Tehana

First topic message reminder :

Niewielka wioska znajdująca się na południe od wielkiego miasta Ohary. W Tehanie znajduje się zaledwie kilka domów mieszkalnych zwykłych rolników, niewielki zajazd oraz posiadłość Kikuta. Sama wioska otoczona jest niewielkimi górami i laskami, co czyni ją trudno dostępną i raczej omijaną. Panuje to spokój i cisza.
~~

MG

Podróż na północ zajęła Frederice wraz z mężem i służbą 3 dni. W końcu na wieczór trzeciego dnia zajechali do posiadłości. Otoczona murem, miała co najmniej kilka hektarów powierzchni. Własny zagajnik, oczko wodne, stajnie, dwa domy dla słóżby i posiadłość Hienshina, w której teraz mieszkać będzie Frederica. Zdawało się to całkiem miłym miejscem na wychowanie dzieci, czy feniksa. Hanzo ani Wydra nie pokazali się ani razu od czasu ślubu i Frederica nie musiała się denerwować oglądając nielubianego członka swojej nowej rodziny. Za to Shizuka zawsze wiernie towarzyszyła swojej nowej pani, razem z nią haftując i rozmawiając, gdy Hienshin zajęty był wydawaniem poleceń. Czas mijał też Frederice rzeczy jasna na oswajaniu Cezara, który wydawał się wielce niepocieszony faktem że musi siedzieć w klatce i na dodatek gdzieś się poruszają. Jego nikt o zdanie na temat przeprowadzki nie pytał, toteż dąsał się i nie gdakał zbyt wiele. Teraz zaś gdy służba ich rozpakowywała, ona została sama z klatką w której siedział Cezar, w swoim nowym domu. Dom posiadał parter i dwa piętra. Na ostatnim znajdowała się zbrojownia, sala treningowa i strych, na parterze kuchnia, jadalnia, salon i łazienka oraz sauna. Na pierwszym piętrze pokoje dla gości i ich sypialnia. Całość wykonana była z sosnowego drewna, zdobiona ładnymi malunkami. Ogólnie cały dom zdawał się cieply i piękny. Cezar spojrzał na dom, potem na Frederice, a następnie zbliżając kuper do krat klatki, zesrał się na podłogę.

Już widziała, że to nie będzie proste. Jest różnica pomiędzy walką ze zwykłym żółtodziobem, a z kimś, kto nie trzymał danej broni pierwszy raz w życiu. To, co niegdyś zdawało się dla niej łatwe, właśnie wskakiwało na kilka poziomów wyżej, a dziewczyna powoli zaczynała dostrzegać własne braki. Słysząc słowa Zury kiwnęła jedynie głową nie mając właściwie jakoś specjalnie czasu na odpowiedź. Zamiast tego skupiła się na włóczni, którą to postanowiła wyminąć klasycznym sposobem tj. przenosząc ciężar na lewą nogę i obracając się o 90* w bok, a następnie, faktycznie wycofać się szybko w tył starając się potencjalny atak odbić w bok za pomocą karwasza, bo przyjmować uderzenie na niego to pomysł 2/10 i już od dawna o tym wiedziała. W każdym razie po akcji z szablami już widziała, że klasyczne zagrania nie zadziałają, a wszelakie próby chwytu broni mogą się skończyć co najmniej źle. Uważała również na drzewiec, by się czasem o niego nie potknąć, gdyby próbował go jej podłożyć pod nogi

MG

Frederica ledwo ledwo zdążyła wykonać unik, a tutaj już przekręcona włócznia leciała na nią od boku, więc znowu szybciutko oddalanie w bok. No i jakoś udało sie umknąć ostrzu włóczni, jednak nogi się Frederice poplątąły i dziewczyna upadła. Zura natomiast odrzucił włócznię.-Aleś ty ospała, przecież Ogen wyleczył ci nogę.-Zauważył Zura podnosząc tym razem łuk. Zamierzał do niej strzelać? Tak o? Z takiej odległości? Jak do kaczki? Tak, zamierzał. Zura nałożył strzałę na cięciwę i wycelował prosto w Fredericę. Ten trening chyba faktycznie był trudniejszy.

