Tęczowe przedszkole

First topic message reminder :

Niewielki budynek, otoczony murem pomalowanym przeróżnymi kolorami. W dodatku od razu widać, że malowały go dzieci...Po przekroczeniu otwartej bramy znajduje się plac zabaw, a za nim przedszkole w kolorach tęczy. Trzeba przyznać, iż akurat budynek posiadał o wiele więcej kolorów na sobie niż jakakolwiek tęcza, ale dzięki temu zdawał się bardziej radosny i przyjazny maluchom.

MG


Po swej podróży, dotarłyście w końcu pod kolorowe mury przedszkola. Właściwie na pierwszy rzut oka, trudno było stwierdzić czy to na pewno to miejsce, ale na szczęście nad bramą widniała tabliczka z napisem 'Tęczowe Przedszkole', z której zwisały przeróżne kwiatuszki.
Stojąc przed bramą miałyście widok na część placu zabaw oraz na wejście do budynku głównego, ale...póki co wszystko wyglądało spokojnie i cicho. Tak więc albo zajęcia się jeszcze nie zaczęły, albo wszyscy grzecznie siedzą w środku. Może nie będzie tak źle skoro panowała taka miła cisza?
Podkreślmy, iż obie dotarłyście w owe miejsce osobno - jako, że samotnik i ft - ale pięknym trafem, stanęłyście przed murami przedszkola w tym samym czasie.


Nami - wrzuć avka. Jeśli na razie nie masz możliwości to wyślij mi na pw obrazek do wyglądu Twej postaci bo wolę widzieć obrazowo kogo prowadzę~ Uzuepłnił też w profilu magię oraz umiejętności.

- Skoro chcecie… Pomoc Królika była dobrym wyjściem, tylko stworzonko miało dwie poważne wady. Po pierwsze cały czas się spieszył i praktycznie nie miał czasu, rękę ku Finnicji wyciągnął chyba tylko dlatego, żeby się upodobać Królowej. Poganiał on więc chłopca, a na pytania, które mu zadano, prawie wcale nie odpowiadał. Krzyczał tylko ”Szybciej! Szybciej! Nie mamy czasu! Szybciej! Nie zadawaj pytań! Szybciej!”. Jednak kiedy już zaczął mówić to usta mu się nie zamykały. Opowiadał Finnicji różne dziwne rzeczy, jak na przykład to, że Królowa jest najważniejsza i należy jej się słuchać. Słowa Królika były ważne, jednak chłopiec nie słuchał. Cała rozmowa wpadała jednym uchem, a wypadała drugim. Przez to chłopca spotkało potem wiele nieprzyjemnych rzeczy, bo wiecie, że należy słuchać dorosłych, prawda? Nawet jeśli wydaje się wam, że gadają tylko głupoty. Ale wracając do Finnicji… Królik doprowadził jego… tudzież ją na skraj stareeeego lasu. Tam przystanął i powiedział, że nie ma już chwili do stracenia i musi wracać. Dodał też, że wśród tych drzew powinien ukrywać się Kapelusznik, którego tak szukał, po czym szybko odkicał, nie życząc Finnicji nawet szczęścia. Chłopiec wszedł do lasu. Przedzierając się przez chaszcze o co mało nie zgubił pantofelka. Gałęzie zaczepiały o jego blond włosy. Gdy zapuszczał się co raz głębiej, las wydawał się mu coraz ciemniejszy. Nic więc dziwnego, że podskoczył przestraszony, gdy usłyszał za sobą jakiś chichot. Gdy się niepewnie odwrócił, na ziemi zobaczył tylko babeczkę. Miała ona doklejoną karteczkę z napisem „Zjedz mnie”. Wtedy Finnicja sobie przypomniała, że od śniadania nic nie jadła i trochę jej burczy w brzuszku, więc się chyba nic nie stanie jak zje taką apetyczną babeczkę. Szczególnie, że sama do tego nakłaniała. Miał już wziąć gryza zapewne pysznego wypieku, gdy nagle usłyszał czyjś głos ze swymi plecami ”Jacie, jacie, gościa mamy! Zobacz, ogonku!”. A zaraz potem… a zaraz potem zobaczył ogon kota. Tak! Sam ogon! Zaraz potem pod ogonem pojawiła się głowa futrzaka. Reszta ciała jakby nagle zniknęła. Finnicja nie widziała, co odpowiedzieć, co zdenerwowało kota, który dalej kontynuował monolog ze swoim ogonem o obecnym braku wychowania wśród młodzieży. Finnicja jednak szybko odzyskała głos i zapytała tajemniczego… kogoś gdzie się znajduje. Kociak wyszczerzył się, po czym jej odpowiedział, iż znajduje się w Krainie Czarów- miejscu, gdzie można znaleźć wszystko! I myślę, że chyba powinniśmy skończyć tutaj, by wzbudzić waszą ciekawość. Resztę opowiem potem~

