Pałacyk rodu Noctingów

Poczułem jak wszystkie zmartwienia odchodzą w dal i jak powoli się odprężam. Tylko... Czy to na pewno było fair? Najlepiej sprawdzam się, pracując pod presją... Ale póki co spokój był chyba najlepszym możliwym wyjściem, by opracować plan...
Ale na plany potrzeba dni i tygodni... A my mamy w porównaniu do tego, bardzo mało czasu...
-Dzięki...-
Wysłuchałem, co Piąty ma do powiedzenia... Nie było to do końca przekonujące.
Spojrzałem z lekkim uśmiechem na wątłe muskuły chłopaka
-Tak, z pewnością teraz ich zwyciężymy-
Zaśmiałem się krótko, jednak szybko spoważniałem.
Czas na plan.
Zatarłem rączki i zamknąłem oczy, by wszystko potraktować jak układankę, oczywiście za radą Piątego.
-Okej... Najpierw ustalmy fakty...-
Szybko ułożyłem pytania w głowie
-Jak dawno zabrali Aelinor? Jak długo płynie się do siedziby Helfaresa? I czy... masz jakieś zdolności, by stworzyć dywersję? Chodzi o coś, co odwróci uwagę całej okolicy. Najlepiej, żeby ich wystraszyło. Żeby bali się do ciebie podejść, by jak najpóźniej zdemaskowali podstęp...-
Miałem szczerą nadzieję, że Piąty jest naprawdę jakimś Czarnoksiężnikiem, który zdecydowanie para się szeroko rozumianą i uniwersalną magią... Byłoby cudownie...

-W takim razie szturmujemy zamek-
Zdecydowałem się w końcu na miejsce, które pierwsze będzie trzeba odwiedzić. Jeśli Aelinor faktycznie jest w obozie, a Helfares posiada jakąś... mityczną broń, nie pokonam go bez odpowiedniego ekwipunku...
Westchnąłem. Do zamku Carrenarów przynajmniej zostałem zaproszony... Tutaj trzeba się najpierw wkraść...
-Cóż... Miałem nadzieję raczej na... jakieś latające gęby, płomienie, miraże. Ale dobre i to-
Zastanowiłem się nad kolejnymi fazami natarcia, ale szybko uświadomiłem sobie, że mogłem przez przypadek urazić Piątego
-Wybacz... Cieszę się, że mam Ciebie po mojej stronie-
Zreflektowałem się, nie chcąc zrazić do siebie swojego nowego towarzysza.
-Wejść główną bramą nie mogę, muszę wkraść się do zamku od tyłu. Jeśli nie jest Ci wiadome o żadnym bocznym przejściu, zobaczymy na miejscu. Zamki buduje się tak, by zawsze miały inną drogę ucieczki. Dobrze zamaskowaną z zewnątrz oczywiście... Z braku laku możemy... udawać jakiś posłańców? Masz jakiś pomysł kim moglibyśmy zostać, żeby nas wpuścili i... zapewnili przykładowo nocleg?-
Cóż. Plan dopiero kiełkował, ale od czegoś trzeba zacząć.

Zachmurzyłem się troszeczkę... Trudno było myśleć, kiedy jest tyle niewiadomych...
-Łatwo powiedzieć, podstępem... Nie mam żadnej syreniej wiedzy. Jestem nią zaledwie od... w zasadzie nawet nie wiem ile czasu dokładnie minęło... Załóżmy, że od wczoraj. Nie mam pojęcia kogo spodziewa się Helfares. Ani kogo mógłby się nie spodziewać. Nie wiem nawet, czy jest w zamku, czy w obozie. Gdybyśmy wiedzieli, moglibyśmy zaryzykować, że przysłał nas Helfares. Ale nawet tego nie wiem.-
Piąty najwyraźniej dobrze się bawił. Ja za to powoli popadałem w coraz większe przygnębienie. Ale przecież nie mogłem oczekiwać, że znajdzie się ktoś, kto zrobi wszystko za mnie.
-Kiedy wyruszamy?-
W razie czego, będziemy mieli czas, by wszystko obmyślić po drodze...
Wszak, kiedy Helfares na pewno wróci do zamku, wtedy nie będzie już żadnych szans na zadanie mu ciosu. A Aelinor przepadnie na zawsze.

