Dzielnica Handlowa

- Nie do końca o taki sposób, aby to osiągnąć mi chodziło. - powiedział Nakamura poprawiając okulary, pewnie po to, aby nadać sobie mądrzejszego wyrazu twarzy, a może po prostu lubił to robić - Zaostrzenie prawa to nadal tylko papierek, który albo będzie respektowany, albo też nie. Wydaje mi się, że jeśli policja magiczna będzie działać sprawnie i dobrze ludzie zyskają do nas zaufanie, będą czuć się bezpiecznie wiedząc, że jeśli w środku nocy zostaną zaatakowani przez złodzieja to zostaną ochronieni, ale ten złodziei prawdopodobne nie popełni tej zbrodni obawiając się, że pojawimy się i udaremnimy mu ten czyn. Myślałem o osiągnięciu takiego stanu nie przez zmianę prawa, a większą sprawność działania policji magicznej, aby zawsze mogła odpowiednio zareagować. Jeżeli będziemy udaremniali coraz więcej zbrodni przestępczość spadnie, gdyż ludzie będą się bardziej obawiać popełniać przestępstwa widząc efekty ich poprzedników. - po tych słowach Nakamura usiadł na ławce, aby odpowiedzieć na resztę zadanych przez rudego pytań - Prawo jest prawem, a policjanci są po to, aby je egzekwować, jeśli zaczniemy uważać, że niektóre jego punkty są bez sensu, albo nie powinny być przestrzegane czy nadal będzie jakiś sens naszej pracy? Nie widzę jednak konieczności, aby wzbudzać strach w ludziach nadinterpretując prawo. Jeśli jakiś dzieciak ukradnie jabłko nie widzę, bo było głodne nie uważam, że powinno się je wypuścić i olać sytuację, bo zrobi to ponownie czując się bezkarne wyrośnie na złodzieja biżuterii. Złapałbym je, zabrał jabłko o ile jeszcze go nie zjadło, potem zapłacił za nie sprzedawcy i dał je dzieciakowi za darmo, a potem znalazł mu jakieś uczciwe zaklęcie. Policja jest od utrzymania porządku nie możemy przymknąć oka na jego łamanie, mija się to z naszą pracą i tym czego wymagają od nas pracodawcy. Możemy jednak po interwencji zadbać o to, aby ta sytuacja więcej nie musiała mieć miejsca jak w tym przykładzie.
Dość przykładna regułka, która znowu nie była jednoznaczną odpowiedzią na pytanie starszego kolegi. Kiedy Kiirobara dawał wybór między dwoma opcjami i kazał wybierać po raz kolejny Nakamura mówił trzecią opcją, której ten nie podał. Z pewnością był wygadany i nie lubił zgadzać się z innymi.

Nic nie mam do wymyślania własnych odpowiedzi przez Nakamurę. Nawet świadczy to o jego bystrości i zdolności do własnych przemyśleń. Jego punkt widzenia wydaje się jednak dość naiwnie prosty, a przykład z dzieckiem, choć w miarę dobry, ale nie w każdej sytuacji rozwiązanie może być takie piękne.
- Jeśli my będziemy działać sprawniej, to i przestępczość z czasem się rozwinie, żeby się dostosować. Zawsze znajdzie się ktoś wybitny, zarówno z jednej, jak i z drugiej strony. Oczywiście, zgadzam się co do tego, że powinniśmy robić, co tylko możemy, aby pilnować, by prawo było przestrzegane. Tylko, że w momencie, kiedy kupujesz chłopcu jabłko, by nauczyć go właściwego zachowania, w tym czasie inny wściekły dzieciak może mścić się na "złych" ludziach, za utratę ukochanej. W innym miejscu, ktoś okrada bogatych wpływowych ludzi, którzy zdobyli swoje bogactwo, nie dzięki uczciwej pracy, lecz przez nielegalne interesy, z których opłacają policję magiczną i zapewniają tym sobie całkowicie prawną wolność. To jednak dość skrajne przykłady, ale czy tak się czasem nie dzieje? I nie sposób wtedy określić, kto ma wtedy słuszność i co wtedy należy zrobić - tłumaczę Nakamurze, jak działa świat, którym ciąży inne zło, niż groźba jakiejś apokalipsy. - Nie zawsze można zachować neutralność, a działając na korzyść jednej strony, druga przestanie nas szanować. A chłopiec, któremu kupiłeś jabłko, mógłby poczuć wdzięczność, lub znienawidziłby cię za to, że wzbudza w tobie politowanie, kiedy świetnie poradziłby sobie sam, bez twojej pomocy.
- Rawr - warczy Qilin, twierdząco.
Ktoś mógłby uznać, że się czepiam, lecz czepiałbym się niezależnie od odpowiedzi, której udzieliłby Nakamura. W końcu rude włosy do czegoś zobowiązują! Ma to jednak swój cel w tym, żeby mniej więcej rozeznać, co kieruje Nakamurą i jak się zachowa w danej sytuacji. Co prawda nie można być gotowym na wszystko, ale na niektóre rzeczy można się przygotować. Rozglądam się jeszcze raz w okolicy fontanny, po czym powoli ruszam do innego punktu obserwacyjnego, nieopodal sklepu z ubraniami, gdzie sprzedają zaiste porządne krawaty.