MG


Dzieci słuchały jak zahipnotyzowane i oczywiście każdej nowej postaci, towarzyszyły ich reakcje. Raz zdziwienie, raz strach, raz radość - chyba nie było trudno się domyśleć co do czego należy? Podzielna reakcja natomiast była przy kocie Cheshire. Wszak kot gadał z własnym 'odciętym' ogonem, więc nie dla wszystkich maluchów było to coś normalnego. Ba, parę pociech wyglądało na wystraszonych - naturalnie dziewczynki bo chłopcy byli raczej zdumieni czymś takim.
- Teraz teraz!
I tym razem dzieciom nie spodobał się koniec w tak fajnym momencie. Notabene mogłaś zauważyć, iż kilkoro przedszkolaków zrobiło się sennych. Jedli drugie śniadanko, a potem bajka, więc to idealna mieszanka na sen. Tyle, że jeszcze się trzymały! Osóbki, które chciały usłyszeć ciąg dalszy również ziewnęły parę razy. Może to znak? Może jeśli opowiesz jeszcze trochę to wszyscy zasną i będzie chwila spokoju? Z drugiej strony może ostanie się twarde dziecię i będzie chciało usłyszeć koniec tej historii? Kto wie kto wie...W obecnej chwili ta niezaspana połowa i tak pewnie będzie marudzić jak co nie gorszego, ale...póki co czekali na Twoją decyzję.

/Wybaczcie te opóźnienia...

Yoko wsłuchiwała się w historią Sennki, trzeba przyznać, ze miała ona dar do opowiadania, ciekawe czy sama to wymyśliła. Jeśli tak, to brawa dla niej, a jeśli nie.. to i tak brawa, za bardzo dobrą pamięć! Jednak panienka od szachów radziła sobie tak dobrze, że aż nasza czarnowłosa poczuła się zazdrosna! No bo spójrzcie, od jakiegoś czasu robiła wszystko sama, nie ma co, urodzona z niej przedszkolanka. Nasza okularnica szybko wpadła na dobry, jej zdaniem plan. Wzięła do ręki swój "magiczny" flamaster i zaczęła malować w powietrzu postacie, o których opowiadała Sennka. Wpierw chudego, blondaska w sukience, potem złą, która... przypominała Sennkę, kota, który miał twarz Mifunę i całą resztę. Oczywiście, nie były to działa sztuki, ale nie były to też jakieś całkowite gryzmoły.
- A co z tobą Kocie-Mifune, chciałbyś usłyszeć ciąg dalszy historii? Zapytała Yoko z lekkim uśmiechem na twarzy, zaraz potem spojrzała na dzieciaczki, faktycznie.. część była już śpiąca, paru dalej twardo mówiło zmęczeniu "nie", jednak to chyba zbyt dobre, dla ich zdrowia nie było, prawda?
- Na pewno nie jesteście zmęczeni? Pomyślcie, co by było gdybyście to wy, obudziły się w krainie czarów, niczym Alicja, bądź Finnicja? Ja chyba pokazała bym królowej kto tutaj rządzi~!

