salonu, rzucając jedynie zrezygnowane i aktorsko wyćwiczone wyrażenie swojego zawodu zaistniałą sytuacją.
- Sami nie chcecie być szczerzy. Nie wypada prosić o coś, czego samemu nie chce się oferować...

Sprawne oko niebieskowłosego opiekuna mogło wychwycić, że chłopiec był zarówno ucieszony zaistniałą sytuacją, ale i również trochę przerażony. Póki co również nie chciał o tym rozmawiać. Siostra również zauważyła jego wątpliwości, jednak nie powiedziała Sorze co się tutaj dzieje. Dobrze wiedziała, że to nie jej zadanie. Brat powinien przyznać się sam - tak zostali wychowani. A była pewna, prędzej czy później Akio zrobi to, co powinien zrobić z tym fantem.

Póki co jednak Sora strzelił aktorskim fochem na dzieci, zostawiając je w pokoju i przenosząc się do salonu.
Znalazł sobie jakieś twórcze zajęcie i nie widział dzieci, aż do pory obiadowej. Wtedy tylko Aiko zeszła do kuchni, usiadła przy stole i rozejrzała się.

Czas nieubłaganie mijał, aż w końcu nadeszła pora posiłku. Sam nastolatek zgłodniał nieco, dlatego też przeniósł się do kuchni, a dokładniej w okolicę lodówki, szukając najprostszych składników do podania na obiad. Wszystko z pomocą swojej wiedzy i zawartości lodówki. Mimo wszystko, postanowił dalej milczeć, jakby tą złotą czynnością miał zamiar ich skłonić do jakiejś odpowiedzi, czy reakcji. Sam przecież nigdzie się nie spieszył, prawda?

- Posprzątaliśmy już - powiedziała Aiko siadając przy stole i wbiła spojrzenie w opiekuna, który krzątał się po kuchni. Czekała na obiad, ale jakoś nie miała odwagi o tym wspomnieć, więc czekała cierpliwie, aż ten będzie gotowy, lub nawet - kto wie, podsunięty jej pod nos. Brata jak nie było tak nie ma, ale w tej chwili kto by się tym przejmował? Sora i tak był obrażony na dzieci, a te same nie wiedziały jak się zachować w zaistniałej sytuacji.

Niebieskowłosy nigdy nie nadawałby się na żonę. Poziom kulinarny pozostawiał wiele do życzenia, a jego metodyka gotowania była dość chaotyczna. Owszem, jedzenie nawet szło zjeść, a przepisy wydawały się prawdziwe, jednak harmider przy tym wytworzył się niemały. Tak jak bałagan. Dlatego też spróbował podać jedno z prostszych dań, którym była magiczna... zupa. Zwyczajny rosół, a przynajmniej tym miało być, jednak kolorystycznie wyglądało nieco bardziej... brązowo. I do tego wydawało się ostrzejsze w smaku i bardziej wyraziste w zapachu. - Obiad. - zakomunikował krótko, nalewając porcje do misek, by ostatecznie postawić obie tutaj, a następnie samemu... zająć się swoją. Wszystko po to, aby odczekać aż młodszy zejdzie na dół, a następnie... przeskanować magicznie jego osobę zaklęciem. Ot takie upewnienie w kwestii pewnych podejrzeń.

Aiko zjadła swój obiad w ciszy. Kilka razy próbowała się odezwać, ale jakoś albo brakowało jej do tego odwagi, albo dochodziła do wniosku, że jednak nie ona powinna to zrobić. Kiedy skończyła jeść wpatrywała się przez chwilę w opiekuna bijąc się tym samym z myślami. W końcu jednak odezwała się.
- To ja pójdę po Akio... - i po tych słowach wstała od stołu i pobiegła na górę. Minęło kilka krótkich chwil zanim wróciła na dół, tym razem z młodszym bratem. Młodszy zaś w milczeniu usiadł przy swojej misce i wyjątkowo szybko pochłaniał swoją porcję. Dziewczynka zaś stała w wejściu do kuchni i czekała na rozwój sytuacji.
Młodszy brat jednak nie odezwał się do końca posiłku...

A Sora wyczaił, że w Akio znajduje się nieokiełznana magiczna moc. Nie jest jakaś potężna, ale jest nieukierunkowana.