Nakamura przemyślał to, co powiedział mu jego nauczyciel na policyjnej ścieżce i chociaż nadal miał swój punkt widzenia to oczywiście akceptował również ten Kiirobary oraz jego psa policyjnego. Miał sporo racji czasami zdarzają się sytuację, gdzie ciężko jest znaleźć odpowiedni kompromis, czasami można osiągnąć odwrotny efekt do zamierzonego, ale podróżnik w czasie uważał, że jest to nie tyle spowodowane jakąś regułą rządzącą tym światem, a po prostu brakiem w kwalifikacjach osób lub pomysłowości osób, które zajmują się tymi sprawami.
- Przemyślę to
Była to dość krótka odpowiedź, ale najbardziej odpowiednia do tego jak teraz czuł się Nakamura, oczywiście wierzył w to, że osoba, która została wytypowana jako jego nauczyciel zna lepiej zasady działania policji i ich schemat niż on sam, dziwne gdyby rekrut, nawet tak zdolny jak on miał taką umiejętność.

Następnie bez słowa wędruje on za Kiirobarą samemu nie znając kompletnie tego miasta, mogąc łatwo się zgubić, szczególnie kiedy musiał omijać kolejne kobiety, które przechodziły ulicami. Patrol jak na razie przebiegał dość spokojnie, zapewne z obecnymi umiejętnościami ciężko miałby złapać jakiegoś bandytę, który pojawiłby się w mieście, wiedział jednak, że na tym będzie polegać jego praca musiał być na to przygotowany. Może jednak miasto było spokojne, spokój był zawsze najlepszy. W sumie to jego obecne życie w przeszłości było wręcz wakacjami, gdzie nie zdarzały się żadne niebezpieczeństwa w porównaniu z przyszłością, gdzie ludzkość cały czas walczyła o przetrwanie, gdzie w każdej chwili mogła pęknąć ostatnia ostoja ludzi i doprowadzić do zagłady naszej rasy. Az miło można było w końcu spokojnie się wyspać.

Prosta, krótka odpowiedź, a jednak przerywa całą dyskusję. A tu jeszcze tyle mądrości dałoby się z tego wyciągnąć! Kiedy to najwidoczniej apokaliptyczny umysł Nakamury zdaje się być jeszcze nie do końca ukształtowany. To daje przejście do całkiem interesującej furtki dyskusyjnej.
- Dlaczego właściwie chcesz zapobiec apokalipsie? - pytam Nakamurę, przymierzając jeden z krawatów z wystawy. Długi, cienki, czarny. - Może jest ona konieczna i wręcz potrzebna?
Mimo iż temat apokalipsy jest dla mnie dość absurdalny i jakoś nie widzę konieczności by się nim przejmować, to jednak Nakamura zdaje się być do tego mocno przywiązany. Być może, za bardzo. Bez różnicy. Dla mnie może wierzyć sobie, w co tam tylko chce i być kim chce. Liczy się tylko to, żeby sprawnie działał i był z niego pożytek.
- Rawr... - warczy z degustacją Qilin, oceniając krawat. Zdecydowanie... Jest za długi...

