Kamienny las

I tak oto siedział w powozie. Jak zawsze ubrany odpowiednio do misji. Na nogach buty skórzane za kostkę, spodnie ze skóry - brązowe(co u niego było dość nietypowe), oraz szara koszulka bez rękawów, na którą niedbale zarzucony był czarny płaszcz. W kieszonce spodni znajdował się cierń orientacji, na przedramionach ciasno związane zalegały karwasze, ukryte skrzętnie pod rękawami płaszcza. Stefan niestety został w domu. Na tę misję było by dość "Niezręcznie" go zabrać, a tak to zawsze może nie wiem... spaść jakiejś wróżce na głowę jak akurat będzie przechodziła pod sterowcem. W każdym bądź razie Gumiś do najbardziej zadowolonych ludzi na świecie nie należał. Wykrzywiona w grymasie niezadowolenia twarz z uporem śledziła krajobrazy za oknem i wyklinała w głowie wszystko co da się wyklnąć.

"Pieprzony Simon, Jaskółka i po stokroć pieprzona Ringo"

"Pieprzony Arata i te jego pieprzone tajemnice"

"Pieprzony cel który nie może być mężczyzną"

"Pieprzony dziwak który uniemożliwia mu nawet flirt z Nanayą"

Jebał pan ten dzień ot co. Misja zapowiadała się na naprawdę nie i passe. Można było jedynie się modlić, by cel ich misji miał 3m, 280kg i włosy na plecach. Wtedy to będzie akt miłosierdzia. No i to nie będzie kobieta - to będzie nowa planeta. A w życiowych regułach Gumisia nie było mowy o niezabijaniu planet. A może kobieta okaże się tak niebezpieczna, złowroga i w ogóle że jej zabicie będzie ok? No cóż w najgorszym razie brudną robotę zrzuci na Nanaś.

Na dodatek fakt że aktualnie nie był w szczytowej psychicznie formie wszystkiego nie ułatwiał. Wpierw pojawiła się Ringo, potem Simon a potem jeszcze Jaskółka zniknęła. Mało tego pojawiła się Soo, przez co liczba priorytetów była w chaosie i nie bardzo Gumiś wiedział co z tym zrobić. Bo branie Soo do Illion wiązało się z narażeniem jej na niebezpieczeństwo. I jak tu w ogóle cokolwiek robić, skoro na nic czasu nie było? W ogóle powinien też porozmawiać z Nanaś na temat Ringo... ech.

Skoro już mowa o Nanaś to przez tego właśnie czarnego pajaca nawet nie mógł jej poderwać czy coś. Ale w sumie czym się przejmował? I właściwie kto to był? I dlaczego jechał w tym powozie? Same tajemnice, a jedyny odpowiedzialny? ARATA. Plus jedyny taki, że przynajmniej powiedział co mają zrobić... z drugiej strony był ciekaw jak odróżni jej serce od jakiegokolwiek innego? Co gdyby wyrwał serce osobie naprzeciw a potem z Nanaś właśnie je zanieśli by Aracie? Nieee... to nie mogłoby tac proste. Nie mogło, prawda?

-Więc mamy zdobyć serce niewieście, pomóc ma nam w tym... zaczarowana guma do żucia... a na dodatek towarzyszy nam jakiś pajac...-Rzucił w przestrzeń.-Bez obrazy, to nic osobistego, ale powiedz mi łaskawie kim jesteś i co tu właściwie robisz?-Zapytał.-Ewentualnie wypierdalaj, chyba nie jedziemy za szybko-Wyładować się na randomie? Done. To była ich misja i ich powóz. A że koleś był w czerni nic Gumisia nie obchodziło... zasadniczo mało rzeczy go obchodziło. Kurcze jak miał poruszyć jakąkolwiek taktykę przy tym randomie? JAK MIAŁ W OGÓLE COKOLWIEK PRZY NIM PORUSZAĆ? Dlatego mierzył kolesia/koleżankę bardzo nieuprzejmym spojrzeniem, mówiącym mniej więcej "Skacz albo ci pomogę".

