Dzielnica Handlowa

Czyżby Qilin nie działał? Nie w pełni w każdym razie. I jemu to się zdarza. Potęga Rudo-Rudego oddziału leży jednak przede wszystkim w doskonałym zgraniu, współpracy i wzajemnym dopełnianiu. Nawet jeśli sam Qilin nie jest w stanie zwrócić na siebie uwagi małej, nieszczęsnej istotki, to jednak jest wystarczającym pretekstem, bym samemu mógł wkroczyć do akcji! I nawet jeśli do akcji miał wkroczyć cały szwadron obrońców praw zwierząt, wściekli rodzice, ugrupowanie nacjonalistyczne, czy też tłum nieokiełznanych feministek, aby bronić przede mną to niezdarne dziecko, to na swoje usprawiedliwienie będę mógł rzec, że przyszedłem tylko po Qilina. Qilin jest mym zabezpieczeniem, gdyby coś miało pójść nie tak. Tym razem to na niego spadnie cała wina, jeśli jakaś się pojawi.
- Qilin?! Qiinie, gdzie jesteś?! - wołam wjeżdżając, niby zupełnie przypadkiem w alejkę z płaczącym chłopcem i Qilinem. - Qilin! Coś ty narobił?
- Rawr... - warczy pokornie Qilin, spuszczając główkę, w wyuczony sposób.
- Co się chłopcze stało? - pytam, kucając przy małym świętokradcy i kładę mu dłoń na ramieniu. - Potrącił cię ten mały, wredny, rudy potwór? - dopytuję udając, że nie wiem, iż to on jest odpowiedzialny za rozsypanie cudownych ziarenek.

Czasem wystarczy zaledwie jedna chwila. Jeden moment. Jedno nieprzemyślane do końca działanie lub zwyczajny wypadek, który może okazać się jakże tragicznym w skutkach. Nieraz bywało też tak, że człowiek był karany za dobre chęci i to niekoniecznie przez szwadron bojowy jednostki femi-nazizmu. Nie, te tym razem nie zagrażały policyjnym szeregom. Gorzej miała się sytuacja chłopca, który z pewnością miał stłuczone kolano, czy łokieć, a który początkowo dalej ignorował policyjny zespół. Dopiero po paru chwilach przetarł spuchnięte od płaczu oczy, spoglądając na policjanta ciut zmroczonym przez łzy wzrokiem złotych tęczówek. Wtedy dzisiejszy dzień... miał stać się jeszcze gorszy.
- T-Tata..? - zachrypnięte, niepewne zgłoski padły ze strony łkającego dziecka, a te spróbowało jakoś wstać i przytulić się do kucającego policjanta. Czy on czasem zrobił kiedyś dziecko jakiejś kobiecie, które mogło mieć teraz jakieś 4 lata? Czy on w ogóle mógł wtedy już być ojcem? I co właściwie miało to wszystko znaczyć? Do tego w okolicy alejki zaczęli zbierać się gapie, a tym towarzyszyły różnego rodzaju szmery. Była tam nawet Klementyna spod dwójki z klatki obok. Oj, szykowała się nowa plotka w sąsiedztwie.

Czemu to musi się mnie zdarzać? Znajdywanie zagubionych dzieci, którymi nikt nie chce się zajmować... Chociaż... To raczej ze mną jest problem, że się nimi zajmuję. Świat jest pełen bestialskich ignorantów. Co, by to się stało w tym kraju, gdyby nie czuwał w nim Rudo-Rudy oddział? Może i nie jestem teraz w pracy i nie wykonuję swoich obowiązków, ale czy i tak nie zasługuję sobie na awans za postawę moralną?!
- Rawr! - ostrzegawcze warknięcie Qilina zawiadamia o tym, że zbliża się niebezpieczeństwo. Wyjąkane przez chłopca słowo w pełni o tym przekonuje.
- Gdzie?! - zrywam się, przerażony gotów do odparcia ataku wściekłego ojca. Wokół jednak nikogo nie ma poza tłumkiem wstrętnych ignorantów, którzy nie zrobili nic, aby pomóc temu dziecku! Żaden z nich chyba nie jest jego ojcem. Z drugiej strony też nikt mnie nie atakuje. Atak pochodzi od samego chłopca... Nie jest to jednak taki atak, jakiego bym się spodziewał...
- Eee... Że ja? - pytam nieco zaskoczony, zmieszany i przerażony. Ten mały niezdara nazwał mnie właśnie tatą? Czy on jest szalony? Albo ślepy? Albo jedno i drugie?! Nie widzi jakie mam włosy? Toć dowód to jest wyraźny na to, że nie mógłbym być niczyim ojcem! Ale on chyba w to nie wierzy... Jak mógłby wierzyć? Wierzy w coś zupełnie innego... I w obliczu krzywdy, która go spotkała, w obliczu ludzkiej ignorancji, czy mam prawo pozbawiać go tej wiary?
- No już dobrze. Nie płacz - mówię pogodnie, głaszcząc chłopca po głowie. Staram się go odsunąć od siebie na tyle, by móc wstać. - Nic ci się nie jest? Wszystko w porządku? - pytam, spoglądając mu w oczy.
Teraz może zrozumieć swój błąd i poczuć się głupio, lub też dalej może ciągnąć przekonanie, że jestem jego tatą. Jeśli jednak od tego miałoby mu się zrobić lepiej, to nie ma dla mnie znaczenia, co pomyślą sobie inni! Awans za postawę moralną będzie mój!

