Pałacyk rodu Noctingów

Gdy Emilia zaproponowała toast także za mnie i za mój powrót, chwilowo zawiesiłem rękę w powietrzu, myśląc o tym, ile osób znowu zawiodę znikając z ich życia. Nie chciałem ranić uczuć innych ludzi, tym bardziej moich rodziców, ale dobrze wiedziałem, że takie życie, jakie oni wybrali dla mnie, zniszczy mnie. Nie potrafię prowadzić interesów, nie potrafię siedzieć za biurkiem, zwyczajnie nie potrafię wieść takiego życia.
Otrząsnąłem się z zamyślenia i ochoczo stuknąłem kieliszkiem w kieliszek Emilii.
-Na zdrowie-
Odpowiedziałem uśmiechem na uśmiech dziewczyny. Mimo, że nie chciałem tutaj przyjeżdżać, myślę, że trudno będzie mi na powrót się z nimi rozstać.
-Moi rodzice myślą zupełnie inaczej. Dla nich moje wybory są... dziecinne i prostackie-
Spojrzenie dziewczyny ani trochę mnie nie zdziwiło. Zawsze była kokietką, a tym razem jej plany wobec mnie raczej były do przewidzenia. Ale mimo wszystko nadal nie wychodziłem z roli. Mrugnąłem do Emilii i podając jej rękę, wysłuchałem kolejnych słów, po czym szybko ją cofnąłem. TAŃCE BĘDĄ PÓŹNIEJ. No trudno, jakoś to przełkniemy.
To, co zapamiętałem z tego miejsca, to to, że staw był ogromny... A teraz? Teraz ledwie oczko wodne. Czyżby zmienili to miejsce? A może to wpływ tego, że teraz to ja... jestem większy. Mniejsza z tym. Romantyczna atmosfera panuje tutaj tak, jak panowała za moich lat, kiedy odwiedzałem to miejsce. Chociaż wtedy coś takiego jak "romantyczność" było dla mnie nowym, acz nie do końca niezrozumiałym pojęciem. Już wtedy próbowałem wyciągać córki Cerranerów nad staw, by skraść im pierwsze, niewinne, dziecięce pocałunki. Dawne lata... Co najmniej z 13 lat temu.
-Faktycznie, nie kojarzę ich. Tropiłem wtedy jednego z magów należącego do nielegalnej gildii. Był niebezpieczny, więc musiał zostać złapany... A że w ostatnim czasie Policja Magiczna ma braki w personelu, zgłaszają się do nas-
Jestem prawie jak James Bond. Wrzucony w smoking, z piękną kobietą u boku, rozmawiając o kryminalnym pościgu za zbrodniarzami. Pace - Agent 007. Szkoda tylko, że sprawa zupełnie zmyślona... Nie moja wina, że od jakiegoś czasu wszystkie moje misje kończą się niepowodzeniem.
Marzenia i rozmyślania przerwał jednak kolejny, znajomy głos. Laslo. Pomachałem do niego. Pamiętam, kiedy oboje w tej posiadłości stroiliśmy żarty całej służbie. Zabawy co nie miara.
Podałem ramię Emilii, gdy ta zapytała, czy idziemy. A co, trzeba dochodzenie poprowadzić dalej...

-Dziękuje Emilio, miło mi słyszeć, że przynajmniej Ty tak sądzisz-
Tak, słowa Emilii były dla mnie naprawdę dużą otuchą. Powoli zaczynałem wątpić w swoje wybory, w to co robię...
-Przy kolejnej okazji z pewnością ci opowiem-
Uśmiechnąłem się i ruszyliśmy do środka. Szybko znaleźliśmy rodziców i zajęliśmy miejsca wśród tłumu gapiów.
Jednak to, co zobaczyłem, wprawiło mnie w wściekłość. Starałem się nie okazywać tego po sobie, jednak uśmiech zniknął z mojej twarzy.
Nie miałem pojęcia, że ojciec Emilii zajmuje się kolekcjonowaniem żywych stworzeń, czyniąc je więźniami w ciasnych klatkach.
To nie powinno mieć miejsca. Takie rzeczy nigdy nie powinny się wydarzyć. To praktycznie niewolnictwo.
Kiedy minęła pierwsza fala wściekłości, spojrzałem na magiczne stworzenie pływające w szklanym więzieniu.
I był to najpiękniejszy widok w moim życiu. Poczułem się, jakbym doznał olśnienia. Momentalnie mój brzuch wypełniło uczucie latających motyli. Nie miałem pojęcia, co się ze mną dzieje. Nigdy nie doznałem czegoś podobnego.
Rozejrzałem się dookoła i... mój wzrok padł na ojca, a poprzednie uczucie wściekłości powróciło.
Wtedy podjąłem decyzję. Wydostanę ją z tych ohydnych łap starego Carrenera.
Pociągnąłem ojca za rękę. Nie wiem dlaczego to zrobiłem. Dotychczas każda moja decyzja spotykała się z jego protestem. Ale jego wyraz twarzy sprawił, że tym razem postanowiłem mu zaufać. Jesteśmy rodziną, nie możemy się cały czas kłócić.
-Wybaczysz Emilio na chwilę? Muszę porozmawiać z Ojcem-
Zostawiłem dziewczynę z Matką i pociągnąłem Ojca w miejsce, gdzie nie było gapiów
-Co jest tutaj grane, Ojcze? Wiedziałeś o tym? Że Cerraner kolekcjonuje magiczne stworzenia?-
Dałem mu czas na odpowiedź. Musiałem się dowiedzieć, o co tutaj chodzi
-Dlaczego, gdy ujrzałeś syrenę, wściekłeś się? Masz z nią jakieś powiązania?-
Ponownie dałem mu czas...
-Powiem wprost. Nie zostawię tak tego-
Przyszedł czas, by się rozmówić i dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi.