I oto byli. Czy też może była, bo nie wiedziała, jak Gumiś się zapatruje na tą całą wyprawę. On pewnie też nie dostawał poleceń od ludzi praktycznie nie istniejących w tym świecie. No cóż, jakie to wszystko było poplątane... Nanaya w czarnym płaszczu i nieco innym niż zwykle stroju stała i wysłuchiwała słów nowego mistrza. Gdyby miała więcej czasu by wyjaśnić swoją sytuację, pewnie zamiast niej stałaby tu Laura, lub ktokolwiek inny. A może i nie? Nie była w stanie tego zrozumieć. Wiedziała jedynie, że Arata roztacza wokół siebie zupełnie inną aurę aniżeli Tsukiko.

Rozsiadła się wygodniej w powozie, siedząc ze skrzyżowanymi nogami i podpierając głowę dłonią. Naprzeciwko niej siedział Gumiś, również pochłonięty własnymi myślami. Pewnie też miał o czym myśleć. Przyglądała się pędzącemu za oknem krajobrazowi, jednak jej myśli biegły w zupełnie inną stronę. Baltazar za bardzo namieszał i choćby próbowali to zatrzymać, już nie cofną wszystkiego. Nie spodziewała się w sumie niczego innego, jednak nie była pewna, czy ta zmiana okaże się być lepsza. W chwili obecnej wszystko powoli, kawałek po kawałku pogrążało się chaosie, na który niewiele mogli poradzić. Przeszło jej nawet przez myśl, że gdyby ten chaos był przeprowadzony z ich ręki wyglądałoby to nieco inaczej. Tymczasem... tymczasem użerali się ze znacznie większym problemem. Międzynarodowym. Na jej czole pojawiła się zmarszczka wywołana nadmiernym, pochmurnym myśleniem.
Do tego jeszcze dochodziły mieszane uczucia, jakie miała po ostatniej misji. Zawaliła zupełnie, choć misja "była sukcesem". Tak, zrobili to, co mieli zrobić, ale jakim kosztem? Fin umierał. Żeby przeżyć musiał przejść przez bóg wie jak ciężki trening z dala od wszystkich i wszystkiego Czy to była dobra droga? Nie była w stanie mu pomóc, choć była to jej wina. Powinna wpierw zabić tego gówniarza a dopiero później ruszyć po pijawkę. Niestety nie była w stanie cofnąć czasu. Nie była też pewna, czy chciałaby to robić... Westchnęła ciężko. Do tego Sugito też coś planował... Czy to nie za dużo na jej osobę? Czy może sama nieświadomie wzięła na siebie tyle?
Jak przez mgłę doszły do niej słowa Gumisia, skierowane bardziej w stronę tajemniczej osoby. A tak, był tu ktoś trzeci. Przestała wpatrywać się w okno, przerywając ponure rozmyślania. Czarny płaszcz. Uśmiechnęła się krzywo. Był jednym z nich, czyż nie? Ten sam płaszcz, może i podobne warunki? Mimo to nie zamierzała reagować, niech Gumiś robi co chce. Ona jedynie chciała zrobić to, co do nich należało, bez zbędnego zastanawiania się nad tym, czy było to dobre lub złe. Tak jak powinna robić to zawsze.
- Nee, Goomo... Neh, Gumiś - zaczęła, ale przerwała. Czemu musiał mieć takie długie i niemelodyczne imię? - Mam nadzieję, że nie będziesz mieć problemów z zabiciem kobiety... Czy też może z wyrwaniem jej serca. Pomijając już słowa Araty odnośnie "niezwykłości" tego zamku, nie wiem, czy mam na tyle siły, by to zrobić. Nie zdziwiłabym się, gdyby ta kobieta dalej żyła nawet po tym, jak to zrobisz - rzuciła całkiem spokojnie w stronę mężczyzny. Nie wyglądał najlepiej. Ona też pewnie nie prezentowała się dobrze. Chyba oboje mieli ciężkie chwile ostatnimi czasy. Idealna pora, by wysyłać dwoje zdołowanych ludzi do jaskini lwa. Odetchnęła cichutko, odgarniając niesforny kosmyk włosów za ucho i powróciła do oceniania krajobrazu. Po samym ekwipunku można było stwierdzić, że raczej nie zamierzała stać w pierwszej linii.

