Rezydencja Yamato

First topic message reminder :

~MG~

Dzisiejszy poranek był taki sam jak każdy w tym domu. Młoda kobieta krzątała się po kuchni szykując śniadanie i nucąc pod nosem jakąś melodię, ojciec czytał gazetę, a dzieci, cóż...biegały dookoła stołu krzycząc wesoło.
A przynajmniej tak wydawało się na pierwszy rzut oka.
Rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej.
Matka owszem, krzątała się po kuchni, szykując śniadanie, ale wcale nie nuciła sobie żadnej melodii, ale mamrotała inkantację przekleństwa, a kiedy kończyła - zaczynała na nowo, starając się jak najmniejszą uwagę zwracać na dzieciaki.
Ojciec czytał gazetę przy stole popijając przy tym kawę i odzywając się spokojnie do bawiących się pociech.
A dzieci?
Istne diabły. Biegały po całej kuchni, wrzeszczały na siebie, a kiedy jedno dopadło drugiego - bili się przez chwilę, dopóki ofiara nie uciekła.
A o co poszło?
- MAMO! Aiko zabrała mi mojego misia!
- Bo jesteś już za duży żeby z nim wszędzie chodzić!
- NIE PRAWDA!
- Właśnie że prawda! Wyrzucę ci go!
- MAMOOO!
- Do jasnej cholery zrób z nimi porządek bo ci za chwile jajka spale!
- Akio prawda jest taka, że Aiko ma racje. Jesteś już dużym chłopcem, powinieneś zostawić tego misia - pomimo krzyków i wrzasków w kuchni, ojciec zachowywał się nad wyraz spokojnie. Już dawno sie przyzwyczaił do wybryków rodzeństwa
- Wyrzuciła mi już kocyk!
- I wyrzucę misia!
- MAAAMOOO!!
- ...
Ojciec w tym czasie odłożył gazetę dopił kawę i spojrzał na zegarek.
- Niania powinna niedługo przybyć...

Wszystko zdawało się nad wyraz piękne i wspaniałe. Zupełnie tak, jakby niebieskowłosy nie musiał się niczym przejmować. Tak, jakby wszelkie zmartwienia, które pojawiały się w serialach miały być jedynie zwykłym wytworem reżyserów z zamorskiego centrum kultury i rozrywki.
- Spokojnie. Nie wejdę jeśli tego nie chcesz. Po prostu wypadało się przywitać... - odparł karzełek, licząc że jakoś załagodzi to tę sytuacje. Przy okazji spojrzałby ukradkiem w kierunku pokoju dziewczyny oraz łazienki. Wszystko po to, by ostatecznie westchnąć i rozejrzeć się po dostępnych pokojach na piętrze. Jeśli chłopiec nie wyszedł, ani nie zareagował, najpewniej ruszyłby na dół, poszukać książki kucharskiej, coby jakoś zająć się później kuchenną magią w stylu pani menadżerki. Poza tym sam wróżek oznajmiłby jeszcze dość proste słowa: - ...jeśli czegoś będziecie potrzebować, nie bójcie się spytać. Będę najpewniej na dole w salonie lub w kuchni - dodał najmilej jak potrafił, uśmiechając się przy tym. A ponoć opieka nad dziećmi to jak piekło na ziemi.

Chłopiec oznajmił opiekunowi tylko tyle, że do jego pokoju się nie wchodzi kiedy się bawi, a teraz bawi się sam i nie chce aby mu przeszkadzano, nie zostawiając tym samym żadnej możliwości do dyskusji. Cóż...
Młody mag nie znalazł nigdzie na dole, żadnych książek. Choć intuicja podpowiadała mu, ze gdzieś w tym domu na pewno książki się znajdą. W końcu polecenie matki było jasne - czytać Akio przed spaniem jakąś książkę. Może warto zajrzeć do piwniczki, albo na strych? Może tam gdzieś będą?
Zanim jednak Sora zdążył zdecydować gdzie skierować, usłyszał szybkie kroki i trzaśnięcie drzwiami. Wyglądało na to, że któreś z rodzeństwa opuściło swój pokój.

Najwyraźniej w tym domu nie potrzebowano książek kulinarnych. Najwyraźniej jakiekolwiek książki znikły z półek, a niebieskowłosy musiał sobie z tym jakoś poradzić. Dlatego też korzystając z podstaw własnej magii, postanowił poszukać informacji na temat odpowiedniej diety dla dzieci oraz jak przyrządzać dane jedzenie. Jeśli te informacje były ogólnodostępne, karzełek po chwili czasu powinien jakoś je odkryć. Oczywiście pilnował też, czy nikt nie zawitał do kuchni, w której to ulokował się przy blacie, wlewając sobie wody do szklanki i... poszukując wiedzy.

