Tęczowe przedszkole

First topic message reminder :

Niewielki budynek, otoczony murem pomalowanym przeróżnymi kolorami. W dodatku od razu widać, że malowały go dzieci...Po przekroczeniu otwartej bramy znajduje się plac zabaw, a za nim przedszkole w kolorach tęczy. Trzeba przyznać, iż akurat budynek posiadał o wiele więcej kolorów na sobie niż jakakolwiek tęcza, ale dzięki temu zdawał się bardziej radosny i przyjazny maluchom.

MG


Po swej podróży, dotarłyście w końcu pod kolorowe mury przedszkola. Właściwie na pierwszy rzut oka, trudno było stwierdzić czy to na pewno to miejsce, ale na szczęście nad bramą widniała tabliczka z napisem 'Tęczowe Przedszkole', z której zwisały przeróżne kwiatuszki.
Stojąc przed bramą miałyście widok na część placu zabaw oraz na wejście do budynku głównego, ale...póki co wszystko wyglądało spokojnie i cicho. Tak więc albo zajęcia się jeszcze nie zaczęły, albo wszyscy grzecznie siedzą w środku. Może nie będzie tak źle skoro panowała taka miła cisza?
Podkreślmy, iż obie dotarłyście w owe miejsce osobno - jako, że samotnik i ft - ale pięknym trafem, stanęłyście przed murami przedszkola w tym samym czasie.


Nami - wrzuć avka. Jeśli na razie nie masz możliwości to wyślij mi na pw obrazek do wyglądu Twej postaci bo wolę widzieć obrazowo kogo prowadzę~ Uzuepłnił też w profilu magię oraz umiejętności.

A więc coś je łączy. Obie mają swój mały światek, dzięki któremu mogą poczuć się jak jakieś istoty wyższe. Zastanawiała się jednak, czy ich dzieła mogą istnieć obok siebie, nie kolidując. Póki co nie było żadnych przekazów, aby dojść miało do jakiejś kraksy.
Przyglądała się z zaciekawieniem jak Yoko stosuje swoją magię. Całkiem niezłe posunięcia. Pewnie ma dużo możliwości z pomocą takich sztuczek. Choć możliwym było, że za taką moc trzeba się nieźle odpłacić. Dobrze, że teraz trzeba było tylko przystroić kanapeczki, a nie walczyć z tuzinem bandytów.
- Jestem pełna podziwu. Pewnie jesteś całkiem dobra w walce- powiedziała całkiem zafascynowana tym spektaklem.- Moja magia to nic ciekawego, jest raczej nudna.
Bo w szachach nie ma wybuchów, nagłych zwrotów akcji czy niespodziewanych uderzeń. Zazwyczaj są to nudne partie. No ale od czegoś się jest magiem. Łatwo było nadać ukochanej rzeczy trochę blichtru.
Spojrzała na dzieła, stwierdzając, że same mają za mało ilość rąk, aby unieść te wszystkie rzeczy na raz, a kręcenie się w te i nazad jakoś się jej nie widziało. Więc może sama da jakiś mały pokaz magii?
Wyciągnęła ze swojej torebki szachownicę. Otworzyła dość delikatnie pudełko, jakby wykonane było z jakiegoś kruchego tworzywa. Wyciągnęła stamtąd po każdym przedstawicielu danej figury (pomijając królową i króla) i rozstawiła ja na szafce. Dotknęła po kolei każdej z nich, przelewając na przedmiot odrobinę swojej magii. Wnet maleństwa nabrały trochę rozmiarów, a ich kształt zaczął bardzo przypominać ten ludzki. Spojrzała zadowolona na swoje dzieło.
- To moja skromna magia. Przywitajcie się grzecznie z Yoko.
Małe stworzonka pomachały lekko niepewnie w stronę dziewczyna. Senka jednak nie zamierzała tracić czasu na przyjemności. Ściągnęła swoich wiernych towarzyszy na ziemię, po czym jednej parze wcisnęła dzbanek z herbatą, a drugiej stos talerzyków (było ich 17, bo może opiekunowie też zgłodnieją?). Żeby ich tylko nie potłukli, bo dostaną karę! Sama wzięła dwie tace z kanapki i ruszyła za figurami. Yoko zostały do wcięcia tylko kubki.