Życie często bywało do dupy. Zaledwie jedno spojrzenie pozwoliło kapitanowi rudego oddziału stwierdzić, że czeka go wizytacja. W dodatku miała ona być ze strony starowinki Klementyny, która uważnie zapamiętywała przedstawioną przed jej oczyma scenę. Wszystko po to, aby jako dzielna, osiedlowa informatorka przekazała wieści całemu osiedlu. Zapewne ten niepokojący nerwy wzrok odciągnął jego uwagę od głównego problemu, który pojawił się prawie jak spokojny zwiastun przed prawdziwą burzą.
- Przepraszam... - rozległy się tylko kobiece głoski, acz jej ton wskazywał na niemałe zakłopotanie i cóż sporawą zadyszkę. Położyła tylko dłoń na ramieniu rudowłosego. Ten mógł spostrzec, że kobieta miała jakieś niespełna czterdzieści lat. Do tego długie, ciemne, zadbane włosy jak u dziecka oraz ciemne oczy. Przeniosła spojrzenie z policjanta na malucha, siląc się na dość spokojny głos. - Słonko, zostaw pana i c-chodź do mamy - dopowiedziałaby tylko, kucając obok funkcjonariusza Hoshino, przez co tłum gapiów miał jeszcze większą pożywkę i powód do różnych plotek i spekulacji. Dziecko zaś spojrzało niepewnie w stronę kobiety, potem na samego policjanta, a potem raz jeszcze na kobietę, do której to ostatecznie podeszło, na co ta przytuliła je do siebie.

Choć świat pełen jest zła, to jednak czasem można zrobić coś dobrego. Nie wiem dlaczego to akurat ja muszę być teraz tym dobrym! Ktoś inny poradziłby sobie z pewnością lepiej, zrobiłby to z większymi chęciami i nie musiałby znosić osądzającego spojrzenia złowrogiej Klementyny. Te spojrzenia mogą się wkrótce roznieść po całej Erze... Ale czy pocieszenie skrzywdzonego dziecka nie wynagrodzi mi tego wszystkiego?
Tak... Wygląda na to, że wykonałem swoje zadanie. Uratowałem tego nieszczęśnika przed straszliwą sklepikarą i przetrzymałem go, aż do powrotu jego matki. Nie mogła przyjść nieco wcześniej?! Zmuszam się do miłego uśmiechu, by nie zaburzyć swojego uprzejmego wizerunku, którego i tak w tej chwili pewnie nikt nie dostrzega.
- Nic się nie stało. Mam tylko nadzieję, że młodemu nic nie jest - mówię, drapiąc się po głowie. Półka z kawą wyszła na tym spotkaniu zdecydowanie najgorzej, ale cóż... Już się stało... Nie ma co rozpaczać za rozsypanymi ziarenkami... Nie za bardzo, w każdym razie.
- Rawr - warczy Qilin, kiedy go podnoszę i ustawiam z powrotem na swym ramieniu. Skoro już matka tego dziecka się znalazła, to chyba mogę ruszyć dalej na zakupy i sprawdzić, czy z tymi drożejącymi jajkami to prawda, czy może to znowu jakaś komunistyczna propaganda.

