Gabinet głównego zarządcy Artail

W ten sposób chłopak spędził kolejnych kilka minut. Dziewczyna jednak nie wracała, a batonik zdążył się skończyć. Na domiar złego, po kolejnych pięciu minutach z innego przejścia po drugiej stronie wyłonił się mężczyzna ubrany w garnitur, który sztywnym, niemal mechanicznym krokiem podszedł do lady i stanął po przeciwległej stronie. Wszystko po to, aby to spojrzeć na czekającego tutaj Kleofasa.
- Dzień dobry, przepraszam za zwłokę, jednak musiałem dostarczyć kilka dokumentów do poszczególnych osób. W czym mogę pomóc? - powiedział tylko dość prosto, czekając na odpowiedź maga. Zupełnie tak, jakby nie wiedział, że większość kwestii Kleofas poruszył już z dziewczyną. Chociaż... tamta była ubrana w bardziej zwyczajny sposób.

Pewne rzeczy wymagały poświęcenia, a inne cierpliwości. Kleofasowi jednak nigdzie z niczym się nie śpieszyło, więc mógł jeszcze trochę czekać, dopóki nie skończyłyby mu się całkowicie zapasy jedzenia, a tych zazwyczaj miał przy sobie całkiem sporo. Jeszcze nie było tak źle, jak mogłoby być. Kleofas więc czekał... I czekał... Aż w końcu ktoś przyszedł. Chłopak cicho westchnął pod nosem i odczekał jeszcze chwilkę, do momentu, w którym nowo przybyły do niego przemówił.
- Dzień dobry - odparł z odrobiną rezygnacji Kleofas. - Nazywam się Kleofas Snog i chciałem spotkać się z główną zarządczynią, panią van Luveen, ale zdaje się, że obecnie jej nie ma. Chciałem się więc dowiedzieć, kiedy w razie czego mógłbym wrócić - powiedział, mając lekką nadzieję, że mężczyzna nie wyjmie w międzyczasie zestawu krzyżówek i nie udzieli odpowiedzi Kleofasowi dopiero po odnalezieniu właściwego rozwiązania.

Mężczyzna wysłuchał słów Kleofasa, aby chwilę później wyciągnąć notesik z kieszeni swojej marynarki. Przewrócił kilka kartek, a fioletowe tęczówki uważnie śledziły napisane w nich słowa.
- Nie ma? - mruknął tylko, jakby zaskoczony mężczyzna, spoglądając na odłożył swój notesik, stukając w jakieś urządzenie skryte za blatem, jednak rozległy się tylko trzy dłuższe sygnały i nastała głucha cisza. - Zgodnie z terminarzem pani van Luveen powinna być tu od dobrych dwóch godzin - stwierdził tylko, aby ostatecznie poprawić swoje okulary i spojrzeć na maga. - Kto panu udzielił tej informacji? - proste pytanie padło, wraz z cichym syknięciem pod nosem, jakby mężczyzna wiedział, kto był sprawcą potencjalnego zamieszania.

Najwidoczniej Kleofas padł ofiarą żartu, albo czyjegoś lenistwa, bądź też czegoś innego, co właściwie nie miało chyba większego znaczenia. Zapewne mógł mieć teraz prawo, żeby zacząć narzekać, wypominać błędy, by ostatecznie z premedytacją i zawiścią wskazać na drzwi, za którymi zniknęła z kawą wszystkiemu winna dziewczyna. Ale Kleofas był miłym człowiekiem i się nie skarżył. Nawet uśmiechnął się dyskretnie, spoglądając w kierunku innym, niż drzwi.
- To nieważne. Nic się nie stało - odpowiedział mężczyźnie, po czym wrócił myślą do głównego celu, z jakim się tu zjawił. - Czy mógłbym wobec tego się z niż teraz spotkać, jeśli nie jest za bardzo zajęta? Sprawa może okazać się dość znacząca - rzekł, mocniej ściskając przyniesioną przez siebie teczkę. Trochę jednak obawiał się tego spotkania. Nie chciał bowiem wyjść na jakiegoś bezmyślnego szaleńca.

- Aktualnie powinna mieć przerwę na kawę w swoim gabinecie u góry. Jeśli to rzeczywiście pilne, mogę pana zaprowadzić - stwierdził prosto mężczyzna, zamykając notesik i chowając go ponownie do kieszonki. Spojrzał też raz jeszcze przenikliwym wzrokiem na Kleofasa, czy też na jego notatki. Wszystko po to, aby odchrząknąć i poprawić swój ubiór. Najwyraźniej dawał mu prawo do podjęcia decyzji, czy chce ryzykować przerwą komuś takiemu, czy też nie. Ewentualnie do obrania innej trasy, czy podejścia w tej kwestii. Na upartego to zostawiał wszelkie decyzje jemu.

Przerwa na kawę, to z jednej strony nie jest najlepsza pora, żeby zawracać sobie głowę pracą, ale z drugiej strony jest to lepsza okazja, niż zawracanie sobie głowy dodatkową robotą, kiedy wykonuje się już jedną. Czy Kleofas rzeczywiście mógł czekać na lepszą sytuację? Raczej nie miał, co liczyć na to, że spotka zarządczynię w letni, słoneczny dzień, przechadzającą się po ogródku, zastanawiającą się akurat nad tym, czy nie warto byłoby polecieć na księżyc, tak go sobie pozwiedzać. Dlatego Kleofas nie zastanawiał się zbyt długo.
- W porządku. Będę bardzo wdzięczny - odpowiedział, po czym to zaczekał, aż mężczyzna wskaże mu gdzie powinien iść, lub też sam go zaprowadzi. Tak, czy inaczej, Kleofas ruszyłby tam, gdzie mógłby spotkać się z panią Evelynn.