Czasem w życiu każdego Gumisia nadchodzi taki moment w którym dociera na nas brutalna prawda, skrzętnie skrywana pod iluzją szczęścia i tęczy. Jeśli jeszcze minutę temu Gumiś myślał że gówno, chuj, jebać. To aktualnie sytuacja przekroczyła normy "zjebania" i pretendowała do nagrody roku w dziedzinie "Nie, ja już nie chcę". A wszystko to przez fakt że po przelaniu swojego hejtu na tajemniczego pasażera, do żołądka i mózgu Gumisia dotarła TA prawda. TO był środek transportu. Siedząca naprzeciw niego Nanaya mogła obserwować niesamowite zjawisko kiedy to Gumiś o wcale nie tak jasnej karnacji, zaczyna przypominać kredę, by po chwili upodobnić się do mchu i złapać rękoma za usta. Pot za perlił mu się na czole a sam "Poszkodowany", zaczął szybciej oddychać, oczywiście nosem. Było źle. Kurewsko źle.

Dlatego zignorowanie pytania Nanayi było jak najbardziej logicznym posunięciem. W międzyczasie kiedy jej słuchał - bo wbrew pozorom i swemu stanu, robił to - myślał też nad tym czy przypadkiem lepszą formą dotarcia do celu podróży nie byłoby niczym czarnuch za antylopą, pognać za powozem. Miało to takie plusy że podróżowałby na własnych nogach a nie w tym... w tym... pomiocie szatana. Jeszcze na dodatek osoba nr. 2 okazała się dziewczyną, a kierowca ich straszył, świetnie... Gumiś oparł się o szybę i w gruncie rzeczy leżał oparty. Niewiele do niego docierało a już na pewno nie był wstanie nic z siebie wykrztusić. W zasadzie, wyglądał jak by zaraz miał umrzeć. Na bór zielony, to byłaby aktualnie nawet miła perspektywa, niestety nie na dłuższą metę.

Nieznajoma osoba spała. Oh, jakże miała wygodnie. Nanaya, gdyby nie sprawa egzaminu i własnych koszmarów, też z chęcią by się przespała. I obudziła po wszystkim. Tymczasem musiała zebrać wszelkie siły, jakimi dysponowała, na zachowanie koncentracji, a nie uciekaniu myślami do wszystkich możliwych "a co jeśli", które tylko pogorszyłby jej stan. Szczęśliwie fizycznie nie czuła się źle. Czego nie można było powiedzieć o Gumisiu... Westchnęła, poddając się całkowicie, i ponownie spojrzała przez okienko*. Może byłoby lepiej, gdyby Gumiś biegł za powozem? Przynajmniej wtedy byłaby nadzieja, że nie puści pawia w środku powozu.
Tymczasem, jak się okazało, kobieta w czarnym płaszczu wytłumaczyła swoją obecność, przyciągając nieco uwagi Nanayi. Bilet wstępu. Uśmiechnęła się krzywo.
- Widzę, że Grimoire Heart jak zawsze kolekcjonuje nietypowe osoby. Najpierw ty, później ja... - mruknęła spokojnie, przyglądając się zasłoniętej twarzy kobiety, jakby chciała przeniknąć spowijającą ją ciemność. - Można nawet rzec, że niewiele się różnimy. Więc, jaki to rodzaj przepustki? - zapytała już poważniej, odwracając się od okna, całkowicie skupiając na tajemniczym bilecie do zamku. Nie zamierzała wypuszczać z rąk ułatwienia, jakie im dano. A gdyby Gumiś oponował... Nie, zerknęła kątem oka na mężczyznę. W chwili obecnej nie nadawał się do czegokolwiek.
Głos woźnicy dotarł do środka. Las... Nie była pewna, czy to z powodu własnej ignorancji, czy też może celowej dezinformacji, jednak nie bała się miejsca, do którego właśnie się zbliżali. Tylko czy nie tak samo było z Zori? Nie, nie, lepiej o tym nie myśleć w tym momencie. To, że mieli się spodziewać wszystkiego tylko świadczyło, że będzie ciężej niż tylko "wejść - zabić - zabrać". Na razie jednak sytuacja była zbyt niejasna i rozmyta, by mogła podjąć jakąkolwiek akcję, czy odczuwać coś więcej niż niepewność wywołaną własnym brakiem informacji.
- Mogłabyś coś powiedzieć na temat tego Zamku? Arata-sama specjalnie szczodry w informacje nie był - rzuciła kwaśno, ale typowo nazywając mistrza gildii per "pan". Nawet jeśli ostatecznie był po prostu informacyjnym skąpiradłem. Po chwili jednak dbając o własne i Gumisiowe poczucie, ostrożnie się podniosła, wyciągając dłoń w stronę głowy czarnowłosego mężczyzny, by pogładzić go po włosach wraz z aktywnym Ukojeniem. Dużo to pewnie nie pomogło, ale może poczuł się choć odrobinę lepiej. Nie chciała jechać bóg wie ile w zasmrodzonym pojeździe. Miała też nadzieję, że przed podróżą nie jadł. Uśmiechnęła się do niego lekko, jeszcze przez chwilę go gładząc po głowie.
- Jakby było strasznie źle to kiwnij, otworzę drzwi. Chyba nie chcesz się taplać we własnych wymiocinach... - poprosiła go z wielką nadzieją, że tak zrobi. Tak. Bardzo. Chciała. By. Tak. Było. Z drugiej strony znów niańczyła, więc jedynie westchnęła, wracając na swoje miejsce. Ciekawe, ile jeszcze potrwa ta podróż?