Nakamura zerkał, gdy Kiirobara przyglądał się krawatom. Zerknął również na jeden z nich, ten na który patrzył się policjant.
- Zdecydowanie jest za długi - ocenił pewnie Yuichi widząc, że jego przewodnik zastanawia się nad nim. Dopiero potem przeszedł do odpowiedzi na jego pytanie dotyczące apokalipsy tego świata - Należę do rasy ludzkiej, jej nastanie postawiło nas w sytuacji, gdzie w zasadzie wymarliśmy, zostały tylko jednostki, a całkowite unicestwienie było tylko częścią czasu. Wszyscy straciliśmy naszych bliskich, ja straciłem rodziców, gdy miałem 5 lat, a w wieku 12 lat wstąpiłem do akademii zmuszony walczyć w obronie ludzkości. W porównaniu z tamtym czasem ten jest naprawdę błogi. Przez przypadek dostałem możliwość zmiany tej przyszłości i postanowiłem spróbować. Od razu wytłumaczę, że nie znam się na podróżach w czasie, ani wehikułach. Skorzystałem z dobrodziejstwa dziwnego naukowca, który chciał mnie wykorzystać jako paliwo do cofnięcie w czasie siebie. Właśnie przez to straciłem większość dawnej magicznej mocy. Wracając jednak do tematu. Jeśli chcę wygrać z Baali, żywą formą ethernano to uniknięcie apokalipsy będzie najlepszym rozwiązaniem, inaczej całą ludzkość czekać będzie zagłada.

Chociaż chęć uniknięcia apokalipsy oczywiście wydawała się oczywista to ciężko było wytłumaczyć, tą chęć przetrwania Nakamury. Prawdopodobnie żyjąc w błogim świecie, gdzie nie było, aż tylu zmartwień, a ludzkość ciągle była rasą rządzącą ciężko było poczuć grozę i strach, który wcześniej odczuwał będąc zwierzyną.

Wiedział, że ludzkość nie miała szans wygrać tej wojny, że była to tylko kwestia czasu, gdy ludzie wyginą do ostatniego osobnika. Jedyną możliwością wygranej w tej chwili było zapobiegnięcie powstaniu pierwszych Baali. Kiedyś może wierzył w szansę na zwycięstwo z przeciwnikiem, ale po spotkaniu Ludzkiego Baali stracił tą nadzieję.

Z pewnością można było określić go mianem złej duszy, nie był w końcu nawet człowiekiem, a formą Ethernano, która przejęła władanie nad zbyt słabym ciałem maga. Jego szybkość i siła zdecydowanie przekraczała zdolności kogokolwiek, kogo do tej pory spotkał, przekraczała zdecydowanie ludzkie granice. To właśnie ta zła dusza wymordowała jego oddział tylko jego pozostawiając przy życiu podając za przyczynę jakiś błahy powód. Zła dusza, której jedynym celem była eksterminacja pozostałej przy życiu ludzkości, zmiażdżenia jej swoją brutalną siłą.

Przypominając sobie swoją przeszłość, apokalipsę, która czeka ludzkość jeśli niczego nie zrobi wędrował po spokojnym ulicach Ery razem z rudym policjantem.

Za długi... I nie tylko ja tak twierdzę. Spoglądam na Qilina.
- Rawr... - dalej twierdzi, że za długi.
Spoglądam na Nakamurę. On też twierdzi, że za długi. Spoglądam na krawat i z żalem muszę przyznać, że mają rację. A ten czarny, to nawet ładny kolor. Inny niż takie pozostałe czarne. Ponownie spoglądam na Nakamurę i rzucam w niego krawatem.
- Jesteś wyższy. Na ciebie może będzie dobry - oznajmiam i ruszam dalej, szukać właściwego dla mnie krawata. Przy okazji wysłuchuję opowieści Yuichiego, nie ingerując w nią niepotrzebnie. Jego odpowiedź wcale nie dotyczy mojego pytania. Chociaż może trochę...
- Zostałeś zmuszony? Cóż... Takie okoliczności... - pytam i od razu sam sobie odpowiadam. Mimo to, wciąż nie jest to odpowiedź na to, czy apokalipsa jest potrzebna i czy warto w ogóle z nią walczyć.
- Zanim ludzie zaczęli rządzić ziemią, rządziły nią smoki. Przed smokami też pewnie coś było. Taka kolej rzeczy, że przychodzi coś silniejszego i dominuje pozostałe rasy na świecie - oznajmiam, tłumacząc nieco, dlaczego apokalipsa jest nieunikniona i nie warto z nią walczyć. Chociaż gdyby naprawdę nadeszła, to raczej nie przyjąłbym do siebie takiego wytłumaczenia. A już na pewno nie przyjąłby go mój wierny towarzysz Qilin!