Szło nie tak, jak chciała i chociaż ruchy, jakie wykonywał Zura były dość proste, na nie nadążała. Tak kompletnie. Wina dłuższej przerwy? A może zawsze tak było? Właściwie nie potrafiła stwierdzić, nie obecnie. Unikanie pchnięć włócznią szło jej niemal tragicznie, aż w końcu sama zahaczyła nogą o nogę uderzając zaraz po tym o podłogę.W każdym razie jej sytuacja robiła sie gorsza z chwili na chwilę, zaś widok Zury chwytającego łuk sprawił, ze ta mimowolnie pobladła. Na prawdę miał zamiar do niej strzelać? Niewiele myśląc zaczęła szukać wzrokiem stojaka z tarczami, by kilkoma szybkimi i energicznymi ruchami przeturlać się w jego stronę, chwycić za jedną i się zasłonić. Ostrze szabli to może i wyhamował, ale ze strzałą... W wypadku strzały, to w sumie by miała wątpliwości. Nie mniej turlania nie przerywa nawet wtedy, kiedy jedna z jego strzał trafiła w nią czy się otarła. Musiała mieć tarczę. Karwasz może sprawdzał się na miecze, ale na pociski to już nie.

MG

Strzała pofrunęła i wylądowała tuż przed twarzą Frederici, uniemożliwiając jej dalsze turlanie w tą stronę. Zura odrzucił jednak łuk i wzruszył ramionami, a Frederica wiedziała że gdyby chciał, to by trafił.-Walka wręcz to ciężki kawałek chleba. Jest dobra, gdy bijesz się jeden na jeden, z nieuzbrojonym przeciwnikiem w małym pomieszczeniu. Ewentualnie, gdy wspomagasz się magią.-Walka wręcz posiadała dużo słabych punktów, jak większość stylów rzecz jasna, ale czy to znaczyło że jest słaba?-Walki które czekają cię w najbliższym czasie, będą nieziemsko trudne jeśli nie będziesz posiadała kilku asów w rękawie. Wiem już mniej więcej jak walczysz.-I ocenił to tylko po kilku unikach.-Polegasz na sile i wytrzymałość, nie szybkości ataku i zwinności. Wyrzuciłaś z siebie wszelkie zalety drobnego ciała kobiety i rozwijałaś się, jak jakiś ogromny goryl... ty jesteś głupia prawda?-Zapytał spokojnie, już nie biorąc do rąk broni. Bo... no... nie potrafił zrozumieć dlaczego Frederica zrezygnowała z rozwoju własnych plusów, tym samym zamieniając je w minusy. Zwłaszcza, przy jej stylu walki i ciele.