- Dzięki. Cóż, jest całkiem przydatna - fakt, jednak za jakiś czas ma zaklęcie straci siły... Po prostu je wtedy odnowię... Odparła czarnowłosa zerkając na swą rozmówczynie, nie lubiła mówić o swej magi, dlatego też nie ciągnęła dalej tego tematu i była zadowolona, że i Senka zajęła się czymś innym. Ale, co takiego robiła? Chciała pograć w szachy? Raczej wątpliwe by przedszkolaki lubiły w to grać. Samemu też nie bardzo... to by było dziwne, prawda? Chciała pograć z naszą Yoko? Okey... ale to raczej nie odpowiedni moment.
- ...Co robisz? Zapytała, jednak nie musiała długo czekać na odpowiedź. Jak się okazało, pani szefowa kuchni zdecydowała się zrobić mały pokaz własnej magii! Jak się okazało dość nietypowej. Nagle wydawało by się, że zwykłe szachowe pionki zaczęły żyć własnym życiem, czegoś takiego na co dzień się nie widzi, dlatego też nasza magini musiała nie zgodzić się z właścicielką nowych, osobistych kelnerów.
- Jest nudna? Co ty mówisz. Co jak co, ale żywych pionków noszących jedzenie zwykle się nie widuje. Poza tym, szachy same w sobie są ciekawe! Powolne wykańczanie wroga, dzięki sile umysłu i pastwienie się nad nim, aż w końcu zda sobie sprawę z swej marnej pozycji... Hehe~ Szachy nie są nudne! Dobra, wracajmy do roboty. Odparła klaszcząc w ręce, po czym zaczęła układać wszystkie kupki na osobnej tacy. Oczywiście.. głupie by było próbowanie zabrać wszystkich na raz, dlatego kładzie na tacę po maksymalnie 6 kubków, zanosi i zabiera się za kolejną partię!

MG


W końcu skończyłyście przygotowywać drugie śniadanie dla dzieciaczków i wróciłyście z tacami do sali. Oczywiście pionki Senki zrobiły sporą furorę, i gdyby Karin w porę nie zatrzymała dzieci to kto wie czy tacę by nie spadły na ziemię i czy by nie trzeba było wszystkiego od nowa robić?
- Usiądźcie przy stolikach, a gdy ładnie wszystko zjecie to czarodziejki się z Wami pobawią.
Rzekła jak zawsze miło przedszkolanka, a pociechy - jedne smutne, inne w podskokach - udały się do stoliczków. Yoko w tym czasie wyszła i wróciła z drugą połową kubków, dzięki czemu mogła je rozstawiać, tak jak i Senka - lub pionki - swoje talerzyki. Oczywiście zauważyłyście różowowłosą dziewczynkę, która bacznie przyglądała się Sence. Bo zazdrość tak szybko nie wygasa, nawet jak niewiadomo o kogo chodzi...Grunt to wytrwałość, nieprawdaż?
- Widzę, że się napracowałyście.
Skomentowała uśmiechnięta Karin w Waszym kierunku, widząc kanapeczki, a słowa z jej ust zawsze brzmiały jak komplement, więc i tym razem nie było wyjątku. Wtem też dało się usłyszeć dzwonienie dochądzące z góry.
- To telefon. Zaraz wracam.
Dodała, przepraszając Was tym samym lekkim skłonem, po czym opuściła salę zostawiając Was same z grupą głodnych dzieci.

Słuchała Yoko ze średnim zainteresowaniem. Powolne wykańczanie i pastwienie się nie pasowało do wizerunku i charakteru Senki, dlatego nie wypowiedziała się na temat wizji gry czarnowłosej dziewczyny. Chyba jednak nie dane im będzie miłe koegzystowanie w spokoju. Póki co trzeba dobrze grać, udawać, że nic się nie dzieje.
Gdy weszły do sali od razu poczuła na sobie wzrok tej dziewczynki. Nie był chyba zbyt przyjazny, a ona nadal nie wiedziała o kogo chodzi. Kolejny niewielki problemik na tej podobno prostej misji. Dzieci to jednak nie taka prosta sprawa do upilnowania, szczególnie, gdy jedna pomocnica znika w pierzyną a druga wydaje się lekko psychiczna.
- To dopiero rozgrzewka, prawda?
Skierowała swe słowa do Karin, ale nie usłyszała odpowiedzi, bo zaraz rozbrzmiał dzwonek telefonu. Główna opiekunka ruszyła odebrać wichajster, zostawiając je sam na sam z bandą dzikusków. Bacznie obserwowała dzieci, czy wszystko u nich w porządku. Wydawały się bardzo spokojne i grzeczne. Z jednym wyjątkiem.