Zadanie zostało wykonane, a wszelka powinność obywatelska była już za nim. Chłopak mógłby śmiało odejść i zająć się swoimi zakupami, co zresztą część z gapiów zrobiła. Jedynie natrętna Klementyna z perfidnym uśmieszkiem wymalowanym na twarzy spoglądała dalej w ich kierunku. Niestety, burza często lubiła przyjść całkiem niespodziewana.
- Sumire, tu jesteście - zaledwie tych kilka zgłosek dobyło się zza jego pleców. Co gorsza, ten ton wydawał mu się całkiem znajomy. O tyle znajomy, że irytacja mogła się na sam dźwięk tych słów załączyć wewnątrz rudego oddziału. Kiedy tylko policjant odwrócił się, dojrzał całkiem dobrze znaną sobie postać, która wyglądała niemal tak samo jak on. Kilkanaście centymetrów wyższy. Starszy z twarzy, a do tego inaczej uczesany. Ubrany w garnitur spojrzał jedynie z góry w kierunku wstającego policjanta, który mógł w tej właśnie osobie poznać kogoś, kto na dobrą sprawę zostawił ich wszystkich. Jego, matkę, czy jego młodszego braciszka. Mina samego mężczyzny nieco stężała, a sam zainteresowany przeniósł wzrok na kobietę. - Pójdę porozmawiać z kierownikiem. Momo czeka przy wejściu. Dasz radę z Tsubakim, prawda? - wyrzucił tylko ciut beznamiętnym tonem, jakby w ogóle nie poznawał swojego syna, aby odwrócić się tylko i zacząć powoli odchodzić z miejsca zbrodni. Co tu miało tak właściwie miejsce?

Choć ten dzień rozpoczął się nie najlepiej, to jeszcze istniała nadzieja, że może zakończy się dobrze. Pomimo tych wszystkich dziwactw wróciłbym do domu zadowolony i zasnąłbym z poczuciem spełnionego obowiązku. Byłoby dobrze, miło, przyjemnie...
Przysłowie mówią, że nieszczęścia chodzą parami. To nie do końca prawda. Zazwyczaj spadają całą lawiną, niczym torebki z kawą po potrąceniu półki przez jakiegoś niezdarnego dzieciaka. Cóż... Podobno w większości przypadków do kwestia genów...
Głos, który słyszę jest głosem, którego nigdy w życiu nie spodziewałbym się jeszcze raz usłyszeć. Wiedziałem, że jego właściciel gdzieś tam sobie istnieje, coś tam sobie robi, ale nigdy mnie to szczególnie nie obchodziło. Zniknął, to zniknął. Jakbym wyruszył go szukać, zaniedbałbym inne ważne sprawy... Sprawy, w których i tak odniosłem porażkę...
- RRAAWWRR! - Qilin, ucieleśnienie tłumionych emocji, szaleńczo rzuca się na rudego... Tak... Rudy, to idealne określenie na to kim on jest. Uosabia w sobie wszystkie najgorsze cechy, jaka może posiadać ludzka istota.
W jednej chwili odczuwam całą krzywdę, wyrządzoną przez tego człowieka, przez wszystkie lata mojego życia... Zostawił nie tylko mamę, braciszka, ale przede wszystkim zostawił mnie... Zostawiając jeszcze jako przypomnienie o sobie... Musiałem go zastąpić, ależ jaki to okrutny los, zastępować kogoś, kto wzbudza jedynie pogardę, odrazę i wstręt. Zamiast na niego, cała spadła na mnie. Za to, że w odróżnieniu od niego byłem tam, gdzie nie było jego. I przez całe życie znosiłem za niego cały ten trud.
A on co? Skazuje mnie znowu na to samo, bezczelnie przypominając o tym, jakim jest sukinsynem... Spotykając go na ulicy, gdzieś przypadkiem nawet bym się tym nie przejął. Minąłbym go, nie zwracając zupełnie uwagi na to, jakim absurdem jest rudy z synem... Ale tutaj, miałbym bezczynnie patrzeć?! Jak znowu wykazuje, jak beznadziejny jest z niego ojciec, który potrafi tylko uciekać?!
Nie... Nie mam zamiaru się tutaj z nim kłócić... Wypominać mu błędów, które popełnił... Nie ma sensu go pouczać, czy upominać się o choćby cień uwagi, której całkowicie mi odmówił... Zostawił mnie na pastwę losu... Stworzył wrednego, leniwego, rudego potwora i nie wziął za niego żadnej odpowiedzialności... Nie jest to człowiek wart mojej uwagi... Ale definitywnie zasługuje swoim postępowaniem na nauczkę!
Przywołuję do ręki Qilina, zanim sięgnie łydki rudzielca. Gdy trzymam go za ogon Qilin zaczyna wściekle machać łapkami z wysuniętymi pazurami i raz za razem kłapie zębami.  
- Przepraszam za niego... Całkowicie nie wiem dlaczego jest taki nerwowy - mówię przez zaciśnięte zęby i zupełnym przypadkiem wypuszczam Qilina, każąc mu od razu Rosnąć D i natychmiast wlecieć Qi-ballem D w tył głowy rudego.
- Ojć... Wyrwał mi się... -mówię z przesadnie udawanym przejęciem. - Niewychowana bestia...