Młody mag rozsiadł się wygodnie przy szklaneczce wody i zajął się swoimi sprawami. Niby nic się nie działo...
Ale czy na pewno?
Gdzieś z piętra, może z łazienki? Dało się słyszeć przerażony krzyk, a z przed domu dało się słyszeć niepokojące szczekanie psa. Sora nie był w stanie określić, czy krzyczała siostra, czy brat. Tak czy siak, raczej należało odpowiednio zareagować.

Życie nie mogło być za spokojne. Dla niektórych osób wydawało się ciągłą, nieprzerwaną przygodą, którą musieli w jakiś sposób przetrwać. Uciekanie przed monstrualnymi stworzeniami i zabawa w łowcę potworów to inne sprawy, jednak teraz musiał borykać się z czymś bardziej zaskakującym. Szarą codziennością? Czym prędzej ruszył w kierunku źródła dźwięku, co przy odbiorze informacji nie powinno stanowić większego kłopotu dla chłopaka, aby to następnie przedostać się jakoś do pomieszczenia. Czy to przy pomocy otworzonych drzwi, czy po prostu znajdując jakiś sposób na podważenie lub przekręcenie zamka od zewnątrz, aby je otworzyć. Jeśli to się nie sprawdziło - miał jeszcze jeden, drobny plan, a dokładniej wyjście na zewnątrz, jeśli nie byłby w stanie nic wskórać, bo przecież łazienka znajdywała się na parterze prawda? Więc daleko nie miał... Wszystko zależne jednak od rezultatów oględzin...

Sora nie miał żadnego problemu ze zlokalizowaniem krzyku, który dobiegał z łazienki. Również szczęśliwie nie musiał, ani rozpracowywać zamka, ani tym bardziej wywarzać drzwi - klamka ustąpiła pod naciskiem i drzwi stanęły otworem. Co jak co, ale dzieci nie były przyzwyczajone do obcych w domu, a zostały nauczone, aby nie zamykać się w łazience. Dobry nawyk?
Już stojąc w drzwiach do łazienki młody opiekun mógł zauważyć, że nie stało się nic strasznego, ani poważnego. Aiko stała przy okienku i zakrywając sobie usta dłońmi wpatrywała się w róg pod sufitem (na prawo od drzwi).
- P...p-pająk... - wyszlochała dziewczynka cały czas nie odrywając wzroku od wspomnianego gościa.
Stworzenie nie było jakieś duże. Ot taki mały pajączek, ledwie widoczny z dystansu. Taka sobie czarna kropeczka wielkości paznokcia. Ale był... I jakby tego było mało przeraził dziewczynkę śmiertelnie!
- Aiko! Co się stało?! - w tym momencie i młodszy brat stanął w drzwiach do łazienki i patrzył z niepokojem na siostrę...

Nieco rozbawiony uśmiech pojawił się na twarzy karzełka. Ten zdecydowanie spodziewał się czegoś o wiele bardziej poważnego. Spojrzał najspokojniej jak tylko potrafił na dziewczynę, aby następnie przenieść wzrok na niewielkiego pająka. Wszystko to tylko po to, aby podejść do Aiko, wyciągając do niej rękę. - Spokojnie, najpierw pomogę ci wyjść z łazienki, a potem zajmę się tym intruzem. W międzyczasie możecie się pobawić, albo coś pooglądać - starał się posiłkować najbardziej przyjaznym głosem ze wszystkich możliwych, aż momentami mógł nieco przypominać wypracowany, aktorski takt. Sam pająk i jemu nie był zbytnio w smak, ale nie bał się go tak jak dziewczynka. Dlatego też zaoferował jej pomoc w opuszczeniu pomieszczenia, a gdy dzieci zajęłyby się sobą, sam ruszyłby po jakieś krzesło i szklankę, coby wspiąć się wyżej, zgarnąć bestyjkę do naczynia i wypuścić przez okno. Wszystko ze spokojem umysłu jak na nianię przystało.

