Tehana

First topic message reminder :

Niewielka wioska znajdująca się na południe od wielkiego miasta Ohary. W Tehanie znajduje się zaledwie kilka domów mieszkalnych zwykłych rolników, niewielki zajazd oraz posiadłość Kikuta. Sama wioska otoczona jest niewielkimi górami i laskami, co czyni ją trudno dostępną i raczej omijaną. Panuje to spokój i cisza.
~~

MG

Podróż na północ zajęła Frederice wraz z mężem i służbą 3 dni. W końcu na wieczór trzeciego dnia zajechali do posiadłości. Otoczona murem, miała co najmniej kilka hektarów powierzchni. Własny zagajnik, oczko wodne, stajnie, dwa domy dla słóżby i posiadłość Hienshina, w której teraz mieszkać będzie Frederica. Zdawało się to całkiem miłym miejscem na wychowanie dzieci, czy feniksa. Hanzo ani Wydra nie pokazali się ani razu od czasu ślubu i Frederica nie musiała się denerwować oglądając nielubianego członka swojej nowej rodziny. Za to Shizuka zawsze wiernie towarzyszyła swojej nowej pani, razem z nią haftując i rozmawiając, gdy Hienshin zajęty był wydawaniem poleceń. Czas mijał też Frederice rzeczy jasna na oswajaniu Cezara, który wydawał się wielce niepocieszony faktem że musi siedzieć w klatce i na dodatek gdzieś się poruszają. Jego nikt o zdanie na temat przeprowadzki nie pytał, toteż dąsał się i nie gdakał zbyt wiele. Teraz zaś gdy służba ich rozpakowywała, ona została sama z klatką w której siedział Cezar, w swoim nowym domu. Dom posiadał parter i dwa piętra. Na ostatnim znajdowała się zbrojownia, sala treningowa i strych, na parterze kuchnia, jadalnia, salon i łazienka oraz sauna. Na pierwszym piętrze pokoje dla gości i ich sypialnia. Całość wykonana była z sosnowego drewna, zdobiona ładnymi malunkami. Ogólnie cały dom zdawał się cieply i piękny. Cezar spojrzał na dom, potem na Frederice, a następnie zbliżając kuper do krat klatki, zesrał się na podłogę.