Pokiwałem głową...
-Tak, powód... Mam już kilka pomysłów. Ale o tym porozmawiamy w drodze...-
Zacząłem się już podnosić, ale Piąty nakazał mi się jeszcze przespać. Niechętnie położyłem się z powrotem na kamienne łoże i zamknąłem oczy... Dopiero teraz poczułem, jak bardzo jestem zmęczony... Ledwie przymrużyłem oczy, a już pochłonęły mnie ramiona Morfeusza.

Na początku snu, znowu nawiedziły mnie obrazy minionych dni... Najpierw wizje, później lot z wieży, następnie widok Aelinor i jej ojca... Miotałem się, nie mogąc się uspokoić.
Po jakimś czasie przyszła jednak ulga. Myślami przeniosłem się do widoków Północnych Pustkowi. Stałem przed gildią, a z budynku dochodziły odgłosy zabawy. Gdy wszedłem do środka, zobaczyłem znajome twarze. W dużym pokoju, służącym nam za salon, siedział Klauth, a wokół na ciepłych kanapach siedzieli towarzysze, z którymi tak niedawno spożywałem posiłek na biesiadzie. Wszystkie twarze zwróciły się w moim kierunku, a widniały na nich szerokie uśmiechy. Gdzieś w tle zobaczyłem nawet swoich rodziców. Zastanawiało mnie, co oni tutaj robią, ale kiedy i ich buzie rozświetliły szerokie uśmiechy, myśli zeszły na drugi plan. Enzo gawędził z Kluthem, Lilin zagadywała się z Rosalie, Marco śmiał się w głos razem z Mattem, obok których z umiarkowanym spokojem siedział Rin. Amira razem z Lindowem i Naoto grali w karty i rozmawiali, ciesząc się swoim towarzystwem. A ja stałem w drzwiach i napawałem się tym szczęśliwym widokiem. Nawiedzała mnie jedynie myśl, czy jeszcze kiedykolwiek do nich wrócę. Czy czasem nie pozostanie mi wspominanie ich jedynie w snach...

Śniłem całkiem przyjemnie. Przynajmniej tak myślałem. Wszystko było dobrze, do czasu, aż wszystko się zmieniło. Atmosfera uleciała, całe ciepło zniknęło, a całe pomieszczenie wypełnił mrok...
Wokół działy się rzeczy z którymi nie chciałem mieć do czynienia.
Wszyscy się zmienili, to nie byli już ludzie których znam. Głos Klautha nie należał już do niego. To w ogóle nie było już jego ciało ani jego głos.
Wszystkich zastąpiły dziwne, zakapturzone postacie.
Słowa, które wypowiadały... Nie rozumiałem ich....
Kim był Jeden? Czy to rodzina Piątego? Co się tutaj dzieje?
-Kim jesteście?-
Zakrzyknąłem w przestrzeń, nie wiedząc jak wyrwać się z tego snu. A we mnie wpatrywały się złote oczy... Były podobne do oczu Piątego...

Stałem jak zamurowany, nie mogąc wykonać żadnego gestu. Głosu też nie mogłem wydobyć, ponieważ dłoń osoby, która jeszcze niedawno była Klauthem, zaciskała mi się wokół gardła. Patrzyłem na wszystko, błądząc wzrokiem...

Kolejną wizją... wolałbym tego nie pamiętać. Wolałbym, żeby to się nigdy nie zdarzyło. Ale pamięć ma to do siebie, że nie sposób ją kontrolować. Co raz zostało zobaczone, już się nie odzobaczy, jak to rzekłem kiedyś na biesiadzie Lamii.
Jaskinia... Biała postać, trzymająca w ręce nóż, który widziałem w wizjach... Postać, wraz z obrotem, zmieniła się we mnie. Patrzyłem na siebie tak, jakbym stał w lustrze. Widziałem, że to ja, ale jednocześnie czułem, że to niemożliwe. Czyja była ta wszechobecna krew. Dlaczego jest na mojej twarzy...
Powoli czułem, że to już za wiele... Nie mogłem dłużej tego wytrzymać.
Poza bólem w plecach, nie pojawiło się już nic więcej.