MG


Gdy tylko rozdałyście kanapki oraz herbatkę dzieci grzecznie wzięły się za konsumpcje. No, może nie tak grzecznie bo ruszające się wielkie - dla nich - szachy przykuły ich uwagę i, gdy tylko nadarzała się okazja, dotykały figur tyle ile się dało. Cud, że siedzieli na swoich miejscach przy stolikach bo strach co by się działo, gdyby jednak nie usłuchali Karin.
Po tym w prawie absolutnej ciszy spokojnie sobie jadły. 'Prawie w ciszy' albowiem trzech chłopaczków, siedzących przy najbliższym stoliku rozmawiała ze sobą z pełnymi ustami. Trudno było ich zrozumieć z bliska, a co dopiero z odległości takiej jak Wasza. Nie wydawali się źli - wszak to tylko dzieci, więc chcą rozmawiać, bawić się i jeść równocześnie. Nim jednak, któraś z Was zdążyła zwrócić im uwagę - lub nie - blond włosy, rozmawiający chłopak zaczął się krztusić co wywołało ogólną panikę w reszcie dzieci! Ba, nawet jego koledzy nie wiedzieli co robić! Większość odbiegła od swych niedokończonych kanapek chcąc rzucić się koledze na pomoc, ale, gdy byli już blisko to pojęcia nie mieli co robić, więc...tylko okrążyli kolegę, utrudniając do niego dojście...


/Za długie czekanie, a to misja łatwa, więc wprowadzam termin odpisów. Czas na odpis mija w sobotę o godzinie 17:00/

Cisza i spokój zakłócana ewentualnie jakimiś dziecięcymi rozmowami. Trochę to nie kulturalne rozmawiać z pełnymi ustami, ale maluchom jakoś można było wybacz. Wszakże były takie słodkie. Sama Senka też niewiele robiła. Patrzyła się raczej przed siebie i wystukiwała palcem cicho rytm jakiejś piosenki, której tytułu nawet nie pamiętała. Ot taki odruch, gdy wokół nie dzieje się nic ciekawego.
Trwała tak w nic nie robieniu do czasu, kiedy jedno z dzieci (a jakże, tych rozmawiających! Może się oduczy kłapanie dziobkiem jak konsumuje) zaczęło się krztusić kanapką. No pięknie. Zaraz wokół niego zbiegł się tłumek innych skrzacików, utrudniając tylko dostęp do poszkodowanego.
Spojrzała w kierunku Yoko. Nie była pewna, czy dziewczyna zna się na takich rzeczach. Więc chyba ona będzie musiała chłopczykowi pomóc.
- No już posuńcie się- powiedziała lekko podniesionym głosem lawirując między mniejszymi ludźmi.- Ręce do góry!- zwróciła się do blondynka, szykując się zarazem do poklepania go lekko po plecach. To powinno pomóc.

MG


Spanikowane acz ciekawskie dzieciaczki kłębiły się wokół krztuszącego się kolegi, ale na szczęście parę pociech odsunęło się z tłumku jak Senka rozkazała. Co prawda były to tylko dwie osóbki, ale dziewczyna nie była szeroka to i dała radę się przecisnąć, między nie słuchające przedszkolaki.
Poszkodowany chłopczyk grzecznie uniósł ręce ku górze, zaczynając kaszleć, gdy tylko był poklepywany, ale nie dało to żadnego skutku. W dodatku zaczął robić się siny co tylko wywołało większą histerię u reszty, która zaczęła krzyczeć - aż uszy mogły odpaść! Nic dziwnego, iż do sali wparował momentalnie Mifune z wszystko mówiącym wyrazem twarzy, który szybko obrał w słowa.
- Co tu się dzieje?!
Zapytał podniesionym głosem - cudem nie krzycząc za bardzo - dzięki czemu połowa osób się uspokoiła. Wtem dziewczyna, która była wcześniej w kuchni, podeszła do Senki, ciągnąc ją za skrawek sukienki.
- Mama mówi, że trzeba chwycić taką osobę - wskazała na krztuszącego się - ...w pasie i naciskać by to co jest w środku wyszło na zewnątrz.
Fakt faktem jej głos wciąż wskazywał na to, że nie bardzo za Tobą przepada, ale widać nie chce by jej kolega się udusił, a do tego już niedaleko. Notabene sam Mifune zmarszczył brwi, tym samym podchodząc bliżej i...zapewne jak Wy czegoś nie zrobicie to on weźmie sprawę w swoje ręce. Oschły, ale co to by było jakby jakiś podopieczny Karin tutaj zmarł? No, tego na pewno nie chciał...