Nie bardzo wiedziała, dlaczego Hienshin jej zaczął o tym wszystkim mówić. Liczyła bardziej na to, że ją przytuli i pójdą dalej, jednak wysłuchała uważnie męża. Kiedy zaś zadał jej swoje pytanie, nie musiał czekać długo na odpowiedź. - To dość przerażające. Mój los leży w rękach ludzi, którzy mnie nienawidzą. Zadziały się niezwykłe rzeczy... Boję się. Może tego nie widać, przynajmniej teraz, ale na prawdę jestem tym wszystkim przerażona. Jeden mój zły ruch i może być po wszystkim... - stwierdziła spokojnie, zaś delikatny uśmiech dalej utrzymywał się na jej ustach. - Kiedy byliśmy w Kokonat powiedziałam, że może to wszystko dzieje się, bo takie jest przeznaczenie. Ale jak tak dalej o tym myślę to jestem wręcz pewna, że coś w tym jest. Znaczy się... Myślę, że jest taki byt, ale nie bogowie tylko takie coś ponad nimi, który sprawia, że po prostu dzieją się rzeczy. Nie jakaś fatalistyczna siła, ale... Taka manifestacja świata. Hej, właśnie znalazłam mężczyznę mojego życia miliardy mil od mojego domu w najbardziej cudaczny sposób! Takie rzeczy zdarzają się tylko w książkach! Nie potrafię uwierzyć, że to wszystko to zwykły zbieg okoliczności. Może właśnie spotkało mnie całe to zło właśnie po to i tylko po to by móc być teraz z tobą? Jeśli tak, to przeszłabym przez to wszystko jeszcze raz, bylebym mogła teraz czuć twoje ciepło, słyszeć twój głos i oglądać twój uśmiech. - zerknęła na Hienshina z jeszcze szerszym uśmiechem. Chyba była wdzięczna... W każdym razie - na pewno szczęśliwa. Na swój sposób. Z pewnych rzeczy.  - Wiem, że robisz wszystko, by niczego mi nie brakowało. Wszystko, by nie stała mi się krzywda. Dlatego nie boję się już tak, jak wcześniej. Nie muszę radzić sobie z tym wszystkim sama. Dlatego... dlatego również dam z siebie wszystko i pójdę dalej, bez względu na to, co przygotował dla mnie Hanzo. Bez względu na to, jak podły i bezduszny ma dla mnie plan. Nie jestem sama... Nie wiem ile miałam wcześniej, ale na myśl, że mogłabym nie mieć niczego to... wcale nie jest tak źle. Ale nie jestem jak ty. Może i mamy wszystkiego po równo, ale jest dużo rzeczy, któe i tak bym chciała.. Chciałabym spędzać z tobą więcej czasu, wiedzieć dużo różnych rzeczy, zwłaszcza tych o sobie... Chciałabym mieć też przyjaciół. Myślę, że to mogłoby być nawet zabawne... Jestem chyba troszkę chciwa chcąc więcej niż mam. Ale czy to oznacza że jestem zła? Gdyby ludzie nie chcieli więcej niż mają, przestaliby do czegokolwiek dążyć, zdobywać, rozwijać... Dopóki to, co chcemy osiągnąć... nasze cele i marzenia... dopóki ich osiągnięcie nie wiąże się z krzywdzeniem kogokolwiek to chyba wszystko jest w porządku. A każdy ma jakieś cele i marzenia... Ciekawe jakie miałam ja... - rzuciła nieco zamyślona nie mając pojęcia, co takiego mogła chcieć osiągnąć. No bo skąd, skoro nawet dobrze nie wiedziała, kim właściwie jest? - Hej, Hienshin, masz jakieś marzenia? Wiem, że chciałbyś pomóc tym niższym warstwą, ale może jest jeszcze coś... - zapytała wpatrując się w chmurki na niebie. Białe, puszyste, leniwie sunące po niebie. Nieco czasu minęło, nim nagle znowu się odezwała - Równość... ładnie brzmi, ale chyba bardziej sprawiedliwe by było, gdyby zamiast dostawać wszystkiego po równo, każdy dostawał tyle, ile faktycznie potrzebuje. - rzuciła po dłuższej chwili namysłu. Tak, to mogło by być wtedy dobry świat. Obecnie nawet nie była pewna co do tej całej równości.

MG

Taki spacer i filozoficzna pogadanka, to było coś co widocznie zadowalało Hienshina. Nie rozmawiał o tym z jakiegoś konkretnego powodu, mówił o tym bo lubił o tym mówić, interesowało go i jednocześnie był ciekaw poglądów Frederici.-Człowiek to istota chciwa. Owszem, są ludzie dobrzy, ale gdyby każdy dostawał tyle ile potrzebuje, zaraz chciał by więcej. Potrzebowałby więcej. Poza tym jak sprawiedliwie określić kto ile potrzebuje?-Zapytał patrząc spokojnie na Fredericę