- ”Skoro to jest Kraina Czarów to gdzie Alicja”- zapytał Finny. Kot się wyszczerzył do niego. Powiedział, że nie zna żadnej Alicji i czy na pewno Finny sobie jej nie wymyślił. Wtedy reszta ciała kota pojawiła się i Finny stwierdził, że jest on magiczny. Czyli jeszcze nie było tak źle! Może go tylko wrabiają? ”Tutaj każdy jest dziwny”- dodał po namyśle kot- ”Ale nie musisz się martwić, Cheshire cię zaprowadzi”. Ale gdzie zaprowadzi? Zaraz! Czyżby on wiedział jaką on ma misję? Tak jak wcześniej jeszcze w miarę rozumiał, o co chodzi to teraz zupełnie stracił głowę (zupełnie jak ten kot!) i nie wiedział, co robić. Na dodatek kot owinął wokół jego szyi szalik. Cheshire zapytał, czy mu zimno, ale był tak zaskoczony, że nie odpowiedział. Chciał już coś z siebie wydusić, ale zauważył, że kot zniknął! A zamiast ogona wokół niego owinięty był szaliczek. ”I Idź tą drogą~”. W powietrzu nagle pojawił się pazur, który wskazał na ścieżkę. Chłopak mógł przysiąc, że jeszcze sekundę temu nie było tam żadnej ścieżki! No ale co miał robić? Ruszył przed siebie…
Popatrzyła na dzieci. Może były wystarczająco zmęczone i już nie trzeba im nic zmyślać?

MG


Yoko również postanowiła się pobawić i włączyć do akcji, co nie bardzo spodobało się Mifune. Jego wzrok był jeszcze chłodniejszy niż dotychczas, ale...wyglądało na to, że nie chciał robić scen z rozlewem krwi przy dzieciach, więc po prostu rzucił ostatnie mordercze - bez uczuciowe - spojrzenie na Yoko, po czym wyszedł z sali. Kto wie czy nie zaczai się na biedną członkinie LS, gdzieś za rogiem? Może wyznaje zasadę "ta zniewaga, krwi wymaga" - kto wie.
Tymczasem Senka opowiadała dalej, jakże ciekawą historię. Część dzieciaczków jeszcze trzymała się dzielnie. No, do czasu szaliczka z kotka, bo wtedy ostatnie przytomne dziecko zaczęło cicho pochrapywać, co oznaczało, iż już wszyscy spali. Sukces! Tylko...co teraz? Przerwa? Jakby czytając w myślach, pojawiła się z powrotem Karin. Spojrzała po otoczeniu, nieco zdziwiona. Wszak dzieci niedawno spały i jadły, a tu znowu śpią. Na szczęście nie wyglądało jednak na to by była zła. Ba, od początku była miła i urocza, więc pewnie nie umie się gniewać...W tym wypadku nie było też za co.
- Widzę, że sobie poradziłyście - zaczęła cicho Karin, z uśmiechem - A...to kto?
Zapytała już bez uśmiechu, widząc to co narysowała Yoko...Szok niezbyt dobry - po drodze pewnie spotkała Mifune, ale ten widać nie był skory do rozmów.

Mają już święty spokój. Dzieci pozasypiały sobie, Mifune zniknął z widoku i została tyko Yoko, która prawie nic nie robiła. No trudno. Jakoś nie spodziewała się znacznej pomocy z jej strony. Tyle dobrego, że zabawiła dzieci rysunkami.
A właśnie dzieci…
Te sobie pousypiały jak wcześniej siedziały, leżały czy co tam robiły. Nie za bardzo wiedziała, co dalej z nimi zrobić, a takie bezczynne siedzenie też nie było za dobre. Już miała się wziąć do sprzątania po śniadanku, gdy do Sali wkroczyło wybawienie w postaci Karin, która jak zawsze się uśmiechała.
- Jakoś dałyśmy radę… Co mamy teraz zrobić?- zapytała cicho, żeby nie zbudzić śpiących potworków.
Na pytanie nie odpowiedziała, nie do niej było skierowane~

Yoko delikatnie się uśmiechnęła, w sumie to cała ta misja całkiem nieźle ją zrelaksowała, jedynie Mifune cały czas, nieco ją rozpraszał tym swym zachowaniem. Chyba się nie obraził? Przecież to tylko malutki obrazek. Choć w sumie... niektórzy są wyczuleni na takie sprawy. W momencie gdy Karin przybyła do pokoju, czarnowłosa jeszcze mocniej się uśmiechnęła, szczególnie słysząc jej pytanie.
- To... to tylko pewien gatunek kota, taki dachowiec samotnik z miłą i opiekuńczą twarzą. Fajny, nie sądzisz?
Odparła cicho, poprawiając swoje okulary, by wyglądać... "mądrzej". Dzieciaczki spały, to teraz chyba przyszła chwila odpoczynku, tak właściwie to ciekawe, kiedy rodzice przyjdą po maluszki.