/Najchętniej odpisywałabym Wam co dwa dni bo trochę misja już trwa, ale wiem o nieobecności Yoko, więc...Termin mija w sobotę o godzinie 15:00/

Zwykłe klepanie dziecka po plecach nie dawało wymaganego skutku. Biedak dalej się dusił i na domiar złego zaczął się robić dziwnie siny na twarzy. Widać połknął bardzo duży kawałek kanapeczki. Żeby dodać historii trochę pikanterii akurat w tym momencie do środka musiał wpaść Mifune, żeby sobie pokrzyczeć. Choć plusem był fakt, że swoim marudzeniem uspokoił zdenerwowane dzieciaczki. Na coś się przydał.
Przybrała minę, mówiącą, że wszystko jest w jak najlepszym porządku choć nie było. Najważniejsze to nie spanikować w takim momencie, choć presja otoczenia działała swoje. Rzuciła krótkie spojrzenie dziewczynce. Nie wydawała się jakaś zbytnio szczęśliwa, ale zdawało się Sence, że zna się na rzeczy. Sama zaś bohaterka jakoś nigdy nie przyswoiła dobrze zasad pierwszej pomocy. Nie było jej zbytnio komu udzielać.
Postąpiła zgodnie z intrukcję dziecka. Przykucnęła na jedni kolano, żeby zrównać się wzrostem z maluchem i, objąwszy go w pasie, przycisnęła mocno nadbrzusze.

MG


Mimo wrogości dziewczynki, Senka postanowiła zaufać radzie, która mogłaby uratować życie dziecka i całe szczęście bo dość szybko dało to efekt. Objęła malca, nacisnęła na brzuch i kawałek kanapeczki wyleciał z ust chłopczyka trafiając innego prosto w czoło. Trafiony szatyn krzyknął i zaczął w panice biegać po pomieszczeniu, podczas, gdy reszta pociech wybuchnęła śmiechem. Blondynek, którego natomiast uratowałaś, nie śmiał się, a odetchnął z ulgą.
- Dziękuję Ci, nee-san! Jesteś moją bohaterką!
Rzekł radośnie - choć jeszcze ze łzami w oczkach - po czym się do Ciebie przytulił. Wciąż byłaś na jego wysokości, więc zamiast do nóg przytulił się do Twej klatki piersiowej. Zapewne jakby to był starszy chłopak to zrobiłby to specjalnie, ale to przecież małe dziecko, nieprawdaż? Notabene różowa dziewczynka, która udzieliła Ci rady, nie wyglądała na zadowoloną. Ba, miała skrzyżowane ręce na piersiach, tupała nóżką i wpatrywała się w Ciebie oraz blondyna, który Cię tulał. Widać to, że Senka uratowała komuś życie, nie znaczy od razu, iż będzie lubiana przez małą zazdrośnice.
Sam Mifune tylko pokręcił głową i odszedł...Ah, nie tak znowu daleko. Po prostu stanął sobie przy drzwiach i obserwował zgromadzenie. Czyżby wolał mieć Was na oku?


/Są święta, więc czas na odpis mija 28grudnia (piątek) o godzinie 10:00/

Wszystko póki co skończyło się dobrze. Dzieciak już się nie dławił, reszta się śmiała… Tylko ta dziewczynka nadal się w nią wpatrywała.
- Och to nie moja zasługa, podziękuj swojej koleżance, bo bez niej było by kiepsko!
Nie zamierzała wszystkich laurów zbierać dla siebie. Ba. Przecież tutaj nie było wcale jej zasługi. Tylko dzięki radzie malutkiej nie skończyło się żadnym trupem. Poza tym to powinno odciągnąć nadmierną uwagę dzieci z jej osoby na kogoś innego. Tak będzie o wiele wygodniej. Łatwiej obserwować otoczenie.
- Więc podziękuj jej, a nie mi, dobrze?
Odsunęła od siebie lekko blondynka i wstała. No tak… co by tu jeszcze zrobić? Dzieci chyba jeszcze jadły, więc zmywaniem się nie zajmie. Zabawa też jeszcze odpadała. Nagle poczuła, że brak jakiejś pracy ją męczy. Mifune wcale nie pomagał. Stanął sobie w drzwiach i obserwował otoczenie jak sępik,, który czeka aż ofiara padnie.