Cały jej plan już od początku był skazany na porażkę, tak samo jak sama walka z Zurą. Nie spodziewała się, żeby było łatwo. Nie przypuszczała również, żeby miała większe szanse. Ale spróbowała. Mogła zrobić przynajmniej tyle. I aż tyle. Przynajmniej do momentu, kiedy strzała wbiła się na jej drodze, a ona tylko z szeroko otwartymi oczami mogła na nią spoglądać i dziękować nadnaturalnym bytom, że nie drgnęła mu przy strzale ręka. Nie chciałaby mieć tego w głowie, zwłaszcza po dość nieprzyjemnych doświadczeniach z łucznikami. Usiadła obok niej kierując wzrok na kawałek wystającego drewna z podłogi. Zaczęła gładzić kciukiem piórka przy nasadzie słuchając Psa i chociaż zdawać by się mogło, ze kompletnie go ignoruje z jakimś dziwnym zamyśleniem na twarzy, to jednak słyszała każde jedno jego słowo aż w końcu jej kciuk zatrzymał się w połowie piórka, a sama zerknęła smutno na mężczyznę. - Nie jestem gorylem... - rzuciła cicho, z wyrzutem. Nie rozumiała. Gdyby dostawała pieniądze za każdym razem, kiedy ktoś zarzuca jej brak inteligencji to już dawno miałaby więcej funduszy niż całe Pergrande. Ale nie dawali. Nie wiedziała. Nie rozumiała. Obrażanie jej dawało ludziom jakąś przyjemność? To była jakaś nowa rozrywka ludzkości? Ją samą to nie bawiło. Kompletnie. Z każdą kolejną osobą miała wrażenie, że jej jakiekolwiek starania są bezcelowe. A teraz znowu zaczęła czuć się jak jakaś większa aberracja niż do tej pory. Znowu przeniosła wzrok na strzałę. Nic jednak początkowo nie mówiła. Nawet nie wiedziała, czy powinna. Jest właśnie rugana? Pytana? Co ma powiedzieć? Mówili, że mogę być kim chcę, więc zostałam czołgiem? - Co jest złego w byciu wytrzymałą? Nie jestem zwinna i szybka, nie uderzę nikogo z prędkością błyskawicy, ale wytrzymam więcej ciosów, niż każda kobieta i większość mężczyzn. Potrafię przetrwać rzeczy, które każdą inną osobę rozniosłyby na atomy. - wstała wyszarpując strzałę z posadzki, po czym rzuciła ją z powrotem Zurze. - Pod tym względem chyba jestem zwykłym, stereotypowym magiem ziemi. Chociaż to prawdopodobnie też jedyny powód, dla którego dalej żyję... I chyba mój As. - stwierdziła cicho, zaś wcześniejsze zamyślenie i smutek zastąpiła pełna powaga i skupienie. Tak, jakby wyczekiwała kolejnego ruchu Psa. Jeśli nie była wystarczająco szybka i zwinna, by unikać jego ciosów, zawsze pozostaje inne wyjście.

MG

-Gdybyś była zwinna, nie musiałabyś wytrzymywać ciosów. Gdybyś była szybka, być może ciosy nigdy by nawet nie nadeszły. Wytrzymałość nie jest "Lepsza".-Pies zamyślił się patrząc gdzieś na sufit.-No dobrze. Usiadź.-Nakazał Frederice i sam usiadł ze skrzyżowanymi nogami.-Ogen jest w tym lepszy, ale chociaż zaczniemy. Weź głęboki oddech i oczyść umysł ze wszystkich myśli.-Czyli mieli po prostu medytować. Ale czy taki trening da cokolwiek Frederice? Z drugiej strony to nie pierwszy raz kiedy miała to robić. No a licząc ilość obraz jakie usłyszała na tle swojej inteligencji, to nawet nie byłoby z czego, tego umysłu oczyszczać.

Spojrzała na Zure mając wrazenie, że nie do końca zrozumiał, co ma na myśli. Ale w zasadzie chyba powinna przywyknąć. Komunikacja z innymi chyba nie była jej dobrą stroną. - ...A obecnie nie musze się przejmować, że padnę po jednym ciosie. W każdym razie nie mówię, że jest "lepsza". Nie jest "gorsza". Właściwie, to są równe. Mają mocne i słabe strony. - wzruszyła ramionami po czym, wedle polecenia, ponownie usiadła. Medytacja? Znowu? Właściwie nie przeszkadzało jej to, chociaż sądziła, że raczej jej trening będzie polegał na czymś nieco innym. Nie mniej skoro już usiadła, zamknęła oczy i wzięła się za metydację. Tak, jak za starych czasów.

MG

I tak powoli zaczynało się coś, co tak dobrze Frederica znała. Wejscie w stan medytacji nie zajęło jej wiele czasu i już po chwili byla w stanie wyzbyć się myśli i po prostu tak siedzieć. Ile jej zeszło? Cieżko było powiedzieć.-Otwórz oczy.-Powiedział Ogen, Zury już nie było, siedziała naprzeciw swojego pierwszego "Mistrza".-Widzę że calkiem nieźle idzie ci idzie. Od razu więc dorzucimy oliwy do ognia. Zjedz to i kontynuuj co robiłaś.-Powiedzial Ogen podsuwając jej pod nos, czekoladkę. Następnie zaś opuścił pomieszczenie, pozostawiając w sali, samą Fredericę.