*PWMka Widzenie jest permanentnie aktywna, opis w OD (pisze, bo nie jestem w 100% pewna, czy wiesz @-@)

A co mógł robić smoczy zabójca w czasie tej podróży, oprócz spontanicznego zblednięcia sobie, albo kolejnych mdłości? W gruncie rzeczy nie wiele. Podziwianie deseniu powozu było szczytem jego możliwości. No i do tego słuchanie wymiany zdań między paniami, aczkolwiek nawet to raczej wpadało jednym uchem a wypadało drugim. Nie licząc ważnych kwestii - ważnych dla Gumisia, nie dla misji. Kiedy tylko tajemnicza dziewczyna powiedziała że będzie martwa, Gumiś posłał Nanaś(bo odwrócenie się byłoby heroicznym wysiłkiem) spojrzenie mówiące mniej więcej "Nie.". Miał nadzieję że dziewczyna zrozumie przekaz. Dalszą część rozmowy dziewcząt spędził na bezczelnym wpatrywaniu się w uda i piersi Nanayi. Z doświadczenia wiedział że mdłości można zmniejszyć poprzez zajęcie mózgu czymś bardziej zajmującym niż stan własnego żołądka. A czy było w tym świecie coś bardziej zajmującego od kobiecych wdzięków?

Zaraz potem Nanayę zarzuciło, a kiedy tylko uderzyła w Gumisia, ten złapał i ścisnął ją za tyłek, by potem puścić i przesunąć dłonie na talię. Tak, to wszystko w celu wmówienia jej że zrobił to po to by ją przetrzymać a to na początku... było niefortunnym zbiegiem okoliczności. Tak, tylko tym i niczym więcej. W każdym razie Gumiś dalej dzielnie walczył przed niezwróceniem treści żołądkowej. A że był zaprawionym w podróżach mężem, to może ku uciesze podróżników, dotrwa i zwymiotuje dopiero gdy dotrą na miejsce. A może dzięki byciu takim super i w ogóle, nie zwymiotuje wcale!? Kto zabroni żyć marzeniami...