Co mogło pójść nie tak? Wiele. W dodatku kapitan futerko mógł sporo stracić na reputacji. Jakby na to nie spojrzeć to zaatakował on cywila! Do tego Klementyna wydawała się wniebowzięta. Zupełnie tak, jakby ogłoszono właśnie promocje pięćdziesiąt procent na podpaski. Niemniej, donośny odgłos uderzenia rozległ się w alejce, a rudy mężczyzna nawet się zachwiał. Qilin opadł na zimie, a ten podparł się półki i syknął pod nosem. Kobieta słysząc to zaczęła wyprowadzać dziecko z zamieszania. Do tego najpewniej nie udała się do wyjścia. Nic na to nie wskazywało.
- Kundel nieudolny jak jego właściciel - prychnął jedynie ojciec Kiirobary, najwyraźniej nie kryjąc już irytacji wynikającej z tego miłego spotkania. Mógłby odejść i zostawić go w spokoju, jednak ruda natura robiła tu swoje. Pogardliwe spojrzenie ulokowało się tylko w policjancie, zaraz po tym jak omiotło Qilina. - Zresztą, równie dobrze możesz iść do diabła razem ze swoją matką i tym jej bękartem - dodałby jeszcze, a z każdym kolejnym słowem jego niechęć przeradzała się wnet w nienawiść. Wszystko po to, aby w kolejnym kroku dotrzec do rogu alejki, za którym najpewniej chciał zniknąć. Znowu

Cholera niech bierze ten awans. Pieprzyć reputację. Mam gdzieś, co będzie mówiła Klementyna na osiedlu. Być może właśnie moja kariera zaczyna zwisać na włosku, ale wszystko to jest warte tej satysfakcji... Zresztą, to Qilin zawsze jest brany pod uwagę mojej reputacji! A ja przecież jestem bardzo spokojny i opanowany. Nie z moich ust padają obraźliwe, nienawistne słowa. Zaś każde skierowane w moją stronę, świadczy jedynie źle o nim samym.
- Krew z krwi - odpowiadam rozbawiony wybuchem wściekłości i pogardy ojczulka. Każde jego  Dobrze... Niech wszystkim pokaże jaki to jest z niego dobry tatuś! Niech jego mały synek wie, co go czeka! Gdyby miał w sobie odrobinę godności, to odszedłby bez słowa, ze spuszczoną głową. Zdaje się jednak, że jest wręcz dumny z tego, co zrobił. Jakby to, że nas porzucił było powodem do radości! Nie ma w nim ani odrobiny żalu... Jedynie złość, nienawiść i pogarda...
Nie zniósłbym tego, gdyby próbował okazać żal, skruchę i starałby się to wszystko jakoś wytłumaczyć. On jest jednak całkowicie przesiąknięty złem. Jego postawa zaś godna pożałowania. Zabawa jednak dopiero się zaczyna...
- Z kim? - dopytuję, chowając ręce w kieszeniach. Znajduję się w o tyle korzystnej sytuacji, że właściwie nic nie muszę robić. Qilin wystarczająco dobrze prezentuje to, co czuję... A Qilin takich słów mu nie daruje...
- Rawrrr... - warczy stworek, zbierając w pyszczku ślinę i treść żołądkową,  by tęgim Splunięciem D, wystrzelić ją na koszulę ojczulka.
- Na zdrowie... No co? Kichnęło mu się - mówię, bezczelnie wpatrując się prosto w oczy tatusia.
To trochę odrażające, że zapewne mamy ze sobą tak wiele wspólnego. Być może nie ma między nami wielu różnic, poza tą jedną istotną...  I jeśli łączą nas pewne cechy, to tego czynu Qilina nigdy nie wybaczy...