MG


Postanowiłaś podzielić się uwagą skierowaną na Ciebie i wymieniłaś dziewczynkę, która faktycznie pomogła uratować blodynka. Parę dzieci zabiło brawo, inne się uśmiechnęły, a sam krztuszący się?
- Dziękuję, Mari!
Rzekł z dziękczynnym uśmiechem, ale nie odlepił się od przytulania Ciebie - co wcale nie wpłynęło pozytywnie. Fakt faktem, gdy podziękował koleżance, ta lekko się zarumieniła, ale gdy dotarło do niej, iż wciąż się przytulacie zrobiła się bardziej czerwona ze złości...tupnęła nóżkę, odwróciła się i odeszła do jakiejś półki z zabawkami. Notabene kątem oka mogłaś zauważyć jak Mifune zakrywa usta. Czyżby...zaśmiał się? Tak go bawiły takie scenki zazdrości między dziećmi, a tymczasową opiekunką? Kto wie...
- Nee-san, Nee-san - za ubiór, pociągnęła Cię lekko, ruda dziewczynka z piegami - Opowie nam nee-san jakąś bajkę?
- Bajka, bajka!
- Prosimy!
Zaczęły zachęcać dzieciaczki, grzecznie siadając sobie na dywaniku w kółeczku. Tam też w jednym miejscu na okręgu znajdowało się już krzesło, na którym najwidoczniej opiekunka powinna usiąść i zacząć coś opowiadać. Naturalnie na półkach można było zauważyć parę książek w razie czego.


Termin na odpis mija 30.12.2012r (niedziela)

I znowu brak wychowania robił swoje. Widać niektórzy nie uczą się na własnych błędach. Choć z drugiej strony czego się mogła spodziewać po takim dzieciaku. Zrezygnowana chciała już mu dać małą reprymendę, ale jakoś demotywował ją uśmiech Mifune. Poza tym dzieci domagały się bajki.
Podeszła grzecznie do półki, ale nie znalazła tam nic zbytnio ciekawego, czy raczej znanego. W dzieciństwie jakoś nie przepadała za takimi rozrywkami. Chciała już sięgnąć po przypadkowe tomiszcze, gdy przypomniała jej się jedna z opowieści dziadka. Uśmiechnęła się w duchu i usiadła na honorowe miejsce czytacza bajek.
- Znacie może historię Finnicji z Krainy Czarów? Nie to ja wam opowiem…
I zaczęła tłumaczyć im pokręty żywot chłopca, który został dziewczynką. O tym jak potem spotkał piękną Królową, nieco spaczonego Białego Królika, Kota o zadziwiającej anatomii i o reszcie dziwów z tej dziwnej krainy na jakie Finnicja się natknęła. Miała nadzieję, że dzieciom historia się spodoba, mimo słabych zdolności gawędziarskich opowiadającej…

MG


Po pytaniu Senki, dzieci spoglądnęły po sobie ze zdziwieniem - fakt faktem słyszeli może o Alicji i o innych bajkach, ale pierwszy raz o czymś tak dziwnym. Nic dziwnego, więc, że nim dziewczyna zaczęła opowiadać od razu jej przerwano.
- Ale to była Alicja!
- Ale może być lepiej z kimś innym!
- Ale to dziwne!
- A ja bym coś zjadł!
I się rozgadały na tyle, że Senka nie mogła opowiadać. Być może się uspokoją jak się im każe bo bajkę chciały, a przynajmniej połowa dzieci chciała usłyszeć o Finnicji. Problem polegał na tym, że faktycznie chciano to usłyszeć - nie przez pisanie, że się opowiada, a w zdaniach słownych by tak ważna misja miała jednak sens, a los z chęcią poczytał o tym ile panna czarodziejka wie o bajce, o której opowiada i na ile jest w stanie zaciekawić tym zgraje dzieciaczków.
Mifune w tym...właściwie nic nie robił. Stał sobie spokojnie i przypuszczalnie również czekał na tak dziwną opowieść, o której nigdy nie słyszał. Z drugiej strony czy tak chłodny typ jak on, słyszał kiedyś bajki? Kto wie...Czasem zerknął tylko oschle na Yoko, która się obijała i nic nie robiła, zostawiając całą robotę swej tymczasowej towarzyszce.