Ile ktoś może potrzebować? Czy było to coś, o czym Fredka winna decydować? To, co wystarczyłoby jej, wcale nie musiałoby starczyć komuś innemu. Ludzie są różni. Bardzo różni. Zdecydowanie pytanie samo w sobie może zdawało się być proste jeżeli chodzi o odpowiedź, ale po głębszym namyśle Fredka miała drobne problemy. Nic więc dziwnego, że odpowiedź nadeszła dopiero po dłuższym namyśle. - Tak mi się wydaje... Człowiek powinien mieć co włożyć do garnka, mieć dach nad głową, chociaż jedną zaufaną osobę i może jakieś wykształcenie. Bo jak się wie dużo i dużo umie, to wtedy nie ma problemu z pracą i pieniędzmi... Chyba. - stwierdziła dalej obserwując sobie niebo, jakby szukając w nim słusznej odpowiedzi. - ...ale nie wiem czy to jest sprawiedliwe. Bo jak dla mnie jest. Jeżeli ty sądzisz inaczej, to wtedy mamy jedną osobę, która twierdzi, że taki podział jest sprawiedliwy i jedną, która myśli inaczej. Kto ma rację? Czym jest właściwie sprawiedliwość? Dla każdego sprawiedliwe może być coś kompletnie innego. Albo inny przykład, bardziej z życia wzięty - moja sytuacja. Taki Hanzo może myśleć, że zabranie mi wspomnień i umieszczenie tutaj to sprawiedliwa kara za to, co zrobiłam. Ty możesz myśleć, że jest kompletnie nieadekwatna i zbyt okrutna. A ja nie czuję się specjalnie w jakikolwiek sposób ukarana. I kto ma rację? Czy to, co mnie spotkało to sprawiedliwość czy jednak nie? Jest jakaś nie wiem.. słuszność w całym Wszechświecie, na podstawie której można ocenić, czy coś jest sprawiedliwe? A jeśli nie, to czy istnieje w całym Wszechświecie coś takiego jak sprawiedliwość, czy jest to zwyczajny wymysł człowieka? Świat nie jest sprawiedliwy. Nie ma też równości o której mówisz. Przynajmniej w moim odczuciu... - zakończyła nieco smętnie, nie widząc żadnej z tych dwóch rzeczy. Tyle, ile każdy potrzebuje też tak na prawdę nikt nie miał. Kiedy oni mają rezydencję i zawsze ciepłą strawę, ile osób nie ma gdzie spać i chodzi głodnych? Jeżeli to jest równy, czy jakkolwiek sprawiedliwy podział, to Fredka chyba nie chciała mieć z nim nic wspólnego.

MG

Hienshin słuchając odpowiedzi Frederici skinął głową.-Owszem, aktualnie nie ma sprawiedliwości. Sprawiedliwością jest równe traktowanie. Prawo jednakowe dla każdej jednostki. I kiedy Pergrande podbije już cały świat, takie prawo będzie musiało powstać. Każdy człowiek sądzony na podstawie tych samych, jednakowych praw. Bez podziału na kasty, bez patrzenia na różne kultury czy religie. Wszyscy sądzeni według jednego prawa. Tej sprawiedliwości chcę.-Chociaż ta konkretna sprawiedliwość nie specjalnie miała się do posiadania. Ponieważ nigdy nie będzie sytuacji w której każdy będzie posiadał tyle samo. Musieli być biedni i musieli być bogaci. Bo gdyby ich nie było, to zapanowałby chaos. Każdy człowiek idealnie sobie równy? Nie, taka idea, nie miała szans się udać.