Nie bardzo przejmując się w tej chwili zdziwieniem Matki i Emilii, odciągnąłem Ojca na bok. Odkąd tylko przyjechałem, cały czas się kłócimy, ale teraz przyszedł czas, by normalnie porozmawiać...
Nie ważne było to, czy mnie zgani, czy poprze... To będzie pierwsza i ostatnia rzecz, o jaką go poproszę...
-Faktycznie, pamiętam... Ale syreny? Co jeszcze może trzymać w swoich "zwierzęcych magazynach"?-
Ucieszyła mnie reakcja Ojca... Nie próbował odciągać mnie od pomysłu, nie kazał zapomnieć o tak durnym pomyśle, ale... starał się pomóc...
-Dobrze wiem, że nie jest... właśnie dlatego zamierzam ją stąd wyciągnąć...-
Chciałem powiedzieć coś więcej, ale kolejne słowa wprawiły mnie w osłupienie...
-Nie z tą? Co to ma znaczyć? Mama wie o tym?- nie było to do końca przemyślane, by wyciągać takie informacje w tym momencie, więc wróciłem szybko do głównego wątku -Zostawmy to na później, teraz nie liczy się tamta, ale ta...- należało jak najszybciej obmyślić plan... Od początku, gdy zakiełkował we mnie pomysł, by uratować tą biedną "niewiastę", starałem się obmyślić plan... I choć pomysłów było naprawdę wiele, trzeba było wybrać ten najmniej niedorzeczny...
-Kto jeszcze może nam pomóc? Mam dwa plany, ale jeden z nich byłby raczej zbyt... ryzykowny...
Gdyby powstało tu zamieszanie, spowodowane... przykładowo, wybuchem pożaru- mrugnąłem do Ojca -i gdyby cała sala wypełniła się dymem, można by skorzystać z nieuwagi... Ale to raczej nie zbyt mądre...-
Ale był jeszcze drugi plan... Bardziej złożony, ale mający większą szansę powodzenia... I zdecydowanie trzeba by zrekrutować więcej osób do pomocy...
-Mam coś innego, ale będę potrzebował całej twojej pomocy, jaką tylko dasz radę załatwić. Tutaj możesz wykazać się swoimi wpływami...
Musimy dowiedzieć się, gdzie przetrzymywana jest syrena, kiedy... no, nie jest tutaj... Mógłbym spytać Emilii, ale nie do końca jej ufam. Ściągnęłoby to tylko większą uwagę na nas... A zależałoby mi, żeby po tych wydarzeniach nie ucierpiała twoja reputacja... Kiedy już dowiemy się gdzie jest przetrzymywana, zacznie się trudniejsza część roboty. Z pewnością strzegą jej jacyś strażnicy... oraz pewnie znajduje się za zamkniętymi drzwiami- zamknięte drzwi nie stanowiłyby problemu, ale strażnicy byli już dość dużym obciążeniem... -nie mam przy sobie broni, "stal" zostawiłem w powozie...- tak jak wszystkie moje rzeczy... w końcu, jak to pod postacią aluzji stwierdził Lorcan, chciałbym uciec, musiałem być przygotowany... -Pozostaje ją już tylko uwolnić i uciec... Do tego przydałoby się przygotować jakąś trasę ucieczki, by nie przebiegać przez, wypełnioną po brzegi ludźmi, salę... Jakieś boczne drzwi, wyjście dla służby, cokolwiek... Tam trzeba by podstawić Lorcana z powozem. Mógłbyś to załatwić?-
To był ryzykowny plan, ale nie tak, jak podpalanie rezydencji. Z resztą, byłoby to dziwne, gdyby pod obecność dwóch magów wody, pożar nie został ugaszony w kilka minut...
-Mam jeszcze jedno pytanie... Wiesz coś więcej o tych całych Yunningsach? Jakim cudem udało im się złapać syrenę? Są w stanie mi przeszkodzić?-
Czekałem na reakcję ojca. Pytania i niepewności dotyczące całej tej sytuacji roiły się w głowie...