Kiedy obudziłem się, zlany potem, nadal czułem echo bólu zadanej mi rany.
Piąty był przy mnie, pytając się, co się stało.
Byłem tak oszołomiony, że nie mogłem wypowiedzieć żadnego słowa. Musiałem się uspokoić.
Minęło kilka chwil, zanim mogłem spokojnie mówić.
-Miałem chyba kolejne wizje. Nóż, o którym Ci opowiadałem... Teraz jestem pewien, że znajdował się w moich rękach. Widziałem siebie, stałem przed sobą. Osoba, która była mną, trzymała nóż w ręce. Staliśmy w jaskini, w księżycowym blasku. On... znaczy ja przed sobą, ubrany byłem w biały płaszcz... W jaskini był ołtarz a na nim pełno krwi. Drugi ja miał ją nawet na twarzy i białym płaszczu... Potem ktoś albo coś wbił mi nóż, albo miecz... nieważne, wbił mi coś w plecy... i się obudziłem...-
Odetchnąłem. Dobrze pamiętałem szczegóły obu wizji...
-Miałem jeszcze jeden sen... Wcześniej.
Wszedłem do budynku gildii... W środku panowała miła atmosfera. Ale naraz wszystko się zmieniło. Mój Mistrz, Klauth, zamienił się w zupełnie nieznaną osobę. Miała Złote Oczy... Cały czas powtarzała coś o Jednym...-
Zmarszczyłem czoło, próbując sobie przypomnieć, jak szła owa "przepowiednia"...
-Najpierw wypowiedział zdanie... Krew głupka, krew króla, krew na dziewicy udach... Nie wiem co to oznacza. Później postać zaczęła mówić o Jednym... Jesteśmy dziećmi Jednego. On przeprowadzi nas przez mroki nocy. On poddał sobie Słońce i Księżyc. Jego jest Niebo. Jego jest Ziemia. Jego jest ludzkie tchnienie, Jego jest płynąca w ciele krew. Jeden dla wszystkich, wszyscy dla Jednego...
To nie był sen, prawda? Nie powinienem tak dobrze pamiętać tych wszystkich słów...-
Spojrzałem na Piątego. W moich oczach można było ujrzeć błaganie o pomoc. Nie mogłem sobie z tym poradzić sam... Nie byłem w stanie. Mogę znieść ból, jakim jest utrata kończyny... Mogę znieść każdy ból cielesny... Ale ból, którego teraz doświadczałem, z pewnością nie należał do takiego... Z tym nie uporam się sam...

Wpłynąłem sobie do zamku, przedstawiając nas jako posłanników Helfaresa. Obyło się bez problemów, wszak Helfares nie miał się kogo obawiać, bo podbił już wszystkie morskie klany.
Rozglądając się po holu, spostrzegłem, ze zameczek jest dość surowo urządzony, ale nie był pozbawiony gustu. Było ładnie i spoko. Trza się było zabrać za poszukiwanie sztylecika i Aelinor. Chociaż tej drugiej chyba jeszcze nie było, bo Helfares jeszcze nie wrócił.
Zagłębiłem się w myślach, jakby tu rozpocząć poszukiwania, bo chyba po to właśnie tu jestem.

MG

I tym oto sposobem piękny Pace Syrenka wparował do zamku niczym dzielny książę. Atakując jakiegoś przypadkowego syrena, ukradł mu miecz i hełm, udając tym samym syrenkowego żołnierza. Dzięki drobnym kłamstwom znalazł się w skarbcu, gdzie wpadł w pułapkę i spadł do komnaty gdzie w ścianie z lodu znajdował się opętujący sztylet. Na szczęście Pace rozwiązał ten problem i ruszył na ratunek niewiaście. Niestety został złapany i opętany. Ale dzielny Pace postanowił zakończyć swój żywot i dźgnął się sztyletem, tym samym na jakiś czas tracąc przytomność. Obudził się napowrót w szpitalu, ludzkim, jako człowiek, obok niego zaś siedziała uratowana niewiasta, za którą wkrótce miał wyjść. Niestety dowiedział się też że jego rodzicie nie żyją. Tak, ktoś ich brutalnie pod jego nieobecność zamordował. Został nową głową rodu.

+40 PD, Aelinor. Opisz ją sobie gdzieś znaczy wygląd i charakter

z/t