Nie ulegało wątpliwości, że krajobraz co wspaniałych nie należał. Drzewa, drzewa, jeszcze więcej drzew. Wszak byli w lesie. Można byłoby nawet usnąć obserwując monotonię tego miejsca, jak i łagodny dźwięk gałązek uderzających o pojazd. Do czasu. Taki dźwięk... nie należał do normalnych. Przysunęła się na chwilę bliżej okienka, by przyjrzeć się gałęziom, które rysowały o szybę. Nie lubiła tego drapania. Drażnił ją sam dźwięk. Niewątpliwie gałęzie też by ją drażniły, skoro z taką "zaciętością" próbowały się dostać do środka. Nawet zaczęła się zastanawiać, czy to szkło jest dostatecznie grube...
W każdym razie na chwilę obecną były ważniejsze sprawy, niż las za okienkiem. Rozmowa. Możliwe, że jedyny sposób, by dowiedzieć się czegoś więcej niż "wejdźcie do środka, znajdźcie panią zamku, nie traćcie nadziei i przynieście mi jej serce". Uśmiechnęła się w stronę kobiety, słysząc jej odpowiedź.
- Nie osądzam cię. Raczej nikt nie byłby tak szalony, by robić to samo, co ja. Czy też może ja nie byłabym na tyle szalona, by robić to, co ty - odpowiedziała z lekkim, nieukrywanym rozbawieniem. Widać lekka gra pozorów nie peszyła dziewczyny. Sama też zresztą wiedziała, że znała "przepustkę" zbyt krótko, by móc powiedzieć coś więcej, niż własne przemyślenia. Zatem słuchała dalej, wyłapując jednak spojrzenie Gumisia. Oh, ten, pomimo swojej zielonkawej buźki wciąż był na tyle uparty, by twierdzić "nie dam ci zginąć". Uśmiechnęła się nieco łagodniej, do własnych myśli. Gdy tylko kobieta skończyła mówić na temat zamku i pani, rudowłosa westchnęła, nieco się krzywiąc.
- Tak długo, jak pani zamku nie nosi imienia "Ignacio" to mogę przejść nawet przez piekło - sarknęła, odwracając głowę w stronę okna. Choć w tym momencie musiała okrutnie z samej siebie zażartować, prawdą było to, że nie chciała ponownie widzieć starego lorda. Ba, najchętniej zakopałaby każdy fragment pamięci o jego osobie tak głęboko, by już nigdy nie przypomnieć sobie o nim, klasztorze Zori i o terrorze, który wywierał na niej Aren. Pokręciła głową, chcąc, po raz kolejny pozbyć się niechcianych wspomnień, które powracały niczym natrętna mucha. Jakby się nad tym zastanowić, psychologiczne piekło przechodziła już teraz. Z kolei Gumiś znajdował się w stanie fizjologicznej agonii... Westchnęła ponownie. - W każdym razie pewnie niedługo się dowiemy... Jak daleko zostało do tego zamku? - zapytała. Im krócej, tym lepiej. - I w sumie jeszcze jedna sprawa... Jak mamy zdobyć bijące serce, skoro w momencie śmierci przestaje ono bić? - Zdawało się, że to dość ważna kwestia. W końcu zostali po nie wysłani, a problemem byłoby, gdyby nagle ich wysiłki zostałby skwitowane: "Nie bije, do niczego się nie przyda."
Przejawy dobroci Nanayi bardzo często kończyły się tak samo. Czyli klapą. Albo to ktoś chce ją później zabić, a to wypowiada wojnę całemu światu, albo jeszcze po prostu ma je gdzieś stwierdzając, że nie zasługuje. Tak. To był spisek. Tym razem oczywiście musiała coś sobie zrobić, bo nie było innej opcji. Świat chciał ją widzieć martwą, ot co! Lub zawstydzoną. Gdy tylko poczuła dotknięcie w okolicy poś... Nie, nie, nie, jej mózg nie był w stanie rozróżnić tych czynności, jednak czując dotyk Gumisia dziewczyna pisnęła, szybko jednak zakrywając usta dłonią. Poczerwieniała, jednak bardziej ze stresu aniżeli dawki zawstydzenia, której mógł przysporzyć czyn mężczyzny. Do tego bolał ją bok. Nosz kurde. Niespecjalnie przejmowała się tym, ze piersi znajdują się na głowie Smoka. Cofnęła się na swoje miejsce, masując obolały bok.
- Mógłbyś następnym razem trzymać ręce przy sobie? - zapytała, gdy powoli do jej świadomości dochodziło to, co przed chwilą zaszło. Tak, w zwolnionym tempie. Jej podświadomość rejestrowała wszystko i teraz zamierzała podzielić się swoimi smakowitymi myślami ze świadomością, niespecjalnie przejmując się faktem, że temu wszystkiemu przysłuchuje się Nanaś, coraz bardziej pąsowiejąca na twarzy. Chcąc ukryć ten fakt, szybko odwróciła głowę, uparcie wpatrując się w kaptur kobiety. Tak, to wszystko było zamierzone. Nawet ten całkiem dziewczęcy, wysoki pisk... I te piersi też. I-i-i... Nie. To było za dużo. Znikaj, głupia podświadomości! A-a ty serce się uspokój! T-to nic takiego! Tylko czy przypadkiem mieli się nie zachowywać ciszej?