Nawet, jeżeli cała wizja Hienshina zdawała się być całkiem w porządku, bo przecież równość zdaje się być czymś dobrym, to gdzieś w środku czuła, że jednak nie jest. Coś w niej dość głośno i stanowczo wołało, że nie jest dobre machając przy tym z całej siły kolorowym transparentem. No... W przenośni. - Hej, Hienshin... Ale jeżeli Pergrande podbije świat... Jeżeli Pergrande podbije świat, to tak na prawdę nie będzie już innych kultur. Nie będzie innych religii. Przecież podbój świata to nie jest coś, co się robi z dnia na dzień. Nim twój kochany kraj zdobędzie to, co chce, minie dużo czasu. Tyle, że wszystkie poprzednie kraje po prostu zasymiluje. Zatrze jakiekolwiek różnice pomiędzy podbitymi, a podbijającym. Nie będzie już innych kultur, nie będzie już innych wyznań, nie będzie ludzi posługujących się różnymi językami, bo zastąpi je jeden, wasz. Wszędzie tam, gdzie niegdyś było inne państwo, będzie Pergrande. I wszystko będzie robione tak, jak w Pergrande. Tak samo. Wedle jednego schematu. Tak samo... I to nastanie. Ponieważ ludzie zawsze pragnęli wolności i dopóki będą czuli się jako oddzielna społeczność, będą do tej wolności dążyć. Jeżeli tak ma wyglądać świat... Jeżeli Pergrande ma zabić całą tą różnorodność... To ja nie chcę takiego świata. - stwierdziła smutno kompletnie nie wierząc w domniemaną utopię, o której mówił jej mąż. To nie mogło się udać. Dlaczego w zamian za taką "sprawiedliwość" mieliby odbierać ludziom prawo do decydowania o własnym świecie? Dlaczego ktokolwiek ma im narzucać, jak żyć, pod czyją władzą i wedle jakich praw, skoro mają własne państwo, własny rząd i własne zasady już od tak długiego czasu? Dlaczego wszystko ma być takie samo? To nie mogło być dobre! - Kiedy już wszystko jakoś się ułoży, a na pewno tak będzie, i będę mogła jeździć gdzie chcę, kiedy chcę i z kim chcę, a na pewno to kiedyś nastanie... to chciałabym pojechać do innych krajów. Pozwiedzać. Zabrać tam ciebie i Ieyasu. Zobaczyć, jak żyją ludzie w różnych stronach świata, w co wierzą, jak robią pewne rzeczy, poznać nowe osoby. Nazbierać dużo pamiątek i jeszcze więcej wspomnień. Chciałabym zobaczyć świat po za Pergrande, i żeby nasz syn też go zobaczył i sam oceniał. No i chciałabym usłyszeć osobiście, czy język Isenbergu brzmi tak źle, jak mówisz. Czy faktycznie jest tam tak zimno, i czy magowie z Fiore faktycznie są tacy niebezpieczni... - uśmiechnęła się delikatnie, chociaż w głębi duszy daleko jej było do szczęścia. Co, jeżeli to wszystko na prawdę przepadnie? Jeżeli Hanzo nigdy nie pozwoli, żeby opuściła Pergrande? Przeżyć życie mogąc się poruszać co najwyżej po terenie własnej prowincji, a tak na prawdę ledwie do miasta i z powrotem... nie było zbyt optymistyczne.

MG

Co człowiek to poglądy. I chociaż poglądy Hienshina i Frederici mogły się różnić, musieli oni zaakceptować odmienność swoich poglądów. Hienshin w zasadzie nie miał z tym większych problemów, ponieważ z reguły był człowiekiem który akceptował każde zdanie, ale czy Frederica posiadała w sobie cechy, pozwalające jej zaakceptować męża który chce stworzyć świat, wcale jej się nie podobający?-Mylisz się. Kultura i religia to czynniki niezależne od państwa. Nawet tu w Pergrande znajdują się inne kulty i wyznania niż ten nasz główny. W różnych regionach poza państwowymi obchodzi się też święta i obrządki regionalne, ludzie zachowują się nieco inaczej. Lubią i robią co innego, a dialekty nieznacznie się różnią. Faktycznie pewne rzeczy takie jak prawo czy urzędowy język zostaną z unifikowane lecz mnie zabije to odmienności. Jedynie ją ustabilizuje i zjednoczy pod pewnymi wspólnymi prawami. Stłumi. Tak samo jak my będziemy tłumić wszelkie bunty. Bowiem istnienie świata bez konfliktów, jest niemożliwe.-Ale zawsze może być ich dużo mniej. Pogłaskał Frederice po głowie.-Nie ważne co się stanie, kiedyś pojedziemy gdzie tylko zechcesz. Góry Isenbergu, Pustynie Dessertio czy równiny Fiore.-Uśmiechnął się do swojej żony, ponieważ dla niej gotów był na wiele. Nawet jeśli różniło ich równie sporo.