Doświadczenie i wcześniejsze treningi jak widać popłaciły i zadanie, które dostała ostatecznie było dość banalne. Na tyle, że najwidoczniej Sokół postanowił jej podnieść poprzeczkę. Tylko co miała do tego czekoladka? Zwykłe słodycze. Wzięła ją niepewnie do ręki patrząc na nią przez moment podejrzliwie po czym rozejrzała się po sali. - Gdzie Zura? - zapytała zaciekawiona. Najwidoczniej poszedł i pewnie to też było odpowiedzią. Po za tym - czy było to ważne? Wzruszyła ramionami, po czym zjadła czekoladkę i wróciła do medytowania.

MG

Tak jak się Frederica spodziewała, Ogen odpowiedział wprost, że Zura po prostu sobie poszedł. Teraz musiała skupić się więc na swoim zadaniu. Tylko co miała do tego czekoladka? Tego Frederica dowiedziała się dość szybko po jej zjedzeniu. Wpierw zrobiło się jej okropnie ciepło. Żyły zrobiły się dość widoczne, mięśnie napięły i niechciały rozkurczyć, oddychanie przychodziły z trudem a głowa bolała i cały czas zmuszała Fredericę do myślenia i panikowania nad własnym stanem. Aktualnie, nie była kompletnie w stanie oczyścić swoich myśli. Dziewny stan jej ciała i umysłu, jej to uniemożliwiał. Jak niby miała medytować, skoro czuła się jak kawałek podsmażanej skały? To było bardzo problematyczne uczucie.

W tym właśnie momencie straciła jakiekolwiek zaufanie do słodyczy i czekolady. Całe jej zadanie zdawało się być teraz niemożliwe do wykonania, a ona sama czuła się okropnie. Medytować? Teraz? W takim stanie? Brzmiało to co najmniej jak nie śmieszny żart, a Frederica mogła tylko patrzeć bezradnie na własne dłonie z trudem łapiąc powietrze. Otruł ją? Powinna się tym zająć czy tak powinno być? Stanie jej się krzywda czy to tylko chwilowe? Wszystko w porządku, czy jednak nie? Nie miała pojęcia. Zostawiono ją z prostym zadaniem. Zadaniem, które obecnie zdawało się ją przerastać.

Pokręciła głową. Nie. Na pewno tak nie jest. Myli się. Cokolwiek zrobił jej Ogen, na pewno minie. Jeśli nie - sama temu pomoże. Teraz musiała skupić się na czymś innym niż własny stan zdrowia. Chciał ją rozproszyć, nie było co do tego wątpliwości. Chociaż... czy wcale nie tak dawno nie siedziała przez spory okres czasu na ostrych kamieniach gdzieś na środku pustyni z podobny zadaniem? Poprzeczka poszła trochę w górę, to prawda, ale wydawało jej się, że mechanizm jest taki sam. Usiadła wygodnie na podłodze luzując nieco ubrania przy szyi po czym ułożyła dłonie na kolanach. Wszystko będzie dobrze - z tą myślą wzięła głęboki oddech, po czym powoli wypuściła powietrze z płuc. I znowu. I ponownie. Starała się ignorować ból głowy, gorąc i nienaturalne zachowanie mięśni. To minie. Była silna. Chciała o nich myśleć jak o drobnych niedogodnościach skupiając się na zachowaniu w miarę wyrównanego oddechu. Przynajmniej do momentu, w którym to stało się do niej dość naturalne, weszła w cały ten rytm i mogła ponownie oczyścić umysł starając się ignorować ból głowy i inne symptomy. To minie. Przejdzie. Wszystko będzie dobrze.

MG

Niestety czasami zaciśnięcie zębów to było za mało żeby sprostać zadaniu. Sama silna wola nie mogła wystarczyć w każdym możliwym wyzwaniu. Same emocje, nie mogły wpływać na losy wszystkich zmagań. To była jedna z tych sytuacji, gdzie ani doświadczenie, ani upór, nigdzie Frederici nie doprowadzą. To była sytuacja z rodzaju tych, które trzeba było podejść sposobem. Tak więc zupełnie nic się Frederica nie skupiła. W zasadzie im bardziej próbowała się skupić, tym bardziej piszczało jej w uszach, tym więcej plam pojawiało się w ciemnościach zamkniętych oczu i tym bardziej mózg nie chciał się skupić.