Nie miałem zamiaru wracać do sprawy z syreną, z którą spotyka się ojciec. Nie było na to czasu. Teraz ważna jest każda chwila. Chociaż mamy chwilę, dopóki nie zabiorą syreny z powrotem do jej więzienia.
Westchnąłem i pokręciłem głową. Ojciec nie wiedział aż tak dużo więcej ode mnie. Zmartwiło mnie to trochę. Starałem się przypomnieć sobie jakieś stare przejścia, korytarze. Wielokrotnie bawiliśmy się w chowanego w tych starych murach. Z pewnością zaglądaliśmy to tu to tam.
Kiedy tato zaoferował się do zdobycia planu rezydencji, pokiwałem głową.
-Dzięki tato-
Ojciec odszedł a po chwili wrócił z kawałkiem pergaminu. Był na nim cały plan parteru. Genialnie.
-Jak to co mają do tego Yunnings? Złapali tą syrenę, a do tego potrzeba nie lada umiejętności. Mniejsza z tym, będzie trzeba walczyć, to się nie zawaham-
Po chwili tato poklepał mnie po policzku i powiedział to, czego nie spodziewałem się od niego usłyszeć.
-Cieszę się, że znowu jesteśmy po tej samej stronie barykady, tato-
Chwyciłem go za ramię, na znak, że dziękuje za wszystko. Po chwili go puściłem, a on wrócił na salę.
Ja jeszcze chwilę zostałem w miejscu. Musiałem wszystko przemyśleć.
Nie było za dużo możliwości. Musiałem działać na bieżąco, pod wpływem chwili. Nie można było obmyślić dobrego planu, kiedy jest tyle niewiadomych.
Po kilku minutach wróciłem do Emilii. Syrena jeszcze była na sali. Trzeba było poczekać, aż ją zabiorą.
Zaproponowałem dziewczynie taniec. W końcu mi go obiecała. Uśmiechałem się i śmiałem, lecz we wnętrzu byłem cały rozgorączkowany i zdenerwowany. Byłem praktycznie sam z tym wszystkim. Sam muszę wszystko zrobić. Tato pomógł mi na tyle ile mógł.
Gdy zabrano syrenę, obserwowałem, gdzie ją nieśli.
Po kilkunastu minutach przeprosiłem Emilię, mówiąc, że muszę skorzystać z toalety i oddaliłem się.
W ukryciu wyciągnąłem plan z wewnętrznej kieszeni marynarki. Miało być spokojnie i niezobowiązująco, a teraz pakuję się w samobójczą akcję. Genialnie...
Wyszedłem na plac, szukając swojego wozu. Gdy tylko go znalazłem, szybko ruszyłem do niego, chcąc wziąć tylko wakizashi. To jeszcze jakoś upchnę pod połami marynarki. Gdy tylko zdobyłem to co chciałem, wróciłem na salę, starając się zostać niezauważonym i przemknąłem się w miejsce, gdzie ostatni raz widziałem niesioną syrenę. Teraz wszystko zależy od szczęścia... I przede wszystkim ode mnie...

Nie było czasu na odpoczynek. Syrenę zabrano i mam jedyną szansę, by ją znaleźć. Nie było możliwości, by przejść obok strażników. Musiałem znaleźć inną drogę.
Wszedłem w jakiekolwiek drzwi które nie były strzeżone przez innych, a przy okazji znajdowały się najbliżej wejścia za schodami.
Dalej, trzeba było szukać jakichkolwiek przejść czy korytarzy, które prowadzą wgłąb domu. Według planu, być może jakieś drzwi znajdą się w któreś z bocznych naw... Inaczej nie da rady... Chyba że od zewnątrz. Tam też sprawdzę. Oczywiście staram się robić to tak, by pozostać możliwie jak najmniej zauważalny.