Jakkolwiek by na to nie spojrzała, nie potrafiła sądzić, że cała ta wizja świata jest dobra. Był powód. Na pewno. Ale obecnie nie potrafiłaby go odpowiednio ubrać w słowa. - A jednak coś mi mówi, że to nie w porządku. Nie wiem dlaczego. Może faktycznie się mylę. Może nie. Ale z dobrem i złem właściwie jest jak ze sprawiedliwością. Czy coś uważa się za dobre czy złe to kwestia tego, gdzie się stoi... - równie dobrze mogli oboje się też mylić i nie mieć racji. Ogólnie to w sumie pogmatwane było ale nie mogła jednak oceniać świata przez nic innego jak przez pryzmat własnych poglądów. I pewnie innych ludzi dotyczyła ta sama reguła. Tymczasem słysząc słowa Hienshina uśmiechnęła się, tak szczerze i szeroko powstrzymując się jednak przed rzuceniem się z tego wszystkiego Hienshinowi na szyję i zatulaniu go. Po całej tej pracy na pewno i tak był już zmęczony. Zaczął jej po głowie nawet chodzić pewien pomysł, którego póki co wolała nie wypuszczać na światło dzienne, a zaczekać z nim jak zjawią się w domu. - W sumie... jest możliwość, że w sumie oboje, mimo różnych poglądów, mamy rację? - ot, taki drobny paradoks. Ale w sumie nie wydawało jej się, żeby był czymś, co nie ma prawa bytu.

MG

Może Frederica faktycznie miała rację. Może rację miał Hao żul z pobliskiego miasta. Dalian, córka młynarza, a może Nyan, kot pana Miury mieszkającego w stolicy. Nie było to w zasadzie ważne. Każdy miał swój własny pogląd. Ktoś, a może każdy po trochu, na pewno miał rację.-Owszem-Odpowiedział Hienshin swojej żonie, a następnie oboje weszli do domu, do którego ku zaskoczeniu Frederici już dotarli po swoim spacerze. Widząc to słóżki od razu pognały przygotowywać posiłek, Hienshin natomiast przeprosił na chwilę Fredericę i sam gdzieś się udał. Tak więc dziewczyna miała kilka minut dla siebie, a potem mogła udać się na posiłek.

Sama pierw, nim cokolwiek zrobi, przed posiłkiem postanowiła pójśc do Ieyasu upewnić się, że na pewno niczego mu nie brakuje oraz poświęcić trochę swojej atencji Cezarowi co by się feniks nie fochnął. Kilka minut zdawało jej się zbyt małą ilością czasu by wprowadzić swój niecny plan w życie. Tak też zajęcie mężowi chwilki czasu musiało poczekać. Sama zaś pierw postanowiła umyć rączki przed obiadem (albo kolacją...?) i poczekać, aż posiłek zostanie naszykowany, gotowy do skonsumowania.

MG

Ieyasu nic nie było. Gaworzył wesoło próbując podnieść się z łóżeczka, kiedy zobaczył mamę, zaraz wyciągnął do niej rączki, by przytulony, mógł zacząć bawić się jej włosami, co skończyło się najpierw na troszkę bolesnym ciągnięciu a potem zakrztuszeniu kiedy końcówki włosów wpakował sobie do buzi. Na szczęście szybko mu przeszło a i nie płakał, dzielny chłopiec. Co zaś u Fredericowego feniksa, to ten na jej widok, spojrzał tylko z fochem, obrucił się do niej kuprem i dumnie odmaszerował, Bóg jeden wiedział o co tym razem chodziło temu feniksowi. Następnia zaś Frederica, udała się na posiłek ze swoim mężem. Biorąc pod uwagę godzinę, można to było nazwać taką obiado-kolacją.