- W sumie to masz rację   - przyznaje Nakamura na temat uwagi do krawatu - Potem tutaj wrócę i go kupię po naszym treningu.
Faktycznie krawat był prosty, nie wyróżniał się niczym, po prostu czarny, ładny krawat idealny dla podróżnika w czasie. Co prawda nie pasował mu do obecnego wyglądu, gdy ubrany był w swój mundurek, ale całkiem ładny byłby gdy ubrałby jakąś białą koszulę. Marynarek i garniturów nie nosił, ale i tak powinien wyglądać dość przyzwoicie. Mógł, co prawda zrobić to teraz, ale nie chciał w trakcie swojego szkolenia tracić czasu Kiirobary-sensei na tak nieistotne rzeczy jak swój krawat.
- Pewnie masz rację, że jeśli przychodzi coś nowego to dawne rządy muszą mu ustąpić. Taka jest reguła. Jestem jednak pewny, że smoki również niechętnie poddały się ludzkim rządom, tak samo ludzie będą walczyć wszystkimi dostępnymi środkami, aby przetrwać. Taki właśnie mam zamiar i zmienię kolei rzeczy
Yuichi był dość pewny siebie nie mówił, że może zmieni przyszłość, ale że po prostu to zrobi wiedział, porażki nawet nie brał pod uwagę. Wiedział, że wcześniej nie miał szans z Baali, ale teraz po cofnięciu czasu wszystko może zmienić musi tylko dowiedzieć się jak doszło do tamtej sytuacji, dowiedzieć się więcej o Arclightach oraz jaką rolę odegrali oni w Wielkiej Czystce za 4 lata. Najlepszym rozwiązaniem będzie prawdopodobnie zabicie ich. Tak czy inaczej dzięki policji magicznej wszystkie te zadania wydawały się zdecydowanie łatwiejsze, najpierw jednak musiał zostać przyjęty do jakiegoś oddziału.

Zaprawdę, wielkie jest poczucie obowiązku w tym człowieku. Tak wielkie, że na służbie to pewnie nawet nic by sobie nie kupił, o ile nie dostałby takiego rozkazu. Chyba powinienem się w tej chwili poczuć zainspirowany jego postawą, ale... Wcale żadnej inspiracji nie czuję. Dla mnie obowiązki nie są aż tak krępująco ważne, żeby nie pozwolić sobie na chwilę luzu. Zresztą i tak mam wszystko na oku. W razie czego,  byłbym gotów interweniować
- Jak chcesz. Idziemy gdzieś jeszcze, czy sądzisz, że to wystarczy, by zdać raport, iż wszystko jest tutaj w porządku? - zapytuję do Nakamury. Może i ja tu jestem tym, co ma wyższe stanowisko, ale czy to znaczy, że miałbym nie zasięgać rady? Zwłaszcza kiedy na moje oko nie ma tu nic niebezpiecznego, nie ma na co czekać i w sumie też nie ma czego szukać.
-Rawr... - warczy z ziewnięciem Qilin, wyrażając swe zmęczenie.
- Życzę powodzenia, w takim razie - uśmiecham się krótko, słysząc odpowiedź Nakamury. - Mam nadzieję, że wiesz co robisz. To tyle z moich dręczących pytań. Ty żadnych nie masz? - pytam, bo w końcu i Nakamura może mieć jakieś wątpliwości odnośnie pewnych rzeczy, które go dręczą. Teraz zaś jest najlepszy moment, żeby je zadał i żebym mógł mu na nie szczerze odpowiedzieć.