Żadnych bocznych wejść, żadnego wejścia. A czas uciekał... Nie dam tej syrenie gnić tutaj resztę życia. Następnego dnia wyjeżdżam i nie wiem kiedy znowu dam radę wrócić. W tym czasie chcę zrobić chociaż jedną dobrą rzecz. W tej chwili liczy się to, co stanie się z syreną.
Czasem myślę, że łatwo byłoby zostawić wszystko i wyjechać. Rodzinę, przyjaciół, dom, gildię... Wziąć kilka rzeczy i odejść. Odejść na tyle daleko, by nikt nigdy cię nie znalazł. Świat jest ogromny, a sąsiadujące kraje oferują wiele, by zaszyć się gdzieś w nich i zacząć życie od nowa.
Wracając jednak do obecnej sytuacji. Jedyną drogą było dostanie się na schody, a któreś z nich na pewno były niestrzeżone. I takich właśnie miałem zamiar użyć. Wszystko, by dostać się na górę.

Dobra, koniec biegania, czas się otrząsnąć.
Klepnąłem się otwartymi dłońmi w policzki i pozwoliłem sobie ochłonąć. Czas powziąć jakieś kroki, a nie biegać jak jakaś hałastra.
Gdy tak stałem i myślałem, ktoś poklepał mnie w ramię. Odwróciłem się i zobaczyłem Ojca, cóż za ulga.
Kiwnąłem głową na znak, że zrozumiałem i ruszyłem za radą ojca. Starałem się dostać w TAMTO miejsce.
Schody były tam, gdzie mówił papa.
Służba cały czas krzątała się dookoła. Starałem się wyglądać na pewnego siebie, nie stwarzając podejrzeń. Jeśli ktoś miałby się mnie spytać, co tu robię, wymyślam na poczekaniu jakieś wiarygodne kłamstwo. O nawet mam już jedno, całkiem dobre...
-Jestem tu z polecenia Emilii Cerraner. Chyba nie chcesz, by Twoja przyszła pracodawczyni musiała na mnie czekać z Twojego powodu, prawda?-
Tak, to z pewnością było dobre. Autorytetu ojca dziewczyny wolałem nie używać. Miałem pewność, że Emilia spędza czas z moją Matką, zaś gdybym spotkał tutaj Pana Cerranera, mogłaby wyniknąć niezręczna sytuacja. A jeśli bym się i na niego natknął, wtedy rzucę kolejnym kłamstwem.
-Właśnie Pana szukałem, Panie Cerraner. Mógłby mi Pan opowiedzieć więcej o swojej kolekcji? To strasznie interesujące. Często mam do czynienia z magicznymi stworami na misjach, ale syreny jeszcze nigdy nie widziałem-
Powoli zaczynało mi być głupio, wymyślając takie kłamstwa. Rzadko kiedy posuwałem się do takich czynów w, że tak powiem, życiu prywatnym.

Co zaś do korytarzy. Zaczynam od prawego, jak zawsze. Nie ma innej możliwości, jak sprawdzać korytarze po kolei.

Zmarszczyłem brwi, gdy zorientowałem się, że jestem przed wejściem do miejsca, gdzie przetrzymywana jest syrena. Poszło mi zdecydowanie zbyt łatwo. Tylu chciwych ludzi w jednym miejscu, tyle osób, które mogłyby chcieć zdobyć syrenę dla siebie... I żadnej ochrony? Coś tu jest nie halo.
Zamyśliłem się na chwilę, po czym zwyczajnie pchnąłem drzwi, by wejść do środka.
I wtedy ją zobaczyłem. Co prawda drugi raz, ale po raz pierwszy z tak bliska. Po prostu oniemiałem. Jej urok... pozbawiał mnie tchu. Chciałem chłonąć go przez cały czas. Wiedziałem, że gdyby syrena mnie w tej chwili o cokolwiek poprosiła, zrobiłbym wszystko.
Dlatego natychmiast zamknąłem oczy i klepnąłem się obiema dłońmi w policzki, już drugi raz z resztą tej nocy...
Spojrzałem na okno. Dobywało się z niego zimne powietrze... Wyglądało na niezwykle zachęcające, gdyby miało się zamiar stąd uciec... Czyżby nie aż za bardzo?
Podszedłem do akwarium. Syrena nadal wywierała na mnie ogromne wrażenie, jednak nie tak wielkie, jak zaraz po wejściu. Tym razem nadal mogłem myśleć racjonalnie.
Zapukałem leciutko w szybę.
Na usta cisnęło mi się zdanie z jednego z satyrycznych spektakli, które miałem w zwyczaju oglądać, kiedy jeszcze bywałem w domu. "Przepraszam, czy umyć pani szybkę?". Szybko jednak zmieniłem zdanie i ledwie słyszalnym szeptem zwróciłem się do syreny.
-Psst... Obudź się... Chcę Ci pomóc-
Wyglądała na chorą, była bardzo apatyczna. Mam nadzieję, że nie podają jej niczego...