Ieyasu byl bardziej uroczy niz wszystkie urocze dziewczynki z chińskich bajek razem wzięte. Wyższy level. Nawet jeśli ciągnął ją za włosy nie potrafiła w sumie zrobić nic innego jak się uśmiechnąc i pozwolić się nimi bawić. Tymczasem Cezarowi znowu coś odwaliło i nie miała pojęcia o co mu chodzi. Co, może pierw winna sie zając nim? No jeszcze czego! Robi co może żeby miał u niej dobrze a on foch z przytupem. Co za... Przejdzie mu. Jak zawsze. Tymczasem udała się na obiad/kolacje co by napełnić brzuszek. - Czy mój mąż miałby coś przeciw gdybym porwała go teraz na kilka...naście mimut do pokoju? - zapytała zaraz po skończeniu posiłku, uśmiechając się przy tym delikatnie.

MG

Jak zwykle na kolację był ryż. Z dodatkami, ale ryż. W Pergrande istniała ta zaskakująco dziwna idea nie jedzenia ziemniaków, chleba, kasz czy makaronów. Ryż, ryż, ryż do znudzenia ryż. Nawet w zupach czasami jakiś bywał. Nawet wino było z ryżu. Może Pergrandczycy w jakimś stopniu też byli z niego zbudowani? Jakkolwiek było, było to strasznie monotonne. W każdym razie po skończonym posiłku zadowolony Hienshin z uśmiechem skinął głową a potem za żoną skierował się do pokoju, ciekaw co też wymyśliła.

Cokolwiek wymyśliła nie zakładało to niszczenia ścian nośnych, gromienia złoli mocą... mocą magii i dyplomacji bezpośredniej ani sprowadzenia apokalipsy. - Zaczekaj chwilkę. - poleciła, dalej z uśmiechem, zaś sama miała zamiar pognać po jakieś olejki które zakładała że gdzieś w domu są i pewnie służące będą wiedziały gdzie. A jakby nie wiedziały to trudno. Tak uzbrojona postanowiła z powrotem udać się do męża, swój sprzęt odkładając na bok co by zacząć proces nieco powolnego ściągania kimona ze swojego męża. - Tak pomyślałam, że po całej tej ciężkiej pracy możesz być zmęczony i może troszku spięty... Nie będziesz mieć nic przeciwko, jeśli twoja żona zrobi ci masaż, prawda? - zapytała, jednocześnie zwalniając nieco z pozbywania się zbędnych ubrań z Hienshina, jakby czekając na przyzwolenie na dalsze działania.

MG

Jakiego mężczyznę nie ucieszyłoby coś takiego? Głupiego, ślepego, albo geja. Chociaż kto tam wie. W każdym razie Hienshin nie zaliczał się do żadnego z takowych i rzecz jasna bardzo mu się to spodobało. Dlatego też pozwolił kontynuować żonie.-Oczywiście że nie-Powiedział tylko, czekając na to co dalej zacznie robić jego żona.

Właściwie to nie specjalnie oczekiwała tak na prawdę innej odpowiedzi. A jeśli by nadeszła inna to pewnie troszku by się pewnie pogubiła z tym wszystkim i zakłopotała. W każdym razie wróciła do ściągania z Hienshina ubrań, zaś po tym poleciła mu położenie się na brzuchu. I nagle doszło do niej, że w sumie jej kimono ma całkiem długie rękawy. Mogą ją nieco irytować, zaś te same mogłaby również omyłkowo pobrudzić olejkami. Tego też zaryzykowała i po związaniu włosów w kucyka, zdjęła również własne nie sądząc, żeby Hienshin miał co do tego jakieś obiekcje. Po tym zaś wzięła troszeczke wcześniej wspomnianych specyfików wcierając je w plecy męża, rozasowywując mu przy tym porządnie barki a następnie schodząc stopniowo, bardzo powoli w dół pleców aż ku pośladkom, po czym znowu powoli ponownie w górę ku barkom. Bez pośpiechu. Aż rączki nie zaczną za bardzo boleć. Po skończeniu zaś narzuciła nieco niedbale na siebie kimono męża. - I jak? - zapytała, kładąc się zaraz obok Hienshina.