Pojedynek rudych obyczajów już dawno się rozpoczął. Z pewnością była to niemała radość dla osób pokroju natrętnej Klementyny, której oczy początkowo wyglądały jak dwie pięciozłotówki, a dopiero po chwili zapłonęły iście żywą pasją w relacjonowaniu tego zdarzenia. Zwłaszcza Krysi i Jadzi. Niemniej, to nie ona była w centrum tych zdarzeń.
- Z kim? - powtórzył tylko mężczyzna, nie kryjąc przy tym ani własnej irytacji, ani chęci zakończenia tej uprzejmej, kulturalnej pogawędki na rudym poziomie. - Z tym jej niebieskim wybrykiem natury - dodałby równie pogardliwie, co oschle. Z pewnością w tych zgłoskach nie dało się nawet dosłyszeć odrobiny zwątpienia, czy nieszczerości. Ba! Prędzej dało się wyczuć, że ten mógłby wymieniać różne epitety godzinami. Zwłaszcza, że główna rzesza świadków się rozeszła, a pozostała jedynie Klementyna oraz... jakaś młodsza ekspedientka, która dojechała na miejsce wózkiem sprzątającym. Ostatniej kwestii już jednak nie skomentował. Jeszcze zanim zniknął za zakrętem, policjant mógł dostrzec, że wyciągnął tylko chustkę i zaczął przecierać plamę po Qilinie. Do jego uszu doszło też wzgardliwe prychnięcie, ale... nic poza tym. Tak.

Słowa... Słowa... Słowa... Niektórzy mają moc, by nimi dotkliwie zranić, lecz niektórzy nieważne jak obraźliwymi będą miotać, wyniknie z nich zaledwie tyle, że oplują sobie tylko brodę i jedynie sami się tym upokorzą. Słowa tego człowieka z pewnością do miłych nie należą, ale czy usta je wypowiadające mają jakąś wartość, by nadać im znaczenie? Zimny wiatr jesienią bywa bardziej wredny od nich i niesie ze sobą o wiele więcej prawdy, w noszonym przez siebie kurzu... Kurczę... Jakież to poetyckie określenie.
- Współczuję twojemu synowi - mówię krótko, ruszając w drugą stronę. To on chyba jest najbiedniejszą ofiarą całej tej sytuacji. Mały świętokradca, rozsypujący kawę. To w sumie nawet trochę zrozumiałe, że taki z niego niezdara.
- Rawr! - Qilin rzuca pogardliwym warknięciem za ojczulkiem. Nie ma co jednak dłużej upominać się jego uwagi. Jednak nie jesteśmy tacy sami. Właściwie to przyniósł tylko ulgę, pokazując jaki naprawdę jest. Słaby, drętwy, nieodpowiedzialny. Typowy rudy...
Dobra! A teraz czas kupić jajka! Oby tylko w nie się żaden dureń nie wpieprzył...

Czasem rozmowy potrafiły pozostawić gorzki posmak. Nie chodziło tutaj niestety o ten porównywalny do mocnej kawy, chociaż momentami i przy nich adrenalina skakała do góry. Niemniej, policjant miał chwilę spokoju, bo w alejce z nabiałem dostrzegł, jak ktoś dopiero wykłada świeże jaja. Przynajmni j tego nikt mu jie mógł zepsuć. A do tego były na przecenie. Normalnie żyć nie umierać i zagryźć brak kofeiny jajecznicą.

+ 2 pd. Jak chcesz dorzucić jakiś post na komendzie parę dni później.

Choć problemy były drobne, to jednak zakupy trzeba dokończyć. Czymś trzeba Qilina nakarmić. Samemu też wypadałoby przeżyć. I na tym obecnie skupiam swoją uwagę. Biorę, co trzeba, lecz zanim kolejka do kasy zmaleje... To trochę potrwa...
- Rawr... - warczy smutno Qilin, spoglądając na zawijający się tłum ludzi. Cóż jednak z tym mogę uczynić... Zostaje jedynie czekać. Aż w końcu udaje się wyjść z niezbędnym zaopatrzeniem oraz głową pełną historyjek Klementyny, Józi i Kazi... Czuję jak ręce mi drętwieją, powieki drżą, lecz wszystko wynagradza mi świadomość, że jest już po wszystkim! Chyba...

z/t