Słysząc pytanie będące sugestią zakończenia patrolu Nakamura przez chwilę się zastanowił nad odpowiedział, przystanął i jeszcze raz rozejrzał. Ulica wydawała się spokojna, nie znał miasta na tyle, aby wiedzieć, w których miejscach możliwe byłyby kłopoty i konieczna byłaby interwencja policji.
- Nie znam specjalnie tego miasta, ale wydaje mi się, że wszystko jest tutaj w porządku. Nie wiem czy są tutaj jeszcze jakieś podejrzane uliczki, jeśli są to może właśnie je warto byłoby jeszcze sprawdzić? Jeśli nie to, chyba nie warto marnować tutaj czasu i trzeba wracać zdać raport i zająć się czymś innym, jako policjant na pewno masz jeszcze dużo do zrobienia dzisiaj Kiirobara-sensei.
Potem Nakamura zaczął zastanawiać się nad tym jakie może mieć jeszcze pytania do swojego przełożonego.
- Zawsze tutaj tak spokojnie? - Była to pierwsza rzecz, która przyszła Nakamurze do głowy, zazdrościł tym czasom tego spokoju - Może zapytałbym jeszcze jak wygląda w policji egzamin na broń palną, na pewno jest taki przeprowadzany? Nie ukrywam, że fascynuje mnie ta broń, słyszałem kiedyś o snajperze, który bez użycia magii w trakcie wojny doprowadził w ciągu dwóch lat do śmierci ponad siedmiuset wyszkolonych żołnierzy w pojedynkę.*) Chociaż wątpię, abym stał się, aż takim mistrzem broni to uważam to za ciekawą alternatywę dla magii dla osoby preferującej walkę na dystans. Jak długo musiałbym czekać, aby taki odbyć?
Być może Kiirobara znał, ze jego uczeń jest zbyt porywczy, ale prawdą było, ze możliwość używania tej broni była jednym z powodów, dla których dołączył również dla policji, może był to powód drugorzędny, ale też istotny.
- Swoją drogą, co to za dziwny pies policyjny? - wypalił chyba niepotrzebnie Nakamura patrząc na rudą bestię. Pewnie jednak u każdego budziła to pytanie, raczej mało, kto widział taką istotę.

*) Nawiązanie do Simo Hayah, którego śmiało można określić mistrzem posługiwania się karabinem myśliwskim.

Takie to czasy, że niewiele w niektórych miejscach się dzieje. Aczkolwiek ludzkość zwykła dramatyzować niepotrzebnie. Jakby było coś niesamowitego w życiu w czasach ostatecznych. Prawie każdemu się zdaje, że jego czasy właśnie są tymi końcowymi. A Nakamura to twierdzi, że już takie przeżył. Ludzie to zwykle nie doceniają spokoju.
- Zazwyczaj tak. To w końcu jedno z najbezpieczniejszych miast. Jest tu główny komisariat. Nowa siedziba Rady Magicznej. Jedynie niebywale odważni szaleńcy, lub niebywale silni, mają czelność dokonywać tu zbrodni. Ogólnie rzecz biorąc, to tak. Jest tu dość spokojnie - potwierdzam przypuszczenia Nakamury. Skoro więc i to zostało ustalone, można ruszać w drogę powrotną. Po drodze mogę odpowiedzieć na resztę pytań.
- Cóż... - zaczynam niepewnie, drapiąc się po głowie. - Nie mam co do tego całkowitej pewności, ale chyba trzeba umieć rozłożyć i złożyć broń, omawiając jej elementy, po czym jeszcze pokazać, że potrafi się z niej strzelać. I pewnie dochodzi do tego jakiś test psychologiczny, czy nie masz zapędów do strzelania w ludzi na ulicy. I chyba nie musisz być policjantem, żeby taki odbyć. Tyle, że to chyba wtedy kosztuje.
I to by było tyle z mojej wiedzy na ten temat. Co do takich spraw, to powinien poszukać chyba kogoś mądrzejszego niż ja. Natomiast na kolejne pytanie o wiele łatwiej już mogę odpowiedzieć.
- Rawr! - warczy z niezadowoleniem Qilin, słysząc jakim mianem obdarzył go Nakamura.
- To żaden pies! - tłumaczę od razu. - To Qilin! Mój wierny towarzysz i przyjaciel. Mógłbym rzec, że stanowi on moją magię, chociaż posiada swój własny, niezależny od mojego rozum. Ja mu udzielam swej magicznej mocy, a on robi z nią odpowiednie rzeczy. Na przykład rośnie, zionie laserami, znika, straszy i tak dalej. Prawdziwy z niego agent do zadań specjalnych - mówię dumnie, a Qilin dumnie wypina pierś, kiedy drapię go pod bródką.
- Jeśli to wszystko, to możesz już dzisiaj zająć się sobą. I widzimy się jutro na komisariacie. Jejku... To źle brzmi...
Tak więc ruszam, żeby zdać raport z patrolu i móc zająć się innymi policyjnymi sprawami.