MG


- Właściwie to dzwoniła do mnie dyrektorka. Powiadomiła rodziców, że remont przedszkola rozpocznie się szybciej, więc pewnie zaraz zaczną przychodzić po swoje pociechy.
Rzekła Karin ze swym ciepłym uśmiechem. Co prawda nie siedziałyście jakoś specjalnie długo, ale z drugiej strony nikt obiadku chociaż robić nie musiał. Zwłaszcza, że jakby nie patrzeć to dzieci niedawno jadły, prawda? Potem się pobawiły chwilkę, słuchały dziwnej bajki, a następne same z siebie usnęły zmęczone. Gdyby to był normalny dzień to zapewne byłby to dopiero początek - albo połowa dnia - no, ale chcąc nie chcąc wyjaśnienie skrócenia roboty było podane.
Naprawdę niedługo trwało nim przyszedł pierwszy rodzic, a za nim kolejni. Oczywiście wszystkie dzieciaczki wciąż smacznie spały, więc i rodziciele były zadowoleni bardzo, wiedząc, że bez problemu mogą zabrać swe pociechy do domu. Tak tak - wychodząc żegnali się z Wami uśmiechnięci, dodają, iż po remoncie naturalnie wrócą.
- Dziękuję Wam za pomoc.
Podziękowała miło przedszkolanka, dając Wam do rąk należyte sakiewki. Notabene Mifune wrócił i stał sobie koło drzwi. Przypuszczalnie nie czekał na Was, ale cóż...poznałyście go na tyle, że wiecie, iż i tak by się nie tłumaczył. W każdym razie to był koniec Waszej misji.


Trochę już tu siedzicie pomimo tego, że powinna misja dłużej trwać bo za długo w kuchni siedziałyście, ale trudno...Postanowiłam Was uwolnić :3
By oficjalnie skończyć misje, napiszcie po jednym poście wychodzącym.

NAGRODY:
Senka - 5PD i 8.000
Yoko - 3PD i 5.000
Nami - 1PD

No proszę. Przygotowała się już psychicznie na kolejne niezwykle trudne zadanie z narażaniem życia, gdy nagle Karin stwierdziła, że już nie muszą więcej pracować. Wcale jej to nie przeszkadzało. Szybciej wróci do domu.
Z drugiej strony trochę trudno jej było się żegnać z tymi dziećmi. Mimo krótkiej wizyty bardzo ich polubiła. Nawet tą małą zazdrośnicę. Dlatego, kiedy nadszedł czas pożegnań, pomachała każdemu dziecku na dowidzenia. Może pokusiłaby się nawet na uściśnięcie go, ale nie chciała się zbytnio spoufalać.
Po odebraniu zapłaty za misję, podziękowała Karin i Yoko za owocną współpracę, po czym opuściła przybytek, kierując się w stronę zachodzącego słońca… bądź też nie.

[z/t]

Widać dzień w przedszkolu zmierzał ku końcowi, w sumie misja okazała się być całkiem przyjemna i relaksująca. Oczywiście, w pewnym sensie była tez męcząca, dzieci i udawanie kogoś kim się nie jest, potrafią wykończyć. Karin i Senka okazały się być niezwykle miłymi osobami, Mifune natomiast... dość "ciekawą" personą.
Dzieci spały, rodzice byli w drodze, pani przedszkolanka już maga podziękowała, tak.. można było to już powiedzieć, że zadanie zakończone. Yoko odeprała należna nagrodę, pożegnała się z personelem przedszkola i ruszyła w swą stronę.

z/t