POLEPSZAŁO MU SIĘ! Jeeeej~! Ale nie było co się przedwcześnie cieszyć, bowiem ciągle byli w powozie, a bycie w powozie było gorsze od bycia poza powozem, nie ważne kiedy i nie ważne jak. Nawet jeśli do ziemi dzieliło by ich około 20m... chociaż wtedy byłby skłonny rozważyć czy przebywanie w powozie nie jest raczej bezpieczniejsze... Ale i tak powozów nie lubił, żeby było jasne.

-I łap tu kobietę żeby się bardziej nie poturbowała.-Odwarknął w kierunku Nanaś na jej uwagę, aczkolwiek uważając by mu się od tego przypadkiem nie pogorszyło. Ważna była jeszcze kwestia kobiety, bo nagle Gumiś zdał sobie sprawę z kilku ważnych kwestii. Wypierdalaj, jakie rzucił to kobiety stało się dość pomyślnym wariantem, niestety z powodu ich aktualnego otoczenia pomyślność tego wariantu malała na łeb na szyję. Tym samym pozostało uzmysłowić kobietę w pewnej kwestii co było dla Gumisia dość istotną sprawą.-Dzięki wielkie ale wejdziemy tam sami. Nie będziesz umierać czy coś...-Koniec tematu. Nawet dyby miała raka korzeni, to by jej nie pozwolił ot tak po prostu umrzeć bo nie i tyle. Na wieść że są blisko, bardzo się ucieszył. Znaczy tak bardziej że z miny "Muszę coś zabić - szybko" zmienił ją na "Ja pierdole...". W każdym razie te gałęzie o ile można to tak nazwać nie bardzo mu się podobały i uważał by z żadnej nie dostać, po chwili namysłu dodał jeszcze.-To może wyjdziemy?-I nawet pokusił się o coś co przypominało uśmiech.

Grimoire Heart i ta przyjazna atmosfera panująca miedzy członkami gildii. Czasami można było odnieść wrażenie, że aż nazbyt przyjazna. Całkiem jasne wydawało się to, że nadmierna bliskość w GH to już norma. Jak również normą były przemiłe odzywki w obie strony.
- Masz całkiem wygodną głowę, większej pomocy nie potrzebowałam - odwarknęła w jego stronę. No bo jakby to wyglądało, jakby pozostała mu dłużna? Nie, nie, nie wypada tak! W każdym razie za "pomoc" nie uważała tego, co uskutecznił. A niech spróbuje drugi raz, powiadam wam, drugi! Wysłuchała, co miała do powiedzenia tajemnicza osóbka, uśmiechając się przy tym kwaśno. Och, tak, ugryzło... I choć faktycznie sprawa z sercem wydawała się być "prosta", to dla Nanayi była sporym utrapieniem. Raczej nie posiadała specjalnych umiejętności, które mogłoby pozwolić jej na "nie-zabicie" a jednoczesne zdobycie serca. No cóż. Ta część egzaminu najwidoczniej będzie musiała przypaść Gumisiowi.
Wtem... Nie, nawet nie wiedziała, jak to ubrać w słowa. Las postanowił wtargnąć do środka powozu. Nie było to dziewczynie w smak. Jak tak miało wyglądać wejście t co będzie dalej? Na pewno nie pluszowe koniki i poduszki...
- Nie na darmo nazywają to kamiennym lasem... - mruknęła, patrząc na kamienne gałęzie, starając się ich uniknąć. Może lepiej byłoby się nie ruszać, idąc za przykładem biletu wstępu? Gdyby to nie poskutkowało, to próbuje unikać ostrych krawędzi, chcąc ograniczyć zranienia i skaleczenia już na samym początku. - Jak chcesz, to skacz - rzuciła jeszcze w stronę Gumisia. Choć byłaby to strata. Wolałaby, by jednak razem przeszli przez okryty złą sławą zamek.

Mieć dość misji która ledwo się zaczęła... tak, zdecydowanie wszystko było jak zwykle. Może zawód maga nie był dla niego? Może powinien zostać... drwalem? Laski lecą na drwali. Kraciasta koszula, Jeansy i toporek w dłoni, dwudniowy zarost i rąbanie drwa w lesie... każda była by jego... no, niestety życie chciało że drewno w kontakcie z nim w większości przypadków płonęło a on chcąc nie chcąc był magiem, takie tam marzenia...