z/t

Po wypowiedzeniu się w rzeczach, o które pytał Kiirobara Nakamura również uzyskał odpowiedź na własne niewiadome, które dotyczyły obecnych spraw. Egzamin na posiadanie broni palnej nie wydawał się specjalnie skomplikowany był jednak pewny, że obecnie niestety oblałby go. Musiał się jeszcze sporo nauczyć na temat tego typu broni, w jego świecie nie stosowano pistoletów ze względu na to, że były zbyt wolne oraz miały zbyt małą siłę przebicia do walki z Baali. Broń palna ewidentnie nie została stworzona do walki z tymi potworami wydawała się jednak niezwykle skuteczna w walce z ludźmi, którzy mogli być odpowiedzialni za ich powstanie z Arclightem na czele. Wygodniej pewnie byłoby mieć broń, która sama się przeładowuje strzelając energią w fioletowym kolorze, wtedy nie trzeba byłoby się uczyć tych wszystkich rzeczy. Nakamura pomyślał, że fajnie byłoby znaleźć jakiegoś człowieka, maga przemiany, który potrafiłby się zamienić w taką broń odwalając za niego wszystkie rzeczy techniczne, w tym jednak świecie nie słyszał o czymś takim . Kolejna odpowiedź dotycząca rudego psa policyjnego też wiele wyjaśniła, a patrząc na wcześniejsze akcje, które wspólnie wykonali Nakamura był skłonny uwierzyć, w to co wytłumaczył mu Nakamura. Ruda bestia faktycznie była silna i mogła być tworem magii i chociaż samą strukturą zapewne przypominała Baali dość znacznie to jednak nie wydawała się mieć wrogich zamiarów celem ludzkości.

- Dzięki za odpowiedzi. Jutro będę rano na posterunku.   - powiedział sztywno Nakamura.
Potem udał się do swojego mieszkania, gdzie mógłby trochę potrenować swoją magię, aby szybciej ją odzyskać po drodze wstępując jednak wcześniej do sklepu budowlanego.  Potrzebował kupić kilka rzeczy przed jutrzejszą pracą, co oczywiście zrobił.


*) Nawiązanie do  Patty i Lis.

z/t

- Cebula, masło, czosnek... Jajka, dużo jajek. Mleko, kawa. Trochę czekolady też by się przydało... Chleb, szynka, ser, parówki, no i... Coś jeszcze? Qilinie, czy wszystko dobrze zapamiętałem, co będzie nam potrzebne do przetrwania?
- Rawr - Qilin warczy tępo w odpowiedzi. Ach... Zakupy są straszne... Wymagają wydawania ciężko zarobionych pieniędzy, a kiedy już zostaną wydane, okazuje się, że czegoś się zapomniało i trzeba je wydawać jeszcze raz. A awansu wciąż nie ma? A mieszkanie też jakoś trzeba opłacić! I kredyt też należałoby spłacić...
- Chwila... Przecież ja nie brałem żadnego kredytu - wzdycham z ulgą. No, to jeden problem mniej. Życie w chwilach takich jak ta staje się odrobinę piękniejsze. Nie trzeba bowiem martwić się o rzeczy, których nie ma! Chyba, że nagle gdzieś się pojawią... Ale wątpię, aby ktokolwiek miał mi przypominać o spłaceniu kredytu, którego nie wziąłem... To by było wredne, bezczelne, okrutne, karygodne i w ogóle użyłbym swojej prawnej władzy, by temu zapobiec!
Ale mniejsza już o kredyt, awans, spłatę mieszkania. Jedyne co teraz muszę zrobić, to wejść do supermaketu, kupić co potrzebne i czym prędzej wrócić do domu. Co złego niby mogłoby się przy tym wydarzyć? Wchodzę więc i rozpoczynam poszukiwania półki z kawą... O tej bowiem nie mógłbym zapomnieć.

Sporty ekstremalne rozważane były w wielu aspektach. Jedni zaliczali do nich skoki na bungee, czy różnego rodzaju wyścigi z bykami w tle. Inni niestety mogli to powiedzieć o zwyczajnych, sobotnich zakupach w tygodniu niedzieli niehandlowej. Właśnie taki dzień wybrał sobie na zakupy policjant, który już na samym starcie mógł spostrzec monstrualne kolejki. Wszędzie. Nawet w odzieżowym. Niemniej, jego cel znajdował się zupełnie gdzieś indziej. Ruszył w znanym sobie dobrze kierunku szlaku kawowego, jednak to własnie to miejsce zwiastowało tragedię. To miejsce mogło pokazać mu, że cały dzień będzie do du... niczego. Kiedy tylko chłopak skręcił w alejkę z jego ulubioną kawą Lorda E, jego serce mogło na chwilę stanąć, widząc jak jakieś dziecko po zderzeniu z wózkiem pomknęło w kierunku półki, a znaczna część zawartości runęła na ziemię, rozsypując się dookoła. Kawa leżała wszędzie. Nawet na dziecku i pewnie też w jego ubraniach. A do tego, jakby było wszystkiego mało, ciemnowłosy chłopczyk w chwilę później zaniósł się głośnym płaczem. Co dziwniejsze, nikt na to nie zwracał specjalnej uwagi, wymijając go szerokim łukiem, ale... Co z kawą?