Dowiadując się, że to tylko mały pająk, Akio pokręcił głową zawiedziony i wrócił do swojego pokoju. Dziewczynka wpatrywała się w opiekuna wielkimi załzawionymi oczami, a kiedy ten wyciągnął dłoń w jej stronę, ona zignorowała ją i...rzuciła mu się w ramiona z płaczem. Czyżby aż tak bardzo bała się pająków? Niestety jednak Aiko odmawiała współpracy i nie chciała ani wrócić do swojego pokoju, ani iść do brata, żeby zajęli się sobą. A kiedy Sora odprowadził ją na dół, do salonu, ta nie chciała tam zostać. Jej zamiar był prosty - obserwować opiekuna, żeby wiedzieć co zrobi z jej śmiertelnym wrogiem. Jak cień podążała za Sorą, kiedy ten w humanitarny sposób chciał pozbyć się gościa za pomocą szklanki i krzesła i poszła zanim aż do łazienki.
Nie, żeby to było jakieś proste...
Ale w końcu w szklance znalazł się mały pajączek, a dziewczynka podeszła do opiekuna i zajrzała do szklanki wciąż przerażona, ale jednak ciekawa.
- Co z nim zrobisz? - zapytała, kiedy Sora otworzył okienko w łazience i wypuścił pająka na wolność.
- Dlaczego go nie zabiłeś? Powinieneś go zabić... - mówiła patrząc w okno, jednak wciąż nie podchodząc do niego ze strachu, że straszny gość może wrócić i znowu ją "zaatakować" swoją obecnością.

Musiał uważać jeszcze bardziej, aniżeli kiedykolwiek by przypuszczał. Każda jego akcja winna być przemyślana, zwłaszcza zważywszy na łowczynię tajemnic i sekretów. Dlatego też dosłyszawszy jej słowa, uśmiechnął się delikatnie, podchodząc do niej. Uprzednio oczywiście opłukał szklankę!
- Zabijanie nie jest rozwiązaniem - skarcił nieco Aiko, jednak ani na chwilę jego ton nie wyrażał jakiejś reprymendy. Zupełnie tak, jakby chciał po prostu dać spokojną, cichą i uprzejmą lekcje. W końcu morderstwa w ich kraju były karane, a nawet jeśli to zwyczajny pająk to mogłoby się to źle skończyć. - Ponoć śmierć jednego pająka wywołuje jeden dzień deszczu, a wtedy wszystkie stworzenia z dworu próbują się schować, nie? - dodał, uśmiechając się pod koniec, jednak pomyślał, że mógłby jakoś tą wizją przestraszyć młodszą dziewczynę, dopowiedział jeszcze proste słowa. - Poza tym... Za dobre uczynki ludzi spotykają miłe rzeczy! - skończywszy swoją wypowiedź miał zamiar ruszyć w kierunku kuchni, coby osuszyć i odstawić obmytą szklankę. Wszystko po to, aby znaleźć wzrokiem obserwowaną gromadkę. - To co? Jakieś plany, co chcecie porobić?

- To nie pająki wywołują deszcz... - powiedziała rzeczowo dziewczyna patrząc na opiekuna jakby się z choinki urwał. Przecież nie była głupia! Ale jednak spodobały jej się następne jego słowa.
- Co miłego może spotkać nas za dobre uczynki? - zapytała dziewczynka podążając za swoim wybawcą krok w krok i obserwując jego działania. Kiedy zapytał co chcieliby robić Aiko zastanowiła się nad tym. Wiedziała że brat jest teraz zajęty. Co chciałaby porobić? Usiadła przy stole w kuchni, podparła podparła policzki i zastanawiała się.
- Nie wiem...Akio teraz eksperymentuje. Może...pobawimy sie z psem? - zaproponowała dziewczynka wcale nie widząc nic nadzwyczajnego w tym co mówiła.

A mówiono, że dziecko uwierzy dorosłej osobie we wszystko. Co prawda, niebieskowłosemu brakowało kilku lat oraz paru centymetrów, aby zyskać względną wiarygodność, jednak dumnie prezentował swoje przekonania. Chociaż sam nie wierzył, coby opady atmosferyczny były ściśle powiązane z śmiercią pająka, te jednak tez zasługiwały na jakieś życie.
- Hm? - mruknął zamyślony karzełek, jakby rozważał odpowiedź na pytanie zaciekawionej dziewczyny. Sprzątnąwszy to, co miał sprzątnąć, spojrzał na nią. - Różne rzeczy. Może to być jakiś miły prezent od innej osoby, a niektórzy mówią nawet, że przyjedzie książę z bajki - rzucił spokojnie, uśmiechając się przy tym. Przy ostatniej myśli mimowolnie przeszedł go dreszcz, jakby uświadomił sobie fakt, że nie każda 'księżniczka' czeka na takowego księcia, a czasem to większe zło niż można by się tego spodziewać. Problem pojawił się jednak nieco później, kiedy dziewczyna rzuciła jednym, magicznym słowem. - Eksperymentuje? - spytał zaskoczony, a zarazem nieco zmartwiony chłopak, nie wiedząc zbytnio, jak mogło to wyglądać. Raczej dziecko nie miałoby dostępu do substancji chemicznych, prawda?