/Jak pytania to pw. Termin na odpis mija 2stycznia o godzinie 10:30/

- Nie, to nie była Alicja! Chociaż ona też trafiła do tej tajemniczej krainy. Posłuchajcie proszę. Finny był bardzo miłym chłopcem, który tak jak wy mieszkał sobie w Fiore. Raz, w taki dość ciepły dzień, zupełnie jak dzisiaj zdarzyło mu się zasnąć pod drzewem jabłoni. Karą za jego leniuchowanie były późniejsze przygody. Bo wiecie… Finny miał pomóc mamie, ale zamiast tego ukrył się przed nią. Wy tak nie róbcie! Ale wracając do historii. Miejsce, w którym się obudził, różniło się całkowicie. Po pierwsze leżał na czymś miękkim i to nie była trawa. Otworzył powoli oczy, by zaraz zobaczyć szkarłat dywanu. Dywan? Ach musiał być w domu, lecz po krótkiej chwili zastanowienia stwierdził, że w domu nie mieli żadnych czerwonych dywanów. Przynajmniej nic mu o tym nie było wiadomo. Zerwał się na równe nogi i rozejrzał wokół siebie. Znajdował się w jakimś dziwnym miejscu. Nigdy takiego nie widział. Sufit był strasznie wysoooooooko, a wokół było tyle wolnej przestrzeni. Tuż przed nim, na pozłacanym tronie siedziała dumnie jakaś piękna kobieta. Uśmiechnęła się widząc, że Finny się rozbudził. Lecz szybko radość znikła z jej twarzy i krzyknęła do chłopca: ” - Cóż to za brzydka dziewczynka?!”. Dziewczynka? Przecież Finny nie był dziewczynką. I wtedy spojrzał na siebie i zobaczył, że nosi sukienkę, zupełnie jak Alicja! Wtedy głowa go zaczęła boleć, bo to wszystko się już w niej nie mieściło. Odrzekł więc damie w czerwieni (bo kobieta była ubrana w czerwoną suknię), iż nie jest dziewczynką. Królowa (ach bo zaraz zobaczył na jej głowie koronę…) wcale nie była pocieszona. Obdarzyło go li chłodnym spojrzeniem, które zmroziło lekko Finniego lub Finnicję, jak wolicie. Odczekawszy chwilę odpowiednią, podeszła do niego i zbadała dokładnie wzrokiem. ”Może być z ciebie pożytek”- powiedziała. ”Przyprowadzisz do mnie Kapelusznika! A jak nie…”
W tym momencie Senka przerwała, zastanawiając się jak dostosować treść bajki do odbiorców.
-”A jak nie to za karę zostaniesz wtrącona do lochu i nigdy więcej nie zobaczysz słodyczy!” Finny był zrozpaczony. Nie widział, gdzie szukać Kapelusznika, nie wiedział nawet kto to jest. Nie chciał jednak nigdy więcej nie posmakować słodyczy. Ach jak on ma niby się z tym uporać? Na szczęście do chłopca podszedł Biały Królik, który zaoferował swoją pomoc… Chcecie usłyszeć ciąg dalszy?

MG


Dzieci wpatrywały się uważnie w Senke, chłonąc każde jej słóweczko. Co prawda z początku były jeszcze nieco rozgadane, kłócąc się o Alicje i Finnicję, ale na szczęście szybko ucichły. O dziwo, nawet dziewczynka, która była zazdrosna o swego kolegę, siedziała grzecznie na dywaniku, czekając na ciąg dalszy tejże jakże bajecznej historii.
Naturalnie Mifune nie przeszkadzał - bo czy przeszkadzał wcześniej? Stał sobie ciągle pod ściną z przymrużonymi oczętami. Może słuchał? Kto wie - grunt, że nie był gorszy od dzieciaczków, które notabene jak było wspominane w aktualnej chwili były nadzwyczaj grzeczne.
- Chcemy Chcemy!
Zadźwięczały na cały głos pociechy, machając energicznie rękoma. To chyba nie pozostawiało wątpliwości, iż chcą usłyszeć całość? Zwłaszcza, iż Senka okazała się świetną mówczynią, nie chcąc ominąć żadnych szczegółów.