Czasem to sobie myślę, jak to świat zasługuje na to, aby być nienawidzonym. Nieważne jednak jakbym go znienawidził, on znienawidzi mnie bardziej. I już sam nie wiem, czy to znaczy, że należy się ze światem spróbować pogodzić, czy znienawidzić go jeszcze mocniej, nakręcając tę karuzelę złych wydarzeń...
Ciężkim, smutnym westchnięciem zastępuję całą litanię narzekań. Tych i tak nikt by nie wysłuchał, więc nie ma sensu się wysilać, by coś mówić. Lepiej przez to nie będzie.
Niestety... Jest tylko coraz gorzej. Moje oczy są świadkami sklepowego świętokradztwa. Czemu ten dzieciak w ogóle trafił do działu z kawą? Nie mógł zepsuć czegoś gdzieś indziej? Gdzieś, gdzie nie musiałbym go widzieć?
- Rawr! - poczucie sprawiedliwości, obowiązku i troski o dobro innych rozbrzmiewa we wściekłym warknięciu. Szybko cofam się przed wjazd do alejki, by omówić sytuację z Qilinem.
- Tak, tak... Rozumiem. Mała zagubiona istotka zostawiona sama sobie. I na pewno nie zrobił tego specjalnie - dla upewnienia zerkam szybko, czy do dziecka nie zbliżają się jego rodzice. Byłoby niezręcznie zacząć je tak od razu pocieszać, a potem zorientować się, że ma ono wielkiego, agresywnego giganta za ojca, który nie lubi rudych.
- Qilinie, taktyka dobrego wrażenia! Ruszaj! - mówię rudej bestyjce na ucho, posyłając ją do alejki z chłopcem i rozsypaną kawą, samemu pozostając nieco w ukryciu. Zadaniem Qilina rzecz jasna jest postawienie się w sytuacji równie zagubionego i niezdarnego zwierzaczka, które nie dość, że się gubiło, to jeszcze wpada na jakiegoś chłopczyka i powoduje u niego płacz. Po tym zderzeniu, Qilinek zacząłby rozpaczliwie się rozglądać i ocierać o chłopca. Wykazanie zrozumienia, to pierwszy krok do zbudowania dobrej relacji.  Sam zaś póki co czekam w ukryciu, aż płacz chłopca nieco przycichnie, udając, że czegoś szukam na okolicznych półkach. Choć w tym czasie mógłbym pójść już po jajka... Ale nie! Nie mogę zostawić Qilina samego, z tak trudną i odpowiedzialną misją, jaką jest pocieszanie małego świętokradcy!

Świętokradztwo było nie takim maluczkim grzechem. Jakby nie patrzeć, w dawnych czasach ktoś mógłby skończyć za taki występek na stosie. Pewnie podobne myśli zakradłyby się do głowy rudzielca, gdyby jednak nie jego profesja. W końcu tak nie wypadało. Niestety, plan dobrego wrażenia spłonął na panewce. Ruda kulka futra działała ile tylko mogła, jednak zaklęcie rzewnego płaczu niewiele tu pomogło. Nawet zaszkodziło. Dziecko przez łzy nie dostrzegło nawet Qilina, acz dało się dosłyszeć coś, jakby nawoływało kogoś. Po zlepku zgłosek wydawało się, że może chodzić o jakże piękny frazes 'Chcę do mamy', ale... tej nigdzie nie było. Nikt się malcem nie interesował i dopiero po krótkiej jacyś ludzie zaczepili znaną mu z zakupów panią sklepową, która raczej nie była najmilsza. Z wyglądu przypominała nieco starą czarownicę z brodawką na poliku i do tego sztucznym zębem oraz rudymi, nieco posiwiałymi lokami. Pytanie pozostawało jedno... komu lepiej zostawić to zadanie? I czy zgodnie z tabliczką reklamową jajka nie podrożały o 10 klejoto-centów?