Im bardziej się chciała skupić tym bardziej jej to nie wychodziło, zaś ona sama nie specjalnie miała wskazówki, co robić. Same problemy. Ale na pewno się dało. To z pewnością było możliwe. Skoro skupiając się, skupić się nie mogła, to teraz postanowiła oszukać system i nie skupiać się wcale. Odwrotna logika. Czy miało to sens czy nie - nie było to istotne. Skoro miała jakikolwiek pomysł to postanowiła się go chwycić i sprawdzić. Metoda prób i błędów. Czyli typowa klasyka. W większości wypadków działała, prędzej czy później dając jej jakieś rozwiązanie problemu. A problem rozwiązany to najlepszy problem. Jeśli zaś to nie przyniesie skutków, to znowu spróbuje nieco inaczej. Zamiast skupić się i oczyścić umysł, postara się skupić na czymś innym, chociażby na próbie odwzorowania jakiegokolwiek obiektu w głowie. Choćby Kardii. A wszystko to licząc na to, ze nie da rady i wszystko zadziała odwrotnie, niż można by przypuszczać.

MG

Próba nie skupiania wcale niczym nie różniła się od skupiania. Fakt, przyspieszała oczyszczanie umysłu, ale problem polegał na tym że swojemu umysłowi Frederica nie mogła już ufać. Kiedy tylko przestała się koncentrować odczuła ból i palenie klatki piersiowej i choć bardzo tego nie chciała, jej umysł sam skoncentrował się na tym problemie. Bo był problem - paliła ją klatka piersiowa. Tak też Frederica zaczęła skupiać sie na czymś innym, to odgnoiło problem palenia, bo mózg skoncentrował się na innej kwestii niż ból, wciąż jednak pozostawały dwa problemy - nie mogła w ten sposób oczyścić w pełni umysłu oraz, ból wcale nie malał. Został poprostu przykryty innymi myślami, ale wewnątrz, Frederica czuła że ten czasi się, gotów zaatakować gdy tylko dziewczyna opuści gardę.

Potrzebowała jakiegoś sprytnego pomysłu. Takiego, który oszuka jej własny mózg, albo czegokolwiek, co po prostu pomoże jej się skupić. Ten bowiem zaczął szaleć, kompletnie ignorując próby i starania Fretki. Jakiekolwiek skupienie się było niemal niemożliwe, a przynajmniej skupienie w pełni. I tylko takie ją obecnie interesowało. Teraz jednak miała tylko jeden pomysł, który kompletnie jej się nie podobał, ale który mógł cokolwiek pomóc. Chciała go uniknąć, ale póki co nic innego nie przychodziło jej do głowy. Przed tym jednak chciała sprawdzić jeszcze jedną teorię, nim faktycznie posunie się do pewnego rodzaju ostateczności. Chwyciła za sztylet, po czym wróciła z nim na miejsce. W dłoni zaś szybko uformowała, jak za starych czasów, kulkę z ziemi bawiąc się nią pomiędzy palcami bardziej skupiając na niej, niż na własnych problemach. Odciągnąć myśli w innym kierunku.

Jeśli jednak i to nic nie da nie zostaje nic innego, jak odłożenie kulki. Inny pomysł zakładał, że wywoła bodziec na tyle silny, że przysłoni wszystkie inne, ale będzie jej na tryle znany, że będzie w stanie chociażby na podstawie wcześniejszych doświadczeń po prostu go ignorować. Niechętnie chwyta wtedy za sztylet wbijając go w rękę, a jednak uważając, by nie uszkodzić jej zanadto. Broni zaś nie wyciąga. Zamiast tego zaś faktycznie postara się zignorować ból ręki i ponownie skupić się na medytacji.