Chciał odgryźć się jakoś Nanaś, ale gdy padły słowa kobiety... w sumie nie wiedział za bardzo co zrobić! Na chwilę dosłownie go wmurowało, jak można być tak głupim? Najwidoczniej można.-Klucznik? Klucz? Nie dzięki. Potraktuję cię jak kobietę. Człowieka.-No z lekka ściema, facet też człowiek, a nie ratowałby.-Świetnie rozumiem co powiedziałaś. Zdaje sobie sprawę z tego że to egzamin i doskonale zdaje sobie sprawę z faktu że jedno życie za ułatwienie misji to nie wielka cena...-Na chwilę zrobił przerwę by zastanowić się jak przekazać to co chciał jej przekazać, aż w końcu zdecydował się na najprostszą formę.-Ale mam to w dupie.-I wzruszył do tego ramionami.-Choć by miał przez to Arata dupą po gwoździach szorować z żalu że misja nie wykonana, nie dam ci umrzeć. Bo taki mam kaprys.-I tyle. Nie potrzebował powodów, nie potrzebował zgody, nie potrzebował nawet logicznych argumentów. Nie chciał by dziewczyna umarła i jeśli da radę to jej na to nie pozwoli tyle w temacie.-Dlatego teraz grzecznie weź swoje cztery litery i zapierdzielaj z powrotem do Araty. Możesz mu przekazać pozdrowienia od Gumisia.-A potem spróbował otworzyć powóz.-Skakać nie zamierzam, ale kamienne czy nie, drzewa to drzewa. A po drzewie można zejść na ziemię.-I dlatego Gumiś wpierw spróbuje otworzyć w jakiś sposób powóz a potem spojrzeć na owe "Drzewa" rozglądając się za potencjalnym zejściem. Chwilowo nie schodził, czekał jeszcze na to, co zrobią dwie niewiasty. Wszak co za facet, zostawia kobiety w potrzebie?

Wyglądało na to, że Gumiś już ma dość. Bardziej jak wcześnie (tylko że tym razem z innych powodów). Faktycznie się przejmował, czy może po prostu udawał miłego? Ciężko było powiedzieć od razu. Ale im więcej mówił, ty jaśniejsze się stawało, że nie miał zamiaru poświęcać życia kobiety dla ich celu. Uśmiechnęła się pod nosem, nieco cieplej. Najwidoczniej nie tylko jej serce było mięciutkie jak słodka krówka - twarde na zewnątrz, a na dobrą sprawę mięciutkie w środku. Westchnęła, poprawiając się na swoim miejscu, by nachylić się (oczywiście uważając na gałęzie) i rozejrzeć po wnętrzu pojazdu - jak rozmieszczone są gałęzie, czy dało się wyjść, otworzyć drzwi. Może był właz na górze? Kto wie. Odpaliła też dwie nieduże kule światła (PWM), łagodnie krążące po całym pomieszczeniu, by oświetlić wnętrze. W razie potrzeby wstała, tym razem poruszając się ostrożniej, by w razie wszelkich nagłych turbulencji spróbować utrzymać jako taką równowagę.
- W takim razie zajmij się drzwiami, panie bohaterze, a ja zajmę się oświetleniem drogi i osłanianiem twoich pleców - rzuciła lekko w stronę Gumisia, nie podnosząc jednak głosu. Był całkiem spokojny i ciepły, pomimo ostatnich "zgrzytów" między dwójką. - Klucz czy nie, zamka... czy też zamku nie widać. Nie ma powodu, by tutaj siedzieć. Myślenia Gumisia nie zmienisz w ten sposób, a opór tylko sprawi, że i nam utrudnisz zadanie. Wyśpisz się innym razem - rzuciła tym samym tonem w stronę kobiety, wyciągając dłoń w jej kierunku. A w razie oporu zamierzała chwycić kobietę, by ją podnieść i skierować do ewentualnego wejścia, oczywiście uważając, by nie zraniły się zanadto. Wypadki ostatnio lubiły chodzić po ludziach. Tym bardziej dziewczyna uważała na otoczenie, z którego bardzo sukcesywnie zabierana była przestrzeń.