Być może sam budynek nie prezentował się zbyt majestatycznie i nowocześnie. Może obsługa też nie była do końca najlepsza. Mimo wszystko, ciemnowłosy skinął tylko głową i wskazał ręką na jeden z korytarzy. Wszystko po to, aby zaraz później samemu się tam udać.
- Proszę za mną... - padło tylko proste, ciche stwierdzenie, zanim to zacząłby prowadzić chłopaka. Wędrowali tak do końca pomieszczenia, gdzie za granatowymi, grubymi drzwiami znajdowało się... nic? Przynajmniej wyglądało to jak wielka, wysoka, oszklona tuba, z której wnętrza dałoby się wyjrzeć na miasto. Kiedy jednak dostali się do środka, posadzka zalśniła delikatnie energią, a po bokach szklanej tuby pojawiło się coś na wzór delikatnych wyładowań elektryczno-magicznych przechodzących przez wnętrze szkła. Samo zaś podłoże zaczęło stopniowo się unosić, aż zatrzymało się na najwyższym piętrze, wpuszczając ich duet do środka... skromnego korytarzu. Wyglądało to trochę jak niewielkie mieszkanie. Po prawej była szafka na buty, a przynajmniej tak można było wywnioskować po płaskiej, ledwo wystającej ze ściany bryle z rysunkiem buta na środku. Z lewej najpewniej było miejsce na kurtki, czy płaszcze. Niemniej sam ciemnowłosy udał się do drzwi naprzeciwko wejścia, aby nacisnąć na klamkę i... poczuć niemały opór? Zupełnie tak, jakby ktoś blokował otworzenie ich.
- Pani van Luveen jest teraz zajęta, prosimy przyjść później - odezwał się znajomy Kleofasowi głos, a na twarzy jego przewodnika zdawała się pojawić lekko pulsująca żyłka. Naparł jeszcze raz na klamkę, ale bezskutecznie. Co mógł więc poradzić w takiej sytuacji?

Kleofas z niczym się nie śpieszył, wciąż wykazując się grzeczną cierpliwością. Ruszył za mężczyzną, zastanawiając się jak to będzie. Można, by rzecz, że czuł się jak przed rozmową o stałą pracę, ale ponieważ nigdy takiej rozmowy nie musiał odbywać, to też nie wiedział czy mógłby do tego przyrównać swoje uczucie. Zaczął jednak trochę żałować, że nie przygotował żadnego CV. Tylko, czy byłoby mu ono aby na pewno potrzebne. W końcu, to nie liczyło się zbytnio kim był. Istotny był cel, który chciał osiągnąć.
Chwilowy stres został jednak zastąpiony lekkim zażenowaniem, kiedy to Kleofas z jego przewodnikiem dotarli prawie na miejsce. Prawie, albowiem zatrzymały ich drzwi. Pokój nie był jednak pusty, jak się okazało. Kleofas prędko spróbował zebrać fakty... Dziewczyna, której głos przed chwilą słyszał, był podobny do głosu dziewczyny, która robiła wcześniej kawę... Pani van Luveen miała akurat na nią przerwę... Nawet jeśli to nie była sama pani van Luveen, tylko jakaś jej pomocnica, czy sekretarka, to jednak Kleofas poczuł się lekko zlekceważony. Jego dłoń mimowolnie skierowała się na czoło i lekko je rozmasowała.
- Może... Powinienem spróbować gdzieś indziej - powiedział sam do siebie Kleofas, choć nie do końca wiedział, gdzie właściwie mógłby się ze swoim pomysłem udać, by nie tylko mógł go zrealizować, ale również wyciągnąć z niego jak najwięcej dobrego.

Mężczyzna chwilę siłował się z drzwiami, jednak każdy napór na nie zdawał się być odpierany podobną, jeśli nie większą siłą. Mimo wszystko, przerwał na chwile spoglądając na Kleofasa.
- Jeśli to nie problem, to może mi pan pomóc. Razem powinno nam się udać. Ewentualnie przekażę materiały pannie van Luveen jak pewna jednostka się uspokoi - dopowiedział jeszcze, dając Kleofasowi wybór. W końcu sam mężczyzna niekoniecznie miał powód do szarpania się z drzwiami i osobą po ich drugiej stronie. Niemniej, to już zależało od tego co postanowi i ewentualnie tego, co pozostawi w tym miejscu po sobie. Jeśli cokolwiek takiego zostanie.

Gdyby sprawa dotyczyła samego Kleofasa, wtedy zapewne ten by już sobie odpuścił. Tu jednak chodziło o rozwój cywilizacji, o postęp, dobro całego świata! Zaś gdyby papiery, które Kleofas miał w swojej teczce, byłyby zrozumiałe dla kogokolwiek, poza nim samym, wtedy mógłby rozważyć ich zostawienie. Z tej racji, że w zawartych tam materiałach dominowały głównie rysunki, a że Kleofas nie był mistrzem artystycznym, to wolał wszystko samemu wyjaśnić. Zwłaszcza obliczenia, których tam dokonał. Może zawartość teczki Kleofasa zapewniłaby mu bardzo dobrą ocenę, jako dodatkowy projekt na szkolne zajęcia, ale żeby go zrealizować potrzebował czegoś więcej, niż dobrej opinii kogoś mądrego.
Westchnął więc sobie cicho, przyglądając się jak mężczyzna dalej siłował się z drzwiami.
- Spróbuję coś z tym zrobić - powiedział, kładąc dłoń na ramieniu mężczyzny, by odsunąć go od drzwi, a następnie przyłożył do nich lewą dłoń, aby to użyć na drzwiach Odrzucającego Wybuchu D. Liczył na to, że drzwi i osoba je blokująca, okażą się słabsze od jego magii i to nie on zostanie odrzucony.