Niemałe skrzywienie pojawiło się na twarzyczce chłopaka, kiedy ten skosztował swojego dzieła. Z pewnością nie był rewelacyjnym kucharzem, a bałagan w pomieszczeniu sam się nie sprzątnie. Właśnie przez to wolał znaleźć setkę innych zajęć, aniżeli męczące porządki. Zwłaszcza, że jego oględziny przyniosły pewne informacje. Informacje, które mógł teraz wykorzystać. Wyłączając się nagle z całego zamieszania dookoła, spróbował wytworzyć energetyczny obraz płomienia, który to miał przekształcić się w niewielkiego, bladoniebieskiego tygryska, przechadzającego się po stole tuż obok jego podopiecznego. Chciał zobaczyć, jak ten zareaguje na jego projekcję za pomocą podstawy jego magii. Prosty, mało złożony obraz, a i nie do końca idealnie odwzorowujący ów stworzenie, ale jednak... mogło jakoś wpłynąć na dziecko.

- Jaki supeeeeer! - rozległ się okrzyk i momentalnie dziewczynka znalazła się przy stole nachylając się w stronę niebieskiego zwierzęcia wędrującego w tę i z powrotem po stole. W jej oczach pojawiły się figlarne iskierki i aż podskakiwała z podniecenie kiedy przeniosła spojrzenie na Sorę
- Co się z nim stanie jak go dotknę? Mogę? Jak długo on tutaj zostanie? On jest lepszy niż Pies! Chcę takiego dla siebie! - i również wiele innych podobnych zdań potoczyło się z ust dziewczynki która patrzyła to na projekcję, to na jej stwórcę. Nadpobudliwa - tak, to było to.
Chłopiec zaś kiedy tygrys pojawił się na stole najpierw wzdrygnął się odrzucając głowę do tyłu. Najpierw myślał, że zwierzę jest prawdziwe, ale po chwili zdał sobie sprawę z tego, że był niebieski.
- Niebieskie tygrysy nie istnieją - powiedział jakby był zawiedziony tym faktem - Czemu jest niebieski?
Póki co chłopiec zachowywał się dojrzalej niż jego starsza siostra.

W normalnych warunkach pisk nijak by nie wpłynął na młodego Hoshino. Tak samo, jak seria pytań wystrzelona niczym z karabinu. Ten jednak musiał uważać przede wszystkim na otoczenie, a nie na swoje projekcje. Dlatego też niedługo po tym małym zamieszaniu ze sporymi wrażeniami, nastolatek musiał pożegnać się z żyjątkiem, spoglądając to na chłopca, to na dziewczynę.
- Co jeśli Ci powiem, że niebieskie tygrysy istnieją? Może nie są w pełni niebieskie, jednak... wiele magicznych stworzeń chodzi po tym świecie. Te bezpieczne i ładne, jak i te krwiożercze, o których lepiej się dowiedzieć z książek - podsumował spokojnie wypowiedź, dając tym samym część wyjaśnień. Tu jednak nie skończył się wykład profesora Sory. Ten dopiero miał się zacząć, a zaraz po ciężkim wydechu, jakby potrzebował chwili zastanowienia, coby powiedzieć dalej, kontynuował. - To samo tyczy się samej magii. Czasem potrafi być na tyle silna, że mag nie dałby rady jej samemu kontrolować. Kto wie... mógłby zniszczyć wszystko i wszystkich dookoła przez chwilę nieuwagi, albo... może nawet zniknąć i już nigdy nie wrócić. Trochę jak tygrys - dopowiedział jeszcze, jakby licząc że w ten sposób jakoś kogoś tutaj ruszy. Sama świadomość, że jeśli sam przesadziłby z mocą, mógłby przestać się liczyć dla całej ludzkości. Zostać sam pośrodku tłumu, a nikt by go nawet nie usłyszał. Z tego też powodu reszta odpowiedzi czy stwierdzeń przestała się liczyć, a on sam jakoś tak zmarkotniał i przymilkł.

Dzieci wzdrygnęły się słysząc ostatnie słowa opiekuna. Kiedy Aiko doszła do siebie, usiadła przy stole wpatrując się w Sore, zaś chłopiec wbił spojrzenie w swoje kolana. Wyglądał na zmieszanego. Czyżby wystraszył się konsekwencji jakie idą w parze z użytkowaniem magii?
- Czy każdy mag musi należeć do gildii? - pytanie zadała dziewczynka. Akio, kiedy je usłyszał podniósł wzrok. Spojrzał na siostrę z wdzięcznością, że to ona zadała to pytanie, ponieważ sam nie miał tej odwagi. Czekał na odpowiedź, a kiedy ta nadejdzie, niezależnie od tego jaka by ona była zada swoje pytanie sam.
- Na prawdę można...zniknąć?