- Tak powiedziałam? - zapytała nagle niebieskowłosego zarówno zdziwiona jak i lekko przerażona. Czyżby teraz musiała szybko znaleźć dobrą wymówkę dla braciszka? Właściwie to nawet rodzice nie wiedzieli co on tam robi o tej porze. Zawsze pozwalali mu działać po swojemu...
Zmienić temat, zmienić temat...
- Jak w ogóle się nazywasz? - zapytała nagle dziewczynka patrząc na swojego opiekuna jakby nieco podejrzliwie.
- Ja jestem Aiko. Aiko Yamato - przedstawiła się jakby chciała go w ten sposób zachęcić do tego samego. No bo przecież wcześniej jak go zobaczyła, to od razu uciekła do pokoju sama nie wiedząc dlaczego, ale teraz już wiedziała. On był...Fajny! Tak! Fajny! Upewniła się w tym, kiedy uratował ją przed pająkiem.
- Dasz mi pić? Dlaczego zostałeś magiem? - ostatnie pytanie wyszło z niej tak niespodziewanie, że sama sie zdziwiła...

- Na czym dokładniej polegają te eksperymenty? Jeśli to nic groźnego, to chyba może je robić, ale... wolałbym wiedzieć - doprecyzował swoje pytania nastolatek, licząc na współpracę z drugiej strony. W końcu jeśli chłopiec hodował jakąś roślinkę, czy mieszał jakieś dwa soki ze sobą lub inne coś, to nic złego by się nie stało. No może jedynie parę plam na podłodze, czy ścianach. Gorzej, jeśli ten rzeczywiście dostał jakieś chemikalia, które mogą zagrozić jego zdrowiu.
- Wystarczy Sora. Nie muszę chyba podawać nazwiska, prawda? Chcesz coś specjalnego do picia? - odpowiedział na pierwsze z pytań, aby następnie zastanowić się nad całą resztą. Przy okazji przygotowałby odpowiedni napój, bo woda to inna sprawa, a inną sprawą jest dla przykładu herbata, czy sok. Pozostawała jeszcze ostatnia kwestia, która mogła nieco naglić, jednak sam nastolatek nie był pewien odpowiedzi. Wszystko dlatego, że moce pojawiają się trochę same z siebie. Dlatego też westchnął i postanowił powiedzieć to, co myślał - czy raczej powiedziano też mu: - ...po prostu, trzeba żyć tak, by niczego nie żałować, nie? Dlatego jeśli potrafi się coś więcej, wypada się tymi zdolnościami podzielić.

- Sok poproszę - powiedziała patrząc jak opiekun zaczął krzątać się po kuchni i bijąc się z myślami. Akio zabije ją jeśli się wygada...
W końcu dziewczynka postanowiła spróbować jeszcze raz, ale najpierw musiała się napić - całą szklankę soku, którą otrzymała wypiła jednym duszkiem. Przetarła usta rękawem i...
- Dlaczego nie powiesz mi swojego nazwiska? Ja ci powiedziałam. Wiesz, że to niegrzeczne? Masz coś do ukrycia? Wstydzisz się czegoś? Nie musisz, możesz mi powiedzieć wszystko, ja potrafię dochować tajemnicy. Naprawdę! Niegrzecznie jest coś ukrywać. Szczególnie kiedy jesteś teraz członkiem naszej rodziny. W rodzinie nie powinno się mieć sekretów. Nie ma takiej potrzeby...- jak sie roztrajkotała, tak nie umiała przestać. Wszystko, byle opiekun porzucił temat eksperymentów brata. Ale co wiedziała, to wiedziała - niegrzecznie było sie nie przedstawić tak jak należy.
I właściwie oprócz tego, że nagle pies zaczął szczekać, co mogło być nieco niepokojące, nie działo się nic innego...

Zrobił to, co miał zrobić. Podał dziewczynie sok, a następnie spróbował się skupić na jej wyjaśnieniach. Te nie należały do nazbyt szczegółowych, czy też raczej nie pojawiły się w kontekście tego, co chciałby usłyszeć. Westchnął jedynie pod nosem, spoglądając jej w oczy.
- Może zrobimy z tego pewną formę gry? Jeśli do wieczora zgadniesz, jak brzmi moje nazwisko, wtedy pokażę ci magiczną sztuczkę? - powiedział, ruszając powoli w kierunku wyjścia z kuchni. Wszystko po to, aby przystanąć w nim, a następnie jeszcze raz spojrzeć na dziewczynę. - Poza tym sama nie powiedziałaś, co dokładniej rozumiesz przez eksperymenty - dopowiedział, jakby lekko zawiedziony, a następnie odwrócił się na pięcie, coby udać się do pokoju najmłodszego. Wszystko po to, aby zastukać w drzwi i uprzedzić go o zamiarze wejścia. Wypadałoby przecież dowiedzieć się co i jak.