Niektórzy zdziwiliby się powagą tej dziecięcej konwersacji. Z początku sam nastolatek milczał, a nim jego myśli wróciły na odpowiednie miejsce, zdążyło upłynąć dobrych kilka minut ciszy. Ten jednak uśmiechnął się delikatnie, acz nieco wymuszenie. Poruszone kwestie zdawały się dość problematyczne i niekoniecznie odpowiednie, ale... każdy zasługiwał na odrobinę świadomości, prawda?
- Chyba nie ma takiego wymogu, jednak gildia zawsze może pomóc - czy to dać schronienie, zebrać nowe znajomości, albo i nauczyć się magii od kogoś, kto ma więcej doświadczenia - podsumował w prosty i zrozumiały dla przeciętnej osoby sposób. Niekoniecznie wiedział, czy to właśnie było powodem ukrywania całej prawdy, jednak... może w ten sposób jakoś odblokuje te wielką tajemnicę, którą skrywał mniejszy nawet od niego chłopiec. - Może to jedynie bajki, ale sam Gildarts gdy był zamyślony potrafił swoją magią przez przypadek zniszczyć pół miasta. Dlatego pewnie magie opierające się na umyśle, czy wspomnieniach... mogą je uszkodzić lub usunąć, albo też sprawić, że ktoś... nieważne. Zbyt wiele rodzajów magii jest na tym świecie, aby rozważać każdy z nich - ukrócił ponure gdybanie, próbując nieco zmienić temat, jednak nie miał pewności, czy to poskutkuje, Nie w takim momencie.

- Przepraszam... - powiedział Akio i szybko wstając od stołu uciekł na górę. Siostra odprowadziła go smutnym spojrzeniem. Jak zawsze - nie poczekał.
- A ty? Ty możesz zniknąć? - zapytała opiekuna. Wiedziała, co wprowadziło brata w taki nastrój, wiedziała też od początku jakiej reakcji mogła się spodziewać. Sora tymczasem zwrócił uwagę na relację pomiędzy rodzeństwem. Może nie było to coś, co było widoczne na pierwszy rzut oka, ale dla wnikliwego obserwatora jakim był młody mag było jasne,że w życiu chłopca jest tylko jedna osoba której ten ufa całkowicie. I tą osobą jest właśnie starsza siostra. Sora mógł domyślać się, ze prawdopodobnie nawet rodzice nie znają tych sekretów. Do której szufladki w takim razie wrzucić poranną walkę o pozbycie się ulubionego pluszaka młodszego brata?
Starsza siostra poczuła się w obowiązku wyciągnięcia z opiekuna wszystkich niezbędnych informacji. O co zatem zapytała?
- Czy do gildii mogą należeć ci, którzy nie potrafią magii?

Zamyślone i nieco strapione spojrzenie odprowadziło młodszego chłopaka, a ten w końcu został sam z jego podopieczną. Ta tradycyjnie miała sporo pytań, jednak nie w tym rzecz. Ciche westchnienie opuściło płuca Sory, a ten spojrzał w kierunku okna. - Możliwe, a może zniknie tylko ta kłopotliwa część, chociaż... czy wtedy coś zostanie? - rzucił, jakby żartobliwym tonem, który może pozornej osobie nie wydawał się fałszywy. Mimo wszystko nastolatka naszła dość ponura wizja tego, do czego w sumie dążył. Jeśli uwolni się od Hoshiko, która właściwie stanowiła większość jego życiowego czasu, to czy cokolwiek mu zostanie? Czy ktokolwiek będzie pamiętał szarego, nic nie znaczącego, niebieskowłosego chłopaczka? - Formalnie gildie są przeznaczone dla magów, ale niektóre robią pewnie wyjątki, acz tego nie jestem pewien. - dopowiedział w przypadku drugiego pytania, spoglądając z powrotem na dziewczynę i zabierając się za coś, co przynajmniej w teorii nie powinno potłuc naczyń, a dokładniej za sprzątanie.

Dziewczynce poprawił się nieco humor po ostatniej wypowiedzi opiekuna i postanowiła pomóc mu w sprzątaniu. Zaoferowała, że ona powyciera naczynia i odłoży na miejsce, jeśli ten je umyje. I oczywiście jeśli zgodzi się na to by mu pomogła.
Tak czy inaczej niezależnie od decyzji niebieskowłosego, dziewczynka poczeka na najbardziej sprzyjającą okazję i zapyta
- Dlaczego zostałeś magiem? Robiłeś coś wcześniej zanim dołączyłeś do gildii?